Naprawa toksycznego związku

[skazana_na_bluesa]

ja bym ten związek zakończyła. kłótnie i wyzwiska to jedno, początki przemocy fizycznej to drugie. tego bym nie wybaczyła nigdy w życiu.

[Irje]

Wczoraj przyjechal do mojej miejscowości, byliśmy razem na obiedzie. Były kwiaty, przeprosiny, obietnica tej terapii itd, jednak moi rodzice nadal uważają, że nie powinnam się tak łatwo dawać. Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Dziś mnie znów poprosił o spotkanie, miało być kino i miły wieczór, ale przez te sytuacje raz mówiłam że się spotkamy, po czym zmieniałam zdanie, później że znowu tak... W przepływie chwili pomyślałam, że może z czasem sytuacja bierzmowania się rozwiąże, po czym jednak zmieniłam zdanie... Nigdy chyba nie byłam tak zagubiona, a nikt nie chce mi pomóc To go zdenerwowało, bo przyjechał tylko dla mnie (a tak w sumie to przy okazji spotkał się z kumplami i rodziną), powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

Co byście zrobiły na moim miejscu?

[Andziullka666]

Dała sobie spokój. Co innego gdy komuś przy grubszej kłótni od czasu do czasu puszczą nerwy, powie o kilka słów za dużo. A co innego nieustanne awantury, bluzgi. Niestety wygląda na to że Twój facet to klasyczny psychofag, jedyne rozsądne wyjście to ewakuacja i terapia dla siebie żeby się znowu w coś takiego nie wpakowac. On się nie zmieni, choćby odbył milion terapii, takie zaburzenia są nieuleczalne niestety.

[Irje]

Z jednej strony łatwo powiedzieć rozstan się, z drugiej strony jak sobie pomyślę, że ten człowiek odmienił moje życie, to mi żal. On mnie, kanapowca wyciągnął z domu, namówił na wyrobienie paszportu, zabierał na wycieczki, pokazywał świat z perspektywy podróżnika... Objezdzilam z nim pół Polski, zdobyłam mnóstwo dobrych doświadczeń, był czuły i troskliwy. Trudno mi się z tym pogodzić...

[prezent_od_losu]

Napisane przez Irje

Wczoraj przyjechal do mojej miejscowości, byliśmy razem na obiedzie. Były kwiaty, przeprosiny, obietnica tej terapii itd, jednak moi rodzice nadal uważają, że nie powinnam się tak łatwo dawać. Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Dziś mnie znów poprosił o spotkanie, miało być kino i miły wieczór, ale przez te sytuacje raz mówiłam że się spotkamy, po czym zmieniałam zdanie, później że znowu tak... W przepływie chwili pomyślałam, że może z czasem sytuacja bierzmowania się rozwiąże, po czym jednak zmieniłam zdanie... Nigdy chyba nie byłam tak zagubiona, a nikt nie chce mi pomóc To go zdenerwowało, bo przyjechał tylko dla mnie (a tak w sumie to przy okazji spotkał się z kumplami i rodziną), powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

Co byście zrobiły na moim miejscu?

Ty sama siebie czytasz? od toksycznych ludzi się odchodzi, odbiera naukę i trzyma z daleka.

Czy Ty byś (nie wiem) powiedzmy sąsiadce powiedziała "zgiń marnie"?
A tutaj mówi to człowiek który NIBY Cię kocha

[Andziullka666]

Ja wiem że łatwo się mówi i jestem ostatnią osobą która na wszystkie problemy w związku sugeruje rozstanie. Ale to co opisujesz brzmi po prostu beznadziejne. Choć ostateczna decyzja należy do Ciebie, to pytałaś co my byśmy zrobiły więc Ci odpowiedziałam. Co z tym zrobisz to oczywiście Twoja sprawa.

[ajah]

Napisane przez Irje

Wczoraj przyjechal do mojej miejscowości, byliśmy razem na obiedzie. Były kwiaty, przeprosiny, obietnica tej terapii itd, jednak moi rodzice nadal uważają, że nie powinnam się tak łatwo dawać. Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Dziś mnie znów poprosił o spotkanie, miało być kino i miły wieczór, ale przez te sytuacje raz mówiłam że się spotkamy, po czym zmieniałam zdanie, później że znowu tak... W przepływie chwili pomyślałam, że może z czasem sytuacja bierzmowania się rozwiąże, po czym jednak zmieniłam zdanie... Nigdy chyba nie byłam tak zagubiona, a nikt nie chce mi pomóc To go zdenerwowało, bo przyjechał tylko dla mnie (a tak w sumie to przy okazji spotkał się z kumplami i rodziną), powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

Co byście zrobiły na moim miejscu?

W przeciągu jednego dnia przepraszał, dawał kwiaty, obrazał, wygarniał, zerwał z tobą.
Cóż tu robić? Ty się z nim nie dogadujesz.
Najlepsza opcją jest rozstanie.

[kalor]

Świetnie się dogadujecie? W momentach, kiedy ci życzy, żebyś zginęła marnie czy w międzyczasie?

Myślałam, że mogłoby być dobrze, gdyby poszedł na terapię, ty byś widziała, że sumiennie chodzi i stara się pracować nad sobą, ale zanim poszedł, to już zdążył ci nawrzucać. On się nie zmieni, bo nawet nie chce.

Ja mojemu byłemu chłopakowi tez jestem wdzięczna za nasze wycieczki, za to, że poznałam dzięki niemu wielu znajomych. Dał mi dużo, ale nie prasowaliśmy do siebie. Jestem wdzięczna, ale nie znaczy to, że muszę przy nim trwać.

[Hanako]

Napisane przez Irje

Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Nic nie usprawiedliwia twojego chłopaka, ale wybacz, twoje zachowanie jest niesamowicie niedojrzałe. Próbujesz zmuszać dorosłego człowieka do wyznawania wiary, która jest sprzeczna z jego poglądami? Namawiasz go na sakrament chrześcijańskiej dojrzałości, mimo że on nie ma ochoty go przyjmować, w imię tego, że "dla ciebie to bardzo ważne"?.
Wiesz, ja też jestem "bardzo religijna" i w związku z tym mam świadomość, że sakramenty przyjęte wbrew woli są nieważne, i że nie da się drugiego człowieka nawrócić siłą. A, i tak przy okazji, śluby jednostronne są obowiązujące dla obu małżonków, i osoba niewierząca też już nigdy drugiego ślubu w kościele katolickim nie dostanie. Także spokojna twoja rozczochrana, i tak łatwo by się spod twojego pantofla nie wywinął.
Natomiast w waszym przypadku ten związek nie ma dalszego sensu, macie inne oczekiwania, a do tego on ma problemy z agresją, nad którymi nie pracuje. Nie ma co zbierać.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez Irje

powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.
(...)
Co byście zrobiły na moim miejscu?

Podziękowałabym panu za przysługę i życzyła szerokiej drogi

Napisane przez Irje

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

To ma byc dogadywanie się? Dobre
Na wycieczki możesz jeździć sama albo z przyjaciółmi lub szukać towarzyszy do podróży na facebooku/aplikacjach podróżniczych.

Ja bym się takiego nieprzewidywalnego faceta po prostu bała i zastanawiała się, kiedy przejdzie do rękoczynów, a jeżeli planowaliście dzieci, to w jaki sposób zniszczy im psychikę (dzieci to dopiero potrafią być irytuące).

Tak w sumie jedna z rzeczy, które najbardziej cenię w swoim chłopaku to to, że on nigdy w życiu nie podniósł na mnie głosu, nijak nie nazwał, nie zapyskował. Zawsze zachowuje spokój, jak go czymś zirytuję to mi na spokojnie tłumaczy, co mu się nie podoba. To już mnie się zdarzyło parę razy wywołać kłótnię i krzyczeć, ale nawet wtedy ani trochę nie dał się wyprowadzić z równowagi.
Kłócić się też trzeba umieć, dla mnie np. niewyobrażalne są wyzwiska i obrażanie.

[januszpolak]

Napisane przez Irje

Wczoraj przyjechal do mojej miejscowości, byliśmy razem na obiedzie. Były kwiaty, przeprosiny, obietnica tej terapii itd, jednak moi rodzice nadal uważają, że nie powinnam się tak łatwo dawać. Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Dziś mnie znów poprosił o spotkanie, miało być kino i miły wieczór, ale przez te sytuacje raz mówiłam że się spotkamy, po czym zmieniałam zdanie, później że znowu tak... W przepływie chwili pomyślałam, że może z czasem sytuacja bierzmowania się rozwiąże, po czym jednak zmieniłam zdanie... Nigdy chyba nie byłam tak zagubiona, a nikt nie chce mi pomóc To go zdenerwowało, bo przyjechał tylko dla mnie (a tak w sumie to przy okazji spotkał się z kumplami i rodziną), powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

Co byście zrobiły na moim miejscu?

On się w ogóle nie stara, nie wkłada żadnego wysiłku w swoją zmianę i jeszcze myśli, że Tobie robi łaskę.

Urwałabym kontakt natychmiast i poczułabym się jak idiotka, że zaufałam, a on mnie potem zwyzywał. Zresztą on już z Tobą zerwał więc nie wiem, nad czym Ty jeszcze się zastanawiasz?

Inna sprawa, że nie powinnaś go namawiać do bierzmowania.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez Irje

Dzi, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

facet jest zdrowo walnięty

[xenon88]

Napisane przez Irje

Wczoraj przyjechal do mojej miejscowości, byliśmy razem na obiedzie. Były kwiaty, przeprosiny, obietnica tej terapii itd, jednak moi rodzice nadal uważają, że nie powinnam się tak łatwo dawać. Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Dziś mnie znów poprosił o spotkanie, miało być kino i miły wieczór, ale przez te sytuacje raz mówiłam że się spotkamy, po czym zmieniałam zdanie, później że znowu tak... W przepływie chwili pomyślałam, że może z czasem sytuacja bierzmowania się rozwiąże, po czym jednak zmieniłam zdanie... Nigdy chyba nie byłam tak zagubiona, a nikt nie chce mi pomóc To go zdenerwowało, bo przyjechał tylko dla mnie (a tak w sumie to przy okazji spotkał się z kumplami i rodziną), powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

Co byście zrobiły na moim miejscu?

Takie huśtawki emocjonalne działają jak narkotyk. Jeśli będzie się to cyklicznie powtarzać, uzależnisz się od tej relacji i od tego człowieka. Już zaczynasz pozwalać na to, aby on Cię poniżał. I wybacz, ale usprawiedliwianie destrukcyjnych zachowań temperamentem to jest, komicznie mówiąc, something no yes

WTF? Aż się we mnie zagotowało jak to przeczytałam. Cofnął Chyba nieskutecznie, bo nadal pamiętasz te okropne rzeczy, jakie wypowiedział. "A teraz udajmy, że to się nigdy nie zdarzyło"

Chłopak ma ewidentne problemy z emocjami, aż kipi z niego. Ja bym się go bała.

Niestety kwiaty, kino, kolacje i romantyzm są tylko zasłoną dymną. Jego odpały będą się powtarzać dopóki na serio nie weźmie się za siebie.
Niech rzuci kamieniem ta, która nigdy tak nie mówiła albo nie myślała

Ja na Twoim miejscu zgodziłabym się na rozstanie. A jeśli spotkanie z nim jest dla Ciebie zbyt bolesne, możesz jego rzeczy oddać za pośrednictwem znajomego albo kuriera.

No i poza tym, między Wami jest duży konflikt światopoglądowy. On nie jest religijny, nie ma bierzmowania, a Ty jesteś religijna. Nie masz prawa namawiać go do swojej religii, wiesz o tym? On ma prawo nie chcieć. Jak potrzebujesz do szczęścia ślubu kościelnego to se znajdź katolika. I nie bierz się za niekatolików, jeśli zależy Ci na sakramentach. Ewentualnie są jeszcze śluby jednostronne, ale Tobie to chyba nie pasuje.

[Irje]

Próbujesz zmuszać dorosłego człowieka do wyznawania wiary, która jest sprzeczna z jego poglądami?

Co? A gdzie coś takiego napisałam, bo nie widzę?

Miałam na myśli raczej to, że to jest MÓJ problem, że on jest niewierzący i że to JA bym chciała, żeby był. Chciała, miała z tyłu głowy takie marzenie, ale NIGDZIE nie napisałam, że będę go przymuszać czy przeciągać na swoją stronę... To znaczna różnica. Czuję rozczarowanie, bo na początku związku deklarował, że żadnego problemu z bierzmowaniem nie będzie i że SAM CHCE i zamierza je przyjąć, więc proszę nie wyciągać pochopnych wniosków.

[Ksiegowa85]

[1=11226b0276f78d64b3d29eb 6a9087183b198e14e_67db5a9 070ca8;81265211]Ja na Twoim miejscu dałabym mu szansę, skoro zaoferował się, że pójdzie ze swoim problemem do psychologa i poczynił ku temu konkretne kroki. Jeśli bardzo się chce zmienić swoje myślenie to psycholog potrafi pomóc. Niemniej jednak potrzeba trochę czasu na te zmiany... Jeśli wszystkie inne aspekty związku są ok to myślę, że warto poczekać, ale nie tydzień, czy dwa - a kilka miesięcy. Pierwszym krokiem do zmiany siebie jest zauważenie swoich błędów i przyznanie się do nich. Wydaje mi się, że Twój facet to widzi, stąd decyzja o psychologu.
Powodzenia [/QUOTE]Nie widzi, albo inaczej nie przeszkadza mu to jaki jest, bo wtedy na terapię by poszedł sam z siebie, a nie pod groźba zerwania.

Wysłane z mojego SM-G903F przy użyciu Tapatalka

[Karena 73]

Napisane przez Irje

Od 1,5 roku jestem w związku z facetem. Związek był wspaniały, wiele razem przeżyliśmy wspaniałych chwil, podróży, mamy podobne zainteresowania i poczucie humoru. Oboje uważamy, że z nikim nie dogadywało się nam tak dobrze, jak ze sobą.


Czy nie jestem zaślepiona?

Napisane przez Irje

powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd...

Napisane przez Irje

z drugiej strony jak sobie pomyślę, że ten człowiek odmienił moje życie, to mi żal.
On mnie, kanapowca wyciągnął z domu,
namówił na wyrobienie paszportu,
zabierał na wycieczki, pokazywał świat z perspektywy podróżnika... Objezdzilam z nim pół Polski, zdobyłam mnóstwo dobrych doświadczeń, był czuły i troskliwy.

Oszukujesz się dziewczyno. Szukasz pomocy, ale najpierw musisz dostrzec, że w każdym najgorszym związku są jakieś lepsze chwile lub dobry początek.

Serio za to, że masz paszport będziesz mu wdzięczna do końca życia? Zaczęłaś od tego, że Wasz związek jest super tylko jakiś jeden problem psuje to przeogromne szczęście. Mylisz się. To co on Ci daje da Ci większość facetów. Zrobią Ci herbatkę, gdy będziesz chora, przytulą i zaproszą na obiad. On nie daje nic wyjątkowego oprócz chamskich wyzwisk. Tak, to jest wyjątkowe.

Mnóstwo ludzi nie życzy nawet swojemu wrogowi, tego czego życzy Ci Twoja miłość. To Twój pierwszy chłopak?

---------- Dopisano o 07:40 ---------- Poprzedni post napisano o 07:32 ----------

Napisane przez linaya

jeśli w niedługim (do 2 lat) związku już pojawiają się takie tarcia, częste kłótnie, sprzeczki, ktoś kogoś wkurza do żywego mięsa, oznacza to, że ludzie po prostu do siebie nie pasują.

Też tak uważam. 1,5 roczny związek i już takie cyrki.
Zaznaczę jednak, że takie cyrki jak opisuje autorka nie przechodzą u mnie na żadnym etapie. Są jakieś granice w kłótni kochającej się pary.

[xenon88]

Napisane przez Irje

Co? A gdzie coś takiego napisałam, bo nie widzę?

Miałam na myśli raczej to, że to jest MÓJ problem, że on jest niewierzący i że to JA bym chciała, żeby był. Chciała, miała z tyłu głowy takie marzenie, ale NIGDZIE nie napisałam, że będę go przymuszać czy przeciągać na swoją stronę... To znaczna różnica. Czuję rozczarowanie, bo na początku związku deklarował, że żadnego problemu z bierzmowaniem nie będzie i że SAM CHCE i zamierza je przyjąć, więc proszę nie wyciągać pochopnych wniosków.

Może chłop naprawdę chciał na początku i bał się wycofać, bo widział jak bardzo Ci zależy. Zakochanie robi swoje, czasem przypomina chorobę umysłową to żart, nikogo nie mam zamiaru obrażać.

[Ksiegowa85]

Napisane przez Irje

Wczoraj przyjechal do mojej miejscowości, byliśmy razem na obiedzie. Były kwiaty, przeprosiny, obietnica tej terapii itd, jednak moi rodzice nadal uważają, że nie powinnam się tak łatwo dawać. Do tego powiedział mi, że jednak nie weźmie bierzmowania, bo to sprzeczne z jego poglądami. Mówi, że ślub kościelny "jakoś się załatwi", a dla mnie to bardzo ważne, żeby sakrament był też zobowiązujący dla męża, bo jestem dość religijna.

Dziś mnie znów poprosił o spotkanie, miało być kino i miły wieczór, ale przez te sytuacje raz mówiłam że się spotkamy, po czym zmieniałam zdanie, później że znowu tak... W przepływie chwili pomyślałam, że może z czasem sytuacja bierzmowania się rozwiąże, po czym jednak zmieniłam zdanie... Nigdy chyba nie byłam tak zagubiona, a nikt nie chce mi pomóc To go zdenerwowało, bo przyjechał tylko dla mnie (a tak w sumie to przy okazji spotkał się z kumplami i rodziną), powiedział, że go nie akceptuję i kłamię, że życzy mi wszystkiego najgorszego, żebym zginęła marnie itd... Potem te słowa cofnął, ale uznał, że zrywa.

A ja jestem w rozsypce, zależy mi na nim i jeśli go zobaczę, jak będę musiała mu oddać moje rzeczy, to się rozkleję na bank. Poza tym mam wątpliwości czy kiedykolwiek spotkam kogoś, z kim się będę tak dogadywała. Nie umiem się tak łatwo rozstać...

Co byście zrobiły na moim miejscu?

Facet Cie wyzywa, a Ty przejmujesz się bierzmowaniem? Ślub, to chyba ostatnia rzecz, jaka by wam na dobre wyszła
Jak dla mnie to wygląda na uzależnienie od toksyka.

Wysłane z mojego SM-G903F przy użyciu Tapatalka

[Irje]

Dziękuję za odpowiedzi.

Nie jest to mój pierwszy związek, jeden miałam w czasach licealnych, z toksykiem. Pamiętam, że obrażał mnie na ulicy, więc go zostawiłam i to nawet bez większego żalu, nie to, co teraz... Potem wyszło, jaki z niego człowiek, nachodził mnie 2 lata w różnych miejscach. A w skrajnej sytuacji nawet odwiedził moją koleżankę w domu rodzinnym (!!), oczywiście szukał po znajomych jej adresu, żeby ona mnie przekonała, jaki super z niego facet... Chyba raczej psychol.

Nie wiem, gdzie robię błąd, że na takich trafiam. Albo to ja jestem skrzywiona, choć pochodzę z normalnej pełnej rodziny, albo przypadek.

[11226b0276f78d64b3d29eb6a9087183b198e14e_67db5a9070ca8]

.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez Irje

Dziękuję za odpowiedzi.

Nie jest to mój pierwszy związek, jeden miałam w czasach licealnych, z toksykiem. Pamiętam, że obrażał mnie na ulicy, więc go zostawiłam i to nawet bez większego żalu, nie to, co teraz... Potem wyszło, jaki z niego człowiek, nachodził mnie 2 lata w różnych miejscach. A w skrajnej sytuacji nawet odwiedził moją koleżankę w domu rodzinnym (!!), oczywiście szukał po znajomych jej adresu, żeby ona mnie przekonała, jaki super z niego facet... Chyba raczej psychol.

Nie wiem, gdzie robię błąd, że na takich trafiam. Albo to ja jestem skrzywiona, choć pochodzę z normalnej pełnej rodziny, albo przypadek.

może 1szy to był przypadek a 2gi to podświadomy wybór?
Może już uzależniłaś się od silnych emocji jakie funduje Ci toksyczny partner? to nie jest naturalne że po obrzuceniu Cię błotem nadal chcesz z nim być.

[Karena 73]

Dlaczego nie założysz swojego konta?
To konto już było udostępniane dlatego nasuwa się pytanie czy ktoś robi sobie żarty, czy właścicielka wstydzi się pisać we własnym imieniu?