Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia cz.II

[Anonimka1988]

Napisane przez Pinkieee

Chyba nie chodzi o konkretnego lekarza, bardziej o to że czasami czuje że może sobie wymyślam? I że już się dobrze czuje, wtedy to jak czuje się w gorszych chwilach odchodzi w zapomnienie i jest takie rozmyte, niepewne. Dodam pewna historię z której do tej pory się śmiejemy z tz, mianowicie nasza pierwsza randka po poznaniu się na imprezie. Poszliśmy do knajpy na piwo, w pewnym momencie poczułam się strasznie źle, jak naćpana, podobnie jak do dzisiejszego samopoczucia i w tamtej chwili byłam pewna że dorzucił mi pigulke gwałtu do piwa, już miałam iść do barmana żeby wezwał policję. Wtedy wpadłam na plan że powiedziałam że ja już piwa nie dopije i żeby sobie wypił bo jego się już skończyło, i to zrobił a byłam pewna że nie będzie chciał. Wtedy trochę wyluzowalam, poszłam się przewietrzyć. Do dzisiaj śmiejemy się z tej sytuacji że na pierwszej randce uznałam go za gwałciciela, a jesteśmy razem już prawie 3 lata;D i powiem wam że w tamtej chwili byłam przekonana co do tego, trochę przerażające ale potem jak zrozumiałam że to totalna głupota to chyba, jednak docierają do mnie logiczne fakty? W końcu nie uważam się za Napoleona (zart) ;P

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

W schizofrenii ludzie często miewają myśli, że picie/jedzenie może być zatrute bądź coś/ktoś chce im zrobić krzywdę.

[carca]

Cześć. Co tam u Was?

[zakonna]

Ja żyję. Dzisiaj cały dzień w pracy. Nogi mi do tyłka wchodzą

Wysłane z mojego SM-J730F przy użyciu Tapatalka

[ZeynepArzu]

Ja dzisiaj wzięłam pierwszą dawkę paroksetyny -20 mg czuje zobojętnienie. Boję się bardzo utycia

[f6ce7c3ca500955a4c7e3c56259edd7b2c023af2]

dziewczyny, mam nadzieję,że nie wygonicie mnie stąd z tym postem.
szukam terapii na NFZ w Lublinie, mam wrażenie,że depresję mam od zawsze, czas to zmienić

[Disnejova]

a ja odlaczylam sie od terapii odporna byłam na taka gadkę i słuchać ludzi w kółeczku duzo ksiazek czytam psychologicznych bardzo mi pomogły i praca nowa i czuje sie super oczywiście jem D3 i dużo witamin z grupy B mam wiekszy wigor .

[hiperaktywna]

Napisane przez Disnejova

a ja odlaczylam sie od terapii odporna byłam na taka gadkę i słuchać ludzi w kółeczku duzo ksiazek czytam psychologicznych bardzo mi pomogły i praca nowa i czuje sie super oczywiście jem D3 i dużo witamin z grupy B mam wiekszy wigor .

Polecisz jakieś książki?

[Disnejova]

Napisane przez hiperaktywna

Polecisz jakieś książki?

Emocjonalne SOS , Martin Seligman: Optymizmu można się nauczyć. Jak zmienić swoje myślenie i swoje życie.

Anna Polender: Pojedynek z nerwicą. O nerwicy optymistycznie.

Pia Mellody – Toksyczna miłość

Strony http://theconsumershow.pl/ , http://architekturasukcesu.pl/
http://zostalampsychologiem.pl/ http://michalpasterski.pl/
https://www.jestrudo.pl/blog/
Mam wiecej ale to przyszlo mi do głowy tak co czesto zagladam wracam do tego wiec znajdzcie czas poczytajcie POWODZENIA

[niv_]

Napisane przez Disnejova

a ja odlaczylam sie od terapii odporna byłam na taka gadkę i słuchać ludzi w kółeczku duzo ksiazek czytam psychologicznych bardzo mi pomogły i praca nowa i czuje sie super oczywiście jem D3 i dużo witamin z grupy B mam wiekszy wigor .

SUPER

[dfgs]

Hejo. Może niektóre z Was pamiętają jak parę tygodni temu tu rozpaczałam przez rozpad jednej znajomości. Już u mnie lepiej. To znaczy jeśli chodzi o ten problem, bo są inne. Powiedzmy, że od dłuższego czasu podejrzewałam u siebie borderline, a od niedawna mam coraz więcej cech zgodnych z opisem w necie. Opłaca się to to diagnozować czy nic to nie zmieni? Aktualnie biorę mirtazapinę i wenlafaksynę, jestem bardziej śpiąca w ciągu dnia, lęki (szczególnie wieczorne) nadal się pojawiają. Nie chodzę na terapię, bo w sumie nie wiem na czym miałaby polegać i do tej pory miałam kiepskie możliwości pójścia na nią. Doktorek chciał mnie wysłać na oddział dzienny (gdy było ze mną gorzej), ale jak usłyszałam o terapii rysunkiem itp, to skojarzyło mi się z przedszkolem... i wtedy potrzebowałam rozmowy, takiej indywidualnej, by sobie poukładać pewne rzeczy w głowie.
Ogólnie ostatnio u mnie stresowo, bo wracam z miasta, gdzie studiowałam sobie do lutego, powrót do domu może nie być taki fajny, ale już tu nie robię tylu rzeczy, co kiedyś. Rzuciłam hobby (taniec) przez lęki, odsunęłam się od znajomych przez niekomfortowe sytuacje (znajomości damsko-męskie są bez sensu...), siedzę tu sama, ale nie chciałam patrzeć na model "rzycia" z domu: praca-tv/komp-sen. Brak uwagi dla mnie, bo zmęczenie. Teraz szukam sobie nowego kierunku, upatrzyłam sobie dwa, tylko boję się o progi. Jak skoczą, to będę musiała zostać w domu, iść do pracy i spłacać kredyt studencki.


Tak sobie chciałam pomarudzić, nie mam większego problemu. Wczoraj miałam lekki atak paniki, ale już jest ok.
No i niedługo mam urodziny, trochę mi smutno, że spędzę je jak co roku, czyli nijak.

[092a5b5429861247f5c0d1d3d363b04ac6f4bb89]

Cześć dziewczyny,
poradźcie proszę jak rozmawiać z osobą, która ma stwierdzoną nerwicę, ale nie chce się leczyć? Jak namówić na regularne branie leków i terapię?
Jakiś czas temu przepisano jej fluoksetynę, którą bierze i odstawia na przemian, oraz miesza z alkoholem. Po alkoholu ma różne dziwne "fazy". Zdarzają się poważne ataki paniki, do których trzeba wzywać pogotowie. Chory cały czas twierdzi, że nic mu nie jest, i nie pójdzie na terapię. Powoli zaczyna popadać w długi. Prośbą, groźbą...?

[zakonna]

Odpuść. Jak chory nie ma motywacji to nic nie zrobisz. Ewentualnie znajdź mu motywację czyli zastosuj jakiś szantaż.

siła spokoju

[cavvythecat]

Mi diagnoza dała dostęp do terapii dostosowanej do moich problemów (nie działa na mnie w ogóle taka ogólna terapia gdzie idziesz i tak sobie gadacie, potrzebowałam czegoś konkretnego). Do tego łatwiej przyjść do terapeuty i powiedzieć "dzień dobry, mam to i to" niż za każdym razem recytować listę problemów. Generalnie, wcześniej to było takie błądzenie po omacku, wszystko i nic, a to mnie dobijało najbardziej. Teraz w końcu jest jakaś wizja poprawy, bo wiadomo co się dzieje i co można z tym zrobić.
Mirtazapinę bierzesz w dzień czy wieczorem?

[092a5b5429861247f5c0d1d3d363b04ac6f4bb89]

zakonna, dziękuję za odpowiedź. Będziemy próbować szantażu albo obiecywania. Wiem, że nikogo się nie da zmusić do leczenia, ale ciężko też wyrzucić dosłownie na bruk Mieszkać z rodzicami też nie może, bo wkrótce to oni będą potrzebować terapii. Sama się nie utrzyma, nie jest też w stanie pracować. Sytuacja patowa

[zakonna]

będę brutalna, ale jeśli nie chce się leczyć i odmawia skorzystania z pomocy, a jest pełnoletnia, to należy się odciąć żeby zadbać o własne zdrowie psychiczne. Jeśli jest pełnoletnia, to jakoś się utrzymać może, takie postawienie pod życiową ścianą bywa dobrą motywacją żeby coś zrobić ze sobą.

[hiperaktywna]

Napisane przez Disnejova

Emocjonalne SOS , Martin Seligman: Optymizmu można się nauczyć. Jak zmienić swoje myślenie i swoje życie.

Anna Polender: Pojedynek z nerwicą. O nerwicy optymistycznie.

Pia Mellody – Toksyczna miłość

Strony http://theconsumershow.pl/ , http://architekturasukcesu.pl/
http://zostalampsychologiem.pl/ http://michalpasterski.pl/
https://www.jestrudo.pl/blog/
Mam wiecej ale to przyszlo mi do głowy tak co czesto zagladam wracam do tego wiec znajdzcie czas poczytajcie POWODZENIA

Właśnie czytam Optymizmu można się nauczyć
Dzięki za resztę!

[61a08125505a341f1365cc627294330b05bf0ff7_5eb5e47234ae2]

Witajcie. Chciałam się Was poradzić.

Moja mama ma nerwicę i kilka miesięcy temu odstawiła leki, bo stwierdziła, że już się na tyle dobrze czuje, że ich nie potrzebuje. Od tamtej pory jest coraz bardziej agresywna, nie da się z nią już wytrzymać nawet minuty. Nie wiem jak ona sama ze sobą jest w stanie wytrzymać. Znęca się psychicznie nad moim ojcem tak, że oni już właściwie powinni mieć założoną niebieską kartę Kilka razy jej delikatnie sugerowałam, że może powinna znów zacząć brać leki, ale ona się stanowczo upiera, że nie są jej już potrzebne. Jak ją przekonać, żeby je znowu zaczęła brać, ale tak żeby nie poczuła się urażona? Rozmowa z nią na ten temat jest b. trudna, bo ona stawia się w roli ofiary, o wszystko się obraża i zamyka w sobie, a żadne logiczne argumenty do niej nie docierają.

[8bbd05a6dd63af3a7b6455dbf4547443166d9226_5f9dfa823cc5f]

Dziewczyny, podejrzewam u siebie depresję i chciałabym pójść do psychiatry. Mieszkam w Warszawie, możecie kogoś polecić? Na NFZ lub prywatnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

[1=61a08125505a341f1365cc6 27294330b05bf0ff7_5eb5e47 234ae2;84055126]Witajcie. Chciałam się Was poradzić.

Moja mama ma nerwicę i kilka miesięcy temu odstawiła leki, bo stwierdziła, że już się na tyle dobrze czuje, że ich nie potrzebuje. Od tamtej pory jest coraz bardziej agresywna, nie da się z nią już wytrzymać nawet minuty. Nie wiem jak ona sama ze sobą jest w stanie wytrzymać. Znęca się psychicznie nad moim ojcem tak, że oni już właściwie powinni mieć założoną niebieską kartę Kilka razy jej delikatnie sugerowałam, że może powinna znów zacząć brać leki, ale ona się stanowczo upiera, że nie są jej już potrzebne. Jak ją przekonać, żeby je znowu zaczęła brać, ale tak żeby nie poczuła się urażona? Rozmowa z nią na ten temat jest b. trudna, bo ona stawia się w roli ofiary, o wszystko się obraża i zamyka w sobie, a żadne logiczne argumenty do niej nie docierają.[/QUOTE]Musi wybrac sie do psychiatry..



[1=8bbd05a6dd63af3a7b6455d bf4547443166d9226_5f9dfa8 23cc5f;84056451]Dziewczyny, podejrzewam u siebie depresję i chciałabym pójść do psychiatry. Mieszkam w Warszawie, możecie kogoś polecić? Na NFZ lub prywatnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Polecam strone znanylekarz

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[61a08125505a341f1365cc627294330b05bf0ff7_5eb5e47234ae2]

[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8405779 6]Musi wybrac sie do psychiatry..[/QUOTE]
Właśnie pytam jak ją do tego namówić


[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8405779 6]Polecam strone znanylekarz

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]
A ja właśnie tej strony nie polecam, bo negatywne oceny są tam usuwane na prośbę lekarza. Znam kilku beznadziejnych lekarzy, którzy tam mają same pozytywy.

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

[1=61a08125505a341f1365cc6 27294330b05bf0ff7_5eb5e47 234ae2;84058041]Właśnie pytam jak ją do tego namówić



A ja właśnie tej strony nie polecam, bo negatywne oceny są tam usuwane na prośbę lekarza. Znam kilku beznadziejnych lekarzy, którzy tam mają same pozytywy.[/QUOTE]Mozesz jej tylko powiedziec, ze moze potezebuje pomocy specjalisty i ze mozesz jej towarzyszyc u psychiatry, no ale jesli sama nie bedzie chciala to nic na sile nie zrobisz

Nie no, wiadomo, ze takie przekrety tez sa, jak wszedzie, ale jako baza lelarzy to fajne miejsce.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[goldengirl12]

Witajcie kochane, ciesze się że znalazłam ten wątek, z depresją walczę już kilka lat, najpierw objawiła się po zmianie szkoły i wchodzeniem w dorosłość, potem kolejny raz gdy chłopak porzucił mnie ze względu na chorobę (nie psychiczną), bardzo cierpiałam. Teraz bardziej mam nerwicę i lęki niż depresje. Moja nerwica i lęki pojawiają się gdy muszę iść do pracy. Pracuje już w tej firmie prawie dwa lata, moja szefowa jest wymagająca, codziennie robię ponad normę, jestem niedoceniana zero premii i jakiegokolwiek dziękuje (pracuję na produkcji). Mam określoną normę na danym stanowisku. Na początku robiłam ponad normę by się wykazać, byłam nowym pracownikiem myślałam że w tej firmie to docenią, miałam umowę zlecenie na miesiąc i tak przez cały rok zleceniówka a bardzo mi zależało na tym by mieć pracę i swoje pieniądze i być niezależną bo bardzo szanuje ciężko zarobione pieniądze jak i zarówno uczciwą pracę, w pracy jak jestem nie jem w ogóle z innymi na stołówce, zazwyczaj wychodzę na dwór i całe 15 minut spędzam przed firmą rozmawiając przez tel.np. z mamą boje się jeść przy innych bo boje się że oni patrzą jak ja jem, że może gdzieś jestem brudna czy coś. Zazwyczaj przez 8 godzin pracy nie jem nic. Takim sposobem załatwiłam sobie żołądek, przez nieregularne jedzenie, nerwy i stres. Obecnie oczekuję na operację, szefową interesuje tylko to ile mnie nie będzie w pracy, nie tam jak się czuję itd. tylko interes się liczy. Kiedyś się zbuntowałam i robiłam tylko normę jaka jest na danej produkcji a jak zostało dużo czasu do końca roboty to sobie siedziałam, kilka razy zrobiona norma i potem babka z biura przyszła do mnie jako łącznik między mną a szefową i szefowa kazała mi przekazać że jest zaniepokojona że robię tylko normę bo tak robiłam zawsze ponad. Lekarz rodzinny stwierdził u mnie jelito wrażliwe do tego, w sytuacjach nerwowych i stresowych zdarza się że pojawiają się nudności (oraz gazy) które wstrzymuję oczywiście, samo wejście do pracy wywołuje u mnie lęk, jestem osobą skromną, i bardzo wrażliwą. W swoim życiu wiele widziałam i przeszłam. Chciałabym normalnie funkcjonować, być otwartą na innych, a tymczasem się zamykam i izoluje. Chłopak nie wie jak mi pomóc, lekarka przepisała mi lek pramolan, jednak wszystkie objawy jakie mi dokuczają w domu nie mają miejsca-tylko w pracy wszystko się zaczyna.

[cavvythecat]

Żadne leki nie pomogą jeśli dalej będziesz chodziła do tej pracy. Myślałaś o zmianie pracy? Powiedziałaś wtedy szefowej, że nie widzisz sensu robienia ponad normę skoro wysiłek nie zostaje doceniony?

[Linka25]

Napisane przez cavvythecat

Żadne leki nie pomogą jeśli dalej będziesz chodziła do tej pracy. Myślałaś o zmianie pracy? Powiedziałaś wtedy szefowej, że nie widzisz sensu robienia ponad normę skoro wysiłek nie zostaje doceniony?

Tylko ze w kolejnej moze byc tak samo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[cavvythecat]

Napisane przez Linka25

Tylko ze w kolejnej moze byc tak samo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Może, ale nie musi. Praca nie uleczy, ale zła atmosfera na pewno nie pomaga.

[Anonimka1988]

Napisane przez goldengirl12

Witajcie kochane, ciesze się że znalazłam ten wątek, z depresją walczę już kilka lat, najpierw objawiła się po zmianie szkoły i wchodzeniem w dorosłość, potem kolejny raz gdy chłopak porzucił mnie ze względu na chorobę (nie psychiczną), bardzo cierpiałam. Teraz bardziej mam nerwicę i lęki niż depresje. Moja nerwica i lęki pojawiają się gdy muszę iść do pracy. Pracuje już w tej firmie prawie dwa lata, moja szefowa jest wymagająca, codziennie robię ponad normę, jestem niedoceniana zero premii i jakiegokolwiek dziękuje (pracuję na produkcji). Mam określoną normę na danym stanowisku. Na początku robiłam ponad normę by się wykazać, byłam nowym pracownikiem myślałam że w tej firmie to docenią, miałam umowę zlecenie na miesiąc i tak przez cały rok zleceniówka a bardzo mi zależało na tym by mieć pracę i swoje pieniądze i być niezależną bo bardzo szanuje ciężko zarobione pieniądze jak i zarówno uczciwą pracę, w pracy jak jestem nie jem w ogóle z innymi na stołówce, zazwyczaj wychodzę na dwór i całe 15 minut spędzam przed firmą rozmawiając przez tel.np. z mamą boje się jeść przy innych bo boje się że oni patrzą jak ja jem, że może gdzieś jestem brudna czy coś. Zazwyczaj przez 8 godzin pracy nie jem nic. Takim sposobem załatwiłam sobie żołądek, przez nieregularne jedzenie, nerwy i stres. Obecnie oczekuję na operację, szefową interesuje tylko to ile mnie nie będzie w pracy, nie tam jak się czuję itd. tylko interes się liczy. Kiedyś się zbuntowałam i robiłam tylko normę jaka jest na danej produkcji a jak zostało dużo czasu do końca roboty to sobie siedziałam, kilka razy zrobiona norma i potem babka z biura przyszła do mnie jako łącznik między mną a szefową i szefowa kazała mi przekazać że jest zaniepokojona że robię tylko normę bo tak robiłam zawsze ponad. Lekarz rodzinny stwierdził u mnie jelito wrażliwe do tego, w sytuacjach nerwowych i stresowych zdarza się że pojawiają się nudności (oraz gazy) które wstrzymuję oczywiście, samo wejście do pracy wywołuje u mnie lęk, jestem osobą skromną, i bardzo wrażliwą. W swoim życiu wiele widziałam i przeszłam. Chciałabym normalnie funkcjonować, być otwartą na innych, a tymczasem się zamykam i izoluje. Chłopak nie wie jak mi pomóc, lekarka przepisała mi lek pramolan, jednak wszystkie objawy jakie mi dokuczają w domu nie mają miejsca-tylko w pracy wszystko się zaczyna.

Hmmm, wiesz swoim podejściem i zachowaniem w pracy niechcąco przyzwoliłaś na wykorzystywanie, bycie kozłem ofiarnym.
Bo inaczej nie można tego nazwać, jak tylko wykorzystywaniem Ciebie przez pracodawców, wyższych szczeblem. Wiem co czujesz, ponieważ w gimnazjum i liceum przeżywałam podobne katusze - też nic nie jadłam, nie chodziłam nawet do WC ze strachu.
Ale tak nie można funkcjonować, zwłaszcza że odbija się to na Twoim zdrowiu.
Może zmień pracę, albo spróbuj powoli rozpoczynać coś własnego? Jak nikt nie będzie nad Tobą wisiał i Cię kontrolował, na pewno poczujesz się swobodniej.

[ktmk]

U mnie nawrot zaburzeń odżywiania i wymiotów... nic mnie ostatnio nie cieszy, nie widzę w niczym sensu. Nie łudzę się, ze sobie z tym poradzę. Po kilku latach czas na kolejną terapię. W poniedziałek dzwonię się gdzieś umówić. Choć finansowo będzie ciężko...


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[agnyska81]

Witajcie! Tydzień temu byłam u psychiatry, zdiagnozowała u mnie depresję (nie jest to pierwszy raz, leczyłam się już 13 lat temu, na depresję i zaburzenia lękowe, jednak leczenie przerwałam gdy nastąpiła poprawa; przez te lata czułam się raz lepiej, raz gorzej, ale zawsze w końcu wychodziłam na jako taką prostą). Leków nie mogła mi przepisać, bo karmię dziecko, dostałam skierowanie na terapię.
I tu moje pytanie - jak wygląda taka terapią, czego mogę się spodziewać? Może ktoś z Was korzystał z ośrodka w Gliwicach Dąbrówce?

[goldengirl12]

Napisane przez Anonimka1988

Hmmm, wiesz swoim podejściem i zachowaniem w pracy niechcąco przyzwoliłaś na wykorzystywanie, bycie kozłem ofiarnym.
Bo inaczej nie można tego nazwać, jak tylko wykorzystywaniem Ciebie przez pracodawców, wyższych szczeblem. Wiem co czujesz, ponieważ w gimnazjum i liceum przeżywałam podobne katusze - też nic nie jadłam, nie chodziłam nawet do WC ze strachu.
Ale tak nie można funkcjonować, zwłaszcza że odbija się to na Twoim zdrowiu.
Może zmień pracę, albo spróbuj powoli rozpoczynać coś własnego? Jak nikt nie będzie nad Tobą wisiał i Cię kontrolował, na pewno poczujesz się swobodniej.

Może masz rację, mieszkam w małym mieście gdzie o pracę trudno, jednak pomału małymi kroczkami chcę wszystko zmienić w swoim życiu. Chcę zmienić pracę. I być doceniana w niej. Oraz zarabiać w miare by przeżyć. Bo za 1500 złotych ciężko. Dziękuje za odpowiedzi w moim temacie. Myślałam że zostane wyśmiana. Pozdrawiam was wszystkie i rzymam za was kciuki byście tak samo jak i ja wygrały walkę z depresją.

[Linka25]

Napisane przez cavvythecat

Może, ale nie musi. Praca nie uleczy, ale zła atmosfera na pewno nie pomaga.

Tak, wszystko prawda. Z tym, ze w kazdej będzie jakis problem. Jak nie atmosfera i podly szef, to trudni klienci, albo wyzwania i trudne zadania, albo wystapienia publiczne albo cos jeszcze innego. Trzeba pracowac nad sobą, ale jasne, pracę tez warto zmieniac, warto szukac lepszej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz