Jak pozbyć się wyrzutów sumienia wobec matki

[wyjatkowozimnymaj]

Mam 22 lata. Moja matka Jest osoba bardzo niedojrzala emocjonalnie. Dużo by o jej toksycznych zachowaniach mówić, ale najbardziej doluje mnie to wieczne wzbudzanie wyrzutów sumienia.. Ona jest jak dziecko które ciągle chce atencji, uznania itp. Zaczęło się jak poszłam na studia do innego miasta. Mówiła że to fajnie, że się cieszy ale chyba sobie z tym nie radzi, że została sama w domu. Bez przerwy słyszę na każdym kroku, że ja wyrodna córka, że zła itp. Przyznam się że owszem, mniej się nią interesuje ale sama odepchnela mnie przez swoje zachowania. Co nie znaczy że jestem jakaś wyrodna.. Jestem osobą konkretną i uważam że dorośli ludzie powinni otwarcie mówić o swoich potrzebach. Ale moja matka ciągle każe mi się domyślać. Powinnam czytać w jej myślach!jestem non stop zatruwana poczuciem winy, słyszę że jestem egoistka, nie kocham je, a ona ppswiecila mi życie. Bo co? Bo nie zadzwoniłam (nie mam czasu żeby codziennie dzwonić i nie widzę takiej potrzeby), bo nie domyśliłem się tego czy tamtego. Są to zazwyczaj błahe rzeczy, wystarczyłoby żeby mi powiedziała że chce pomocy, czy zakomunikowala że ma problem. No ale przecież powinnam się domyślić. Rzucę studia i będę ciągle myślała o mamie czego potrzebuje i jak się czuje :/. W domu nie czuje się komfortowo, bo ciągle myślę o niej i czy wszystko dobrze zrobiłam i czy znowu nie będzie zła i obrazona. Chciałaby żebym robiła wszystko jak ona chce, mojego charakteru też nie akceptuje. Ostatnio puściły mi nerwy i wyzywalam ja i to dość wukgarnie, ona się teraz nie odzywa. Jestem wściekła ale dręczą mnie wyrzuty sumienia , nie mogę skupić się na studiach i swoim życiu mam już jej po dziurki w nosie. Z nią nie da się normalnie pogadać albo się focha albo robi z siebie cierpietbice. W ogóle nie umie słuchać i wyciągać wniosków, to ona jest najwspanialsza a ja zła.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[201701261449]

Piszesz to pod wpływem emocji, więc trochę wyluzuj.
Czy twoja mama nie ma partnera? Innych dzieci? Pracuje? Jej charakteru już nie zmienisz. Rozumiem, że nerwy ci puściły i ją obraziłaś, ale powinnaś teraz ją przeprosić.
Najpewniej jest samotna i nie wie, jak sobie poradzić. Moim zdaniem kompromisem będzie coś, przez co przestanie tak tęsknić, bo to minie, ale po co obie macie ten okres separacji ciężko przechodzić.
Czy mama lubi zwierzęta? Może je utrzymać, ma warunki? Jeśli tak, to kupiłabym/przygarnęła i dała jej szczeniaka lub kociaka, już z podstawowym oporządzeniem. Często gdy ktoś zostaje samotny przelewa uczucia na zwierzaka i oboje dzięki temu mają plusy: mama ma towarzystwo, może się kimś opiekować, pies czy kot ma ciepły dom.
Druga sprawa: może można mamę wkręcić w jakiś sposób na spotkania z osobami w podobnym jej wieku? Idźcie razem kiedyś gdzieś, zrób jej niespodziankę, tylko nie zabieraj jej na lekcje baletu, gdy nienawidzi tańczyć, ale może jakieś robótki, jeśli lubi? Albo chór? Cokolwiek, idź z nią, niech pozna ludzi i się wkręci.
A ty sama też musisz dojrzeć i spojrzeć na to inaczej. Może i to zachowanie jest toksyczne, ale ma wytłumaczenie. Jeśli żadna metoda nie zadziała, wtedy będzie bardzo nie tak i trzeba będzie spróbować czegoś więcej, tymczasem przeproś ją za to, że ją zwyzywałaś i pilnuj nerwów, bo to, że cię denerwuje nie oznacza, że masz prawo ją tak traktować.

[Adrianna_8]

Coz, mamy juz nie zmienisz. Mozesz jedynie zmienic podejscie. Sprobowac sie na to udopornic. Ograniczenie kontaktu z mama jest niestety wskazane.

Za swoje zachowanie powinnas przeprosic, ale potem zmienic cos w swoim postepowaniu.

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[awia]

Najlepsza byłaby terapia dla Ciebie, bo sama z siebie nie będziesz w stanie przerwać utrwalonych schematów zachowan, jak wlasnie wyrzutów sumienia, które Cię zjadają.

Terapia tez Ci uświadomi, ze to ona jest matka w tej relacji i Ty ani nie jesteś jej nic winna, ani nic nie musisz. I ze trzeba sie nauczyc stawiac jej granice, bo inaczej bedzie próbowała Cię wchłonąć.
Jak chcesz pogadać odezwij się na pw, ja własnie dopiero co wyszłam z wyrzutów sumienia względem mojej mamy.

[MissChievousTess]

Polecam lekturę:
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/37464...stycznej-matki
Metoda na ten typ jest jedna- dystans (fizyczny i psychiczny), asertywność, nauczenie się mówić "nie" bez wdawania się w dalsze tłumaczenia i ciut zdrowego egoizmu. Inaczej zawsze będziesz na przegranej pozycji.

[wyjatkowozimnymaj]

Smellsliketeenspirit, już mniejsze emocje ja jestem spokojnymi człowiekiem i naprawdę ciężko mnie wkurzyć mamy kota w domu,oczko w głowie mamy,ale to nic nie pomaga. Co do zaangażowania jej w różne rzeczy,ona nie chce nigdzie wychodzić, ”daj mi spokój, jestem stara" tak mówi,kiedy chcę aby coś robiła. Ma pracę bez kontaktu z ludźmi. Hobby też nie ma, argument ”nie mam żadnego talentu". Próbowałam jej coś pokazać, daje książki do poczytania, to nowi że ”nie ma czasu”, choć często ogląda telewizję.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 00:09 ---------- Poprzedni post napisano o 00:06 ----------

Awia,dziekuje bardzo, na terapię chce się wybrać, kiedy będę miała więcej gotówki. Odezwę się do Ciebie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 00:11 ---------- Poprzedni post napisano o 00:09 ----------

Napisane przez MissChievousTess

Polecam lekturę:
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/37464...stycznej-matki
Metoda na ten typ jest jedna- dystans (fizyczny i psychiczny), asertywność, nauczenie się mówić "nie" bez wdawania się w dalsze tłumaczenia i ciut zdrowego egoizmu. Inaczej zawsze będziesz na przegranej pozycji.

O, tej książki jeszcze nie znałem, a czytałam sporo o toksycznych rodzicach. Przepraszam za chaos w wątku,ale nie ogarnęłam jeszcze tej aplikacji na telefon.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ktmk]

Napisałaś w momencie gdy przeżywam to samo. U mnie w domu się nie rozmawia, nie ma komunikacji, ja się zamknelam już trochę na matkę, to ta, zamiast pogadać ze mną , to dzwoniła do mojej siostry z którą ma dobry kontakt , żeby ta zadzwoniła do mojej drugiej siostry, z którą z kolei ja mam dobry kontakt, by dowiedziała się co u mnie i żeby ta pierwsza siostra jej to przekazała. Po długim czasie tej dziwnej atmosfery w domu, wczoraj jakoś udało mi się o tym powiedzieć, że mnie to boli, że nie rozmawia ze mną, tylko o mnie, o ile w ogóle. Potem też z tych rozmów z trzeciej ręki dowiaduje się jaką to nie jestem wyrodną córką, podczas gdy przede mną udaje czasem taką milutką, a wręcz gdy raz przeprosila mnie raz za coś podobnego, i tak zadzwoniła do kogoś powiedzieć , że tak naprawdę ona miała prawo tak o mnie sądzić i generalnie nadal taka jestem. Jak napisałam, wczoraj jej o tym powiedziałam, że mi przykro, że tak jest i jak mam mieć zaufanie, by jej mówić o swoich problemach. Ogólnie zwykle tak właśnie było, gdy wyleczylam się z bulimii i ogólnie zaburzeń odżywiania na terapii, długo po niej, gdy będąc razem z nią w kuchni chciałam z ciekawości coś zważyć na wadze kuchennej, zapytała się, czy znowu mi ODPIEPRZA. Ale ogólnie jak się dowiedziała o mojej chorobie, to była taka przejęta. No ale ogólnie i tak wczoraj wyszła moja wina, był płacz, żadnego porozumienia, teraz się do mnie nie odzywa. A ja mam wyrzuty, że zaczęłam tę rozmowę, że może to rzeczywiście moja wina i to ja jestem nienormalna i tylko jej sprawiam problemy. I chyba potrzebuje drugiej terapii.

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

[201703061347]

Napisane przez smellsliketeenspirit

Piszesz to pod wpływem emocji, więc trochę wyluzuj.
Czy twoja mama nie ma partnera? Innych dzieci? Pracuje? Jej charakteru już nie zmienisz. Rozumiem, że nerwy ci puściły i ją obraziłaś, ale powinnaś teraz ją przeprosić.
Najpewniej jest samotna i nie wie, jak sobie poradzić. Moim zdaniem kompromisem będzie coś, przez co przestanie tak tęsknić, bo to minie, ale po co obie macie ten okres separacji ciężko przechodzić.
Czy mama lubi zwierzęta? Może je utrzymać, ma warunki? Jeśli tak, to kupiłabym/przygarnęła i dała jej szczeniaka lub kociaka, już z podstawowym oporządzeniem. Często gdy ktoś zostaje samotny przelewa uczucia na zwierzaka i oboje dzięki temu mają plusy: mama ma towarzystwo, może się kimś opiekować, pies czy kot ma ciepły dom.
Druga sprawa: może można mamę wkręcić w jakiś sposób na spotkania z osobami w podobnym jej wieku? Idźcie razem kiedyś gdzieś, zrób jej niespodziankę, tylko nie zabieraj jej na lekcje baletu, gdy nienawidzi tańczyć, ale może jakieś robótki, jeśli lubi? Albo chór? Cokolwiek, idź z nią, niech pozna ludzi i się wkręci.
A ty sama też musisz dojrzeć i spojrzeć na to inaczej. Może i to zachowanie jest toksyczne, ale ma wytłumaczenie. Jeśli żadna metoda nie zadziała, wtedy będzie bardzo nie tak i trzeba będzie spróbować czegoś więcej, tymczasem przeproś ją za to, że ją zwyzywałaś i pilnuj nerwów, bo to, że cię denerwuje nie oznacza, że masz prawo ją tak traktować.

Wyjątkowo nietrafna ta porada.
Nie dosyć, że ta matka emocjonalnie już wykorzystuje córkę, to jeszcze ta córka ma przejąć rolę rodzica: przejąć za toksyczkę odpowiedzialność za jej życie, znaleźć jej przyjaciół, rozrywkę...
To wszystko nie jest rolą dziecka.
Matka musi sama nauczyć się radzic sobie z własnymi emocjami i własnym życiem. Rolą córki jest zadbanie o swój rozwój i przyszłość. Córka nie ma żadnego obowiązku organizowania matce czasu wolnego, zwierząt czy przyjaciół.
Autorko - po prostu się nie daj. Sama jestem dzieckiem toksycznych rodziców i żałuję tego, że tak długo dałam się im szantażować . Dobrze, że wyjechałaś, to pierwszy krok. Musisz zacząć przyzwyczajać matkę, że będziesz dzwoniła wtedy, kiedy masz czas i ochotę. Nie uginaj się pod ciężarem jej szantażu. Pomarudzi, ale będzie musiała zaakceptować.