uzależnienie... od jedzenia... czas już z tym skończyć!!!

[Suakinka]

Mam 1 pytanko czy w I fazie mozna używać cytryny. Wczoraj kupiłam w sklepie kolonialnym herbatę z traw afrykańskich bez teiny ale nie wiem czy mogę ją wypić z cytryną. Mam ochotę na łososia i cytrynką byłby pycha

[_Anusia_]

Napisane przez anett234

Hmm...imponujące i intrygujące..
Wiem o tym,że je się konkretne i dozwolone rzeczy...Ale chyba jest różnica czy zjem 300 g czy 2 kg tych dozwolonych rzeczy,prawda??
Troche mnie ta dieta zbija z tropu bo nie wiem ile musiałabym jeśc..I to mnie troszeczkę zniechęca..

Pewnie, że jest różnica, ale zapewniam Cię, że jedząc te produkty ma się znacznie mniejszy apetyt. Poza tym wystarczy napić się wody przed posiłkiem i wtedy mniej zmieścisz No cóż, nie da się ukryć że nawet będąc na SB trzeba jeść regularnie, rozsądnie i nie przesadzać. Ale coś za coś, bo efekty są naprawdę oszałamiające Z tego co wiem ta dieta nie na każdego tak działa, ale uważam że spróbować warto Pozdrawiam

[LoLcIa123]

Napisane przez Neffik

Kiedyś też to przechodziłam.. Wcale nie byłam głodna, a potrafiłam jeść 5000kcal dziennie. Postanawiałam sobie, że od poniedziałku dieta 1200 kcal i zero obżarstwa. A już we wtorek dopadał mnie tak silny głod psychiczny, że musiałam iść się nażreć. Dlatego uważam, że nie powinnyście przechodzić na jakiekolwiek diety, tylko starać się jeść normalne ilości. Najlepiej dać sobie spokój z dietami na jakiś czas. Warto iść z tym do psychologa, bo samemu bardzo trudno z tego wyjść.

Zgadzam się z tą wypowiedzią w 100%

[suzuranka]

Mam DOKŁADNIE to samo... jest nas coraz więcej...

[anett234]

Napisane przez suzuranka

Mam DOKŁADNIE to samo... jest nas coraz więcej...

Tak jest nas coraz więcej to fakt...
Trzeba by się wspólnie zastanowic jak z tym "walczyc" bo ja nie mam pojęcia... ..(tzn nie wiem co by było w miarę skuteczne)

[agutiii]

Boże... Niech mi ktoś pomoże... Ja nie wiem co mam zrobić, jak sobie z tym poradzić, jak racjonalnie schudnąć...Jestem zrozpaczona, smutna załamana...

[201707171556]

Agutiii ja na[rawdę nie wiem jak Tobie i nam pomuc...chyba jedynie poestrzymując się przed jedzeniem damy rade...

Piszecie, że chciałybyście schudnąć...a ile wazycie i przy jakim wzroscie?

[Neffik]

Napisane przez andziutek

Hej dziewczyny
Az wstyd sie przyznac ale mam identyczny problem z jedzeniem.
Kilka dni z rzedu jem w granicach 800kcal a potem nadchodzi fala obzarstwa i dochodzi do 6000kcal ! Potrafie zjesc blache ciasta, kilka bohenkow chleba, cala paczke platkow sniadaniowych itp. Najgorsze jest to ze ja nie jem z GLODU tylko z nudow i z samej przyjemnosci i nie potrafie sie powstrzymac.
Np jak jestem na jakiejs domowce to objadam sie do skrajosci, az brzuch mi rozpruwa. Wiem ze cierpie na zaburzenia odzywiania ...
Musze sie wziac za siebie i zaczac sie racjonalnie odzywiac. Koniec z napadami...

Kiedyś miałam to samo.. I masz rację - masz zaburzenia odżywiania. Ale pomyślcie.. Ile razy można sobie wmawiać: "Od jutra dieta i koniec z napadami." ? To tylko pogarsza sprawę.. U mnie to było oszukiwanie samej siebie. Później to i tak wiedziałam, że zwalę dietę, bo napad był murowany, gdy jadło się 500 kcal na dzień. Brnęłam w to bagno dalej stosując kolejną dietę cud. To było takie błędne koło..
dlatego jeśli chcecie sobie pomóc, to zamiast stosować dietę - idźcie do psychologa.
Przepraszam, że się wtrącam, ale ja też to przeżyłam i wiem co to znaczy

[201707171556]

Neffik przepraszam, ze tak wprost pytam, ale własciwie ejsteśmy tu dosyć anonimowe...więc : Czy Ty byłas u psychologa?

[Neffik]

Napisane przez Durga

Neffik przepraszam, ze tak wprost pytam, ale własciwie ejsteśmy tu dosyć anonimowe...więc : Czy Ty byłas u psychologa?

Można powiedzieć, że tak, bo moja ciocia jest psychologiem i to właśnie po części dzięki niej wyszłam z tego. Może nie dokońca, bo uważam, że ED nie wyleczy się całkowicie.. Zawsze coś z tego pozostanie. Do dziś mam myśli, żeby nazreć się do bólu jak za dawnych czasów.. Ale wiem, że już nie chcę do tego wracać.. nie mogę pozwolić, żeby ten koszmar wrócił.

[atrixa]

dziewczyny... wiem co to znaczy... ale ja dałam sobie rade bez psychologa... powiedziałam: dosyć! po napadzie byłam zła na siebie! brzydziłam sie sobą, nie mogłam się ruszać... wiem co czujecie... ale postanowiłam sobie, że skończę z tym raz na zawsze... nie może tak być! i kiedyś po napadzie zrobiłam sobie taką tabelkę i wypisałam po kolei dni... jak nie było napadu stawiałam + i starałam się, żeby tych plusów było jak najwięcej... tego samego dnia napisałam list... do siebie... co teraz czuje... obrzydzenie, ból brzucha... itp, itd... i kiedy czułam, że zbliżał się napad... brałam kubek ciepłego mleka i czytałam ten list... spokojnie, powoli... dziwne to, ale jak się zawzięłam, tak za kazdym razem mi pomagał... od ponad 2 miesięcy nie miałam napadu... poczekam jeszcze trochę i przejdę na jakąs diete... bo najpierw trzeba się z tego "wyleczyć", dopiero później przechodzić na diety... pozdrawiam i trzymam za was kciuki

[jaskółka_]

Napisane przez Durga

Schudłam ok 4 cm. w czasie 1 miesiąca (w wakacje)

o ludzie pociąc bym się dał za 4 cm mniej w talii ile ty tych skrętów dziennie robiłaś?

[agutiii]

Napisane przez atrixa

dziewczyny... wiem co to znaczy... ale ja dałam sobie rade bez psychologa... powiedziałam: dosyć! po napadzie byłam zła na siebie! brzydziłam sie sobą, nie mogłam się ruszać... wiem co czujecie... ale postanowiłam sobie, że skończę z tym raz na zawsze... nie może tak być! i kiedyś po napadzie zrobiłam sobie taką tabelkę i wypisałam po kolei dni... jak nie było napadu stawiałam + i starałam się, żeby tych plusów było jak najwięcej... tego samego dnia napisałam list... do siebie... co teraz czuje... obrzydzenie, ból brzucha... itp, itd... i kiedy czułam, że zbliżał się napad... brałam kubek ciepłego mleka i czytałam ten list... spokojnie, powoli... dziwne to, ale jak się zawzięłam, tak za kazdym razem mi pomagał... od ponad 2 miesięcy nie miałam napadu... poczekam jeszcze trochę i przejdę na jakąs diete... bo najpierw trzeba się z tego "wyleczyć", dopiero później przechodzić na diety... pozdrawiam i trzymam za was kciuki

Spróbuje tez tak zrobić. Nie moge ciągle narzekać, od jutra biorę się w garść

No i od jutra obowiązkowo biorę się za jakieś ćwiczonka. Jak takie skręty na talie maja wygladać?
Czuje że jutro jest ten dzień, wierze w siebie, że uda mi się nad sobą zapanować
Dziewczyny walczmy z nasza słabością!!!

[201707171556]

Napisane przez jaskółka_

o ludzie pociąc bym się dał za 4 cm mniej w talii ile ty tych skrętów dziennie robiłaś?

Nie wiem ile dziennie bo robiłam je na czas - 15 min rano i 15 min wieczorem

Agutii skręty wyglądają tak, że stajesz w rozkroku unosisz ręce tak, żeby dłonie były na wysokości biustu, ale też w odległosci od siebie i ze zgiętymi łokciami a potem pzrekręcasz tułów raz w lewo raz w prawo....nie wiem czy coś zrozumiesz, ale nie mam pomysłu jak to inaczej wytłumaczyć Napewno wiele razy coś takiego robiłaś, choćby w szkole na wuefie

[anett234]

Napisane przez Durga

Nie wiem ile dziennie bo robiłam je na czas - 15 min rano i 15 min wieczorem

Agutii skręty wyglądają tak, że stajesz w rozkroku unosisz ręce tak, żeby dłonie były na wysokości biustu, ale też w odległosci od siebie i ze zgiętymi łokciami a potem pzrekręcasz tułów raz w lewo raz w prawo....nie wiem czy coś zrozumiesz, ale nie mam pomysłu jak to inaczej wytłumaczyć Napewno wiele razy coś takiego robiłaś, choćby w szkole na wuefie

Dobrze to wytłumaczyłaś...Przynajmn iej ja zrozumiałam... Będę się kręcic
Dziewczyny może na początku dopóki nie uda nam się tak od razu opanowac tego "obżarstwa" (no bo wiadomo,że nie ma nic od razu),to może więcej cwiczmy..Wakacje zbliżają się wielkim krokiem i przecież trzeba "jakoś" wyglądac ..
Kurcze naprawdę nie wiem jak nam pomóc dlatego proponuję to co mi do głowy przychodzi...

[swiatelko]

hej,nie jestes sama bo ja tez mam ten sam problem ,chyba od urodzenia jestem na diecie i nic nie pomaga.MYSLE ZE TO JEST W NASZYCH GLOWACH ZE CIAGLE MYSLIMY O JEDZENIU ale czas z tym skonczyc, ja zaczelam diete wyplukiwania tluszczu z organizmu, drugi dzien przygotowan wiem ze bedzie ciezko ale musze wytrzymac wiec przylacz sie do nas ,chudnji razem z nami

[anett234]

Napisane przez swiatelko

hej,nie jestes sama bo ja tez mam ten sam problem ,chyba od urodzenia jestem na diecie i nic nie pomaga.MYSLE ZE TO JEST W NASZYCH GLOWACH ZE CIAGLE MYSLIMY O JEDZENIU ale czas z tym skonczyc, ja zaczelam diete wyplukiwania tluszczu z organizmu, drugi dzien przygotowan wiem ze bedzie ciezko ale musze wytrzymac wiec przylacz sie do nas ,chudnji razem z nami

Daj znac jak idzie dieta i jakie są efekty..Może tez się skuszę....

[izuu]

powiem tak: chciałabym Ci jakoś pomóc. naprawde chciałabym Ci pomóc, bo jak czytam takie posty to przypomina mi sie moja przeszłość.. to sie nazywa chyba kompulsy czy jakos tak i ja na to xchorowalam choc to bylo daawno i nie zdawalam sobie z tego sprawy. pomogło załamanie odejściem chłopaka i to, że postanowiłam coś w końcu zmienić. pamietam jak myślalam sobie: cóz za paradoks.. kiedys odchudzalam sie i bylam gruba, teraz jem normalnie i jest ok. bo schudłam. najpierw przez pare miesiecy moze nawet rok nie slodzilam, nie jadlam slodyczy i nie jadlam nic po 18. i bylam przy tym sumienna. czasami darzalo mi sie zgrzeszyc ale nie wpedzalam sie w poczucie winy, tylko na drugi dzine staram sie jesc mniej. musisz sobie po prostu wyregulowac przemiane materii jedzac racjonalnie!! nie wiem ile masz tych dodatkowych kilogramow, ale mysle ze jesli chcesz wazyc np. 8 kg mniej to moj sposob sie sprawdzi. tylko musisz przygotowac sie na dlugi proces schodzenia z wagi. uważam, że dieta ci niepotrzebna. musisz najpierw nauczyc sie normalnie jesc i nie liczyc ciagle kalorii. nie wpedzac sie w wyrzuty sumienia po kolejnym posilku. znalesc jakias forme ruchu, ktora sprawi Ci przyjemność. zobaczysz, ze schudniecie nie musi byc wynikiem glodowki. mam nadzieje, ze ci sie uda

[LoLcIa123]

Napisane przez izuu

nie jadlam nic po 18

To akurat mądre nie było

[Mimi273]

Dziewczyny, dzieki , ze jestescie!Myslalam,ze to tylko ja mam cos takiego,a tu sie okazuje ze nie tylko mnie sie tyczy ten problem.Slyszalam tez , ze aby nie miec napadow,trzeba jakos zjadac odpowiednia ilosc np. białka,węglowodanow,tlusz czow itp,ale wlasnie nie wiem w jakich proporcjach to ma byc Ja po prostu juz nie moge z tymi napadami nie wiem co robic, dzisiaj mialam kolejny napad, zawsze w weekend. Chce wierzyc w to, ze to byl ostatni napad.

[karola_plm]

czesc dziewczyny, wyglada na to ze nie jestem sama :/
przed sylwestrem i studniowka odchudzalam sie jak szalona. niewiele jadlam, cwiczylam do upadlego. udalo mi sie zrzucic 5kg i wygladalam naprawde dobrze. a teraz? przez ostatnie dwa miesiace obzeram sie jak szalona. i tak samo jak u Was - wcale nie jestem glodna, ale czesto jest tak ze jem i jem az jest mi niedobrze i nawet wtedy potrafie jeszcze cos w siebie wcisnac. to jest koszmar, bo nie potrafie tego pohamowac. czasem jem bo sie nudze, gdy sie stresuje jem 2 razy wiecej, nie wspomne juz o tygodniu przed okresem. wtedy bije rekordy. nie wiem jak sobie z tym poradzic idzie wiosna a ja utylam 5kg i przybylo mi po pare dobrych centymetrow tu i tam. przestaje sie miescic we wszystkie spodnie i czuje sie okropnie

[come fly with me]

Kiedy nasze podejście do jedzenia i własnego wyglądu tkwi w psychice i ma na nią olbrzymi wpływ, to chyba zawsze oznacza zaburzenia odzywiania. Dawno dawno temu też sie tak obżerałam. Jadłam wszystko, nie licząc kalorii. Ważyłam za duzo (prawie 65 kg przy wzroście 164) i jakoś mnie to nie obchodziło.. aż nadszedł moment zwrotu. zaczęłam się odchudzać, zrzuciłam 13 kg i podejście do jedzenia zmieniło się o 180 stopni. Kiedy jadłam za dużo (chociaz to nie było dużo!! nie przekraczałam 1000 kcal dziennie) czułam się okropnie, każdy cukierek albo lody kończyły się wyrzutami sumienia i załamaniem - jaka to jestem beznadziejna i słaba... więc ze skrajności w skrajność. z problemów z odzywianiem chyba nie da się wyleczyć do końca. zawsze coś w nas pozostanie, co będzie prowokować myślenie w taki czy inny sposób o sobie i jedzeniu.. hmmm.

[Margaret90]

To tzw. hyperphagia. Cierpię na tę przypadłość już 4 lata. Podobno to wszystko było spowodowane zła samooceną, jak również depresją...Zaczynał se niewinnie. Jak zwykła nastolatka, która dopiero co wchodziła w dorosłe życie zaczęłam się odchudzać, wszystkie dziewczyny w mojej szkole były na jakieś diecie...a do tego moja przyjaciółka miała figurę modelki, szczupłe nogi a ja taka przeciętna. Odchudzałam się, było dobrze. Potem przyszły problemy zaczęłam jeść, lecz tego nie można było określić jedzeniem tylko żarciem...potrafiłam pochłonąć ok 2500 kcal naraz, czasami nawet więcej...jak odkurzacz pożerałam wszystko co znalazło się na mojej drodze. Przytyłam 8 kg w ciągu miesiąca. Załamałam się, czułam ten tłuszcz na sobie...wpadłam w obsesję, zaczęłam się odchudzać, po 3 dniach przestałam jeść, piłam tylko wodę, zrezygnowałam z kolacji, potem nie jadłam śniadania, czasami nawet obiadu. żywność chowałam po szafkach bądź wyrzucałam do śmietnika...do tego ćwiczyłam jak opętana, katowałam się. W ciągu dwóch tygodni schudłam 6 kg. Byłam zadowolona, lecz wystarczył smutek który zburzył wszystko...znów wpadłam w obsesję. To błędne koło toczy się już ponad 4 lata. Nienawidzę siebie, nienawidzę swoich grubych nóg...Teraz świat nagli, wszyscy muszą być szczupli i piękni, jak jesteś przeciętna już nie istniejesz, ale ja nie podążam za modą tylko to wszystko spowodowane jest tym, że kiedyś bliska osoba wytykała mi, iż jestem gruba i brzydka...

[tola150]

cześc dziewczyny. wygląda na to że ja też mam ten problem. kiedyś byłam szczuplutka, chudziutka. mogłam jeść wszystko i nadal miałam fajną figurę. chyba wydawało mi się że tak będzie zawsze bo tak jadłam i jadłam, aż pewnego dnia stwierdziłam że mam wystający brzuch, grube uda i dużą pupe. i wtedy zaczełam się dochudzać. ale im bardziej chciałam schudnąć tym trudniejsze to było do zrobienia. jedzenie stało się moją obsesją. gdy wiedziałam że mam coś dobrego w lodówce, ciągle o tym myślałam, w końcu oczywiście sięgałam po jedzenie. w sumie powinnam o tym pisać w czasie teaźniejszym, bo teraz jest jeszcze gorzej. potrafię napchać się tak że aż boli mnie żałądek. czasami aż mi się to jedzenie "cofa" i czuję jakbym zaraz miała to zwrócić. ale ledwo opadnie uczucie nasycenia, ja znowu sięgam po jedzenie. dobija mnie to, nie radzę sobie. żeby schudnąć próbowałam ćwiczyć, ale co z tego, kiedy wracałam z basenu czy z biegania, rzucałam się na jedzenie i usprawiedliwiałam to sobie tym że przecież ćwiczę więc mogę. wiem, głupie to. dochodzi jeszcze do tego taka mała presja ze strony mojego chłopaka, żebym się za siebie wzieła bo się zapuściłam nieco. kupuje mi karnety na basen, na siłownię. wiem że to jest do pokonania. byłam na wakacje w irlandi, pracowałam 8 godzin i jadłam tylko wtedy kiedy miałam przerwy i umiarkowane ilości, przez 2 miesiące schudłam 6 kilo i wyglądałam o niebo lepiej. na mniejszą ilość jedzenia wpłyneła też chęć zaoszczędzenia na jedzeniu żeby coś do domu przywieźć. na początku oczywiście było ciężko i siedząc w nudnej pracy myślałam tylko o tym kiedy będzie przerwai będe mogła zjeść. po przyjściu z pracy nakładałam sobie na talerz olbrzymie ilości jedzenia. ale po około 2 tygodniach przestałam o tym myśleć i kiedy wracałam do polski lżejsza o te 6 kilo myślałam że już sobie poradzę, ale niestety koszmar powrócił i znowu się obrzeram. już nie mam siły i nie wiem jak sobie z tym radzić

sory za przydługi post ale chciałam przedstawić w całości moją historię

[fasolcia]

a jednak widzę, że nie tylko ja mam takie anomalie.
i w moim przypadku rzeczywiście zaczęło się już od dzieciństwa. zawsze była raczej 'pulchnym dzieckiem' któremu się nic nie odmawiało bo 'dopiero rosnę'. dopiero kiedy doszłam do wagi 92 kg przy wzroście 180cm wzięłam się za siebie. schudłam 12 kg, wyglądam lepiej [ale jeszcze nie super]. teraz strasznie trudno mi jest schudnąć bo popadam ze skrajności w skrajność. ogólem przez od poniedziałku do piątku ledwo dochodzę do 500 kcal. nic mi więcej do szczęscia nie trzeba jak herbatka pu-erh i jakiś tam mały obiad.. ale kiedy nadchodzi weekend.... tu ciasteczko, tam popcorn, tu ciasto, tu urodzinyy.. i tak potrafię pochłonąc mnóstwo kalorii, a przecież nie z głodu. na siłę pcham w usta coś, co jest dobre, tylko po to by zjeść. nie umiem się opanować. dzisiaj to w ogóle... jem i jem a już brzuch mi pęka. ale myślę - może jeszcze kawałek? nie umiem z tym walczyć...

[tola150]

Napisane przez fasolcia

a jednak widzę, że nie tylko ja mam takie anomalie.
i w moim przypadku rzeczywiście zaczęło się już od dzieciństwa. zawsze była raczej 'pulchnym dzieckiem' któremu się nic nie odmawiało bo 'dopiero rosnę'. dopiero kiedy doszłam do wagi 92 kg przy wzroście 180cm wzięłam się za siebie. schudłam 12 kg, wyglądam lepiej [ale jeszcze nie super]. teraz strasznie trudno mi jest schudnąć bo popadam ze skrajności w skrajność. ogólem przez od poniedziałku do piątku ledwo dochodzę do 500 kcal. nic mi więcej do szczęscia nie trzeba jak herbatka pu-erh i jakiś tam mały obiad.. ale kiedy nadchodzi weekend.... tu ciasteczko, tam popcorn, tu ciasto, tu urodzinyy.. i tak potrafię pochłonąc mnóstwo kalorii, a przecież nie z głodu. na siłę pcham w usta coś, co jest dobre, tylko po to by zjeść. nie umiem się opanować. dzisiaj to w ogóle... jem i jem a już brzuch mi pęka. ale myślę - może jeszcze kawałek? nie umiem z tym walczyć...

jeśli o mnie chodzi to w tygodniu rzeczywiści jest troche łatwiej się ograniczać. jeżdze na uczelnie, skupiam się na czymś i udaje się jakoś wytrzymać, chociaż podczas okienek gdy siedzimy w bufecie muszę jakąś zapiekankę albo bułkę sobie kupić bo inaczej bym oszalała. oczywiście po tej zapiekance czuję niedosyt ale tak mi głupio kupować kolejną także jakoś się powstrzymuję, ale gdy tylko wracam do domu, napycham się tak że pękam. a dzisiaj np. zjadłam 1,5 czekolady i pół paczki ciasteczek. nie mogłam się powstrzymać.
jeśli chodzi o moją wagę chyba mieszczę się w prawidłowym bmi, ale faktem jest, że jestem że tak powiem zapuszczona. mało mięśni, dużo tkanki tłuszczowej. ah, co z tą wstrętną przypadłością zrobić?! chyba rzeczywiście trzeba pomyśleć nad psychologiem, sama jestem na to za słaba. tylko jakoś głupio mi tam iść i powiedzieć: dzień dobry, za bardzo się obżeram.

[tola150]

wpadłam na pewnien pomysł: wczoraj zaczełam spisywać wszystko co zjadłam w kalendarzu. mam nadzieje że pomoże mi to obiektywnie spojrzeć na ilość jedzenia którą pochłaniam. po wczorajszym dniu rzeczywiście nieco się przeraziłam i chyba w jakiś sposób mnie to zmotywowało do walki i dzisiaj zjadłam około 1300 kcal, więc już jest jakiś postęp jest. mam nadzieję że dam radę. .

[Margaret90]

Tola życzę wytrwałości. Ja też kiedyś tak robiłam, pomogło na tydzień potem jak przyszło ssanie to nie mogłam opanować apetytu. To jest niewidzialna bestia, musiałabyś mieć naprawdę bardzo silną wolę. Pozdrawiam ale jednak walcz z tym, trzymam kciuki.

[Djapira]

Margaraet a u Ciebie jeak z tym jedzieniem?

Ja chyba odwiedze psychologa szkolnego....

[Margaret90]

Napisane przez Djapira

Margaraet a u Ciebie jeak z tym jedzieniem?

Ja chyba odwiedze psychologa szkolnego....

Bywa różnie i zalezy od mojego samopoczucia. Kiedy jestem zła, smutna albo nie mam co robić pierwsze co robię to wędruje do lodówki a jak nic nie znajdę to gorączkowo grzebię po szafach i szukam coś słodkiego jak nie znajdę pożeram cukier. Ostatnio jem jak najęta. Dzisiaj ciocia powiedziała mi, że przytyłam wiem, że mam duży tyłek...ale jakoś nie potrafię się zmobilizować do ćwiczeń, 15 minut pojeżdżę na rowerze i mam dość. Jeszcze doszły problemy z sercem na tle nerwowym. Jedni mówią, że mam bulimię drudzy, że przesadzam a inni jeszcze, że cierpię na hyperphagię....wizyta u psychologa szkolnego to moim zdaniem nie zbyt dobry pomysł, bo albo Cie skieruje na terapię albo rozpowie nauczycielom, że np. cierpisz na bulimię. Niestety tak bywa.
W ogóle zauwazyłam u siebie dużą rozbieżność w jedzeniu. śniadanie ubogie, w szkole słodkie bułki, jakiś baton, w domu obiad. Ze szkoły przychodze o 16 głodna jak wilk i zaczyna się szubranie po szafkach. Jem wszystko i w dużych ilościach. Ostatnio zeżarłam wręcz 2 czekolady i jeszcze mi było mało...odkurzacz normalnie, boję się, że tak obrosnę w tłuszcz, że nie będe potrafiła go zrzucić. Djapira sądze, że naszym przypadku bez terapii się nie obejdzie