EDkowe - Poznajmy się!

[cytrusekxD]

Napisane przez iza_wiosenna

no objaw anoreksji.

AhaCzyli jest o wiele gorzej, niz myslalam.Oprocz tych objawow, ktore juz wczesniej Ci wymienilam, to powiem Ci szczerze, ze jak ogladam zdjecia gwiazd czy innych osob obchodzi mnie tylko waga nic wiecejJa juz naprawde mam dosyc

[mavika]

odpowiem 167cm ale mam gruby kosciec

[muuffinka]

Napisane przez cytrusekxD

Czy mi sie zdaje, bo po Twoim opisie stwierdzam, ze chcesz schudnac??

Nie... opis stary. Ale mam z tym duży problem i zaczęło się o 'odchudzania'. Teraz powinnam zmienić go na powrót do normalności...

[cytrusekxD]

Napisane przez muuffinka

Nie... opis stary. Ale mam z tym duży problem i zaczęło się o 'odchudzania'. Teraz powinnam zmienić go na powrót do normalności...

Rozumiem, bo juz myslalam, ze chcesz jeszcze schudnac.

[muuffinka]

nie... co Ty
chciałabym utrzymać wagę, nie wiem tylko w jaki sposób..

[cytrusekxD]

Napisane przez muuffinka

nie... co Ty
chciałabym utrzymać wagę, nie wiem tylko w jaki sposób..

Cwicz i zdrowo sie odzywiaj.

[mavika]

Napisane przez cytrusekxD

Cwicz i zdrowo sie odzywiaj.

hehe ja mam taka idee. chcialam sie zapisac na silownie bo stwierdzilam ze raz w tygodniu na w-fie mi nie starczy. poszlam w piatek na ten wf po prawie miesiacu przerwy (ferie, sesja) i mam takie zakwasy ze nie moge sie ruszac...

[Arwena84]

do usuniecia

[Majeczka993xy]

czesc wiem ze dawno tu nie pisalam ale jakos nie chcialam wchodzic na ten watek . u mnie jak narazie wszystko ok wychodzenie z glodowki nadal trwa pamietaciemoje postanowienie ??? dodawac co tydzien 50 kcal wiec teraz je zmienilam ! dodaje 100 kcal tygodniowo . obecnie jem 950 kcal i jestem z tego dumna a co tam u was dziewczny ?? mam nadzieje ze rownie dobrze .

[GummyKammy]

Napisane przez Majeczka993xy

czesc wiem ze dawno tu nie pisalam ale jakos nie chcialam wchodzic na ten watek . u mnie jak narazie wszystko ok wychodzenie z glodowki nadal trwa pamietaciemoje postanowienie ??? dodawac co tydzien 50 kcal wiec teraz je zmienilam ! dodaje 100 kcal tygodniowo . obecnie jem 950 kcal i jestem z tego dumna a co tam u was dziewczny ?? mam nadzieje ze rownie dobrze .

Jestes dumna z tego ze spozywasz 950kcal?

[iza_wiosenna]

Napisane przez GummyKammy

Jestes dumna z tego ze spozywasz 950kcal?

my tu już ignorujemy posty Majeczki . a przynajmniej ja...

[WeraWerta]

Napisane przez GummyKammy

Jestes dumna z tego ze spozywasz 950kcal?

jeśli wcześniej nic nie jadła, albo jadła 300kcal i dodaje po 100 tygodniowo.... to chyba zrozumiałe

[Majeczka993xy]

Napisane przez WeraWerta

jeśli wcześniej nic nie jadła, albo jadła 300kcal i dodaje po 100 tygodniowo.... to chyba zrozumiałe

ciesze sie ze chociaz TY kochana mnie rozumiem .
dla mnie to wielki sukces ! przelamalam sie i zaczelam jesc wiecej ! juz nie 400 a 950 to chyba roznica . i wiem i wierze w to ze z kazdym tygodniem bedzie lepiej ! przykro mi ze ignorujesz moje posty ......

[iza_wiosenna]

no bo one są żałosne, od x czasu jesz 950 kcal i jeszcze nagle wyjeżdżasz z redukcyjnymi jadłospisami, bo "wizażanka tak doradziła" no śmiać się czy płakać? a że ani śmiać, ani płakać nie mam zamiaru, nie będę się odzywać.

Wera, Majeczka dodaje po, bagatela, 50kalorii tygodniowo, zresztą dodaje powinno być w cudzysłowie. szereg dziewczyn, które wyszły/wychodzą z ed, radzi inaczej (ja konsultowałam się z paroma lekarzami, więc chyba nie są to rady "wyjęte z kapelusza"), ale Majeczka wie swoje

[WeraWerta]

No ja tam nie wiem, co było wcześniej

[mongan75]

Napisane przez Majeczka993xy

ciesze sie ze chociaz TY kochana mnie rozumiem .
dla mnie to wielki sukces ! przelamalam sie i zaczelam jesc wiecej ! juz nie 400 a 950 to chyba roznica . i wiem i wierze w to ze z kazdym tygodniem bedzie lepiej ! przykro mi ze ignorujesz moje posty ......

tak, tylko ile zajeło ci 'dobicie' do tych 950 kcal ? 5 tyg, 6 ? chyba nawet wiecej bo pamietam ze najpierw dodawałas po 50 ( ) ... w dodatku przy twojej wadze 'wychodzenie z głodówki' takie jak wychodzenie z Rowej diety osoby o normalnym bmi jest dla mnie śmieszne i baardzo smutne.

w dodatku postepujac tak nie zwalczysz choroby, bo ani to nie odbudujesz organizmu, ani nie przestaniesz liczyc kcal (a liczysz je naprawde skrupulatnie, skoro podajesz ze jesz 950 a nie chociazby 1000 .... ), ani nie naprawisz psychiki, ani nie poprawisz swojego pogladu na siebie i otoczenie, ani nie zaczniesz zyc jak normalny człowiek..

[iza_wiosenna]

i dlatego myślę, że skoro prośby, tłumaczenia nie pomagają, najlepszym wyjściem bedzie teraia szokowa (tym zajmie się życie) i olewanie (tym zajmę się ja).

[redheart]

Dziewczyny z drugiej strony jest tez malutki pozytyw, bo lepiej, ze jednak zaczela zwiekszac ilosc kcal, a nie jakby nadal jadla te 500. Przytycie jest konieczne i dlatego potrzebny jest PSYCHOLOG. A jesli go nie ma to po przytyciu znow by glodowala/wpadla by w bulimie/miala by napady. Ze skrajnosci w skrajnosc. Jej ciało, choc normalne, mogloby ja przerosnac. Moim zdaniem narazie niech dodaje po 100 co tydzien, lepsze to niz nic, DOPÓKI NIE POJDZIE DO PSYCHOLOGA i wtedy TRZEBA podjac swiadoma decyzje o tyciu pod kontrola psychologa. Koniecznie. A narazie nie ratuje psychiki, ale chociaz minimalnie swoje ciało w sensie fizycznym.

[Majeczka993xy]

dodaje nie 50 lecz 100 kcal tygodniowo . czuje sie duzo lepiej pod wzgledem zarowno fizycznym jak i psychicznym . rodzice bardzo mi pomagaja . czuje ze mam w nich ogromne oparcie i wierze w to ze dam rade !

[mavika]

najwazniejsze ze wierzysz i zebys sie nie cofnela...

[Majeczka993xy]

nie cofne sie na pewno ! mam swoj cel w zyciu i zawsze bede do niego dazyc a zeby go zrealizowac musze byc w pelni zdrowa czyli na ed nie ma miejsca w moim zyciu !
wyjde z tego . wiem to tylko potrzebuje wsparcie , takze waszego .... to dla mnie bardzo wazne ...

[mpati86]

ja na zaburzenia odżywiania cierpię 4lata. dziś mam 23lata i zastanawiam się kiedy to wszystko się skończy tym bardziej, że tego pragnę, jestem świadoma swoich pewnych głupot, mam kochanego faceta, kochana rodzinę, fajna prace i studia. dlatego sama nie wiem dlaczego w tym jeszcze tkwię.

wszystko zaczęło się tak nagle, nie groznie. byłam bardzo pewną siebie osobą, ładną, zadbaną nastolatką, cieszącą się powodzeniem, mająco wielu znajomych i przyjaciół. musze dodać, że do tego bardzo zazdrosną. w moim domu wśród mojej rodziny wiadomo dla rodziców byłam ideałem. ale u mojego faceta w domu to nie ja tylko jego siostra była najlepsza, najfajniejsza itp. ona była szczupla. i mi to gdzieś utkwiło w głowie. wszyscy w jego domu mówili na mnie klopsio, ale ja nie byłam gruba tylko normalna to siostra mojegofaceta była zachuda. ale ja już wzięłam sobie to do głowy i już we mnie powoli budziła się myśl ja wam jeszcze udowodnię. ale i tak to jeszcze nie zadziałało na mnie jak pewien zimowy wieczór kiedy poszłam ze swoich chłopakiem na kolację dość póżno, bo o 21 i chciałam zamówić sobie dewolaja, kiedy on na to, może byś wzięła coś lżejszego. ja nie wiem w sumie dlaczego wyszłam stamtąd z płaczem i powiedziałam sobie dosyć tego. na drugi dzień zaczęłam swoją dietę, narysowałam tabelkę i zapisywałam co w jadłam, były to 4 produkty dziennie np. jabłko, jogurt, kawa, płatki z mlekiem. zaczęły się ćwiczenia. to było takie przestrzeganie tych 4 produktów, że ja nawet gumy do buzi nie wzięłam, potem nawet herbaty, wody po prostu nic i tak schudłam do kości 20kg. byłam apatyczna, zmęczona, miałam depresję itp.
nie miałam okresu. tak jak na początku każdy prawił mi komplementy jak dobrze wyglądam, to zaczęły się plotki co mi jest czy jestem chora itp. byłam zupełnie inną osobą z resztą do dzis jestem. tylko już tak trochę inaczej, trochę się nauczyłam pewnych rzeczy. bardzo bałam się przytyć, już nie jadłam nie by schudnąć tylko by nie przytyć, a tym samym waga ciagle w dół. w pewnym momencie skusiłam się na naleśnika i tu pojawiła się radość byłam szczęśliwa ale hallo co się dzieję nie potrafiłam przestać jeść. ten dzień był straszny tak naprawdę przez ten czas mam napady, głodówki, potrafię pół roku diety, pół rku napadów. tyję chudnę. co za tym idzie jak jestem chuda dbam o siebie ładni się ubieram, dobrze mi się układa, jak jestem gruba nie dbam o siebie, brzydko się ubieram nie wychodzę do ludzi fuj. jak jestem chuda nie jestem nieszczęśliwa bo nie jem a kocham jeść, a jak jestem gruba jestem szcęśliwa, że jem, ale nienawidze się psuje mi się w każdej dziedzinie życia, wyglądam nie korzystnie. najgorsze jest to, że ważę przez to teraz o 12kg więcej niż jak zaczęłam się odchudzać, więc nie wiem po co mi było to wszystko. psycholog, psychiatra nic mi nie pomaga. teraz od pażdziernika miałam fazę jedzenia, przytyłam od wakacji 22kg to dżo. bo w wakacje miałam wage w normie. nie, że mało tak jak wtedy kiedy miałam anoreksję39kilo. tylko 50kilo więc ok. dziś ważę 72, miałam już tak nie raz. od 5dni prowadzę dietę, wiem że mi się uda znów zeszczupleć, ale znowu na jak długo?

dziewczyny pomóżcie!

teraz też zamierzam zrobić tak,że jak schudnę do satysfakcjonującej wagi, zacznę jeśc normalne 5posiłków dziennie, standardowych jak dla kobiety i nie,że to za kaloryczne, słodyczy nie jem itp. wszystko z umiarem i do tego ruch. czy mi sie uda?

mam już tego dosyć. całe życie zakeży od jedzenia. tak bardzo chciałabym mieć dzieci, czy to możliwe, okres pojawia się rzadko, a do tego jak bym zaszła już w ciąży czy utrzymałabym te ciąże

hmmm.... nie wiem tak bym chciała by na te nasze kłopoty było lekarstwo do kupienia w aptece. dałabym każdą cenę

---------- Dopisano o 15:29 ---------- Poprzedni post napisano o 15:28 ----------

a i mój przypadek to jak juz pewnie wiecie to anoreksja bulimiczna. przeklinam ją naprawdę.

[ingaa]

Czytając Wasze historie miałam wrażenie jakbym czytała też historię swojego życia i swojej choroby więc nie będę się rozpisywała zbytnio.
Jeszcze w czerwcu 2oo8 ważyłam 59/60 kg mierząc 167cm. To bardzo dziwne, ale ja nie wiem tak naprawdę co się stało, dlaczego zaczęłam ograniczać jedzenie, dlaczego schudłam.. Byłam szczęśliwą osobą, towarzyską i bardzo optymistycznie patrzyłam na świat. Byłam.. Miałam wszystko co chciałam i nigdy nie narzekałam na brak powodzenia, w szkole szło mi świetnie.. Nie uważałam chyba nawet że jestem gurba..ewentualnie przeszkadzały mi tzw. 'boczki'. Dziś waże (w zależności od wahania wagi) 43-45 kg. Nie wiem dokładnie..bo sie po prostu boje ważyć.. Dopiero niedawno otworzyły mi się oczy (m.in dzięki wizażowi) i powiedziałam sobie 'kurczę! to chyba zaszło za daleko. straciłaś gdzieś dziewczyno kontrole i trzeba coś z tym zrobić!'. Od spierpnia nie mam okresu i odczuwam masę skutków ubocznych tego nieszczęsnego odchudzania.. zresztą pewnie znacie to doskonale. Wieczne uczucie zimna, zmęczenie, kiepskie wyniki badań, sucha pękająca skóra, wypadające włosy, łamiące się paznokcie etc..etc.. Zdaję sobie sprawę, że odbuduje swój organizm tylko w jeden sposób- przez przytycie. Nie do końca jednak jestem na to gotowa i troche sie boje Kilka dni temu zawzięłam sie.. i z dnia na dzień dosłownie zrobiłam skok kaloryczny o ok. 1000 kcal! Czyli jem 2000 kcal/ dzień. Czy to dużo? Czy mogłaby mi któraś powiedzieć czy przytyję na tym drastycznie? Źle sie czuje niestety psychicznie z tym i nie wiem jak długo to przytycie pociągne.. bo mam ochote po prostu sie ukarać ;/ Nigdy bym nie pomyślała jak jedzenie może zmienić życie..zniszczyć.. Nie pamiętam co to znaczy jeść normalnie.. jak je zdrowy człowiek, ile zjada kalorii i czy się w ogóle nad tym zastanawia Mam nadzieje, że uda mi się wrócić do normalności.. i za Was także trzymam kciuki!

[pyskatka89]

EDkowe - Poznajmy się! - A więc na wstępie witam. Nie wiedziałam czy napisać tu, czy w mojej historii, ale niech już będzie.
Mam na imię Pamela, w tym roku kończę 20 lat.
Choruję od... 2 lat na oko. Miałam 18 lat i należałam do mini-agencji fotomodelek w moim mieście. Figurę miałam ładną, nie powiem... Do czasu kiedy nie usłyszałam, że muszę zrzucić ok 5cm w pasie, aby dalej pozować. Początkowo zaczęłam się śmiać, ale w końcu stwierdziłam, że dam radę.
Na samym początku cudowne slim herbatki, pieczywo Wasa... Potem coraz częściej brak obiadów, kolacji. Standard, jak u każdego chyba. Schudłam 3kg, chciałam następne 3. Nie lubiłam swojego wiotkiego ciała, a na ćwiczenia nie miałam czasu. Bezmyślnie myślałam, ze głodówkami zrzucę tłuszcz. Rodzice nic nie zauważali.
W zeszłym roku po maturze pojechałam z chłopakiem na wakacje. Wiadomo jak taki odpoczynek wygląda... totalna rozpusta. Jadłam słodyczy, pizzy, hot-dogów tyle, ile tylko w siebie zmieściłam. Wieczorami zamykałam się w łazience i mierzyłam w talii, żeby sprawdzić czy bardzo mnie wydęło. Kiedy centymetry mi nie pasowały, prowokowałam wymioty. Którejś nocy chłopak mnie przyłapał, to on doszedł do wniosku, że mam problem. Obiecałam, że zacznę jeść normalnie, udawałam, że chodzę do psychologa. Do czasu. Doprowadziłam swoją wagę do 42kg przy 168cm. W talii miałam lekko ponad 50 cm. Kiedy pierwszy raz zemdlałam, chłopak mnie rzucił... ponoć z bezsilności. Jak łatwo się domyślić, nie zmobilizozowało mnie to, a wręcz przeciwnie. Zaczęłam katowac się ćwiczeniami żeby zapomnieć. Nie jadłam, nie piłam, zwalałam na stres. Kiedy miesiąc później zanikł mi okres, pędem poleciałam do ginekologa. Byłam pewna, ze jestem w ciąży... (brałam tabletki, ale wiadomo, jak wymioty wpływają na ich działanie...)
Ginekolog jednak przepisał mi tabletki na wywołanie okresu i skierował na badania. Nie dotarłam na nie, bo poraz kolejny zemdlałam. Trafiłam do szpitala. Rodzice skontaktowali się z Maćkiem (byłym chłopakiem) i o wszystkim dowiedzieli. Anemia, zanik owulacji i okresu, wypadajace włosy to tylko namiastka mojego samopoczucia. Do końca ropku jeździłam po różnych lecznicach. Od 1 stycznia rozpoczęłam leczenie u psychologa. Stopniowo zaczynam przekonywac się do swojego ciała, ale to wciąz nie to. Nie głodzę się już, ale wciąz jem mało... Staram się dokąłdać kalorie, ale często brak mi sił. Nie wieszajcie na mnie psów, wiem, że robię źle. Zdaje sobie sprawę, jak wycieńczony jest mój organizm i jak bardzo mam poniszczone komórki. Prawdopodobnie będe miała olbrzymie problemy z zajściem w ciążę. Okres pojawił mi się na 2 miesiace i znów zanikł. Chcę się wyleczyć, ale potrzenuję czasu, jak każda z nas. Teraz jem ok 1500 kalorii dziennie, choć zdarza się, że spalam je na siłowni. Ale jestem pozytywnie nastawiona. Potrafię już patrzeć na wagę podczas badań kontrolnych, obecnie pokazuje ona 47kg przy 170cm. Mało, ale z czasem będzie więcej. Po prostu trzymajcie kciuki.

[mavika]

Napisane przez pyskatka89

EDkowe - Poznajmy się! - A więc na wstępie witam. Nie wiedziałam czy napisać tu, czy w mojej historii, ale niech już będzie.
Mam na imię Pamela, w tym roku kończę 20 lat.
Choruję od... 2 lat na oko. Miałam 18 lat i należałam do mini-agencji fotomodelek w moim mieście. Figurę miałam ładną, nie powiem... Do czasu kiedy nie usłyszałam, że muszę zrzucić ok 5cm w pasie, aby dalej pozować. Początkowo zaczęłam się śmiać, ale w końcu stwierdziłam, że dam radę.
Na samym początku cudowne slim herbatki, pieczywo Wasa... Potem coraz częściej brak obiadów, kolacji. Standard, jak u każdego chyba. Schudłam 3kg, chciałam następne 3. Nie lubiłam swojego wiotkiego ciała, a na ćwiczenia nie miałam czasu. Bezmyślnie myślałam, ze głodówkami zrzucę tłuszcz. Rodzice nic nie zauważali.
W zeszłym roku po maturze pojechałam z chłopakiem na wakacje. Wiadomo jak taki odpoczynek wygląda... totalna rozpusta. Jadłam słodyczy, pizzy, hot-dogów tyle, ile tylko w siebie zmieściłam. Wieczorami zamykałam się w łazience i mierzyłam w talii, żeby sprawdzić czy bardzo mnie wydęło. Kiedy centymetry mi nie pasowały, prowokowałam wymioty. Którejś nocy chłopak mnie przyłapał, to on doszedł do wniosku, że mam problem. Obiecałam, że zacznę jeść normalnie, udawałam, że chodzę do psychologa. Do czasu. Doprowadziłam swoją wagę do 42kg przy 168cm. W talii miałam lekko ponad 50 cm. Kiedy pierwszy raz zemdlałam, chłopak mnie rzucił... ponoć z bezsilności. Jak łatwo się domyślić, nie zmobilizozowało mnie to, a wręcz przeciwnie. Zaczęłam katowac się ćwiczeniami żeby zapomnieć. Nie jadłam, nie piłam, zwalałam na stres. Kiedy miesiąc później zanikł mi okres, pędem poleciałam do ginekologa. Byłam pewna, ze jestem w ciąży... (brałam tabletki, ale wiadomo, jak wymioty wpływają na ich działanie...)
Ginekolog jednak przepisał mi tabletki na wywołanie okresu i skierował na badania. Nie dotarłam na nie, bo poraz kolejny zemdlałam. Trafiłam do szpitala. Rodzice skontaktowali się z Maćkiem (byłym chłopakiem) i o wszystkim dowiedzieli. Anemia, zanik owulacji i okresu, wypadajace włosy to tylko namiastka mojego samopoczucia. Do końca ropku jeździłam po różnych lecznicach. Od 1 stycznia rozpoczęłam leczenie u psychologa. Stopniowo zaczynam przekonywac się do swojego ciała, ale to wciąz nie to. Nie głodzę się już, ale wciąz jem mało... Staram się dokąłdać kalorie, ale często brak mi sił. Nie wieszajcie na mnie psów, wiem, że robię źle. Zdaje sobie sprawę, jak wycieńczony jest mój organizm i jak bardzo mam poniszczone komórki. Prawdopodobnie będe miała olbrzymie problemy z zajściem w ciążę. Okres pojawił mi się na 2 miesiace i znów zanikł. Chcę się wyleczyć, ale potrzenuję czasu, jak każda z nas. Teraz jem ok 1500 kalorii dziennie, choć zdarza się, że spalam je na siłowni. Ale jestem pozytywnie nastawiona. Potrafię już patrzeć na wagę podczas badań kontrolnych, obecnie pokazuje ona 47kg przy 170cm. Mało, ale z czasem będzie więcej. Po prostu trzymajcie kciuki.

po pierwsze - sliczn imie
po drugie trzymam kciuki do bolu!!!

[123dzemdzemona22]

Napisane przez pyskatka89

EDkowe - Poznajmy się! - A więc na wstępie witam. Nie wiedziałam czy napisać tu, czy w mojej historii, ale niech już będzie.
Mam na imię Pamela, w tym roku kończę 20 lat.
Choruję od... 2 lat na oko. Miałam 18 lat i należałam do mini-agencji fotomodelek w moim mieście. Figurę miałam ładną, nie powiem... Do czasu kiedy nie usłyszałam, że muszę zrzucić ok 5cm w pasie, aby dalej pozować. Początkowo zaczęłam się śmiać, ale w końcu stwierdziłam, że dam radę.
Na samym początku cudowne slim herbatki, pieczywo Wasa... Potem coraz częściej brak obiadów, kolacji. Standard, jak u każdego chyba. Schudłam 3kg, chciałam następne 3. Nie lubiłam swojego wiotkiego ciała, a na ćwiczenia nie miałam czasu. Bezmyślnie myślałam, ze głodówkami zrzucę tłuszcz. Rodzice nic nie zauważali.
W zeszłym roku po maturze pojechałam z chłopakiem na wakacje. Wiadomo jak taki odpoczynek wygląda... totalna rozpusta. Jadłam słodyczy, pizzy, hot-dogów tyle, ile tylko w siebie zmieściłam. Wieczorami zamykałam się w łazience i mierzyłam w talii, żeby sprawdzić czy bardzo mnie wydęło. Kiedy centymetry mi nie pasowały, prowokowałam wymioty. Którejś nocy chłopak mnie przyłapał, to on doszedł do wniosku, że mam problem. Obiecałam, że zacznę jeść normalnie, udawałam, że chodzę do psychologa. Do czasu. Doprowadziłam swoją wagę do 42kg przy 168cm. W talii miałam lekko ponad 50 cm. Kiedy pierwszy raz zemdlałam, chłopak mnie rzucił... ponoć z bezsilności. Jak łatwo się domyślić, nie zmobilizozowało mnie to, a wręcz przeciwnie. Zaczęłam katowac się ćwiczeniami żeby zapomnieć. Nie jadłam, nie piłam, zwalałam na stres. Kiedy miesiąc później zanikł mi okres, pędem poleciałam do ginekologa. Byłam pewna, ze jestem w ciąży... (brałam tabletki, ale wiadomo, jak wymioty wpływają na ich działanie...)
Ginekolog jednak przepisał mi tabletki na wywołanie okresu i skierował na badania. Nie dotarłam na nie, bo poraz kolejny zemdlałam. Trafiłam do szpitala. Rodzice skontaktowali się z Maćkiem (byłym chłopakiem) i o wszystkim dowiedzieli. Anemia, zanik owulacji i okresu, wypadajace włosy to tylko namiastka mojego samopoczucia. Do końca ropku jeździłam po różnych lecznicach. Od 1 stycznia rozpoczęłam leczenie u psychologa. Stopniowo zaczynam przekonywac się do swojego ciała, ale to wciąz nie to. Nie głodzę się już, ale wciąz jem mało... Staram się dokąłdać kalorie, ale często brak mi sił. Nie wieszajcie na mnie psów, wiem, że robię źle. Zdaje sobie sprawę, jak wycieńczony jest mój organizm i jak bardzo mam poniszczone komórki. Prawdopodobnie będe miała olbrzymie problemy z zajściem w ciążę. Okres pojawił mi się na 2 miesiace i znów zanikł. Chcę się wyleczyć, ale potrzenuję czasu, jak każda z nas. Teraz jem ok 1500 kalorii dziennie, choć zdarza się, że spalam je na siłowni. Ale jestem pozytywnie nastawiona. Potrafię już patrzeć na wagę podczas badań kontrolnych, obecnie pokazuje ona 47kg przy 170cm. Mało, ale z czasem będzie więcej. Po prostu trzymajcie kciuki.

idealnie jak moja poprzedniczka!
grunt to pozytywne myślenie, które posiadasz

[pyskatka89]

Napisane przez mavika

po pierwsze - sliczn imie
po drugie trzymam kciuki do bolu!!!

dziękuję bardzo.
podoba mi się to forum, zagoszczę tu na dłużej

[Amel]

Na początek, że tak powiem, witam
Przeglądam to forum od daaawien dawna, ale dopiero teraz zdecydowałam się napisać, w sumie to sama nie wiem czemu, chyba mam potrzebę wygadania się.
ED ciągnie się już za mną jakiś okres czasu, ciągłe diety towarzyszyły mi od lat, ale nigdy nie były drastyczne, ot ograniczenie słodyczy itp. Problem rozpoczął się jakieś 3 lata temu, kiedy stresowe sytuacje wywołały lawinę zwaną kompulsami Później się to jakoś unormowało, napady były coraz rzadsze, jadłam zupełnie normalnie, ale...przytyłam i to niemało jak dla mnie, bo 13 kg. Nawet mi to nie przeszkadzało, ale do czasu. Znienawidziłam chodzenie na zakupy, które kiedyś uwielbiałam. Powodem był większy rozmiar ubrań, nie mogłam na siebie patrzeć w lustrze. Moją ''cudowną dietę'' rozpoczęłam w maju zeszłego roku. I również nie była ona zbyt restrykcyjna, ale, że nie widziałam efektów, coraz bardziej ograniczałam jedzenie. Eliminowałam praktycznie wszystko po kolei. Najpierw słodycze, ok, później pieczywo i inne węglowodany, o tłuszczach nie mogło być mowy, później nawet w białku ''dopatrywałam się zbędnych kalorii". Wszystko to szło stopniowo, tak , że rezygnacja z kolejnych produktów wydawała mi się zupełnie normalna, bo przecież inaczej nie schudnę...Nie widziałam procesu mojego chudnęcia, a raczej wyniszczania przez długi czas. Nie widziałam nawet mojej chudości przy wadze 41 kg i 168 cm wzrostu ani wtedy, gdy spodnie o rozmiarze 32 były za duże! Nawet załamałam się, gdy weszłam na wagę a tam nie było na początku 3, tylko jakaś marna czwóreczka. No cóż, jednak rodzina widziała, że coś jest nie tak. Mówili, że mam anoreksję, że mi pomogą, a ja nie chciałam tego słuchać. Przecież ten problem nie mógł dotyczyć osoby, która widziała siebie obrośniętą tłuszczem. Chorobę dostrzegłam dopiero, gdy zaprowadzili mnie do lekarza, gdzieś w styczniu, to było jak terapia wstrząsowa. Groził mi szpital, ale otrzymałam szansę ''wyjścia z tego'' na własną rękę, oczywiście pod opieką specjalisty. Szło mi to baaardzo opornie, na tamtą chwilę zjedzenie 3 tekturek wasy na samo śniadanie było dla mnie czymś niewyobrażalnym, wszak wcześniej do ''funkcjonowania'' wystarczyło jedno jabłko lub jeden jogurt dziennie...Jednak perspektywa zmarnowanego życia przez czas spędzony w szpitalu do mnie nie przemawiała, zwłaszcza, że napatrzyłam się tam na wychudzone dziewczyny chodzące po korytarzach z kroplówkami z minami cierpiętnic. Postanowiłam coś zmienić, dotarło wreszcie do mnie, że jestem chora, że nie jest to wymysł mojej rodziny. Powoli zwiększałam ilość kalorii, choć nadal przekroczenie 1000 było dla mnie czymś nieosiągalnym. Teraz nadal jest mi ciężko jeść więcej, ale trzymam się jakoś, wiem, że muszę jeszcze przytyć, odzyskać okres i naprawić to, co niszczyłam ponad pół roku. Niestety, mam już poważne zmiany w organizmie po mojej głodówce, nawet kości mi się już 'sypią'. Poziom tłuszczu w organizmie wynosi zaledwie 2%, więc na chwilę obecną nie mam nawet co liczyć na okres, choć przytyłam już do 47kg. Staram się, więc jeszcze przybrać na wadze, chcę żeby wszystko było ok, chcę żeby moje życie nie kręciło się wokół jedzenia, było normalne, jak dawniej. Chodzę na terapię od niedawna i wierzę w to, że mi się uda, wiele już zrobiłam w tym kierunku, ale wiem, że muszę zrobić jeszcze więcej, nawet gdybym miała ważyć jeszcze więcej niż przed odchudzaniem. Nadal walczę z wyrzutami, z przekonywaniem się do różnych produktów, z dołami, które są codzienną normą. Ważniejsze jest dla mnie jednak zdrowie, moja rodzina, przyszłość niż jakieś głupie cyferki na wadze. No i mam nadzieję, że się uda, MUSI się udać.

[iza_wiosenna]

Napisane przez Amel

Na początek, że tak powiem, witam
Przeglądam to forum od daaawien dawna, ale dopiero teraz zdecydowałam się napisać, w sumie to sama nie wiem czemu, chyba mam potrzebę wygadania się.
ED ciągnie się już za mną jakiś okres czasu, ciągłe diety towarzyszyły mi od lat, ale nigdy nie były drastyczne, ot ograniczenie słodyczy itp. Problem rozpoczął się jakieś 3 lata temu, kiedy stresowe sytuacje wywołały lawinę zwaną kompulsami Później się to jakoś unormowało, napady były coraz rzadsze, jadłam zupełnie normalnie, ale...przytyłam i to niemało jak dla mnie, bo 13 kg. Nawet mi to nie przeszkadzało, ale do czasu. Znienawidziłam chodzenie na zakupy, które kiedyś uwielbiałam. Powodem był większy rozmiar ubrań, nie mogłam na siebie patrzeć w lustrze. Moją ''cudowną dietę'' rozpoczęłam w maju zeszłego roku. I również nie była ona zbyt restrykcyjna, ale, że nie widziałam efektów, coraz bardziej ograniczałam jedzenie. Eliminowałam praktycznie wszystko po kolei. Najpierw słodycze, ok, później pieczywo i inne węglowodany, o tłuszczach nie mogło być mowy, później nawet w białku ''dopatrywałam się zbędnych kalorii". Wszystko to szło stopniowo, tak , że rezygnacja z kolejnych produktów wydawała mi się zupełnie normalna, bo przecież inaczej nie schudnę...Nie widziałam procesu mojego chudnęcia, a raczej wyniszczania przez długi czas. Nie widziałam nawet mojej chudości przy wadze 41 kg i 168 cm wzrostu ani wtedy, gdy spodnie o rozmiarze 32 były za duże! Nawet załamałam się, gdy weszłam na wagę a tam nie było na początku 3, tylko jakaś marna czwóreczka. No cóż, jednak rodzina widziała, że coś jest nie tak. Mówili, że mam anoreksję, że mi pomogą, a ja nie chciałam tego słuchać. Przecież ten problem nie mógł dotyczyć osoby, która widziała siebie obrośniętą tłuszczem. Chorobę dostrzegłam dopiero, gdy zaprowadzili mnie do lekarza, gdzieś w styczniu, to było jak terapia wstrząsowa. Groził mi szpital, ale otrzymałam szansę ''wyjścia z tego'' na własną rękę, oczywiście pod opieką specjalisty. Szło mi to baaardzo opornie, na tamtą chwilę zjedzenie 3 tekturek wasy na samo śniadanie było dla mnie czymś niewyobrażalnym, wszak wcześniej do ''funkcjonowania'' wystarczyło jedno jabłko lub jeden jogurt dziennie...Jednak perspektywa zmarnowanego życia przez czas spędzony w szpitalu do mnie nie przemawiała, zwłaszcza, że napatrzyłam się tam na wychudzone dziewczyny chodzące po korytarzach z kroplówkami z minami cierpiętnic. Postanowiłam coś zmienić, dotarło wreszcie do mnie, że jestem chora, że nie jest to wymysł mojej rodziny. Powoli zwiększałam ilość kalorii, choć nadal przekroczenie 1000 było dla mnie czymś nieosiągalnym. Teraz nadal jest mi ciężko jeść więcej, ale trzymam się jakoś, wiem, że muszę jeszcze przytyć, odzyskać okres i naprawić to, co niszczyłam ponad pół roku. Niestety, mam już poważne zmiany w organizmie po mojej głodówce, nawet kości mi się już 'sypią'. Poziom tłuszczu w organizmie wynosi zaledwie 2%, więc na chwilę obecną nie mam nawet co liczyć na okres, choć przytyłam już do 47kg. Staram się, więc jeszcze przybrać na wadze, chcę żeby wszystko było ok, chcę żeby moje życie nie kręciło się wokół jedzenia, było normalne, jak dawniej. Chodzę na terapię od niedawna i wierzę w to, że mi się uda, wiele już zrobiłam w tym kierunku, ale wiem, że muszę zrobić jeszcze więcej, nawet gdybym miała ważyć jeszcze więcej niż przed odchudzaniem. Nadal walczę z wyrzutami, z przekonywaniem się do różnych produktów, z dołami, które są codzienną normą. Ważniejsze jest dla mnie jednak zdrowie, moja rodzina, przyszłość niż jakieś głupie cyferki na wadze. No i mam nadzieję, że się uda, MUSI się udać.

bardzo gratuluje podejscia a powiedz mi, cwiczysz? bo ja podczas mojego przytycia na poczatku cwiczylam i BF% tez był bardzo niski, trzeba przystopowac z aktywnoscia fizyczna. to troszke niemozliwe, zebys miala tylko tyle %, skad o tym wiesz?

[Amel]

Dziękuję. Nie, nie ćwiczę, chciałam, ale na szczęście się opamiętałam, przy takim poziomie tkanki tłuszczowej byłaby to głupota, zwłaszcza, że kości mi już wyskakują ze stawów i kręgosłup troszkę się wygiął ehh. Niestety, chyba to możliwe, byłam ważona na specjalistycznej wadze w szpitalu, takiej z pomiarem struktury masy ciała. No i nie jeden raz a już kilka i za każdym razem wynik jest ten sam. No, może nie ten sam, bo gdy na skraju wytrzymania przyjechałam do szpitala było 0,5%! Podobno jestem dopiero trzecim przypadkiem tak niskiej zawartości tłuszczu. Nie wiem od czego to zależy, dla porównania pokazywano mi wyniki innych dziewczyn z niższym BMI niż moje, ale BF miały wyższe...Widocznie taki ''urok'' mojego organizmu. Będzie ciężko odzyskać ten okres, teraz żałuję, że doprowadziłam się do takiego stanu...