Nienawiść do siebie.

[ELECTROBARBIE]

Cześć dziewczyny!
Z góry przepraszam, jeśli ten post będzie bardzo długi, ale muszę komuś się wyżalić. W realu nie lubię się komuś wypłakiwać i narzekać, dlatego piszę to tutaj. Proszę, jeśli chcesz mnie obrażać, to daj sobie spokój.
Nie mam już czasem siły, codziennie wstaję i nie mam po co żyć. Nienawidzę siebie. Ludzie mówią, że całe życie jest przede mną, ale ja nie widzę dla siebie żadnej przyszłości. Ta nienawiść dotyczy głównie wyglądu. Pewnie niektórzy powiedzą, że liczy się wnętrze, inni że każda kobieta jest piękna, tylko trzeba o siebie zadbać. Inni widzą, że nienawidzę siebie. Gdyby ktoś mnie zapytał, co mi się w sobie podoba bez wahania odpowiedziałabym NIC. Za to mogę wymienić milion rzeczy które mi się nie podobają: cienkie, brzydkie włosy, wysokie czoło, okropny kształt twarzy, długa broda, ohydny nos, małe usta, brzydkie oczy, rzadkie brwi i rzęsy, szerokie bary jak u faceta, grube uda (mimo, że ogólnie jestem szczupła), jestem płaska jak deska, mam skoliozę, nienawidzę nawet swoich dłoni! I mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.
I nie myślcie, że jestem tylko leniwą kluchą, która siedzi w domu i narzeka. Naprawdę staram się coś z tym zrobić. Przefarbowałam włosy, żeby miały taki kolor jaki mi się podoba, wyprostowałam zęby, codziennie się maluję, dbam ogólnie o włosy i siebie. Ale przecież nie zmienię sobie kształtu twarzy, nosa, nie sprawię, że wyrośnie mi więcej włosów na głowie.
Kiedy patrzę na inne dziewczyny to aż mi się płakać chce. Wszystkie są takie śliczne, mają ładne, dziewczęce buźki. A ja? Ja wyglądam jak jakaś karykatura, babochłop. Jestem ohydna. Nigdy nie miałam faceta. Nie wyobrażam sobie, że mógłby mnie jakiś dotykać, pewnie by się brzydził. I wcale się nie dziwię, bo gdybym była inną osobą, to też brzydziłabym się dotknąć czegoś takiego jak ja. Czasem kiedy idę ulicą, to modlę się, żeby mnie coś zabiło.
Oczywiście nie chodzi tylko o wygląd, ale też o charakter. Nie znoszę siebie. Tego jak się zachowuję, tego jak mówię, chodzę. Mam przyjaciółki, najlepsze na świecie, kocham je, ale czasem zastanawiam, po co one się ze mną w ogóle zadają. Jestem nudną, mało inteligentną dziewuchą. Na ich miejscu urwałabym kontakt z czymś takim jak ja.
Przepraszam, jeśli wyszłam na jakąś idiotkę, naprawdę nie wiem co robić. Wylewam swoje żale obcym ludziom, bo tak jest łatwiej. Myślicie, że powinnam coś z tym zrobić? Że da się coś z tym zrobić?

[Antilia]

Myślałaś o wizycie u psychologa? Jakiejś terapii? Bo skoro Twoje problemy są tak głębokie i nienawidzisz siebie to zwykłe "weź przestań, jesteś ładna" nie pomoże, hmm? Myśli samobójcze (o tym, żeby Cie coś zabiło) też są niepokojące. Trzeba popracować może nie nad ciałem, którego tak nienawidzisz a nad swoim wnętrzem.

[ELECTROBARBIE]

Dużo osób mi mówi, żebym poszła do psychologa, ale ja się wstydzę, nie chcę tam chyba iść.

[Leszy]

Napisane przez ELECTROBARBIE

Dużo osób mi mówi, żebym poszła do psychologa, ale ja się wstydzę, nie chcę tam chyba iść.

A jak ząb będzie Cię bolał, to też będziesz wstydzić się pójść do specjalisty od zęba?
Jak psyche nie domaga to czas się wybrać do psychologa. Bo gwarantuję Ci, że z ciałem nie masz aż takich problemów, jak Ci się wydaje.

Miałem dwie znajome, które same widziały OLBRZYMIE wady w swoim wyglądzie, w swoim ciele (problemy z kośćcem i stawami w dużej mierze). Jedna z nich na koncertach była noszona przez ochroniarza, by nic jej się nie stało ze względu na jej schorzenie... Ale właśnie! Chodzi na koncerty, bo kocha to robić, uwielbia muzykę. Do tego jest przeraźliwie pewna siebie. Tu naprawdę rozchodzi się głównie o to: o pewność siebie. Normalni faceci nie będą obrzydzeni Tobą, co najwyżej nie będą chcieli z Tobą być, bo im się nie spodobasz jako partnerka. To jednak też nic złego, bo pamiętaj, że nie każdemu musimy się podobać jako partner.
I te dwie znajome, pomimo braków w wyglądzie mają bogate życie towarzyskie i miłosne.

Podsumowując: problem jest w Twojej głowie, nie w Twoim ciele.

I na pocieszenie: gdy miałem pewność siebie na poziomie zera bezwzględnego, też mi się nic we mnie nie podobało. Włosy paskudne, ryj niewyjściowy, za chudy itd. W momencie żywszych kontaktów z płcią przeciwną (które w jakiś sposób sam zacząłem inicjować, bo miałem dość tego letargu) zacząłem zauważać, że niektóre z tych kobiet ze mną flirtują. Ale jak to? Ze mną, taką paskudą? I tak kroczek po kroczku pewność siebie narastała, a przez to i postrzeganie własnego ciała. Wady stawały się albo zaletami, albo przestawał się liczyć. Np. włosy. Uważałem że są za grube, paskudne w dotyku i ogólnie fryzury żadnej nie mogłem sobie wybrać, bo są zbyt mocne i zbyt gęste. Miałem przeświadczenie, że rośnie mi jakiś naturalny kask A ostatnio moja TŻ nie mogła oderwać rąk od mojej głowy, bo tak bardzo jej się moje włosy podobają.

Poważnie, jeśli nie potrafisz sama sobie poradzić ze swoimi problemami psychicznymi, to idź do tego psychologa. Niczym go nie zaskoczysz. Niska samoocena to plaga współczesnych czasów. Coś jak przeziębienie dla somy.

[Mijanou]

Podpisuję się obiema dłońmi pod tym, co napisał Leszy. Postrzeganie/obraz samego siebie rodzi się w naszej głowie i tam też trzeba go "leczyć".

Wizyty u psychologa/psychiatry to dziś norma, żaden wstyd. Kiedyś to ksiądz leczył dusze, teraz tę rolę spełniają profesjonaliści. Sama już nie tak za długo będę psychologiem i to klinicystą (ach te neologizmy) a do psychiatry staram się chodzić prywatnie choć raz w roku. Choćby po to, by usłyszeć, że czasem to świat wariuje a nie ja Nie zwlekaj z tą wizytą bo tak tylko się męczysz, bo sama widzisz, że nie dasz rady w samotnej walce.

[Vler]

Napisane przez ELECTROBARBIE

Cześć dziewczyny!
Z góry przepraszam, jeśli ten post będzie bardzo długi, ale muszę komuś się wyżalić. W realu nie lubię się komuś wypłakiwać i narzekać, dlatego piszę to tutaj. Proszę, jeśli chcesz mnie obrażać, to daj sobie spokój.
Nie mam już czasem siły, codziennie wstaję i nie mam po co żyć. Nienawidzę siebie. Ludzie mówią, że całe życie jest przede mną, ale ja nie widzę dla siebie żadnej przyszłości. Ta nienawiść dotyczy głównie wyglądu. Pewnie niektórzy powiedzą, że liczy się wnętrze, inni że każda kobieta jest piękna, tylko trzeba o siebie zadbać. Inni widzą, że nienawidzę siebie. Gdyby ktoś mnie zapytał, co mi się w sobie podoba bez wahania odpowiedziałabym NIC. Za to mogę wymienić milion rzeczy które mi się nie podobają: cienkie, brzydkie włosy, wysokie czoło, okropny kształt twarzy, długa broda, ohydny nos, małe usta, brzydkie oczy, rzadkie brwi i rzęsy, szerokie bary jak u faceta, grube uda (mimo, że ogólnie jestem szczupła), jestem płaska jak deska, mam skoliozę, nienawidzę nawet swoich dłoni! I mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.
I nie myślcie, że jestem tylko leniwą kluchą, która siedzi w domu i narzeka. Naprawdę staram się coś z tym zrobić. Przefarbowałam włosy, żeby miały taki kolor jaki mi się podoba, wyprostowałam zęby, codziennie się maluję, dbam ogólnie o włosy i siebie. Ale przecież nie zmienię sobie kształtu twarzy, nosa, nie sprawię, że wyrośnie mi więcej włosów na głowie.
Kiedy patrzę na inne dziewczyny to aż mi się płakać chce. Wszystkie są takie śliczne, mają ładne, dziewczęce buźki. A ja? Ja wyglądam jak jakaś karykatura, babochłop. Jestem ohydna. Nigdy nie miałam faceta. Nie wyobrażam sobie, że mógłby mnie jakiś dotykać, pewnie by się brzydził. I wcale się nie dziwię, bo gdybym była inną osobą, to też brzydziłabym się dotknąć czegoś takiego jak ja. Czasem kiedy idę ulicą, to modlę się, żeby mnie coś zabiło.
Oczywiście nie chodzi tylko o wygląd, ale też o charakter. Nie znoszę siebie. Tego jak się zachowuję, tego jak mówię, chodzę. Mam przyjaciółki, najlepsze na świecie, kocham je, ale czasem zastanawiam, po co one się ze mną w ogóle zadają. Jestem nudną, mało inteligentną dziewuchą. Na ich miejscu urwałabym kontakt z czymś takim jak ja.
Przepraszam, jeśli wyszłam na jakąś idiotkę, naprawdę nie wiem co robić. Wylewam swoje żale obcym ludziom, bo tak jest łatwiej. Myślicie, że powinnam coś z tym zrobić? Że da się coś z tym zrobić?

Napisane przez ELECTROBARBIE

Dużo osób mi mówi, żebym poszła do psychologa, ale ja się wstydzę, nie chcę tam chyba iść.

Jedno przeczy drugiemu.
Cofnij się do momentu, kiedy Twoje problemy się zaczęły. Albo najlepiej do momentu, kiedy byłaś dzieckiem, dajmy na to 7-letnim. Czy byłabyś w stanie temu dziecku powiedzieć, że jest brzydkie, nienawidzisz go i modlisz się o jego śmierć? Zapewne nie. Nie torturuj się więc i jeśli naprawdę zależy Ci, na zmianie na lepsze, idź do psychologa. To żaden wstyd, będę bić Ci za odwagę jeśli się zdecydujesz. Bo to duży krok w stronę polepszenia Twojej sytuacji.

[ELECTROBARBIE]

Napisane przez Vler

Cofnij się do momentu, kiedy Twoje problemy się zaczęły. Albo najlepiej do momentu, kiedy byłaś dzieckiem, dajmy na to 7-letnim. Czy byłabyś w stanie temu dziecku powiedzieć, że jest brzydkie, nienawidzisz go i modlisz się o jego śmierć? Zapewne nie.

Ja od dziecka miałam bardzo niską samoocenę. Może nie kiedy miałam 7 lat, bo wtedy bawiłam się pod blokiem, ale mając około 10 lat już w pełni zdawałam sobie sprawę ze swojej beznadziejności. Pamiętam, że już wtedy mówiłam koleżankom, że nie znajdę sobie chłopaka, pamiętam też, że jedna koleżanka powiedziała, że wyglądam jak czarownica, z kolei kolega, że jestem brzydka.

[Leszy]

Napisane przez ELECTROBARBIE

Ja od dziecka miałam bardzo niską samoocenę. Może nie kiedy miałam 7 lat, bo wtedy bawiłam się pod blokiem, ale mając około 10 lat już w pełni zdawałam sobie sprawę ze swojej beznadziejności. Pamiętam, że już wtedy mówiłam koleżankom, że nie znajdę sobie chłopaka, pamiętam też, że jedna koleżanka powiedziała, że wyglądam jak czarownica, z kolei kolega, że jestem brzydka.

PSYCHOLOG.

Dużymi literami żebyś zauważyła.

[ELECTROBARBIE]

Napisane przez Leszy

PSYCHOLOG.

Dużymi literami żebyś zauważyła.

Spoko, widzę i małymi, mimo wady wzroku -3. Ale ja po prostu zapadłabym się pod ziemię, gdyby ktoś się dowiedział, że chodzę do psychologa. Moja mama by powiedziała, że znowu coś wymyślam. Poza tym ja nie chcę jej robić dodatkowych problemów.

[Vler]

I co z tego, że ktoś by się dowiedział? To jest Twoje życie i Twoje problemy. Nikt inny za Ciebie nie pójdzie do lekarza, żeby je rozwiązać. Dlatego nie powinno ich obchodzić jakich lekarzy odwiedzasz.
A większym "problemem" dla Twojej mamy będzie fakt, że nie chcesz dać sobie pomóc i cierpisz. Będzie cierpieć razem z Tobą.

[Leszy]

Napisane przez ELECTROBARBIE

Spoko, widzę i małymi, mimo wady wzroku -3. Ale ja po prostu zapadłabym się pod ziemię, gdyby ktoś się dowiedział, że chodzę do psychologa. Moja mama by powiedziała, że znowu coś wymyślam. Poza tym ja nie chcę jej robić dodatkowych problemów.

3 sprawy:

1. Kto ma się niby dowiedzieć? A jak nawet, to co? Teraz masz takie podejście do informacji o psychologu, bo Twoja samoocena leży i kwiczy.

2. A co ma mama do gadania w tej sprawie? U mnie też było "wymyślasz", ale nie przestałem chodzić, bo chciałem zmienić siebie.

3. Niby jakie dodatkowe problemy? Póki co, to szukasz każdej możliwej wymówki.

[ELECTROBARBIE]

Napisane przez Leszy

3 sprawy:

1. Kto ma się niby dowiedzieć? A jak nawet, to co? Teraz masz takie podejście do informacji o psychologu, bo Twoja samoocena leży i kwiczy.

2. A co ma mama do gadania w tej sprawie? U mnie też było "wymyślasz", ale nie przestałem chodzić, bo chciałem zmienić siebie.

3. Niby jakie dodatkowe problemy? Póki co, to szukasz każdej możliwej wymówki.

Nie znacie mojej mamy, ona jest świetna, ale tylko wtedy jak nie idziesz do niej z problemem. Traktuje mnie jak małe dziecko, sama nie chodzi za często po lekarzach. Kiedy jej mówię, że potrzebuję iść do lekarza, to śmieje się i "ale wymyślasz". A na razie mieszkam z nią i na 100% by się dowiedziała, jeśli poszłabym do psychologa (ma znajomą w przychodni). A jeśli chodzi o problemy, to mam tu na myśli problemy finansowe, bo jakbym poszła do psychologa to jestem prawie pewna, że on by mnie skierował do psychiatry, a z kolei on by mi przepisał jakieś leki, co liczy się z kosztami. Bo szczerze wątpię, że psycholog mi pomoże.

[Leszy]

Napisane przez ELECTROBARBIE

Nie znacie mojej mamy, ona jest świetna, ale tylko wtedy jak nie idziesz do niej z problemem. Traktuje mnie jak małe dziecko, sama nie chodzi za często po lekarzach. Kiedy jej mówię, że potrzebuję iść do lekarza, to śmieje się i "ale wymyślasz". A na razie mieszkam z nią i na 100% by się dowiedziała, jeśli poszłabym do psychologa (ma znajomą w przychodni). A jeśli chodzi o problemy, to mam tu na myśli problemy finansowe, bo jakbym poszła do psychologa to jestem prawie pewna, że on by mnie skierował do psychiatry, a z kolei on by mi przepisał jakieś leki, co liczy się z kosztami. Bo szczerze wątpię, że psycholog mi pomoże.

Z każdej kolejnej wiadomości wynika jedno: szukasz wszędzie usprawiedliwienia i wymówek, by niczego nie robić. Do tego wolisz ponarzekać zamiast coś zrobić. Do psychologa nie pójdziesz, bo na pewno będziesz musiała później iść do psychiatry
Nie ma na pewno, to Ty znowu sobie coś wmawiasz.

Ile masz lat?

[ELECTROBARBIE]

Napisane przez Leszy

Z każdej kolejnej wiadomości wynika jedno: szukasz wszędzie usprawiedliwienia i wymówek, by niczego nie robić. Do tego wolisz ponarzekać zamiast coś zrobić. Do psychologa nie pójdziesz, bo na pewno będziesz musiała później iść do psychiatry
Nie ma na pewno, to Ty znowu sobie coś wmawiasz.

Ile masz lat?

A ja jestem pewna, że mnie tam wyślą, jak im powiem o autoagresji.
Mam prawie 19 lat.

[Leszy]

Napisane przez ELECTROBARBIE

A ja jestem pewna, że mnie tam wyślą, jak im powiem o autoagresji.
Mam prawie 19 lat.

Myśli samobójcze to nie autoagresja.

[ELECTROBARBIE]

Napisane przez Leszy

Myśli samobójcze to nie autoagresja.

Napiszę Ci coś na priv, bo nie chcę tu publicznie.