Czy zrezygnowałabyście dla związku z macierzyństwa?

[Mija62]

Ja znam takie sytuacje, gdy kobieta była wiele lat w związku z mężczyzną, który nie chciał mieć dzieci, dobili tak do czterdziestki, ona zaczęła świrowac, bo chciała. Rozstali się, ona znalazła innego i okazało się, że już nie może, a tamten facet znalazł sobie młodą dwudziestoparolatke i mają dziecko.
Wniosek. Nie warto poświęcić swojego życia dla kogoś. Dziewczyna straciła swoją młodość i szansę na ciąże, a facet jak to facet, zawsze może zapłodnić młodszą

[197de45f7f14dab64b25957350f169313c203565]

Proponuję poważną rozmowę z partnerem. Takie rzeczy trzeba obgadać, bo im później tym rozstanie boleśniejsze. Jeśli on nie zmieni zdania to chyba musisz go zostawić.

[fristi]

Ja się zgadzam ze wszystkimi. Nie wyobrażam sobie, że ja pragnę mieć dziecko i rezygnuję z tego w imię tego żeby być z facetem, choć on nie chce dziecka/dzieci. No choćbym nie wiem jak kochała nie mogłabym się z tym pogodzić. To są fundamentalne sprawy w związku.

[Agataa_S]

Rozstanie. Bo tak czy siak instynkt macierzynski kiedys wygra i i tak dojdzie do rozstania.

[limonka1983]

Zrezygnowałam z 10 - letniego związku dla macierzyństwa. Nie wyobrażam sobie nie mieć dzieci dla kogoś.

[Antoiineette]

Nie zrezygnowałabym dla związku z niczego, co dla mnie ważne. Taki związek nie miałby szans na dłuższą metę, bo wiązalby się dla mnie z nieustannym poczuciem krzywdy.

[golgie]

Na pewno nie zrezygnowałabym z macierzyństwa.

[Shar14]

Na pewno nie poświęciłabym się dla faceta i urodziła mu dziecko. Nie ma takiej opcji nawet. Wybieram partnerów bezdzietnych z wyboru, więc odwracając zdecydowanie bym się rozstała w Twojej sytuacji Autorko. Nie warto nic poświęcać, bo zawsze skądś to pragnienie się wzięło. Warto dać sobie szansę na spełnianie marzeń.

Wysłane z mojego TRT-LX1 przy użyciu Tapatalka

[eyo]

ani nie zrezygnowałabym z macierzyństwa ani bym tego od nikogo nie oczekiwała ani też nie zdecydowałabym się na macierzyństwo - tutaj nie ma kompromisów, jak chcesz mieć dzieci to nie ma co liczyć na to, że Ci się odechce tak samo jak w przypadku kogoś kto ich nie chce nie ma co liczyć na to, że mu się zachce

tu nie ma kompromisów

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;86076162]nie zrezygnowałabym dla partnera z żadnej, prawdziwie istotnej dla mnie sprawy czy poglądu.

Jeżeli wpadniecie - będzie oczekiwał że zrobisz aborcję, jeżeli będziesz chciała utrzymać ciążę - nie da Ci wsparcia. Jesteś na to gotowa?[/QUOTE]

dokładnie, trzeba przemyśleć co w takiej sytuacji? bo sama "rezygnacja" z macierzyństwa nie jest jednoznaczna z tym, że wpadki nie będzie a wtedy co? aborcja? oddanie do adopcji? samotne macierzyństwo?

z drugiej strony - szczerze nie ogarniam czemu tacy faceci często nie decydują się np. na wazektomię no bo z drugiej strony - wpadnie taki z partnerką (nawet zakładając, że on mówił, że dzieci nie chce a ona "zrezygnowała"), partnerka na aborcję się nie zgodzi i co? ciąganie po sądach, które i tak skończy się na alimentach (no bo przecież facet nie strzeli focha i nie powie, że się przecież na skrobanie umawiali a tu nie wyszło) - dla mnie to trochę "dziwne", że osoby deklarujące, że dzieci absolutnie nie chcą i oczekującej rezygnacji z macierzyństwa od potencjalnego partnera nie zabezpieczają się w ten sposób bo w takim wypadku kobieta po latach związku traci opcję macierzyństwa a facet furtkę jak miał tak ma

Napisane przez Jasmin85

Tak zrezygnowałabym z macierzyństwa ale tylko w sytuacji gdyby okazało się że on nie może lub nie powinien mieć dzieci ze względów zdrowotnych.

zasadniczo to kompletnie różne sytuacje bo brak możliwości zdrowotnych nie oznacza braka dzieci - jak dwie osoby będą chciały dzieci to wchodzą w grę różne metody, które takie dziecko mogą zapewnić zaczynając od sztucznego zapłodnienia a na adopcji kończąc

trzeba wziąć też pod uwagę czy dana osoba nie tylko nie może mieć swoich dzieci ale też czy jest gotowa na leczenie, inne metody lub adopcje - dzieci można mieć nie tylko z seksu i nie tylko swoje

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

A ja bym zrezygnowala z dziecka dla dobrego zwiazku. No ale ja nigdy nie mialam parcia na macierzynstwo. Moge dziecko miec, moge nie miec, zycie pokaze ktora potrzeba bedzie silniejsza.

Gdybym miala partnera, ktory bardzo by chcial dziecko, pewnie bym sie predzej na nie zdecydowala.
Ale nie zgodzilabym sie na in vitro, inseminacje, ani lata staran. Nic na sile w tym wypadku.

[ruda_beksa]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86115272]A ja bym zrezygnowala z dziecka dla dobrego zwiazku. No ale ja nigdy nie mialam parcia na macierzynstwo. [/QUOTE]

Odczuwam identycznie i powiem szczerze, że dziwi mnie ilość osób, które zrezygnowałyby z ukochanej osoby dla wizji dziecka które może być, może nie być, z kimś nowym kto może być gorszym partnerem. Ale to pewnie dlatego, że nie odczuwam instynktu macierzyńskiego ani żadnego "parcia".

[elvegirl]

Nie trzeba mieć parcia na dziecko, żeby wiedzieć czy się chce je mieć, czy się nie chce, czy generalnie wszystko nam jedno, będzie to git, nie będzie to też git. Autorka pyta (przynajmniej ja tak zrozumiałam jej posta) o konkretną sytuację, kiedy jedno dziecka chce, drugie nie.
Dla mnie podejście do posiadania dzieci jest jednym z filarów związku, w moim przypadku musi być takie samo u obojga.

[flower8888]

Ja nie chcę mieć dzieci i chyba nie czulabym się komfortowo z myślą, że partner chce, ale dla mnie się poświęca i rezygnuje. Nie przetrwa to.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez ruda_beksa

Odczuwam identycznie i powiem szczerze, że dziwi mnie ilość osób, które zrezygnowałyby z ukochanej osoby dla wizji dziecka które może być, może nie być, z kimś nowym kto może być gorszym partnerem. Ale to pewnie dlatego, że nie odczuwam instynktu macierzyńskiego ani żadnego "parcia".

Do posiadania dziecka niepotrzebny jest stały partner może nie znasz naprawdę zafiksowanych na punkcie dziecka kobiet.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ariada]

Napisane przez ruda_beksa

Odczuwam identycznie i powiem szczerze, że dziwi mnie ilość osób, które zrezygnowałyby z ukochanej osoby dla wizji dziecka które może być, może nie być, z kimś nowym kto może być gorszym partnerem. Ale to pewnie dlatego, że nie odczuwam instynktu macierzyńskiego ani żadnego "parcia".

To jest potrzeba jak każda inna. Można by zapytać czy jest się w stanie zrezygnować z seksu dla partnera, albo przytulania, albo innej ważnej rzeczy, która sprawia, że jest nam dobrze w związku.
Prędzej czy później te potrzeby zawsze się odzywają i zaczynają się frustracje z powodu ich braków. Po co się męczyć ze sobą, gdy pragnie się czegoś innego? Bo inny partner może być gorszy?

[ruda_beksa]

Napisane przez Ariada

To jest potrzeba jak każda inna. Można by zapytać czy jest się w stanie zrezygnować z seksu dla partnera, albo przytulania, albo innej ważnej rzeczy, która sprawia, że jest nam dobrze w związku.
Prędzej czy później te potrzeby zawsze się odzywają i zaczynają się frustracje z powodu ich braków. Po co się męczyć ze sobą, gdy pragnie się czegoś innego? Bo inny partner może być gorszy?

Ależ ja nie twierdzę, że ktokolwiek powinien z czegokolwiek rezygnować i się męczyć, więc proszę nie wmawiaj mi, że tak jest. Nie udzielałam się w wątku dopóki nie napisała Doli, ponieważ jej odczucia są bliskie moim.

Napisane przez skazana_na_bluesa

Do posiadania dziecka niepotrzebny jest stały partner może nie znasz naprawdę zafiksowanych na punkcie dziecka kobiet.

Faktycznie nie znam.

[amillia]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86115272]A ja bym zrezygnowala z dziecka dla dobrego zwiazku. No ale ja nigdy nie mialam parcia na macierzynstwo. Moge dziecko miec, moge nie miec, zycie pokaze ktora potrzeba bedzie silniejsza.

Gdybym miala partnera, ktory bardzo by chcial dziecko, pewnie bym sie predzej na nie zdecydowala.
Ale nie zgodzilabym sie na in vitro, inseminacje, ani lata staran. Nic na sile w tym wypadku.[/QUOTE]

Mam dokładnie takie samo podejście.

Gdybym czuła, że brak dziecka w moim życiu byłby tragedią, po której ciężko byłoby mi się pozbierać to sytuacja byłaby prostsza, ale póki tak nie jest to zdecydowanie wybrałabym związek z ukochaną osobą. Tak samo jak można żałować braku dziecka można też latami żałować utraty idealnego partnera, z którym się świetnie dogadywaliśmy i którego bardzo kochałyśmy. I jak najbardziej jest dla mnie argumentem obawa przed tym, że trafię na kogoś gorszego. Życie to w dużej mierze loteria, nikt mi nie zagwarantuje, że:

1. Uda mi się zajść w ciążę z kimś innym.
2. Pokocham tego drugiego mężczyznę tak samo, on mnie, i będziemy dogadywać się równie dobrze jak z byłym.
3. Będzie mi odpowiadać samotne macierzyństwo jeśli kolejny związek nie wypali.

Za dużo niewiadomych, za duże ryzyko, że do końca życia wspominałabym bratnią duszę, którą straciłam w pogoni za brzuchem.

Są rzeczy, z których bym nie zrezygnowała, są takie, co do których bardzo bym się wahała, a są też takie, które są mi na tyle obojętne, że pożegnałabym się z nimi bez rozterek. Postawa "nigdy z niczego nie zrezygnuję dla ukochanej osoby" to dla mnie trochę strzelanie sobie w stopę, ukochany partner jest dla mnie priorytetem na równi z resztą istotnych rzeczy w moim życiu i utrata go to też jest poświęcenie w imię jakichś własnych planów czy zachciewajek. Pytanie co bolałoby bardziej, strata ukochanego partnera czy przewartościowanie planów. Ja nie potrafię bez wahania stwierdzić, że zawsze druga opcja.

[Ariada]

Napisane przez ruda_beksa

Ależ ja nie twierdzę, że ktokolwiek powinien z czegokolwiek rezygnować i się męczyć, więc proszę nie wmawiaj mi, że tak jest. Nie udzielałam się w wątku dopóki nie napisała Doli, ponieważ jej odczucia są bliskie moim.

Ja po prostu się odniosłam do Twojej wypowiedzi i nie było moim zamiarem Ci coś wmawiać


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 07:34 ---------- Poprzedni post napisano o 07:33 ----------

Napisane przez amillia

Mam dokładnie takie samo podejście.

Gdybym czuła, że brak dziecka w moim życiu byłby tragedią, po której ciężko byłoby mi się pozbierać to sytuacja byłaby prostsza, ale póki tak nie jest to zdecydowanie wybrałabym związek z ukochaną osobą. Tak samo jak można żałować braku dziecka można też latami żałować utraty idealnego partnera, z którym się świetnie dogadywaliśmy i którego bardzo kochałyśmy. I jak najbardziej jest dla mnie argumentem obawa przed tym, że trafię na kogoś gorszego. Życie to w dużej mierze loteria, nikt mi nie zagwarantuje, że:

1. Uda mi się zajść w ciążę z kimś innym.
2. Pokocham tego drugiego mężczyznę tak samo, on mnie, i będziemy dogadywać się równie dobrze jak z byłym.
3. Będzie mi odpowiadać samotne macierzyństwo jeśli kolejny związek nie wypali.

Za dużo niewiadomych, za duże ryzyko, że do końca życia wspominałabym bratnią duszę, którą straciłam w pogoni za brzuchem.

Są rzeczy, z których bym nie zrezygnowała, są takie, co do których bardzo bym się wahała, a są też takie, które są mi na tyle obojętne, że pożegnałabym się z nimi bez rozterek. Postawa "nigdy z niczego nie zrezygnuję dla ukochanej osoby" to dla mnie trochę strzelanie sobie w stopę, ukochany partner jest dla mnie priorytetem na równi z resztą istotnych rzeczy w moim życiu i utrata go to też jest poświęcenie w imię jakichś własnych planów czy zachciewajek. Pytanie co bolałoby bardziej, strata ukochanego partnera czy przewartościowanie planów. Ja nie potrafię bez wahania stwierdzić, że zawsze druga opcja.

Ja jestem w stanie zrezygnować z wielu rzeczy dla związku, ale jest kilka fundamentalnych kwestii, które wiem, że nie jestem w stanie odłożyć na bok i jedna z nich to możliwość posiadania potomstwa
I na przykład o ile nie zrezygnowalabym z dzieci, tak przeprowadziłam się za moim partnerem do innego miasta, bo wiedzialam, że mogłabym żałować decyzji, gdybym postanowiła zostać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Monika828282]

Napisane przez Ariada

Ja jestem w stanie zrezygnować z wielu rzeczy dla związku, ale jest kilka fundamentalnych kwestii, które wiem, że nie jestem w stanie odłożyć na bok i jedna z nich to możliwość posiadania potomstwa
I na przykład o ile nie zrezygnowalabym z dzieci, tak przeprowadziłam się za moim partnerem do innego miasta, bo wiedzialam, że mogłabym żałować decyzji, gdybym postanowiła zostać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Przeprowadzka do innego miasta czy nawet kraju, żeby być z ukochaną osobą to dla mnie "pikuś". Ale zrezygnowanie z możliwości posiadania potomstwa skończyłaby się u mnie permanentnie powracającą frustracją w postaci np. płakania w poduszkę na wieść o ciążach znajomych. Myślę, że istotnie by to odebrało przyjemność nawet z najlepszego związku.

[elvegirl]

Napisane przez ruda_beksa

Ależ ja nie twierdzę, że ktokolwiek powinien z czegokolwiek rezygnować i się męczyć, więc proszę nie wmawiaj mi, że tak jest.

Twoje zdziwienie iloscią osób, które zrezygnowałyby z ukochanej osoby dla wizji dziecka, właśnie coś takiego troszkę sugeruje

---------- Dopisano o 08:13 ---------- Poprzedni post napisano o 08:11 ----------

Napisane przez amillia

Postawa "nigdy z niczego nie zrezygnuję dla ukochanej osoby" to dla mnie trochę strzelanie sobie w stopę, ukochany partner jest dla mnie priorytetem na równi z resztą istotnych rzeczy w moim życiu i utrata go to też jest poświęcenie w imię jakichś własnych planów czy zachciewajek.

A dla mnie postawa "jestem w stanie zrezygnować z fundamentalnych kwestii, żeby tylko być z tym człowiekiem" to jest właśnie strzelanie sobie w stopę.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez amillia

Mam dokładnie takie samo podejście.

Gdybym czuła, że brak dziecka w moim życiu byłby tragedią, po której ciężko byłoby mi się pozbierać to sytuacja byłaby prostsza, ale póki tak nie jest to zdecydowanie wybrałabym związek z ukochaną osobą. Tak samo jak można żałować braku dziecka można też latami żałować utraty idealnego partnera, z którym się świetnie dogadywaliśmy i którego bardzo kochałyśmy. I jak najbardziej jest dla mnie argumentem obawa przed tym, że trafię na kogoś gorszego. Życie to w dużej mierze loteria, nikt mi nie zagwarantuje, że:

1. Uda mi się zajść w ciążę z kimś innym.
2. Pokocham tego drugiego mężczyznę tak samo, on mnie, i będziemy dogadywać się równie dobrze jak z byłym.
3. Będzie mi odpowiadać samotne macierzyństwo jeśli kolejny związek nie wypali.

Za dużo niewiadomych, za duże ryzyko, że do końca życia wspominałabym bratnią duszę, którą straciłam w pogoni za brzuchem.

Są rzeczy, z których bym nie zrezygnowała, są takie, co do których bardzo bym się wahała, a są też takie, które są mi na tyle obojętne, że pożegnałabym się z nimi bez rozterek. Postawa "nigdy z niczego nie zrezygnuję dla ukochanej osoby" to dla mnie trochę strzelanie sobie w stopę, ukochany partner jest dla mnie priorytetem na równi z resztą istotnych rzeczy w moim życiu i utrata go to też jest poświęcenie w imię jakichś własnych planów czy zachciewajek. Pytanie co bolałoby bardziej, strata ukochanego partnera czy przewartościowanie planów. Ja nie potrafię bez wahania stwierdzić, że zawsze druga opcja.

Zgadzam się w stu procentach. Dokładnie tak do tego podchodzę.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[Rena]

Napisane przez skazana_na_bluesa

Do posiadania dziecka niepotrzebny jest stały partner może nie znasz naprawdę zafiksowanych na punkcie dziecka kobiet.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja znam, ale takie "fiksacje" uwazam za forme rozpieszczenia.

[elvegirl]

Napisane przez Rena

Ja znam, ale takie "fiksacje" uwazam za forme rozpieszczenia.

W przypadku adopcji też?

[Rena]

Napisane przez elvegirl

W przypadku adopcji też?

Nie znam takiego przypadku. Ogolnie ludzi, ktorzy adoptowali dziecko znam. Sa jednak bardzo spokojni i nie fiksowali. Jakos jedno z drugim mi sie wyklucza.

[Limonka2738]

Napisane przez amillia

Mam dokładnie takie samo podejście.

Gdybym czuła, że brak dziecka w moim życiu byłby tragedią, po której ciężko byłoby mi się pozbierać to sytuacja byłaby prostsza, ale póki tak nie jest to zdecydowanie wybrałabym związek z ukochaną osobą. Tak samo jak można żałować braku dziecka można też latami żałować utraty idealnego partnera, z którym się świetnie dogadywaliśmy i którego bardzo kochałyśmy. I jak najbardziej jest dla mnie argumentem obawa przed tym, że trafię na kogoś gorszego. Życie to w dużej mierze loteria, nikt mi nie zagwarantuje, że:

1. Uda mi się zajść w ciążę z kimś innym.
2. Pokocham tego drugiego mężczyznę tak samo, on mnie, i będziemy dogadywać się równie dobrze jak z byłym.
3. Będzie mi odpowiadać samotne macierzyństwo jeśli kolejny związek nie wypali.

Za dużo niewiadomych, za duże ryzyko, że do końca życia wspominałabym bratnią duszę, którą straciłam w pogoni za brzuchem.

Są rzeczy, z których bym nie zrezygnowała, są takie, co do których bardzo bym się wahała, a są też takie, które są mi na tyle obojętne, że pożegnałabym się z nimi bez rozterek. Postawa "nigdy z niczego nie zrezygnuję dla ukochanej osoby" to dla mnie trochę strzelanie sobie w stopę, ukochany partner jest dla mnie priorytetem na równi z resztą istotnych rzeczy w moim życiu i utrata go to też jest poświęcenie w imię jakichś własnych planów czy zachciewajek. Pytanie co bolałoby bardziej, strata ukochanego partnera czy przewartościowanie planów. Ja nie potrafię bez wahania stwierdzić, że zawsze druga opcja.

No właśnie ja nie mam tego z dzieckiem na pewno, raczej w drugą stronę.

Ale każdy z nas ma jakąś zdrową granicę, kiedy nawet najcudowniejszego związku nie powinno się trzymać na siłę.

Moja granicą jest na przykład zostanie w Polsce. Albo partner, który nie chciałby żyć w wielkiej molocho-metropolii. Bo wiem, że bez tego będę bardzo nieszczęśliwa.

Natomiast jako singielka w Hong Kongu mogłabym być całkiem szczęśliwa. Moje życie nie byłoby idealne, ale byłoby spoko.

Więc jestem w stanie zrozumieć, że dla kogoś tak działać może nawet samotne macierzyństwo kontra nieposiadanie dziecka z partnerem, nawet najwspanialszym na świecie.

Życie nie kończy się na facecie. Czasem warto spełnić marzenia nawet wiedząc, że już nigdy nie będziesz w związku.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[elvegirl]

Napisane przez Rena

Nie znam takiego przypadku.

No ja właśnie znam, dlatego mnie zastanowiło Twoje podejście, czy jest takie samo niezależnie od tego skąd to dziecko się samotnej matce wzięło

[amillia]

Napisane przez elvegirl

[/COLOR]
A dla mnie postawa "jestem w stanie zrezygnować z fundamentalnych kwestii, żeby tylko być z tym człowiekiem" to jest właśnie strzelanie sobie w stopę.

Przecież nawet w zacytowanym fragmencie masz "z niczego", a nie "z fundamentalnych kwestii".

Napisane przez Limonka2738

No właśnie ja nie mam tego z dzieckiem na pewno, raczej w drugą stronę.

Ale każdy z nas ma jakąś zdrową granicę, kiedy nawet najcudowniejszego związku nie powinno się trzymać na siłę.

Moja granicą jest na przykład zostanie w Polsce. Albo partner, który nie chciałby żyć w wielkiej molocho-metropolii. Bo wiem, że bez tego będę bardzo nieszczęśliwa.

Natomiast jako singielka w Hong Kongu mogłabym być całkiem szczęśliwa. Moje życie nie byłoby idealne, ale byłoby spoko.

Więc jestem w stanie zrozumieć, że dla kogoś tak działać może nawet samotne macierzyństwo kontra nieposiadanie dziecka z partnerem, nawet najwspanialszym na świecie.

Życie nie kończy się na facecie. Czasem warto spełnić marzenia nawet wiedząc, że już nigdy nie będziesz w związku.

Wiadomo, że każdy ma granice gdzie indziej, sama pisałam, że z kilku rzeczy na pewno bym nie zrezygnowała. Dla jednego będzie to dziecko, dla drugiego ta metropolia, a dla trzeciego nie wiem, pies Ciężko mi było wymyślić coś, z czego ja bym nie zrezygnowała, ale dałaś dobry przykład, na pewno nie mogłabym zostać w Polsce i być tu szczęśliwa, więc rozumiem, że ktoś może tak mieć z posiadaniem dziecka.

Z kolei co do mieszkania w metropolii to mój partner się dla mnie ugiął, bo zawsze był fanem małych miast i spokojnej okolicy i zamieszkał ze mną w Chinach. Jak wcześniej myślałam, że muszę zamieszkać w metropolii i nie wyobrażam sobie życia na zadupiu tak po kilku miesiącach mnie to życie tak zmęczyło, że nagle nam się priorytety zaczęły zgadzać, więc tak też bywa Ale jestem mu bardzo wdzięczna, że zechciał spróbować, a nie zakopał się w swoim "nie, bo nie", bo dzięki temu nadal jesteśmy razem, a i tak stanęło na jego ostatecznie.

[ruda_beksa]

Napisane przez elvegirl

Twoje zdziwienie iloscią osób, które zrezygnowałyby z ukochanej osoby dla wizji dziecka, właśnie coś takiego troszkę sugeruje

No, nie. To że jakieś zjawisko lub jego skala mnie dziwi i jest dla mnie trudne do zrozumienia nie oznacza, że uważam je za złe, lub że nie powinno istnieć.

[Limonka2738]

Napisane przez amillia

Przecież nawet w zacytowanym fragmencie masz "z niczego", a nie "z fundamentalnych kwestii".



Wiadomo, że każdy ma granice gdzie indziej, sama pisałam, że z kilku rzeczy na pewno bym nie zrezygnowała. Dla jednego będzie to dziecko, dla drugiego ta metropolia, a dla trzeciego nie wiem, pies Ciężko mi było wymyślić coś, z czego ja bym nie zrezygnowała, ale dałaś dobry przykład, na pewno nie mogłabym zostać w Polsce i być tu szczęśliwa, więc rozumiem, że ktoś może tak mieć z posiadaniem dziecka.

Z kolei co do mieszkania w metropolii to mój partner się dla mnie ugiął, bo zawsze był fanem małych miast i spokojnej okolicy i zamieszkał ze mną w Chinach. Jak wcześniej myślałam, że muszę zamieszkać w metropolii i nie wyobrażam sobie życia na zadupiu tak po kilku miesiącach mnie to życie tak zmęczyło, że nagle nam się priorytety zaczęły zgadzać, więc tak też bywa Ale jestem mu bardzo wdzięczna, że zechciał spróbować, a nie zakopał się w swoim "nie, bo nie", bo dzięki temu nadal jesteśmy razem, a i tak stanęło na jego ostatecznie.

Jasne, ze priorytety i granice się przesuwają, jak opisalas.

Dlatego nie upieram się, w planach mam rok w metropolii "na spróbkę" i zobaczę. Mieszkam w dużym polskim mieście i jest ono moim zdaniem małe, chce większe. Jak jest, zobaczę. Ale wiem, że muszę spróbować.

Mam o tyle lepiej, że dziecko ciężko mieć na próbę na rok i się rozmyślić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 13:01 ---------- Poprzedni post napisano o 12:58 ----------

Mogę zapytać, gdzie dokładnie mieszkałaś? Może być nawet w przybliżeniu, jeśli nie chcesz podawać miasta. Prowincja albo wielkość.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[amillia]

Napisane przez Limonka2738

Jasne, ze priorytety i granice się przesuwają, jak opisalas.

Dlatego nie upieram się, w planach mam rok w metropolii "na spróbkę" i zobaczę. Mieszkam w dużym polskim mieście i jest ono moim zdaniem małe, chce większe. Jak jest, zobaczę. Ale wiem, że muszę spróbować.

Mam o tyle lepiej, że dziecko ciężko mieć na próbę na rok i się rozmyślić.

No dziecko faktycznie ciężko mieć na próbę

Mogę zapytać, gdzie dokładnie mieszkałaś? Może być nawet w przybliżeniu, jeśli nie chcesz podawać miasta. Prowincja albo wielkość.

Napiszę Ci na PW, bo jestem paranoiczką, a po samej wielkości już i tak będzie wiadomo :P