Boję Się Macierzyństwa !!

[pkawecka]

Napisane przez Ray

moze masz racje.... ja bym nie byla rozczarowana ja kocham dzieci nawet jak bym musiala nie spac po nocach czy co kolwiek innego wyrzekac sie to trudno dla swojego dziecka zrobilabym zupelnie wszystko jestem tego pewna boje sie tylko tych zmian zwiazanych ze mna ze bede cierpiec z ta cera i waga nie to ze wpadne w depresje ale bede znow zamknieta w sobie ze inne kobiety w ciazy slicznie wygladaja a ja jak potwor moja mama mowi ze to naturalne ze sie tyje i w ogole ona tez przytyla 15 kg ale potem szybko to spadlo i jak odziedziczylam po niej to porod bede miala szybki bo ona dzieci blyskawicznie rodzila ona mowi ze po drugim dziecku to miala rozmiar 36 do tego ma ladny bruzhc zadnych po porodowych rozstepow to mowi ze jak po niej odziedziczylam to aby do rodzenia sie nadaje

no więc właśnie.

[Shemreolin]

Muszę się wyflaczyć do Ciebie pkawecka, bo nie ma już karmy. Na pw mogłabym napisać, ale chcę sie upublicznić z sympatią. Tak sobie czytam często co piszesz i co do mnie piszesz też i doszłam do wniosku, że jesteś naprawdę fajna kobietą i bardzo cie szanuję. Nie chcę byc posądzona o dupolistwo czy coś, ale mi sie zebrało na misiowanie. Wiesz, tak jak sie człowiek napije, to się potem wiesza na ludziach i im mówi, jak bardzo ich kocha. Ja nie piłam nic żeby nie było, bo w pracy jestem, ale i tak mi się wezbrało uczuciowo. Tak chciałam wyrazic tylko fakt mego lubienia cię za calokształt i za mądrość życiową.

[pkawecka]

Napisane przez Shemreolin

Muszę się wyflaczyć do Ciebie pkawecka, bo nie ma już karmy. Na pw mogłabym napisać, ale chcę sie upublicznić z sympatią. Tak sobie czytam często co piszesz i co do mnie piszesz też i doszłam do wniosku, że jesteś naprawdę fajna kobietą i bardzo cie szanuję. Nie chcę byc posądzona o dupolistwo czy coś, ale mi sie zebrało na misiowanie. Wiesz, tak jak sie człowiek napije, to się potem wiesza na ludziach i im mówi, jak bardzo ich kocha. Ja nie piłam nic żeby nie było, bo w pracy jestem, ale i tak mi się wezbrało uczuciowo. Tak chciałam wyrazic tylko fakt mego lubienia cię za calokształt i za mądrość życiową.

ale mi miło , aż się zarumieniłam. nie żebym miała potrzebę rewanżu, ale sympatia jest wzajemna
ty też jesteś fajna kobitka, a do tego masz nietypowe przemyślenia i nie wstydzisz się ich upubliczniać. ja też czasem mam takie myśli jak ty z wątku o robocie przy demakijażu , ale jakoś nigdy mi nie przyszło do głowy o tym komus mówić. moze to błąd?

[Joasiaa]

Napisane przez pkawecka

podpowiem ci coś Ray nie myśl tyle o sobie. nie jesteś w stanie tego wszystkiego co związane z macierzyństwem wszystkiego zaplanować i ogarnąć umysłem. po prostu zawierz naturze, losowi czy Bogu, czy czemu innemu w cokolwiek wierzysz. posiadanie dziecka jest obliczone na to, żebysmy sie całkowicie wyzbyli egoizmu i nauczyli czerpać radość z poswięcania się drugiemu człowiekowi.
dziecko daje nieprawdopodobne szczęście, ale tylko wtedy jeżeli myślisz o nim i całkowicie się podporządkujesz jego potrzebom - oczywiscie nie na zawsze tylko na początku. jezeli bedziesz z tym walczyć macierzyństwo cię unieszczęśliwi.
znam kilka kobiet, które nie decydują się na drugie dziecko, bo macierzyństwo je rozczarowało. mówią, że nie ma w tym żadnej rewelacji. ale ja widzę, że one tak naprawdę nie potrafiły się otworzyć i oddać serca pierwszemu. to smutne, ale one nie czują rzeczywistej głebokiej miłości do swoich dzieci. ich miłosć jest rozumowa - wiedzą, że kochają, ale tego nie czują. strasznie mi ich żal - nie wiedzą co tracą...

To i ja się uzewnetrznię
Dokładnie tak jak piszesz Pkawecka na początku kompletnie nie potrafiłam przestawić się na tory o nazwie jest człowiek za którego jesteś odpowiedzialna. Wściekałam się na swoją niemoc, na to że nie moge iść spokojnie na zakupy, że nie moge żyć jak dawniej. Dla Julki zrezygnowałam z pracy o której zawsze marzyłam. Dobijało mnie że siedzę w domu a TŻ ma super ciekawe życie.
W pewnym momencie ocknęłam się - to jakaś paranoja. Dlaczego ta słodka istotka sprawia że jestem tak sfrustrowana? Julka pomału zaczęła uczyć mnie cierpliwości, tego że ustabilizowane życie też może być piękne. Można czerpać radość z prostych czynności, dostrzegać piękno w drobiazgach.
Dla mnie macierzyństwo nie było wybuchem fajerwerek miłości ale próbą dojrzałości i odpowiedzialności. Nadal mam gorsze dni, ale śmiało mogę powiedzieć: BYŁO WARTO! Julka to najcudowniejsze dziecko pod słońcem.

[Doridee]

Napisane przez Joasiaa

To i ja się uzewnetrznię
Dokładnie tak jak piszesz Pkawecka na początku kompletnie nie potrafiłam przestawić się na tory o nazwie jest człowiek za którego jesteś odpowiedzialna. Wściekałam się na swoją niemoc, na to że nie moge iść spokojnie na zakupy, że nie moge żyć jak dawniej. Dla Julki zrezygnowałam z pracy o której zawsze marzyłam. Dobijało mnie że siedzę w domu a TŻ ma super ciekawe życie.
W pewnym momencie ocknęłam się - to jakaś paranoja. Dlaczego ta słodka istotka sprawia że jestem tak sfrustrowana? Julka pomału zaczęła uczyć mnie cierpliwości, tego że ustabilizowane życie też może być piękne. Można czerpać radość z prostych czynności, dostrzegać piękno w drobiazgach.
Dla mnie macierzyństwo nie było wybuchem fajerwerek miłości ale próbą dojrzałości i odpowiedzialności. Nadal mam gorsze dni, ale śmiało mogę powiedzieć: BYŁO WARTO! Julka to najcudowniejsze dziecko pod słońcem.

Pięknie to napisałaś...

[pkawecka]

Napisane przez Joasiaa

To i ja się uzewnetrznię
Dokładnie tak jak piszesz Pkawecka na początku kompletnie nie potrafiłam przestawić się na tory o nazwie jest człowiek za którego jesteś odpowiedzialna. Wściekałam się na swoją niemoc, na to że nie moge iść spokojnie na zakupy, że nie moge żyć jak dawniej. Dla Julki zrezygnowałam z pracy o której zawsze marzyłam. Dobijało mnie że siedzę w domu a TŻ ma super ciekawe życie.
W pewnym momencie ocknęłam się - to jakaś paranoja. Dlaczego ta słodka istotka sprawia że jestem tak sfrustrowana? Julka pomału zaczęła uczyć mnie cierpliwości, tego że ustabilizowane życie też może być piękne. Można czerpać radość z prostych czynności, dostrzegać piękno w drobiazgach.
Dla mnie macierzyństwo nie było wybuchem fajerwerek miłości ale próbą dojrzałości i odpowiedzialności. Nadal mam gorsze dni, ale śmiało mogę powiedzieć: BYŁO WARTO! Julka to najcudowniejsze dziecko pod słońcem.

ja też pokochałam swojego maluszka dopiero po jakimś czasie. bałam się. czego? chyba tego, że gdy już go pokocham stanie się dla mnie tak ważny, ze dla mnie juz miejsca nie zostanie.
i chyba faktycznie tak jest. ale nie ma w tym nic strasznego. ja nawet lubie to, że zajmuję sie sobą niejako przy okazji. może dlatego, że kiedy mam potrzebę byc egoistką to po prostu nią jestem. nie mam wyrzutów sumienia, że czasem po prostu nie mam chęci się nim zajmować i drażni mnie, że coś ode mnie chce. łatwiej jest ustępować komus jeżeli wiesz, że nie musisz tylko chcesz.
ja wiem, że niektóre bezdzietne dziewczyny patrzą na nas z politowaniem, że jesteśmy takimi niewolnicami swoich dzieci. w kółko tylko teletubisie, alergie, melzupki, problemy z nocnikiem, jedzeniem itd. żenujace, że o takie przyziemne sprawy mozna robic tyle hałasu.
ja też tak kiedyś na to patrzyłam. nie rozumiałam, że moja koleżanka nie była rok w kinie! a ja nie byłam ponad rok i nie mam poczucia braku.
ale nie unikam ludzi, bo dorośli potrzebują innych dorosłych.
tyle tylko, że wychodzę z domu jak mały już śpi, bo żal mi każdej minuty, której z nim nie spędzam. już nigdy nie będzie taki malutki, a ja potem obejrzę się za siebie i pomyślę "wczoraj biały, biały welon, jutro białe białe włosy"
ps. ale niestety z jednym się nie mogę zgodzić - to mój alek jest najcudowniejszym dzieckiem na świecie.

[Ray]

echhh jak ja wam zazdroszcze mi nie przeszkadza to ze bym poswiecala czas dzieku wrecz przeciwnie dla mnie to lepsze niz nuda w domu dlatego ze nie jestem typem osoby rozrywkowej dla mnie rozrywka bylo by moje dziecko z ktorym mgolabym sie bawic zajmowac opiekowac co do pracy fakt nie chce byc kura domowa ale pierwsze najmlodsze lata poswiecilabym dziecku a potem otworzyla wlasna firme tak by miec czas i dla niego i na prace moj tz wczoraj powiedzial ze jego nie obchodzi jak bede wygladac chce synka i koniec sie smial ze mi pozamienia tabletki z witamina c byle byl by synek bo on chce sie bawic zabawkami z synkiem i na spacery lazic echh faceci to maja pojecie o dzieciach

[Doridee]

Ray, pomijając już Twoje obawy, które chyba skutecznie dziewczyny rozwiały mnie zastanawia jedna sprawa.. ciągle piszesz, ze Twój partner marzy o synku, to jemu chce pokazywać swój świat... a co jeśli w końcu zdecydujesz sie na urodzenie dziecka i będzie to.. dziewczynka? Myślisz, że dla Twojego partnera płeć nie ma znaczenia? Bo ja z Twoich wypowiedzi wnioskuję, że marzy tylko o synku... Rozmawialiście na ten temat?

[pkawecka]

Napisane przez Doridee

Ray, pomijając już Twoje obawy, które chyba skutecznie dziewczyny rozwiały mnie zastanawia jedna sprawa.. ciągle piszesz, ze Twój partner marzy o synku, to jemu chce pokazywać swój świat... a co jeśli w końcu zdecydujesz sie na urodzenie dziecka i będzie to.. dziewczynka? Myślisz, że dla Twojego partnera płeć nie ma znaczenia? Bo ja z Twoich wypowiedzi wnioskuję, że marzy tylko o synku... Rozmawialiście na ten temat?

no właśnie? dziewczynka gorsza czy co?
nie można się na nic nastawiać nie tylko jeśli chodzi o płeć, ale również cech charakteru, bo potem bywają duze rozczarowania i ojcowie odrzucają dziecko, bo nie spełniło jakichś tam wymagań. matkom też sie to zdarza, ale rzadziej.
mojemu mężowi było teoretycznie wszystko jedno. tyle tylko, że się bał, że nie będzie miał pomysłów w co się z malutką bawić - rozwiałam jego obawy mówiac, że już ona najlepiej cię tego nauczy. no i oczywiście chciał chłopca, żeby chodził z nim na mecze jeszcze wtedy usiłowałam studzić jego zapędy. bo skąd pewność, że chłopieć nie bedzie subtelnym i wrażliwym myślicielem, którego wrzaski na stadionie będą napełniać niesmakiem? los był dla niego łąskaw i synuś z tatusiem oglądają mundial z jednakowym zapałem i zainteresowaniem. jeszcze parę lat i będzie go zabierał na mecze ligowe, a ja bedę miała luz... az się rozmarzyłam

[marii**]

a ja tak bardzo chciałabym mieć już maleństwo... Cały czas myślimy o tym z TZ ale musimy jeszcze poczekac kilka lat (ja jeszcze studiuje) I zupełnie nie boje sie tego. Moj TZ jest najwspanialszym człowiekiem na swiecie, wiem ze mi pomoze, zaopiekuje sie mną i malenstwem. Ja po prostu juz nie mogę sie tego doczekac - ciazy, porodu, dziecka....przecież to jest wspaniałe

[silvus]

ja tez bym strasznie chciala... jak widze takie maluszki wokol siebie to az sie rozplywam, takie sa slodkie... ale sie troszke boje ze nie dam sobie rade. wiec jeszcze poczekam az psychicznie dojrzeje...

[pkawecka]

mnie też się kiedyś wydawało, że lubię dzieci.
teraz wiem, że lubię tylko niektóre.

[Joasiaa]

Napisane przez pkawecka

mnie też się kiedyś wydawało, że lubię dzieci.
teraz wiem, że lubię tylko niektóre.

niektóre z naciskiem na swoje

[pkawecka]

Napisane przez Joasiaa

niektóre z naciskiem na swoje

no baa!
ale poważnie. lubię dzieci, które są autentyczne, jeszcze nie skażone dorosłym światem. umieją tak samo spontanicznie cieszyć się jak złościć, poznawać świat i dziwić się tak rozkosznie wszystkiemu.
nie lubię dzieci, które są rozwydrzone albo sztucznie ugrzecznione, przemądrzałe, wyrachowane itd. takie stare maleńkie.
drażnią mnie strasznie takie skamlące marudy "mama to boli! a ona mnie dotknęła! a dlacego ona na mnie sypnęła piaskiem."
poza tym nie mam cierpliwosci do wrażliwych artystów i subtelnych myślicieli chociaż nie powiem, żebym ich nie lubiła. chyba dlatego nie umiem sie z nimi obchodzić, że sama mam wrażliwość artystyczną nieoheblowanej deski i subtelność rewolucji październikowej - po prostu nie rozumiem ich świata.
ale z drugiej strony mam świadomość, że to nie wina dzieci, ze takie są. także nawet jeżeli mam z nimi do czynienia i dostaje szczękościsku to włączam relaksacyjny oddech i znajduje w sobie pokłady cierpliwości.

[Joasiaa]

Napisane przez pkawecka

no baa!
ale poważnie. lubię dzieci, które są autentyczne, jeszcze nie skażone dorosłym światem. umieją tak samo spontanicznie cieszyć się jak złościć, poznawać świat i dziwić się tak rozkosznie wszystkiemu.
nie lubię dzieci, które są rozwydrzone albo sztucznie ugrzecznione, przemądrzałe, wyrachowane itd. takie stare maleńkie.
drażnią mnie strasznie takie skamlące marudy "mama to boli! a ona mnie dotknęła! a dlacego ona na mnie sypnęła piaskiem."
poza tym nie mam cierpliwosci do wrażliwych artystów i subtelnych myślicieli chociaż nie powiem, żebym ich nie lubiła. chyba dlatego nie umiem sie z nimi obchodzić, że sama mam wrażliwość artystyczną nieoheblowanej deski i subtelność rewolucji październikowej - po prostu nie rozumiem ich świata.
ale z drugiej strony mam świadomość, że to nie wina dzieci, ze takie są. także nawet jeżeli mam z nimi do czynienia i dostaje szczękościsku to włączam relaksacyjny oddech i znajduje w sobie pokłady cierpliwości.

Z dziećmi tak samo jak dorosłymi jednych uwielbiamy za wszystko, drudzy działają na nas jak płachta na byka. Ja nie znoszę bardzo hałaśliwych dzieci (nie mylić z żywymi i ciekawymi świata). Biegnie takie i drze się nie wiadomo po co. A już najbardziej nie lubię rodziców rozwydrzonych dzieciaków które myslą że wszystko im się należy. Cudowne wychowanie bez zasad

[Ray]

hehe corka tez moze byc tylko wiecie jak kazdy facet pierwszy chce synka hehe sie smieje ze na zlosc pewnie bedzie corka to on sie smieje ze no dobrze najwyzej bedzie lalki kupowal albo tez lego tylko dla dziewczynek hehehe i sie smieje ze z nami dwiema to zbankrutuje i oszaleje ale co tam i tak chce dziecko i takon juz zaplanowal ze za domem piaskownice zrobii juz zabawki mi pokazywal jakie kupi amtko droga sam jak dziecko wystarczy go posadzic dac klocki jemu i dziecki pol dnia z glowy

[Ray]

ja tez jeszcze studiuje ale teraz studia to nie problem tak mi sie zdaje przynajmniej na mojej uczelni ja pochodze do tego tak jesli sie kma warunki i prace i jako tako zarabia i bardzo sie chce dziecko to nie ma na co czekac bo powody na nie zawsze sie znajda albo praca albo brak auta albo cos tam i tak jest w kolko dobrego momentu nigdy nie ma o!

[Ray]

w ogole sie strasznie ciesze bo z tz ustalilismy ze jeszcze pol roku pobiore tabletki potem je ostawiam i za 2 mc po odsatwieniu staram sie po dzidzie moglimysmy teraz ale slub na kwiecien wiec nie chce go przesuwac takze do oltorza pojde w stanie blogoslawionym poza tym przygotuje sie przez ten czas psychicznie dobrze i fizycznie i finansowow bo juz tyle rzeczy upatrzylam ze bank z pieniedzmi trzeba by bylo miec i bede potem chodzic z duuuzym brzuchem))

[Marta28518]

Moja Droga
Od kiedy napisałeś, że sie boisz upłynęło już dużo czasu i byc może sporo zmieniło sie w Twoim życiu. Najważniejsze żebyś nie postępowała wbrew sobie. Prawdopodobnie przyjdzie taki dzień kiedy przestaniesz się bać. Nie jest łatwo byc matką ale nie jest to też kataklizm.

[Ray]

ech kobiety to sie maja fajnie zawsze jest jak kazdy tak chce strasznie dziecko a potem sie mowi " na co mi dzieci byly " hehehe jak sie ma dzieci po 18

kazda chyba tak mowi ostatnio zauwaylam to u cioc i innych hehe

[pkawecka]

Napisane przez Ray

ech kobiety to sie maja fajnie zawsze jest jak kazdy tak chce strasznie dziecko a potem sie mowi " na co mi dzieci byly " hehehe jak sie ma dzieci po 18

kazda chyba tak mowi ostatnio zauwaylam to u cioc i innych hehe

nie mam znajomych z osiemnaściorgiem dzieci także nie mogę się wypowiedzieć czy rzeczywiscie tak mówią czy nie.
ale wydaje mi się, że jeżeli ktoś ma tyle dzieci to nie podchodzi do macierzyństwa odpowiedzialnie więc jego zdanie nie jest dla mnie żadnym punktem odniesienia w tej kwesii.
nigdy nie usłyszałam "na co mi były dzieci" od żadnej z moich koleżanek, które naprawdę zadały sobie trud i nauczyły się kochac swoje dzieci. wtedy to nie jest ciężar po prostu.

[Ray]

to mialo byc tak zartobliwie ;0 ja zwuazylam w rodzinie jak sie robia problemy z dorsstajacymi dziecmi hehehe

[Shemreolin]

Napisane przez pkawecka

nie mam znajomych z osiemnaściorgiem dzieci także nie mogę się wypowiedzieć czy rzeczywiscie tak mówią czy nie.
ale wydaje mi się, że jeżeli ktoś ma tyle dzieci to nie podchodzi do macierzyństwa odpowiedzialnie więc jego zdanie nie jest dla mnie żadnym punktem odniesienia w tej kwesii.
nigdy nie usłyszałam "na co mi były dzieci" od żadnej z moich koleżanek, które naprawdę zadały sobie trud i nauczyły się kochac swoje dzieci. wtedy to nie jest ciężar po prostu.

Wydaje mi sie, że ray chodziło o dzieci po 18 roku życia... chociaż pewna nie jestem

[Ray]

tak chodzuilo mi od zieci po 18 roku zycia tak sie smeiej jak czytam jak akzda z kobiet chce byc mamausia i sie doczerkac swojego slodkiego malenstwa nie moze a za 18 lat nazeka hehehe ze na co jejd zieci byly same problemy itp hehe widac tak musi byc

[pkawecka]

Napisane przez Shemreolin

Wydaje mi sie, że ray chodziło o dzieci po 18 roku życia... chociaż pewna nie jestem

ale dobre

[pkawecka]

Napisane przez Ray

tak chodzuilo mi od zieci po 18 roku zycia tak sie smeiej jak czytam jak akzda z kobiet chce byc mamausia i sie doczerkac swojego slodkiego malenstwa nie moze a za 18 lat nazeka hehehe ze na co jejd zieci byly same problemy itp hehe widac tak musi byc

pisz słownie liczby, bo widzisz, że niektórzy tu są rozgarnięci jak kupa liści
jeżeli chodzi o to co powiedziałaś to stare powiedzenie "małe dzieci, mały kłopot duże dzieci duży kłopot" nie wzięło się z nikąd. zobaczymy jak będę mówiła za szesnaście lat , ale na razie wydaje mi się, ze na te trudne chwile po prostu trzeba się przygotować. każdy wiek ma swoje prawa i już.

[aldona@]

czesc
czy chodza wam po glowie takie mysli, tzn. chcialabym miec dziecko i to bardzo, ale przeraza mnie to zarazem
pracuje i wiem ze to bedzie napewno zmiana o 180 stopni
bo w dzisiejszych czasach widze, ze dziewczyny po urodzeniu dziecka zaraz po maciezynskim wracaja do pracy a co z dzieckiem , u mnie jest taka sytuacja tzn. nie bede miala z kim zostawic dziecka ale tez nie chce stracic pracy
czy jest ktos w takiej sytuacji jak ja ?

[Dziubka]

Ja mam 3 miesięczną córcie. Teraz jestem na urlopie dziekańskim ale w lutym wracam na studia (nie ma mowy zebym z nich zrezygnowała) tez nie mam z kim zostawic dziecka, w tej sytuacji zostaje tylko opiekunka no bo co zrobic.

[jastin83]

Ja co prawda nie mam takiego problemu bo nie pracuje i cały czas jestem w domku ,moja coreczka ma pół roczku,od stycznia planuje isć do pracy a mała do żłobka,ale to jeszcze nic perwnego.
Ale powiem Ci Aldono że jak dziecko przychodzi na świat to zazwyczaj wszystkie problemy sie rozwiązują same,wcześniej człowiek myśli i sie zastanawia jak to będzie,i zazwyczaj mysli złymi kategoriami że sobie nie poradzi itd.Ale jak juz takie malenstwo sie pojawia to wszystko sie układa i wszystko można pogodzić,tak przynajmniej mi sie wydaje.Poza tym dziecko będzie miało jeszcze tatusia,a rodzicielstow to dobra szkoła kompromisu.
Pozdrawiam!

[bardotka]

Cześć wizazanki

Dawno,dawno temu pisałam tu jak bardzo boje się zajść w ciaże i bałam się niesamowicie ,że nie będe umiała być porzadna mamą. Potem przestałam pisać bo byłam bardzo zajęta.teraz moje życie zwolniło tempo w głównej mieże sama to spowodowałam.

Pewnego dnia poczułam ,że jestem gotowa mieć dzidziusia,porozmawiałam o tym z meżem i zdecydowaliśmy ,że nadszedł na TO CZAS.były pruby i oto wczoraj lekarz oznajmił ,że będe miała dzidziusia.troche się boje a troche ciesze.Nie mam zielonego pojęcia co mam robić,dopiero się ucze,zdobywam informacje.Już mam pierwsze błędy na swoim końcie.Dowiedziałąm sie,że lekarz nie zmieżył mi cisnienia na wizycie ani nie dał książeczki w której bedzie opisywane wszystko z wizyt u lekarza.Ale może jakoś sobie poradze i po cichu licze na doświatczone wasze wizażanki ,że mi zwsze cos podpowiecie.

Chciałam tez powiedzieć ,że czytałam jak pieknie piszecie o swoich dzieciach.Bardzo się wzruszyłam i popłakałam.Mam nadzieje,że kiedyś tez coś takiego napisze.Jestescie wspaniałe wizażanki.