Problem ze studiami. Jak powiedzieć rodzicom?

[Dziura_w_bucie]

Kochane, doradźcie

Mój, dość egzotyczny kierunek, zasugerował mi Tata. Zakochany w Grecji dość szybko podłapał hellenistykę i opcję córki mieszkającej w Grecji, a ja dałam się temu oczarować. Na pierwszym roku delikatnie poczułam, że to nie dla mnie i odstaję od grupy i profesorów zafascynowanych wszystkim, co antyczne. Nie ukrywam też, że dopadł mnie syndrom "dziecka spuszczonego ze smyczy" i pierwszy rok skończył się warunkami, które udało mi się zdać. Niestety, teraz moja pięta achillesowa mnie pokonała, nie udało mi się zdać egzaminu, nie ma roku niżej i nie mam możliwości powtarzania, więc wydaje mi się, że to koniec mojej przygody z tym kierunkiem. Dla mnie kamień z serca, ale wiem że rozczaruję wszystkich w domu. Próbowałam delikatnie przygotować rodzinę, mówiąc, zgodnie z prawdą, że nie wiem czy sobie poradzę i że awaryjnie złożę papiery na inny kierunek. No i teraz stało się. Nie wiem jak porozmawiać z rodzicami, boję się ich reakcji, rozczarowania, wypominania kosztów mojego utrzymania (choć przez te dwa lata pracowałam, często sama opłacałam akademik itd.) Jak przedstawić to tak żeby chociaż trochę zmniejszyć wstyd i ból z obu stron? Pomóżcie.

[GgochaA]

Napiszę tu to samo co w podobnym temacie, w którym zresztą też się wypowiadałaś- jeżeli jesteś na tyle dojrzała że podejmujesz taką decyzję, to nie wypada bac się rodziców. Ale nie wypada też nie mieć innej opcji - jeżeli masz i wiesz co dalej ze sobą zrobić - spoko.

[201607250928]

Powiedz, że ten kierunek nie jest dla Ciebie - nie widzisz się w nim po prostu. Tata Ci go zasugerował, posłuchałaś go.... Jak dla mnie to on chciał trochę zdecydować o Twojej przyszłości (nie znam tematu tak dokładnie jak Ty, więc sama sobie odpowiedź na to pytanie). Powiedz wprost, powinni zrozumieć (w końcu to Twoja przyszłość, rób to, co się Tobie podoba).

[maacieek]

Powiedz spokojnie, że kierunek który studiowałaś nie był do końca twoim wyborem i po spędzeniu tych 2 lat stwierdziłąś, że to nie jest to co chcesz robć przez następne X lat. I że postanowiłaś spróbować sił na innym kierunku. Co do kasy, zawsze możesz zrezygnować i popracować i zarobić chociaż część na jakieś utrzymanie.

[201604130936]

Napisane przez Dziura_w_bucie

Kochane, doradźcie

Mój, dość egzotyczny kierunek, zasugerował mi Tata. Zakochany w Grecji dość szybko podłapał hellenistykę i opcję córki mieszkającej w Grecji, a ja dałam się temu oczarować. Na pierwszym roku delikatnie poczułam, że to nie dla mnie i odstaję od grupy i profesorów zafascynowanych wszystkim, co antyczne. Nie ukrywam też, że dopadł mnie syndrom "dziecka spuszczonego ze smyczy" i pierwszy rok skończył się warunkami, które udało mi się zdać. Niestety, teraz moja pięta achillesowa mnie pokonała, nie udało mi się zdać egzaminu, nie ma roku niżej i nie mam możliwości powtarzania, więc wydaje mi się, że to koniec mojej przygody z tym kierunkiem. Dla mnie kamień z serca, ale wiem że rozczaruję wszystkich w domu. Próbowałam delikatnie przygotować rodzinę, mówiąc, zgodnie z prawdą, że nie wiem czy sobie poradzę i że awaryjnie złożę papiery na inny kierunek. No i teraz stało się. Nie wiem jak porozmawiać z rodzicami, boję się ich reakcji, rozczarowania, wypominania kosztów mojego utrzymania (choć przez te dwa lata pracowałam, często sama opłacałam akademik itd.) Jak przedstawić to tak żeby chociaż trochę zmniejszyć wstyd i ból z obu stron? Pomóżcie.

nie jest z tobą tak źle xd

[201609050930]

Napisane przez Dziura_w_bucie

Kochane, doradźcie

Mój, dość egzotyczny kierunek, zasugerował mi Tata. Zakochany w Grecji dość szybko podłapał hellenistykę i opcję córki mieszkającej w Grecji, a ja dałam się temu oczarować. Na pierwszym roku delikatnie poczułam, że to nie dla mnie i odstaję od grupy i profesorów zafascynowanych wszystkim, co antyczne. Nie ukrywam też, że dopadł mnie syndrom "dziecka spuszczonego ze smyczy" i pierwszy rok skończył się warunkami, które udało mi się zdać. Niestety, teraz moja pięta achillesowa mnie pokonała, nie udało mi się zdać egzaminu, nie ma roku niżej i nie mam możliwości powtarzania, więc wydaje mi się, że to koniec mojej przygody z tym kierunkiem. Dla mnie kamień z serca, ale wiem że rozczaruję wszystkich w domu. Próbowałam delikatnie przygotować rodzinę, mówiąc, zgodnie z prawdą, że nie wiem czy sobie poradzę i że awaryjnie złożę papiery na inny kierunek. No i teraz stało się. Nie wiem jak porozmawiać z rodzicami, boję się ich reakcji, rozczarowania, wypominania kosztów mojego utrzymania (choć przez te dwa lata pracowałam, często sama opłacałam akademik itd.) Jak przedstawić to tak żeby chociaż trochę zmniejszyć wstyd i ból z obu stron? Pomóżcie.

Po prostu powiedz, chwila odwagi i poczujesz ulgę, w końcu nie robisz nikomu tym krzywdy, to twoje studia i ty masz być zadowolona Pomyśl o sobie. Pamiętam jak ja mówiłam, że rezygnuję ze studiów i chcę iśc na inne, nosiłam się z tym miesiąc, 2 minuty rozmowy i w koncu moglam odetchnac ))

[mhm0808]

wypowiem się jako rodzic: jak mi syn przychodzi i mówi, że czegoś nie zaliczył , to czasem bywam zła, bo to patentowany leń jest i mu wypominam siedzenie po nocach przy plejaku ale jak jest załamany, to automatycznie włącza mi się opieka i go pocieszam, że no już przestań, synu... nauka nie jest najważniejsza na świecie, a już na pewno nie stopnie

[Karlie69]

Napisane przez harleyka

nie jest z tobą tak źle xd

O tym samym pomyślałam

[Dziura_w_bucie]

Napisane przez GgochaA

Napiszę tu to samo co w podobnym temacie, w którym zresztą też się wypowiadałaś- jeżeli jesteś na tyle dojrzała że podejmujesz taką decyzję, to nie wypada bac się rodziców. Ale nie wypada też nie mieć innej opcji - jeżeli masz i wiesz co dalej ze sobą zrobić - spoko.

Tak jak pisałam, nie do końca podejmuję tą decyzję. Nie zdałam egzaminu, którego bardzo się obawiałam, a z racji braku roku niżej, nie mogę uzyska warunkowego powtarzania. Inną opcję mam, pracę pozwalającą się utrzymać też. Chodzi mi o rozczarowanie rodziców, to że ich zawiodę, nie zrealizuję ich planu.

[viva91]

Napisane przez Dziura_w_bucie

Chodzi mi o rozczarowanie rodziców, to że ich zawiodę, nie zrealizuję ich planu.

Jeśli Twoi rodzice mają takie podejście, jakie myślisz, że mają, to rozczarowanie już się stało, tylko o nim nie wiedzą. Powiesz im jedynie o fakcie, z którym już nic się nie da zrobić. Trzeba to przełknąć i tyle, może wcale nie będzie tak jak myślisz

[casus_belli]

Napisane przez Dziura_w_bucie

nie zrealizuję ich planu.

Jeśli masz rodziców, którzy maja dziecko dla realizowania ich planów, to nawet lepiej, że stało się to, co się stało. Oszczędzi Ci to rozczarowań życia wg pomysłu innych.

[Niggard]

Napisane przez Dziura_w_bucie

Tak jak pisałam, nie do końca podejmuję tą decyzję. Nie zdałam egzaminu, którego bardzo się obawiałam, a z racji braku roku niżej, nie mogę uzyska warunkowego powtarzania. Inną opcję mam, pracę pozwalającą się utrzymać też. Chodzi mi o rozczarowanie rodziców, to że ich zawiodę, nie zrealizuję ich planu.

Powinnaś zrealizować SWÓJ plan na życie,nie rodziców. Pod żadnym pozorem nie daj sobie wmówić, że ich zawiodłaś, że zmarnowałaś dwa lata, bo powinnaś studiować to, co chcesz i samodzielnie zadecydować o swojej przyszłości. Bo czy wyobrażasz sobie wyjechać do Grecji i prowadzić tam życie z dala od rodziny? Ja osobiście nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, choćbym miała tam zarabiać fortunę.

Tak a propos, moja mama i babcia też nie były zadowolone z mojego wyboru kierunku studiów, bo ich zdaniem "logistyka to nie kierunek dla dziewczyny",a o dziwo - żeńska część studentów radzi sobie lepiej niż męska.