Ludzie wywieraja na mnie niewygodna presje..

[traicionera]

Napisane przez 33owieczka

Kolegi odpowiedź super! Polac Mu!


Zgadzam się

To nie jest tak, ze skoro Twoje kolezanki mja mężów/dzieci to i Ty musisz. Nie masz to nie masz, wybrałas inna droge. Finito. Co sie przejmujesz?
Wśród moich kolezanek- mamy juz dwano trzeci krzyzyk na karku jakoś mało która ma dzieci, a męża miała jedna(!!!) , ale się rozwiodła.
Za to wszystkie mamy mgr przed nazwiskiem, część dalej sie uczy, wszystkie podróżujemy, poznajemy ciekawych ludzi i pracujemy.

Nie nakręcaj sie sama nie ma sensu. To Twoje zycie, Ty chcesz sie kształcić, podróżowac, to ciekawe, to Twoje zycie i przeżyjesz je tak jak Ty chcesz. Twoje koleżanki stawiają na życie rodzinne- super- to ich droga, one tak wola, Ty inaczej.

tez nie ma co tak upraszczać, ze albo małżeństwo i dzieci, albo kariera i wykształcenie, szczególnie, gdy ktoś ma 25+lat. Wszystko zależy od ambicji i priorytetów, jak się człowiek zaweźmie, to nie tylko ma mgr, ale i jakieś podyplomowe, i dziecko zdąży urodzić, pojechać tu czy tam czy zdobyć ciekawa prace. Teraz na szczęście już nie te czasy, kiedy trzeba było wybierać, zresztą właśnie średnia wieku która wychodzi z badan GUSu wskazuje na to, ze 25 lat to nie jest najpopularniejszy w Polsce wiek na prokreacje itp.

[Madzionella]

Napisane przez kenio26

Mam kolegę (28lat),gdy go ktoś pyta:
-Kiedy się żenisz?
Odpowiada:
- Jak wrócę z Wrocławia.
-A kiedy jedziesz do Wrocławia?
Odpowiada:
-Na razie się nie wybieram.

umarłam. no boskie po prostu....

Heh, Autorko droga, nie masz się co martwic. Osobiście mam znajomych, ktorzy się do 30 zblizają i o ślubie ani słychu ani widu i nikt przez to łez nie roni. Co więcej - dobrze jest jak jest i będzie co ma być.

Z drugiej strony - moja mama nie może przeboleć że to już, że ślub w planach, ciagle mówi że na ten slub nie przyjdzie itp. Byłaby przeszczęśliwa gdybyśmy się rozstali i ciągle ma do nas wyimaginowane pretensje. Więc z tą presją jest tak, że zawsze są dwie strony medalu. Nie ma sie co przejmować, tylko robic swoje, a tych co wiedzą lepiej słuchac jak zgaszonego radia.

[velara]

Droga Autorko, moja sytuacja jest trochę inna niż Twoja, bo mam faceta. Ale ludzie też wywierają na mnie niewygodną presję, bo jesteśmy ze sobą prawie 8 lat, ale z rożnych przyczyn nie planujemy jeszcze ślubu (nie wspomnę o dzieciach). I też ciągle słyszę: "Kiedy ślub?" "Jak długo jeszcze zamierzacie ze sobą chodzić?" "Będziecie chodzić, chodzić aż w końcu się rozstaniecie". "A jak się rozstaniecie to zostaniesz sama, bo gdzie Ty później kogoś znajdziesz.."Koleżanki przytaczają teorie, że po takim długim narzeczeństwie częściej zdarzają się rozwody. Może i tak, ale to chyba nie jest reguła. A poza tym kiedy byłam na pierwszym roku studiów, dowiedziałam się od takiej jednej "życzliwej", że pewnie nie kocham swojego faceta, bo gdyby tak było, to już dawno bym za niego wyszła. Faktycznie, szkoda że nie pobraliśmy się w liceum
A ja po prostu nie chciałam wychodzić za mąż będąc na studiach, nie mając pracy i utrzymywać się wyłącznie z pensji mojego faceta. Do tego absolutnie nie wyobrażam sobie mieszkania z rodzicami (ani z moimi, ani z jego). Wynajmowanie też nie ma sensu, bo moje studia i jego praca są w innym mieście.
Teraz kiedy kończę studia (co oczywiście też według mojej rodziny i przyjaciół stanowi argument, że czas pomyśleć o małżenstwie), mam zamiar najpierw znaleźć pracę, a potem jeszcze trochę odczekać, żeby uzbierać trochę kasy - żeby mieć coś na start, na kupno mieszkania itd. Ale czasami już nie mam siły tego wszystkiego wszystkim tłumaczyć, bo przecież dla innych argument, że jesteśmy razem tak długo jest pierwszorzędny.
Poza tym nie uważam się za starą pannę,jestem 2 lata młodsza od Ciebie, ale nie zamierzam wychodzić za mąż przed 25r.ż. Wydaje mi się, że gdybym była teraz żoną, to wtedy dopiero czułabym się staro. Nie wiem czemu tak mam, ale tak mam Jak na obecną chwilę nie chcę też rodzić przed 30stką. Nie czuję się dojrzała, ani do małżeństwa ani do macierzyństwa i widzę, że są też dziewczyny, które myślą podobnie.

Ludzie gadają i będą gadać. Czasem sami mają nudne życie..Czasem mają problemy - dlatego u innych ludzi szukają ich tam, gdzie ich nie ma. Dla większości - w wieku 25 lat jesteś starą panną, a jak już masz faceta i po kilku latach nie wychodzisz za mąż to już w ogóle jesteś nienormalna Albo on jest nienormalny bo nie chce się żenić

[Sweet Chocolate]

.

[fiolka208]

Napisane przez kenio26

Mam kolegę (28lat),gdy go ktoś pyta:
-Kiedy się żenisz?
Odpowiada:
- Jak wrócę z Wrocławia.
-A kiedy jedziesz do Wrocławia?
Odpowiada:
-Na razie się nie wybieram.

Prześledziłam wątek i chciałabym się odnieść do tekstu z Wrocławiem.Osobiście jesteśmy z TZ ze sobą sporo ponad 5 lat i już od kilku lat słyszę-"a kiedy się chajtacie?" zawsze odpowiadam-"za rok".Głupki się cieszą,a po jakimś czasie dopytują,że kiedy dokładnie,bo już rok się kończy i tp.No i ja wtedy na to,że za rok jest zawsze.Za rok znów będzie za rok itd...

[poswojemu]

wg mnie nie masz się czego obawiać ;-)
sama rozstałam się niedawno z facetem, byliśmy ze sobą niecałe pięć lat. nie czuję żadnego przymusu bycia z kimś i posiadania dziecka. uważam, że mam na to jeszcze sporo czasu. osobiście nie chciałabym mieć malucha dopóki nie skończę studiów, nie będę miała porządnej, dobrze płatnej, stałej pracy. własnego mieszkania, itd.

część moich szkolnych koleżanek również posiada już dzieci, mężów - ale raczej nie z własnej woli ;-) a chyba nie w tym rzecz. i myślę, że gdyby miały wybór, zdecydowałyby się na tego typu stabilizację zdecydowanie później.

[marcia45]

Mam 24 lata i ja prędzej odnoszę wrażenie, że będę strasznie młodą panną młodą. Wcale nie czuje presji otoczenia, raczej mało kto wychodzi za mąż, a rodzenie dzieci to dla większości bardzo daleka przyszłość(dla nas i TZ też, więc rok po ślubie i dziecko jest u nas nierealne). Myślę, że gdyby nie to,że poznaliśmy się z TZ dość wcześnie i idealnie nam się ze sobą mieszka i żyje, to nie spieszyłoby mi się do ślubu.
Na pewno nie oceniam osób, które są same lub nie planują ślubu jako tych gorszej kategorii. Negatywnie odbieram jedynie pary, które mimo, że im się nie układa, trwają ze sobą, w obawie przed zostaniem samotnym.
Jestem na studiach technicznych, mam w grupie samych facetów i ponad połowa jest samotna, a większość z nich to fajni i wartościowi mężczyzni(przystojni też są), więc gadanie o "przebranym towarze" i że czym później tym gorzej kogoś poznać są śmieszne i nieprawdziwe.

[kreolkaa]

Ludzie (szczególnie starszej daty, choć nie tylko) mają już to do siebie, że lubią wywierać taką presję Najlepiej odbębnić wszystko jak najszybciej: szkoła czy tam studia, ślub, wesele, dzieci, amen. Tylko po co? Żeby mieć pewność, że nic cię w życiu nie ominie? że chłop/ kobita ci nie ucieknie?

Niektóre młode osoby (oczywiście już zamężne/żonate) zachowują się podobnie. Rozumiem autorkę, bo mam wśród znajomych taką parkę (oboje przed trzydziestką), która odkąd wzięła ślub, ma w zwyczaju wypytywać innych sparowanych o ich plany matrymonialne, z częstotliwością i nachalnością większą niż moja babcia Nie daj Boże, ktoś odważy się przyznać do braku takich planów, owa parka zaczyna swoją opowieść o przewadze małżeństwa nad konkubinatem , nie mówiąc już o litości dla osób, które są chwilowo same
Nigdy nie mogę pojąć jak wielką filozofią i zaszczytem musi być dla co niektórych, znalezienie faceta/kobiety, wyjście za mąż/ożenek i zrobienie sobie dziecka

Napisane przez velara

Droga Autorko, moja sytuacja jest trochę inna niż Twoja, bo mam faceta. Ale ludzie też wywierają na mnie niewygodną presję, bo jesteśmy ze sobą prawie 8 lat, ale z rożnych przyczyn nie planujemy jeszcze ślubu (nie wspomnę o dzieciach). I też ciągle słyszę: "Kiedy ślub?" "Jak długo jeszcze zamierzacie ze sobą chodzić?" "Będziecie chodzić, chodzić aż w końcu się rozstaniecie". "A jak się rozstaniecie to zostaniesz sama, bo gdzie Ty później kogoś znajdziesz.."Koleżanki przytaczają teorie, że po takim długim narzeczeństwie częściej zdarzają się rozwody. Może i tak, ale to chyba nie jest reguła. A poza tym kiedy byłam na pierwszym roku studiów, dowiedziałam się od takiej jednej "życzliwej", że pewnie nie kocham swojego faceta, bo gdyby tak było, to już dawno bym za niego wyszła. Faktycznie, szkoda że nie pobraliśmy się w liceum
A ja po prostu nie chciałam wychodzić za mąż będąc na studiach, nie mając pracy i utrzymywać się wyłącznie z pensji mojego faceta. Do tego absolutnie nie wyobrażam sobie mieszkania z rodzicami (ani z moimi, ani z jego). Wynajmowanie też nie ma sensu, bo moje studia i jego praca są w innym mieście.
Teraz kiedy kończę studia (co oczywiście też według mojej rodziny i przyjaciół stanowi argument, że czas pomyśleć o małżenstwie), mam zamiar najpierw znaleźć pracę, a potem jeszcze trochę odczekać, żeby uzbierać trochę kasy - żeby mieć coś na start, na kupno mieszkania itd. Ale czasami już nie mam siły tego wszystkiego wszystkim tłumaczyć, bo przecież dla innych argument, że jesteśmy razem tak długo jest pierwszorzędny.
Poza tym nie uważam się za starą pannę,jestem 2 lata młodsza od Ciebie, ale nie zamierzam wychodzić za mąż przed 25r.ż. Wydaje mi się, że gdybym była teraz żoną, to wtedy dopiero czułabym się staro. Nie wiem czemu tak mam, ale tak mam Jak na obecną chwilę nie chcę też rodzić przed 30stką. Nie czuję się dojrzała, ani do małżeństwa ani do macierzyństwa i widzę, że są też dziewczyny, które myślą podobnie.

Ludzie gadają i będą gadać. Czasem sami mają nudne życie..Czasem mają problemy - dlatego u innych ludzi szukają ich tam, gdzie ich nie ma. Dla większości - w wieku 25 lat jesteś starą panną, a jak już masz faceta i po kilku latach nie wychodzisz za mąż to już w ogóle jesteś nienormalna Albo on jest nienormalny bo nie chce się żenić

Znam to skądś gdybyś się zdecydowała na ślub, to kolejnym krokiem będzie walcowanie was o dziecko i plotki o bezpłodności, jeśli nie zaciążysz się w przeciągu roku po ślubie

Napisane przez fiolka208

Prześledziłam wątek i chciałabym się odnieść do tekstu z Wrocławiem.Osobiście jesteśmy z TZ ze sobą sporo ponad 5 lat i już od kilku lat słyszę-"a kiedy się chajtacie?" zawsze odpowiadam-"za rok".Głupki się cieszą,a po jakimś czasie dopytują,że kiedy dokładnie,bo już rok się kończy i tp.No i ja wtedy na to,że za rok jest zawsze.Za rok znów będzie za rok itd...

świetny pomysł..

[wika82]

Dziewczyno, daj spokój!!
To jest TWOJE życie, sama napisałaś, że nie czujesz się gotowa na małżeństwo. Zresztą do tego - trzeba spotkać kogoś, kto wyzwoli w Tobie to pragnienie. Nie przesadzałabym z tym dzieckiem, teraz macierzyństwo po 30 nie jest niczym dziwnym, zdecydowana większość moich znajomych ma dzieci po 30. Dziecka trzeba chcieć i z kimś je mieć.
Nie daj się złapać w pułapkę "pierwszy lepszy", bo będziesz żałować całe życie, które przecież masz jedno.
Baw się, korzystaj z życia, jedź za granicę, z pewnością spotkasz mężczyznę w którym prawdziwie się zakochasz. I żeby nie było - wiem, co mówię. Wychodzę za mąż w czerwcu mając 29 lat na karku po wcale nie tak długim narzeczeństwie, (ale czuję, że to jest to), wcześniej dłuższy czas byłam sama.
Acha - dzieci nie planuję w najbliższym czasie, bo aktualnie najważniejsza jest dla mnie kariera zawodowa. Najwcześniej za 3lata, o ile poczuję, że to ten czas.

[tinpanalley]

za z mężem jesteśmy ponad rok po ślubie i na razie ze względów mojej pracy nie mamy dzieci. dochodzi do tego moja obawa przed ciążą, bo jestem krótkowidzem i czeka mnie cesarka w razie czego. wychodzę z założenia: jak mamy mieć dziecko to ono będzie, z naturą nie wygrasz. ale specjalnie nie zabiegamy. rodzina trochę naciska, ale im mogę to spokojnie wytłumaczyć. najgorsze są koleżanki. "kiedy, przecież mój zegar tyka". nic im nie odpowiadam. dosłownie nic! jakbym nie słyszała pytania. jednej znajomej odpowiedziałam kiedyś z łagodzącym to uśmiechem "co za nietaktowne pytanie".

[eifersucht]

Napisane przez tinpanalley

zanim spotkałam mojego męża, byłam sama. Owszem, chodziłam na randki, ale dopiero mój mąż mnie oczarował. Do tego czasu musiałam również znosić pytania od cioć, babć, koleżanek (z których większość zaliczyła wpadkę i dlatego ślubowały) :" a ty kiedy?, najlepszy czas na dziecko! masz kogoś?" było mi zawsze głupio, aż wkurzyłam się kiedyś na babcię, po tym jak powtórzyła mi, że moja młodsza o 8 lat siostra cioteczna powiedział, że jak ona będzie w moim wieku - 24lata- to już dawno będzie miała męża i dziecko. A ja babci na to: "noooo, ja też już chcę męża, ale cóż zrobić, kiedy nikt mnie nie chce?" I później cały czas tak odpowiadałam na takie pytania - nikt mnie nie chce. Ludzie nie wiedzieli co powiedzieć, czy żartuję, czy naprawdę?
a najlepsze na koniec. ta siostra cioteczna wpadła mając 17 lat - skandal na całą rodzinę był. a teraz ma 4 dzieci, prawie rok po roku. dotrzymała słowa. nie ma pracy, mąż niewiele zarobi...
ja jeszcze nie dzieciata, a kiedy ktoś pyta kiedy to mówię "jak Bóg da" albo po prostu nic nie odpowiadam, mądry zrozumie.

To jest dobry patent Mnie też bacie, dziadkowie i ciocie spokoju nie dają, może jak coś takie usłyszą to się przymkną W ogóle coś co mnie teraz strasznie śmieszy to to, że mam teraz 23 lata i jak miałam jeszcze ok 20-21 babcia pytała mnie czy mam faceta, mówiłam, ze nie, a ona na to "dobrze, nie śpiesz się ,masz czas", a praktycznie z dnia na dzień po moim nie zaczęła już mówić "No ja w Twoim wieku to już po ślubie i w pierwszej ciąży byłam"

[Sweet Chocolate]

.

[sine.ira]

Znaczi się otoczenie coś tam klepie pewnie bez głębszego zastanowienia (jak to zwykle bywa z otoczeniem), a to Ty obierasz to jako presję. Przestań to tak odbierać, traktuj jako zwykłą, durną paplaninę, a poczujesz ulgę. Nastawienie zmień, w sensie

[Agnes!84!!]

Jestem mężatką i z kolei czuję presję odnośnie posiadania dziecka przed 30. rokiem życia. Nie jest spowodowana otoczeniem, ale właśnie wiekiem. Obawiam się ewentualnych komplikacji wraz z odkładaniem tego na później. Póki co myśl o dziecku i porodzie mnie przeraża. Nie zamierzam robić nic na siłę. Czasem zastanawiam się czy w ogóle przyjdzie moment, kiedy będę gotowa na to wyzwanie