Jesteś gruba! Odchudzaj się!- powiedziała mama.

[nice6irl]

Napisane przez Aggie125

Cóż... w takim razie pozostań ofiarą przemocy domowej. W takiej sytuacji nic Ci nie możemy radzić.

Nie wiem, co mam powiedzieć.
Miałabym się skazać na sąd i inne tego typu sprawy? A gdzie bym mieszkała? Jak bym wyjaśniła swoim dzieciom czemu nie mam rodziny?

[goldfish3000]

Napisane przez nice6irl

Cholernie mi wstyd, że jestem taka słaba i muszę się żalić ze swoich problemów prawie każdorazowo tutaj na forum.

Niepotrzebnie.
Za każdym wpisem stoi człowiek. Forum to nie jest abstrakcyjny twór. To są ludzie, a my ich potrzebujemy.
Nie jestem dobra w poradach rodzinnych, więc ci nic nie napiszę, ale masz tu wsparcie
Trzymaj się cieplutko. Jakoś to się musi poukładać.

[Aggie125]

Napisane przez nice6irl

Nie wiem, co mam powiedzieć.
Miałabym się skazać na sąd i inne tego typu sprawy? A gdzie bym mieszkała? Jak bym wyjaśniła swoim dzieciom czemu nie mam rodziny?

To co byś kiedyś powiedziała dzieciom, to najmniejszy problem. A co do mieszkania to powinnas sie poradzić kgooś obeznanego z prawem - co zrobić, abys nie musiala sie wyprowadzać i miała zapewniony spokój. Bo może jest jakies wyjście? W ogóle, ile osób mieszka u Was w domu? I jakie są Wasze wzajemne stosunki?

[201803290936]

Napisane przez istari

nice, może na początek ustalimy jedno: waga 56kg przy wzroście 156cm to waga NORMALNA. nie daj sie zwariować anorektyczkom, ktorych teraz pelno w gazetach i TV. zajrzalam w Twoj profil - masz 20 lat, to naprawde dobra waga w tym wieku.
co do Twojej mamy...szok. bardzo, bardzo mi przykro moim zdaniem to ona ma problem a nie Ty. jak u niej z wagą?może odbija sobie swoje kompleksy na Tobie? nie wiem co Ci napisać...

Dokładnie. I problem chyba nie leży po stronie Twojej wagi (nie zagrażającej Twojemu zdrowiu, mieszczącej się w normie) ale po stronie jakichś problemów Twojej mamy. Bo widać coś w tym domu jest nie tak, skoro matka bije córkę po twarzy (nieważne, czy dlatego, że córka się spóźniła do domu, dostała złą ocenę, czy z powodu chęci zjedzenia kolacji). Twoja mama nie radzi sobie z emocjami. Nie rozumiem tego . Może po prostu chce się Ciebie pozbyć z domu? Bez względu na motywy jej postępowania pamiętaj: to nie Twoja wina i nie daj się tak traktować. Nie powinnaś być jej ofiarą, dawać się wpędzać w kompleksy. I nie martw się o swoje (przyszłe) dzieci - z taką babcią na pewno nie chciałyby mieć do czynienia. A chciałyby mieć uśmiechniętą, nie zestresowaną mamę.

[syntagma]

a masz moze oparcie w ojcu, kims z rodziny innym? ciocia, babcia? Szkoda, ze nie wyjechalas na studia do innego miasta to by duzo pomoglo.

[nice6irl]

Napisane przez Aggie125

To co byś kiedyś powiedziała dzieciom, to najmniejszy problem. A co do mieszkania to powinnas sie poradzić kgooś obeznanego z prawem - co zrobić, abys nie musiala sie wyprowadzać i miała zapewniony spokój. Bo może jest jakies wyjście? W ogóle, ile osób mieszka u Was w domu? I jakie są Wasze wzajemne stosunki?

Mieszka nas czworo. Mam jeszcze brata. Nasze relacje przez długi czas wydawały mi się normalne. Dopóki nie zaczęłam poznawać rodziców znajomych. Ja tak naprawde nie mam do kogo się odezwać. Czuję sie tutaj samotna. Nikt ze mną nie rozmawia jak z partnerem tylko jak z kulą u nogi. Nie ma czegoś takiego jak rozmawianie o planach. Mama mi nawet nigdy nie mówiła, co mam zrobić na obiad jutro tylko szła spać. A jak na drugi dzień przychodziła to po prostu miało być zrobione. Ja się miałam domyślić, że jak leży ogórek to ma być mizeria. Więc zero rozmów. Z ojcem nie mam też praktycznie wspólnego języka, ale od jakiegoś czasu się uspokoił i przynajmniej nie krzyczy. Teraz wyjeżdża. Z bratem, jak z bratem. Też się na mnie wyładowywuje. Dzisiaj zwróciłam mu uwagę o to, aby posprzątał po sobie, więc rzucił we mnie talerzem, nożem, widelcem i rozgniótł mi banana na głowie. Ale wydaje mi się, że on w tym domu czasami nie wytrzymuje i ma poważne problemy emocjonalne. Już kiedyś się żaliłam tutaj, że brat używa swojej siły wobec mnie.
Stosunki ogólnie trudne. Staram się bywać w domu tylko jak muszę.

Napisane przez Doris1981

Dokładnie. I problem chyba nie leży po stronie Twojej wagi (nie zagrażającej Twojemu zdrowiu, mieszczącej się w normie) ale po stronie jakichś problemów Twojej mamy. Bo widać coś w tym domu jest nie tak, skoro matka bije córkę po twarzy (nieważne, czy dlatego, że córka się spóźniła do domu, dostała złą ocenę, czy z powodu chęci zjedzenia kolacji). Twoja mama nie radzi sobie z emocjami. Nie rozumiem tego . Może po prostu chce się Ciebie pozbyć z domu?

Też mi się wydaje, że może chce mnie się pozbyć. Kilka razy nawet powiedziała, że powinnam wyjść już za mąż i się wyprowadzić. Tylko ja nie znam właściwie swojej matki i nigdy nie wiem, czy to jest forma żartu, czy mówi poważnie. Ale wspomina o tym dość często.

[feVer87]

Nice piszesz, ze studiujesz; być moze Twojej mamie po prostu przeszkadza sam fakt życia na Jej barku. Z całą pewnością Jej zachowanie nie jest normalne. Sama ze sobą ma problem i to powazny a chce go rozwiązac kosztem Twojej psychiki. Musisz się odciąć od domowego środowiska. Innego wyjscia nie widzę. Nie sądzę, zeby jakakolwiek rozmowa pomogla. Są osoby, z którymi nie da się porozmawiać i tak wiedzą swoje. Rozumiem jakby była kochającą mamą i raz Jej się zdarzyło Cię zaatakować. Ale skoro relacje są złe całe zycie to musisz po prostu zycie zmienić. A mamie przydałaby się jakas terapia.

[Rena]

Widze nawet po tym jak piszesz, ze jestes jeszcze zdenerwowana.

Sama mam toksyczna rodzicielke - jedynym lekarstwem byc 100% niezaleznym finansowo i szukam oparcia emocjonalnego gdzie indziej.

Ostatnio zostalam wystawiona do wiatru w ... wigilie. Pomimo, ze swieta maja w naszym kraju charakter rodzinny pewnie na wielkanoc przyjme jakies zaproszenie od znajomych.

Obawiam sie, ze rozmowy moga nie wiele pomoc.

PS: Wypowiadajac sie w tym watku czuje sie jak slepy prowadzacego kulawego

[Aggie125]

Nice6irl, uciekajj stamtąd!!!

Co to znaczy, że brat się na Tobie wyładowuje? Jak taki odwazny, to niech sie wyładowuje na matce albo ojcu, jesli to do nich ma pretensje!!!

Czy Ty czekasz, aż któregos pieknego dnia zdarzy się tragedia???

Szukaj pomocy prawnej i pytaj o możliwośc założenia sprawy o alimenty. A czy przez jakiś czas nie mogłabyś np. mieszkac u jakiejs kolezanki czy dalszej rodziny? Dorabiac orywczo chocby noszeniem ulotek i czekac na alimenty, które pozwolą Ci może znaleźć jakis pokoj przy rodzinie, choćby ze współlokatorami.

Zawsze jest jakies rozwiązanie, ale nie mozna być biernym.

[Cathas]

Napisane przez laylaaa

ważę tyle co autorka wątku. przy tym jestem wyższa o 20 cm. jak w takim razie nazwiesz moją wagę?

Tja. Ja przy wzroście 173 cm ważę 48 kg i co? Położyć się i umrzeć z niedowagi?

A poza offtopem to, nicegirl - ja bym postarała się porozmawiać z mamą na spokojnie. Ale nie gwarantuję, że to coś da. Być może będziesz musiała znosić coś takiego w różnych formach dopóki nie wyprowadzisz się z domu.
Teraz myślę, że powinnaś się uspokoić, przemyśleć wszystko i spróbować pomyśleć, o czym porozmawiasz z mamą.
A jeśli rozmowa nic nie da, to zawsze pozostają uszy otwarte z obu stron na jej "teksty" i ostra reakcja na bicie - złap ją za rękę i powiedz, by nigdy więcej nie ważyła się tego zrobić.Takie zimna reakcja zbije ją z pantałyku i da do myślenia.

[nice6irl]

Zostało mi 1,5 roku studiów. Szczerze to wyobrażałam sobie, że po prostu przetrzymam ten okres, a potem szybko ucieknę gdzieś daleko.
Chciałam studiować w innym mieście, ale ojciec się nie zgodził. Chciałam iść na zaoczne, nie zgodzili się. I tak prawde mówiąc chciałam nie iść na studia- nie było szans, musiałam.
Chciałabym uciec jak najdalej. Nie mam żadnej rodziny,na której mogłabym polegać, bo nikt nie utrzymuje kontaktów z moimi rodzicami. Oni chyba nie mają żadnych znajomych nawet.
Przemyślę jeszcze raz sprawę. Może coś wymyślę.

[Aggie125]

Napisane przez nice6irl

Chciałabym uciec jak najdalej. Nie mam żadnej rodziny,na której mogłabym polegać, bo nikt nie utrzymuje kontaktów z moimi rodzicami. Oni chyba nie mają żadnych znajomych nawet.
Przemyślę jeszcze raz sprawę. Może coś wymyślę.

To, że rodzina nie chce utrzymywac kontaktu z Twoimi rodzicami nie znaczy, że Tobie nie pomogą. Może być wręcz przeciwnie. Spróbuj sie z kims skontaktowac. A nuż sie okaże, że u jakiejś ciotki znalazłby się wolny pokój...?

[syntagma]

wyprowadzic sie trzeba jednak i im wczesniej to zrobisz tym lepiej dla Ciebie. Mialam podobna sytuacje, tylko jeszcze wieksza patologia to byla, nie bede opisywac bo to melodramat klasy D z elementami horroru. Lat potrzebowalam na to zeby sie wyzwolic z domu. Zmarnowalam sobie te lata... takze moja rada: postaraj sie zrobic wszystko zeby sie wyprowadzic, choc wiem, ze trudno. W moim przypadku nawet gdy uzyskalam niezaleznosc finansowa dalej tak zylam. Czlowiek chyba sie uzaleznia od tej przemocy. Ja normalnego zycia sobie wyobrazic nawet nie umialam. A teraz w glowe sie pukam, jak moglam byc tak glupia.

[goldfish3000]

Napisane przez Rena

PS: Wypowiadajac sie w tym watku czuje sie jak slepy prowadzacego kulawego

Chyba postawię tylko kropkę pod tą wypowiedzią. To chyba najlepiej wyrazi jak bardzo sie z nią zgadzam.

[Cathas]

Wydaje mi się, że problem polega na tym, że Twoi rodzice Cię sterroryzowali. Musiałam, nie zgodził się, nie zgodzili się... To przecież Twoje życie. Weź dziekankę, wyprowadź się, idź do pracy. Albo, jeśli nie chcesz tracić roku, spróbuj się przenieść do akademika [trochę taniej], poszukaj pracy dorywczej. Studia dzienne i pracę da się pogodzić.
Wystąp o zapomogę studencką, o stypendium [wiem, że jest płowa roku, ale jeśli opiszesz nagłość sytuacji, to myślę, że dałoby się coś załatwić].
Wiem, że wydaje Ci się, że nie dasz rady. Bo po czymś takim każdy by tak myślał. Ale chociaż spróbuj. Dla SIEBIE SAMEJ.

[201803290936]

Napisane przez Aggie125

Nice6irl, uciekajj stamtąd!!!

Co to znaczy, że brat się na Tobie wyładowuje? Jak taki odwazny, to niech sie wyładowuje na matce albo ojcu, jesli to do nich ma pretensje!!!

Czy Ty czekasz, aż któregos pieknego dnia zdarzy się tragedia???

Szukaj pomocy prawnej i pytaj o możliwośc założenia sprawy o alimenty. A czy przez jakiś czas nie mogłabyś np. mieszkac u jakiejs kolezanki czy dalszej rodziny? Dorabiac orywczo chocby noszeniem ulotek i czekac na alimenty, które pozwolą Ci może znaleźć jakis pokoj przy rodzinie, choćby ze współlokatorami.
Zawsze jest jakies rozwiązanie, ale nie mozna być biernym.

Też uważam, że to - niestety - najlepsze i jedyne rozwiązanie. Choćbyś miała żyć skromnie, to przynajmniej z dala od tych problemów i osób (które są Twoją rodziną, chociaż wcale się jak rodzina nie zachowują). Masz prawo do alimentów - skorzystaj z niego.

Napisane przez Aggie125

To, że rodzina nie chce utrzymywac kontaktu z Twoimi rodzicami nie znaczy, że Tobie nie pomogą. Może być wręcz przeciwnie. Spróbuj sie z kims skontaktowac. A nuż sie okaże, że u jakiejś ciotki znalazłby się wolny pokój...?

Też tak myślę. Skoro Twoi rodzice mają takie zachowania, to pewnie główny powód odcięcia się od nich rodziny. A ofierze ich zachowań, czyli Tobie, rodzina na pewno pomoże.

[1stLaDy]

zachowania Twojej mamy nie skomentuje...a jezeli i Tobie choc odrobinke przeszkadza waga to proponuje fintess.nie odchudzaj sie,nie katuj drakonskimi dietami.mi tez duzo osob mowilo ze jestm gruba.zaczelam chodzic na fitness dla siebie.cialo zmienilosie na lepsze bez diety a ja sie wyzylam i wysilkiem pokonalam swoj smutek i zlosc.teraz jestem bardziej pewna siebie

[miss venflon]

Tu problemem wcale nie jes Twoja "pseudo" nadwaga-tylko toksyczne i agresywne zachowania Twojej rodziny
Bicie, głodzenie, wyzywanie-czy tak funkcjonuje się w rodzinie-nie wnikam z czego to wynika-ale są to poważne zaburzenia
Zapytaj się na uczelni czy nie przysługiwałoby Ci stypendium socjalne-albo idź do dziekana i opowiedz o tragicznej i patologicznej sytuacji w rodzinie-poproś o przydziała akademika i jednorazową zapomogę
i juz teraz szukaj pracy
inaczej Cię zniszczą dziewczyno-musisz uciekać gdzie pieprz rośnie

[Shayla]

Uciekaj z tego toksycznego domu czym prędzej! Uważam, że to dla Ciebie jedyne rozwiązanie. Prędzej czy później siądzie Ci psychika, a wtedy możesz sobie nie poradzić samej. Takie ciągłe uwagi na temat wyglądu, wagi, to najlepsza droga do anoreksji, bulimii, depresji etc. Nie pozwól, aby tak Cię traktowano, przerwij ten koszmar. Poza tym mieszkając w takim domu z czasem możesz stać się nerwowa, ciągle rozdrażniona jak Twój brat, który nawiasem mówiąc najwyraźniej wymaga pomocy. Z tego co piszesz, kompletnie nad sobą nie panuje, a to bardzo niebezpieczne.


Zawsze istnieje jakieś rozwiązanie, nie ma sytuacji bez wyjścia, trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość, zagryźć zęby i zmierzyć się z sytuacją. Z pewnością poradzisz sobie, na początku będzie ciężko, ale ja na Twoim miejscu sto razy bardziej wolałabym poszukać sobie pracy (choćby weekendowej, a w tygodniu jakieś dorywcze zajęcia) i żyć we względnym spokoju poza domem rodzinnym, niż dalej męczyć się tak jak Ty teraz. Musi być ktoś, na kogo możesz liczyć, nie bój się prosić ludzi o pomoc.


Nie myśl, że powinnaś to jakoś znosić tylko po to, aby w przyszłości mieć w miarę dobre relacje z matką. Jeśli ona nie zrozumie, że Cię krzywdzi, to i tak nic nie da takie podtrzymywanie „więzi” rodzinnych. Czasem lepiej jest się zupełnie odciąć. Istnieje też szansa na to, że gdy zaczniesz żyć po swojemu, wyprowadzisz się i pokażesz, że potrafisz być w pełni samodzielna, to Twoja mama przejrzy na oczy.


Życzę Ci dużo sił i szczęścia!

[Arethaf]

Nie umiem tego pojąć. Zapytaj Twoją mamę, dlaczego tak Cię traktuje, czym sobie zasłużyłaś na takie poniżanie.

[nice6irl]

Mama się do mnie nie odzywa, więc nie mam z nią jak porozmawiać. Spytałam tylko, gdzie wynosi moje ubrania (kilka dni temu robiłam porządki w szafie i powiedziałam jej, że jeśli chce to może to oddać jakiejś dziewczynie- mama pracuje w miejscu, gdzie pełno jest potrzebujących), ale popatrzyła na mnie spod byka (jak to się mówi) i wyszła bez słowa.
Widocznie jest na mnie obrażona i pewnie czeka, aż ją przeproszę. Właściwie nie wiem za co, ale w moim domu zawsze wymuszano na mnie i moim bracie, żebyśmy przepraszali rodziców za wszystko. Ale nie mam zamiaru jej przepraszać. Uważam, że chociaż raz ona powinna to zrobić. Cofnęłam ją tylko ode mnie, kiedy zaczęła być groźna. Nie sądzę, żeby był to powód do przeprosin.
Chciałabym jakoś uleczyć tą chorą sytuację. Myślałam o wyprowadzce dzisiaj pół nocy. Byłam w stanie to zrobić do czasu, aż mi się przypomniało, że niestety bez komputera na studiach sobie nie poradzę. Na kupno nowego mnie nie stać, a tego zabrać nie mogę. Moje studiowanie właściwie opiera się na pracach tworzonych na komputerze. Większość materiałów mam na twardym dysku. Bez niego się nie obejdę.
Myślę, że jeszcze do lata jakoś przetrzymam ten okres, a jak skończę rok to może sytuacja się wyklaruje, bo mój tż się usamodzielnia. Może mnie w jakiś sposób wesprze. Wtedy też będę mogła liczyć na pomoc ze strony uczelni. A przez wakacje być może zaoszczędzę jakieś pieniądze. Chciałabym iść do pracy. Będę czegoś szukać. Zawsze też w ostateczności jest możliwość wzięcia dziekanki. Myślę, że najlepiej będzie jak jeszcze troszkę się powstrzymam z ucieczką stąd.

[hawrodytka]

zanim przeczytalam caly post, chcialam napisac,z e ciesz sie, ze mama jest z toba szczera, bo ja dla mojej jestem zawsze za chuda. Ale po przeczytaniu twojego posta, po prostu szczena mi opadła. Co innego powiedziec "dziecko schudnij", a co innego terroryzowac i grozic. Sorry, ale twoja mama ma jakies problemy z psychika. Moze chciala tobą wyleczyc swoje kompleksy. Nie wiem :/ ale szczerze wspolczuje. Nie jestes przeciez gruba, wiec nie rozumiem czemu cie matka szykanuje

[Vivienne]

To nie Ty masz problem z wagą, ale Twoja mama ma problem ze sobą. Czyżby wyzywała się na Tobie za swoje niespełnione ambicje? tak to wygląda...

Bardzo mi przykro, że musisz wysłuchiwać takich krzywdzących słów

[Maniwa]

Włos mi się jeży w tym wątku... Szok. Zachowanie Twojej matki jest więcej niż niedopuszczalne. Nie mieści mi się to w głowie...
Nie rezygnuj z myśli o przeprowadzce. Dziś nie widzisz możliwości, ale one zawsze są. Coś musi się znaleźć, nie ma sytuacji bez wyjścia.
W każdym razie trzymam mocno kciuki.

[fanta20]

To może i ja się wypowiem-miałam prawie identyczną sytuację jak Ty.
Też zawsze byłam bardziej "pulchna" ale nigdy nie miałam nadwagi, matka tak chyba odkąd miałam 10lat mówiła mi że jestem gruba, brzydka, że nigdy nikogo nie będe miała, też mi wyrywała jedzenie z rąk z tą jedynie różnicą że nigdy mnie nie uderzyła, chociaż i tak miałam depresje. Skończyło się tak,że wieku 18lat wyprowadziłąm się do chłopaka którego znałam niecały rok (naszczęście niedługo zostanie moim mężem)zaczełam studia, znalazłam prace (jest to możliwe) tak zachłysnełam się wolnośią że przytyłąm 20kg, niedawno je zrzuciłam, teraz waże 65kg przy 170cm i jest mi z tym dobrze mamę odwiedzam sporadycznie, chociaż zmieniła się w "kochającą mamusię" miłą, troskliwą, ale ja nadal pamiętam jak omało co przez nią nie wylądowałam w szpitalu z podciętymi żyłami...więc moja jedyna rada-uciekaj póki jeszcze możesz, ja wiem jak takie zachowanie niszczy psychikę, i sposób myślenia o sobie. Mam nadzieję że będzie dobrze-życzę Ci tego

[nice6irl]

Napisane przez fanta20

To może i ja się wypowiem-miałam prawie identyczną sytuację jak Ty.
Też zawsze byłam bardziej "pulchna" ale nigdy nie miałam nadwagi, matka tak chyba odkąd miałam 10lat mówiła mi że jestem gruba, brzydka, że nigdy nikogo nie będe miała, też mi wyrywała jedzenie z rąk z tą jedynie różnicą że nigdy mnie nie uderzyła, chociaż i tak miałam depresje. Skończyło się tak,że wieku 18lat wyprowadziłąm się do chłopaka którego znałam niecały rok (naszczęście niedługo zostanie moim mężem)zaczełam studia, znalazłam prace (jest to możliwe) tak zachłysnełam się wolnośią że przytyłąm 20kg, niedawno je zrzuciłam, teraz waże 65kg przy 170cm i jest mi z tym dobrze mamę odwiedzam sporadycznie, chociaż zmieniła się w "kochającą mamusię" miłą, troskliwą, ale ja nadal pamiętam jak omało co przez nią nie wylądowałam w szpitalu z podciętymi żyłami...więc moja jedyna rada-uciekaj póki jeszcze możesz, ja wiem jak takie zachowanie niszczy psychikę, i sposób myślenia o sobie. Mam nadzieję że będzie dobrze-życzę Ci tego

Gratuluje, że ci się ułożyło w życiu.
Niestety ja nie mam tyle szczęścia. Być może w przyszłości coś się zmieni

Ważyłam się dzisiaj i mam 54 kg. Nie wiem nawet czy to dobrze czy źle.

[syntagma]

ja wazylam 43 kg przy wiekszym wzroscie niz Ty i ciagle sluchalam, ze jestem gruba i mam sadlo

[Luba]

Napisane przez nice6irl

Nie mam pojęcia z czego wynika zachowanie mojej matki. Nie raz i nie dwa zwyzywała mnie od najgorszych, wyrzuciła z domu. Ale starałam się ją zrozumieć- bo była kłotnia, łzy, jak to bywa czasami między dziećmi a rodzicami. Dzisiejszego zachowania nie zrozumiem. Chociaż po części może wynikać z faktu, że się o mnie martwi (chyba)

Moja kochana! Bardzo Cię proszę, nie usprawiedliwiaj swojej matki i nie myśl, ze jej zachowanie jest normalnym zachowaniem rodzica. Oczywiście można się nie zgadzac z rodzicami, można się nawet pokłócić (to normalne, życie nie jest sielanką) ale nie jest normą aby w kłotni czy w jakimkolwiek afekcie poniżać, bic dziecko czy wyrzucać je z domu. To co dzieje się w Twoim domu nie jest normalne, nie załugujesz na takie traktowanie, żadne dziecko nie zasługuje. Nie próbuj mamy zrozumiec, nie usprawiedliwaj jej, tylko mysl o sobie i jak najprędzej stamtąd uciekaj.
Nic Ci nie poradzę, bo wszystko zostało tu chyba powiedziane. Najbardziej przychylam się do tych rad i tego postu:

Napisane przez miss venflon

Tu problemem wcale nie jes Twoja "pseudo" nadwaga-tylko toksyczne i agresywne zachowania Twojej rodziny
Bicie, głodzenie, wyzywanie-czy tak funkcjonuje się w rodzinie-nie wnikam z czego to wynika-ale są to poważne zaburzenia
Zapytaj się na uczelni czy nie przysługiwałoby Ci stypendium socjalne-albo idź do dziekana i opowiedz o tragicznej i patologicznej sytuacji w rodzinie-poproś o przydziała akademika i jednorazową zapomogę
i juz teraz szukaj pracy
inaczej Cię zniszczą dziewczyno-musisz uciekać gdzie pieprz rośnie

[madame paranoja]

zgodze się z lubą

musisz zrobić wszystko aby się stamtąd wyrwać...

[nice6irl]

Ciężko mi nie usprawiedliwiać matki, bo jest moją matką.
Może ona myśli, że mnie wcale nie krzywdzi, tylko uczy mnie życia. Nie mam pojęcia. Być może też miała trudne relacje w swoim domu.

Zawołała mnie na jakąś zupe, ale odmówiłam. Nie mam ochoty jadać z nią przy jednym stole. Pewnie i tak była to porcja dla 2letniego dziecka
Doprowadziła mnie do takiego stanu, że odechciało mi się żyć, jeść, pić i cokolwiek... Najlepsza jest amtosfera w domu. Atmosfera milczenia. Zaibijająca.