Psychiatra- cz 3

[asiuk]

Napisane przez monimyszek

Ojej, ale wiesz to co piszesz, to jest raczej problem na terapię.
Natomiast takie problemy jak stany depresyjne, czyli np. natręctwa myślowe, bezsenność, chudnięcie ( ja schudłam do 50 kg przy 173 cm, a jadłam) to sama terapia nie poradzi. Konieczne są leki. Ja miałam jakby maski depresji tzn. całkiem ( z pozoru) dobry humor, a w środku...masakra. To walcz Asiu, walcz, póki nie jest źle. A z tego co piszesz, to nie jest .
Mi lekarka powiedział wprost, że czasami leki trzeba zażywać całe życie, bo akurat takie schorzenia lubią wracać.

Czyli nie każdego można wyleczyć
Nie, teraz nie jest fatalnie - gorzej czułam się przeszło rok temu, jak trafiłam do psychiatry z umiarkowaną depresją.
Natomiast ja miewam bardzo różne dni. Raz jest zupełnie dobrze, jak np. dzisiaj (oprócz napięcia), a czasem znacznie gorzej...
Ale, generalnie, tendencja ewidentnie spadkowa trwa u mnie od ok. 2 miesięcy. Leki odstawiłam na początku marca, więc nie wiem, czy to z odstawienia.

[201708160922]

Nie kazdego mozna wyleczyc. Sa ludzie, ktorzy latami przebywaja w szpitalu, a jesli wyjda, to i tak sa na lekach.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[monimyszek]

Napisane przez asiuk

Czyli nie każdego można wyleczyć
Nie, teraz nie jest fatalnie - gorzej czułam się przeszło rok temu, jak trafiłam do psychiatry z umiarkowaną depresją.
Natomiast ja miewam bardzo różne dni. Raz jest zupełnie dobrze, jak np. dzisiaj (oprócz napięcia), a czasem znacznie gorzej...
Ale, generalnie, tendencja ewidentnie spadkowa trwa u mnie od ok. 2 miesięcy. Leki odstawiłam na początku marca, więc nie wiem, czy to z odstawienia.

No ale tak to ze wszystkim...Z zapalenia płuc też można się nie wyleczyć...
Asiuk, wiesz co ja myślę, że powinnać sróbować terapii antydepresantami. Serio. Pogadaj z lekarką na ten temat. Zobaczysz po kilku miesiacach, zażywania jak się czujesz. Co o tym myslisz?

[Lady_Macabre]

hej dziewczyny, dzieki wogole za rozmowe 2 dni temu, dzieki Wam umowilam sie do jeszcze innego psychiatry, zwiekszyl mi po prostu dawke fluo, odradzil stabilizatory nastroju no i powiedzial ze widzi u mnie zaburzenia osobowosci typu impulsywnego i borderline, ale nie mam najciezszych obajwow borderline.

Reasumujac, co lekarz to inna opinia, trzeba miec cierpliwosc do tych lekarzy

[monimyszek]

Napisane przez Lady_Macabre

hej dziewczyny, dzieki wogole za rozmowe 2 dni temu, dzieki Wam umowilam sie do jeszcze innego psychiatry, zwiekszyl mi po prostu dawke fluo, odradzil stabilizatory nastroju no i powiedzial ze widzi u mnie zaburzenia osobowosci typu impulsywnego i borderline, ale nie mam najciezszych obajwow borderline.

Reasumujac, co lekarz to inna opinia, trzeba miec cierpliwosc do tych lekarzy

No widzisz: " nie taki diabeł straszny" fajnie, że poszłaś. A powiedziałaś mu wszystko? Napisz jak wyglądałą wizyta. Byłaś na fundusz czy prywatnie?
Dlaczego odradzał Ci stabilizatory, ze względu na tycie, czy coś innego?

[Lady_Macabre]

Napisane przez monimyszek

No widzisz: " nie taki diabeł straszny" fajnie, że poszłaś. A powiedziałaś mu wszystko? Napisz jak wyglądałą wizyta. Byłaś na fundusz czy prywatnie?
Dlaczego odradzał Ci stabilizatory, ze względu na tycie, czy coś innego?

z tymi stabilizatorami to ( z tego co zrozumialam ) taka sama szansa jest ze mi pomoga albo nie pomoga, jak i z fluo. Ja akurat nie mialam epizodow manii, to chyba tez wzial pod uwage, bo o to pytal. Do tego u alergikow latwo o uczulenie na te stabilizatory, a ja juz mialam wstrzas anafilaktyczny po lekach

Na nfz to we wrocku chyba sie czeka kilka miesiecy, ja poszlam prywatnie do dr Trizny ( czy jakos tak podobnie) spoko koles, wyluzowany i wydaje sie bardzo kompetentny, nie pochyla sie nad pacjentem jak nad ciezko chora ofiara losu, w przeciwienstwie do niektorych kobiet lekarzy/psycholozek, mi to bardzo pasuje. Polecil mi psycholozke, ktora zajmuje sie borderline, przyjmuje w tym samym gabinecie co pani Jankiewicz, na Porannej.

Tylko ja chyba bede szukac gdzies w kotlinie klodzkiej, bo sie wyprowadzam z wrocka, teraz patrze ze w klodzku jest 5 psychologow, to nie za halo 'taka sytuacja'

[asiuk]

Napisane przez monimyszek

No ale tak to ze wszystkim...Z zapalenia płuc też można się nie wyleczyć...
Asiuk, wiesz co ja myślę, że powinnać sróbować terapii antydepresantami. Serio. Pogadaj z lekarką na ten temat. Zobaczysz po kilku miesiacach, zażywania jak się czujesz. Co o tym myslisz?

Na razie nie ma takiej potrzeby, zresztą jak już pisałam, po antydepresantach nie odczuwam potrzeby chodzenia na terapię, mam ograniczone możliwości wyrażania uczuć, czuję się taka nieco tępa, niezdolna do samooceny

Napisane przez Lady_Macabre

hej dziewczyny, dzieki wogole za rozmowe 2 dni temu, dzieki Wam umowilam sie do jeszcze innego psychiatry, zwiekszyl mi po prostu dawke fluo, odradzil stabilizatory nastroju no i powiedzial ze widzi u mnie zaburzenia osobowosci typu impulsywnego i borderline, ale nie mam najciezszych obajwow borderline.

Reasumujac, co lekarz to inna opinia, trzeba miec cierpliwosc do tych lekarzy

Super, że poszłaś do lekarza.
A u mnie właśnie, w razie konieczności, terapeutka polecała stabilizatory. Przy antydepresantach miałam epizody dziwnego pobudzenia.


Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Whisper5]

Napisane przez asiuk

Przy antydepresantach miałam epizody dziwnego pobudzenia.

A u mnie jeszcze inaczej... po odstawieniu anty wpadłam w hipomanię.. co mnie trochę zmartwiło bo wiem że takie reakcje wykazują osoby podatne na ChAD...

[asiuk]

Napisane przez Whisper5

A u mnie jeszcze inaczej... po odstawieniu anty wpadłam w hipomanię.. co mnie trochę zmartwiło bo wiem że takie reakcje wykazują osoby podatne na ChAD...

Z tego, co wyczytałam w ulotkach moich leków, to u osób z CHAD może wystąpić mania czy hipomania właśnie podczas brania, przez co psychiatra była trochę zaniepokojona.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[monimyszek]

Napisane przez asiuk

Z tego, co wyczytałam w ulotkach moich leków, to u osób z CHAD może wystąpić mania czy hipomania właśnie podczas brania, przez co psychiatra była trochę zaniepokojona.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

No niestety może wystąpić mania lub hipomania własnie po antydepresantach. Kurde.
Hmm manię, myślę, że mąż by zauważył. Ale hipomania, czym się charakteryzuje, oprócz dobrego samopoczucia?

---------- Dopisano o 21:45 ---------- Poprzedni post napisano o 21:41 ----------

Napisane przez Lady_Macabre

z tymi stabilizatorami to ( z tego co zrozumialam ) taka sama szansa jest ze mi pomoga albo nie pomoga, jak i z fluo. Ja akurat nie mialam epizodow manii, to chyba tez wzial pod uwage, bo o to pytal. Do tego u alergikow latwo o uczulenie na te stabilizatory, a ja juz mialam wstrzas anafilaktyczny po lekach

Na nfz to we wrocku chyba sie czeka kilka miesiecy, ja poszlam prywatnie do dr Trizny ( czy jakos tak podobnie) spoko koles, wyluzowany i wydaje sie bardzo kompetentny, nie pochyla sie nad pacjentem jak nad ciezko chora ofiara losu, w przeciwienstwie do niektorych kobiet lekarzy/psycholozek, mi to bardzo pasuje. Polecil mi psycholozke, ktora zajmuje sie borderline, przyjmuje w tym samym gabinecie co pani Jankiewicz, na Porannej.

Tylko ja chyba bede szukac gdzies w kotlinie klodzkiej, bo sie wyprowadzam z wrocka, teraz patrze ze w klodzku jest 5 psychologow, to nie za halo 'taka sytuacja'

A może właśnie wśród tych 5 psychologów odnajdziesz perłę?
Ten Dr. T. ma bardzo dobre opinie Lady M. Widzisz jak dobrze, że poszłaś, uspokoił Cię na pewno.

[Whisper5]

Napisane przez asiuk

właśnie podczas brania

Po również. U mnie nastąpiło to momentalnie,dwa dni później.

Monimyszek - ogromny przypływ energii i pozytywnych myśli, ciężko usiedzieć w miejscu, gonitwa myśli, może się pojawić bezsenność.

[201708160922]

Napisane przez monimyszek

Ale hipomania, czym się charakteryzuje, oprócz dobrego samopoczucia?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[monimyszek]

Napisane przez Whisper5

Po również. U mnie nastąpiło to momentalnie,dwa dni później.

Monimyszek - ogromny przypływ energii i pozytywnych myśli, ciężko usiedzieć w miejscu, gonitwa myśli, może się pojawić bezsenność.

Aha, dzięki.

---------- Dopisano o 08:37 ---------- Poprzedni post napisano o 08:34 ----------

[/COLOR]

Napisane przez Whisper5

Po również. U mnie nastąpiło to momentalnie,dwa dni później.

Monimyszek - ogromny przypływ energii i pozytywnych myśli, ciężko usiedzieć w miejscu, gonitwa myśli, może się pojawić bezsenność.

Byłaś z tym u lekarza? Coś mówił na ten temat?

[asiuk]

Przy Elicei miałam jeden epizod, kiedy przez tydzień dość mało spałam, a mimo to miałam mnóstwo energii i mnóstwo różnych myśli, ale nie pamiętam, czy były one jakoś pozytywne szczególnie To trochę lekarkę zaniepokoiło, ale że się nie powtórzyło, to to olała.
Natomiast przy Seronilu miałam jeden taki tydzień, że byłam ogromnie pobudzona seksualnie, dosłownie od rana do wieczora, wracając do domu autobusem prawie przeżyłam orgazm - tak po prostu, siedząc w busie, nieruchomo Planowałam (nie fantazjowałam, tylko planowałam), że przy nadarzającej się okazji zaczepię jednego kolesia z firmy obok naszego biura i zrobię wszystko, żeby poszedł ze mną do łóżka. Miałam ochotę zaczepiać nieznajomych. TŻ to prawie gwałciłam od razu po przyjściu do domu, a i tak nie dawało mi to satysfakcji. Na szczęście, przeszło mi. Ale o tym już lekarzowi nie mówiłam, bo przestałam do niej chodzić

[monimyszek]

Napisane przez asiuk

Przy Elicei miałam jeden epizod, kiedy przez tydzień dość mało spałam, a mimo to miałam mnóstwo energii i mnóstwo różnych myśli, ale nie pamiętam, czy były one jakoś pozytywne szczególnie To trochę lekarkę zaniepokoiło, ale że się nie powtórzyło, to to olała.
Natomiast przy Seronilu miałam jeden taki tydzień, że byłam ogromnie pobudzona seksualnie, dosłownie od rana do wieczora, wracając do domu autobusem prawie przeżyłam orgazm - tak po prostu, siedząc w busie, nieruchomo Planowałam (nie fantazjowałam, tylko planowałam), że przy nadarzającej się okazji zaczepię jednego kolesia z firmy obok naszego biura i zrobię wszystko, żeby poszedł ze mną do łóżka. Miałam ochotę zaczepiać nieznajomych. TŻ to prawie gwałciłam od razu po przyjściu do domu, a i tak nie dawało mi to satysfakcji. Na szczęście, przeszło mi. Ale o tym już lekarzowi nie mówiłam, bo przestałam do niej chodzić

Też przeżyłaś. Ja szczerze mówiąc mam normalne libido. A jak się nie leczyłam nie miam wcale...zero pociągu.

[asiuk]

Napisane przez monimyszek

Też przeżyłaś. Ja szczerze mówiąc mam normalne libido. A jak się nie leczyłam nie miam wcale...zero pociągu.

Ja mam przeróżnie. Zmiennie. Nieukierunkowane zawsze na TŻ
Ale wtedy to było coś całkiem nowego.

[monimyszek]

Napisane przez asiuk

Ja mam przeróżnie. Zmiennie. Nieukierunkowane zawsze na TŻ
Ale wtedy to było coś całkiem nowego.

A mogłabyś napisać jak się w ciąży czułaś? Jak to przebiegało? Jak było po ciąży?
Pytam, bo ja się chyba zdecyduję na ciążę mimo wszystko...Chciałabym/chcielibyśmy mieć dziecko.

[asiuk]

Zdecydowałam się na dziecko, bo w miarę dobrze się czułam. W ciąży było ok, trochę nie akceptowałam siebie z brzuchem, ale ja generalnie siebie nie akceptuję, więc nic nowego. Miałam dość dużo energii, pracowałam do 7. miesiąca.
Natomiast po porodzie to było coś strasznego. Córka urodziła się z zapaleniem płuc i trafiła do innego szpitala na OIOM. Ja chyba od razu zapadłam w depresję poporodową. Martwiłam się sobą, nie córką, bo wiedziałam, że z nią będzie wszystko ok. Nie chciałam wcale do niej przyjeżdżać - mąż mnie trochę zmuszał. Bałam się wziąć ją na ręce, a gdy słyszałam, że budzi się na karmienie, wpadałam w panikę. Chciałam, żeby ciągle spała.
Uczucie miłości poczułam może, jak miała 3-4 miesiące.
Cały czas wiedziałam, że jestem najgorszą matką na świecie, zresztą często mówiłam (i czasem nadal mówię), że ja nie jestem matką, ja ją tylko miałam w brzuchu, a potem mi ją wyciągnęli, bo nawet urodzić nie dałam rady (dla mnie cesarka to nie poród, tylko operacja).
Zdarzały się okresy, kiedy myślałam o ucieczce, o opuszczeniu mojej rodziny, żeby nikogo nie ranić.

Do dzisiaj, gdy słyszę jej płacz, ogromnie się stresuję i spinam.

Generalnie moje macierzyństwo jest smutne.

[201708160922]

Asiuk, ile ma teraz Twoje dziecko?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[monimyszek]

Napisane przez asiuk

Zdecydowałam się na dziecko, bo w miarę dobrze się czułam. W ciąży było ok, trochę nie akceptowałam siebie z brzuchem, ale ja generalnie siebie nie akceptuję, więc nic nowego. Miałam dość dużo energii, pracowałam do 7. miesiąca.
Natomiast po porodzie to było coś strasznego. Córka urodziła się z zapaleniem płuc i trafiła do innego szpitala na OIOM. Ja chyba od razu zapadłam w depresję poporodową. Martwiłam się sobą, nie córką, bo wiedziałam, że z nią będzie wszystko ok. Nie chciałam wcale do niej przyjeżdżać - mąż mnie trochę zmuszał. Bałam się wziąć ją na ręce, a gdy słyszałam, że budzi się na karmienie, wpadałam w panikę. Chciałam, żeby ciągle spała.
Uczucie miłości poczułam może, jak miała 3-4 miesiące.
Cały czas wiedziałam, że jestem najgorszą matką na świecie, zresztą często mówiłam (i czasem nadal mówię), że ja nie jestem matką, ja ją tylko miałam w brzuchu, a potem mi ją wyciągnęli, bo nawet urodzić nie dałam rady (dla mnie cesarka to nie poród, tylko operacja).
Zdarzały się okresy, kiedy myślałam o ucieczce, o opuszczeniu mojej rodziny, żeby nikogo nie ranić.

Do dzisiaj, gdy słyszę jej płacz, ogromnie się stresuję i spinam.

Generalnie moje macierzyństwo jest smutne.

No faktycznie nie ciekawie. Ale zapisałaś się na terapię, coś z tym robisz. Nie od razu widać efekty. Najważniejsze, że chcesz i próbujesz coś robić.
Strasznie się obwiniasz o wszystko. Posłuchaj, to nie jest tak do końca, że to Twoja wina jaka jesteś i na co chorujesz. Ważne, że wogóle sobie uświadomiłaś, że masz problem. To już 50% wyzdrowienia za sobą. Najgorsi są tacy co twierdzą, że są zdrowi, a innym wiercą dziurę w brzuchu...Czy Ty, czy ja, czy inne dziewczyny z tego forum, na pewno chciałyby być zdrowe w 100% psychicznie i żyć szczęśliwie.
Ja się przymierzam do ciąży " jak wół do karety". Boję się strasznie tego wszystkiego.

[asiuk]

Napisane przez CzasKomety

Asiuk, ile ma teraz Twoje dziecko?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

2,5 roku.

Napisane przez monimyszek

No faktycznie nie ciekawie. Ale zapisałaś się na terapię, coś z tym robisz. Nie od razu widać efekty. Najważniejsze, że chcesz i próbujesz coś robić.
Strasznie się obwiniasz o wszystko. Posłuchaj, to nie jest tak do końca, że to Twoja wina jaka jesteś i na co chorujesz. Ważne, że wogóle sobie uświadomiłaś, że masz problem. To już 50% wyzdrowienia za sobą. Najgorsi są tacy co twierdzą, że są zdrowi, a innym wiercą dziurę w brzuchu...Czy Ty, czy ja, czy inne dziewczyny z tego forum, na pewno chciałyby być zdrowe w 100% psychicznie i żyć szczęśliwie.
Ja się przymierzam do ciąży " jak wół do karety". Boję się strasznie tego wszystkiego.

To jest w tej chwili priorytet, żeby poczuć się normalną matką, żeby moje dziecko nie cierpiało w przyszłości. I chciałabym kiedyś mieć drugie, choć perspektywa poporodowa jest przerażająca.
Mam świadomość jednak, że samo to, jaką mamą jestem, wynika jeszcze z głębszych problemów, więc potrzebna jest praca u podstaw.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[monimyszek]

Nie wiem jakie miałaś wzorce. Jakie miałaś/ masz relacje ze swoją matką, bo to przecież jest bardzo ważne, jak nas wychowano. Zauważ, że musisz bardzo kochać swoją córeczkę skoro robisz to właściwie dla niej

[rnm]

Dziewczyny ! Zazdroszczę podejścia do macierzyństwa ja póki co nie wyobrażam sobie tego. Instynkt się czasem odzywa, ale nie wierzę, żebym malucha nie skrzywdziła. Tym jaka jestem, jakie okropne wzorce powielam... Może to ta deprecha przemawia przeze mnie, a może rozsądek.

[monimyszek]

Napisane przez rnm

Dziewczyny ! Zazdroszczę podejścia do macierzyństwa ja póki co nie wyobrażam sobie tego. Instynkt się czasem odzywa, ale nie wierzę, żebym malucha nie skrzywdziła. Tym jaka jestem, jakie okropne wzorce powielam... Może to ta deprecha przemawia przeze mnie, a może rozsądek.

Nie ma czego zazdrościć. Ja mam 32 lata i jestem 5 lat po ślubie. Dzieci nie mam. Ze strachu. Ze strachu przed ciążą wogóle, przed porodem, przed ewentualną chorobą w ciąży, przed chorobą ewentualną po porodzie....itp. itd...A chciałabym nawet mieć już z trójkę

[unber]

To ja też się podczepię pod wątek, bo w sumie chciałabym się tylko wygadać...

Pół roku temu zdiagnozowano u mnie depresję, dodatkowo jeszcze kilka lęków (przed samotnością, bliskością, autorytetami...). Dostałam leki i dowiedziałam się, że powinnam iść na terapię grupową. Mogłam pójść pół roku temu, ale studia już raz zawaliłam, nie mogłam sobie pozwolić na kolejną utratę roku.
3 miesiące spędzę na terapii w która wierzę, ale której po prostu się boję. Cały czas zastanawiam się, jak się tym ludziom przedstawię, jak będą wyglądać te kontakty, bo zazwyczaj na wejściu jestem pełna optymizmu, ale po pewnym czasie wpadam w paranoję dotyczącą ludzi w moim otoczeniu.
Dodatkowo depresja/leki/jedno i drugie źle wpływają na mój związek. Odkąd biorę leki, moje libido spadło do zero, mimo, że biorę najsłabszą dawkę Setaloftu, jaka jest. Leki zmienię dopiero na terapii, kiedy zmieni mi się psychiatra. Ale i tak się boję, że to tak zostanie, a ja i bez tego czuję się "wybrakowana" jako kobieta.

Koniec sesji, a ja nie mam na nic siły i mogłabym przesypiać całe dnie... Ale przynajmniej mogę się wygadać/

[Suvia]

Napisane przez rnm

Dziewczyny ! Zazdroszczę podejścia do macierzyństwa ja póki co nie wyobrażam sobie tego. Instynkt się czasem odzywa, ale nie wierzę, żebym malucha nie skrzywdziła. Tym jaka jestem, jakie okropne wzorce powielam... Może to ta deprecha przemawia przeze mnie, a może rozsądek.

Widzę, że nie tylko ja mam takie optymistyczne przemyślenia... Czasem myślę o dziecku, ale zaraz potem łapię się na myśli, że przecież nie będę jeszcze jednemu człowiekowi na tym świecie życia pierdzielić

[asiuk]

Napisane przez monimyszek

Nie wiem jakie miałaś wzorce. Jakie miałaś/ masz relacje ze swoją matką, bo to przecież jest bardzo ważne, jak nas wychowano. Zauważ, że musisz bardzo kochać swoją córeczkę skoro robisz to właściwie dla niej

Mam wybiórczą pamięć, więc wszystkiego nie zachowałam w głowie, ale generalnie z rodzicami, mamą mam bardzo dobry kontakt.

Napisane przez rnm

Dziewczyny ! Zazdroszczę podejścia do macierzyństwa ja póki co nie wyobrażam sobie tego. Instynkt się czasem odzywa, ale nie wierzę, żebym malucha nie skrzywdziła. Tym jaka jestem, jakie okropne wzorce powielam... Może to ta deprecha przemawia przeze mnie, a może rozsądek.

Napisane przez Suvia

Widzę, że nie tylko ja mam takie optymistyczne przemyślenia... Czasem myślę o dziecku, ale zaraz potem łapię się na myśli, że przecież nie będę jeszcze jednemu człowiekowi na tym świecie życia pierdzielić

Ja też o tym często myślę dokładnie w takich samych kategoriach
Tylko że ja już dziecko mam i muszę jeszcze bardziej spiąć tyłek.

Napisane przez unber

To ja też się podczepię pod wątek, bo w sumie chciałabym się tylko wygadać...

Pół roku temu zdiagnozowano u mnie depresję, dodatkowo jeszcze kilka lęków (przed samotnością, bliskością, autorytetami...). Dostałam leki i dowiedziałam się, że powinnam iść na terapię grupową. Mogłam pójść pół roku temu, ale studia już raz zawaliłam, nie mogłam sobie pozwolić na kolejną utratę roku.
3 miesiące spędzę na terapii w która wierzę, ale której po prostu się boję. Cały czas zastanawiam się, jak się tym ludziom przedstawię, jak będą wyglądać te kontakty, bo zazwyczaj na wejściu jestem pełna optymizmu, ale po pewnym czasie wpadam w paranoję dotyczącą ludzi w moim otoczeniu.
Dodatkowo depresja/leki/jedno i drugie źle wpływają na mój związek. Odkąd biorę leki, moje libido spadło do zero, mimo, że biorę najsłabszą dawkę Setaloftu, jaka jest. Leki zmienię dopiero na terapii, kiedy zmieni mi się psychiatra. Ale i tak się boję, że to tak zostanie, a ja i bez tego czuję się "wybrakowana" jako kobieta.

Koniec sesji, a ja nie mam na nic siły i mogłabym przesypiać całe dnie... Ale przynajmniej mogę się wygadać/

Ja też miałam zerowe libido na Elicei. Jak długo bierzesz leki?

[unber]

Napisane przez asiuk

Ja też miałam zerowe libido na Elicei. Jak długo bierzesz leki?

Pòł roku. Setaloft + ketilept. Kiedy wspomniałam o tym lekarce, to stwierdziła tylko, że mi nie zwiększy dawki setaloftu, ale ketilept już mam podwójny, bo jakoś chyba musiała zmienić dawkowanie, skoro objawy wróciły po 4 miesiącach.

[monimyszek]

Napisane przez unber

Pòł roku. Setaloft + ketilept. Kiedy wspomniałam o tym lekarce, to stwierdziła tylko, że mi nie zwiększy dawki setaloftu, ale ketilept już mam podwójny, bo jakoś chyba musiała zmienić dawkowanie, skoro objawy wróciły po 4 miesiącach.

Ketilept masz na stany paranoiczne, tak?
Dopiero rozpoczęłaś leczenie. 4 miesiące to nie jest dużo jeśli chodzi o rozwinięcie leku. To Twoje pierwsze leczenie?

[unber]

Napisane przez monimyszek

Ketilept masz na stany paranoiczne, tak?
Dopiero rozpoczęłaś leczenie. 4 miesiące to nie jest dużo jeśli chodzi o rozwinięcie leku. To Twoje pierwsze leczenie?

Nie wiem czy to stany paranoiczne, raczej ataki paniki i natręctwa. Tak, pierwsze leczenie... Poza tą jedną rzeczą jest całkiem okej.