Emocje w dniu slubu

[aaneczka]

A ja tak sie bałam, że będę płakać i co?... Jednak własny ślub to zupełnie inny rodzaj emocji- cały czas się uśmiechałam, zarówno podczas błogosławieństwa rodziców, jak i w kościele Byłam taka szczęśliwa, że uśmiech nie schodził z mojej twarzy przez cały dzień i całą noc

[tancerka212]

oj dziewczynki wy moje ja jeszcze nie mam daty ale juz się boję płaczu i wzruszenia.. jeszcze ja jako tako myslę że będę sie trzymac najwyżej mi głos będzie drżał ale boję się że przez mamę i teściową zaczne ryczec jak bóbr juz przy błogoslawienstwie!!! to takie 2 babki co na mysl o moim slubie z tżcikiem juz chlipią, wsystkie przysięgi na ślubach w rodzinie tak przeżywają że aż łzy im lecą, więc na moim na bank będą we dwie stać i ryczeć.. nie wiem co z nimi mam zrobic bo jak one zaczną to się i na mnie przeniesie mam na nie w ogole nie patrzec przez cały dzien?? heh.. to będzie naprawdę interesujące...

[nel_a]

Ja byłam bardzo spokojna a lezke uronilam jak mielismy pierwszy taniec, a pozniej jak z kwiaciarni przyjechala jakas babka wreczyc mi kosz kwoatow zamowiony przez kolezanke ktora niestety z powodu wyjazdu za granice nie mogla przyjsc.

[kasiuleks]

ja tez sie tego boje mam jednak nadzieje ze nie bedzie tak zle

[aniaaa83]

AAneczka ja miałam podobnie strasznie się balam, że w dniu ślubu albo będę płakać albo panicznie śmiać ...lecz bylam taka przejęta i szcęśliwa, że uśmiech nie schodził z mojej twarzy.oczywiście wcześniej miałam tajemną broń....zjadlam w tym dniu całą tabliczkę czekolady ale promieniałam wewnętrznie radością i było na odwrót niż przypuszczałam. miałam kilka chwil, że było ciiężko z emocjami ale dałam radę

[Agatkia]

No, ja mialam podobnie. Im blizej slubu, tym wiekszy wewnetzrny spokoj mi towarzyszyl... radosc- taka, ktorą trudno opisac. Podczas uroczystosci na naszych twarzach goscil permanentny banan- usmiech od ucha do ucha Nawet przysiege skladalismy tacy usmiechnieci. To bylo niesamowite. Daleka bylam od wzruszen i lez- ogarnela mnie taka radosc, ze zaraz po mialam ochote tanczyc, spiewac, skakac, biegac. Swiat przestal istniec, ludzie wkolo.... to naprawde nie mialo znaczenia. Tylko MY. Niezwykle przezycie.

[nysza]

Napisane przez wersta

w moim przypadku zaczynam rozważać drinka przed

tak, jak najbardziej polecam, z własnego doświadczenia wiem ze pomaga, sączyłam go robiąc sobie makijaż. Też należę do osób uczuciowych i płaczliwych na slubach , ale na własnym jesteś tak zaaferowana i przejęta całą tą sytuacją że nie pomyślisz nawet o płaczu... w trakcie przysięgi miałam strasznie zmieniony głos i dlatego mówiłam cicho tylko do męża a nie mikrofonu ( teraz żałuję ze nie powiedziałam księdzu aby darował sobie ten mikrofon bo jak słyszysz swój głos przez mikrofon, to wówczas stresówka nachodzi bo głos troszku inny i w ogóle..)
Ogólnie całą uroczystość wspominam bardzo miło i nie chciało mi sie o dziwo płakać hiih , chociaż przyznam się że najgorszym momentem było dla mnie jak przyszedł po nas ksiądz i szliśmy za nim przez kościół- nic z tego nie pamiętam hhihih ale jak już usiadłam popatrzyłam na mojego TŻ uspokoiłam się i było juz ok.

Aha i starałam sie nie zwracać uwagi na chlipiących za mną -musiałam sobie wmawiać, że nic nie słyszę bo tez zaczęłabym płakać hihih.

Najważniejsze, to skupić się na sobie i TZ a wówczas bedzie wszystko OK .

Wszystkiego naj dla wszystkich Panien Młodych i powodzenia !!!

[m.a.r.t.a]

Napisane przez nysza

Aha i starałam sie nie zwracać uwagi na chlipiących za mną -musiałam sobie wmawiać, że nic nie słyszę bo tez zaczęłabym płakać hihih.!

Dokładnie, czyjeś zły wzruszenia są dla mnie tak samo zaraźliwie jak widok ziewającej osoby

[wersta]

no dobra ślub za 3 tyg., drinki odpadają, bo jestem w ciąży.
na pewno się rozbeczę tym bardziej, że przez te straszne hormony jestem jeszcze bardziej płaczliwa niż zazwyczaj

[21pyza]

Nie należe do placzliwych osób, ale własengo ślubu sie obawiałam, to duża radość ale też i duży stres. Pierwsze przełknięte łzy miałam na błogosławieństwie kiedy podszedł mój dziadek (on jeden z dziadków mi został, a dziadków mojego męża nie było), w kościele nie było łez (moich ,bo o dziwo popłakał sie mój teść), drugie przełknięte łzy były podczas życzeń kiedy podeszli moi rodzice, ale oni byli oststnią parą i prawie nikt nie zauważył, a trzecie podczas podziękowania dla rodziców i to było dla mnie najgorsze, bo ja jestem bardzo z nimi związana i trudno mi było powiedzieć ile im zawdzięczam.
Ale generalnie było super, nawet jak sie któraś popłacze to co, przecież to ważny dzień i wiadomo że państwu młodym towarzyszą wielkie emocje, niech tylko świadkowa ma zapas chusteczek i wszystko co potrzebne do poprawy makijażu
Pozdrawiam wszystkie przyszłe i obecne mężatki

[wersta]

już po ślubie 2 tyg i nie wierzę do tej pory, ale ani jednaj łzy ani razu
jestem z siebie dumna przy ołtarzu myślałam tylko "dam radę dam radę". uffff.....

[gosia1007]

Też zawsze łatwo się wzruszam. Ostatnio łzy kręciły mi się w oczkach na weselu naszych znajomych, na którym była obecna ich malutka córeczka. Tak ślicznie razem wyglądali...Aż się boję pomyśleć co będzie w TYM DNIU. Mam nadzieję, że nie będę jak bóbr

[hania811]

Napisane przez wersta

już po ślubie 2 tyg i nie wierzę do tej pory, ale ani jednaj łzy ani razu
jestem z siebie dumna przy ołtarzu myślałam tylko "dam radę dam radę". uffff.....

Taki mału off top
Wszystkego najlepszego.
Swoja drogą w szoku jestem ze to już...ale ten czas zapindala

Zajrzyj na wymarzony pierscionek i opowiedz jak było

A co do tematu....ja płacze nawet na tancu z gwiazdami ze wzruszenia, a na slubach to juz obligatoryjnie...z wyjatkiem swojego. Byłam wyluzowana szcześliwa

[wersta]

Napisane przez hania811

Wszystkego najlepszego.
Swoja drogą w szoku jestem ze to już...ale ten czas zapindala

Zajrzyj na wymarzony pierscionek i opowiedz jak było

ano leci...
zajrzę dziś na pewno to już chyba 6ta część, co?
dziękuję serdecznie

[soffera]

Napisane przez wersta

już po ślubie 2 tyg i nie wierzę do tej pory, ale ani jednaj łzy ani razu
jestem z siebie dumna przy ołtarzu myślałam tylko "dam radę dam radę". uffff.....

2 tygodnie po ślubie a nawet malutkiej relacji nie ma!!! Do nadrobienia

[ula94]

ja mialam slub 7 lipca 2007.I bylam przerazona jak to wszystko bedzie bo ten stres.balam sie bardzo ale jak przyjechal juz po mnie moj obecny maz to wszystko przeszlo.stres jakby odszedl w kosciele tez przysiega byla bez zarzutu.i potem juz nawet pierwszy taniec nie byl straszny.zawsze bylam taka szara myszka nie lubilam byc w centrum uwagi a wtedy nie wiem jak to sie stalo ze dobrze sie czulam bedac w centrum uwagi razem z mezem.po prostu ten stres wtedy odchodzi choc wszyscy na ciebie patrza ale ja czulam jak nasza rodzina nas wspiera dobrym slowem czy usmiechem.to byl najszczesliwszy dzien naszego zycia.pozdrawiam wszystkie mezatki i przyszle panny mlode.

[agatita]

Kobitki kochane, wcale sie nie dziwie, że macie takie obawy, bo ja również takowe mam. Jestem strasznym płaczkiem, bardzo łatwo sie wzruszam....na każdym romantycznym filmie, bajce, nawet serialach, nie mówiąc już o ślubach. To wszystko nasiliło się jeszcze bardziej kiedy zmarł mój brat. Ryczę jeszcze częściej i jeszcze bardziej wszystko przeżywam w tym roku strasznie się poryczałam na kolacji wigilijnej u mojego Tż, ledwo się pozbierałam, aż mi głupio było trochę. Dlatego dziś jestem pewna, że i na swoim ślubie się poryczę ze wzruszenia, z tęsknoty i żalu mam tylko nadzieję, że się pozbieram po ceremonii i będę jakoś trzymała...przynajmniej do podziękowań dla rodziców.

[m.a.r.t.a]

Napisane przez agatita

Kobitki kochane, wcale sie nie dziwie, że macie takie obawy, bo ja również takowe mam. Jestem strasznym płaczkiem, bardzo łatwo sie wzruszam....na każdym romantycznym filmie, bajce, nawet serialach, nie mówiąc już o ślubach.
To wszystko nasiliło się jeszcze bardziej kiedy zmarł mój brat. Ryczę jeszcze częściej i jeszcze bardziej wszystko przeżywam w tym roku strasznie się poryczałam na kolacji wigilijnej u mojego Tż, ledwo się pozbierałam, aż mi głupio było trochę. Dlatego dziś jestem pewna, że i na swoim ślubie się poryczę ze wzruszenia, z tęsknoty i żalu mam tylko nadzieję, że się pozbieram po ceremonii i będę jakoś trzymała...przynajmniej do podziękowań dla rodziców.

Kiedyś też taka byłam, bardzo wrażliwa i uczuciowa, ale coś się we mnie odmieniło......odmieniło po śmierci mojego Taty w trakcie przygotowań ślubnych. Miałam ochotę odwołać wszystkie umowy i wziąć skromny ślub lub w ogóle go przełożyć. Potrzebowałam prawie roku, żeby na słowo "wesele, ceremonia itp" znowu się uśmiechnąć a nie rozpłakać, że Ojciec mnie nawet nie przytuli, nie pocałuje, nie zobaczy w białej sukni.

Kiedy w trakcie mojej żałoby poszliśmy na wesele znajomych, podczas podziękowań dla rodziców broniłam się od łez, ale nie dlatego, że wzruszyła mnie ta chwila, tylko dlatego, że ja nie będę mogła podziękować mojemu Ojcu za to, że mnie wychował na porządną dziewczynę, zapewnił mi wszystko co było mi potrzebne i że był (JEST) najukochańszym Ojcem, jakiego tylko mogłam mieć.
Nie zdążyłam tego zrobić za żywota, pozostała mi za to nieskończona możliwość podziękowania na cmentarzu czy w modlitwie.
Nie tak to sobie wszystko wyobrażałam

[agatita]

Napisane przez m.a.r.t.a

Nie zdążyłam tego zrobić za żywota, pozostała mi za to nieskończona możliwość podziękowania na cmentarzu czy w modlitwie.
Nie tak to sobie wszystko wyobrażałam

Czuje się dokładnie tak samo...nawet się poryczałam nad tymi naszymi postami. Bart pewnie by mi świadkował. Też chciałam wszystko odkładać, bo ślub będzie zaledwie 1,5 roku po ale w końcu postanowiliśmy, że zostaniemy przy naszej dacie, bo wiem, że mój brat tego właśnie by chciał....
Płakać na pewno będę...

[Zuza80]

Współczuję Wam bardzo. nie przeżyłam tego na szczęście, a jestem tak silnie związana uczuciowo z rodzicami... Mnie w czasie ślubu bardzo drżał głos, ponoć prawie wcale nie było mnie słychać. Z trudem powstrzymywałam emocje. Nad tym trudno zapanować. tylko myślę, albo oglądam filmik ze ślubu i już mnie bierze....

[pati86]

Mam to samo. Jestem strasznie wrażliwa i płacze zazwyczaj 3 razy dziennie. A to z powodu filmu, a to gdy oglądam program o żle traktowanych zwierzątkach, gdy rozmyślam o babci i dziadku którzy są w niebie. Tych sytuacji jest mnóstwo. Wzruszam sie na ślubach i pogrzebach osób których nie znam. łzy mi towarzysza niemal codziennie. Ostatnio byłam świadkową na slubie kuzynki. Płakałam jak oszalała- w czasie ceremonii zaślubin, w trakcie jej pierwszego tańca, w trakcie wręczania prezentów... Aż samej mi było wstyd!
Wychodzę za maż w następnym roku 29 sierpnia- mam wielką nadzieje że uronię tylko jedną łzę i nie przepłaczę całego, własnego wesela
Oby.

[siostra_larsa]

Napisane przez Marua:)

Nie znalazlam w wyszukiwarce takiego tematu wiec zakladam..... bo wiem ze bede miala z tym problem..... Nie mamy jeszcze ustalonej daty slubu ale tu nie o tym....

Dreczy mnie to ze jak jestesmy u kogos na slubie to ja sie strasznie wzruszam: w trakcie skladania przysiegi w kosciele, albo jak organista gra cos romantycznego, takiego wiecie.... jak to na slubach... To mi zaraz lzy do oczu naplywaja hehe. No i jak jestem a czyims slubie to wtedy staram sie np myslec o czyms zupelnie innym i nie sluchac zeby sie nie poryczec. Ale co bedzie jak to ja stane na slubnym kobiercu? Matko juz widze te litry wylanych lez ze wzruszenia hehe nie wiem czemu tak mam i jak temu zaradzic. Nawet w czasie czyjegos wesela jestem w stanie sie poryczec np przy podziekowaniu dla rodzicow itd.... Dreczy mnie to bo nie chce wygladac ciagle zaplakana. Boje sie ze wlasnie te lzy mnie bardziej zestresuja ze np sie rozmazalam czy jak ja wygladam taka zaplakana.
Gdyby np slub wywolywal u mnie nerwy wziela bym tabletke uspokajajaca ale na lzy nic nie wezme

Moze ktoras z wasma podobny problem?

A ja miałam podobny problem. Na ślubach koleżanek to normalnie łzy niepowstrzymane na Ave Maria, potem na weselu na "cudownych rodziców mam"... No i tak to było. W dniu mojego ślubu byłam jednak spokojna, aż w szoku byłam, jak bardzo się wyluzowałam.

Rodzicom zaznaczyłam, żeby organista nie grał Ave Maria (bo nie chciałam już na początku spłynąć łzami). Ale oczywiście nie posłuchali. Myślałam, że się rozpłaczę jak popłynęły pierwsze dźwięki (nie żebym nie lubiła tego utworu- wręcz przeciwnie), ale nie. Głęboko oddychałam i było OK.

Popatrzyłam na mojego przystojnego męża, na mój bukiet ślubny i w ogóle wszystko to mnie taką radością nastroiło, tak strasznie się cieszyłam tym wszystkim, że nie było miejsca na łzy. Jasne, troszkę się wzruszyłam (zwłaszcza na błogosławieństwie, jak mamuśki obie się poryczały), ale obeszło się bez łez. Ogólnie polecam duuuuużo się uśmiechać w tym dniu i wszystkim cieszyć się jak dziecko.

Powodzenia i dużo szczęścia!