Psychiatra

[mysza007]

Och dziewuszki, Wy już o wakacjach...mnie niestety czeka obrona i chyba remont...czyli kolejne wakacje w domu

[bini6]

Witajcie u mnie pojawily sie doly ale nie sa one jeszcze tragiczne a to dlatego ze mam zbyt duzo wolnego czasu wiedzialam ze tak bedzie po skonczeniu szkoly

[lapus]

Nem - no właśnie oby ten nasz dobry stan trwał jak najdłużej, to że będzie już tak do końca to dla mnie mało prawdopodobne no ale cóż, staram sie na siłę czasami podnosić, chociaż wcale nie mam ochoty.
Dziewczyny przyznajcie się że chcecie kogoś poderwać pod tymi palmami, a nie że wakacje i cośtam
Bini - trzymaj się, zobacz, kolejny etap już za toba, dałaś radę

[Klariska]

Napisane przez mysza007

Och dziewuszki, Wy już o wakacjach...mnie niestety czeka obrona i chyba remont...czyli kolejne wakacje w domu

Ja na Twoim miejscu bym sie cieszyla. Mnie czekaja jeszcze 3lata studiow. A remoncik... mi by sie przydal, wazny jest efekt

[Ines-ka]

Napisane przez Lena_20

rowniez gratulu..je
ale zeby tak bez niczego to musialby byc chyba niezbyt powazny przypadek..
u mnie chyba by sie tak nie dalo..

Nieprawda.
Śmierć przyjaciela(?), ojciec alkoholik, matka z jeszcze większą depresją niż ja, rozpadająca się rodzina, brak akceptacji rówieśników. To mało?
Jestem zdania, że każdy może. Prędzej czy później. Może. Tylko trzeba samemu zechcieć, tak z głębi serca. Bo po co ta cała szopka, kiedy w środku nie czujemy ani iskierki nadziei?
To wszystko nadal w większości trwa. Mam trochę żalu do brata, który zupełnie się od problemu odciął, no ale cóż. Z drugiej strony nie mogę patrzeć na to jak wszystko dokładnie tak samo jak mnie wyniszcza moją młodszą siostrę. Ale stoję na dwóch nogach, własnych.

Napisane przez kiniaczeq

Gratuluję [gdzie jestes moderatorką?]

KWC.

[201607211724]

Ineska nie zgadzam sie z Tobą. Cieszę się, że Tobie sie udało, ale takie uogólnienia ze kazdy może sa moim zdaniem nie na miejscu. Czasami chroby psychiczne mają naturę organiczną i wtedy bez lekarza nic nie ruszysz, a moze dojść do tragedii.
Gratuluję wyjścia z depresji o własnych siłach, tylko skoro nie byłaś u specjalisty (a domylsam się, że nie) skąd wiesz czy była to depresja?
Pozdrawiam,

[Klariska]

Napisane przez orenda

Ineska nie zgadzam sie z Tobą. Cieszę się, że Tobie sie udało, ale takie uogólnienia ze kazdy może sa moim zdaniem nie na miejscu. Czasami chroby psychiczne mają naturę organiczną i wtedy bez lekarza nic nie ruszysz, a moze dojść do tragedii.
Gratuluję wyjścia z depresji o własnych siłach, tylko skoro nie byłaś u specjalisty (a domylsam się, że nie) skąd wiesz czy była to depresja?
Pozdrawiam,

Ja sie natomiast zgodze z Ines-ka. Trzeba ciezkiej pracy zeby wyjsc z depresji, a najwazniejsze to trzeba tego chciec, nie poddawac sie, nauczyc sie z tym zyc. Trzeba widziec kiedy nalezy skorzystac z pomocy. Moja ciocia wyszla z depresji. Chodzi i tak co jakis czas do psychologa by sie wygadac, by ktos jej doradzil. Podziwiam ja bo to odwazna kobieta. Radzi sobie sama ze wszystkim.
Sa ludzie ktorzy nie chca chodzic do lekarzy i radza sobie sami. Po prostu wierza ze im sie uda. Ja jestem nawet tego przykladem. Pare lat temu mysli samobojcze, strach przed wyjsciem z domu itd. Osoba zupelnie inna niz teraz. Tylko ze ja bardzo chcialam zyc normalnie dla rodzicow glownie. Nawet psycholozka po tym co jej opowiedzialam dziwila sie ze sama sobie poradzilam. Trzeba czasu i dobrych checi, z glebi serca

[201607211724]

ja nie myśle o psychologu ja myśle o psychiatrze. Kiedy choroba ma charakter organiczny nie jesteś sobie w stanie sama pomóc. To jest poza Tobą..

[Klariska]

Napisane przez orenda

ja nie myśle o psychologu ja myśle o psychiatrze. Kiedy choroba ma charakter organiczny nie jesteś sobie w stanie sama pomóc. To jest poza Tobą..

Co nie zmienia faktu ze tez trzeba wlozyc wiele wysilku by poczuc sie lepiej. Sam lekarz cudow nie zdziala. To my mamy chciec i walczyc.

[201607211724]

tego w wypowiedzi Ines-ki nie negowałam.
choć uważam że lekarz (nie psycholog) potrafi zdzaiłać cuda

[Lena_20]

Chcialabym miec tylko depresje.. Moze i z depresji mozna wyjsc samemu ale ja depresji nie mam..

[Nemezja]

Napisane przez Klariska

Hej, ktoras mnie pamieta? Chyba znow zawitam w wasze progi

Jasne,że pamiętamy .Ale nie powiem,że się cieszę,bo jeśli ktoś tutaj wraca poza sprawdzeniem co u nas,tzn.że znowu jest problem

Napisane przez bini6

Witajcie u mnie pojawily sie doly ale nie sa one jeszcze tragiczne a to dlatego ze mam zbyt duzo wolnego czasu wiedzialam ze tak bedzie po skonczeniu szkoly

Ja też nie lubię mieć wolnego czasu.
A Ty w tym roku pisałaś maturę czy w przyszłym?

Napisane przez lapus

Dziewczyny przyznajcie się że chcecie kogoś poderwać pod tymi palmami, a nie że wakacje i cośtam

Co tu dużo mówić - po prostu mnie rozgryzłas i już Może nawet zbiorowy podryw?

Napisane przez Klariska

Ja sie natomiast zgodze z Ines-ka. Trzeba ciezkiej pracy zeby wyjsc z depresji, a najwazniejsze to trzeba tego chciec, nie poddawac sie, nauczyc sie z tym zyc. Trzeba widziec kiedy nalezy skorzystac z pomocy. Moja ciocia wyszla z depresji. Chodzi i tak co jakis czas do psychologa by sie wygadac, by ktos jej doradzil. Podziwiam ja bo to odwazna kobieta. Radzi sobie sama ze wszystkim.
Sa ludzie ktorzy nie chca chodzic do lekarzy i radza sobie sami. Po prostu wierza ze im sie uda. Ja jestem nawet tego przykladem. Pare lat temu mysli samobojcze, strach przed wyjsciem z domu itd. Osoba zupelnie inna niz teraz. Tylko ze ja bardzo chcialam zyc normalnie dla rodzicow glownie. Nawet psycholozka po tym co jej opowiedzialam dziwila sie ze sama sobie poradzilam. Trzeba czasu i dobrych checi, z glebi serca

Napisane przez orenda

ja nie myśle o psychologu ja myśle o psychiatrze. Kiedy choroba ma charakter organiczny nie jesteś sobie w stanie sama pomóc. To jest poza Tobą..

Są różne rodzaje depresji,masz rację.To trochę tak,jakby kazać,żeby chory narząd sam się naprawił,siłą woli,a wiadomo przecież,że bez leków pewne procesy nie zajdą.

Napisane przez Klariska

Co nie zmienia faktu ze tez trzeba wlozyc wiele wysilku by poczuc sie lepiej. Sam lekarz cudow nie zdziala. To my mamy chciec i walczyc.

Napisane przez orenda

tego w wypowiedzi Ines-ki nie negowałam.
choć uważam że lekarz (nie psycholog) potrafi zdzaiłać cuda

Ja powiem tak. Wiele zależy od charakteru danego człowieka,jak on sam to wszystko postrzega.Tym bardziej podziwiam Ines-kę,że to nie była jedna jedyna sytuacja,tylko cały ciąg,który musiała i musi nadal znosić. U mnie też nie jest tak prosto,główną winę za to z czym się zmagam ponosi przeszłość,tylko jak gdyby w tym momencie padło to na sytuację w ogóle z tym nie związaną. Wiadomo,że zdarzenie typu czyjaś śmierć czy wszelkiego rodzaju patologia nie będzie akceptowane jako sytuacja normalna,ale jedna osoba otrzęsie się z tego,pozbiera w miarę szybko,będzie umiała dalej z tym żyć,natomiast drugą,słabszą psychicznie to wszystko przytłoczy.
Leki to baza,która pomaga spojrzeć na świat z innej perspektywy,pod warunkiem że działają. Samobójstwa w depresji tez z niczego się nie biorą. Poza tym długie czekanie,aż zadziałają afirmacje to wg mnie męka na własne życzenie.

[201607211724]

ładnie to napisałaś..

Własnie ostatnio usłyszałam jak pewna osoba (tzw.silna osobowość) tłumaczyła choremu człowiekowi, że musi sie wziąć za siebie, pozytywnie spojrzeć na zycie, bez żadnych "prochów" itd. Zirytowało mnie to bardzo, tym bardziej że ta chora osoba nie dawno dopiero dała sie namówić na wizytę u psychiatry i rozpoczęła leczenie.

[Klariska]

Napisane przez Nemezja

Jasne,że pamiętamy .Ale nie powiem,że się cieszę,bo jeśli ktoś tutaj wraca poza sprawdzeniem co u nas,tzn.że znowu jest problem

Problem niestety jest, ale sie trzymałam dzielnie sama od wakacji. Tym razem pochodzę dłużej do psycholozki i wezmę sie porządnie za siebie.

U mnie też nie jest tak prosto,główną winę za to z czym się zmagam ponosi przeszłość,tylko jak gdyby w tym momencie padło to na sytuację w ogóle z tym nie związaną. Wiadomo,że zdarzenie typu czyjaś śmierć czy wszelkiego rodzaju patologia nie będzie akceptowane jako sytuacja normalna,ale jedna osoba otrzęsie się z tego,pozbiera w miarę szybko,będzie umiała dalej z tym żyć,natomiast drugą,słabszą psychicznie to wszystko przytłoczy.
Leki to baza,która pomaga spojrzeć na świat z innej perspektywy,pod warunkiem że działają. Samobójstwa w depresji tez z niczego się nie biorą. Poza tym długie czekanie,aż zadziałają afirmacje to wg mnie męka na własne życzenie.

Niestety ale na mnie tez wplynela przeszlosc i to bardzo. Troche tu jest winy rodzicow(ale staraja sie mnie rozumiec i wspierac teraz) ale w wiekszosci przezycia w gimnazjum(z tych sie sama leczylam 3lata,bez pomocy psychologa,dlatego wierze ze jesli sie czegos chce to sie to uda). Ja mam chwile w ktorych nie sposob mi sie zalamac, ale ostatnio wydarzenia mnie przerosly. Martwie sie o mame, bo ma isc na operacje. Do tego w poniedzialek beda wyniki czy ma raka czy nie. Trzymam kciuki za to ze nie ma.
Ja bym sie nie podjela leczeniem lekami,choc mi to babeczka proponowala. Jednak nie chce by moje zycie bylo od tego uzaleznione. Leki bym tylko wziela juz w najgorszej sytuacji, a do takiej jeszcze nie doszlo.

orenda Sama sie irytuje jak cos takiego slysze. To osoba leczona musi sama sobie tak postanowic i starac sie wierzyc ze bedzie lepiej. Starac sie widziec najdrobniejsza poprawe i uwierzyc w leczenie(ze ma ono sens).

[201607211724]

psycholog nie jest lekarzem, nie przepisuje leków.
Jestem pewna że gdyby Twoja Pani psycholog zauważyła, że jest naprawdę kiepsko skierowała by Cie do psychiatry.

Klariska trzymam kciuki za zdrowie Twojej mamy.

[significant]

Mylisz sie, kimkolwiek jesteś na górze.
Psycholog może przepisać leki, jeśli skończył kliniczny kierunek studiów (psychologia kliniczna) ;]

[Klariska]

Napisane przez orenda

psycholog nie jest lekarzem, nie przepisuje leków.
Jestem pewna że gdyby Twoja Pani psycholog zauważyła, że jest naprawdę kiepsko skierowała by Cie do psychiatry.

Ona chciala mnie skierowac ale powiedzialam stanowczo ze nie chce.

Klariska trzymam kciuki za zdrowie Twojej mamy.

Dzieki, przydadza sie

[Ines-ka]

Napisane przez orenda

skąd wiesz czy była to depresja?

A jak nazwać stan, kiedy 2/3 miesiące po przyjściu ze szkoły kładziesz się do łóżka i bezczynnie leżysz? Albo tak samo przed kompem. Pomińmy kwestię samobójstwa. W wakacje miałam na szczęście dużo więcej zajęć i nie myślałam o tym aż tak dużo.
Śmierć przyjaciela to był już gwóźdź to trumny w której leżałam od dawna.


Wszystkie dziewczyny z tego wątku chcą wyjść ze stanu depresji itd. Osoba której wszystko jedno nie wejdzie na taki wątek jak ten, nie mówiąc już o pójściu chociażby do psychologa.
Jeśli tylko lekarz będzie się starać, nikogo nie wyleczy.
Trochę śmieszne powiedzenie: żeby się odbić trzeba dotknąć dna. A co jeśli dno ma kilka metrów mułu i wodorosty? Nawet jak nam ktoś poda rękę, musimy wyciągnąć swoją.
A nawet taka osoba, która nie wykazuje żadnych chęci, nawet po najdłuższym i najlepszym leczeniu musi wykazać chociaż jej odrobinę, bo nic z tego nie będzie. Impuls musi być z dwóch stron. Ja miałam przyjaciół zamiast leków.

Nie chciałabym zażywać żadnych psychotropów. Czegoś co na dłuższą metę by mną sterowało. Dla mnie sztuczne szczęście jest jeszcze gorsze niż depresja. I gdybym zaczęła brać jakiekolwiek leki to nie sądzę żebym była taka jak teraz.

Nasunęła mi się taka myśl, że już dawno nikt mi nie powiedział, że mam smutne oczy. A słyszałam to dosyć często, nawet z ust nieznajomych.

[gabi86]

Witam w tym wątku. Chyba lepszego o depresji nie ma z tego co się szybko zorientowałam. Nie twierdzę że ją mam ale coraz częściej dopada mnie bezsens życia i myśli samobójcze. A najgorsze jest to że teoretycznie nie mam żadnego powodu; mam dobrą rodzinę, jestem studentką i radzę sobie ok, nie jestem brzydka, mam wielu znajomych, nikt bliski mi nie umarł ani nie choruje; i nie to że wymieniłam tu powody z jakich ktoś mógłby chorować ale chciałam uzasadnić że mój zły stan wynika chyba przede wszystkim z poczucia tego bezsensu. Żyję z dnia na dzień, nie boję się że nagle może przejechać mnie samochód czy tym podobne. Niedawno ktoś mi uświadomił, że jestem egoistką jak tak mowie, że nie myślę o tych którzy by za mną płakali gdybym się zabiła... Jestem wierząca a kiedyś w książce "Życie po życiu" przeczytałam że nie wolno zrobić nam dwóch rzeczy - zabić kogoś albo siebie. I chyba to kiedyś przeczytane zdanie trzyma mnie przy życiu. I jeszcze nadzieja że któregoś dnia odnajdę swoją pasję której się do reszty poświęcę.
Dodam że na pierwszy rzut oka jestem wesołą osobą, nauczyłam się ukrywać smutki, i to przyjaciele zwykle wyżalają się mi a ja staram się o sobie nie mówić. Ale czasem już mi tak źle z samą sobą... Zastanawiam się nad wizytą u lekarza

[201607211724]

Napisane przez significant

Mylisz sie, kimkolwiek jesteś na górze.
Psycholog może przepisać leki, jeśli skończył kliniczny kierunek studiów (psychologia kliniczna) ;]

Psycholog nawet kliniczny w Polsce nie ma prawa wystawiać recept - psychologia nie jest kierunkiem medycznym, psycholog nie jest lekarzem.
(kimkolwiek jestem - pos\zdrawiam)

Ineska - absoultnie nie umniejszam Twojej walki o siebie. Podziwiam Cię i ciesze się z takiego obrotu rzeczy.
Nie lubie tylko, kiedy sie pewne sprawy uogólnia (ja dałam radę - każdy da radę), bo to jest nie w porządku.

[wyemancypowana panna]

Prawda psycholog kliniczny nie może wystawiac recept. Co ja moge powiedzieć. Trzeba naprawdę cięzko pracować nad sobą aby wyjść z depresji, ale psycholog w schizofrenii może zaszkodzić. Owszem prowadzi się terapię podtrzymującą chorego w nastroju, ale nic więcej. Trudno przeciez zachęcić osobę chorą do rozmowy, patrzącą się w jeden punkt i widzaca w tym punkcie coś fascynującego. życie jest trudne i tak jak pisała Ineska dno składa się z wodorostów i kilku metrów mułu. Własna ręka także musi brac udział w ratowaniu własnego tyłka.

[bini6]

Napisane przez Nemezja

Ja też nie lubię mieć wolnego czasu.
A Ty w tym roku pisałaś maturę czy w przyszłym?

Mialam zdaeac w tym roku ale pani z polskiego postawila mnie pod sciana i sie poddalam moze za rok bede prubowac

[kiniaczeq]

nie mam czasu żeby przeczytać wszystkiego ale Klarisa zdrowia życzę dla mamy twojej

[Brook]

na poczatek fajnie ze jakas dyskusje sie wywiazla
po drugie hmmm to jest typowe myslenie osoby ktora nie brala lekow i ma jakies przeciw lekom
:

Nie chciałabym zażywać żadnych psychotropów. Czegoś co na dłuższą metę by mną sterowało. Dla mnie sztuczne szczęście jest jeszcze gorsze niż depresja. I gdybym zaczęła brać jakiekolwiek leki to nie sądzę żebym była taka jak teraz.

bez obrazy dla Ineski oczywiscie

tak wiec odkad zaczelam brac leki nie czulam wcale sztucznego szczescia- czulam ze to moje szczescie- ze czuje sie wkoncu po tylu miesiacach męki zdrowa i radosna ,be zobaw i strachu takze to nie lek steruje toba tylko ty zyciem a lek pomaga wyjsc z bagna wyciagnal mnie ,i podzikowalam mu za pomoc jaka mi dal - o pol roku wczesniej skonczylam leczenie ,ale wiem ze jak znow siegne dna znow z nim sie przywitam nie mam zmiaru marnowac zycia na walke z sama soba

Dla mnie sztuczne szczęście jest jeszcze gorsze niż depresja.

wiec chyba nie znaznalas depresji prawdziwej bo ja bym wolala juz nawet to sztuczne szczescie zamiast męki)

[bini6]

Klariska zycze zdrowia twojej mamie

[Klariska]

Dzieki wszystkim w imieniu mamy, mam nadzieje ze bedzie dobrze

[Nemezja]

Napisane przez orenda

ładnie to napisałaś..

Własnie ostatnio usłyszałam jak pewna osoba (tzw.silna osobowość) tłumaczyła choremu człowiekowi, że musi sie wziąć za siebie, pozytywnie spojrzeć na zycie, bez żadnych "prochów" itd. Zirytowało mnie to bardzo, tym bardziej że ta chora osoba nie dawno dopiero dała sie namówić na wizytę u psychiatry i rozpoczęła leczenie.

Dzięki

Nie każdy rozumie,że depresja czy inne zaburzenie psychiczne to choroba mózgu,tak samo jak zapalenie płuc jest chorobą płuc. I co,osoba z zapaleniem płuc nie weźmie "prochów",osoba która jest w ciężkim stanie psychicznym nie weźmie "prochów" i do czego to zaprowadzi?


[quote=Klariska;7657066]Ja bym sie nie podjela leczeniem lekami,choc mi to babeczka proponowala. Jednak nie chce by moje zycie bylo od tego uzaleznione. Leki bym tylko wziela juz w najgorszej sytuacji, a do takiej jeszcze nie doszlo.
Ja tak myślałam zanim zaczęłam się leczyć.Płakałam,że żeby dobrze się czuć będe musiała brać leki,i to jakie leki - psychotropy!
A teraz każdego dnia biorę je jak witaminy

Hm,czy można w moim przypadku wierzyć w to,że leczenie ma sens,skoro znów wraca ten stan,kiedy czuję się dobrze na zmianę z grobowym samopoczuciem,kiedy to nic a nic do mnie nie dociera( taka mini-depresja)? Tylko na początku było cały czas dobrze,później tydzień źle,a ostatnio źle cały miesiąc,a dobrze tylko kilka dni.

Bardzo Ci współczuję tego stresu w związku z oczekiwaniem na wyniki Twojej mamy.Ja tez trzymam kciuki,żeby nie okazało się to najgorsze...

Napisane przez Ines-ka

Wszystkie dziewczyny z tego wątku chcą wyjść ze stanu depresji itd. Osoba której wszystko jedno nie wejdzie na taki wątek jak ten, nie mówiąc już o pójściu chociażby do psychologa.
Jeśli tylko lekarz będzie się starać, nikogo nie wyleczy.
Trochę śmieszne powiedzenie: żeby się odbić trzeba dotknąć dna. A co jeśli dno ma kilka metrów mułu i wodorosty? Nawet jak nam ktoś poda rękę, musimy wyciągnąć swoją.
A nawet taka osoba, która nie wykazuje żadnych chęci, nawet po najdłuższym i najlepszym leczeniu musi wykazać chociaż jej odrobinę, bo nic z tego nie będzie. Impuls musi być z dwóch stron. Ja miałam przyjaciół zamiast leków.

Nie chciałabym zażywać żadnych psychotropów. Czegoś co na dłuższą metę by mną sterowało. Dla mnie sztuczne szczęście jest jeszcze gorsze niż depresja. I gdybym zaczęła brać jakiekolwiek leki to nie sądzę żebym była taka jak teraz.

Nasunęła mi się taka myśl, że już dawno nikt mi nie powiedział, że mam smutne oczy. A słyszałam to dosyć często, nawet z ust nieznajomych.

Też kiedyś nazywałam to sztucznym szczęściem.Teraz z autopsji mogę powiedzieć,że samopoczucie po lekach to stan powszedni dla wielu ludzi,taki,kiedy mogę normalnie funkcjonować jak zdrowy człowiek(wtedy kiedy działają,bo te obniżenia nastroju,które miewam śmiało można nazwać niepełnowymiarową depresją).

Napisane przez gabi86

Witam w tym wątku. Chyba lepszego o depresji nie ma z tego co się szybko zorientowałam. Nie twierdzę że ją mam ale coraz częściej dopada mnie bezsens życia i myśli samobójcze. A najgorsze jest to że teoretycznie nie mam żadnego powodu; mam dobrą rodzinę, jestem studentką i radzę sobie ok, nie jestem brzydka, mam wielu znajomych, nikt bliski mi nie umarł ani nie choruje; i nie to że wymieniłam tu powody z jakich ktoś mógłby chorować ale chciałam uzasadnić że mój zły stan wynika chyba przede wszystkim z poczucia tego bezsensu. Żyję z dnia na dzień, nie boję się że nagle może przejechać mnie samochód czy tym podobne. Niedawno ktoś mi uświadomił, że jestem egoistką jak tak mowie, że nie myślę o tych którzy by za mną płakali gdybym się zabiła... Jestem wierząca a kiedyś w książce "Życie po życiu" przeczytałam że nie wolno zrobić nam dwóch rzeczy - zabić kogoś albo siebie. I chyba to kiedyś przeczytane zdanie trzyma mnie przy życiu. I jeszcze nadzieja że któregoś dnia odnajdę swoją pasję której się do reszty poświęcę.
Dodam że na pierwszy rzut oka jestem wesołą osobą, nauczyłam się ukrywać smutki, i to przyjaciele zwykle wyżalają się mi a ja staram się o sobie nie mówić. Ale czasem już mi tak źle z samą sobą... Zastanawiam się nad wizytą u lekarza

Psycholog pomógłby Ci zapewne odkryć prawdziwą przyczynę Twojego samopoczucia,chociaż Tobie się wydaje,że wzięło się z niczego,być może jakieś wydarzenie z przeszłości ma na to wpływ. Łatwiej walczyć,wiedząc kim jest przeciwnik. Nie jest dobrze,kiedy myśli się o samobójstwie.

Napisane przez bini6

Mialam zdaeac w tym roku ale pani z polskiego postawila mnie pod sciana i sie poddalam moze za rok bede prubowac

Próbuj na pewno,dasz radę

Napisane przez Brook

tak wiec odkad zaczelam brac leki nie czulam wcale sztucznego szczescia- czulam ze to moje szczescie- ze czuje sie wkoncu po tylu miesiacach męki zdrowa i radosna ,be zobaw i strachu takze to nie lek steruje toba tylko ty zyciem a lek pomaga wyjsc z bagna wyciagnal mnie ,i podzikowalam mu za pomoc jaka mi dal - o pol roku wczesniej skonczylam leczenie ,ale wiem ze jak znow siegne dna znow z nim sie przywitam nie mam zmiaru marnowac zycia na walke z sama soba

Dokładnie

[moren]

Napisane przez Brook

bez obrazy dla Ineski oczywiscie

tak wiec odkad zaczelam brac leki nie czulam wcale sztucznego szczescia- czulam ze to moje szczescie- ze czuje sie wkoncu po tylu miesiacach męki zdrowa i radosna ,be zobaw i strachu takze to nie lek steruje toba tylko ty zyciem a lek pomaga wyjsc z bagna wyciagnal mnie ,i podzikowalam mu za pomoc jaka mi dal - o pol roku wczesniej skonczylam leczenie ,ale wiem ze jak znow siegne dna znow z nim sie przywitam nie mam zmiaru marnowac zycia na walke z sama soba

Ja rowniez po lekach (lagodnych,ale jednak lekach) poczulam sie wreszcie soba.Taka,jaka bylam 5 lat wczesniej W koncu przestalam miec wahania nastrojow,stany lekowe i poczulam rownowage.Wiec ja nie uwazam,ze jest to sztuczne szczescie Pozatym od tabsow odchodzi sie powoli tak,aby organizm sam odzyskal rownowage i zaczal sie bronic Mysle,ze kto tego nie doswiadczyl,nie bardzo wie,jak to faktycznie jest i jak sie przy tym mozna czuc...

[Lena_20]

Napisane przez moren

Ja rowniez po lekach (lagodnych,ale jednak lekach) poczulam sie wreszcie soba.Taka,jaka bylam 5 lat wczesniej W koncu przestalam miec wahania nastrojow,stany lekowe i poczulam rownowage.Wiec ja nie uwazam,ze jest to sztuczne szczescie Pozatym od tabsow odchodzi sie powoli tak,aby organizm sam odzyskal rownowage i zaczal sie bronic Mysle,ze kto tego nie doswiadczyl,nie bardzo wie,jak to faktycznie jest i jak sie przy tym mozna czuc...

zgadzam sie z tym... tylko,ze mi nawet tabsy nie pomagaja...jeszcze nie trafilam na dobrego lekarza albo na odpowiednie leki..

[lapus]

zgadzam się z Nemezją i Brook, ktoś kiedyś powiedział "teraz, po terapii najgorszy dzień jest dla mnie lepszy niż najlepszy przed terapią".
Nie brałam leków, ale gdybym doszła do takiego agonii psychicznej, miałabym gdzieś że leki to chemia, leki to sztuczne szczęście itp, tylko ratowałabym siebie, po prostu. Wszelkimi sposobami.

Pomijam to że nie każdy ma przyjaciół który wiedzą co się z nami dzieje...