Toksyczna osoba?

[user94]

Cześć,
mam ojca który w 99% przenosi odpowiedzialność z SIEBIE na KOGOŚ. Wszelkie dyskusje KONTROLUJE krzykiem, gniewem, obrażaniem i wypominaniem tego co było w przeszłości.
Pytanie, bo on zawsze mówi, że przez rodziców swoich i to jak go traktowali nie skończył szkoły dobrej, nie poszedł na studia, nie miał dobrych ocen, nie osiągnął w życiu wiele, potem, że nie miał go kto zmotywować, że nie ma dobrej wystarczająco żony. Mówi, że nie mógł wziąć odpowiedzialności za swoje życie bo nie miał warunków do nauki, miał nieodpowiedniego ojca i gdyby odpowiedniego ojca miał, to by się mu w życiu udało a czasu po prostu na naukę nie miał, bo musiał non stop w polu pracować.
W dzieciństwie nie był szanowany, nie miał wsparcia, z tego co mówi wykorzystywany do pracy ciężkiej, zniechęcany do nauki i zniechęcany do ambitnych planów na życie, okrzyczany wielokrotnie w domu w dzieciństwie, zdecydowanie większość czasu pracował na roli, przy zwierzętach i traktorach.
Sukcesy swoich dzieci (moje i brata) bierze na siebie, że to on za tym stoi ale nie wspomni, że mama też, ale tylko on.
Zawsze wypomina błędy i pomyłki kogoś z przeszłości by kogoś zdołować i ośmieszyć, odebrać komuś godność, potrafi te same historie wykopywać latami, analizując czyjeś zachowanie z reguły nie dostrzega tam dobra, a sam mówi, że ludzie są z reguły ŹLI.

Gdy słucham tego co mówi o mnie, czy o mamie mojej i patrzę na moje życie i mojej mamy, to widzę zupełnie inne opcje, w sensie on mówi coś co jest całkiem przeciwne i niespójne z tym co się dzieje obecnie w moim czy mojej mamy życiu, w sensie mówi coś złego podczas gdy w życiu dzieje się coś dobrego.
Gdy mówi się o samorozwoju czy terapii, lub nawet chodzeniu do kościoła, powtarza, że to nie on musi tam chodzić, bo on jest MOCNY, chodzenie do kościoła jest zaś dla SŁABYCH, tak samo chodzenie na terapię, ogólna praca nad sobą -jak mówi dalej- jest dla SŁABYCH, on zaś zawsze ma RACJĘ powtarza, że to co mówi to się sprawdza.
Z reguły złorzeczy ludziom, nie kojarzę, kiedy ostatnio życzył komuś sukcesów, zdrowia, budował wizję, że komuś coś się powiedzie.

Ma bardzo złe relacje z otoczeniem. O każdym mówi źle, nie chwali nikogo (chyba, że inne kobiety co robią biznesy- ale nigdy nie chwali mojej mamy) właściwie nie mogę wskazać kogoś kto go odwiedza, dzwoni (pomijam mnie czy brata - aczkolwiek z nami też nie ma zbyt dobrze)
Ciężko mu pochwalić kogoś, przyznać rację, lubi doszukiwać się jakiejś wady i niedoskonałości.
Bardzo nie lubi dziewczyny mojego brata. Straszliwie. Ona z resztą po kilku wizytach w domu sama odkryła, że to jeden wielki teatrzyk w moim domu i widzi, słyszy jego zachowania. I ogólnie nie lubi przyjmować gości, preferuje siedzieć z dala od innych, a po innych sięgać w razie potrzeby, wtedy potrafi się też do kogoś uśmiechnąć...
W cale nie mówi o swych emocjach, zero, nic co czuje, zero o jego emocjach.
Co o tym myślicie? Zdrowo jest zrzucać tak na kogoś odpowiedzialność? Ma ten tata rację? Nawet zacząłem mu nieco współczuć, ale jakoś nie zgadzam się w 100% z tym co mówi i pytam Was o opinię, może mieliście podobne przypadki, może takie znacie lub może przeczyta to jakiś psycholog.

[wiekanka]

na milon % toksyk. Poszukaj w internecie o toksykach a przekonasz sie sama.

[owca_kamerunska]

Drogi User94, z Twojego opisu wyłania się obraz ojca, który jest bardzo autorytarny i ma złudne poczucie siły. Bo te jego zachowania, czyli obrażanie innych, atakowanie słowne, krytykowanie, nie świadczą o sile. Wręcz przeciwnie.

Z pewnością ma poczucie przegranego życia - że nie osiągnął tyle, ile mógł, bo jego rodzice nie stworzyli mu warunków, np. do edukacji. I być może ma tutaj rację. Część odpowiedzialności za to, jaki on jest teraz, ponoszą jego rodzice. To oni mu dali dobre lub złe wzorce. Ale to tylko część odpowiedzialności. Dojrzały człowiek wie, że od pewnego momentu może kształtować swoje przeznaczenie i los, a także korygować samego siebie, np. idąc na terapię. Twój tato z pewnością by takiej terapii potrzebował, bo jego spojrzenie na siebie i innych jest jak w krzywym zwierciadle. Ale - jak sam zauważyłeś - on nie dopuszcza myśli o tym, że mógłby nad sobą pracować w terapii. Tego prawdopodobnie nie zmienisz, ponieważ nie da się nikogo "prostować" na siłę. Podstawą każdej terapii jest wewnętrzna motywacja zainteresowanej osoby.

Ale do brzegu. Jest coś, co możesz zrobić dla samego siebie, i dla dobra swojej przyszłej rodziny. Ponieważ jest duże prawdopodobieństwo, że wychowując się w takim domu z despotycznym ojcem, u Ciebie samego mogą z czasem ujawnić się np. problemy w relacjach interpersonalnych albo inne trudności życiowe czy natury psychologicznej. Bo sam nie masz najlepszego wzorca męskiego. I jest jakieś tam ryzyko, że możesz bezwiednie ten zły wzorzec powielić. Jeśli mogę Ci coś doradzić, to obserwuj samego siebie i bądź czujny, a jeśli zauważysz jakieś nieprawidłowości to nie wahaj się skorzystać z psychoterapii. Nie jest to absolutnie oznaką słabości, i nie daj sobie tego wmówić. To czasami jedyna droga do tego, żeby w samym sobie pewne rzeczy z dzieciństwa i relacji "dziecko-rodzic" przepracować, poukładać i żyć w miarę szczęśliwie, i móc stworzyć zdrowe, satysfakcjonujące relacje w życiu dorosłym.

Pozdrawiam Cię ciepło,
Owca

[Gabriiella]

Polecam książkę "Toksyczni Rodzice". Im szybciej się zabierzesz za naprawianie jego błędów, tym szczęśliwsza będziesz w dorosłości.

[user94]

Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź A czy trafiłem na Panią psycholog?

[owca_kamerunska]

User94 napisz prywatną wiadomość