Czy osoby molestowane seksualnie w dzieciństwie mają szansę na stworzenie związku?

[sensitiveskin]

.

[201607050913]

Oczywiście, że mają szansę, na pewno jest trudniej (m.in. cała strefa flirtu pada), ale uwierz, że to można pokonać napiszę więcej jak będę przy komputerze.

[201708160922]

Napisane przez sensitiveskin

Zwracam się do Was drogie Wizażanki z pytaniem takim jak w tytule wątku. A zatem, czy osoba molestowana seksualnie w dzieciństwie ma szansę na stworzenie normalnego i szczęśliwego związku? Czy znacie może przykłady takich osób, które w dorosłym życiu założyły rodziny?

Problem trochę mnie także dotyczy, ponieważ sama we wczesnym dzieciństwie (około 7-8 lat) byłam właśnie obiektem zainteresowań pedofila. Raz dotykał mnie po piersiach, opowiadał różne historie i proponował "wizyty" u niego w mieszkaniu w zamian za różnego rodzaju profity. Mieszkał na przeciwko mieszkania mojej przyjaciółki, więc przez kilka lat widziałam jak wyglądał przez okno i wypatrywał z niego małych dziewczynek.

Pomimo iż nie miałam świadomości, że ten człowiek wykorzystuje innych seksualnie, to jednak czułam że coś jest nie tak. Miałam ogromne poczucie winy, a byłam bardzo, bardzo wrażliwym dzieckiem. Myślałam, że nigdy nie zaznam spokoju, że już nigdy nie będę szczęśliwa i marzyłam o dniu, w którym obudzę się rano i w końcu nie będę o tym myśleć. To trwało przez kilka lat, z czasem pamięć o tamtym zdarzeniu się zatarła, choć i dziś jestem w stanie wszystko odtworzyć, co to był za dzień, w co byłam ubrana i co czułam.

Dzisiaj mam już prawie 24 lata, kończę studia, mam swoje niewielkie, zaufane grono przyjaciół. Tylko w relacjach damsko-męskich kompletnie nie umiem się odnaleźć. Nigdy nie byłam w żadnym związku, ani nawet się nie całowałam. Ostatnio podobał mi się ktoś w liceum, sporo ze sobą pisaliśmy, ale niestety nic z tego nie wyszło, ponieważ ten chłopak wrócił do swojej byłej. To była sytuacja, która zupełnie pogrążyła moją związkową pewność siebie i do dziś nie nawiązałam żadnej relacji. Bardzo negatywnie reaguję na dotyk, nawet ten przypadkowy, nienawidzę, gdy ktoś na mnie patrzy zbyt zamaszystym spojrzeniem. Sama jestem niezdolna do utrzymania wzroku na osobie, która mi się fizycznie podoba, od razu skupiam się na czymś innym.

Jestem dość atrakcyjna, mogę się podobać, czasami spotykam się z zainteresowaniem płci przeciwnej. Jednak, nie powiem abym cieszyła się powodzeniem, pewnie pozornie stwarzam ogromny dystans i kompletnie nie potrafię rozmawiać z kimś, z kogo zachowania mogłabym odczytać, że jest mną zainteresowany.

Moją największą bolączką jest natomiast strach przed odrzuceniem. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której udałoby mi się przełamać, a ktoś zwyczajnie stwierdziłby, że to nie to. Ostatnio nawet stwierdziłam, że byłabym gotowa na związek, ponieważ baaardzo brakuje mi fizycznej bliskości, seksu, osoby, z którą mogłabym budować jakąś relację, przyszłość, tylko ten strach przed odrzuceniem mnie paraliżuje.

Czy ktoś z Was też tak miał i może podzielić się swoją historią czy przemyśleniami? Byłabym bardzo wdzięczna.

Oczywiście, że mają. Jak chcesz, napisz pw.

[tyene]

Absolutnie. Jest wiele osób, które doznały przemocy seksualnej i zostały w tak potworny sposób skrzywdzone. Ale to nie sprawia, że ich życie związkowe i seks są skazane na niepowodzenie. Na pewno wymaga to odpowiedniej pomocy i terapii, ale absolutnie znam przypadki osób, które doświadczyły przemocy seksualnej (także jako dzieci) i które tworzą szczęśliwe związki i rodziny.

Zachęcam Cię do fachowej pomocy, naprawdę. To, co Ci się przytrafiło jest straszne i tragiczne, ale nie jest to wydarzenie, które definiuje Ciebie ani całe Twoje życie. Z całego serca życzę Ci, że uzyskasz odpowiednią pomoc i krok po kroku odzyskasz poczucie kontroli, które sprawi, że przestaniesz się tak bardzo bać odrzucenia etc.

Nie piszę tego, żeby minimalizować Twoje cierpienie, wprost przeciwnie, żeby Cię wesprzeć - pamiętaj, że w podobnej sytuacji do Twojej jest bardzo dużo ludzi. Przemoc seksualna, także wobec dzieci, nie jest niestety bardzo rzadkim problemem. Może warto, żebyś znalazła także inną pomoc, zwłaszcza, jeżeli boisz się terapii, i zaczęła od fachowej literatury czy grupy wsparcia?

[201607050913]

No właśnie, co powiesz na terapię? Dobrze by było, jakbyś to przepracowała. Lęk przed dotykiem i bliskością można oswoić, a potem zwalczyć. Nie rób nic wbrew sobie, a z czasem nabierzesz pewności w relacjach. Fajnie, że stwierdziłaś, że jesteś gotowa na związek, to jest najlepszy moment na pracę nad sobą. Ja miałam prawie tak samo, jak Ty, a dzisiaj umiem bawić się flirtem, nie zachowuję dystansu do mężczyzn, bardziej ufam, nie biorę wszystkiego do siebie i przede wszystkim nie boję się. Obecnie tworzę całkiem szczęśliwy związek

Jeśli znasz angielski, polecam Ci książkę It's Never Too Late to have a Happy Childhood, Bena Furmana. Jest rewelacyjna w tym temacie, bardzo kojąca. Znajdziesz tam też sporo przykładów ludzi, którzy pozbyli się traumy różnych krzywd z dzieciństwa i prowadzą szczęśliwe życie.

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Moja opinia laika: na pewno mają szansę, pytanie brzmi czy jest to możliwe bez terapii.

[201708160922]

[1=c640cdfa886255292692728 c9c3f51a456c1754b_657ce90 228a24;49663554]Moja opinia laika: na pewno mają szansę, pytanie brzmi czy jest to możliwe bez terapii.[/QUOTE]

Tak. Pytanie tylko, czemu nie iść na tę terapię?

[201803290936]

[1=c640cdfa886255292692728 c9c3f51a456c1754b_657ce90 228a24;49663554]Moja opinia laika: na pewno mają szansę, pytanie brzmi czy jest to możliwe bez terapii.[/QUOTE]

Tak, jest. Piszę to nie jako laik. Tylko trzeba mieć sporo samoświadomości, aby pewne rzeczy samemu przepracować. Jeżeli się nie ma, to lepiej iść na terapię, ale czasami najlepszą terapią jest po prostu porozmawianie z kimś, powiedzenie o tym, co nas spotkało na głos.

[micl89]

Napisane przez sensitiveskin

Zwracam się do Was drogie Wizażanki z pytaniem takim jak w tytule wątku. A zatem, czy osoba molestowana seksualnie w dzieciństwie ma szansę na stworzenie normalnego i szczęśliwego związku? Czy znacie może przykłady takich osób, które w dorosłym życiu założyły rodziny?

Problem trochę mnie także dotyczy, ponieważ sama we wczesnym dzieciństwie (około 7-8 lat) byłam właśnie obiektem zainteresowań pedofila. Raz dotykał mnie po piersiach, opowiadał różne historie i proponował "wizyty" u niego w mieszkaniu w zamian za różnego rodzaju profity. Mieszkał na przeciwko mieszkania mojej przyjaciółki, więc przez kilka lat widziałam jak wyglądał przez okno i wypatrywał z niego małych dziewczynek.

Pomimo iż nie miałam świadomości, że ten człowiek wykorzystuje innych seksualnie, to jednak czułam że coś jest nie tak. Miałam ogromne poczucie winy, a byłam bardzo, bardzo wrażliwym dzieckiem. Myślałam, że nigdy nie zaznam spokoju, że już nigdy nie będę szczęśliwa i marzyłam o dniu, w którym obudzę się rano i w końcu nie będę o tym myśleć. To trwało przez kilka lat, z czasem pamięć o tamtym zdarzeniu się zatarła, choć i dziś jestem w stanie wszystko odtworzyć, co to był za dzień, w co byłam ubrana i co czułam.

Dzisiaj mam już prawie 24 lata, kończę studia, mam swoje niewielkie, zaufane grono przyjaciół. Tylko w relacjach damsko-męskich kompletnie nie umiem się odnaleźć. Nigdy nie byłam w żadnym związku, ani nawet się nie całowałam. Ostatnio podobał mi się ktoś w liceum, sporo ze sobą pisaliśmy, ale niestety nic z tego nie wyszło, ponieważ ten chłopak wrócił do swojej byłej. To była sytuacja, która zupełnie pogrążyła moją związkową pewność siebie i do dziś nie nawiązałam żadnej relacji. Bardzo negatywnie reaguję na dotyk, nawet ten przypadkowy, nienawidzę, gdy ktoś na mnie patrzy zbyt zamaszystym spojrzeniem. Sama jestem niezdolna do utrzymania wzroku na osobie, która mi się fizycznie podoba, od razu skupiam się na czymś innym.

Jestem dość atrakcyjna, mogę się podobać, czasami spotykam się z zainteresowaniem płci przeciwnej. Jednak, nie powiem abym cieszyła się powodzeniem, pewnie pozornie stwarzam ogromny dystans i kompletnie nie potrafię rozmawiać z kimś, z kogo zachowania mogłabym odczytać, że jest mną zainteresowany.

Moją największą bolączką jest natomiast strach przed odrzuceniem. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której udałoby mi się przełamać, a ktoś zwyczajnie stwierdziłby, że to nie to. Ostatnio nawet stwierdziłam, że byłabym gotowa na związek, ponieważ baaardzo brakuje mi fizycznej bliskości, seksu, osoby, z którą mogłabym budować jakąś relację, przyszłość, tylko ten strach przed odrzuceniem mnie paraliżuje.

Czy ktoś z Was też tak miał i może podzielić się swoją historią czy przemyśleniami? Byłabym bardzo wdzięczna.

Spróbuj zgłosić się do jakiegoś psychoterapeuty... albo chociaż do grupy wsparcia. Bliskość w związku jest bardzo ważna, nawet nie mam tutaj na myśli kontekstu seksualnego. Nie wyobrażam sobie związku, gdzie nie mogę przytulić partnerki, ot tak po prostu, z miłości, bez żadnych dalszych podtekstów.
Musisz popracować nad sobą (to wszystko jest tylko w Twojej głowie). Kto wie, może za pół roku wreszcie stwierdzisz, że to Ty jesteś panią swojego życia

[papciekapcie]

Zgadzam się- po opowiedzeniu takich przeżyć jest trochę ulgi. Miałam podobnie przeżycia do Autorki, ale nie krępowałam się o nich mówić. Tzn. nie krzyczę o tym na głos, ale czasem jakoś samo wychodziło. I gdy wspomnienia wracały, wolałam komuś to wygadać, niż w sobie tłamsić. Jakoś do końca LO miałam schizy, w stylu gdy wchodziłam do windy z kimś obcym, (bo to wydarzyło się w windzie) to od razu drętwiałam ze strachu. Etc. No, ale w tym momencie większego problemu z bliskością, flirtem nie mam. Co najwyżej to to, że zawsze jak zaczynam z kimś kręcić, to ten bardzo szybko zawija manatki i już go nie widać, więc nie miałam nigdy chłopaka na dłużej. Ale nie wydaje mi się, żeby to było z tego powodu.
I chciałabym jeszcze dodać, że znam jedną dziewczynę po podobnych przejściach. I w wieku 18 lat związała się z facetem który ma 40. Zamieszkała z nim etc. i wydaje się, że byli szczęśliwi. Tzn. trochę to głupio wygląda, jak 18.latka z 40 latkiem, ale skoro się kochali itd. to czemu nie? Nie wnikałam dokładnie, i nie wiem jak teraz u niej wygląda.

Trzymaj się!

[kropka_wkropce]

Napisane przez sensitiveskin

Zwracam się do Was drogie Wizażanki z pytaniem takim jak w tytule wątku. A zatem, czy osoba molestowana seksualnie w dzieciństwie ma szansę na stworzenie normalnego i szczęśliwego związku? Czy znacie może przykłady takich osób, które w dorosłym życiu założyły rodziny?

Problem trochę mnie także dotyczy, ponieważ sama we wczesnym dzieciństwie (około 7-8 lat) byłam właśnie obiektem zainteresowań pedofila. Raz dotykał mnie po piersiach, opowiadał różne historie i proponował "wizyty" u niego w mieszkaniu w zamian za różnego rodzaju profity. Mieszkał na przeciwko mieszkania mojej przyjaciółki, więc przez kilka lat widziałam jak wyglądał przez okno i wypatrywał z niego małych dziewczynek.

Pomimo iż nie miałam świadomości, że ten człowiek wykorzystuje innych seksualnie, to jednak czułam że coś jest nie tak. Miałam ogromne poczucie winy, a byłam bardzo, bardzo wrażliwym dzieckiem. Myślałam, że nigdy nie zaznam spokoju, że już nigdy nie będę szczęśliwa i marzyłam o dniu, w którym obudzę się rano i w końcu nie będę o tym myśleć. To trwało przez kilka lat, z czasem pamięć o tamtym zdarzeniu się zatarła, choć i dziś jestem w stanie wszystko odtworzyć, co to był za dzień, w co byłam ubrana i co czułam.

Dzisiaj mam już prawie 24 lata, kończę studia, mam swoje niewielkie, zaufane grono przyjaciół. Tylko w relacjach damsko-męskich kompletnie nie umiem się odnaleźć. Nigdy nie byłam w żadnym związku, ani nawet się nie całowałam. Ostatnio podobał mi się ktoś w liceum, sporo ze sobą pisaliśmy, ale niestety nic z tego nie wyszło, ponieważ ten chłopak wrócił do swojej byłej. To była sytuacja, która zupełnie pogrążyła moją związkową pewność siebie i do dziś nie nawiązałam żadnej relacji. Bardzo negatywnie reaguję na dotyk, nawet ten przypadkowy, nienawidzę, gdy ktoś na mnie patrzy zbyt zamaszystym spojrzeniem. Sama jestem niezdolna do utrzymania wzroku na osobie, która mi się fizycznie podoba, od razu skupiam się na czymś innym.

Jestem dość atrakcyjna, mogę się podobać, czasami spotykam się z zainteresowaniem płci przeciwnej. Jednak, nie powiem abym cieszyła się powodzeniem, pewnie pozornie stwarzam ogromny dystans i kompletnie nie potrafię rozmawiać z kimś, z kogo zachowania mogłabym odczytać, że jest mną zainteresowany.

Moją największą bolączką jest natomiast strach przed odrzuceniem. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której udałoby mi się przełamać, a ktoś zwyczajnie stwierdziłby, że to nie to. Ostatnio nawet stwierdziłam, że byłabym gotowa na związek, ponieważ baaardzo brakuje mi fizycznej bliskości, seksu, osoby, z którą mogłabym budować jakąś relację, przyszłość, tylko ten strach przed odrzuceniem mnie paraliżuje.

Czy ktoś z Was też tak miał i może podzielić się swoją historią czy przemyśleniami? Byłabym bardzo wdzięczna.

Cześć,

Mam podobne doświadczenie życiowe jak Ty, kiedyś też miałam podobne myśli i też najbardziej bałam się odrzucenia przez innych, przed którymi się otworzę. Zresztą z mówieniem wprost o swoich odczuciach, uczuciach również miałam problem. Z czasem zaczęłam się otwierać, ufać innym... kiedyś nie wyobrażałam sobie że pozwolę się komuś zbliżyć znacznie bardziej niż bezpieczna granica którą sobie sama ustalałam i która jednocześnie powodowała to że byłam wycofana i nieszczęśliwa. Nie mogłam się rozwijać, pielęgnować swoich wartości...

Wszystko się zmieniło odkąd poznałam kogoś komu na mnie zależało tak na prawdę całe ''podchody'' nauka rozmowy ze mną, trwała cztery lata. Nigdy nie było z jego strony nacisku i nigdy o to nie pytał dopiero po 4 latach przyjaźni, chciałam czegoś więcej i udało nam się stworzyć związek nie było i nie jest łatwo bo nadal mam problem z rozmową wprost należy ze mnie wyciągać na zasadzie pomagać się wysłowić, ale jest mi lżej bo z kimś nareszcie podzieliłam się sowimi przeżyciami i od pół roku mam kogoś na kim mogę zawsze polegać. Gdybyś chciała porozmawiać zapraszam i pozdrawiam.