Starsi mężczyźni i młodsze kobiety - 10 lat i więcej? :) cz.2

[honey8625]

To czy komuś się uda, czy nie, nie zależy od różnicy wieku (lub jej braku) tylko indywidualnie od każdej pary ( nie jednostki).


Dzięki za wyjaśnienie "Tż", bardzo mi pomogło

[Margosia__]

Chciałam się pochwalić
Kupiliśmy z Tż mieszkanie... w sierpniu przeprowadzka
Pierwszą rocznicę ślubu spędzimy już u siebie
A za 25 lat jak kredyt spłacimy to zostaniemy chyba bogaczami he he he

[ever_92]

Ja zaryzykowałam, mam niecałe 20 lat, mój TŻ skończył 30 i mieszkamy razem od pół roku. Czasami chciał mnie pouczać, ale też ja nie wiedzałam wszystkiego, pierwszy raz mieszkam z kimś sama i powiem początki nie były łatwe. Myślałam też, że p. o czym będę gadać z tak starszym facetem? Przecież On prawie w wieku mojego najstarszego brata, mamy różne poglądy na życie i różne charaktery ale dobrze się dogadujemy i bardzo Go kocham. Ale różnicę wieku bardzo widać, bo ja na 2 lat nie wyglądam, ie jestem dziecinna ale bardzoooo młodo wyglądam, nawet czasami dają mi 16 lat :/
Nie wiem czy to dobrze. Ludzie czasami dziwnie się patrzą, ale On na starego też nie wygląda. Już czasami myślałam, jakby tu wyglądać doroślej, ale chyba mam to gdzieś np. włosów nie farbowałam i nie zamierzam

Jestem bardzo ciekawa jak to dalej będzie z nami, mam nadzieję, że ok.
Mój TŻ był ze swoją eks 6 lat, więc ładny wycinek z Jego życia już minął...

[ananna]

Mój Tż obecnie zbliża sie do 40stki. Niestety, jego życiowe decyzje doprowadziły teraz do momentu, gdzie obecnie nadal studiuje, a wiadomo, że już umysł nie ten, i wiedzy nie chłonie tak, jak 20 lat temu.
Sama nie wiem już, jak to wszystko odbierać - dookoła mnie wszyscy się zaręczają, czy pobierają, i jakkolwiek mogę udawać, że mnie to nie obchodzi, czy że jest za wcześnie, to niestety, nie jestem w stanie się tym nie przejmować.
Czasami słucham Tżta, i jego plany życiowe nie sięgają dalej niz do przyszłego tygodnia. Wiadomo 'chce się ożenić', 'chcę mieć dzieci' też padało, ale brzmi to bardziej jak pobożne życzenie, a nie faktyczny plan do zrealizowania w najbliższej przyszłości.
To nie tak, że jest nam źle ze sobą, ale ja nie chcę czekać nie wiadomo ile, wiedząc, że on może nigdy się nie ustatkować. Nie chcę brać ślubu jutro - wiadomo, ale wydaje mi się, że facetowi w jego wieku powinno się juz bardziej spieszyć....
Co myślicie??

[ever_92]

ananna

to jest naprawdę dziwne. Nawet poważnych rozmów o ślubie nie ma? To co on chce zostać kawalerem? A może ma jakieś inne poglądy???
Ja ze swoim TŻ jesteśmy zdania, że ślubu nie chcemy (napewno nie kościelny), bo ludzie szybko biorą ślub a potem rozwody.
My raczej zrobimy nawet tak, że najpierw dziecko - ja około w wieku 25 lat, on 35 (zależy jak u mnie to będzie ze studiami itd.) i potem dopiero ślub o ile w ogóle będzie.
Jestem tego zdania, że ślub niczego nie daj - pewność? Jak ktoś będzie chciał to i tak zdradzi. Kościelny - pff ceremonia, szopka i mało która Panna Młoda jest dziewicą na ołtarzu - a przecież stąd biała sukienka :P
Może wypytaj o to, jak on widzi życie ogólnie, co sądzi, co uważa...

[honey8625]

Napisane przez ananna

Mój Tż obecnie zbliża sie do 40stki. Niestety, jego życiowe decyzje doprowadziły teraz do momentu, gdzie obecnie nadal studiuje, a wiadomo, że już umysł nie ten, i wiedzy nie chłonie tak, jak 20 lat temu.
Sama nie wiem już, jak to wszystko odbierać - dookoła mnie wszyscy się zaręczają, czy pobierają, i jakkolwiek mogę udawać, że mnie to nie obchodzi, czy że jest za wcześnie, to niestety, nie jestem w stanie się tym nie przejmować.
Czasami słucham Tżta, i jego plany życiowe nie sięgają dalej niz do przyszłego tygodnia. Wiadomo 'chce się ożenić', 'chcę mieć dzieci' też padało, ale brzmi to bardziej jak pobożne życzenie, a nie faktyczny plan do zrealizowania w najbliższej przyszłości.
To nie tak, że jest nam źle ze sobą, ale ja nie chcę czekać nie wiadomo ile, wiedząc, że on może nigdy się nie ustatkować. Nie chcę brać ślubu jutro - wiadomo, ale wydaje mi się, że facetowi w jego wieku powinno się juz bardziej spieszyć....
Co myślicie??

.

[honey8625]

Napisane przez ananna

Mój Tż obecnie zbliża sie do 40stki. Niestety, jego życiowe decyzje doprowadziły teraz do momentu, gdzie obecnie nadal studiuje, a wiadomo, że już umysł nie ten, i wiedzy nie chłonie tak, jak 20 lat temu.
Sama nie wiem już, jak to wszystko odbierać - dookoła mnie wszyscy się zaręczają, czy pobierają, i jakkolwiek mogę udawać, że mnie to nie obchodzi, czy że jest za wcześnie, to niestety, nie jestem w stanie się tym nie przejmować.
Czasami słucham Tżta, i jego plany życiowe nie sięgają dalej niz do przyszłego tygodnia. Wiadomo 'chce się ożenić', 'chcę mieć dzieci' też padało, ale brzmi to bardziej jak pobożne życzenie, a nie faktyczny plan do zrealizowania w najbliższej przyszłości.
To nie tak, że jest nam źle ze sobą, ale ja nie chcę czekać nie wiadomo ile, wiedząc, że on może nigdy się nie ustatkować. Nie chcę brać ślubu jutro - wiadomo, ale wydaje mi się, że facetowi w jego wieku powinno się juz bardziej spieszyć....
Co myślicie??

Ja mam bardzo podobną sytuację, zapraszam na PW, może coś wymyślimy

[ananna]

Napisane przez ever_92

ananna

Może wypytaj o to, jak on widzi życie ogólnie, co sądzi, co uważa...

Pytałam - "Będzie to, co sobie stworzymy"

honey8625 dziękuję

[linka711]

Napisane przez ever_92

ananna

Ja ze swoim TŻ jesteśmy zdania, że ślubu nie chcemy (napewno nie kościelny), bo ludzie szybko biorą ślub a potem rozwody.
My raczej zrobimy nawet tak, że najpierw dziecko - ja około w wieku 25 lat, on 35 (zależy jak u mnie to będzie ze studiami itd.) i potem dopiero ślub o ile w ogóle będzie.
Jestem tego zdania, że ślub niczego nie daj - pewność? Jak ktoś będzie chciał to i tak zdradzi. Kościelny - pff ceremonia, szopka i mało która Panna Młoda jest dziewicą na ołtarzu - a przecież stąd biała sukienka :P
Może wypytaj o to, jak on widzi życie ogólnie, co sądzi, co uważa...

A ja się z Tobą nie zgodzę. Ślub to nie tylko podpisanie papierka. My całe przedsięwzięcie zorganizowaliśmy sami. Musieliśmy ze sobą współpracować. Przy okazji okazało się, że jesteśmy zgrani i potrafimy dokonać wspólnych wyborów. Czekaliśmy na ten dzień a chęć zawarcia związku małżeńskiego wypłynęła z głębi naszych serc. Bardzo chcieliśmy być małżeństwiem, chcieliśmy też wspólnie z rodziną i znajomymi przeżywać radość.
W małżeństwie inaczej rozwiązujemy nieporozumienia. Często zdarzało nam się stawiać sprawę na ostrzu noża. Teraz stonowaliśmy. Do wielu życiowych sytuacji podchodzimy inaczej niż przed ślubem. Z pewnościa bardziej rozważnie. Odczuwam większą odpowiedzialność i chyba nawet podświadomie bardziej się staram. Jestem również szczęśliwa, że mogę nosić jego nazwisko. Może to nic znaczącego, ale czuje jakby tym gestem dał mi cząstkę siebie.
Kolejne wyzwanie przed nami-wspólnie urządzamy dom. Dzięki temu, iż podczas przygotowań ślubnych trzeba było wypracować kompromis, teraz jest nam zdecydowanie łatwiej. Jestem szczęśliwa, że mój partner jest zaangażowany w nasze życie i razem tworzymy jedność. Czujemy, że jest w nas Bóg, którego zaprosiliśmy do naszego związku w dniu ślubu.

[anjaa31]

O jakiż piękny wątek. Kiedy tylko będę miała chwilę wolnego, przebrnę przez cały, bo właśnie mam w ostatnich dniach przemyślenia w tym kierunku.
Poznałam faceta w pracy, 10 lat różnicy. O jakiż mi kamień z serca spadł, kiedy się dowiedziałam, że nie ma żony i dzieci Zauroczyłam się, ale nie wiem, czy jest sens poczynić pewne kroki. Narazie boję się tej różnicy (22/32 lata), póki co miałam facetów w moim wieku.
Powodzenia życzę z Waszymi Tżami

[ananna]

Napisane przez linka711

A ja się z Tobą nie zgodzę. Ślub to nie tylko podpisanie papierka. My całe przedsięwzięcie zorganizowaliśmy sami. Musieliśmy ze sobą współpracować. Przy okazji okazało się, że jesteśmy zgrani i potrafimy dokonać wspólnych wyborów. Czekaliśmy na ten dzień a chęć zawarcia związku małżeńskiego wypłynęła z głębi naszych serc. Bardzo chcieliśmy być małżeństwiem, chcieliśmy też wspólnie z rodziną i znajomymi przeżywać radość.
W małżeństwie inaczej rozwiązujemy nieporozumienia. Często zdarzało nam się stawiać sprawę na ostrzu noża. Teraz stonowaliśmy. Do wielu życiowych sytuacji podchodzimy inaczej niż przed ślubem. Z pewnościa bardziej rozważnie. Odczuwam większą odpowiedzialność i chyba nawet podświadomie bardziej się staram. Jestem również szczęśliwa, że mogę nosić jego nazwisko. Może to nic znaczącego, ale czuje jakby tym gestem dał mi cząstkę siebie.
Kolejne wyzwanie przed nami-wspólnie urządzamy dom. Dzięki temu, iż podczas przygotowań ślubnych trzeba było wypracować kompromis, teraz jest nam zdecydowanie łatwiej. Jestem szczęśliwa, że mój partner jest zaangażowany w nasze życie i razem tworzymy jedność. Czujemy, że jest w nas Bóg, którego zaprosiliśmy do naszego związku w dniu ślubu.

Ja nie mam wątpliwości, że mój Tż chce slubu. Kwestia tylko, czy
1) zdecyduje się na ten krok (oswiadczyny, itd.)
2) i czy to faktycznie ja mam być jego żoną - Tż po kilku nieudanych związkach jest bardzo, bardzo ostrożny.

Brak czau brakiem czasu, ale nie mogę wiecznie czekać na nic, i sama o wszystko zabiegać

[anjaa31]

Szkoda, że tak rzadko się tu teraz wypowiadacie
Umówiłam się z moim K.! Jutro kończę u niego praktyki i wracam do swojej pracy. Zobaczmy, czy znajomość się przedłuży. Jakoś dziwnie się denerwuję przed tym spotkaniem. Boję się o jego intencje i różnicę emocjonalną, intelektualną, także finansową. Ale skoro jak widać wpadłam mu w oko - to już coś Trzymajcie kciuki!

[Margosia__]

Kciuki zaciśnięte

[honey8625]

Szok na kółkach, mój 12 lat starszy Tż w zeszłym tygodniu mi się oświadczył, ślub planujemy na przyszłe lato, jeszcze nie ma konkretnej daty. Zaskoczył mnie kompletnie, bo nie myślałam, że mu na ślubie będzie zależało, wręcz myślałam, że odkłada taką decyzję. Zaczęliśmy się spotykać, jak mialam 23 lata, jesteśmy ze sobą ponad 3 lata.
Jestem przeszczęśliwa!
Więc wszystkim dziewczynom życzę tego samego, jak widać- może się to udać !!
Starszy facet naprawdę skarb!

[anulciak85]

Gratulacje

[Margosia__]

Gratulacje!!!
I wiele radości ze ślubnych przygotowań

[honey8625]

Dziękuję! Radości będzie pewnie co nie miara ( i już jest), chociaż już pojawiają się problemy. Ja wesele wyobrażam sobie zupełnie inaczej niż moja mama, a rodzice jednak pomogą nam nieco finansowo, bo rodzina duża, i trzeba będzie zorganizować wesele na ponad 100 osób, nie wiem jaka robota papierkowa mnie czeka, bo Tż jest obcokrajowcem, no i jak tu ściągnąć Jego rodzinę w znacznej ilości ilości ( gdzie ich ulokować itp.)... Ale najważniejsze, że się cieszymy, jakoś to będzie, napewno się ułoży A potem będziemy żyli długo i szczęśliwie Pełen optymizm! Pozdrawiam!

[Margosia__]

Myślę, że się już powoli dogadujecie Pewnie w szczegółach będą jakieś nieporozumienia ale przygotowanie wesela i dobranie wszystkiego tak żeby Wam pasowało nauczy Was umiejętności kompromisu itp.;p;p;p

A Mama na pewno przeżywa drugą młodość: Przypominając sobie swoje wesele I pragnie całą ta swoją radość ogłosić całemu światu

Jeszcze raz gratulację i powodzenia!

[honey8625]

Napisane przez Margosia__

Myślę, że się już powoli dogadujecie Pewnie w szczegółach będą jakieś nieporozumienia ale przygotowanie wesela i dobranie wszystkiego tak żeby Wam pasowało nauczy Was umiejętności kompromisu itp.;p;p;p

Jeszcze raz gratulację i powodzenia!

My się bardzo dogadujemy. Tż w ogóle zostawia mi organizację kwestję wesela i ślubu, bo to jest dzień przede wszystkim dla panny młodej- z czym się zgadzam i jest mi to na rękę. Ja z kolei stwierdziłam, że on może zaplanować podróż poślubną i w tej kwestji ja się nie będę udzielać, bo on kocha podróże i nie będę mu zabierać tej radości planowania Jest fajnie, nie mogę się doczekać!

[monikkad]

Ja miałam 3,5 roku temu wiele wątpliwości.

po 1) Starszy o 11 lat
po 2) Odległość, bo nie jest z mojego miasta
po 3) Poznaliśmy się w szkole policealnej i traktowałam go jako kolegę
po 4) Różnica w wykształceniu - on nie zrobił matury, ja zaczynałam już wtedy drugi kierunek studiów (trochę mi to przeszkadzało na początku, bo zawsze chciałam chłopaka-studenta.. wiem, młoda byłam, nie patrzyłam na świat jeszcze odpowiednio racjonalnie)


Kumplowaliśmy się, spotykaliśmy, on przyjeżdżał do mojego miasta, ja pojechałam do niego na Sylwestra, bo oboje byliśmy singlami i poszliśmy sobie razem na bal. Nie sądziłam, że coś z tego wyniknie, ale wynikło i nie żałuję niczego, bo mimo tego, iż czasem wnerwia mnie niemiłosiernie to jest wspaniałym facetem, bardzo wartościowym, troskliwym, opiekuńczym. Bardzo mu na mnie zależy, bardzo o mnie dba, chce mojego szczęścia.

Różnicy na co dzień nie odczuwam w ogóle, a jeśli już to tylko i wyłącznie na plus I nie wyobrażam już sobie mieć faceta rówieśnika. Ja też nigdy nie planowałam, że będę ze starszym o ponad dekadę. Ale tak wyszło, tak się życie potoczyło, że pokochałam tego człowieka

Co do akceptacji ze strony innych. Moja matka (z ojcem nie utrzymuję kontaktów, są po rozwodzie) i dziadkowie nie mieli żadnego problemu z zaakceptowaniem TŻ. Ja miałam wtedy 21 lat, on 32. Jakoś od początku byli pozytywnie nastawieni, a jeśli mieli jakieś "ale" to nie z powodu różnicy tylko właśnie wykształcenia. Woleli, abym była z kimś po studiach albo w trakcie studiów, a nie z kimś bez matury. Jego rodzina polubiła mnie od razu, zawsze byli bardzo życzliwi. Nasi znajomi także nie byli jakoś bardzo zszokowani, więc kompletnie nie odczułam niczego. Jedynie sama czasem czuję się dziwnie kiedy wychodzę z większą grupą jego znajomych, np na jakieś sylwestry itp. Bo wiadomo oni już dzieci w wieku 12-13 lat, a ja jeszcze wciąż studentka.

[Asiek000]

Hej dziewczyny.....

znalazłam Wasz wątek....
chciałam się Was poradzić, opowiedzieć o mojej sytuacji, wygadać...

[taka_sobie_jedna]

Napisane przez Asiek000

Hej dziewczyny.....

znalazłam Wasz wątek....
chciałam się Was poradzić, opowiedzieć o mojej sytuacji, wygadać...

to zapraszamy do nas

[Asiek000]

No to opowiem moją sytuację

Poznałam faceta, który ma 34 lata. Ja mam lat 24.
oboje pracujemy, dobrze nam się rozmawiało na początku naszych kontaktów, w pewnym momencie zauważyłam, że reaguje na niego inaczej niż na zwykłego znajomego, zaczął mi się podobać.... jestem taką osobą, że niewiele myśląc, zaproponowałam mu spotkanie.....
Zgodził się, co mnie niesamowicie zdziwiło, bo nie liczyłam na to - nie sądziłam, że w ogóle mogę mu się podobać....
Tylko powiedział mi, że ma teraz mnóstwo pewnych swoich spraw, które musi "pchnąć". Minął ok. miesiąc od tamtego czasu. ostatnio nie wytrzymałam i spytałam, co w końcu z tym naszym spotkaniem? powiedział, że nic się nie zmieniło, że spotkamy się napewno, tylko nie jest teraz w stanie podać mi konkretnej daty tego spotkania.
Zapytałam go, czy to nie jest tak, że to jest tylko pretekst i nigdy tego spotkania nie będzie? (mialam już kiedyś taką sytuację, stąd moje obawy) powiedział, że jakby nie chciał to by powiedział, że nie ( w co uwierzyłam w sumie, bo jest dość konkretnym człowiekiem) i że sie spotkamy skoro tak powiedział.
temat ostatecznie zakończyłam, ponieważ nie chce wyjść na jakąś desperatkę....
niby dostałam odpowiedź, ale wątpliwości nadal są :P

ja pracuję, jestem na swoim utrzymaniu, uważam, że nie jestem głupia. Uważacie, że mogę podobać się takiemu facetowi? mam mieszane uczucia - czasem wydaje mi się, że czuję to, że się mu podobam, czasem, że jestem jednak za młoda.....

Mogę z Wami o tym porozmawiać? musiałam się wygadać....

[taka_sobie_jedna]

Napisane przez Asiek000

No to opowiem moją sytuację

Poznałam faceta, który ma 34 lata. Ja mam lat 24.
oboje pracujemy, dobrze nam się rozmawiało na początku naszych kontaktów, w pewnym momencie zauważyłam, że reaguje na niego inaczej niż na zwykłego znajomego, zaczął mi się podobać.... jestem taką osobą, że niewiele myśląc, zaproponowałam mu spotkanie.....
Zgodził się, co mnie niesamowicie zdziwiło, bo nie liczyłam na to - nie sądziłam, że w ogóle mogę mu się podobać....
Tylko powiedział mi, że ma teraz mnóstwo pewnych swoich spraw, które musi "pchnąć". Minął ok. miesiąc od tamtego czasu. ostatnio nie wytrzymałam i spytałam, co w końcu z tym naszym spotkaniem? powiedział, że nic się nie zmieniło, że spotkamy się napewno, tylko nie jest teraz w stanie podać mi konkretnej daty tego spotkania.
Zapytałam go, czy to nie jest tak, że to jest tylko pretekst i nigdy tego spotkania nie będzie? (mialam już kiedyś taką sytuację, stąd moje obawy) powiedział, że jakby nie chciał to by powiedział, że nie ( w co uwierzyłam w sumie, bo jest dość konkretnym człowiekiem) i że sie spotkamy skoro tak powiedział.
temat ostatecznie zakończyłam, ponieważ nie chce wyjść na jakąś desperatkę....
niby dostałam odpowiedź, ale wątpliwości nadal są :P

ja pracuję, jestem na swoim utrzymaniu, uważam, że nie jestem głupia. Uważacie, że mogę podobać się takiemu facetowi? mam mieszane uczucia - czasem wydaje mi się, że czuję to, że się mu podobam, czasem, że jestem jednak za młoda.....

Mogę z Wami o tym porozmawiać? musiałam się wygadać....

Jak dla mnie 10 lat to maleńka różnica
Uważam w ogóle, że ludzie łączą się w pary z wyższych względów, więc różnica wieku nie ma w zasadzie znaczenia.
Czy możesz mu się podobać? O to trzeba by zapytać jego. Z Twojego posta nie da się tego wywróżyć Natomiast dam Ci radę: bądź pewniejsza siebie i nie zastanawiaj się, czy Ty jesteś dla niego odpowiednia, tylko czy to on nadaje się dla Ciebie.

[anjaa31]

Ojej ślub, gratulacje!
Ja z moim K. widziałam się kilka razy, jest mega zapracowany Dopiero zaczynam go poznawać, dowiedziałam się, że jest po 1,5- rocznym związku i boję się, że chce tylko jakiegoś romansu na pocieszenie. Czeka mnie okres wzmożonej obserwacji :P

[honey8625]

1,5 roku to wcale nie był długi związek... Ale poznać się ( i intencje) należy dobrze, chociaż nie zakładałabym od razu czarnego scenariusza

[anjaa31]

Niby niedługo, ale narazie K. nie chce o nim za dużo mówić. Ogólnie jest coraz lepiej. Przedstawia mnie znajomym, chciał mnie zabrać na weekend (poznałabym jego rodzeństwo, ale przez głupi egzamin jestem uziemiona nad książkami), raczej nie zachowuje się jakby chciał tylko krótkiego romansiku Ale powiem Wam, że faktycznie widać różnicę między nim, a chłopcami w moim wieku, z którymi się dotychczas spotykałam

[confused women]

Odświeżam, bo od niedawna jestem z facetem o 12 lat starszym. Ja mam 21 lat, on 33 lata. Niestety, mój TŻ jest po rozwodzie. Na razie jest dobrze, choć mam pewną rezerwę, widzę, że A. traktuje mnie poważnie, zależy mu, ale też wiem, że od czasu rozwodu był w dwóch związkach, oba zakończyły się niepowodzeniem. Na razie staram się być z nim na zasadzie 'co ma być między nami to będzie' i cieszyć się chwilą, jednak ciężko jest nie zakochiwać się coraz bardziej...
Dodam, że TŻ ma syna z pierwszego związku, kilka razy proponował mi, abym go poznała, ale jakoś nie byłam dotychczas pewna, czy to już..
Teraz niestety mamy próbę, bo A. wyjechał za granicę do pracy, i być może wróci dopiero na Święta Bożego Narodzenia

[Paulinka675]

ile ja bym dała za starszego faceta

ja mam 23 lata i faceci w moim wieku i trochę starsi 26-28 lat mówią mi, że już stara dupa jestem więc chyba poszukam akceptacji u starszego, tylko gdzie tu poznać takiego

będe sobie was podczytywać, ciekawa jestem jak sobie radzicie z różnicami tj. sprawy materialne, różnice w wykształceniu itd

[anjaa31]

Napisane przez Paulinka675

ja mam 23 lata i faceci w moim wieku i trochę starsi 26-28 lat mówią mi, że już stara dupa jestem więc chyba poszukam akceptacji u starszego, tylko gdzie tu poznać takiego

Jacyś dziwni faceci Cię otaczają :P Mi wszyscy mówią, że jestem za młoda.
Co do mojego K. okazał się większym dzieciakiem niż niejeden dwudziestolatek. Nagle mu się zebrało na przemyślenia, czego on chce w życiu. Cóż.. nie po to spotykam się ze starszym, żeby przechodzić jeszcze raz przez etap egzystencjalnych rozkmin. A może to już kryzys wieku średniego Kto go tam wie.
Nadal mam nadzieję na spotkanie przystojnego i wiedzącego czego chce od życia trzydziestolatka w garniturze