Czy zawsze to tak wygląda?

[Redhaired Witch]

Też przechodziłam przez coś w rodzaju anoreksji... Tzn. jadłam koło 1000 kcal, nie głodziłam się drastycznie, doszłam do BMI około 16 więc jeszcze nie było ze mną tak źle.
Szczerze mówiąc... chce mi się śmiać z siebie na wspomnienie tamtych czasów. Wykorzystywałam każdą chwilę na ćwiczenia (np. napinanie mięśni nóg w autobusie), przeżuwałam jedzenie i wypluwałam, cieszyłam się kiedy chłopak dał mi kosza mówiąc "jesteś dla mnie za chuda", kiedy w sklepie sprzedawczynie stwierdzały, że mniejszego rozmiaru już nie ma, kiedy inni jedli kebaby a ja wasę...
Ciekawe do ilu kg bym doszła bo nie powstrzymało mnie zatrzymanie okresu ani zwiększone wypadanie włosów, przestraszyłam się dopiero kiedy tętno bardzo mi spadło. Nie wiem czy to od odchudzania, w każdym razie złapałam fazę, że mogę kiedyś zasnąć i już się nie obudzić, brr nikomu nie życzę takich doznań.
A wyszłam z tego w bardzo banalny sposób - kupiłam komputer (ach kiedy to było) i kilka gier :P Szczerze powiedziawszy oderwałam się od nich jakieś 5 kg na plusie później...
Śmiech śmiechem, ale teraz, prawie 10 lat później, cały czas mam zaburzone postrzeganie własnej figury, chyba nie da się tak całkiem uzdrowić psychiki. Więc odchudzam się ale sensownie.

[niedowiarek0]

a ja poszłą dzis do dieteyka w koncu, yslałam ,ze jest 39 kg na 163 cm, jest 37, bmi ok 14 zero tłuszczu,jajnikow prawie brak a jja ciagle myslie- jestes szczupła i tyl, ciagle kontroluje wydziela, to jest choroba i boje sie,ze nie dotrze do mojego łba zakutego- mozesz jesc ,co chcesz, akurat ty mozesz wciagnac pół blachy casta i ok, tylko mysle od 2 tyg,ze chce i sie tego ciasta,((

[hamy]

Napisane przez aoii

nie jestem chyba kompetentna żeby porównywać to do alkoholizmu bo nie wiem jak to jest z piciem. ale jeżeli aloholik myśli "wypije jednego i na tym sie skończy" to rzeczywiście u mnie było podobnie "schudne jeszcze tylko 100gram a potem będe już normalnie jeść."

Dokładnie tak myśli alkoholik. Jeszcze tylko kieliszek a później już naprawdę przestanę pić. Na tej imprezie wypiję tylko drinka a później już tylko soczek. Jeszcze tylko dziś się napiję a potem koniec.

[ziw]

Napisane przez aoii

nie miałam dużo do chudnięcia, będąc zdrowa bmi miałam około 17,5
i też stosunkowo krótko to trwało bo niecałe 5miesięcy i spadło 9kg
ale to było ponad rok temu. i 5 kg wróciło



mi rodzice kiedyś zabrali wage . pamiętam, świrowałam wtedy jak jasny gwint dałabym sobie ręke uciąć, patrząc w lustro, że przyszło mi min 2 kg a jak w końcu pozwolili mi sie zważyć, okazało sę że waże jeszcze 200gram mniej niż przed ostatnim ważeniem.
i wtedy chyba pierwszy raz pomyślałam, że mam chorą głowe XD



też tak miałam. kładłam jabłko na szafce, a obok niego zegarek i karteczkę: 15:30. i dopóki nie wybiła, jabłka nie mogłam tknąć. czy to nie jest chore? człowiek sam sie zniewala i unieszczęśliwia..



dokładnie, najłatwiej jest uciec od problemów i skupić sie na tym co się je. ale od tego problemy się nie zrowiązują a robią sie nowe. powazniejsze.

nie wiem czy to nie zbyt intymne pytanie, ale ile najmniej ważyłaś i przy jakim wzroście?

[Superchic(k)]

Ja jestem chora na anoreksję, aczkolwiek na chwilę obecną zaleczyłam chorobę, już od jakiś ośmiu miesięcy jem normalnie, póki co nie mam nawrotów. Moje BMI wynosi 22, od czasów choroby (w najgorszym momencie) przytyłam 18 kg. Już nie pilnuję się z jedzeniem, zdarza mi się o czwartej nad ranem otworzyć lodówkę i stwierdzić, że właśnie mam ochotę na gofry. Mi samej wydaje się, że wcale tak dużo nie przytyłam, tzn. może nie tyle że nie przytyłam, bo widzę to po rozmiarze ubrań i wadze (na którą już praktycznie nie wchodzę), ale bardziej mam wrażenie, że zawsze tyle ważyłam. Wiem jednak, że to tylko autosugestia, która jeszcze jakimś cudem przetrwała w mojej głowie. Na szczęście reszty z nich się pozbyłam, a było ich naprawdę dużo i utrudniały mi codzienne funkcjonowanie. Anoreksja jest straszna. Dla osób, które cię kochają, ale przede wszystkim dla ciebie, bo to nieustanna walka toczona z samym sobą, chcesz przestać, ale nie możesz. Porównanie anoreksji do alkoholizmu jest według mnie trafne, ponieważ alkoholizm jest chorobą, której mechanizmy są chyba najbardziej znane społeczeństwu i przez to osoba, która wcześniej nie miała styczności z zaburzeniami odżywiania, może łatwiej wyobrazić sobie jak to działa. Podobnie wygląda zresztą samookaleczanie, jedzenie kompulsywne, bulimia, nerwice... Te wszystkie korzenie wychodzą z jednego drzewa.

[123dzemdzemona22]

Napisane przez Superchic(k)

Ja jestem chora na anoreksję, aczkolwiek na chwilę obecną zaleczyłam chorobę, już od jakiś ośmiu miesięcy jem normalnie, póki co nie mam nawrotów. Moje BMI wynosi 22, od czasów choroby (w najgorszym momencie) przytyłam 18 kg. Już nie pilnuję się z jedzeniem, zdarza mi się o czwartej nad ranem otworzyć lodówkę i stwierdzić, że właśnie mam ochotę na gofry. Mi samej wydaje się, że wcale tak dużo nie przytyłam, tzn. może nie tyle że nie przytyłam, bo widzę to po rozmiarze ubrań i wadze (na którą już praktycznie nie wchodzę), ale bardziej mam wrażenie, że zawsze tyle ważyłam. Wiem jednak, że to tylko autosugestia, która jeszcze jakimś cudem przetrwała w mojej głowie. Na szczęście reszty z nich się pozbyłam, a było ich naprawdę dużo i utrudniały mi codzienne funkcjonowanie. Anoreksja jest straszna. Dla osób, które cię kochają, ale przede wszystkim dla ciebie, bo to nieustanna walka toczona z samym sobą, chcesz przestać, ale nie możesz. Porównanie anoreksji do alkoholizmu jest według mnie trafne, ponieważ alkoholizm jest chorobą, której mechanizmy są chyba najbardziej znane społeczeństwu i przez to osoba, która wcześniej nie miała styczności z zaburzeniami odżywiania, może łatwiej wyobrazić sobie jak to działa. Podobnie wygląda zresztą samookaleczanie, jedzenie kompulsywne, bulimia, nerwice... Te wszystkie korzenie wychodzą z jednego drzewa.

masz śfffiętą racje

[ziw]

To prawda. Wbrew pozorom społeczeństwo bardzo niewiele wie na temat anoreksji. A jeśli wiedzą, to zwykle są to obiegowe opinie, że to przez kolorowe czasopisma i przez zniewieściałych projektantów mody. Takie postrzeganie choroby sprawia, że trudniej ją zdiagnozować i leczyć. Dlatego też, uważam, że powinno ukazywać się więcej książek takich jak: Dieta (nie) życia, bo jest szansa, że komuś pomogą.

[aoii]

Napisane przez ziw

nie wiem czy to nie zbyt intymne pytanie, ale ile najmniej ważyłaś i przy jakim wzroście?

miałam bmi 14,2

[hamy]

Superchic(k) nie boisz się że teraz zacznie się bulimia przy takich napadach głodu?

[Superchic(k)]

Napisane przez hamy

Superchic(k) nie boisz się że teraz zacznie się bulimia przy takich napadach głodu?

Nie . Przez bulimię (w zasadzie to początki) i kompulsy też przechodziłam, a teraz nie mam napadów głodu. Nawet tego nie czuję. Jem normalnie, jak przeciętny człowiek - śniadanie, II śniadanie (przeważnie kilka kanapek i jogurty różnego rodzaju), obiad (niestety nie zawsze, nie raz po prostu nie mam czasu), kolacja. Między posiłkami zdarza mi się zjeść milion pięćset innych rzeczy, coś słodkiego, jakiś jogurt, ciastko. Robię to odruchowo, kiedy po prostu czuję głód. Ale nie mam napadów. Wiesz skąd mam tą pewność? Moje jedzenie nie ma już w żadnym wypadku podłoża emocjonalnego. I to jest właśnie klucz.

[123dzemdzemona22]

Ty masz pewność? skąd ją masz? Superchic(k) pytam serio

[Superchic(k)]

Napisane przez 123dzemdzemona22

Ty masz pewność? skąd ją masz? Superchic(k) pytam serio

To ja serio odpowiem . Po trzech latach spędzonych na łańcuchu zaburzeń odżywiania, potrafię odróżnić normalne odżywianie od napadów. Kiedyś chyba opisywałam na wizażu, jak wygląda u mnie napad, nie pamiętam teraz w którym wątku bo było to chyba 1,5 roku temu, ale uwierz mi, jest to coś, czego nie sposób pomylić. Ja to po prostu czuję. Patrzę na siebie zupełnie innymi kategoriami i zupełnie innymi kategoriami patrzę na jedzenie. Kiedyś było ono dla mnie formą wyrazu doskonałości w tym co robię, a przynajmniej z zamierzenia, bo jak wiadomo układało się nieraz zupełnie inaczej. Teraz przez myśl mi to nie przechodzi. Jem, bo raz że lubię, dwa że muszę. I nie potrzebuję wyrażać siebie poprzez jedzenie, znalazłam wiele innych czynności, które mogą mi za to posłużyć. Znam siebie już dość dobrze i czuję po prostu, że ED póki co mnie nie dotyczy.

[123dzemdzemona22]

Napisane przez Superchic(k)

To ja serio odpowiem . Po trzech latach spędzonych na łańcuchu zaburzeń odżywiania, potrafię odróżnić normalne odżywianie od napadów. Kiedyś chyba opisywałam na wizażu, jak wygląda u mnie napad, nie pamiętam teraz w którym wątku bo było to chyba 1,5 roku temu, ale uwierz mi, jest to coś, czego nie sposób pomylić. Ja to po prostu czuję. Patrzę na siebie zupełnie innymi kategoriami i zupełnie innymi kategoriami patrzę na jedzenie. Kiedyś było ono dla mnie formą wyrazu doskonałości w tym co robię, a przynajmniej z zamierzenia, bo jak wiadomo układało się nieraz zupełnie inaczej. Teraz przez myśl mi to nie przechodzi. Jem, bo raz że lubię, dwa że muszę. I nie potrzebuję wyrażać siebie poprzez jedzenie, znalazłam wiele innych czynności, które mogą mi za to posłużyć. Znam siebie już dość dobrze i czuję po prostu, że ED póki co mnie nie dotyczy.

dzięki takim jak TY choć przez chwilę potrafię sobie pomyśleć(to nic , że to zaraz znika) że może kiedyś coś będę potrafiła zmienić, i znowu powiem ZAZDROSZCZĘ

---------- Dopisano o 15:12 ---------- Poprzedni post napisano o 15:11 ----------

AA dziękuje

[iza_wiosenna]

Napisane przez Superchic(k)

To ja serio odpowiem . Po trzech latach spędzonych na łańcuchu zaburzeń odżywiania, potrafię odróżnić normalne odżywianie od napadów. Kiedyś chyba opisywałam na wizażu, jak wygląda u mnie napad, nie pamiętam teraz w którym wątku bo było to chyba 1,5 roku temu, ale uwierz mi, jest to coś, czego nie sposób pomylić. Ja to po prostu czuję. Patrzę na siebie zupełnie innymi kategoriami i zupełnie innymi kategoriami patrzę na jedzenie. Kiedyś było ono dla mnie formą wyrazu doskonałości w tym co robię, a przynajmniej z zamierzenia, bo jak wiadomo układało się nieraz zupełnie inaczej. Teraz przez myśl mi to nie przechodzi. Jem, bo raz że lubię, dwa że muszę. I nie potrzebuję wyrażać siebie poprzez jedzenie, znalazłam wiele innych czynności, które mogą mi za to posłużyć. Znam siebie już dość dobrze i czuję po prostu, że ED póki co mnie nie dotyczy.

zgadzam się. Zjedzenie DUŻO nie da się pomylić z napadem, no way.

Kochanaz ed można wyjsc calkowicie, nie wiem dlaczego piszesz 'póki co'. kluczem jest to, co napisałaś - poznanie SIEBIE i nauczenie się wyrażania uczuć i rozwiazywania problemów w inny sposób niz przez ucieczkę w chorobę.

"póki co"... przecież w przyszłości nawet w chwilach słabości, DA SIĘ postąpić normalnie, a nie głozić się w ramach kary, czy wrócić do emocjonalnego jedzenia.

przynajmniej ja w to wierzę.

[lovecassie]

; (((( ciężko.
jestem idiotką, bo przejmuje się tym, co dzisiaj zjadłam i ile, nic innego się nie liczy. siedzę i płaczę, bo boję się, że za dużo przytyję a przecież chciałam przytyć!!!! życie jest ciężkie. a raczej to ja sama stwarzam sobie w nim problemy.

[hamy]

Napisane przez Superchic(k)

Wiesz skąd mam tą pewność? Moje jedzenie nie ma już w żadnym wypadku podłoża emocjonalnego. I to jest właśnie klucz.

Gratulacje

[123dzemdzemona22]

Napisane przez lovecassie

; (((( ciężko.
jestem idiotką, bo przejmuje się tym, co dzisiaj zjadłam i ile, nic innego się nie liczy. siedzę i płaczę, bo boję się, że za dużo przytyję a przecież chciałam przytyć!!!! życie jest ciężkie. a raczej to ja sama stwarzam sobie w nim problemy.

chyba ten 1 kw. to jakieś przegięcie bo ja też mam padaczke....

[odysek]

Napisane przez Superchic(k)

Moje jedzenie nie ma już w żadnym wypadku podłoża emocjonalnego. I to jest właśnie klucz.

Ale problemy z jedzeniem mające podłoże emocjonalne nie zawsze prowadzą do anoreksji/bulimii/obżarstwa.
Ja w gorszych chwilach zwykle jem więcej, zwykle jest to coś słodkiego, ale zawsze był ten umiar.

[pannaswieczka]

Dokładnie tak, myślę, że jest też bardzo dużo ludzi z problemem emocjonalnym, prowadzącym do nadwagi.

[ziw]

czyli co, jedynym lekarstwem na większość problemów jest psychoterapia?

[123dzemdzemona22]

Napisane przez ziw

czyli co, jedynym lekarstwem na większość problemów jest psychoterapia?

uogólniłaś , ale jeśli chodzi o problemy związane z Ed to jak najbardziej może to być jakiś początek do powrotu o normalność

[Ejli]

Anoreksja jest okropną, okropną, i jeszcze raz okropną chorobą! Wieczny dysonans, widzę wychudzoną osobę, i chcę jej pomóc, wesprzeć, zadbać o jej życie, z drugiej strony pojawia się myśl w głowie "też bym chciała wyglądać tak chudo, marnie, być jeszcze bardziej odseparowana od ludzi, chodzić w grubych swetrach". Chcę być silna, samodzielna, zdrowa, a jednocześnie uważam, że lepiej, gdy jest mnie mniej, w końcu to takie fajne, prawda?
Nigdy nie byłam perfekcjonistką, wręcz przeciwnie. Nigdy nie uważałam, że kobieta powinna być chuda i płaska. Nie mogłam zrozumieć, jak dziewczyny krzywdzą siebie w ten sposób. Niespodzianka.
Taak, zbiera mnie na refleksje. Po prostu w moim życiu jest za dużo tej choroby. Najpierw dopadła moją przyjaciółkę, potem (chwilami było tragicznie!) dziewczynę w mojej klasie, tak się o nią bałam, a sama równocześnie próbowałam "troszkę zrzucić, żeby tylko nie być taką okropną, niesubtelną, grubo ciosaną kłodą z wielkim brzuchem". Teraz w klasie, razem ze mną, są cztery chore. Jedna już straciła kontakt z przyjaciółmi, na niczym jej nie zależy, jest cieniem człowieka. Chyba tylko ja z nią rozmawiam.
Sama nie wiem czego chcę. Bardzo mnie to męczy.

S(k), jestem z Ciebie dumna ! Świetnie Cię pamiętam z Pewnych Wątków.

[pannaswieczka]

Nigdy siebie nie nazwalabym anorektyczka, ale mialam taki watek w zyciu, ze bardzo schudlam i inni mnie tak nazywali. Zaczelo sie niewinnie- od odchudzania i cwiczen. Potem cwiczenia nie byly juz potrzebne- czulam sie coraz gorzeji bylam coraz chudsza. Wazylam 41kg przy wzroscie 164cm. Mialam gleboka depresje. Pracowalam wtedy na pelny etat na kierowniczym stanowisku w duzej firmie i ciagnelam rownoczesnie dzienna szkole. Chcialam byc we wszystkim najlepsza. W odchudzaniu tez- lubie widziec efekty swojej pracy. W koncu zobaczylam- w szybach wystaw na ulicy. Przestraszylam sie. Zobaczylam miotle. Zaczelam szybko robic wszystko, zeby to sie zmienilo- rzucilam prace i wzielam sie za swoje przemeczone, wyczerpane cialo i dusze. Teraz waze 53kg.

[iza_wiosenna]

Napisane przez pannaswieczka

Nigdy siebie nie nazwalabym anorektyczka, ale mialam taki watek w zyciu, ze bardzo schudlam i inni mnie tak nazywali. Zaczelo sie niewinnie- od odchudzania i cwiczen. Potem cwiczenia nie byly juz potrzebne- czulam sie coraz gorzeji bylam coraz chudsza. Wazylam 41kg przy wzroscie 164cm. Mialam gleboka depresje. Pracowalam wtedy na pelny etat na kierowniczym stanowisku w duzej firmie i ciagnelam rownoczesnie dzienna szkole. Chcialam byc we wszystkim najlepsza. W odchudzaniu tez- lubie widziec efekty swojej pracy. W koncu zobaczylam- w szybach wystaw na ulicy. Przestraszylam sie. Zobaczylam miotle. Zaczelam szybko robic wszystko, zeby to sie zmienilo- rzucilam prace i wzielam sie za swoje przemeczone, wyczerpane cialo i dusze. Teraz waze 53kg.

no i bardzo dobrze, bo nie ma anorektyczek, tylko osoby chore na anoreksje.

ciesze sie, ze w pore wzielas sie w garsc

[ziw]

gratulacje! Jestem ciekawa czy da się zrobić coś, co sprawi, że więcej osób będzie potrafiło się w porę opamiętać. Co sądzicie?

[hamy]

Da się. Profilaktyka profilaktyka i jeszcze raz uświadamianie. Lekcje wychowawcze w szkole po coś są. Niekoniecznie po to by bezmyślnie przesiedzieć tę godzinę.

[iza_wiosenna]

e... mam nieco odmienne zdanie. nie uchronisz nikogo nawet milionem słów przed odczuwaniem pustki życia, samotności itp. zaburzenia odzywiania zaczynaja sie w glowie i w glowie się kończą osoba sama wybiera chorowanie i ucieka w ed i sama musi dojrzec na tyle, by z tym skonczyc.

[pannaswieczka]

Zgadzam się z ewa ewa_wiosenna. Pół bidy, jeśli zaburzenia dosięgną osobę w jakiś tam sposób dojrzała- gorzej, jeśli trafia na grunt młodej, niedojrzałej emocjonalnie psychiki. Wtedy jest kanał. I zadne uświadamianie nie pomoże. Młodych, zbuntowanych ludzi ciągnie do tabu, zakazanych owoców- wtedy zwracają na siebie uwagę- nie istotne jak będą o nich mówić, byleby mówili. Takie sa pobudki nastolatków. A później to już inaczej wygląda.

[ziw]

przeciez to nie ma znaczenia w jakim wieku się jest - sam fakt, że zapadłaś na tę chorobę świadczy o twojej niedojrzałości

[123dzemdzemona22]

Napisane przez ziw

przeciez to nie ma znaczenia w jakim wieku się jest - sam fakt, że zapadłaś na tę chorobę świadczy o twojej niedojrzałości

co ma do tego niedojrzałość
nigdyyy w życiu . Jest sto tysięcy powodów ku sytuacji w której póki co tkwimy, np. brak akceptacji samej siebie, utrata poczucia bezpieczeństwa, ciągłe zagubienie emocjonalne, i tym podobne....