Szukam dziewczyn, które są chore i chcą z tego wyjść; cz. V

[M92]

Kejra, bardzo się cieszę, że coś ruszyło! Dobry terapeuta to podstawa! Oby teraz było tylko lepiej

[Delli]

W tym tygodniu jade oglądać mieszkania (kawalerki) do wynajęcia. Bardzo chce się wyprowadzić ale momentalnie strach, panika! Ale wiem, że tego potrzeebuje. W domu nigdy nie wrócę do "żywych". To niestety środowisko chorobowe
Muszę zacząć wszystko od nowa.

[FilifionkaB]

.

[nicka01]

FilifionkaB lekarz lekarz lekarz.
Co innego można Ci poradzić??


Wczoraj PIERWSZY dzień terapii. Musiałam napisać życiorys i go przeczytać to było dla mnie bardzo nieprzyjemne. Starałam się czytać jak najszybciej...

[krtek_]

Cześć
Mam do was pytanie odnośnie terapii - czy jeśli po pierwszym spotkaniu czuję do psycholożki ogromną niechęć, to czy mogę z niej zrezygnować od razu, czy powinnam się raczej zmusić do spotkania się z nią jeszcze parę razy? Zgłosiłam się do z własnej woli, ale kobieta mnie osłabia i raczej nie widzę sensu w tych spotkaniach, ale nie chciałabym podjąć złej decyzji pod wpływem emocji i dlatego pytam tutaj, bo pewnie macie doświadczenie z takimi sytuacjami.

[cordellia]

ja bym jednak radziła jeszcze jedno spotkanie. ze swoją miałam tak, że na początku wydawała mi się taka oziębła, ostra, a już podczas drugiej czy trzeciej wizyty okazała się ciepłą, miłą i rozumiejącą mnie osobą

[lanvin]

możesz iść na jeszcze jedną wizytę, ale nie wiem czy to coś zmieni.
ja równiż po pierwszym spotkaniu nie byłam przekonana do jednej z moich poprzednich lekarek, ale jak poszłam na kolejne wizyty to zdania nie zmieniłam. skupiała się tylko na ułożeniu jadłospisu, nie miałam do niej zaufania, więc zrezygnowałam z niej. teraz chodzę do innej kobiety, która już od pierwszego spotkania wywarła na mnie pozytywne wrażenie

[nicka01]

nie ma recepty

[dariaaa88]

...

[moja imaginacja]

Napisane przez krtek_

Cześć
Mam do was pytanie odnośnie terapii - czy jeśli po pierwszym spotkaniu czuję do psycholożki ogromną niechęć, to czy mogę z niej zrezygnować od razu, czy powinnam się raczej zmusić do spotkania się z nią jeszcze parę razy? Zgłosiłam się do z własnej woli, ale kobieta mnie osłabia i raczej nie widzę sensu w tych spotkaniach, ale nie chciałabym podjąć złej decyzji pod wpływem emocji i dlatego pytam tutaj, bo pewnie macie doświadczenie z takimi sytuacjami.

kiedys po kilku wizytach chciałam szukać innego terapeuty, bo uważałam, że ten mi nie pomaga.
doszłam do wniosku, że to nie jest tak, że terapeutka mi nie pomaga, tylko ja żadnej pomocy nie chcę przyjmować.
teraz dalej do niej chodzę i chyba nie zamieniłabym aktualnie na inną.

[lanvin]

czyli jak widać nie ma na to reguły. niby najważnejsze jest pierwsze wrażenie, ale z drugiej strony nie można skreślać człowieka po jednym spotkaniu.

[teczowa dlolinka 21]

Napisane przez krtek_

Cześć
Mam do was pytanie odnośnie terapii - czy jeśli po pierwszym spotkaniu czuję do psycholożki ogromną niechęć, to czy mogę z niej zrezygnować od razu, czy powinnam się raczej zmusić do spotkania się z nią jeszcze parę razy? Zgłosiłam się do z własnej woli, ale kobieta mnie osłabia i raczej nie widzę sensu w tych spotkaniach, ale nie chciałabym podjąć złej decyzji pod wpływem emocji i dlatego pytam tutaj, bo pewnie macie doświadczenie z takimi sytuacjami.

Słuchaj ja po pierwszym spotkaniu byłam tak zła na Tą babę(moją lekarkę), była nie miła, zwracała się do mnie jakoś tak dziwnie, wmawiała mi różne rzeczy( np. że coś robię,choć w rzeczywistości tak nie było), ogólnie wcale nie chciałam z nią gadać i więcej się spotykać. Ale jakoś tak mnie naszło i poszłam drugi raz, chciałam jej udowodnić, że potrafię, że wygram i pokonam chorobę, to dziwne może, ale wtedy to jej chciałam pokazać, że wcale nie jestem gorsza i słaba...poszłam na drugie spotkanie, a ona powiedziała, że myślała, że już nie przyjdę i to że przyszłam dobrze o mnie świadczy i dopiero na drugim spotkaniu rozmawiałyśmy o czym trzeba, a ona okazała się fantastyczna, super mnie rozumiała i potrafiłam jej powiedzieć o wielu rzeczach i mnie rozumiała, aż miło potem było rozmawiać i bardzo ją polubiłam.
No ale nie ma reguły... jak to mówią.

[krtek_]

Napisane przez cordellia

ja bym jednak radziła jeszcze jedno spotkanie. ze swoją miałam tak, że na początku wydawała mi się taka oziębła, ostra, a już podczas drugiej czy trzeciej wizyty okazała się ciepłą, miłą i rozumiejącą mnie osobą

Napisane przez lanvin

możesz iść na jeszcze jedną wizytę, ale nie wiem czy to coś zmieni.
ja równiż po pierwszym spotkaniu nie byłam przekonana do jednej z moich poprzednich lekarek, ale jak poszłam na kolejne wizyty to zdania nie zmieniłam. skupiała się tylko na ułożeniu jadłospisu, nie miałam do niej zaufania, więc zrezygnowałam z niej. teraz chodzę do innej kobiety, która już od pierwszego spotkania wywarła na mnie pozytywne wrażenie

Napisane przez moja imaginacja

kiedys po kilku wizytach chciałam szukać innego terapeuty, bo uważałam, że ten mi nie pomaga.
doszłam do wniosku, że to nie jest tak, że terapeutka mi nie pomaga, tylko ja żadnej pomocy nie chcę przyjmować.
teraz dalej do niej chodzę i chyba nie zamieniłabym aktualnie na inną.

Napisane przez teczowa dlolinka 21

Słuchaj ja po pierwszym spotkaniu byłam tak zła na Tą babę(moją lekarkę), była nie miła, zwracała się do mnie jakoś tak dziwnie, wmawiała mi różne rzeczy( np. że coś robię,choć w rzeczywistości tak nie było), ogólnie wcale nie chciałam z nią gadać i więcej się spotykać. Ale jakoś tak mnie naszło i poszłam drugi raz, chciałam jej udowodnić, że potrafię, że wygram i pokonam chorobę, to dziwne może, ale wtedy to jej chciałam pokazać, że wcale nie jestem gorsza i słaba...poszłam na drugie spotkanie, a ona powiedziała, że myślała, że już nie przyjdę i to że przyszłam dobrze o mnie świadczy i dopiero na drugim spotkaniu rozmawiałyśmy o czym trzeba, a ona okazała się fantastyczna, super mnie rozumiała i potrafiłam jej powiedzieć o wielu rzeczach i mnie rozumiała, aż miło potem było rozmawiać i bardzo ją polubiłam.
No ale nie ma reguły... jak to mówią.

Nie chodzi o to, że jest niemiła, wręcz przeciwnie. Tyle, że... mówiąc wprost, mam wrażenie, że albo ona mnie traktuje jak idiotkę, albo sama taka jest. W obu przypadkach nie jestem w stanie traktować jej poważnie.
No i mnie okłamała. Niby to nic ważnego, niby takie tam pierdoły, ale dla mnie liczy się sam fakt.
Nie wiem, zobaczę. Pogadam z pedagog szkolną, która mnie do tej psycholożki skierowała i zobaczę, co zrobię.
Jeszcze jedno pytanie: czy to, że poprosiła mnie o dostarczenie opinii psychiatrycznej, to standardowa procedura, czy ze mną jest tak źle?

[daryjka1]

Napisane przez krtek_

Cześć
Mam do was pytanie odnośnie terapii - czy jeśli po pierwszym spotkaniu czuję do psycholożki ogromną niechęć, to czy mogę z niej zrezygnować od razu, czy powinnam się raczej zmusić do spotkania się z nią jeszcze parę razy? Zgłosiłam się do z własnej woli, ale kobieta mnie osłabia i raczej nie widzę sensu w tych spotkaniach, ale nie chciałabym podjąć złej decyzji pod wpływem emocji i dlatego pytam tutaj, bo pewnie macie doświadczenie z takimi sytuacjami.

Hej.
Przeszłam trzy miesięczną psychoterapię i wiele razy chciałam zwiać. Szczególnie ciężko jest na początku. Ciężko jest się przemóc, ja nigdy nie przyznawałam się do choroby i długo nie byłam chętna do współpracy. Jakoś dałam rade. Trzymam kciuki za Ciebie!

[nicka01]

hej...
od kilku dni jem i wymiotuje naprzemiennie.
kurcze a było już tak dobrze

[garden_d]

Ej nicka, co jest z Tobą?

[Delli]

Chyba się... nie nie, nie zakochałam. Zauroczyłam? Nie nie. Zafascynowałam!
Dlaczego nie wiem co czuje? Nie potrafie tego nazwac.
Choroba daje mi zbyt wiele. Nie chcę tego! Nie!
Boję się, wiem, ze Ty też.
Ale wciąż uciekam. Bo tak łatwiej...

[daryjka1]

ja chcę wyzdrowieć.
Myśląc o tym jakie są korzyści tkwienia w tym bagnie,bardzo chcę być zdrowa.
Nie wymiotuje, ale ciężko mi uwierzyć,że kiedykolwiek bedę umiała jeść normalnie.. To jest najgorsze,nie potrafię też polubić siebie i pomyśleć,że jestem coś warta..

[jelonk]

Napisane przez daryjka1

ja chcę wyzdrowieć.
Myśląc o tym jakie są korzyści tkwienia w tym bagnie,bardzo chcę być zdrowa.
Nie wymiotuje, ale ciężko mi uwierzyć,że kiedykolwiek bedę umiała jeść normalnie.. To jest najgorsze,nie potrafię też polubić siebie i pomyśleć,że jestem coś warta..

Wiem, że jest ciężko, ale jeśli będziesz wytrwała, w końcu to minie bądź cierpliwa i walcz z choróbskiem. Masz przyjaciół, znajomych? Albo jakieś zainteresowania, które rozwijasz?

Dziewczyny, nie pamiętam, czy to było w tym wątku, ale pisałyście ostatnio o antydepresantach, a konkretnie o Lerivonie. Czy któraś z was po odstawieniu cierpiała na bezsenność?

[Dekas]

rów czarnej dupy, czyli jak mi się zdaję, że nie wyrobie to wypinam strusią dupę na świat i liczę i chudnę i znowu 'Proszę pana' i znowu miednica bardziej z przodu niż uda.

---------- Dopisano o 22:29 ---------- Poprzedni post napisano o 22:25 ----------

ale ja się nie dam !

[daryjka1]

Napisane przez jelonk

Wiem, że jest ciężko, ale jeśli będziesz wytrwała, w końcu to minie bądź cierpliwa i walcz z choróbskiem. Masz przyjaciół, znajomych? Albo jakieś zainteresowania, które rozwijasz?

Dzięki,
dziś mam akurat dobry dzień, panuje nad sobą. Kupiłam książkę Bulimia.Kiedy jedzenie rządzi twoim życiem.. To program terapii, którą można przejść samodzielnie. Każdy rozdział opracowuje się około tydzień. Myślę,że warto spróbować. Ciągle muszę pracować nad sobą.
Bardzo chcę zrozumieć co mnie pcha do choroby, dlaczego to jest tak silne?
dziewczyny wiem,że to cholernie ciężkie co przeżywamy,ale cieszę się,że tu trafiłam.

Może macie jakieś pomysły, co robicie żeby uniknąć objadania? Udaje wam się jakoś tego uniknąć?

Znajomi nie wiedzą o moim problemie,jedynie Ci z terapii. Chłopak mnie wspiera, nie myślałam,że mu powiem,ale teraz tego nie żałuję.
Dużo ćwiczę, kiedyś miałam więcej pasji, teraz czuję sie głupia i nudna bo skupiam się na wadze, diecie, wyglądzie..

[Lavendel]

Daryjko! Wspaniale, że masz wsparcie w swoim chłopaku Najważniejsze, że przełamałaś się i powiedziałaś mu o tym, ja prawie poryczałam się jak, jeszcze wtedy miałam okres anoreksji, musiałam przyznać się do swojej choroby, ale też do dzisiaj mnie nie opuścił i zawsze wysłuchuje mojego biadolenia

Z czasem, gdy terapia zacznie już działać, zobaczysz, że wcale taka nudna i głupia nie jesteś jak twierdzisz trzeba wierzyć, że każda z nas, chcąc tego i pracując nad tym, wróci do swoich dawnych pasji, pozna nowych, ciekawych ludzi, osiągnie to, czego tylko zapragnie.

Pozdrawiam i życzę wszystkim miłego dnia!

[jelonk]

Napisane przez daryjka1

Może macie jakieś pomysły, co robicie żeby uniknąć objadania? Udaje wam się jakoś tego uniknąć?

Ja właśnie nad tym pracuje, ale bardzo ciężko mi to idzie. Na jednym forum przeczytałam taki doraźny sposób:
na malutkich karteczkach napisz sobie czynności, które lubisz i które mogłyby zastąpić napad. Cokolwiek, może być spacer, słuchanie muzyki, sprzątanie, malowanie... Im więcej rzeczy, tym lepiej. Później wszystkie karteczki wrzuć do malutkiego woreczka lub pudełeczka, takiego, żeby móc go wszędzie ze sobą nosić. Kiedy najdzie cię ochota na obżarstwo, wyciągnij jedną karteczkę. Jeśli ona nie pomoże, lub nie możesz w danej chwili wykonać tej czynności, weź kolejną.

Zrobiłam jak najwięcej tych karteczek, ale... jejku, tak głupio mi się do tego przyznać. Kiedy miałam ochotę się najeść, nawet nie wzięłam do ręki woreczka. Jeszcze ani razu Potrzebna jest tak wielka motywacja, żeby mimo wszystko nie ulec... A ja jej nie mam.

Jedyna rzecz, która skutecznie odciąga mnie od chorych myśli, jest taniec. Kiedyś był moją największą pasją, ale teraz już nie tańczę, bo nie stać mnie na zajęcia. Myślę, że w ogóle rozwijanie zainteresowań może pomóc. I oderwiesz się od myśli, i poczujesz się lepiej ze sobą, może bardziej polubisz siebie... Przynajmniej ze mną tak jest.

[daryjka1]

Dzięki dziewczyny! Dobrze,że tu trafiłam, wreszcie mogę się "wygadać" i mam zrozumienie. Na pewno już jest lepiej jak było, ale jeszcze długa droga przede mną.
Z tymi karteczkami spróbuję, może się uda choć raz odciągnąć uwagę.

Przyznać się było ciężko,ale teraz cieszę się,że to zrobiłam. Sama bym tego pewnie nie udzwingęła,a tak mogłam ruszyć na przód z myślą,że nie muszę już zawsze być idealna..przynajmniej nie przy niektórych..
Dzięki wielkie

[Lavendel]

Jelonk super, dzięki za pomysł z karteczkami! Na pewno sama wypróbuję i powiem jak to na mnie działa

Mnie od napadu najbardziej odciągają spacery, jakakolwiek aktywność fizyczna. Gdy się "wymęczę" nie myślę tak o jedzeniu. A mamy coraz ładniejszą pogodę, więc można powoli zaczynać biegać lub jeździć na rowerze, a mróz już nie jest taki straszny

Daryjko, zawsze lepiej być z kimś, kto wesprze niż walczyć samej

[daryjka1]

Jasne,że lepiej

Ja też dziękuję za pomysł z karteczkami.
Nawet gdyby nie zawsze miało pomóc to nawet dla jednej wygranej z atakiem warto!
Pozdrawiam

[garden_d]

Napisane przez Lavendel

Jelonk super, dzięki za pomysł z karteczkami! Na pewno sama wypróbuję i powiem jak to na mnie działa

Mnie od napadu najbardziej odciągają spacery, jakakolwiek aktywność fizyczna. Gdy się "wymęczę" nie myślę tak o jedzeniu. A mamy coraz ładniejszą pogodę, więc można powoli zaczynać biegać lub jeździć na rowerze, a mróz już nie jest taki straszny

Daryjko, zawsze lepiej być z kimś, kto wesprze niż walczyć samej

Wybaczcie offtopik. ^^ Jak patrzę na ten awatar to od razu myślę sobie, że świetny ten kolor paznokci.

[mpati86]

Postanowiłam po długim czasie odwiedzić wizaż.

i głupio mi, bo...................
stało się- wpadłam w dół.
i nie wiem dlaczego tak się stało???
kompulsy i to takie, że szok. bardzo przytyłam- nie jestem przy sobie- tylko robie sie coraz grubsza. do nie dawna byłam szczupła. miałam odpowiednia wage dla wzrostu i to przez długi czas, lekarze, psycholog, wszyscy mówili, ze super, ja sama czułam się rewelacyjnie. kupiłam sobie sukienkę, bo nie długo za 4miesiace wychodzę za mąż- jest to sukienka dla drobnej dziewczyny, nie da sie poszerzyć, była droga, a żebym w nia weszła mam do zrzucenia 21 kg. ciąży nade mną presja- a to dalej wpedza mnie dzień za dniem w koło kompulsów. byłam przez całą zimę przeszczęśliwa- chodziłam do pracy, chodziłam na bale karnawałowe, chodziłam na siłownię, kupowałam sobie rzeczy, było fajnie z tż. a teraz krąże w labiryncie- a wraz z tyciem wszystko przestaje się układać- z tż coraz gorzej, pracuje tylko do końca marca, w suknię nie wchodzę, obrączek nie moge założyć, pieniędzy brak, czuję wstret i załamanie.
nie wiem co robić, niby wiem, ale czuje takie mysli przyzwalające i słowo od jutra, nie moge, nie umiem.

a za 135 dni mam wesele ma to być piekny dzień, a wiecie jak osoba utyta przez kompulsy z brzuchem jak balon się czuję.

boje sie, a im bardziej sie boje i chowam w domu tym mi gorzej. wszyscy znowu patrza sie na mnie a co tej sie stało.

pierwszy raz tak szybko utyłam

[TrueLook]

Mnie od chorobowych myśli odciągają zajęcia - mam taki nawał w tygodniu, że nie mam czasu nawet na pomalowanie paznokci. Z drugiej strony przez to nie mam czasu jeść i nie tyję, a psychiatra i psycholog oczekują do środy jakiegoś przyrostu wagi...

[Lavendel]

Napisane przez garden_d

Wybaczcie offtopik. ^^ Jak patrzę na ten awatar to od razu myślę sobie, że świetny ten kolor paznokci.

mi też właśnie strasznie się podoba, jeszcze musiałabym tylko taki kolor lakieru znaleźć


TrueLook, mi też pomagają nawet najdrobniejsze zajęcia, coś do roboty, nad czym muszę się skupić, skoncentrować.
Niestety, lekarze chyba nie będą słuchać wymówek, że byłaś "zabiegana"... postaraj się coś przytyć, chociaż malutko!

mpati86, jak wpadam w ciąg kompulsów to też wyżywam się wręcz na TŻcie, aż mi głupio... ale on rozumie, że to choroba, czasami każe mi się na samym sobie wyżyć, niż żebym dalej jadła. Niestety, to i tak nic nie daje, bo problem leży głębiej...
Masz jeszcze sporo czasu, może uda Ci się chociaż trochę zapanować nad kompulsami?