Rak to nie wyrok...?

[Cathas]

Napisane przez architekt80

I to jest jedyna słuszna reakcja. A co mają się poddać , pogodzić i czekać? Powinni walczyć z chorobą a nie poddawać się jej bo przecież i tak kiedyś umrąZ Twoim podejściem to najlepiej by było nic nie robić co najwyżej cieszyć się chwilą. Bardzo wiele zależy od determinacji pacjenta by żyć. Czy bliskiej osobie też byś powiedziała że panikuje bo boi się śmierci i niechce umierać? Przerażasz mnie.

A ja zrozumiałam słowa Sabbath inaczej - że ludzie nie powinni panikować i bać się śmierci, ale pogodzić się z tym, iż taka jest kolej rzeczy. Ale jednocześnie pogodzenie się z jej istnieniem nie oznacza zaprzestania walki o życie.
Panika z powodu tego, że można umrzeć nie pomoże choremu. Wiem coś o tym.

[Rena]

Zaskakujecie mnie, bo ja nie spotkalam sie jeszcze z takimi reakcjami. Zupelnie serio. Oczywiscie na wiesc o chorobie nikt sie nie cieszy, bo nie ma z czego. Jakies totalnie neutralne reakcje typu "nie moj problem, ze Kowalska jest chora" to widzialam, ale zeby odsuwac sie, wysmiewac etc. z tym jeszczze nie mialam stycznosci.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez evil minded

Z drugiej strony przeraża mnie bezmyślność ludzka. Moje znajome, młode studiujące dziewczyny, wstydza się pójść do ginekologa. Argument: "Bo może coś jeszcze wykryje".

Przepraszam, ale ja już naprawdę czasem nie mam cierpliwości czytając takie rzeczy.
Mówi się: "głupota ludzka nie zna granic".
Nie wiem jak to inaczej nazwać.

Napisane przez architekt80

Masz 100% racji , Ja niestety teraz czekam na wyniki badań bliskiej osoby. Aż trudno mi napisać w jakim jestem stanie.

archi...?

Napisane przez Cathas

Ale jednocześnie pogodzenie się z jej istnieniem nie oznacza zaprzestania walki o życie.

Jeżeli istnieje cień szansy, trzeba! walczyć.
Czasem należy wesprzeć chorą osobę do walki, ponieważ ona sama nie zawsze ma na to siły.
Niekiedy nie jest to możliwe, a wtedy pojawia się bezsilność i uczucie złości.
Poddawać się nigdy nie wolno, choć czasem walczy się z chorą osobą, która po prostu rezygnuje.
Nie wiem, czy można się dziwić owej rezygnacji.
W zależności od leczenia, organizm poddawany jest olbrzymiemu wycieńczaniu i nie każdy jest w stanie to znieść.

W dzisiejszych czasach rzadko kiedy ktoś w ogóle nie miał styczności z chorobą, czy to poprzez rodzinę, znajomych, czy własne doświadczenia.

W poniedziałek miałam do czynienia z dziećmi z onkologii dziecięcej w moim mieście.
Co z tego, że mają wyremontowany oddział, kolorowe ściany, piękne zabawki.
Kiedy to nie da im najcenniejszego.
Życia...
Gdybyście je widziały...
Te dzieci noszą w sobie coś, czego osobiście nie potrafię określić.

I kiedy czasem czytam tu absurdalne wątki, dotyczące tego, że ktoś mając potencjał i możliwości nie wie co zrobić ze swoim życiem lub je zwyczajnie marnuje, szlag jasny mnie trafia...

Tyle w temacie.

[evil minded]

Napisane przez backie

Przepraszam, ale ja już naprawdę czasem nie mam cierpliwości czytając takie rzeczy.
Mówi się: "głupota ludzka nie zna granic".
Nie wiem jak to inaczej nazwać.

Ostatnio slyszałam o pani, która od wielu, wielu lat nie odwiedzała ginekologa. Tym wspaniałym sposobem wyhodowała sobie ponad 3kg guza w macicy.

Po prostu ręce opadają.

[madame paranoja]

Napisane przez evil minded

Ostatnio slyszałam o pani, która od wielu, wielu lat nie odwiedzała ginekologa. Tym wspaniałym sposobem wyhodowała sobie ponad 3kg guza w macicy.

Po prostu ręce opadają.

matko...

[Ashlee_]

wlasnie wrocilam z pogrzebu .. moj 30 letni kuzyn zmarl na raka. podobno, gdyby troche wczesniej wybral sie do lekarza, juz by zmany w ogranizmie u niego wykryli i bylaby spora szansa na wyleczenie .. on jednak poszedl na badania dopiero gdy zaczal sie zle czuc, rok temu. walczyl, ale przegral .. ehh trzeba sie badac, dbac o siebie i przede wszystkim nie marnowac zycia na narzekanie i wynajdywanie kolejnych problemow, tylko cieszyc sie tym co jest, na prawde.

[evil minded]

Napisane przez madame paranoja

matko...

Ja tez byłam w szoku, przecież to jest nowotwór o rozmiarach noworodka!
Dlatego własnie tak wazne sa regularne wizyty u ginekologa, żeby sobie nie wyhodować takiego czegos w sobie.

[AnQś]

Jak już pisałam w innym watku u mojego taty wyryto raka płuc z przerzutami na watrobę. Ordynator powiedział,że rak jest złośliwy i dają mu maksymalnie 6 miesięcy życia. Będzie miał radioterapię, dostanie izotop przez oskrzela. Wracam by się nim opiekować. Ale bardzo się boję czy sobie poradzę. I teraz pytanie dziewczyny: czy mówić tacie prawdę? (teraz wie,że ma raka, ale nie wie ,że już w takim stadium,że niewiele da się zrobić). Czy mówić mu,że umiera? Czy lepiej by było ukrywać to przed nim? Jedni mówią,że zasługuje na prawdę i na szansę pożegnania się ze mną. Ale odbierać mu nadzieję?
Jeszcze w zeszłym tygodniu miał siły wspinać się na piąte piętro, a teraz ma duszności, poci się i nie ma siły przejść samodzielnie całego korytarza.
Czy któraś z was może mi opisac swoją walkę z rakiem bliskiej osoby? Będę tylko ja i tata, dodam,że mieszkamy na wsi. W co się zaopatrzyć? Czego potrzebuję , by ulżyć mu w cierpieniu?
Nie mogę uwierzyć,że odejdzie, tak bardzo chciałam żeby doczekał wnuków. Jest taki młody jeszcze...

A co do genów..potwornie się boję: tata, jego ojciec, rodzice mojej mamy i jej siostra- to żniwo raka w mojej rodzinie.

[zizou]

Napisane przez AnQś

Jak już pisałam w innym watku u mojego taty wyryto raka płuc z przerzutami na watrobę. Ordynator powiedział,że rak jest złośliwy i dają mu maksymalnie 6 miesięcy życia. Będzie miał radioterapię, dostanie izotop przez oskrzela. Wracam by się nim opiekować. Ale bardzo się boję czy sobie poradzę. I teraz pytanie dziewczyny: czy mówić tacie prawdę? (teraz wie,że ma raka, ale nie wie ,że już w takim stadium,że niewiele da się zrobić). Czy mówić mu,że umiera? Czy lepiej by było ukrywać to przed nim? Jedni mówią,że zasługuje na prawdę i na szansę pożegnania się ze mną. Ale odbierać mu nadzieję?
Jeszcze w zeszłym tygodniu miał siły wspinać się na piąte piętro, a teraz ma duszności, poci się i nie ma siły przejść samodzielnie całego korytarza.
Czy któraś z was może mi opisac swoją walkę z rakiem bliskiej osoby? Będę tylko ja i tata, dodam,że mieszkamy na wsi. W co się zaopatrzyć? Czego potrzebuję , by ulżyć mu w cierpieniu?
Nie mogę uwierzyć,że odejdzie, tak bardzo chciałam żeby doczekał wnuków. Jest taki młody jeszcze...

A co do genów..potwornie się boję: tata, jego ojciec, rodzice mojej mamy i jej siostra- to żniwo raka w mojej rodzinie.

postaw sie na miejscu taty - czy bedac tak chora ccialabys znac prawde?

moja babcia ma dokladnie to samo: rak pluc, z przerzutami na watrobe i zoladek. rodzina od samego poczatku byla podzielona - jedni chcieli mowic, inni nie. ja, ebdac na jej miejscu, chcialabymw eidziec o mnie czeka, ile mam jeszcze czasu. to jest potwornie trudne budzic sie co rano z mysla, ze byc moze to moj ostatni dzien. moja babcia przyjela to z ogromna sila, zreszta ona ma ogromna zyciowa madrosc i z tego czerpie sile. z tej wiedzy o chorobie tez, bo stara sie zyc pelnia zycia [na tyle na ile moze - sa dni kiedy jest pelna optymizmu a sa dni, kiedy nie wychodzi ze swojego pokoju bo zwija sie z bolu].

moja babcia nie elczy sie - to byla jej wlasna, przmeyslana decyzja, bez naciskow i podpowiedzi. i z tego wzgledu tato moj i jego rodzenstwo podjelo sie tego, by powiedziec jej prawde. nie chcieli decydowac za nia - ona sama zdecydowala, ze nie cche cierpiec po chemioterapii, nie chce zyc od chemii do chemii. zreszta w jej przyapdku chemia byalby tylko przedluzeniem zycia w cierpieniu, bo szans na wyleczenie nie ma. my wszyscy ja wspieramy, jestesmy przy niej i duzo rozmawiamy tez o jej chorobie.

[Queen Of The Damned]

Uważam, że rak to nie wyrok, ale sama nie wiem jak bym się zachowała gdyby to mnie dotknęła ta choroba. Sama mam cukrzycę i wiem jak jest ciężko,a co mówić o raku. Za dużo się naoglądałam,moja mama chorowała 8 lat na raka ... 4 lata temu zmarła, jej dwie siostry też mają raka a w zasadzie jedna bo druga już nie żyje. W dodatku dwa lata temu moja babcia (mama taty) zachorowała na raka jelita grubego, ale po operacji i leczeniu jest dobrze nie ma przeżutów ani nic, a rok później dziadek zachorował, ale też jest dobrze więc myślę, że trzeba walczyć do końca ... bo przecież mamy dla kogo żyć

[AnQś]

Napisane przez zizou

postaw sie na miejscu taty - czy bedac tak chora ccialabys znac prawde?

moja babcia ma dokladnie to samo: rak pluc, z przerzutami na watrobe i zoladek. rodzina od samego poczatku byla podzielona - jedni chcieli mowic, inni nie. ja, ebdac na jej miejscu, chcialabymw eidziec o mnie czeka, ile mam jeszcze czasu. to jest potwornie trudne budzic sie co rano z mysla, ze byc moze to moj ostatni dzien. moja babcia przyjela to z ogromna sila, zreszta ona ma ogromna zyciowa madrosc i z tego czerpie sile. z tej wiedzy o chorobie tez, bo stara sie zyc pelnia zycia [na tyle na ile moze - sa dni kiedy jest pelna optymizmu a sa dni, kiedy nie wychodzi ze swojego pokoju bo zwija sie z bolu].

moja babcia nie elczy sie - to byla jej wlasna, przmeyslana decyzja, bez naciskow i podpowiedzi. i z tego wzgledu tato moj i jego rodzenstwo podjelo sie tego, by powiedziec jej prawde. nie chcieli decydowac za nia - ona sama zdecydowala, ze nie cche cierpiec po chemioterapii, nie chce zyc od chemii do chemii. zreszta w jej przyapdku chemia byalby tylko przedluzeniem zycia w cierpieniu, bo szans na wyleczenie nie ma. my wszyscy ja wspieramy, jestesmy przy niej i duzo rozmawiamy tez o jej chorobie.

No właśnie nie wiem co robić...sama nie wiem czy chciałabym wiedzieć czy nie na jego miejscu. On się cały czas łudzi, bo wcześniej inny lekarz (o kompletnie innej specjalizacji i do tego "na odczepnego")powiedział mu,że to da się wyciąć- teraz tata się trzyma kurczowo tej myśli.
A co robicie żeby ulżyć babci w cierpieniu? DOstaje morfinę? Słyszałam ,że u osób starszych podobno przebieg choroby jest mniej natężony tzn nie przebiega tak błyskawicznie. Ile czasu minęło odkąd babcię zdiagnozowano? Mój tata już po tygodniu poczuł się o wiele gorzej...

[zizou]

Napisane przez AnQś

No właśnie nie wiem co robić...sama nie wiem czy chciałabym wiedzieć czy nie na jego miejscu. On się cały czas łudzi, bo wcześniej inny lekarz (o kompletnie innej specjalizacji i do tego "na odczepnego")powiedział mu,że to da się wyciąć- teraz tata się trzyma kurczowo tej myśli.
A co robicie żeby ulżyć babci w cierpieniu? DOstaje morfinę? Słyszałam ,że u osób starszych podobno przebieg choroby jest mniej natężony tzn nie przebiega tak błyskawicznie. Ile czasu minęło odkąd babcię zdiagnozowano? Mój tata już po tygodniu poczuł się o wiele gorzej...

babcie zdiagnozowano na poczatku maja, nie wiadomo, jak dlugo jest juz chora ale raczej dlugo, bo pluca sa zajete w duzej mierze, watroba rowniez. w maju lekarka powiedziala, ze przed babcia jakies 6 miesiecy zycia.

ostatnia zapasc miala trzy tygodnie temu, z bolu gryzla poduszki i jak to mowi, prawie chodzila po suficie. na takie okolicznosci dostala bardzo silny lek przeciwbolowy [nazwy nie podam - babcia mieszka z rodzicami].
nie wiem, szczerze powiedziawszy, jak to sie ma z natezeniem choroby u osob mlodych i starszych. sadze jednak, ze cierpienie jest takie samo.

ja wiem, ze bedac chora chcialabym wiedziec. dlatego tez od poczatku bylam za tym, by babci powiedziec prawde. w koncu to jej zycie i to ona pwowinna o sobie decydowac, jest w koncu osoba poczytalna.

[AnQś]

Pewnie ,że cierpienie jest takie samo.Słyszałam tylko opinię ,że u młodszych choroba postępuje szybciej. Z tego co wiem to tata nie czuje żadnego bólu, tylko jest coraz słabszy. Właśnie tego cierpienia i bólu się boję najbardziej- tak bardzo bym chciała żeby go uniknął.
Lekarze mi powiedzieli,że nawet jeśli tata podda się chemii, albo naświetlaniom (naświetlania najpierw), to zwiększy to długość jego życia o 10% w stosunku do przewidywanych 6 miesięcy.
Teraz robię wszystko żeby się opanować i nie wybuchnąć płaczem jak się z nim spotkam.

[nellana]

My mamie nie powiedzieliśmy,że zostało jej niewiele czasu(część rodziny była przeciw,część za),ale dziś się domyślam,że ona sama czuła.Na kilka dni przed śmiercią porobiła najbliższym drobne prezenty,poodwiedzała rodzinę,to było takie dziwne,że akurat wtedy tak postąpiła,bo wcześniej nie ruszała sie z domu,więc myślę,że coś czuła.Ja osobiście chciałabym wiedzieć ile mi jeszcze czasu zostało,na co mam się szykować.Ale wiadomo,że to sprawa indywidualna i nie każdemu taka wiedza jest potrzebna.Nie potrafię doradzić komuś,by powiedział czy też nie-może trzeba zdać się na intuicję.

[6294979b07e94e60c86b4a71a35022ccf5d1d257_656d16825a5b5]

Wczoraj dowiedzieliśmy się, że babcia ma raka, przerzuty.

Nie może chodzić. Bardzo cierpi.

Ona sama jeszcze o tym nie wie, boimy się, że na tą wieść się załamie.

Najbardziej boli mnie to, że cierpi.

Teraz czekamy na wyniki dodatkowych badań.

[madame paranoja]

bardzo mi przykro dziewczyny, że i Wóaszą rodzinę musiało to spotkać. życzę dużo siły bo ona jest teraz najważniejsza.

dodam od siebie tylko, jako osoba ze zwiększonym ryzykiem zachorowania, że trochę zaczęłam się orientować w kwestii badań i mam zamiar wybrać się na badania genetyczne co i Wam polecam.
Zawsze warto wiedzieć czy jakiś gen nie jest przypadkiem odpowiedzialny za powstanie nowotworu, jeśli tak wiele osób z naszej rodziny zachorowało.

Oueen szczególnie do Ciebie ten post, wybierz sie do lekarza i poproś o skierowanie, dzięki czemu być może bedziesz w stanie zapobiec lub przynajmniej wczesniej wykryć chorobę
chociaż oczywiście nie każdy nowotwór jest spowodowany dziedziczeniem jak i nie na każdy są obecnie dostępne testy.

Przez cały ten tydzień chodziłam jak struta i zamartwiałam się o siebie jednak podejmuję świadomą walkę z własną odwagą i możliwością zachorowania- staram się zapobiegać i chcę wycisnąć ze służby zdrowia jak najwięcej poprzez profilaktykę, która mi się należy żeby nie mieć do siebie pretensji, że przyszłam do lekarza za późno.
Chociaż tyle mogę zrobić dla siebie i swojej przyszłej rodziny (którą niedługo mam zamiar założyć).

Anqś- ja bym ojcu powiedziała, zaluję, że moja mama nie wiedziała ani ja (byłam dzieckiem) myślę, że zupełnie inaczej byśmy się pożegnały i niejedne słowa by padły, które teraz chciałabym jeszcze usłyszeć i wypowiedzieć.

[evil minded]

Miał być wątek z założenia raczej optymistyczny, dający nadzieję, a wyszło, że wiele osób jednak z nowotworem przegrywa. Ale spotkałam się kiedyś z taką opinią, ze dawniej ludzie też umierali na raka, tylko tak rozbudowanej diagnostyki nie było i po prostu umierali "na suchoty".

Trzymajcie się, dziewczyny.
Niestety, wiele z nas przechodzi tak straszne rzeczy.

[architekt80]

Prawda jest dla lekarzy nie dla chorych przynajmniej taka jest moja opinia. Prawda zabija nadzieje.


Bol mozna skutecznie znosic Maro , porozmawiajcie o tym z lekarzem.

[Ata77]

W przypadku dwóch najbliższych mi osób na świecie w pewnym momencie mojego/naszego życia był to...niestety wyrok

[AnQś]

Obawiam się ,że nawet nie będę musiała mu mówić...wyczyta to w moich oczach,przecież zna mnie jak nikt.

No wątek może super optymistyczny nie jest, ale nawet nie wiecie jak bardzo mi pomagacie. Już wiem,że nie jestem jedyna, widzę,że sobie poradziłyście (w sensie psychicznego podołania) z chorobą najbliższych, a to mi daje nadzieję,że uda nam się przez to przejść z godnością. Chciałabym tylko żeby nie cierpiał.

[arrachnee]

AnQś

Radzę na razie nie mówić Może ta wiara w wyzdrowienie, trzyma go w pionie? Dopiero jeżeli terapia nie przyniesie żadnych efektów, lub będzie reagował bardzo źle - dopiero wtedy powiedzcie. Czasem warto "odpuścić" leczenie i skoncentrować się na uśmierzaniu bólu, żeby jeszcze wykorzystać czas, który pozostał.
Przykro mi to mówić, ale rak płuc zbiera żniwo dość szybko . Wiem, że to "szybko" brzmi okrutnie - ale pamiętaj, że oznacza też mniej bólu, mniej cierpienia.
Poszukaj dobrego hospicjum już teraz - bezcenna pomoc prawdziwych specjalistów [recepty, pomoc psychologiczna, lekarz na zawołanie - a także w trudnych wypadkach pełna opieka].

[Ag4]

Mój tato miał raka
Kiedy lekarz powiedział jakie ma podejrzenia myślałam, że zwariował. Wszyscy - ale nie mój najukochańszy tato.
Potem było oczekiwanie na wyniki z pobranego wycinka. Niestety
Operacja się udała. Jednak pozostałości choroby są. Tato ma uszczerbek na zdowiu, który nie pozwala mu w pełni normalnie funkcjonować
Mimo to jest radosny taki jaki był! Nie poddał się. W czasie choroby nie dawał po sobie poznać, że coś mu dolega.
Ja odchodziłam od zmysłów, było mi strasznie ciężko, nie mogłam uwieżyć. To był koszmar. Najgorsze dni w moim życiu. Jak go zobaczyłam zaraz po operacji to wpadłam w histerię, musieli mnie wyprowadzić z sali bo prawie zemdlałam.
Tacie cięzko było z początku się przysotosować do życia 'po'. Pomagałyśmy mu z mamą jak mogłyśmy. Chciałyśmy żeby wiedział, że nic się nie zmieniło. że najwazniejsze że dalej jest z nami.
Jest najweselszym człowiekiem jakiego znam! Naprawdę! Nie poddał się, żartował w czaise chorby i po, nic się nie zmienił, wiecznie zadowolony ! Podziwiam go za to, bo wiem że ja bym nie umiała się z czymś takim pogodzić. Napewno było by mi ciężko. Pokazał, że można pokonać raka z uśmiechem na twarzy


Po 5 latach badania wykazały kolejnego guza
To było jakiś miesiąc temu. Na szczęscie lekarz szybko wyciął wszystko i już jest dobrze. Jednak i tak żyjemy w ciągłym strachu, każdy ból brzucha taty sprawia, że przychodzą do głowy najczarniejsze myśli.


Moja babcia 2 lata temu zmarła na raka. Cierpiała strasznie. Urusł jej wielki guz na policzku to było straszne.
Ciocia zmarła 2 mce temu. Rak szyjki macicy.


Lekarz prowadzący taty kazał mi się przebadać w najbliższym czasie. Bo niestety rodzina z taty strony jest chyba genetycznie obciążona :/

[evil minded]

Znam osobę dziedzicznie obciążoną rakiem piersi. Zachorowała też, ale regularnie się badała i szybko guza wykryto, szybko też zoperowano. To bardzo silna kobieta, potrafi nawet żartować z moją mamą, gdzie urnę postawią "jakby co". Wiadomo, że to ciężkie przeżycie, ale warto nawet pożartować okropnie z tej choroby, niż popadać w doły emocjonalne.
I nie unikać rozmowy o śmierci, zbywać słowami "A, wszystko bedzie dobrze", jeżeli - już poważnie chora osoba - chce o tym rozmawiać.

[architekt80]

Czlowiek to bardzo silna istota, sami nie wiemy na co nas stac. Dacie sobie rade dziewczyny

[Rena]

Napisane przez architekt80

Czlowiek to bardzo silna istota, sami nie wiemy na co nas stac. Dacie sobie rade dziewczyny

Archi - a jak u Ciebie? Trzymam kciuki.

[TmargoT]

Napisane przez Senses Woman

Jak chorowałam na raka to ludzie patrzyli na mnie jak na ufoludka, omijali szerokim łukiem i ogromny dystans. A potem się dziwili "przecież ona była chora to powinna umrzeć a łazi po świecie..."
Ludzkie pojęcie o raku czasem jest mocno spaczone...

to straszne .
ja rowniez w mojej pracy spotkałam się z różnymi przypadkami.
w mojej rodzinie na raka zmarł dzadek i babcia.oboje byli już wiekowi.mama ma małe zmiany w pieri,ale nie powiększają się,więc na razie jest ok.
boję sie choroby,jak kazdy.z moich obserwaji to prawie w każdej rodzinie był choć jeden przypoadek choroby nowotworowej.
czy to nowa choroba cywilizcyjna,czy rozwinęła się jak grypa?

Napisane przez architekt80

no i niestety , jezu co ja mam zrobić teraz?

być przy tej osobie.rozmawiać,nie omijac tematu.

jeśli nie wiesz jak rozmawiać,spytaj się tej osoby.powiedz jej,że nie wiesz jakich słów uzywać,że obawiasz się ja czymś urazić.
przede wszystkim trzeba każdą rozmowe naprowadzać na pozytywne myśenie,bo wiara czyni cuda.

Napisane przez AnQś

Obawiam się ,że nawet nie będę musiała mu mówić...wyczyta to w moich oczach,przecież zna mnie jak nikt.

No wątek może super optymistyczny nie jest, ale nawet nie wiecie jak bardzo mi pomagacie. Już wiem,że nie jestem jedyna, widzę,że sobie poradziłyście (w sensie psychicznego podołania) z chorobą najbliższych, a to mi daje nadzieję,że uda nam się przez to przejść z godnością. Chciałabym tylko żeby nie cierpiał.

wątek jest taki jak życie.
nie tylko sa szczęśliwe zakończenia.
ważne jest,żeby umieć dostrzec tylko pozytywy.negatywne przeżycia pominąć i skupić się na wygranej.

wiesz,kiedy człowiek cierpi?-kiedy jest sam.nie ból fizyczny,ale psychiczny jest najgorszy.czasem wystarczy dotyk dłoni,szept pocieszenia i sama obecność.miłość działa kojąco i leczniczo.daje motywację do walki,lub wycisza.

[architekt80]

Napisane przez Rena

Archi - a jak u Ciebie? Trzymam kciuki.

Najchetniej edytowalabym swoje pierwsze posty z tego watku ale nie mozna. No wiec napisze tylko ze na forum nie poruszam tego tematu.


Margo

[zioła]

Napisane przez zizou

babcie zdiagnozowano na poczatku maja, nie wiadomo, jak dlugo jest juz chora ale raczej dlugo, bo pluca sa zajete w duzej mierze, watroba rowniez. w maju lekarka powiedziala, ze przed babcia jakies 6 miesiecy zycia.

ostatnia zapasc miala trzy tygodnie temu, z bolu gryzla poduszki i jak to mowi, prawie chodzila po suficie. na takie okolicznosci dostala bardzo silny lek przeciwbolowy [nazwy nie podam - babcia mieszka z rodzicami].
nie wiem, szczerze powiedziawszy, jak to sie ma z natezeniem choroby u osob mlodych i starszych. sadze jednak, ze cierpienie jest takie samo.

ja wiem, ze bedac chora chcialabym wiedziec. dlatego tez od poczatku bylam za tym, by babci powiedziec prawde. w koncu to jej zycie i to ona pwowinna o sobie decydowac, jest w koncu osoba poczytalna.

Z tym powiedzeniem prawdy różnie bywa.Z moją babcią to ja chodziłam na wszystkie wizyty lekarskie, bo tak się akurat zdarzyło,że jej dzieci nie miały na to czasu, mama z kolei była tak roztrzęsiona chorobą swojej matki,że wolałam oszczędzić nerwów jej i babci.
Lekarze mówili do nas w sposób jasny i niekiedy zbyt dobitny,zauwazyłam jednak,że babcia nie rozumie,lub nie chce zrozumieć co się dzieje. Stało się tak,że poprosiłam o rozmowę wszystkie ciocie,wujków i mamę aby to oni zadecydowali czy powiedzieć babci prawdę,czy nie. Było to ważne, bo to ona miała podjąć decyzję co do dalszego leczenia chemioterapią. Niestety oni nie potrafili dogadać się co do tego czy powiedzieć jej ,czy nie
Dlatego sama powiedziałam babci,że to rak. Była to spokojna rozmowa.Pokazałam jej w telewizji Kamila Durczoka,mówiąć,że on też chorował a wyszedł z tego. Myślę,że babci dodawało otuchy też to,że rok wcześniej mojej mamie usunięto guza a potem mały zabieg nie ominął również mnie. Mówiłam jej - "no przecież nam się udało...po kimś te dobre geny mamy ". Przeczytałam jej kawałeczej artykułu mówiący o tym,że u ludzi starszych choroba wolniej postępuje....

Ból o którym piszesz widziałam bardzo często Wybawieniem była jednak morfina. W pewnym momencie poszłam po prostu po wizycie lekarskiej na oddział onkologii i dowiedziałam się,że jest coś takiego Domowa Opieka Paliatywna. Dostałyśmy numer telefonu i nawet codziennie rano przychodzili do nas pielęgniarka lub dyżurujący lekarz. To nawet uspokojało babcię,że cały czas jest pod opieką lekarską.

Napisane przez TmargoT

wiesz,kiedy człowiek cierpi?-kiedy jest sam.nie ból fizyczny,ale psychiczny jest najgorszy.czasem wystarczy dotyk dłoni,szept pocieszenia i sama obecność.miłość działa kojąco i leczniczo.daje motywację do walki,lub wycisza.

Pięknie to napisałaś, najważniejsze jest dla osoby cierpiącej aby miała wokół kochających ludzi... moja babcia miała dzieci, wnuki, życzliwych sąsiadów, a nawet panie z Kółka Różańcowego
Wielokrotnie płakałam w poduszkę, nigdy jednak przy babci.
Po prostu,kiedy chciała porozmawiać....rozmawiały śmy, kiedy chciała popłakać...płakała, byle nie dlugo. Ona nie chciała martwić dzieci, dzieci nie chciały słyszeć o jej bólu, bo dla nich samych świadomość,że ich matka cierpi - było najtrudniejszym przezyciem.
Uzgodniłyśmy z babcią ,że taka będzie moja rola..wysłchiwanie
Były jednak dni,kiedy cieszyłyśmy się,że babcia np.powolutku umyła się sama bez mojej pomocy (choć pod moim okiem) - to motywowało ją bardzo do dalszej walki. Miałyśmy lepszy dzień,kiedy smakowała jej ugotowana przez mamę ryba,choiaż poprzedniego dnia nie mogła patrzeć na jedzenie...

Ag4 - trzymam za Was mocno kciuki.Tata jest szczęściażem,że ma takie kochające kobiety obok siebie

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez Ag4

Mój tato miał raka
Kiedy lekarz powiedział jakie ma podejrzenia myślałam, że zwariował. Wszyscy - ale nie mój najukochańszy tato.
Potem było oczekiwanie na wyniki z pobranego wycinka. Niestety
Operacja się udała. Jednak pozostałości choroby są. Tato ma uszczerbek na zdrowiu, który nie pozwala mu w pełni normalnie funkcjonować
Mimo to jest radosny taki jaki był! Nie poddał się. W czasie choroby nie dawał po sobie poznać, że coś mu dolega.
Jest najweselszym człowiekiem jakiego znam! Naprawdę! Nie poddał się, żartował w czasie choroby i po, nic się nie zmienił, wiecznie zadowolony ! Podziwiam go za to, bo wiem że ja bym nie umiała się z czymś takim pogodzić. Na pewno było by mi ciężko. Pokazał, że można pokonać raka z uśmiechem na twarzy
Po 5 latach badania wykazały kolejnego guza
To było jakiś miesiąc temu. Na szczęście lekarz szybko wyciął wszystko i już jest dobrze. Jednak i tak żyjemy w ciągłym strachu, każdy ból brzucha taty sprawia, że przychodzą do głowy najczarniejsze myśli.
Lekarz prowadzący taty kazał mi się przebadać w najbliższym czasie. Bo niestety rodzina z taty strony jest chyba genetycznie obciążona :/

"Znam" Twojego tatę z innego wątku i nawet przez chwilę nie wątpiłam, że zniesie to inaczej.
Łzy mi stanęły w oczach, kiedy czytałam ten post.
Może ze względu na osobiste doświadczenia...

Tak, czy inaczej Agatko - wiele siły Wam życzę.

Jeżeli masz możliwość, zapisz się do poradni genetycznej.
Profilaktyka i wczesne wykrywanie - to większa szansa na... życie.

[zizou]

Napisane przez zioła

Z tym powiedzeniem prawdy różnie bywa. (...)

ano roznie. tylko moja babcia nie miala zludzen. rak wyszedl podczas rutynowych przeswietlen w szpitalu, kiedy lezala tam na kardiologii. znajomy lekarz powiedzial, ze w plucach cos jest, nie wiadomo co, byc moze zrosty, blizny czy cos. nam powiedzial juz prawde, ze to rak i podobne plamy sa na watrobie. wiec moja babcia wiedziala, czego sie spodziewac po kolejnych, rutynowych, badaniach.

teraz jest w jeszcze w dobrym stanie, chociaz liczymy sie z tym, ze zapasc moze przyjsc w kazdej chwili. dlatego tez moja babcia mieszka teraz w krakowie, z moimi rodzicami, a nie prawie 100 kilometrow stad. tutaj wszyscy lekarze sa pod reka, z miejscem w szpitalu tez nie bedzie problemu.

ja tez pelnie role wysluchiwacza pocieszyciela i pomagaczki. duzo rozmawiamy chociaz i tak wiem, ze kiedys bede sobie plula w brode ze nie powiedzialam jej wielu rzeczy.