Słowa przysięgi powiesz lojalnie i będziesz się mogła bzykać legalnie! PM2013, cz.59!

[poziomkapaula]

Napisane przez Karoloo

u mnie to samo dobrze, że dzisiaj zaczynam weekend

Szczęściara

Wczoraj po pracy pojechałam do mojego domu rodzinnego (oddalonego od Lublina o jakieś 15 km), żeby zabrać jeszcze kilka rzeczy o których wcześniej zapomniałam. A że nie chciało mi się tak kręcić samochodem lub co gorsza busem w te i z powrotem, to wczoraj po pracy do domu zgarnął mnie tata i dziś rano zabrałam się z nim do pracy.
W związku z tym była to moja pierwsza od ślubu noc bez TŻ i pierwsza noc tam po wyprowadzce.
Dziwne to było uczucie kłaść się samotnie do łóżka
Ale jeszcze gorsze było uczucie odnośnie samego domu: niby to mój dom, ale jakoś obco się w nim czuję. Nie ma części moich gratów, kosmetyków, ulubionego szlafroczka itp.
Jakoś tak mi się smutno zrobiło Mama za każdym razem żegna się ze mną, jakbym wyjeżdżała na drugi koniec Polski. Najgorszy jest ten smutek w jej oczach

[Kruche Ciastko]

Cześć

Przepraszam, ale nie nadrobię.

[poziomkapaula]

Napisane przez Kruche Ciastko

Cześć

Przepraszam, ale nie nadrobię.

Hej Ciacho co słychać u Ciebie? Zapracowana?

[tusia0708]

Gdzie wszystkie???!!!

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[babti]

Ja jestem, ale nie mam co pisać. Pożarłam się wczoraj po południu z Tż i nadal się nie odzywamy, dzisiaj nawet się nie pożegnał jak wychodził z domu

[tusia0708]

Napisane przez babti

Ja jestem, ale nie mam co pisać. Pożarłam się wczoraj po południu z Tż i nadal się nie odzywamy, dzisiaj nawet się nie pożegnał jak wychodził z domu

głowa do góry, my kłócilismy się we wtorek... Dużo sobie wyjaśnilismy i było porozmawiajcie na spokojnie...

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[babti]

Napisane przez tusia0708

głowa do góry, my kłócilismy się we wtorek... Dużo sobie wyjaśnilismy i było porozmawiajcie na spokojnie...

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Nie mamy jak, bo od tygodnia są u nas goście i zostaną do soboty. Chyba że wyjdą gdzieś na plażę Wiem, że jakbyśmy sobie wszystko wygarnęli byłoby ok, ale takich cichych dni nie znoszę

[zielona87]

Ja dzisiaj mam dzień samotności:P Mąż pojechał do mieszkania wynosic gruz itp,a dla mnie nie bylo tam dzisiaj nic do roboty. No to zabralam sie za obiad itp. Ale czuję się jakaś niepotrzebna, tez bym coś powynosiła

Strasznie mi włosy wypadają, chyba musze wrócić do drożdży <bleee>

[tusia0708]

Napisane przez babti

Nie mamy jak, bo od tygodnia są u nas goście i zostaną do soboty. Chyba że wyjdą gdzieś na plażę Wiem, że jakbyśmy sobie wszystko wygarnęli byłoby ok, ale takich cichych dni nie znoszę

Takie sa najgorsze... Dobrze że u nas nie występują bo sobie właśnie wszystko wygarniamy i jest ok poza tym żadne z nas nie potrafi się złościć...

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Kruche Ciastko]

Napisane przez poziomkapaula

Hej Ciacho co słychać u Ciebie? Zapracowana?

Hej
Dzis jestem pierwszy dzien w pracy po urlopie Spedzalismy go z mężem w domu, lazac po krakowskich knajpkach, ZOO, kopalni soli i kinach.
Super wypoczelam

A teraz wracam do pracy i do Was, moze machnę jakąś relację dziś

[poziomkapaula]

Napisane przez babti

Nie mamy jak, bo od tygodnia są u nas goście i zostaną do soboty. Chyba że wyjdą gdzieś na plażę Wiem, że jakbyśmy sobie wszystko wygarnęli byłoby ok, ale takich cichych dni nie znoszę

Ale przecież Wy możecie pójść na spacer i poszukać jakiegoś ustronnego miejsca na rozmowę.

Napisane przez zielona87

Ja dzisiaj mam dzień samotności:P Mąż pojechał do mieszkania wynosic gruz itp,a dla mnie nie bylo tam dzisiaj nic do roboty. No to zabralam sie za obiad itp. Ale czuję się jakaś niepotrzebna, tez bym coś powynosiła

Strasznie mi włosy wypadają, chyba musze wrócić do drożdży <bleee>

Ja też się borykam z wypadającymi włosami muszę się udać do drogerii po tonik Radical - na mnie działał

Napisane przez Kruche Ciastko

Hej
Dzis jestem pierwszy dzien w pracy po urlopie Spedzalismy go z mężem w domu, lazac po krakowskich knajpkach, ZOO, kopalni soli i kinach.
Super wypoczelam

A teraz wracam do pracy i do Was, moze machnę jakąś relację dziś

Widać po poście, że jesteś radosna i wypoczęta
A ja nadal nie mogę wymęczyć mojej relacji machnęłam już chyba 3 str. w wordzie, ale jestem na etapie przyjazdu na salę coś tam trzeba będzie pozmieniać i poskracać, bo przecież takiej długiej i nudnej relacji to Wy nie przetrwacie

[Viollet87]

Napisane przez perfuzja

My kupujemy mieszkanie, a Cowie w ciazy

To akurat wiem Gratuluję

[Kruche Ciastko]

Napisane przez Viollet87

To akurat wiem Gratuluję

Viollet, jak tam nastroj? Co sie wyjasnilo z kosciolem?

[biibi]

Napisane przez Viollet87

Cześć dziewczyny Opuściłam Was na kilka dni, bo miałam mega-problemy z kościołem, a konkretnie to z proboszczem. Między niedzielą a wtorkiem miałam takie nerwy, że spadłam z wagi 2 kg... Zmienialiśmy kościół na 4 dni przed ślubem, na szczęście już wszystko dobrze i koniec końców bierzemy ślub w parafii, którą ja chciałam od samego początku. Także nie ma tego złego Szkoda tylko, że musiałam się tyle nadenerwować i straciłam mnóstwo czasu, w którym miałam załatwiać różne rzeczy. Z tego względu sporo zostało mi na ostatnią chwilę + muszę informować wszystkich gości, że zmieniliśmy miejsce ceremonii. Ufff. W poniedziałek, czyli w dniu kulminacji wszystkich stresów (kiedy to dowiedzieliśmy się, że zostaliśmy bez kościoła) odbierałam suknię i zupełnie mnie ona nie cieszyła, mimo że przepiękna... Dopiero teraz zaczynam się nią cieszyć i w ogóle dopiero teraz wraca mi cała radość i zapał. Dzisiaj byłam ostatni dzień w pracy, kolejny raz dopiero 16 września, mam ponad 2 tygodnie wolnego nareszcie urlop nadrobię Was wtedy zapewne, ale teraz proszę tak z grubsza - co słychać? co ciekawego się podziało?

Napisane przez Viollet87

Asiu, tak, salę i kościół dekoruje nam pani z malutkiej dobczyckiej kwiaciarni (niestety dekoracje tańsze = mniej obfite, no ale trudno), a mój bukiet, poduszkę pod obrączki, bukiecik do rzucania i kwiaty dla rodziców robi nam ta "moja" florystka Nie ma jak kompromis

Do ślubu zostały tylko 2 pełne dni! A ja nadal w to nie wierzę Jutro mam w planach sprzątanie (wielu rzeczy nie zdążyłam zrobić wcześniej przez ten kocioł z proboszczem niestety), odbiór i ogarnianie poligrafii, pakowanie walizki na niedzielę (śpimy w apartamencie w hotelu, w którym jest wesele), przygotowywanie dekoracji domu, obdzwanianie wszystkich jeszcze nieświadomych zmiany kościoła gości + ponowne skontaktowanie się z usługodawcami, przenoszenie swoich rzeczy na poddasze (wprowadzamy się )... Wieczorem przyjeżdża TŻ ćwiczyć taniec i pomóc w porządkach. W piątek mam rzęsy, potem paznokcie, potem na pewno znajdzie się miliard zajęć a ok. 17:30 jedziemy na salę - zawozimy poligrafię, ustawiamy winietki, robimy plan stołów, znowu ćwiczymy taniec... Dzisiaj też byliśmy na sali, weryfikowaliśmy ustawienie stołów (na prośbę menedżera) Nie wierzę, że zaraz będę już po. Mam dziwne poczucie, że czegoś nie zdążyłam / nie zdążę ogarnąć. Co najmniej jakbym miała zbyt mało czasu na organizację

A Ty jak tam?

Super, że jednak udało się coś sensownego ustalić Stresu nie zazdroszczę ale koniec końców na pewno będziecie zadowoleni

Ja umieram kolejny dzień... po sesji poniedziałkowej tak mnie złapało, że masakra

[Kruche Ciastko]

O, dobrze, ze sie wyjasnilo z kosciolem

[zielona87]

Napisane przez poziomkapaula

Ja też się borykam z wypadającymi włosami muszę się udać do drogerii po tonik Radical - na mnie działał

Który to tonik? Ja juz próbowałam miliona wcierek itp. Jak pilam drożdże, bralam CP i wcierałam jakieś cuda to bylo lepiej,ale teraz jakos sie zapuściłam.

Jade na moje gruzowisko. Podobno juz nie da sie nawet usiasc nigdzie:/

[poziomkapaula]

Napisane przez zielona87

Który to tonik? Ja juz próbowałam miliona wcierek itp. Jak pilam drożdże, bralam CP i wcierałam jakieś cuda to bylo lepiej,ale teraz jakos sie zapuściłam.

Jade na moje gruzowisko. Podobno juz nie da sie nawet usiasc nigdzie:/

Ja używałam taki. Ale teraz zastanawiam się, czy nie zakupić sobie olejku łopianowego ze skrzypem (przed chwilą wypatrzyłam taki w drogerii internetowej ).

Skoro na gruzowisku nie da się usiąść, to tylko się cieszyć należy - znaczy to, że postępy są

A ja tu chyba zaraz gwoździa przybiję na biurku, tak mnie senność bierze

[missbennet]

Napisane przez tusia0708

Gdzie wszystkie???!!!

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Ja gotuje z tesciowa

Wysłane z mojego GT-I9300

[Xiezniczka89]

ostatnio tylko Was podczytuje, nie mam kiedy ani nie wiem co pisać strasznie się denerwuję, że nie pamiętam o wszystkim- za późno wzięłam się za tworzenie listy i ciagle sobie coś przypominam- a ile jeszcze zapomniałam?
Widzę, że już na forum prawie wszystkie wydane za mąż

Napisane przez Viollet87

Do ślubu zostały tylko 2 pełne dni! A ja nadal w to nie wierzę Jutro mam w planach sprzątanie (wielu rzeczy nie zdążyłam zrobić wcześniej przez ten kocioł z proboszczem niestety), odbiór i ogarnianie poligrafii, pakowanie walizki na niedzielę (śpimy w apartamencie w hotelu, w którym jest wesele), przygotowywanie dekoracji domu, obdzwanianie wszystkich jeszcze nieświadomych zmiany kościoła gości + ponowne skontaktowanie się z usługodawcami, przenoszenie swoich rzeczy na poddasze (wprowadzamy się )... Wieczorem przyjeżdża TŻ ćwiczyć taniec i pomóc w porządkach. W piątek mam rzęsy, potem paznokcie, potem na pewno znajdzie się miliard zajęć a ok. 17:30 jedziemy na salę - zawozimy poligrafię, ustawiamy winietki, robimy plan stołów, znowu ćwiczymy taniec... Dzisiaj też byliśmy na sali, weryfikowaliśmy ustawienie stołów (na prośbę menedżera) Nie wierzę, że zaraz będę już po. Mam dziwne poczucie, że czegoś nie zdążyłam / nie zdążę ogarnąć. Co najmniej jakbym miała zbyt mało czasu na organizację

Umknęło mi chyba czemu musiałaś zmieniać kościół? Dobrze, że już załatwione, ale co było przyczyną?

---------- Dopisano o 13:58 ---------- Poprzedni post napisano o 13:55 ----------

Ma któraś z Was listę niezbędnych załatwień przed ślubem i zakupów? muszę skonfrontować co mi jeszcze zostało...

[Olgietka]

Napisane przez tusia0708

Gdzie wszystkie???!!!

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Ja ciężko pracuję.. muszę se sama na rachunki zarobić, psa wyżywić i kupić torebkę i płaszcz...
Choruję na płaszcz z Zary.. ale on jest chyba z poprzedniego sezonu i nie wiem czy go jeszcze dostanę.. A kceeeem!!!

[emma90]

Napisane przez Olgietka

Ja ciężko pracuję.. muszę se sama na rachunki zarobić, psa wyżywić i kupić torebkę i płaszcz...
Choruję na płaszcz z Zary.. ale on jest chyba z poprzedniego sezonu i nie wiem czy go jeszcze dostanę.. A kceeeem!!!

tak to z zeszłej kolekcji, pamiętam, że były jeszcze szare. Poszukaj na allegro,może ktoś chciałby się swojego pozbyć
w zeszłym roku kupowałam z zarze puchowy płaszczyk, a już się rozglądam tam za kurteczką


byłam u florystki i kazała mi przyjść jutro ale pokazała piękne wstążeczki w groszki jakie dla mnie znalazła

[Olgietka]

Napisane przez emma90

tak to z zeszłej kolekcji, pamiętam, że były jeszcze szare. Poszukaj na allegro,może ktoś chciałby się swojego pozbyć
w zeszłym roku kupowałam z zarze puchowy płaszczyk, a już się rozglądam tam za kurteczką


byłam u florystki i kazała mi przyjść jutro ale pokazała piękne wstążeczki w groszki jakie dla mnie znalazła

Na all są tylko szare a ja właśnie mam ochotę na tego camelka Są niby jakieś "szyte na wzór" ale wolę nie ryzykować...
Może szary?

---------- Dopisano o 14:45 ---------- Poprzedni post napisano o 14:39 ----------

Tak wygląda szary -> KLIK
Czemu ja go nie kupiłam w zeszłym roku?

[agassek]

Napisane przez Olgietka

Na all są tylko szare a ja właśnie mam ochotę na tego camelka Są niby jakieś "szyte na wzór" ale wolę nie ryzykować...
Może szary?

---------- Dopisano o 14:45 ---------- Poprzedni post napisano o 14:39 ----------

Tak wygląda szary -> KLIK
Czemu ja go nie kupiłam w zeszłym roku?

Moja koleżanka ma szary i jest cudny

A ja nie pamiętam, kiedy coś sobie kupiłam... Wciąż sobie obiecuję, że jak schudnę... Ale nie chudnę A miałam się nie użalać nad sobą, tylko wciąć się do roboty

[tusia0708]

Szary jest cudny

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Kruche Ciastko]

Najpiękniejszego dnia w życiu nie da się zawrzeć w słowach.
Nie ma znaczenia czy jest ich pięć, dziesięć czy dwie kartki w Wordzie. Po prostu nie da się przelać na papier szczęścia.
Ale można przelać wspomnienia, aby móc do tego wrócić za miesiąc, za rok, po latach, po kłótni…

Cały rok przygotowań, oczekiwań, strachu, radości, odliczania.
Cały tydzień nerwowego uzgadniania, dopinania, upiększania.
Cała noc przespana twardo i spokojnie, ale z bólem brzucha.
Cały ranek z uśmiechem na ustach, że to już, JUŻ!!!
Cała msza, kiedy dosłownie wszystko rozmywa się w oczach i naprzeciwko widać tylko JEGO.
Całe wesele, tak radosne i wyjątkowe, że trwa dosłownie chwilę, a nie całą noc….
Całe drobne zdarzenia, słowa, gesty, uśmiechy które się wtedy działy, sprawiają, że jeszcze dziś - po 121 godzinach od wyznania sobie miłości zaczynam się wzruszać i ściska mnie w żołądku.

Tydzień przedślubny pamiętam jako czas dopinania szczegółów. Turnee – kościół, organista, florystka, spowiedź. Czyli dość typowo. Co jakiś czas przystawałam, albo ja, albo mój przyszły mąż i mówiliśmy sobie te wszystkie miłe słowa… „Za 3 dni będziesz moją żoną” „Jutro będziesz moim mężem” To był magiczny czas, a przecież prawdziwa magia miała dopiero nadejść.

Magia nadeszła w sobotę. Dzień ślubu rozpoczął się bardzo dobrze i typowo - bo od naszego narzekania, że to już trzeba wstać! Budziki nastawiliśmy na 6.30, bo o 7 mieliśmy odebrać tort. Budzik dzwoni, a my zaspani i uzgadniamy, że jeszcze kwadrans drzemki! Tak więc nie złapał nas stres, który kazałby nam wstać o 5 i krążyć po mieszkaniu. Bardzo się tym zaskoczyłam, ale i ucieszyłam. Pojechaliśmy odebrać tort, TŻ pojechał z nim na salę, a po powrocie zaczęły się przygotowania.
Przyjechała wizażystka, równo z nią fotograf. Malowała mnie na tarasie, bo tam było najlepsze światło, więc zdjęcia mogą wyjść ciekawe. Po makijażu na fotel wskoczyła moja świadkowa, a ja zabrałabym się szybciutko z fotografem do fryzjera. To był dla mnie mocno oczekiwany moment, bo dzień wcześniej całkowicie zmieniłam koncepcję fryzury. Bardzo byłam zadowolona, że wybrałam prostego koka z wstążką, bo to uczesanie najbardziej lubi mój TŻ. W salonie wszyscy się zachwycali fryzurą „Śniadanie u Tiffany’ego w wersji blond”.
Szybki powrót do domu, zachwyt nad makijażem świadkowej – piękne smoky eye!
W międzyczasie TŻ przywiózł bukiety - i niestety nie podobały mi się. Dała dużo tiulu i średni miał odcień, tak jakby był brudny. Chwyciłam nożyczki i ucięłam go w cholerę. Na jego miejsce zawinęłam koronkę, taką jaką miałam na sukni. Fotograf się cieszył, że coś się dzieje
Nastał moment wtłoczenia się w suknię.
Przez całe życie zarzekałam się, że jak suknia ślubna, to bez koła. W salonie nawet nie mierzyłam sukni z kołem, nigdy swojej z obręczą nie ubierałam, a jednak zdecydowałam się iść na całość i ją założyć. Moja kochana świadkowa określiła, że dopiero z kołem wyglądam jak prawdziwa panna młoda! Był to strzał w dziesiątkę, sylwetka nabrała proporcji, suknia pięknie płynęła, no i bardzo wygodnie się chodziło. W takiej sytuacji zastał mnie przyszły mąż. Wrócił akurat do mieszkania z restauracji, gdzie zawiózł wszystkie niezbędne rzeczy. (miodki, winietki, księgę gości, aparaty jednorazowe). Stał w tych swoich trampkach, koszulce i dżinsach, patrzył na mnie, już wyszykowaną… i się uśmiechał. Był to niezwykle cudowny moment...
Następnie schował się do pokoju, aby się przebrać. Tu zrobiło się trochę komicznie, bo ja w jednym pokoju, tż w drugim, a fotograf… między nami. Stanął na naszym trawiastym tarasie i kursował pomiędzy jednym oknem a drugim, aby robić nam zdjęcia.
Nie robiliśmy błogosławieństwa – w mieszkaniu było bardzo kameralnie, tylko TŻ ja, świadkowa i fotograf. Raczyłyśmy się z świadkową szampanem i dopiero wtedy złapał mnie stres, że to już!
Kilka ciepłych słów z przyszłym mężem, przypięcie butonierki, zagonienie kota z tarasu do mieszkania (bardzo się bał sukni ) i w drogę!
Równo o 12.30 zeszliśmy na dół, a tam czekała nasza biała 500
TŻ wtłoczył mnie na przednie siedzenie, a sam zasiadł za kierownicą. Świadkowa pojechała z fotografem.
Zapaliliśmy silnik, daliśmy sobie soczystego całusa i w drogę! Jedziemy, a tu z głośników płynie NASZA PIOSENKA! Tż nagrał “Have you ever seen the rain” Roda Stewarta! Ja umyślnie wzięłam ze sobą kamerę, aby mieć choć jeden filmik z wesela i nagrałam nas, jak razem śpiewamy, jedziemy, cieszymy się, mówiłam do kamery, że zostanę żoną, Panią L… to było niezwykłe! Zaczęłam się wzruszać, ale nie na długo, bo kończyła się piosenka, a tu zaczyna się motyw z Benny Hilla! bardzo to było zabawne. Ludzie na przystankach i światłach myśleli, że jesteśmy jakąś uciekająca parą młodą skoro jedziemy z Benny Hillem.
Okrążyliśmy kilka razy nasz ulubiony Kazimierz i zajechaliśmy do Kościoła na Skałce. Witaliśmy gości, robiliśmy zdjęcia, rozmawialiśmy, bo było jeszcze trochę czasu.
O 13 poszliśmy do kancelarii podpisywać dokumenty, ale to było tak formalne, że wtedy nie czułam nic specjalnie. Dopiero gdy wszyscy goście weszli do kościoła, TŻ stanął przed ołtarzem, a ja wkroczyłam na schody kościoła i stanęłam z ojcem pod ramię poczułam, że to jest to.
Fotograf prosił abyśmy tak chwilę postali, żeby zrobić zdjęcia i tu zaczął się pierwszy kwas, bo na nasz ślub napatoczył się pijany (o 13!) magazynier z mojej pracy. Bardzo miło, że przyniósł kwiaty i w ogóle był, ale był tak zalany, że właził w kadr. To samo miało miejsce, gdy wychodziłam już z kościoła z mężem. Wszyscy stoją odsunięci i rzucają grosze, my wychodzimy, a ten się pcha przed nas. Myślałam, że go ukatrupię Bardzo lubię zdjęcia z wyjścia z kościoła, więc mam nadzieję, że nasz fotograf to jakoś ogarnął…
Sama ceremonia to była magiczna chwila. Gdy szłam do ołtarza, szliśmy wolno, tak jak chciałam, uśmiechałam się cały czas i na każdego spojrzałam. Ojciec pocałował moją rękę i przekazał TŻtowi, który zrobił to samo. Poprowadził mnie na miejsce i zaczęła się msza. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego osoby, które ślubują nie odwracają się do swoich rodzin, aby chociaż na chwilę na nich popatrzeć, a teraz już rozumiem… . Bo tych ludzi tam w ogóle nie ma! Nie istnieje absolutnie nic poza przyszłym mężem i Tobą – ta chwila jest ta absolutnie wyjątkowa, tak transcendentna, że nie da się jej opisać słowami.
Po prostu nic innego nie istnieje. I właśnie wtedy już wiesz, że wszystko wyjdzie świetnie, będzie dobrze, uda się, bo oto dzieje się najważniejsza rzecz tego dnia – stajesz się mężem i żoną i po prostu wszystko musi być dobrze…

TŻ miał łzy w oczach i łamał mu się głos, gdy mówił przysięgę. Ze mną działo się to samo… Do końca życia nie zapomnę jak wspaniałe było to uczucie.
Pamiętam dokładnie całą przysięgę, kazanie, co robił ksiądz - a był niezwykle towarzyski i mówił nam kiedy co mamy robić, uśmiechał się i puszczał oko. Przyjęliśmy komunię pod dwoma postaciami, a na koniec liturgii uścisnął nam dłonie i wręczył pamiątkowy hm… dyplom? W każdym razie pamiątkę z zaślubin z życzeniami od ojców Paulinów.
Na przyjęcie goście pojechali meleksami , co uznali, za świetną atrakcję. My zabraliśmy się dorożką i był z nami fotograf. Świetnie było tak jechać w ten słoneczny dzień… ludzie nam machali i składali gratulacje, a ja czułam się po prostu jak jakaś księżna. Gdy dojechaliśmy do Rynku, i wychodziliśmy z dorożki, dużo ludzi z ulicy zebrało się dookoła i znów gratulowało nam zaślubin. Właściwie tak było za każdym razem gdy wychodziliśmy z restauracji. Ludzie podchodzili, robili sobie zdjęcia z nami, uśmiechali się i machali. Zrobienie wesela na Rynku krakowskim uważam za naszą najlepszą decyzję.
Nigdy w życiu nie odebrałam od innych ludzi tyle pozytywnej energii!
Mieliśmy w planach zrobić typowe przyjęcie obiadowe. Kir Royal na powitanie gości (tu chciałam powiedzieć jakąś ładną przemowę, ale głos mi się łamał i wycedziłam tylko, że palić można na ogródku Wyręczył mnie mój mąż, który powiedział, że jest niezwykle szczęśliwy, bo w najważniejszym dla niego dniu, w jednym miejscu zebrali się wszyscy najważniejsi dla niego ludzie, za co bardzo dziękuje i życzy cudownej zabawy. To było piękne i szczere. ) Następnie przystawka, zupa danie główne, tort, zimna płyta i deser. Ale goście bawili się tak dobrze, że nasz obiad przerodził się w normalne wesele Wszyscy siedzieli praktycznie do końca, czyli zamknięcia restauracji o pierwszej, a część gości poszła jeszcze opijać nasze małżeństwo na miasto. To było bardzo miłe.
Na stołach stały aparaty jednorazowe, gdy wywołaliśmy je w poniedziałek, okazało się, że wszyscy znajomi robili sobie sweet focie z ręki, z ustami w dzióbek, do lustra. Bardzo mi się to podobało, bo podeszli do tematu, tak jak chcieliśmy czyli zabawnie.
Dodatkowo, mój brat kupił polaroida, więc zdjęcia mieliśmy od razu na weselu te ujęcie są tak fajne i szczere, że 9 zdjęć oprawimy w wielką ramkę z passepartout
W dobre humory przy naszym stole od razu wprawił nas mój przyjaciel, opowiadając historyjkę. Jego mama oraz dwie koleżanki były zaproszone do kościoła na ceremonię, na przyjęcie już nie. Zakupiły więc piękny bukiet i przyszły prosto z pracy (mają restaurację nieopodal). Powiedział nam, że na zdjęciu grupowym pod kościołem chowały się za gości, ponieważ idąc do kościoła na naszą uroczystość szły za nimi jakieś dwie baby i mówiły tak:

- Patrz, jakie mają kwiaty, chyba na ślub idą.
- Eee, gdzie na ślub? Tak brzydko ubrane?
- Racja.
Także nie czuły się za eleganckie

Mieliśmy tak świetny humor, że nawet akcja z tortem nie wyprowadziła nas z równowagi. A było to tak – nasz stół był na podeście, wyżej niż reszta restauracji. Pierwszy kawałek tortu ukroiliśmy wspólnie, zdjęcia, śmiechy, te sprawy. Resztą miał się już zająć kelner. Kroi sobie kroi, tort jest roznoszony po gościach. Dostaje nasz stół, dostaje stół z rodziną, dostaje pół stołu z przyjaciółmi i nagle słychać brzęk tłuczonego talerza. Byliśmy pewni, że kelner zrzucił jeden talerzyk, a z naszego podestu nie było widać co spadło, więc ja zaczynam klaskać, cały nasz stół klaszcze i się śmieje: „To na szczęście!”, a tu patrzę po reszcie gości poza podestem, że wprawdzie klaszczą jak i my, ale jakieś grobowe miny mają. I nagle słyszę „Edyta, ale to cały tort!”, więc podnoszę się, chyba z jakimś przekleństwem na ustach, a tu rzeczywiście cały tort rozbryźgnięty po sali. Cały pokryty był białą bitą śmietaną, więc wyglądało, jakby nas zasypał śnieg w tej sali. Wróciłam do naszego stołu, zabrałam kawałek mój i męża, a także kawałki świadków i rozdaliśmy gościom, którzy nie dostali. Menadżer nasz przepraszał, kelner nas przepraszał, chcieli na szybko kupić inny tort, ale nie chcieliśmy.
A co jest najlepsze, to fakt, że sami to sobie wykrakaliśmy. Bo umowa z restauracją była taka, że jak będziemy zadowoleni z obsługi to oni doliczają 10% napiwku do rachunku za przyjęcie. Czyli byłoby to około 1000zł. Mówię więc do mojego, jeszcze wtedy przyszłego męża: „oo, to niech wywrócą tort, to nie będziemy im płacić za obsługę!” . Plus swoje wykrakanie dołożył na weselu już mój mąż, bo jak kroili tort dla gości, to zerknął ile go zostało i pomyślał „Oo, z połowę weźmiemy do domu!” No to wzięliśmy Kelner chodził bardzo blady cały wieczór…

Było kilka wpadek z kimś kto się za szybko i za bardzo napił, ktoś się z kimś pokłócił, mnie uwierał już gorset, na posprzątanym po torcie miejscu wywróciła się kelnerka z drinkami, ale i tak było idealnie – to zawsze będzie najpiękniejszy dzień w Twoim życiu, jeśli tylko powiecie sobie tak, to musi być idealnie. Nic bym w tym dniu nie zmieniła.

Pragnę w tym miejscu również podziękować mojemu mężowi za trzymanie fasonu, bo ani razu nie ściągnął marynarki.

Jestem ze swoim mężem siedem lat, znamy się od podszewki, choroby, biedy, radości, łez, smutku, gniewu, dramatu. Znamy się na co dzień i od święta. W zeszłą sobotę poznaliśmy się na nowo. Odkryliśmy i znaleźliśmy się po raz pierwszy na świecie.
Dziękuję Mężu.

[edzka1104]

Napisane przez Kruche Ciastko

Najpiękniejszego dnia w życiu nie da się zawrzeć w słowach.
Nie ma znaczenia czy jest ich pięć, dziesięć czy dwie kartki w Wordzie. Po prostu nie da się przelać na papier szczęścia.
Ale można przelać wspomnienia, aby móc do tego wrócić za miesiąc, za rok, po latach, po kłótni…

Cały rok przygotowań, oczekiwań, strachu, radości, odliczania.
Cały tydzień nerwowego uzgadniania, dopinania, upiększania.
Cała noc przespana twardo i spokojnie, ale z bólem brzucha.
Cały ranek z uśmiechem na ustach, że to już, JUŻ!!!
Cała msza, kiedy dosłownie wszystko rozmywa się w oczach i naprzeciwko widać tylko JEGO.
Całe wesele, tak radosne i wyjątkowe, że trwa dosłownie chwilę, a nie całą noc….
Całe drobne zdarzenia, słowa, gesty, uśmiechy które się wtedy działy, sprawiają, że jeszcze dziś - po 121 godzinach od wyznania sobie miłości zaczynam się wzruszać i ściska mnie w żołądku.

Tydzień przedślubny pamiętam jako czas dopinania szczegółów. Turnee – kościół, organista, florystka, spowiedź. Czyli dość typowo. Co jakiś czas przystawałam, albo ja, albo mój przyszły mąż i mówiliśmy sobie te wszystkie miłe słowa… „Za 3 dni będziesz moją żoną” „Jutro będziesz moim mężem” To był magiczny czas, a przecież prawdziwa magia miała dopiero nadejść.

Magia nadeszła w sobotę. Dzień ślubu rozpoczął się bardzo dobrze i typowo - bo od naszego narzekania, że to już trzeba wstać! Budziki nastawiliśmy na 6.30, bo o 7 mieliśmy odebrać tort. Budzik dzwoni, a my zaspani i uzgadniamy, że jeszcze kwadrans drzemki! Tak więc nie złapał nas stres, który kazałby nam wstać o 5 i krążyć po mieszkaniu. Bardzo się tym zaskoczyłam, ale i ucieszyłam. Pojechaliśmy odebrać tort, TŻ pojechał z nim na salę, a po powrocie zaczęły się przygotowania.
Przyjechała wizażystka, równo z nią fotograf. Malowała mnie na tarasie, bo tam było najlepsze światło, więc zdjęcia mogą wyjść ciekawe. Po makijażu na fotel wskoczyła moja świadkowa, a ja zabrałabym się szybciutko z fotografem do fryzjera. To był dla mnie mocno oczekiwany moment, bo dzień wcześniej całkowicie zmieniłam koncepcję fryzury. Bardzo byłam zadowolona, że wybrałam prostego koka z wstążką, bo to uczesanie najbardziej lubi mój TŻ. W salonie wszyscy się zachwycali fryzurą „Śniadanie u Tiffany’ego w wersji blond”.
Szybki powrót do domu, zachwyt nad makijażem świadkowej – piękne smoky eye!
W międzyczasie TŻ przywiózł bukiety - i niestety nie podobały mi się. Dała dużo tiulu i średni miał odcień, tak jakby był brudny. Chwyciłam nożyczki i ucięłam go w cholerę. Na jego miejsce zawinęłam koronkę, taką jaką miałam na sukni. Fotograf się cieszył, że coś się dzieje
Nastał moment wtłoczenia się w suknię.
Przez całe życie zarzekałam się, że jak suknia ślubna, to bez koła. W salonie nawet nie mierzyłam sukni z kołem, nigdy swojej z obręczą nie ubierałam, a jednak zdecydowałam się iść na całość i ją założyć. Moja kochana świadkowa określiła, że dopiero z kołem wyglądam jak prawdziwa panna młoda! Był to strzał w dziesiątkę, sylwetka nabrała proporcji, suknia pięknie płynęła, no i bardzo wygodnie się chodziło. W takiej sytuacji zastał mnie przyszły mąż. Wrócił akurat do mieszkania z restauracji, gdzie zawiózł wszystkie niezbędne rzeczy. (miodki, winietki, księgę gości, aparaty jednorazowe). Stał w tych swoich trampkach, koszulce i dżinsach, patrzył na mnie, już wyszykowaną… i się uśmiechał. Był to niezwykle cudowny moment...
Następnie schował się do pokoju, aby się przebrać. Tu zrobiło się trochę komicznie, bo ja w jednym pokoju, tż w drugim, a fotograf… między nami. Stanął na naszym trawiastym tarasie i kursował pomiędzy jednym oknem a drugim, aby robić nam zdjęcia.
Nie robiliśmy błogosławieństwa – w mieszkaniu było bardzo kameralnie, tylko TŻ ja, świadkowa i fotograf. Raczyłyśmy się z świadkową szampanem i dopiero wtedy złapał mnie stres, że to już!
Kilka ciepłych słów z przyszłym mężem, przypięcie butonierki, zagonienie kota z tarasu do mieszkania (bardzo się bał sukni ) i w drogę!
Równo o 12.30 zeszliśmy na dół, a tam czekała nasza biała 500
TŻ wtłoczył mnie na przednie siedzenie, a sam zasiadł za kierownicą. Świadkowa pojechała z fotografem.
Zapaliliśmy silnik, daliśmy sobie soczystego całusa i w drogę! Jedziemy, a tu z głośników płynie NASZA PIOSENKA! Tż nagrał “Have you ever seen the rain” Roda Stewarta! Ja umyślnie wzięłam ze sobą kamerę, aby mieć choć jeden filmik z wesela i nagrałam nas, jak razem śpiewamy, jedziemy, cieszymy się, mówiłam do kamery, że zostanę żoną, Panią L… to było niezwykłe! Zaczęłam się wzruszać, ale nie na długo, bo kończyła się piosenka, a tu zaczyna się motyw z Benny Hilla! bardzo to było zabawne. Ludzie na przystankach i światłach myśleli, że jesteśmy jakąś uciekająca parą młodą skoro jedziemy z Benny Hillem.
Okrążyliśmy kilka razy nasz ulubiony Kazimierz i zajechaliśmy do Kościoła na Skałce. Witaliśmy gości, robiliśmy zdjęcia, rozmawialiśmy, bo było jeszcze trochę czasu.
O 13 poszliśmy do kancelarii podpisywać dokumenty, ale to było tak formalne, że wtedy nie czułam nic specjalnie. Dopiero gdy wszyscy goście weszli do kościoła, TŻ stanął przed ołtarzem, a ja wkroczyłam na schody kościoła i stanęłam z ojcem pod ramię poczułam, że to jest to.
Fotograf prosił abyśmy tak chwilę postali, żeby zrobić zdjęcia i tu zaczął się pierwszy kwas, bo na nasz ślub napatoczył się pijany (o 13!) magazynier z mojej pracy. Bardzo miło, że przyniósł kwiaty i w ogóle był, ale był tak zalany, że właził w kadr. To samo miało miejsce, gdy wychodziłam już z kościoła z mężem. Wszyscy stoją odsunięci i rzucają grosze, my wychodzimy, a ten się pcha przed nas. Myślałam, że go ukatrupię Bardzo lubię zdjęcia z wyjścia z kościoła, więc mam nadzieję, że nasz fotograf to jakoś ogarnął…
Sama ceremonia to była magiczna chwila. Gdy szłam do ołtarza, szliśmy wolno, tak jak chciałam, uśmiechałam się cały czas i na każdego spojrzałam. Ojciec pocałował moją rękę i przekazał TŻtowi, który zrobił to samo. Poprowadził mnie na miejsce i zaczęła się msza. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego osoby, które ślubują nie odwracają się do swoich rodzin, aby chociaż na chwilę na nich popatrzeć, a teraz już rozumiem… . Bo tych ludzi tam w ogóle nie ma! Nie istnieje absolutnie nic poza przyszłym mężem i Tobą – ta chwila jest ta absolutnie wyjątkowa, tak transcendentna, że nie da się jej opisać słowami.
Po prostu nic innego nie istnieje. I właśnie wtedy już wiesz, że wszystko wyjdzie świetnie, będzie dobrze, uda się, bo oto dzieje się najważniejsza rzecz tego dnia – stajesz się mężem i żoną i po prostu wszystko musi być dobrze…

TŻ miał łzy w oczach i łamał mu się głos, gdy mówił przysięgę. Ze mną działo się to samo… Do końca życia nie zapomnę jak wspaniałe było to uczucie.
Pamiętam dokładnie całą przysięgę, kazanie, co robił ksiądz - a był niezwykle towarzyski i mówił nam kiedy co mamy robić, uśmiechał się i puszczał oko. Przyjęliśmy komunię pod dwoma postaciami, a na koniec liturgii uścisnął nam dłonie i wręczył pamiątkowy hm… dyplom? W każdym razie pamiątkę z zaślubin z życzeniami od ojców Paulinów.
Na przyjęcie goście pojechali meleksami , co uznali, za świetną atrakcję. My zabraliśmy się dorożką i był z nami fotograf. Świetnie było tak jechać w ten słoneczny dzień… ludzie nam machali i składali gratulacje, a ja czułam się po prostu jak jakaś księżna. Gdy dojechaliśmy do Rynku, i wychodziliśmy z dorożki, dużo ludzi z ulicy zebrało się dookoła i znów gratulowało nam zaślubin. Właściwie tak było za każdym razem gdy wychodziliśmy z restauracji. Ludzie podchodzili, robili sobie zdjęcia z nami, uśmiechali się i machali. Zrobienie wesela na Rynku krakowskim uważam za naszą najlepszą decyzję.
Nigdy w życiu nie odebrałam od innych ludzi tyle pozytywnej energii!
Mieliśmy w planach zrobić typowe przyjęcie obiadowe. Kir Royal na powitanie gości (tu chciałam powiedzieć jakąś ładną przemowę, ale głos mi się łamał i wycedziłam tylko, że palić można na ogródku Wyręczył mnie mój mąż, który powiedział, że jest niezwykle szczęśliwy, bo w najważniejszym dla niego dniu, w jednym miejscu zebrali się wszyscy najważniejsi dla niego ludzie, za co bardzo dziękuje i życzy cudownej zabawy. To było piękne i szczere. ) Następnie przystawka, zupa danie główne, tort, zimna płyta i deser. Ale goście bawili się tak dobrze, że nasz obiad przerodził się w normalne wesele Wszyscy siedzieli praktycznie do końca, czyli zamknięcia restauracji o pierwszej, a część gości poszła jeszcze opijać nasze małżeństwo na miasto. To było bardzo miłe.
Na stołach stały aparaty jednorazowe, gdy wywołaliśmy je w poniedziałek, okazało się, że wszyscy znajomi robili sobie sweet focie z ręki, z ustami w dzióbek, do lustra. Bardzo mi się to podobało, bo podeszli do tematu, tak jak chcieliśmy czyli zabawnie.
Dodatkowo, mój brat kupił polaroida, więc zdjęcia mieliśmy od razu na weselu te ujęcie są tak fajne i szczere, że 9 zdjęć oprawimy w wielką ramkę z passepartout
W dobre humory przy naszym stole od razu wprawił nas mój przyjaciel, opowiadając historyjkę. Jego mama oraz dwie koleżanki były zaproszone do kościoła na ceremonię, na przyjęcie już nie. Zakupiły więc piękny bukiet i przyszły prosto z pracy (mają restaurację nieopodal). Powiedział nam, że na zdjęciu grupowym pod kościołem chowały się za gości, ponieważ idąc do kościoła na naszą uroczystość szły za nimi jakieś dwie baby i mówiły tak:

- Patrz, jakie mają kwiaty, chyba na ślub idą.
- Eee, gdzie na ślub? Tak brzydko ubrane?
- Racja.
Także nie czuły się za eleganckie

Mieliśmy tak świetny humor, że nawet akcja z tortem nie wyprowadziła nas z równowagi. A było to tak – nasz stół był na podeście, wyżej niż reszta restauracji. Pierwszy kawałek tortu ukroiliśmy wspólnie, zdjęcia, śmiechy, te sprawy. Resztą miał się już zająć kelner. Kroi sobie kroi, tort jest roznoszony po gościach. Dostaje nasz stół, dostaje stół z rodziną, dostaje pół stołu z przyjaciółmi i nagle słychać brzęk tłuczonego talerza. Byliśmy pewni, że kelner zrzucił jeden talerzyk, a z naszego podestu nie było widać co spadło, więc ja zaczynam klaskać, cały nasz stół klaszcze i się śmieje: „To na szczęście!”, a tu patrzę po reszcie gości poza podestem, że wprawdzie klaszczą jak i my, ale jakieś grobowe miny mają. I nagle słyszę „Edyta, ale to cały tort!”, więc podnoszę się, chyba z jakimś przekleństwem na ustach, a tu rzeczywiście cały tort rozbryźgnięty po sali. Cały pokryty był białą bitą śmietaną, więc wyglądało, jakby nas zasypał śnieg w tej sali. Wróciłam do naszego stołu, zabrałam kawałek mój i męża, a także kawałki świadków i rozdaliśmy gościom, którzy nie dostali. Menadżer nasz przepraszał, kelner nas przepraszał, chcieli na szybko kupić inny tort, ale nie chcieliśmy.
A co jest najlepsze, to fakt, że sami to sobie wykrakaliśmy. Bo umowa z restauracją była taka, że jak będziemy zadowoleni z obsługi to oni doliczają 10% napiwku do rachunku za przyjęcie. Czyli byłoby to około 1000zł. Mówię więc do mojego, jeszcze wtedy przyszłego męża: „oo, to niech wywrócą tort, to nie będziemy im płacić za obsługę!” . Plus swoje wykrakanie dołożył na weselu już mój mąż, bo jak kroili tort dla gości, to zerknął ile go zostało i pomyślał „Oo, z połowę weźmiemy do domu!” No to wzięliśmy Kelner chodził bardzo blady cały wieczór…

Było kilka wpadek z kimś kto się za szybko i za bardzo napił, ktoś się z kimś pokłócił, mnie uwierał już gorset, na posprzątanym po torcie miejscu wywróciła się kelnerka z drinkami, ale i tak było idealnie – to zawsze będzie najpiękniejszy dzień w Twoim życiu, jeśli tylko powiecie sobie tak, to musi być idealnie. Nic bym w tym dniu nie zmieniła.

Pragnę w tym miejscu również podziękować mojemu mężowi za trzymanie fasonu, bo ani razu nie ściągnął marynarki.

Jestem ze swoim mężem siedem lat, znamy się od podszewki, choroby, biedy, radości, łez, smutku, gniewu, dramatu. Znamy się na co dzień i od święta. W zeszłą sobotę poznaliśmy się na nowo. Odkryliśmy i znaleźliśmy się po raz pierwszy na świecie.
Dziękuję Mężu.

świetna relacja najfajniejsza jaką czytałam i taka inna

[Antilia]

W KLUBIE PREZENTACJA Z FOTAMI!!!



ostrzegam, że się jaram!

[tusia0708]

Ciacho...

W życiu nie czytałam tak pięknych i szczerych słów!

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[emma90]

Napisane przez Kruche Ciastko

Najpiękniejszego dnia w życiu nie da się zawrzeć w słowach.
Nie ma znaczenia czy jest ich pięć, dziesięć czy dwie kartki w Wordzie. Po prostu nie da się przelać na papier szczęścia.
Ale można przelać wspomnienia, aby móc do tego wrócić za miesiąc, za rok, po latach, po kłótni…

Cały rok przygotowań, oczekiwań, strachu, radości, odliczania.
Cały tydzień nerwowego uzgadniania, dopinania, upiększania.
Cała noc przespana twardo i spokojnie, ale z bólem brzucha.
Cały ranek z uśmiechem na ustach, że to już, JUŻ!!!
Cała msza, kiedy dosłownie wszystko rozmywa się w oczach i naprzeciwko widać tylko JEGO.
Całe wesele, tak radosne i wyjątkowe, że trwa dosłownie chwilę, a nie całą noc….
Całe drobne zdarzenia, słowa, gesty, uśmiechy które się wtedy działy, sprawiają, że jeszcze dziś - po 121 godzinach od wyznania sobie miłości zaczynam się wzruszać i ściska mnie w żołądku.

Tydzień przedślubny pamiętam jako czas dopinania szczegółów. Turnee – kościół, organista, florystka, spowiedź. Czyli dość typowo. Co jakiś czas przystawałam, albo ja, albo mój przyszły mąż i mówiliśmy sobie te wszystkie miłe słowa… „Za 3 dni będziesz moją żoną” „Jutro będziesz moim mężem” To był magiczny czas, a przecież prawdziwa magia miała dopiero nadejść.

Magia nadeszła w sobotę. Dzień ślubu rozpoczął się bardzo dobrze i typowo - bo od naszego narzekania, że to już trzeba wstać! Budziki nastawiliśmy na 6.30, bo o 7 mieliśmy odebrać tort. Budzik dzwoni, a my zaspani i uzgadniamy, że jeszcze kwadrans drzemki! Tak więc nie złapał nas stres, który kazałby nam wstać o 5 i krążyć po mieszkaniu. Bardzo się tym zaskoczyłam, ale i ucieszyłam. Pojechaliśmy odebrać tort, TŻ pojechał z nim na salę, a po powrocie zaczęły się przygotowania.
Przyjechała wizażystka, równo z nią fotograf. Malowała mnie na tarasie, bo tam było najlepsze światło, więc zdjęcia mogą wyjść ciekawe. Po makijażu na fotel wskoczyła moja świadkowa, a ja zabrałabym się szybciutko z fotografem do fryzjera. To był dla mnie mocno oczekiwany moment, bo dzień wcześniej całkowicie zmieniłam koncepcję fryzury. Bardzo byłam zadowolona, że wybrałam prostego koka z wstążką, bo to uczesanie najbardziej lubi mój TŻ. W salonie wszyscy się zachwycali fryzurą „Śniadanie u Tiffany’ego w wersji blond”.
Szybki powrót do domu, zachwyt nad makijażem świadkowej – piękne smoky eye!
W międzyczasie TŻ przywiózł bukiety - i niestety nie podobały mi się. Dała dużo tiulu i średni miał odcień, tak jakby był brudny. Chwyciłam nożyczki i ucięłam go w cholerę. Na jego miejsce zawinęłam koronkę, taką jaką miałam na sukni. Fotograf się cieszył, że coś się dzieje
Nastał moment wtłoczenia się w suknię.
Przez całe życie zarzekałam się, że jak suknia ślubna, to bez koła. W salonie nawet nie mierzyłam sukni z kołem, nigdy swojej z obręczą nie ubierałam, a jednak zdecydowałam się iść na całość i ją założyć. Moja kochana świadkowa określiła, że dopiero z kołem wyglądam jak prawdziwa panna młoda! Był to strzał w dziesiątkę, sylwetka nabrała proporcji, suknia pięknie płynęła, no i bardzo wygodnie się chodziło. W takiej sytuacji zastał mnie przyszły mąż. Wrócił akurat do mieszkania z restauracji, gdzie zawiózł wszystkie niezbędne rzeczy. (miodki, winietki, księgę gości, aparaty jednorazowe). Stał w tych swoich trampkach, koszulce i dżinsach, patrzył na mnie, już wyszykowaną… i się uśmiechał. Był to niezwykle cudowny moment...
Następnie schował się do pokoju, aby się przebrać. Tu zrobiło się trochę komicznie, bo ja w jednym pokoju, tż w drugim, a fotograf… między nami. Stanął na naszym trawiastym tarasie i kursował pomiędzy jednym oknem a drugim, aby robić nam zdjęcia.
Nie robiliśmy błogosławieństwa – w mieszkaniu było bardzo kameralnie, tylko TŻ ja, świadkowa i fotograf. Raczyłyśmy się z świadkową szampanem i dopiero wtedy złapał mnie stres, że to już!
Kilka ciepłych słów z przyszłym mężem, przypięcie butonierki, zagonienie kota z tarasu do mieszkania (bardzo się bał sukni ) i w drogę!
Równo o 12.30 zeszliśmy na dół, a tam czekała nasza biała 500
TŻ wtłoczył mnie na przednie siedzenie, a sam zasiadł za kierownicą. Świadkowa pojechała z fotografem.
Zapaliliśmy silnik, daliśmy sobie soczystego całusa i w drogę! Jedziemy, a tu z głośników płynie NASZA PIOSENKA! Tż nagrał “Have you ever seen the rain” Roda Stewarta! Ja umyślnie wzięłam ze sobą kamerę, aby mieć choć jeden filmik z wesela i nagrałam nas, jak razem śpiewamy, jedziemy, cieszymy się, mówiłam do kamery, że zostanę żoną, Panią L… to było niezwykłe! Zaczęłam się wzruszać, ale nie na długo, bo kończyła się piosenka, a tu zaczyna się motyw z Benny Hilla! bardzo to było zabawne. Ludzie na przystankach i światłach myśleli, że jesteśmy jakąś uciekająca parą młodą skoro jedziemy z Benny Hillem.
Okrążyliśmy kilka razy nasz ulubiony Kazimierz i zajechaliśmy do Kościoła na Skałce. Witaliśmy gości, robiliśmy zdjęcia, rozmawialiśmy, bo było jeszcze trochę czasu.
O 13 poszliśmy do kancelarii podpisywać dokumenty, ale to było tak formalne, że wtedy nie czułam nic specjalnie. Dopiero gdy wszyscy goście weszli do kościoła, TŻ stanął przed ołtarzem, a ja wkroczyłam na schody kościoła i stanęłam z ojcem pod ramię poczułam, że to jest to.
Fotograf prosił abyśmy tak chwilę postali, żeby zrobić zdjęcia i tu zaczął się pierwszy kwas, bo na nasz ślub napatoczył się pijany (o 13!) magazynier z mojej pracy. Bardzo miło, że przyniósł kwiaty i w ogóle był, ale był tak zalany, że właził w kadr. To samo miało miejsce, gdy wychodziłam już z kościoła z mężem. Wszyscy stoją odsunięci i rzucają grosze, my wychodzimy, a ten się pcha przed nas. Myślałam, że go ukatrupię Bardzo lubię zdjęcia z wyjścia z kościoła, więc mam nadzieję, że nasz fotograf to jakoś ogarnął…
Sama ceremonia to była magiczna chwila. Gdy szłam do ołtarza, szliśmy wolno, tak jak chciałam, uśmiechałam się cały czas i na każdego spojrzałam. Ojciec pocałował moją rękę i przekazał TŻtowi, który zrobił to samo. Poprowadził mnie na miejsce i zaczęła się msza. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego osoby, które ślubują nie odwracają się do swoich rodzin, aby chociaż na chwilę na nich popatrzeć, a teraz już rozumiem… . Bo tych ludzi tam w ogóle nie ma! Nie istnieje absolutnie nic poza przyszłym mężem i Tobą – ta chwila jest ta absolutnie wyjątkowa, tak transcendentna, że nie da się jej opisać słowami.
Po prostu nic innego nie istnieje. I właśnie wtedy już wiesz, że wszystko wyjdzie świetnie, będzie dobrze, uda się, bo oto dzieje się najważniejsza rzecz tego dnia – stajesz się mężem i żoną i po prostu wszystko musi być dobrze…

TŻ miał łzy w oczach i łamał mu się głos, gdy mówił przysięgę. Ze mną działo się to samo… Do końca życia nie zapomnę jak wspaniałe było to uczucie.
Pamiętam dokładnie całą przysięgę, kazanie, co robił ksiądz - a był niezwykle towarzyski i mówił nam kiedy co mamy robić, uśmiechał się i puszczał oko. Przyjęliśmy komunię pod dwoma postaciami, a na koniec liturgii uścisnął nam dłonie i wręczył pamiątkowy hm… dyplom? W każdym razie pamiątkę z zaślubin z życzeniami od ojców Paulinów.
Na przyjęcie goście pojechali meleksami , co uznali, za świetną atrakcję. My zabraliśmy się dorożką i był z nami fotograf. Świetnie było tak jechać w ten słoneczny dzień… ludzie nam machali i składali gratulacje, a ja czułam się po prostu jak jakaś księżna. Gdy dojechaliśmy do Rynku, i wychodziliśmy z dorożki, dużo ludzi z ulicy zebrało się dookoła i znów gratulowało nam zaślubin. Właściwie tak było za każdym razem gdy wychodziliśmy z restauracji. Ludzie podchodzili, robili sobie zdjęcia z nami, uśmiechali się i machali. Zrobienie wesela na Rynku krakowskim uważam za naszą najlepszą decyzję.
Nigdy w życiu nie odebrałam od innych ludzi tyle pozytywnej energii!
Mieliśmy w planach zrobić typowe przyjęcie obiadowe. Kir Royal na powitanie gości (tu chciałam powiedzieć jakąś ładną przemowę, ale głos mi się łamał i wycedziłam tylko, że palić można na ogródku Wyręczył mnie mój mąż, który powiedział, że jest niezwykle szczęśliwy, bo w najważniejszym dla niego dniu, w jednym miejscu zebrali się wszyscy najważniejsi dla niego ludzie, za co bardzo dziękuje i życzy cudownej zabawy. To było piękne i szczere. ) Następnie przystawka, zupa danie główne, tort, zimna płyta i deser. Ale goście bawili się tak dobrze, że nasz obiad przerodził się w normalne wesele Wszyscy siedzieli praktycznie do końca, czyli zamknięcia restauracji o pierwszej, a część gości poszła jeszcze opijać nasze małżeństwo na miasto. To było bardzo miłe.
Na stołach stały aparaty jednorazowe, gdy wywołaliśmy je w poniedziałek, okazało się, że wszyscy znajomi robili sobie sweet focie z ręki, z ustami w dzióbek, do lustra. Bardzo mi się to podobało, bo podeszli do tematu, tak jak chcieliśmy czyli zabawnie.
Dodatkowo, mój brat kupił polaroida, więc zdjęcia mieliśmy od razu na weselu te ujęcie są tak fajne i szczere, że 9 zdjęć oprawimy w wielką ramkę z passepartout
W dobre humory przy naszym stole od razu wprawił nas mój przyjaciel, opowiadając historyjkę. Jego mama oraz dwie koleżanki były zaproszone do kościoła na ceremonię, na przyjęcie już nie. Zakupiły więc piękny bukiet i przyszły prosto z pracy (mają restaurację nieopodal). Powiedział nam, że na zdjęciu grupowym pod kościołem chowały się za gości, ponieważ idąc do kościoła na naszą uroczystość szły za nimi jakieś dwie baby i mówiły tak:

- Patrz, jakie mają kwiaty, chyba na ślub idą.
- Eee, gdzie na ślub? Tak brzydko ubrane?
- Racja.
Także nie czuły się za eleganckie

Mieliśmy tak świetny humor, że nawet akcja z tortem nie wyprowadziła nas z równowagi. A było to tak – nasz stół był na podeście, wyżej niż reszta restauracji. Pierwszy kawałek tortu ukroiliśmy wspólnie, zdjęcia, śmiechy, te sprawy. Resztą miał się już zająć kelner. Kroi sobie kroi, tort jest roznoszony po gościach. Dostaje nasz stół, dostaje stół z rodziną, dostaje pół stołu z przyjaciółmi i nagle słychać brzęk tłuczonego talerza. Byliśmy pewni, że kelner zrzucił jeden talerzyk, a z naszego podestu nie było widać co spadło, więc ja zaczynam klaskać, cały nasz stół klaszcze i się śmieje: „To na szczęście!”, a tu patrzę po reszcie gości poza podestem, że wprawdzie klaszczą jak i my, ale jakieś grobowe miny mają. I nagle słyszę „Edyta, ale to cały tort!”, więc podnoszę się, chyba z jakimś przekleństwem na ustach, a tu rzeczywiście cały tort rozbryźgnięty po sali. Cały pokryty był białą bitą śmietaną, więc wyglądało, jakby nas zasypał śnieg w tej sali. Wróciłam do naszego stołu, zabrałam kawałek mój i męża, a także kawałki świadków i rozdaliśmy gościom, którzy nie dostali. Menadżer nasz przepraszał, kelner nas przepraszał, chcieli na szybko kupić inny tort, ale nie chcieliśmy.
A co jest najlepsze, to fakt, że sami to sobie wykrakaliśmy. Bo umowa z restauracją była taka, że jak będziemy zadowoleni z obsługi to oni doliczają 10% napiwku do rachunku za przyjęcie. Czyli byłoby to około 1000zł. Mówię więc do mojego, jeszcze wtedy przyszłego męża: „oo, to niech wywrócą tort, to nie będziemy im płacić za obsługę!” . Plus swoje wykrakanie dołożył na weselu już mój mąż, bo jak kroili tort dla gości, to zerknął ile go zostało i pomyślał „Oo, z połowę weźmiemy do domu!” No to wzięliśmy Kelner chodził bardzo blady cały wieczór…

Było kilka wpadek z kimś kto się za szybko i za bardzo napił, ktoś się z kimś pokłócił, mnie uwierał już gorset, na posprzątanym po torcie miejscu wywróciła się kelnerka z drinkami, ale i tak było idealnie – to zawsze będzie najpiękniejszy dzień w Twoim życiu, jeśli tylko powiecie sobie tak, to musi być idealnie. Nic bym w tym dniu nie zmieniła.

Pragnę w tym miejscu również podziękować mojemu mężowi za trzymanie fasonu, bo ani razu nie ściągnął marynarki.

Jestem ze swoim mężem siedem lat, znamy się od podszewki, choroby, biedy, radości, łez, smutku, gniewu, dramatu. Znamy się na co dzień i od święta. W zeszłą sobotę poznaliśmy się na nowo. Odkryliśmy i znaleźliśmy się po raz pierwszy na świecie.
Dziękuję Mężu.

uwielbiam takie kameralne przyjęcia weselne oby nasze było równie udane

[Olgietka]

Napisane przez Kruche Ciastko

Najpiękniejszego dnia w życiu nie da się zawrzeć w słowach.
Nie ma znaczenia czy jest ich pięć, dziesięć czy dwie kartki w Wordzie. Po prostu nie da się przelać na papier szczęścia.
Ale można przelać wspomnienia, aby móc do tego wrócić za miesiąc, za rok, po latach, po kłótni…

Cały rok przygotowań, oczekiwań, strachu, radości, odliczania.
Cały tydzień nerwowego uzgadniania, dopinania, upiększania.
Cała noc przespana twardo i spokojnie, ale z bólem brzucha.
Cały ranek z uśmiechem na ustach, że to już, JUŻ!!!
Cała msza, kiedy dosłownie wszystko rozmywa się w oczach i naprzeciwko widać tylko JEGO.
Całe wesele, tak radosne i wyjątkowe, że trwa dosłownie chwilę, a nie całą noc….
Całe drobne zdarzenia, słowa, gesty, uśmiechy które się wtedy działy, sprawiają, że jeszcze dziś - po 121 godzinach od wyznania sobie miłości zaczynam się wzruszać i ściska mnie w żołądku.

Tydzień przedślubny pamiętam jako czas dopinania szczegółów. Turnee – kościół, organista, florystka, spowiedź. Czyli dość typowo. Co jakiś czas przystawałam, albo ja, albo mój przyszły mąż i mówiliśmy sobie te wszystkie miłe słowa… „Za 3 dni będziesz moją żoną” „Jutro będziesz moim mężem” To był magiczny czas, a przecież prawdziwa magia miała dopiero nadejść.

Magia nadeszła w sobotę. Dzień ślubu rozpoczął się bardzo dobrze i typowo - bo od naszego narzekania, że to już trzeba wstać! Budziki nastawiliśmy na 6.30, bo o 7 mieliśmy odebrać tort. Budzik dzwoni, a my zaspani i uzgadniamy, że jeszcze kwadrans drzemki! Tak więc nie złapał nas stres, który kazałby nam wstać o 5 i krążyć po mieszkaniu. Bardzo się tym zaskoczyłam, ale i ucieszyłam. Pojechaliśmy odebrać tort, TŻ pojechał z nim na salę, a po powrocie zaczęły się przygotowania.
Przyjechała wizażystka, równo z nią fotograf. Malowała mnie na tarasie, bo tam było najlepsze światło, więc zdjęcia mogą wyjść ciekawe. Po makijażu na fotel wskoczyła moja świadkowa, a ja zabrałabym się szybciutko z fotografem do fryzjera. To był dla mnie mocno oczekiwany moment, bo dzień wcześniej całkowicie zmieniłam koncepcję fryzury. Bardzo byłam zadowolona, że wybrałam prostego koka z wstążką, bo to uczesanie najbardziej lubi mój TŻ. W salonie wszyscy się zachwycali fryzurą „Śniadanie u Tiffany’ego w wersji blond”.
Szybki powrót do domu, zachwyt nad makijażem świadkowej – piękne smoky eye!
W międzyczasie TŻ przywiózł bukiety - i niestety nie podobały mi się. Dała dużo tiulu i średni miał odcień, tak jakby był brudny. Chwyciłam nożyczki i ucięłam go w cholerę. Na jego miejsce zawinęłam koronkę, taką jaką miałam na sukni. Fotograf się cieszył, że coś się dzieje
Nastał moment wtłoczenia się w suknię.
Przez całe życie zarzekałam się, że jak suknia ślubna, to bez koła. W salonie nawet nie mierzyłam sukni z kołem, nigdy swojej z obręczą nie ubierałam, a jednak zdecydowałam się iść na całość i ją założyć. Moja kochana świadkowa określiła, że dopiero z kołem wyglądam jak prawdziwa panna młoda! Był to strzał w dziesiątkę, sylwetka nabrała proporcji, suknia pięknie płynęła, no i bardzo wygodnie się chodziło. W takiej sytuacji zastał mnie przyszły mąż. Wrócił akurat do mieszkania z restauracji, gdzie zawiózł wszystkie niezbędne rzeczy. (miodki, winietki, księgę gości, aparaty jednorazowe). Stał w tych swoich trampkach, koszulce i dżinsach, patrzył na mnie, już wyszykowaną… i się uśmiechał. Był to niezwykle cudowny moment...
Następnie schował się do pokoju, aby się przebrać. Tu zrobiło się trochę komicznie, bo ja w jednym pokoju, tż w drugim, a fotograf… między nami. Stanął na naszym trawiastym tarasie i kursował pomiędzy jednym oknem a drugim, aby robić nam zdjęcia.
Nie robiliśmy błogosławieństwa – w mieszkaniu było bardzo kameralnie, tylko TŻ ja, świadkowa i fotograf. Raczyłyśmy się z świadkową szampanem i dopiero wtedy złapał mnie stres, że to już!
Kilka ciepłych słów z przyszłym mężem, przypięcie butonierki, zagonienie kota z tarasu do mieszkania (bardzo się bał sukni ) i w drogę!
Równo o 12.30 zeszliśmy na dół, a tam czekała nasza biała 500
TŻ wtłoczył mnie na przednie siedzenie, a sam zasiadł za kierownicą. Świadkowa pojechała z fotografem.
Zapaliliśmy silnik, daliśmy sobie soczystego całusa i w drogę! Jedziemy, a tu z głośników płynie NASZA PIOSENKA! Tż nagrał “Have you ever seen the rain” Roda Stewarta! Ja umyślnie wzięłam ze sobą kamerę, aby mieć choć jeden filmik z wesela i nagrałam nas, jak razem śpiewamy, jedziemy, cieszymy się, mówiłam do kamery, że zostanę żoną, Panią L… to było niezwykłe! Zaczęłam się wzruszać, ale nie na długo, bo kończyła się piosenka, a tu zaczyna się motyw z Benny Hilla! bardzo to było zabawne. Ludzie na przystankach i światłach myśleli, że jesteśmy jakąś uciekająca parą młodą skoro jedziemy z Benny Hillem.
Okrążyliśmy kilka razy nasz ulubiony Kazimierz i zajechaliśmy do Kościoła na Skałce. Witaliśmy gości, robiliśmy zdjęcia, rozmawialiśmy, bo było jeszcze trochę czasu.
O 13 poszliśmy do kancelarii podpisywać dokumenty, ale to było tak formalne, że wtedy nie czułam nic specjalnie. Dopiero gdy wszyscy goście weszli do kościoła, TŻ stanął przed ołtarzem, a ja wkroczyłam na schody kościoła i stanęłam z ojcem pod ramię poczułam, że to jest to.
Fotograf prosił abyśmy tak chwilę postali, żeby zrobić zdjęcia i tu zaczął się pierwszy kwas, bo na nasz ślub napatoczył się pijany (o 13!) magazynier z mojej pracy. Bardzo miło, że przyniósł kwiaty i w ogóle był, ale był tak zalany, że właził w kadr. To samo miało miejsce, gdy wychodziłam już z kościoła z mężem. Wszyscy stoją odsunięci i rzucają grosze, my wychodzimy, a ten się pcha przed nas. Myślałam, że go ukatrupię Bardzo lubię zdjęcia z wyjścia z kościoła, więc mam nadzieję, że nasz fotograf to jakoś ogarnął…
Sama ceremonia to była magiczna chwila. Gdy szłam do ołtarza, szliśmy wolno, tak jak chciałam, uśmiechałam się cały czas i na każdego spojrzałam. Ojciec pocałował moją rękę i przekazał TŻtowi, który zrobił to samo. Poprowadził mnie na miejsce i zaczęła się msza. Zawsze zastanawiało mnie dlaczego osoby, które ślubują nie odwracają się do swoich rodzin, aby chociaż na chwilę na nich popatrzeć, a teraz już rozumiem… . Bo tych ludzi tam w ogóle nie ma! Nie istnieje absolutnie nic poza przyszłym mężem i Tobą – ta chwila jest ta absolutnie wyjątkowa, tak transcendentna, że nie da się jej opisać słowami.
Po prostu nic innego nie istnieje. I właśnie wtedy już wiesz, że wszystko wyjdzie świetnie, będzie dobrze, uda się, bo oto dzieje się najważniejsza rzecz tego dnia – stajesz się mężem i żoną i po prostu wszystko musi być dobrze…

TŻ miał łzy w oczach i łamał mu się głos, gdy mówił przysięgę. Ze mną działo się to samo… Do końca życia nie zapomnę jak wspaniałe było to uczucie.
Pamiętam dokładnie całą przysięgę, kazanie, co robił ksiądz - a był niezwykle towarzyski i mówił nam kiedy co mamy robić, uśmiechał się i puszczał oko. Przyjęliśmy komunię pod dwoma postaciami, a na koniec liturgii uścisnął nam dłonie i wręczył pamiątkowy hm… dyplom? W każdym razie pamiątkę z zaślubin z życzeniami od ojców Paulinów.
Na przyjęcie goście pojechali meleksami , co uznali, za świetną atrakcję. My zabraliśmy się dorożką i był z nami fotograf. Świetnie było tak jechać w ten słoneczny dzień… ludzie nam machali i składali gratulacje, a ja czułam się po prostu jak jakaś księżna. Gdy dojechaliśmy do Rynku, i wychodziliśmy z dorożki, dużo ludzi z ulicy zebrało się dookoła i znów gratulowało nam zaślubin. Właściwie tak było za każdym razem gdy wychodziliśmy z restauracji. Ludzie podchodzili, robili sobie zdjęcia z nami, uśmiechali się i machali. Zrobienie wesela na Rynku krakowskim uważam za naszą najlepszą decyzję.
Nigdy w życiu nie odebrałam od innych ludzi tyle pozytywnej energii!
Mieliśmy w planach zrobić typowe przyjęcie obiadowe. Kir Royal na powitanie gości (tu chciałam powiedzieć jakąś ładną przemowę, ale głos mi się łamał i wycedziłam tylko, że palić można na ogródku Wyręczył mnie mój mąż, który powiedział, że jest niezwykle szczęśliwy, bo w najważniejszym dla niego dniu, w jednym miejscu zebrali się wszyscy najważniejsi dla niego ludzie, za co bardzo dziękuje i życzy cudownej zabawy. To było piękne i szczere. ) Następnie przystawka, zupa danie główne, tort, zimna płyta i deser. Ale goście bawili się tak dobrze, że nasz obiad przerodził się w normalne wesele Wszyscy siedzieli praktycznie do końca, czyli zamknięcia restauracji o pierwszej, a część gości poszła jeszcze opijać nasze małżeństwo na miasto. To było bardzo miłe.
Na stołach stały aparaty jednorazowe, gdy wywołaliśmy je w poniedziałek, okazało się, że wszyscy znajomi robili sobie sweet focie z ręki, z ustami w dzióbek, do lustra. Bardzo mi się to podobało, bo podeszli do tematu, tak jak chcieliśmy czyli zabawnie.
Dodatkowo, mój brat kupił polaroida, więc zdjęcia mieliśmy od razu na weselu te ujęcie są tak fajne i szczere, że 9 zdjęć oprawimy w wielką ramkę z passepartout
W dobre humory przy naszym stole od razu wprawił nas mój przyjaciel, opowiadając historyjkę. Jego mama oraz dwie koleżanki były zaproszone do kościoła na ceremonię, na przyjęcie już nie. Zakupiły więc piękny bukiet i przyszły prosto z pracy (mają restaurację nieopodal). Powiedział nam, że na zdjęciu grupowym pod kościołem chowały się za gości, ponieważ idąc do kościoła na naszą uroczystość szły za nimi jakieś dwie baby i mówiły tak:

- Patrz, jakie mają kwiaty, chyba na ślub idą.
- Eee, gdzie na ślub? Tak brzydko ubrane?
- Racja.
Także nie czuły się za eleganckie

Mieliśmy tak świetny humor, że nawet akcja z tortem nie wyprowadziła nas z równowagi. A było to tak – nasz stół był na podeście, wyżej niż reszta restauracji. Pierwszy kawałek tortu ukroiliśmy wspólnie, zdjęcia, śmiechy, te sprawy. Resztą miał się już zająć kelner. Kroi sobie kroi, tort jest roznoszony po gościach. Dostaje nasz stół, dostaje stół z rodziną, dostaje pół stołu z przyjaciółmi i nagle słychać brzęk tłuczonego talerza. Byliśmy pewni, że kelner zrzucił jeden talerzyk, a z naszego podestu nie było widać co spadło, więc ja zaczynam klaskać, cały nasz stół klaszcze i się śmieje: „To na szczęście!”, a tu patrzę po reszcie gości poza podestem, że wprawdzie klaszczą jak i my, ale jakieś grobowe miny mają. I nagle słyszę „Edyta, ale to cały tort!”, więc podnoszę się, chyba z jakimś przekleństwem na ustach, a tu rzeczywiście cały tort rozbryźgnięty po sali. Cały pokryty był białą bitą śmietaną, więc wyglądało, jakby nas zasypał śnieg w tej sali. Wróciłam do naszego stołu, zabrałam kawałek mój i męża, a także kawałki świadków i rozdaliśmy gościom, którzy nie dostali. Menadżer nasz przepraszał, kelner nas przepraszał, chcieli na szybko kupić inny tort, ale nie chcieliśmy.
A co jest najlepsze, to fakt, że sami to sobie wykrakaliśmy. Bo umowa z restauracją była taka, że jak będziemy zadowoleni z obsługi to oni doliczają 10% napiwku do rachunku za przyjęcie. Czyli byłoby to około 1000zł. Mówię więc do mojego, jeszcze wtedy przyszłego męża: „oo, to niech wywrócą tort, to nie będziemy im płacić za obsługę!” . Plus swoje wykrakanie dołożył na weselu już mój mąż, bo jak kroili tort dla gości, to zerknął ile go zostało i pomyślał „Oo, z połowę weźmiemy do domu!” No to wzięliśmy Kelner chodził bardzo blady cały wieczór…

Było kilka wpadek z kimś kto się za szybko i za bardzo napił, ktoś się z kimś pokłócił, mnie uwierał już gorset, na posprzątanym po torcie miejscu wywróciła się kelnerka z drinkami, ale i tak było idealnie – to zawsze będzie najpiękniejszy dzień w Twoim życiu, jeśli tylko powiecie sobie tak, to musi być idealnie. Nic bym w tym dniu nie zmieniła.

Pragnę w tym miejscu również podziękować mojemu mężowi za trzymanie fasonu, bo ani razu nie ściągnął marynarki.

Jestem ze swoim mężem siedem lat, znamy się od podszewki, choroby, biedy, radości, łez, smutku, gniewu, dramatu. Znamy się na co dzień i od święta. W zeszłą sobotę poznaliśmy się na nowo. Odkryliśmy i znaleźliśmy się po raz pierwszy na świecie.
Dziękuję Mężu.

Jesteś głupią! Głupią! Głupią babą! Ja się tak pięknie dziś umalowałam! spóźniłam się do pracy, bo miałam ważne spotkanie i w łazience przed lustrem sterczałam dobre pół godziny! Baza, podkład, puder mineralny, brązery, róże i cienie! Ale jakie cienie! Oko umalowałam sobie tak, że mucha nie siada! Cieniowane, z efektem powiększenia.. kreski robiłam dobre 10 minut i wyszły mi takie idealne! I co?! I szlag to trafił!!!!
Ciacho.. siedzę przed usmarkaną klawiaturą.. gluty kapią mi po obrączce.. po makijażu nie ma śladu... spóźnię się na autobus i siedzę i wyję! Piękna relacja.. ja poryczałam się już po pierwszych linijkach... Jesteś moim ciasteczkowym guru! Tylko nie lubię Cię bo przez te piękne słowa to tak bardzo bardzo bardzo zatęskniłam za moim dezerterem, że nie widzę innego wyjścia jak otworzyć butlę chardonay i wypić ją... z Gienkiem! Choć nie! To Ty! To Twoja wina! Powinnaś teraz wsiąść w Reymonta i przyjechać tu do mnie! I wypić tą butlę ze mną! O!