Dziewczyna chce wyjechać

[Melanchton]

Napisane przez Rhapsody1

Tak samo zaskakujące byłoby dla mnie jeżeli dziewczyna z która jestem przykładowa 2-3 lata, zaręczony planuje przyszłość bez jęknięcia mówiła że jedzie na 1.5 roku w celach rozwoju zawodowego i w przysłowiowej dupie ma co sobie pomyśle.

Gówno mi z takiej dziewczyny szczerze, ale to chyba kwestia dobrania się, i tak czy inaczej życie to weryfikuje.

Chyba niedokładnie czytasz, bo Autor wyraźnie powiedział, że ona mówiła mu, że chce wyjechać i aplikowała na zagraniczną uczelnię, ale on "nie sądził że to na poważnie" i "myślał, że ona się nie dostanie".


Ja tutaj widzę bagatelizowanie drugiej osoby.

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez Melanchton

Pomyślałam to samo, dlatego ten tekst tak mnie jakoś... zażenował. Podobnie jak to co Autor napisał przed chwilą: "uwielbiam patrzeć jak się ekscytuje tymi swoimi badaniami". Tymi swoimi badaniami. Może to jakaś niefortunność językowa, nie wykluczam, choć wydaje mi się, że Autor po prostu nie traktuje tej dziewczyny podmiotowo.
Ona ma tam jakieś "te swoje badania", coś mówiła o jakimś wyjeździe, ale on nie traktował tego poważnie i w ogóle, co to ma być, przecież "jego stać, żeby utrzymać ich dwoje". Dziewczyna prężna, mądra, z perspektywą robienia badań za granicą i zamiast faceta swojego pokroju, który by ją motywował i wspierał, poszukała sobie gościa, który uważa, że po dwóch latach znajomości należałoby już myśleć o rodzeniu dzieci i staniu przy garach a nie bawić się w jakieś "kariery"

Ja to też odebrałam podobnie. Jakby jej kariera byłą mniej ważna, jakby to była zabawa jakaś albo kaprys. Ot chwilę się pobawi i jej przejdzie, wróci i będzie z niej w końcu przykładna żona i matka...

[201705042038]

Napisane przez Melanchton

Chyba niedokładnie czytasz, bo Autor wyraźnie powiedział, że ona mówiła mu, że chce wyjechać i aplikowała na zagraniczną uczelnię, ale on "nie sądził że to na poważnie" i "myślał, że ona się nie dostanie".


Ja tutaj widzę bagatelizowanie drugiej osoby.

Ja też tak to widzę. Co nie zmienia faktu, że uważam, iż Rhapsody ma trochę racji.

Dla kogoś o podejściu autora ("a miałem nadzieję, że Ci się nie uda ") pewnie bym nie rezygnowała ze swojej szansy, ale generalnie na pewno bym się zastanowiła.

Owszem, pewne szanse zdarzają się raz, ale udany związek też nie jest czymś szczególnie częstym. I tu nawet nie chodzi o to, że jak się Misia spuści z oka, to się ktoś nowy zakręci, ale o to, że życie jest jedno i nie można mieć wszystkiego. Jeśli przetrwają te 1.5 roku, to i tak coś ich ominie. Ja bym sie zastanawiała nie dlatego, że może nie byłoby już do czego wracać, ufam, że facet gotów zostać moim mężem zgodziłby się na to również wtedy, gdyby miał w perspektywie 1.5 roku związku na odległość. Ale mi też by było po ludzku żal tego okresu wyciętego z naszych najlepszych lat, co z tego, że na końcu i tak byłoby to wesele, nie ono jest dla mnie celem, tylko samo bycie z kimś właśnie.

Co do pieniędzy - wg mnie to jest argument, inaczej bym potraktowała faceta, który z przyczyn losowych wyjechać musi, inaczej kogoś, kto nagle by stwierdził, że chce sie rozwijać duchowo i wyjeżdża na 1.5 roku medytować.

Wg mnie to jest kwestia dobrania się, po prostu.

[97063297b7b35b4a21bd582d93800b2e45dfbb59_6372d6b265f10]

Dla mnie dziwne jest zarówno podejście autora jak i jego dziewczyny...

Sama mam taki profil kształcenia, że zdaję sobie sprawę z tego, że w którymś momencie będę miała szansę wyjechać i się rozwinąć. Gdy weszłam w poważny związek to przegadaliśmy ten temat w całości - łącznie z uświadomieniem partnerowi, że jeśli zdecyduje się pojechać za mną to on będzie musiał dokonać większego poświęcenia (bo ma tu pracę, może nie jest ona szczytem marzeń, ale dla młodego faceta pensja jest naprawdę dobra). Nie wyobrażam sobie jak można się nie upewnić, że partner wie, na co się pisze, jakie są konsekwencje, jak to będzie dalej... Niby związek poważny, ale trochę brakuje mi tu patrzenia przez pryzmat "NASZE" zamiast "MOJE" i "TWOJE". Chociaż uważam też, że do tego potrzeba czuć to "coś". Trzeba czuć, że to jest ta jedyna, niepowtarzalna osoba, której się nie da zamienić. Że lepszej nie będzie. Jeśli obie osoby czują coś takiego to na 100% znajdą kompromis, bo zwyczajnie nie będą chciały rezygnować z siebie.

[niebieskie_oczko]

[1=97063297b7b35b4a21bd582 d93800b2e45dfbb59_6372d6b 265f10;54208039]Dla mnie dziwne jest zarówno podejście autora jak i jego dziewczyny...

Sama mam taki profil kształcenia, że zdaję sobie sprawę z tego, że w którymś momencie będę miała szansę wyjechać i się rozwinąć. Gdy weszłam w poważny związek to przegadaliśmy ten temat w całości - łącznie z uświadomieniem partnerowi, że jeśli zdecyduje się pojechać za mną to on będzie musiał dokonać większego poświęcenia (bo ma tu pracę, może nie jest ona szczytem marzeń, ale dla młodego faceta pensja jest naprawdę dobra). Nie wyobrażam sobie jak można się nie upewnić, że partner wie, na co się pisze, jakie są konsekwencje, jak to będzie dalej... Niby związek poważny, ale trochę brakuje mi tu patrzenia przez pryzmat "NASZE" zamiast "MOJE" i "TWOJE". Chociaż uważam też, że do tego potrzeba czuć to "coś". Trzeba czuć, że to jest ta jedyna, niepowtarzalna osoba, której się nie da zamienić. Że lepszej nie będzie. Jeśli obie osoby czują coś takiego to na 100% znajdą kompromis, bo zwyczajnie nie będą chciały rezygnować z siebie.[/QUOTE]

Może Autorka informowała swojego faceta, ale jak widać już tutaj, on nie potraktował tego w ogóle poważnie. A nawet mam wrażenie, że sądził, że w ogóle się jej nie uda. Bardzo miło z jego strony

[97063297b7b35b4a21bd582d93800b2e45dfbb59_6372d6b265f10]

Napisane przez niebieskie_oczko

Może Autorka informowała swojego faceta, ale jak widać już tutaj, on nie potraktował tego w ogóle poważnie. A nawet mam wrażenie, że sądził, że w ogóle się jej nie uda. Bardzo miło z jego strony

Wiesz, co innego jest informować, a co innego przeprowadzić rozmowę pt. "Czy zdajesz sobie sprawę z konsekwencji mojego wyjazdu, czy będziesz chciał jechać ze mną" itp.

A jeśli faktycznie sprawiał wrażenie takiego, co wszystko rozumie, to na miejscu dziewczyny czułabym się oszukana.

I również odniosłam wrażenie, że autorowi niespecjalnie zależy na rozwoju dziewczyny. Nieładnie.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

w zyciu nie da sie wszystkiego przewidziec i przegadac,moze zlozyla te papiery na poczatku ich zwiazku i jakos tak nie wracali do tego tematu az naprawde cos sie wydarzylo.
zreszta mozna sobie wiele obiecywac myslec ze postapi sie tak a nie inaczej a za kilka lat sytuacja sie zmieni i te obietnice wybory nie sa juz tak oczywiste.

[fajita1]

Autorze, na pewno pozwól jej decyzję podjąć samej. Naciski na zostanie nie przyniosą dobrych skutków. (nawet jeśli faktycznie zostanie)
Miałam podobną sytuację z TŻ, miałam wyjechać na 3 lata za granicę, na studia. Wielka życiowa szansa i inne takie. TŻ nie prosił bym została, ani jechała. Nie chciał jechać ze mną. Decyzja była tylko i wyłącznie moja, dlatego nie żałuję ani trochę.

I błagam, nie wychwalajcie tak tej zagranicy, jakby tam pieniądze za darmo rozdawali

[niebieskie_oczko]

Napisane przez fajita1

I błagam, nie wychwalajcie tak tej zagranicy, jakby tam pieniądze za darmo rozdawali

Też się z tym zgadzam. Poza tym nie każdemu się marzy życie na obczyźnie. No i dodam, że u nas też się można dobrze ustawić.

[lubiekielbase]

Napisane przez niebieskie_oczko

Może Autorka informowała swojego faceta, ale jak widać już tutaj, on nie potraktował tego w ogóle poważnie. A nawet mam wrażenie, że sądził, że w ogóle się jej nie uda. Bardzo miło z jego strony

Otóż to.

[pin3ska]

Napisane przez mick90

Kobietki doradzcie mi proszę. Jestem z narzeczoną 2 lata, tzn od 2 lat jestesmy razem, od 3 miesięcy jestesmy zaręczeni. Ona jest biologiem, parę dni temu dowiedziałem się że dawno już aplikowała na zagraniczną uczelnie i dopiero teraz dostala odpowiedz. Chcą ją przyjac na prowadzenie jakis badan naukowych i studia podyplomowe. Uważa że to wielka szansa dla niej, ale ja nie wiem co myślec. Niedawno zaczęliśmy planować ślub, wesele a on teraz chce jechac i zostawić mnie na co najmniej 1,5 roku. Żebym z nia jechał nie wchodzi w grę, bo tu mam stabilną prace, mógłbym spokojnie utrzymac nas oboje.
Rozmawiamy o tym cały czas ale to ciągle kończy się kłótnią. Co mogę zrobić?

1,5 roku to nie jest nie wiadomo ile. Można sie odwiedzac i jest skype. Możliwosci komunkacji są teraz w zasadzie nieograniczone. Trzeba tylko chcieć

---------- Dopisano o 03:04 ---------- Poprzedni post napisano o 02:53 ----------

Napisane przez mick90

Ja sie ciesze i ją wspieram, uwielbiam patrzeć jak się ekscytuje tymi swoimi badaniami Rozmawiamy raczej normalnie, ja nie staram sie jej od tgeo odciągnac, chcę żeby sama zdecydowała. Ma jeszcze troche czasu na podjecie decyzji wiec chyba zaczne sie rozgladać za ogłoszeniami o prace dla siebie w Holandii. Zobacze moze coś znajde i pomyślimy jeszcze raz

W koncu gadasz do rzeczy No i Holandia jest blisko. Nawet gdy zostaniesz w Polsce, to dacie spokojnie rade. Szukaj pracy, a jak znajdzesz to mozesz do niej dojechac. Nikt Cie przecież nie zmusza, zebys jechał od razu

[Evie888]

moim zdaniem powinnienes dać jej szanse. Może uda Wam się w tym czasie jakoś spotykać. Mówię tak, bo z tego co piszesz, to dziewczyna rzeczywiście ma szanse na karierę dzięki temu. A taka próba może się przydąć.

[HealthOne]

gdybym była na miejscu twojej dziewczyny i dostała taką szansę to już tego samego dnia bym się pakowała.
Gdyby mnie chwilowo bóg opuścił i zdecydowałabym się ją odrzucić (w imię w sumie czego? weseliska za pasem?) to żałowałabym do końca życia.

Da się przeżyć ten rok czy dwa na odległość, jak się jest dobą parą to się da. 4 lata tak żyłam- obecnie od niecałego miesiąca mieszkam razem z chłopakiem - znalazłam pracę w jego mieście i układamy sobie życie już realnie pod jednym dachem.
Nic złego się nie stało, nic nie zepsuło, a to były 4 lata, spotykaliśmy się raz w miesiącu.

Nie poświęciłabym takiej szansy (jeśli dziewczyna jest ambitna i robiła studia żeby coś osiągnąć a nie żeby mieć byle papier) dla zaledwie 2 letniego związku.
To że ma pierścionek na palcu nie czyni go lepszym,poważniejszym czy bardziej serio. To tylko dwa lata.

O, to dobry sprawdzian dla ciebie autorze, jak sie zachowasz.
Mi się już nie podobasz. Zamiast cieszyć się że ją doceniono,jojczysz że dzieci i siedzenie na tyłku w domu,byle ją usadzić.
Masakra.

---------- Dopisano o 21:23 ---------- Poprzedni post napisano o 21:18 ----------

Napisane przez fajita1

Autorze, na pewno pozwól jej decyzję podjąć samej. Naciski na zostanie nie przyniosą dobrych skutków. (nawet jeśli faktycznie zostanie)
Miałam podobną sytuację z TŻ, miałam wyjechać na 3 lata za granicę, na studia. Wielka życiowa szansa i inne takie. TŻ nie prosił bym została, ani jechała. Nie chciał jechać ze mną. Decyzja była tylko i wyłącznie moja, dlatego nie żałuję ani trochę.

I błagam, nie wychwalajcie tak tej zagranicy, jakby tam pieniądze za darmo rozdawali

nie żadne rozdawanie pieniędzy, tylko np ja to zrozumiałam jako szansę na jakiś zagraniczny staż w sensownym ośrodku, który znacząco podniósłby jej wartość w przyszłości gdyby szukała pracy w kraju. Coś atrakcyjnego w cv. Moim zdaniem warto

[Rena]

Napisane przez mick90

Właśnie to niby niedaleko bo w Holandii, samoloty są ale ja myślałem już o zakładaniu rodziny i dzieciach a tu takie coś

Dzieki z odpowedzi

Jak Twoje myslenie o dzieciach ma sie do utrzymania dwojki osob? Jakbyscie naprawde wybrali taki wariant, to musialbys utrzymac troje osob - dwoch doroslych i jedno dziecko. A jak zdecydujecie sie na dwojke to wtedy czworo. Liczba rosnie wraz z iloscia potomkow. To naprawde nie jest matematyka wyzsza.

Jezeli na tym poziomie sa juz niescislosci, to mozemy Twoje plany zywiciela rodziny traktowac jako mocno nieprzemyslane. Dla kontrastu Twoja partnerka aplikowala na "ta swoja" podyplomowke od dawna i poki co wszystko jest z jej strony logiczne.

[banana84]

[QUOTE=MissChievousTess;54 198048]A co do ślubu- moja inna kuzynka już ponad 5 lat mieszka w UK.
Ślub chciała Polski i w Polsce, więc planowała go tam już od 3 lat.
Można? Można. Na ślub oboje przyjeżdżają w maju.
Tu by się tak szybko nie dorobili by ich było stać. A tam mają już mieszkanie, pracę, 2 samochody.
Emigracja nie stoi na przeszkodzie temu by móc zawrzeć polski ślub w Polsce. Grunt to się zorganizować.
Poza tym mam porównanie w grupie wiekowej 30+
Ci co wyemigrowali są już na swoim, mają dzieci.
Ci co zostali w Polsce -ani dzieci ani ich nawet na samodzielne mieszkanie nie stać. Zdolności kredytowej żadnej, a przecież pracują.
Dla mnie to żaden dylemat- w Polsce młodzi nie mają szans na ułożenie sobie życia, za granicą jak ktoś je pracowity to szanse ma.



A mozesz zdradzic jak sie w 5 lat drobili domu I 2 samochodow skoro ona w tym czasie jeszcze byla dwokrotnie w ciazy I jak mniemam nie pracowala tylko sie nimi zajmowala?


Bo ja tu tez prawie 5 lat I takich cudow nie widze. Ani po sobie ani po innych..ludzie tu na wynajmowanych pokoikach siedza, jak para to mieszkankach...
Znam tylko 1 pare co dom kupila,ale byli znacznie dluzej I po 3 roboty ciagneli..


Chyba ze rodzinka narobila dzieciakow, wyzebrala chate I benefity z councilu.. Tacy to sie tu dorobili.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

[QUOTE=banana84;54279081]

Napisane przez MissChievousTess

A co do ślubu- moja inna kuzynka już ponad 5 lat mieszka w UK.
Ślub chciała Polski i w Polsce, więc planowała go tam już od 3 lat.
Można? Można. Na ślub oboje przyjeżdżają w maju.
Tu by się tak szybko nie dorobili by ich było stać. A tam mają już mieszkanie, pracę, 2 samochody.
Emigracja nie stoi na przeszkodzie temu by móc zawrzeć polski ślub w Polsce. Grunt to się zorganizować.
Poza tym mam porównanie w grupie wiekowej 30+
Ci co wyemigrowali są już na swoim, mają dzieci.
Ci co zostali w Polsce -ani dzieci ani ich nawet na samodzielne mieszkanie nie stać. Zdolności kredytowej żadnej, a przecież pracują.
Dla mnie to żaden dylemat- w Polsce młodzi nie mają szans na ułożenie sobie życia, za granicą jak ktoś je pracowity to szanse ma.



A mozesz zdradzic jak sie w 5 lat drobili domu I 2 samochodow skoro ona w tym czasie jeszcze byla dwokrotnie w ciazy I jak mniemam nie pracowala tylko sie nimi zajmowala?


Bo ja tu tez prawie 5 lat I takich cudow nie widze. Ani po sobie ani po innych..ludzie tu na wynajmowanych pokoikach siedza, jak para to mieszkankach...
Znam tylko 1 pare co dom kupila,ale byli znacznie dluzej I po 3 roboty ciagneli..


Chyba ze rodzinka narobila dzieciakow, wyzebrala chate I benefity z councilu.. Tacy to sie tu dorobili.

ja też z przymrużeniem oka traktuje takie rewelacje.
Ludzie bajki opowiadają jak to fantastycznie im się powodzi zagranicą dwa samochody dom wspaniałe prace.
sama mieszkam 10 lat za granicą znam dużo par co mieszkają na wynajmowanych mieszkaniach pracują w fabrykach samochody mają ale takie trupy żeby tylko się do pracy dokolebac a na Facebooku na wielkie państwo się kreują; -) ciulaja każdy grosz żeby tylko do polski pojechać i się pokazać jak to im się zagranica powodzi

[201803090921]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;54198022]dlacego marezygnowac ze stabilnej dobrze oplacanej pracy i jechac z nia?
to jest tak samo nie fair jak zmuszanie jej do pozostania w kraju
ich drogi sie rozchodza albo to przetrwa(watpie )albo sie rozstana.
ja bym nigdzie nie jechala jakbym miala dobra prace w polsce ale gdybym byla nia to bym skorzystaa z tej szansy i tyle
nie ma tu zlotego srodka[/QUOTE]

Zrobiłabym tak samo.
Autor najwyrazniej wykorzystał swoją szansę, ma dobrą pracę, swoje miejsce w życiu i super. Natomiast jego dziewczyna (pardon - trzymiesięczna narzeczona) wciąż szuka i jeśli rzeczywiście ma szansę na coś ciekawego i rozwojowego, to nie widzę powodu, dla którego miałaby z tego zrezygnować.
Są rzeczy ważne i ważniejsze; jeśli związek ma przetrwać to przetrwa, a jeżeli nie, to trudno.

[ariadn_a]

Dokładnie. Ja ma przetrwać ten związek, to przetrwa... a jak nie to i w Polsce się rozleci.
Poza tym przecież nie będą musieli do siebie pisać listów... można komunikować się przez neta, dzwonić, przylecieć/przyjechać do siebie. Mnóstwo par tak robi!

[Rena]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;54285846]

Napisane przez banana84

ja też z przymrużeniem oka traktuje takie rewelacje.
Ludzie bajki opowiadają jak to fantastycznie im się powodzi zagranicą dwa samochody dom wspaniałe prace.
sama mieszkam 10 lat za granicą znam dużo par co mieszkają na wynajmowanych mieszkaniach pracują w fabrykach samochody mają ale takie trupy żeby tylko się do pracy dokolebac a na Facebooku na wielkie państwo się kreują; -) ciulaja każdy grosz żeby tylko do polski pojechać i się pokazać jak to im się zagranica powodzi

Dla mnie tacy ludzie to raczej typ domatora a nie karierowicza. Powiedz mi na co wydajesz (chcesz wydawac) kase, a powiem Ci kim jestes.

[fajita1]

Napisane przez ariadn_a

Dokładnie. Ja ma przetrwać ten związek, to przetrwa... a jak nie to i w Polsce się rozleci.
Poza tym przecież nie będą musieli do siebie pisać listów... można komunikować się przez neta, dzwonić, przylecieć/przyjechać do siebie. Mnóstwo par tak robi!

Przetrwanie związku zależy od nas a nie od "wyroczni", więc dla mnie powiedzenie jak ma przetrwać to przetrwa nie ma sensu jak się partnerzy nie będą starać to nieważne czy będą 5 metrów od siebie czy 5tys km to i tak się rozpadnie.
Związek na odległość też nie jest dla każdego. Ja bym się takiego nie podjęła.