Jak udopornić się na świat zewnętrzny?

[szakal165]

opinie-od ludzi,którzy siedzą na przysłowiowej ławce z piwem w łapie... od ludzi,ktorych mijam na ulicy mojego malego miasteczka... Od ludzi, którzy mnie znają długo ale zawsze mieli do mnie jakieś "ale". Od ludzi, którzy mnie "kojarzą" z widzenia.
Od ludzi, którzy prześladowali mnie w okresie dojrzewania. Od ludzi, którzy lata szkolne gimnazjalne zmienili mi w piekło.
Przejmuję się, jestem tylko człowiekiem. Na dodatek wrażliwym. Gdy miałam nadwagę, słyszałam ciągle komentarze, niestety nie było że zajęci byli swoim życiem, bo ciągle komentowali moje... nie jest jakpiszesz ,że ;udzie mają swoje problemy. Ludzie zawsze komentują, zawsze są złośliwi, starają się jak najbardziej uprzykrzyć życie, mimo że olewasz ich wyzwiska, nie dają za wygraną. Starałam się olewać, uśmiechać pod nosem, ale na próżno. Dopiero gdy zachorowalam, dostałam bonus-święty spokój, czasem komentarze "Ale schudła wow".
Teraz się pogarsza, bo nie jestem aż tak chuda. Tylko czekać,aż wyzwiska wrócą tylko czekać na moje wielkie, cholerne jojo.
Nie wiem, co mogę zrobić. Najgorsze,że niby jestem ładniejsza niż kiedyś ale nadal nie mam tego,co dawniej: znajomych, pracy, nadal jestem zerem.

[iza_wiosenna]

Napisane przez szakal165

opinie-od ludzi,którzy siedzą na przysłowiowej ławce z piwem w łapie... od ludzi,ktorych mijam na ulicy mojego malego miasteczka... Od ludzi, którzy mnie znają długo ale zawsze mieli do mnie jakieś "ale". Od ludzi, którzy mnie "kojarzą" z widzenia.
Od ludzi, którzy prześladowali mnie w okresie dojrzewania. Od ludzi, którzy lata szkolne gimnazjalne zmienili mi w piekło.
Przejmuję się, jestem tylko człowiekiem. Na dodatek wrażliwym. Gdy miałam nadwagę, słyszałam ciągle komentarze, niestety nie było że zajęci byli swoim życiem, bo ciągle komentowali moje... nie jest jakpiszesz ,że ;udzie mają swoje problemy. Ludzie zawsze komentują, zawsze są złośliwi, starają się jak najbardziej uprzykrzyć życie, mimo że olewasz ich wyzwiska, nie dają za wygraną. Starałam się olewać, uśmiechać pod nosem, ale na próżno. Dopiero gdy zachorowalam, dostałam bonus-święty spokój, czasem komentarze "Ale schudła wow".
Teraz się pogarsza, bo nie jestem aż tak chuda. Tylko czekać,aż wyzwiska wrócą tylko czekać na moje wielkie, cholerne jojo.
Nie wiem, co mogę zrobić. Najgorsze,że niby jestem ładniejsza niż kiedyś ale nadal nie mam tego,co dawniej: znajomych, pracy, nadal jestem zerem.

rozumiem.

ci ludzie sami sobie wystawiają opinię, wiesz?
na świecie jest dużo chamstwa, niestety, ale jest też wielu świetnych ludzi, na których można trafić, jeśli się poczyni odpowiednie kroki.

przepraszam, że nie jestem w temacie, ale jeśli chodzi o pracę, to ...starasz się o nią? jakąś dorywczą, w kawiarni, restauracji, gdziekolwiek?

uczysz się? ile masz lat, mogę wiedzieć?

[szakal165]

Pracę jakąkolwiek lub staż szukam od 2 lat. Wiele razy nosiłam cv i podania, do restaurancji, sklepów, firm, itp. Chciałam być m.in. kelnerką, sprzedawcą w media expert, pomocą kuchenną. Bo ma UP liczyć nie mogę, oni tak rzadko dają mi jakiekolwiek oferty... dzwonią odn.stażu 3-4 razy w roku... w dodatku skreślili mnie raz na pół roku,musialam się rejestrować ponownie- byłam w szpitalu, ale nie uznali odwołania od decyzji, tłumacząc, że moglam ich poinformować ze szpitala. Tyle że ja akurat nie miałam możliwości zatelefonowania, ale co ich to interesuje, prawda?
W każdym razie byłam na ok. 6 rozmowach w sprawie stażu z UP, na każdej wybrali kogoś innego (a to nowina). Za każdym razem jakby coś nie pasowało. Starałam się być na luzie, ie spięta ale też nie za bardzo olewająca. Mówilam szczerze,że chcę się nauczyć nowych rzeczy,że nie lubię nudy, lubię czuć się potrzebna. Powiedziałam o chęci nabycia doświadczenia. I cóż z tego... nie wiem, zawsze przegrywam. Teraz nie czekam już na cud, wiem,że jestem do niczego widocznie i nie znajdę sobie zatrudnienia. Do 2 sierpnia mam też czas na złożenie papierków na uniwersytet, ale wpisowe to koszt 80zł, a rodzic wyjechał i nie mam od kogo pożyczyć, także chyba nie mam możliwości studiowania ( o ile nie ma drugiego naboru). Cóż po wymarzonym kierunku, skoro ciągle coś przeszkadza mi na drodze.
Skońćzyłam liceum 2 lata temu i od tej pory stoję w miejscu, moje życie posypalo się też ze względów rodzinnych. Od zawsze wychowywałam się wśród choroby matki i niestety, nieświadomie nie wiedząc o chorobie, przejęłam niejako wiele złych wzorów,etc. Zawsze byłam sama, skazana na siebie. Muszę liczyć jedynie na siebie, nigdy nie dostałam żadnego wsparcia. Ale też samotność ma złe strony- czuję,że depresja się pogłębia, że znów mam ochotę na powrót do samookaleczania, mam znów myśli samobójcze. Bardzo zależało mi na robocie, boprzez pół dnia miałabym szansę oderwania się od domu, ulga jaką czułabym, byłaby niesamowita!
Pomarzyć można.
Nie jestem lekarzem, ale zauważyłam objawy osobowości unikającej u siebie, choć to może złudzenie i zrzucanie winy na mój charakter i introwersję.

[201607040946]

iza - bardzo lubię czytac twoje posty, podnoszą mnie na duchu i pozwalają wierzyc, że można być "normalnym"
własnie jestem na etapie uodparniania się w mojej głowce pojawiają się nawet myśli: czemu to niby mam być chuda? czy wszyscy powariowali? może umiem pokochać siebie taką, jaka jestem? (byle się nie przejadać)
mam koleżankę, która po lekach strasznie przytyła i nienawidzi swojego ciała, głoduje, a potem rzuca się na jedzenie, ciągle mi opowiada,jak to będzie chuda, bo tylko wtedy ktoś ją zaakceptuje i pokocha. a ja nie umiem jej powiedzieć, ze nie chodzi o jej wygląd, tlyko osobowosć.
i jeszcze - musimy zdac sobie sprawę z tego, że ciało to ciało, mamy prawo mieć zmarszczki, fałdki, piegi, zwisającą skóre, rozstępy, zwłaszcza jeśli się odchudzalismy. tak bardzo próbuję w to uwierzyć. na szczęscie spotykam głownie "normalnych" ludzi, którzy przyjmują mnie taką, jaka jestem.