Ślub. Jasne postawienie sprawy- czy tak można?

[3cda010cf2365f85063684cab232c67a494edda3_61df6b81d462b]

Przykro mi że tak wyszło. Jednak sprawę masz jaśniejszą. Mam nadzieję, że się Tobie ułoży, z czy bez niego jeśli będziesz miała ochotę daj znać co dalej.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[shine_on]

Napisane przez rembertowa

To jest podstawowe pytanie, które zadaję w każdym pierdzionkowym wątku. Rzadko kiedy dostaję na nie przemyślaną odpowiedź, która wychodzi poza banał: bo tak się robi.

Jakoś nie mogę się z Tobą zgodzić.
W życiu większości kobiet w związku przychodzi moment, kiedy kobieta chce, aby związek poszedł dalej, a nie stał w miejscu. Być konkubentami jest łatwo, bo zawsze można się z dnia na dzień spakować i wyprowadzić, z rozwodem już tak łatwo nie jest. Pomijam już aspekty czysto techniczne, jak zakup mieszkania, remonty, zakup mebli czy sprzętu, nie mówiąc o dzieciach. Jasne, można to wszystko bez ślubu, tylko skoro jaśnie Pan konkubent nie ma w sobie przekonania, że to jest na zawsze, co dla mnie równa się ze strachem i niechęcią do ślubu, to skąd mam wiedzieć, że nie ładuje chociażby mojej ciężko zarobionej kasy kupując np. na spółę z chłopakiem meble, a on zaraz nie zrezygnuje i się nie wyprowadzi te meble zabierając? albo zerwie ze mną i wyprowadzę się z jego mieszkania, w którym wspólnie wyremontowaliśmy łazienkę? trochę prostacki i materialistyczny przykład, ale może zobrazuje co mam na myśli. Takie długoletnie związki bez ślubu są wg mnie dobre dla osób, które lubią żyć dniem dzisiejszym, żyć dla siebie. Jak ktoś w związku wie, że chce być z tą osobą, to nie ma problemu z tym, żeby to potwierdzić papierkiem. A jak ma problem, to znaczy że się waha i jak dla mnie szkoda na taką osobę czasu. Faceci mają często to do siebie, że się przyzwyczajają do dobrego i nie zastanawiają się. Do momentu aż przychodzi do deklaracji, wtedy przychodzi ostateczność, no bo fajnie się mieszka, jest ok, ale żeby tak na całe życie?! Wątek autorki jest na to idealnym przykładem.

Dla mnie ślub jest ostatecznym potwierdzeniem: tak, chcę z Tobą być do końca życia. Jest też uregulowaniem spraw materialnych. Okres narzeczeństwa jest czasem, w którym ewentualnie można to jeszcze przemyśleć Odkładanie tego jest moim zdaniem zostawianiem sobie furtki.

Napisane przez Ameliaq

Zresztą to już nieważne....mamy taki układ, że gdy później wracamy z pracy to informujemy siebie o tym sms/tel. Nie było go ok. 3 h....nie zadzwonił, nie napisał. Byłam zła i od razu to powiedziałam.....wyskoczy ł do mnie z gębą (nigdy tak nie robił, jeśli była kłótnia to mówiliśmy podniesionym głosem ale nie było krzyków, których się boję). Zaczął coś tam gadać...a to, że czepiam się....że wymyślam jakieś rozmowy, jakieś wesela, śluby....dalej już nie pamiętam, bo tylko darł mordę. Później już nie rozmawialiśmy.
Ewidentnie jest to dla niego niewygodny temat i tym sposobem wycofuje się. Nie mam jaj by powiedzieć ''nie chcę brac z tobą ślubu''.

Dziękuję za wszelkie rady, sprawę uznaję za zamkniętą.

Wow masz jeszcze jakieś wątpliwości? Przykro mi, że marnował Twój czas, ale to też jakieś doświadczenie dla Ciebie. Trzymaj się

[elvegirl]

shine_on, bardzo ładna pieśń na cześć ślubu, ale to niestety nie jest takie proste, ślub nie jest gwarantem niczego. Nawet skrupulatnie podpisana i wyliczona rozdzielność majątkowa nie daje Ci pełnego bezpieczeństwa w przypadku rozwodu. Niestety, tak jest. Związek to zawsze przede wszystkim zaufanie do drugiego człowieka, nie ma znaczenia czy jest to małżeństwo, czy konkubinat. Jak będzie chciał Cię zrobić w konia, to nawet ślub udzielony przez papieża mu w tym nie przeszkodzi.

[new woman in town]

[1=3cda010cf2365f85063684c ab232c67a494edda3_61df6b8 1d462b;47059528] Źle na pewno czułabyś się, gdyby Twój TŻ uważał, że Twoja siostra jest okropną babą (oczywiście nie chcę nikogo urazić) i powiedział Ci to w taki sposób, wolałabym żeby powiedział, że nie uwielbia Twojej siostry bez obrażania jej skoro wie, że Ty masz z nią dobry kontakt.[/QUOTE]

Hmm... to chyba nie jest kwestia komunikacji, szczerości ani interpretacji ale chamstwa.

Przeczytałam ciąg dalszy historii. Smutne. Czyli jednak historia z niespodzianką się nie potwierdziła...

Nie ma jaj, bo poinformowanie cię o jego stanowisku wiąże się z konsekwencjami. Mieszkacie razem, w Twoim mieszkaniu. Jest tanio i wygodnie. Po co to zmieniać już teraz, skoro nie odczuwał takiej potrzeby? Myślę, że pokrzyżowałaś mu plany tymi rozmowami. Jest zły, bo albo się z tobą ożeni (w niedługim czasie) albo spakuje walizki. A jedna i druga opcja mu w tym momencie nie odpowiada.

[cholernarejestracja]

Autorko, i co zamierzasz zrobić?

[Chatul]

Ameliaq, przykro mi. Dobrze jednak, że teraz wiesz, na czym stoisz.

Napisane przez new woman in town

Przeczytałam ciąg dalszy historii. Smutne. Czyli jednak historia z niespodzianką się nie potwierdziła...

Nie ma jaj, bo poinformowanie cię o jego stanowisku wiąże się z konsekwencjami. Mieszkacie razem, w Twoim mieszkaniu. Jest tanio i wygodnie. Po co to zmieniać już teraz, skoro nie odczuwał takiej potrzeby? Myślę, że pokrzyżowałaś mu plany tymi rozmowami. Jest zły, bo albo się z tobą ożeni (w niedługim czasie) albo spakuje walizki. A jedna i druga opcja mu w tym momencie nie odpowiada.

Dobrze to ujęłaś Facet wcale nie chciał zmieniać swojej sytuacji, a wymagania autorki wątku pokrzyżowały mu plany, bo wymagają od niego podjęcia ostatecznej decyzji.
Cóż, dobrze, że sprawa wyszła teraz, a nie po ślubie.

[201607040940]

szkoda , daj znać jak sprawa się skończy.

[shine_on]

Napisane przez elvegirl

shine_on, bardzo ładna pieśń na cześć ślubu, ale to niestety nie jest takie proste, ślub nie jest gwarantem niczego. Nawet skrupulatnie podpisana i wyliczona rozdzielność majątkowa nie daje Ci pełnego bezpieczeństwa w przypadku rozwodu. Niestety, tak jest. Związek to zawsze przede wszystkim zaufanie do drugiego człowieka, nie ma znaczenia czy jest to małżeństwo, czy konkubinat. Jak będzie chciał Cię zrobić w konia, to nawet ślub udzielony przez papieża mu w tym nie przeszkodzi.

Jasne, że ślub nie daje pełnego bezpieczeństwa, jednak jakimś tam zabezpieczeniem jest. Ja wiem, że nikt mi nie zagwarantuje miłości po grób, ale wiele osób nie potrafi się rozstać po ludzku i tego oblicza swojego partnera nie poznasz, dopóki się z nim nie rozstaniesz Planowanie ślubu moim zdaniem skłania do zastanowienia się. Uważam, że lepiej się rozstać wcześniej, niż później
Zaufanie, oczywiście, że jest podstawą związku. Tylko czy można ufać mężczyźnie, z którym się ustalało, że ślub jest ważną sprawą i nie będzie się na niego czekało wieczność, a po kilku latach nasz pan omija ten temat szerokim łukiem? Ja bym to zaufanie straciła...

[_ema_]

Ślub niczego nie gwarantuje. Ale nie chodzi o gwarancje. Tylko o chęci. O to, że ten facet chce być z nami na zawsze i symbolicznie to deklaruje. Że bierzemy wspólne barwy i od tego momentu idziemy przez życie jako rodzina. Kiedyś nosiło się sztandary na bitwy, żeby okazać miłość i wierność władcy. Obrączkę się nosi, żeby pokazać całemu światu wsólne barwy. Ot taki symbol. Kompletnie nic nie gwarantuje, ale dla wielu ludzi symboliczne gesty są bardzo ważne. Zwłaszcza jesli oboje od początku deklarują, że mają taki sam system wartości, a nagle jedno gardzi symbolami ważnymi dla drugiego.

[elvegirl]

Napisane przez _ema_

Ot taki symbol. Kompletnie nic nie gwarantuje, ale dla wielu ludzi symboliczne gesty są bardzo ważne.

Jasne i zrozumiałe, odniosłam się po prostu do ogólnego stwierdzenia shine_on, że być konkubentami jest łatwo, bo zawsze można się z dnia na dzień spakować i wyprowadzić, z rozwodem już tak łatwo nie jest.
Jak są wspólne sprawy, to ze związku nieformalnego jest moim zdaniem tak samo trudno się wymiksować, jak z formalnego.

[_ema_]

Napisane przez elvegirl

Jasne i zrozumiałe, odniosłam się po prostu do ogólnego stwierdzenia shine_on, że być konkubentami jest łatwo, bo zawsze można się z dnia na dzień spakować i wyprowadzić, z rozwodem już tak łatwo nie jest.
Jak są wspólne sprawy, to ze związku nieformalnego jest moim zdaniem tak samo trudno się wymiksować, jak z formalnego.

A ja się zgodzę, że łatwiej rozwiązać nieformalny związek. Są takie same problemy mieszkaniowe/kredytowe/czy związane z innymi sprawami, ale dochodzi jeszcze do tego publiczne pranie brudów, rozprawy sądowe, szukanie świadków, winnych i inne żenujące sytuacje. Konkubenci nie rozstający się w zgodzie nie muszę wzajemnie obrzucać się błotem żeby jakaś pani urzędniczka stwierdziła, przez kogo związek się rozpadł i kto komu ma ile zapłacić. Pomijając kwestie materialne, mieszkaniowe itd - jesli chodzi o sam fakt związku, to jako konkubent jesteś wolnym człowiekiem. Zechcesz - wychodzisz z domu i więcej nie wracasz. Jako małżonek musisz jeszcze bujać się kilka lat po sądach, żeby się od kogoś kompletnie uwolnić.

[elvegirl]

Napisane przez _ema_

Jako małżonek musisz jeszcze bujać się kilka lat po sądach, żeby się od kogoś kompletnie uwolnić.

Jako współkredytobiorca, współwłaściciel, osoba inwestująca w coś należącego do konkubenta (albo odwrotnie), też.

Ślub to wewnętrzna potrzeba, symbol, tańsze uregulowanie sytuacji prawnej, ale jak oboje chcą sobie robić pod górkę, to każde rozstanie jest związane z ciąganiem się po sądach, kombinowaniem świadków, rachunków itd. Nie przyszłoby mi do głowy żeby myśleć o konkubinacie jako o zabezpieczeniu przed praniem rozstaniowych brudów.

[_ema_]

Napisane przez elvegirl

Jako współkredytobiorca, współwłaściciel, osoba inwestująca w coś należącego do konkubenta (albo odwrotnie), też.

Jeszcze raz:
Jako małżonek masz te same problemy w kwestiach różnych zobowiązań, głównie finansowych. Ale już samego stwierdzenia 'jesteście wolni, możecie układać życie z kim innym' konkubenci wywalczyć nie muszą. Więc owszem, jest łatwiej. Nikt nie wtrąca się do ich decyzji na temat życia prywatnego. Co do finansów - wiadomo, że problemy zawsze są, jak są i wspólne zobowiązania. Ale nikt ludziom w konkubinacie nie narzuca, z kim mogą - upraszczając - sypiać.

[Ameliaq]

Napisane przez new woman in town

Nie ma jaj, bo poinformowanie cię o jego stanowisku wiąże się z konsekwencjami. Mieszkacie razem, w Twoim mieszkaniu. Jest tanio i wygodnie. Po co to zmieniać już teraz, skoro nie odczuwał takiej potrzeby? Myślę, że pokrzyżowałaś mu plany tymi rozmowami. Jest zły, bo albo się z tobą ożeni (w niedługim czasie) albo spakuje walizki. A jedna i druga opcja mu w tym momencie nie odpowiada.

Też tak myślę. Jemu jest wygodnie, tak jak jest. Mieszka, bo mieszka. Gdzie znajdzie tańsze lokum? Nigdzie. Taka prawda. Każde z nas zarabia, wydaje na co chce. Nie ma zobowiązania a ślub to jednak już nie przelewki. Te ataki, nerwowość to jego obrona przed niewygodną sytuacją. Doskonale wie, że nie znoszę krzyków a wczoraj to zrobił. Mimo wszystko powiedziałam spokojnie, że nie boję się tego i nie uciszy mnie. To spowodowało, że nie wiedział co dalej robić i poszedł biegać. Obwiniał mnie, że to przeze mnie rozbolał jego brzuch, z nerwów. Tylko to nie ja wpadłam w szał.

Autorko, i co zamierzasz zrobić?

Raczej zakończyć to. Myślałam, że jest on w stanie chociaż powiedzieć prawdę ale to co wczoraj zrobił było cyrkiem.
W smsie dzisiaj tłumaczył to tym, że od razu naskoczyłam na niego , że nie zadzwonił. No tak, najlepiej zrzucać winę na mnie.
Krzyczał, że on chciał mi się oświadczyć nie raz ale że niby czepialska jestem. Widocznie jesteśmy na innym etapie dojrzałości. Lepiej późno niż wcale.
Kolejne lata mojego życia zmarnowane. Teraz co by nie zrobił czułabym, że jest to wymuszone. Postąpił jak dupek. Mógł chociaż spokojnie porozmawiać, powiedzieć, że on nie jest jeszcze gotowy ale mnie kocha i np. żebyśmy wrócili do tej rozmowy za pół roku. Już mogłabym coś takiego zrozumieć, bo byłoby to szczere ale nie ten wczorajszy cyrk. DZIECKO a nie mężczyzna.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez Ameliaq

Krzyczał, że on chciał mi się oświadczyć nie raz ale że niby czepialska jestem. Widocznie jesteśmy na innym etapie dojrzałości. Lepiej późno niż wcale.
Kolejne lata mojego życia zmarnowane.

To po co powiedzial ze o tym nie myslal? Kreci.

Jak tak chcial to niech kleka

[new woman in town]

Napisane przez Ameliaq

Krzyczał, że on chciał mi się oświadczyć nie raz ale że niby czepialska jestem. Widocznie jesteśmy na innym etapie dojrzałości. Lepiej późno niż wcale.
Kolejne lata mojego życia zmarnowane. Teraz co by nie zrobił czułabym, że jest to wymuszone. Postąpił jak dupek. Mógł chociaż spokojnie porozmawiać, powiedzieć, że on nie jest jeszcze gotowy ale mnie kocha i np. żebyśmy wrócili do tej rozmowy za pół roku. Już mogłabym coś takiego zrozumieć, bo byłoby to szczere ale nie ten wczorajszy cyrk. DZIECKO a nie mężczyzna.

Domyślam się, że nie przyduszałaś go do ściany w kwestii ślubu wcześniej, że to była pierwsza konkretna rozmowa (rozmowy). Czyli wcześniej byłaś czepialska w innych kwestiach, przynajmniej w jego oczach. Teraz wszystko zaczyna się składać w jedną całość. On ma pozytywny stosunek do małżeństwa ale nie chce ożenić się z tobą. Mimo, że coś do ciebie czuje obawia się związać z czepialską kobietą. Przykre to. Po tylu wspólnych latach usłyszeć co facet naprawdę sądzi.

Dobrze, że wiesz już jak jest.

[201607040940]

Napisane przez new woman in town

Domyślam się, że nie przyduszałaś go do ściany w kwestii ślubu wcześniej, że to była pierwsza konkretna rozmowa (rozmowy). Czyli wcześniej byłaś czepialska w innych kwestiach, przynajmniej w jego oczach. Teraz wszystko zaczyna się składać w jedną całość. On ma pozytywny stosunek do małżeństwa ale nie chce ożenić się z tobą. Mimo, że coś do ciebie czuje obawia się związać z czepialską kobietą. Przykre to. Po tylu wspólnych latach usłyszeć co facet naprawdę sądzi.

a wcześniej to nie mógł o tym wspomnieć, żeby wypracować zmianę w charakterze partnerki? jakoś wcześniej o tym (chyba) nie wspominał. Dopiero teraz jak dziewczyna zażądała konkretów .

szuka powodów żeby nie deklarować się.

[cholernarejestracja]

Ściemnia z tym "oświadczaniem się nie raz", moim zdaniem. Takie słowa nic nie kosztują a w prosty sposób usiłuje przerzucić odpowiedzialność na Ciebie. "To Twoja wina, że Ci się nigdy nie oświadczyłem". Obrzydliwa świnia

[Ilsa Lund]

Też mi się wydaje że zapewnianie że chciał się nieraz oświadczyć ma teraz tylko przybić autorkę i absolutnie nie oznacza pozytywnego podejścia do małżeństwa Zaręczyny są tutaj traktowane jako nagroda za dobre zachowanie, którą to nagrodę się odebrało i dało po łapach bo dziewczyna śmiała się czepiać

[kiciun]

Oczywiście nie raz już chciał się oświadczyć, ale przez Ciebie się nie oświadczyl, bo coś tam, och aż go brzuszek przez Ciebie rozbolał. Co za dzieciuch żałosne próby wzbudzenia poczucia winy i zrobienia z siebie biednego misiaczka.

[new woman in town]

No tak. Ale przy okazji autorka dowiedziała się, że w jego oczach jest "czepialska". Szkoda, że nie dowiedziała się tego wcześniej, szkoda, że z czepialską można mieszkać ale ożenić się już nie...

[rembertowa]

Napisane przez _ema_

A ja się zgodzę, że łatwiej rozwiązać nieformalny związek. Są takie same problemy mieszkaniowe/kredytowe/czy związane z innymi sprawami, ale dochodzi jeszcze do tego publiczne pranie brudów, rozprawy sądowe, szukanie świadków, winnych i inne żenujące sytuacje. Konkubenci nie rozstający się w zgodzie nie muszę wzajemnie obrzucać się błotem żeby jakaś pani urzędniczka stwierdziła, przez kogo związek się rozpadł i kto komu ma ile zapłacić. Pomijając kwestie materialne, mieszkaniowe itd - jesli chodzi o sam fakt związku, to jako konkubent jesteś wolnym człowiekiem. Zechcesz - wychodzisz z domu i więcej nie wracasz. Jako małżonek musisz jeszcze bujać się kilka lat po sądach, żeby się od kogoś kompletnie uwolnić.

czyli jednak nie chodzi o wspólne barwy, wielki symbol i nową rodzinę, tylko o to, żeby w przypadku rozstania móc szacownego pana małżonka przed sądem przeciągnąć. Żeby móc udowodnić winę, kiedy para nie rozstaje się w zgodzie, żeby móc przykładnie ukarać tym publicznym praniem brudów. Bo - tak sobie wyobrażam dalsze uzasadnienie - taki szacowny pan małżonek dwa razy się zastanowi, a nawet i trzy, zanim zrobi coś, co zasługiwałoby na rozwód. Jednym słowem - gwarancja trwałości związku.

Tyle tylko, że to tak nie działa, _emo_. Jak już z kimś prowadzisz wspólne życie, masz wspólny majątek, wspólne dzieci, rodzinę też traktujesz jako wspólną, i rozstajesz się po dwudziestu latach zgodnego życia, to i tak masz rozmaite potencjalnie żenujące sytuacje w pakiecie. Jak masz dzieci, wycieczka do sądu może okazać się konieczna nawet i bez ślubu. Jak nie masz dzieci, ale masz wspólny kredyt, to i tak masz coś wspólnego ze swoim byłym małżonkiem lub konkubentem, bo banki łatwo rozwodów nie uznają i nie da się po prostu wyjść - nawet po publicznym sądowym praniu brudów podczas rozwodu - bo odpowiedzialność ponoszą kredytobiorcy solidarnie, a bank nie wnika, z kim aktualnie żyją.

Możesz konkubinat kończyć z hukiem, fajerwerkami i walką w kisielu, możesz rozwieść się w kwadrans, bez orzekania o winie. To, w jakim stylu będziesz się rozstawać, nie zależy od faktu sformalizowania bądź jego braku, ale od tego, jakimi ludźmi jesteście. Co więcej, to, czy wyjdziesz ze związku z przekonaniem, że jesteś wolnym człowiekiem i możesz układać sobie życie jak chcesz, również nie zależy od tego, czy musisz jeszcze się rozwieść, czy też po sądach ciągać nikogo nie trzeba. Są ludzie, którzy po prostu wychodzą, są ludzie, którzy będą trwali przyssani, dopóki sąd i/lub policja ich nie odessą. Są ludzie, którym urzędnik musi przeczytać przepis, żeby wiedzieli, z kim mogą sypiać, są ludzie, którzy ustalą to sobie między sobą bez instytucjonalnej pomocy.

To, jak będzie się toczył Twój związek, zależy od tego, jaka jesteś i z kim go będziesz budować. Jego prawny status nie jest żadną gwarancją, chyba, że weźmiemy pod uwagę gwarancję możliwości uczynienia byłemu z życia piekła. To jednak wyjątkowo słaby argument za małżeństwem.

[3cda010cf2365f85063684cab232c67a494edda3_61df6b81d462b]

Napisane przez Ameliaq

Też tak myślę. Jemu jest wygodnie, tak jak jest. Mieszka, bo mieszka. Gdzie znajdzie tańsze lokum? Nigdzie. Taka prawda. Każde z nas zarabia, wydaje na co chce. Nie ma zobowiązania a ślub to jednak już nie przelewki. Te ataki, nerwowość to jego obrona przed niewygodną sytuacją. Doskonale wie, że nie znoszę krzyków a wczoraj to zrobił. Mimo wszystko powiedziałam spokojnie, że nie boję się tego i nie uciszy mnie. To spowodowało, że nie wiedział co dalej robić i poszedł biegać. Obwiniał mnie, że to przeze mnie rozbolał jego brzuch, z nerwów. Tylko to nie ja wpadłam w szał.

Raczej zakończyć to. Myślałam, że jest on w stanie chociaż powiedzieć prawdę ale to co wczoraj zrobił było cyrkiem.
W smsie dzisiaj tłumaczył to tym, że od razu naskoczyłam na niego , że nie zadzwonił. No tak, najlepiej zrzucać winę na mnie.
Krzyczał, że on chciał mi się oświadczyć nie raz ale że niby czepialska jestem. Widocznie jesteśmy na innym etapie dojrzałości. Lepiej późno niż wcale.
Kolejne lata mojego życia zmarnowane. Teraz co by nie zrobił czułabym, że jest to wymuszone. Postąpił jak dupek. Mógł chociaż spokojnie porozmawiać, powiedzieć, że on nie jest jeszcze gotowy ale mnie kocha i np. żebyśmy wrócili do tej rozmowy za pół roku. Już mogłabym coś takiego zrozumieć, bo byłoby to szczere ale nie ten wczorajszy cyrk. DZIECKO a nie mężczyzna.

Dobrze, że jesteś tego świadoma, skoro spokojny facet nagle zaczyna robić awanturę o jedno proste pytanie to widać, że ugodziłaś go w czuły punkt.
Trzymaj się

[rembertowa]

Napisane przez new woman in town

Ale przy okazji autorka dowiedziała się, że w jego oczach jest "czepialska". Szkoda, że nie dowiedziała się tego wcześniej, szkoda, że z czepialską można mieszkać ale ożenić się już nie...

może o tym, jak bardzo jest czepialska, przekonał się dopiero podczas wspólnego mieszkania?

Przecież rzecz nie jest o tym, że można mieszkać, a nie można się oświadczyć, bo w tym konkretnym przypadku lepiej jest, że się nie oświadczył, a jeszcze lepiej, że nie mają ślubu. Rzecz w tym, że oni najwyraźniej kompletnie nie potrafią się komunikować - bo w jego cymbalskiej reakcji masz i atak, kiedy czuje się przyparty do muru, i wyżywanie się na partnerce, kiedy coś mu przeszkadza, i przerzucanie na nią winy za swoje emocjonalne reakcje, i gadanie, co tylko do łba przyjdzie, bez ładu i składu, byle tylko zrobić krzywdę. Ten całkowicie toksyczny schemat kłótni pojawia się po czterech latach. Co oni przez te cztery lata robili? Czekali z ważnymi sprawami, aż związek wejdzie na kolejny level, czyli wezmą ślub, bo teraz to tylko ze sobą chodzą albo mieszkają?

Autorko - tak czy owak, dobrze się stało, choć oczywiście domyślam się, że takie odarcie z iluzji wielce nieprzyjemnym jest.

[_ema_]

Napisane przez rembertowa

czyli jednak nie chodzi o wspólne barwy, wielki symbol i nową rodzinę, tylko o to, żeby w przypadku rozstania móc szacownego pana małżonka przed sądem przeciągnąć. Żeby móc udowodnić winę, kiedy para nie rozstaje się w zgodzie, żeby móc przykładnie ukarać tym publicznym praniem brudów. Bo - tak sobie wyobrażam dalsze uzasadnienie - taki szacowny pan małżonek dwa razy się zastanowi, a nawet i trzy, zanim zrobi coś, co zasługiwałoby na rozwód. Jednym słowem - gwarancja trwałości związku.

Cześć, rembertowa, jak zwykle wpadłaś powalczyć z powietrzem? Bo chyba nie ze mną dyskutujesz skoro nie czytasz moich postów
Z czasem Twoje wpadanie i robienie g*wnoburzy zaczyna się robić przewidywalne

[new woman in town]

Napisane przez rembertowa

może o tym, jak bardzo jest czepialska, przekonał się dopiero podczas wspólnego mieszkania?

Przecież rzecz nie jest o tym, że można mieszkać, a nie można się oświadczyć, bo w tym konkretnym przypadku lepiej jest, że się nie oświadczył, a jeszcze lepiej, że nie mają ślubu. Rzecz w tym, że oni najwyraźniej kompletnie nie potrafią się komunikować - bo w jego cymbalskiej reakcji masz i atak, kiedy czuje się przyparty do muru, i wyżywanie się na partnerce, kiedy coś mu przeszkadza, i przerzucanie na nią winy za swoje emocjonalne reakcje, i gadanie, co tylko do łba przyjdzie, bez ładu i składu, byle tylko zrobić krzywdę. Ten całkowicie toksyczny schemat kłótni pojawia się po czterech latach. Co oni przez te cztery lata robili? Czekali z ważnymi sprawami, aż związek wejdzie na kolejny level, czyli wezmą ślub, bo teraz to tylko ze sobą chodzą albo mieszkają?

Autorko - tak czy owak, dobrze się stało, choć oczywiście domyślam się, że takie odarcie z iluzji wielce nieprzyjemnym jest.

1. Bardzo możliwe. Tylko, że dalej z nią mieszkał. Z tą "czepialską" kobietą. Więc wracam do punktu wyjścia, że mieszkać-tak, ożenić-nie wiadomo.

2. Zgadzam się, że zamiast normalnej, konstruktywnej rozmowy pojawiła się afera, która niczego nie zbudowała a zniszczyła wiele. I sporo rzeczy wyszło na światło dzienne. Jego temperament, jego sposób załatwiania spraw i poglądy. Być może wcześniej nie było dużych spraw do załatwienia, przegadania? A jeśli były, patrzyli na nie w podobny sposób?

[rembertowa]

Napisane przez new woman in town

1. Bardzo możliwe. Tylko, że dalej z nią mieszkał. Z tą "czepialską" kobietą. Więc wracam do punktu wyjścia, że mieszkać-tak, ożenić-nie wiadomo.

2. Zgadzam się, że zamiast normalnej, konstruktywnej rozmowy pojawiła się afera, która niczego nie zbudowała a zniszczyła wiele. I sporo rzeczy wyszło na światło dzienne. Jego temperament, jego sposób załatwiania spraw i poglądy. Być może wcześniej nie było dużych spraw do załatwienia, przegadania? A jeśli były, patrzyli na nie w podobny sposób?

no mieszkał z nią dalej, jakby byli po ślubie, to też by od razu rozwodzić się nie leciał. Co nijak nie oznacza, że to jest/był/byłby dobry związek, w którym warto rozważać jakieś dalsze wspólne przedsięwzięcia. Wygląda to tak, jakby według niego turlali się siłą inercji. Przyzwyczajenie i brak napięć, które powodowałyby konieczność ucieczki. Nie było na tyle dobrze, żeby się entuzjazmować pierdzionkami, ale nie było też na tyle źle, żeby się przemieszczać na inne śmieci.

I tu wychodzi sprawa fundamentalna: to, że ich oceny związku były całkiem rozbieżne. Ona z jakichś przyczyn nie widziała tego, co się w związku dzieje, skoro w tak słabej sytuacji chciała rozmawiać o ślubie. Dla mnie błyska tu nieprzeparty blask pierdzionka, nic innego.

Zaś co do punktu drugiego: nie wierzę, że przez cztery lata ona nie miała okazji zobaczyć, jakie schematy kłótni ten gość przyjmuje, po jakie środki sięga. Bo nawet jeśli nie zaliczyli porządnej draki - co samo w sobie wydaje mi się mało prawdopodobne - to przecież są jeszcze inni ludzie, z którymi on zapewne jakieś konflikty zaliczał. Jakieś konflikty z przeszłości, które relacjonował. Ba, Autorka pisała, że wrzasków nie lubi, czyli jakieś poglądy na temat kłótni musieli mieć. Podejrzewam wszakże, że ze schematem konfliktu było mniej więcej tak samo, jak z podejściem do ślubu - dziewczyna miała wszelkie dane, żeby powziąć uzasadnione wątpliwości, ale zdyskwalifikowała je kuriozalnym argumentem o "męskich żartach". Znów: blask pierdzionka zaprawdę oślepia.

[annic]

Bardzo przykre, że się to tak potoczyło Jednak okazało się, że facetowi było dobrze, zburzyłaś to co on sobie ubzdurał i teraz na siłę przerzuca winę na ciebie. Nieładnie. Tak nie postępuje osoba której zależy Wcześniej jakoś próbowałam zrozumieć tego faceta, ale po opisie jak się zachował wydaje mi się, że nie masz na co liczyć, Autorko. Chyba lepiej się ewakuować niż czekać aż ten facet dojrzeje.

[Ameliaq]

Zastanawiacie się dlaczego facetom tak łatwo zamieszkać z dziewczyną ale już ślub nie ?
Prosta odpowiedź - mają wszystko to co w małżeństwie. Wspólne mieszkanie, darmowy sexik, obiad, wygodne życie. To, że czasem trzeba coś sprzątnąć czy naprawiać to jakoś przełkną. Ważne, że robię co chcę, mogę w każdej chwili wyprowadzić się. Małżeństwo nie jest już takie proste....to zobowiązania typu dostęp do wspólnych nieruchomości, ziemi, to ta czepialska baba, która będzie musiał znosić do swojej śmierci. A po co? Jak można pomieszkać z jedną, obiecać cuda, później bzyknąć inną, zabawić się i z kolejną naiwną można udawać wspólne życie!

Miałam nie płakać ale nie da się.......

[new woman in town]

Wspólne mieszkanie, w wynajętym mieszkaniu do niczego nie zobowiązuje. I jest mega wygodne a poza tym korzystne finansowo. Dlatego decyzja o wspólnym zamieszkaniu nie jest taka trudna...

Nie płacz, postaraj się. Każda sytuacja czegoś uczy. Moja znajoma rok temu zakończyła kilkuletni związek (9 lat). Facet kilka razy obiecywał, że się oświadczy lada moment. Zawsze wtedy, kiedy ona odsuwała się od niego, bał się, że odejdzie. Mieszkali razem przez kilka lat, kupili nawet wspólnie mieszkanie. Ona czekała i czekała...On wiedział, że konkubinat jej nie odpowiada, kilka razy mówił, że chce żeby kiedyś została jego żoną. Nie doczekała się. Po 9 latach związku odeszła. Mieszkanie spłaca sama. Niedługo po rozstaniu poznała faceta, kilka dni temu się zaręczyli. Nie rozmawiali o ślubie, nie wymuszała oświadczyn. Facet sam doszedł do wniosku, że to jest kobieta jego życia i nie bał się, nie miał wątpliwości. Głowa do góry!