Młodzi gniewni.

[Malutka466]

Dziubka, też to zaważyłam. mój brat ma 14 lat a paskuje rodzicom jak... szczena mi opada bo ja teraz majac 19 lat nie mam odwagi się tak do nich odezwać...

[Anul3k]

Napisane przez Aeterna

Sorry, za taki dziwny wątek.
Nie zdziwi mnie, jeśli zaraz spadnie w czeluście Wiażau.

No właśnie. Tak siedzę sobie, i oglądam już jakiś czas (tak jakoś) teledysk P.O.D. "Youth Of The Nation". Lubię tą akuratnie piosenkę.

I tak sobie - nie wiem czemu - rozmyślam - o Jamesie Deanie. Uwielbiałam go. Czy raczej postać, jaką mamy pamiętać. Przewijam nagrania dokumentalne o nim - wciąż jeszcze go uwielbiam... Jak długo..?
Między innymi myślę sobie o nim. Mogłabym wymienić jeszcze kilka ważnych dla mnie nazwisk - ale - chyba nie chcę. (Grzebię w nagraniach koncertowych, w filmach)...

Buntujecie się..? Jeszcze..? W ogóle..?

Czy już nosicie w sobie tylko strach? O coś, o kogoś. Tak charakterystyczny - dorosłości ( nie wszczynam kłótni). Strach, lub cynizm... W najlepszym razie - konformizm...
Pamiętacie swoich idoli, jeżeli takich mieliście..? Nie jakichś tam Nicków Carterów z Backstreetów, tylko - takich - którzy wyznaczali Wasze, mniej lub bardziej, niepokorne ścieżki..?
Pewnie, że pamiętacie...
Musicie, chyba, nie..?

Mam 24 lata, a mam wrażenie, że świrnięte czasy ogólniaka, dorastania - były wieczność temu. Że dziś w ludziach dookoła mnie, często i we mnie - widzę już jedynie ten wspomniany wcześniej konformizm.
Nie tylko w dwudziestokilkulatkach - ja to widzę w nastolatkach. A to już dla mnie niewybaczalne .
----------------------------------------------------------------------
To ja się tak rozfilozofowałam, tak się tu wywnętrzniam - a tu taki olew
Dobra, dobra, złapiemy się , Siostry...

a ja od wczoraj słucham tej piosenki prawie non-stop taka mała terapia...

[anka_bzzz]

ogólnie rzecz ujmując - wszystko jest względne... bunt chyba też... manifestuje się swój stan ducha ubiorem, prowokacjnym zachowaniem... kiedy ma się to nascie lat, to jakoś to jeszcze uchodzi... ale kiedy dojrzewamy to czy powinnismy się stawać konformistami? osobiście taka definicja dojrzewania budza mój sprzeciw z drugiej zaś storny czterdziestolatkowie, którzy noszą się jak małolaty - w sensie glan, rozciągnięty sweter i inne (to takie uproszczenie oczywiście) również do mnie nie przemawiają, bo to znak, że nie dorośli, nie wiem, jak to zwerbalizować... w takich sytuacjach jestem zawieszona. i tak jest z większością zjawisk...
poza tym po 1989 bunt to chyba już taki przypadek l'art pour l'art... le może nie mam racji...

[nebraska]

jestem buntownikiem.

Nie noszę glanów, nie słucham i nie słuchałam metalu, ale nie o zewnętrzne przejawy buntu mi chodzi. W domu nie musiałam, miałam luzy, ale też zawsze miałam swoje zdanie i tak jest do dzis.
Moje poglądy są czasem kontrowersyjne, ale będę przy nich obstawać bo w nie wierzę, mimo że TAK ZWANA WIęKSZOść myśli inaczej.

Zawsze jest przeciw czemu się buntować: zawsze będzie istnieć głupota, nietolerancja, klapki na oczach ludzi. I ja zawsze będę się przeciwko temu buntować.

Nie ma znaczenia, czy jest się domatorem czy szaleje się na koncertach. Bunt to wewnętrzna potrzeba szukania prawdy, swojej prawdy i właśnie nie stania sie konformistą

Na pewno nie jest to sztuka dla sztuki, bo jesli sprawisz, że chocież jedna osoba zacznie myśleć Samodzielnie, to właśnie warto: tak się właśnie zmienia świat: nie rewolucją, ale przez zmianę świadomości ludzi.

A jeśli chodzi o bunt polityczny to na to też nam się zaczął świetny czas, niestety...

[anka_bzzz]

Napisane przez nebraska

Nie ma znaczenia, czy jest się domatorem czy szaleje się na koncertach. Bunt to wewnętrzna potrzeba szukania prawdy, swojej prawdy i właśnie nie stania sie konformistą

ogólnie bardzo do mnie trafia Twój post, a to zdanie spodobało mi się najbardziej... dlatego właśnie napisałam, że wszystko jest względne.
mam wrażenie, że z biegiem lat po prostu nie mamy siły już się buntować. Nawet wewnętrznie. to trudny dla mnie temat. z resztą jak wiele innych. Bo nic nie jest czarne lub białe.... mamy pełną gamę szarości

[stokrotka_to_ja]

Ja nie chcę by stara !!! Czuję ze mnie to dopada coraz częściej i coraz mocniej...i nie lubię siebie za to. Ten dziki dzieciak we mnie tego nie lubi.

Nie przechodziłam typowego buntu typu całonocne imprezy,fajki,picie po kryjomu. To mnie nie kręciło. W wieku 14- 15 lat siedziałam zagrzebana w książkach,swoich ideałach i gardziłam światem. Reeety.....jak było pięknie
Okres w którym byłam czynnym członkiem ZHP(ciii,nie smiać się ) (teraz czasem uganiam sie z dzieciakami na obozach....i jestem wtedy sama szczęśliwa jak dziecko) .Dla mnie to nie była kwestia mundurku i nienagannego zachowania. To było COŚ. Walka ze sobą,ze swoimi słabościami,dążenie do doskonałości.Przełmaywani e się.W 30 osób,bardoz różnych i w róznym wieku (od 8 -20 lat) tworzylismy coś niesamowitego. Uzupełnailismy się.Zawsze razem,zawsze w kontakcie.Nawet te osoby z którymi cięzko było wytrzymać były potrzebne.Bylismy inni.Nietypowi. Zderzenie z rzeczywistościa było brutalne. Zlicytowali nam Dom Harcerza za długi chorągwi opolskiej Miejsce w które każdy włozył sporo pracy i serca. Tak po prostu i bez uprzedzenia.

A teraz...mam 23 lata,studia,dorywcza prace...czuje sie stara czasem. Pojawia sie strach. I złośc,że to nie to i nie tak. Że ten świat nie taki.Że ludz dla ludzia wilkiem.Że padają ideały,bo liczy się mamona.
Ehhh....Nie chce sie starzeć..nie chce być TAKA

[Aeterna]

Dla mnie glany czy koncerty np były ważne - bo są i były elementem mojego kiedyś bytowania. Ogólnie nie są ważne, w dużym stopniu zgadzam się z Nebraską.

Cieszy mnie natomiast - co się tyczy tych niedorośniętych dorosłych - że tacy są. Ja np. nienawidzę garsonek - nie potrafię sobie siebie wyobrazić, kiedyś w przyszłości w takim paskudnym uniformie. Wiem, że w pewnych sytuacjach trzeba nosić te całe garsonki, żakiety. Ja się nie zamierzam stosować. Moda na szczęscie pozwala eksperymentować, zestawiać - wciąż próbować wyrażać siebie - nie ośmieszając się. Mam silny charakter, co się będę bawić w kokieterię - zmuszanie mnie doczegokolwiek - nie przynosi żadnych najmniejszych rezultatów.
Człowieka można zniszczyć - ale nie pokonać. Wierzę, że to sie dalej udawać będzie.

Wolę takiego niedorosłego ''fajnie ubranego'' (widuję takich - w dużych metropoliach, u siebie nie. I nie doszukiwać się: brudasa i niechluja) - jakkolwiek to brzmi - niż kolejnego smutasa w gangu czy ''w swetrze w romby'' .


Gryź życie, dopóki nie założą Ci kagańca.
Tego się trzymam.
Natomiast - ubolewam sobie - bo życie praktycznie każdemu (??) skręca kark.
Zęby wypadają, chwieją się - nie nadawają się już do niczego więcej - jak jedynie - przeżuwania... Do tego - umysły nam tępieją - i uważamy, że wszystko jest okej...

Naturalna kolej rzeczy...
Cóż poradzę, że bardzo zasmuca mnie ona...

[cheer]

Napisane przez Aeterna

Gryź życie, dopóki nie założą Ci kagańca.

Jak ja bym chciała tak właśnie...gryźć życie póki mi nie założą kagańca...a w chwilach wściekłości rzekłabym póki mi nie "skują pyska". Tak! Tylko co i dlaczego wciąż mnie powstrzymuje przed takim właśnie czerpaniem z życia pełnymi garściami...ale przecież na siłę się nie zmienię, nie zmuszę się do bycia kimś innym, niż jestem...

[anka_bzzz]

zawiesiłam się. no bo co - założą nam kaganiec - to jakby nas wolności pozbawali, a jak dla kogoś wolność=zycie to pozbawiają nas życia?
bo co się tyczy "niedorosłych dorosłych" ... śmieszą mnie takie relikty po prostu... w pewnym sensie bowiem i tak są 'pokonani', bo przytłaczająca większość społeczeństwa uważa ich za niedostosowanych, co pociąga za sobą brak szacunku.
ogólnie dla mnie dość cięzki temat. wnętrze jest chyba najważniejsze, ale mam wrażenie, że z czasem i ono ulega tej całeś presji

[cheer]

Napisane przez anka_bzzz

zawiesiłam się. no bo co - założą nam kaganiec - to jakby nas wolności pozbawali, a jak dla kogoś wolność=zycie to pozbawiają nas życia?

Hmm, w końcu każdego (tak myślę) da się sprowadzić do pionu, na ziemię, podciąć skrzydła...

[anka_bzzz]

Napisane przez Aeterna

Człowieka można zniszczyć - ale nie pokonać. Wierzę, że to sie dalej udawać będzie.

Każdy da się złamać chyba... Tylko każdy ma inny "słaby punkt".
Pammiętacie 'Rok 1984'? Dla mnie to wystarczy...
Tylko co zostaje z takiego człowieka?

To może lepiej nie mieć jasno określonego systemu wartości i ideałów?
sama nie wiem nie pasuje mi jakoś taki punkt widzenia

[Aeterna]

Nad samym zdaniem zastanawiam się ostatnio sporo, bo jedna Wizażanka ma w podpisie: możesz mnie pokonać, ale nie możesz mnie zniszczyć.
Gra słów niewielka, a ile niejednoznaczności (chyba, ze to był błąd w cytowaniu, ale nie zakładam tego).

Czy każdego..?
Nie wiem.
Podobno, co zastanawiające - rdzewieją nawet żelazne charaktery...

[anka_bzzz]

Amen.
Life sucks

[ufcio]

ja sie buntowałam. mam 17 lat-mowi sie, ze to jest dopiero okres buntu... ale e tam mi juz sie po prostu.. nie chce
buntowałam sie przeciwko karom, nauce, rodzicom, przyjaciolom, jaimś tam kanonom. teraz nie robie tego bo jakos chyba zrozumiałam, ze to nie ma sensu. pokazałam już na co mnie stać i ze mam pazurki.
piłam piwo, na wagary nie chodziłam-nie miałam gdzie. ubieralam sie normalnie-nie lubiłam i nie lubie prowokowac. sluchałam hip hopu przebywałam z kibolami, marzyłąm o tatuzach i kolczykach. miałam zryte poglądy. na serio. często robiłam cos czego sie bałam sama, ale zeby zrobic na złosc rodzicom robiłam to. nie mam autorytetów. nigdy nie miałam. uwazałam, i uwazam to za banalne. nie wiem czemu i nie wiem czy to dobrze czy zle. czasem tylko kiedy sie zapędzam zastanawiam sie czy mama i świetej pamieci babcia i prababcia byłyby ze mnie dumne. bo te trzy kobiety w moim zyciu duzo zrobiły.

[Editaphx]

kiedys bylam dosc gniewna teraz jest ze mnie dziadu, piernik i wapniak nie potrafie tego zmienić..