ChAD - choroba afektywna dwubiegunowa

[insomnia_x]

Napisane przez Dearlie

A Ty zaczynałaś od 300mg dziennie czy od razu wskoczyłaś na 600mg? Bo ja najpierw przez tydzień brałam właśnie połowę dawki, żeby przyzwyczaic organizm.

Pisałam już wyżej. Raz odstawiłam, bo musiałam przesunąc wizytę na późniejszy termin i zabrakło mi tabletek. A za drugim razem wkręciłam sobie, że jestem byc może w ciąży i biorąc Depakine szkodziłabym dziecku. Eh.

Chyba od razu zaczęłam brać 600mg dziennie, choć było to tydzień temu to nie pamiętam czy rzeczywiście zaczynałam od 600mg
A no tak, gapa ze mnie Pewnie ChAD przyczyniła się u Ciebie do tego, że nawet test ciążowy nie był w stanie przekonać Cię że nie jesteś w ciąży?

[Dearlie]

Napisane przez Chibiusa

Witam. Mój ojciec choruje na chorobę afektywną dwubiegunową,która niedawno została wykryta. Ale u niego objawia się w inny sposób- najpierw pół roku depresja ,potem pół roku mania i tak w kółko. Jak na razie miał dwa takie 'silniejsze' epizody. W tym roku od stycznia do czerwca miał depresję, początkowo jest po prostu bardzo spokojny,dobry, "do rany przyłóż" , przygnębiony. Im dłużej, tym gorzej. W maju było apogeum- stany lękowe, bał się wychodzić z domu,chodził w kółko, gadał od rzeczy, myślał ,że go obserwują i podsłuchują, itp. Poszedł do psychiatry (fakt ,że już pod koniec) przepisał mu leki i jego stan się nieco poprawił. Od czerwca powoli zaczął się zmieniać, a od lipca już wpadł w hipomanię. Na początku była łagodniejsza,ale z dnia na dzień pogłębiał się ten stan.. Nabierał kredytów,ciagle jeździ do wszystkich, odnawia stare kontakty, myśli ,że jest kimś wyjątkowym, traktuje ludzi z góry, ma MANIĘ WIELKOŚCI ,kupuje różne gadżety, jest bardzo ożywiony, ma wielki zapał i plany, nie widzi ŻADNYCH problemów, nie obchodzą go rachunki , wydaje pieniądze na wszystko inne, chce kupować kolejny samochód, chce stawiać dom, zakłada mnóstwo kont, jest wybuchowy ,nie da się z nim porozmawiać.Nie potrafi TRZEŹWO myśleć, jest powierzchowny,uważa ,że wszystko może zdziałać, pije alkohol. Miał umówioną wizytę u lekarza ale nie poszedł, bo nie uważa ,że jest chory. Bywa spokojniejszy, ale i tak jest ciągle w manii.. Ciężkie jest takie życie.. dobrze ,że nie ma go w domu całymi dniami ,bo jest kompletnie nie do wytrzymania. Mama załamuje ręce, nie wiadomo co robić. Rok temu było tak samo(z depresją i manią) ale teraz jest to o wiele bardziej nasilone. Mania trwa ok 4-5 miesięcy niby, czyli krócej od depresji,ale i tak boimy się,że może narobić jakichś większych głupot

Twój tata jest niemalże encyklopedycznym przykładem osoby z zaburzeniem afektywnym dwibiegunowym. Próbowaliście kontaktowac się z jego psychiatrą? Według mnie on powinien pomóc Wam jak nakłonic Twojego ojca do wizyty.

Napisane przez insomnia_x

Chyba od razu zaczęłam brać 600mg dziennie, choć było to tydzień temu to nie pamiętam czy rzeczywiście zaczynałam od 600mg
A no tak, gapa ze mnie Pewnie ChAD przyczyniła się u Ciebie do tego, że nawet test ciążowy nie był w stanie przekonać Cię że nie jesteś w ciąży?

Nie, nie... nie było ze mną aż tak źle. Szybko zrozumiałam, że ta ciąża istnieje tylko w mojej głowie. Tak naprawdę podświadomie jej bardzo pragnęłam, bo myślałam, że rozwiąże moje dotychczasowe problemy.

[Chibiusa]

Napisane przez BajaderkowaBaba

Proponowałabym wizytę Twojej mamy u psychiatry. Czasami rodzina musi wykazać inicjatywę, ważne jest, aby prawnie rozwiązać sytuację.

Właśnie wtedy co miał wizytę, moja mama sama poszła. Powiedział,że bez niego wiele nie może zrobić ,przepisał tylko tabletki stabilizujące, których i tak nie chce brać. A istnieje nawet ryzyko hospitalizacji... Niestety, teraz jest w takim okresie,kiedy nic nie da się mu przemówić.

Dearlie tak, właśnie jest książkowym przykładem...Mama kontaktowała się z bardzo dobrym psychiatrą(u którego był w czasie depresji) , ale nie da się go namówić, mówi,że "to nam są potrzebne leki" a on jest całkiem zdrowy i czuje się świetnie.

[Dearlie]

Napisane przez Chibiusa

Właśnie wtedy co miał wizytę, moja mama sama poszła. Powiedział,że bez niego wiele nie może zrobić ,przepisał tylko tabletki stabilizujące, których i tak nie chce brać. A istnieje nawet ryzyko hospitalizacji... Niestety, teraz jest w takim okresie,kiedy nic nie da się mu przemówić.

Dearlie tak, właśnie jest książkowym przykładem...Mama kontaktowała się z bardzo dobrym psychiatrą(u którego był w czasie depresji) , ale nie da się go namówić, mówi,że "to nam są potrzebne leki" a on jest całkiem zdrowy i czuje się świetnie.

A gdyby tak poprosic jakiegoś psychiatrę lub psychologa o prywatną, domową wizytę? Napewno udało by się znaleźc jakiegoś specjalistę, który mógłby odwiedzic Twojego ojca i spróbowac wytłumaczyc mu jak ważne jest leczenie w jego wypadku.

[fankapsychiatrii]

No ale na co wizyta jak chory musi wyrazic zgodę na badanie psychiatryczne i przyjmowanie leków, a jak na razie to twierdzi że jest zdrowy (co jest normalne w manii)...
Można albo przeczekac do remisji i wtedy, gdy ogarnie skutki przebytej fazy wprowadzić leczenie stabilizujące nastrój oraz być może zabezpieczyć sie prawnie tak aby nie mógł np wydawać pieniędzy itp.Ale czy sie na to zgodzi (nie wiem jakie tu rozwiązania mogłyby być - jakies typu oszczędności na koncie żony...)
Drugi sposób to wystąpić o przymusowe leczenie.tylko to może niestety troche trwać . Wniosek do sądu może złożyć np.rodzina. ale zazwyczaj muszą być poważna przesłanki. Może jednak to wpłynie na tyle na chorego,że np. zgodzi sie przyjmowac leki aby uniknąć hospitalizacji, albo uda sie negocjować jakies wydatki...? Psychiatra wam powinien w tym pomóc.Jeśli nadużywa alkoholu a w domu sa małe dzieci lub robi to w miejscach publicznych to tez kwalifikuje sie do leczenia z racji ustawy o rozwiazywaniu problemów alkoholowych (tak to sie chyba nazywało) w każdym razie w każdej gminie jest komisja i mozna to zgłosić oni zawiadamiają sąd i on wzywa na obowiązkowe badanie i decyduje o ew leczeniu....

[BajaderkowaBaba]

Napisane przez fankapsychiatrii

No ale na co wizyta jak chory musi wyrazic zgodę na badanie psychiatryczne i przyjmowanie leków, a jak na razie to twierdzi że jest zdrowy (co jest normalne w manii)...
Można albo przeczekac do remisji i wtedy, gdy ogarnie skutki przebytej fazy wprowadzić leczenie stabilizujące nastrój oraz być może zabezpieczyć sie prawnie tak aby nie mógł np wydawać pieniędzy itp.Ale czy sie na to zgodzi (nie wiem jakie tu rozwiązania mogłyby być - jakies typu oszczędności na koncie żony...)
Drugi sposób to wystąpić o przymusowe leczenie.tylko to może niestety troche trwać . Wniosek do sądu może złożyć np.rodzina. ale zazwyczaj muszą być poważna przesłanki. Może jednak to wpłynie na tyle na chorego,że np. zgodzi sie przyjmowac leki aby uniknąć hospitalizacji, albo uda sie negocjować jakies wydatki...? Psychiatra wam powinien w tym pomóc.Jeśli nadużywa alkoholu a w domu sa małe dzieci lub robi to w miejscach publicznych to tez kwalifikuje sie do leczenia z racji ustawy o rozwiazywaniu problemów alkoholowych (tak to sie chyba nazywało) w każdym razie w każdej gminie jest komisja i mozna to zgłosić oni zawiadamiają sąd i on wzywa na obowiązkowe badanie i decyduje o ew leczeniu....

Właśnie po to - istnieje ustawa o zdrowiu psychicznym i daje pewną możliwość przymusowego: badania/hospitalizacji/leczenia.
Psychiatra mógłby poinformować o tym rodzinę, ponieważ dla niego takie informacje to chleb powszedni.

Dodatkowo hospitalizacja może mieć miejsce jeśli pacjent zagraża swojemu zdrowiu lub życiu, bądź zdrowiu lub życiu otoczenia.

[Chibiusa]

Dzięki za odpowiedzi. Nie wiem czy wizyta prywatna by wpłynęła na niego..wątpię.. Zawsze w razie złego zachowania można pogotowie wezwać(już byliśmy temu bliscy z powodu agresji) .Właściwie to w tym stanie częściej pacjenci trafiają do szpitala niż w depresji. Myślę,że może trzeba poczekać aż mania minie i wtedy chodzić do psychiatry, dawać mu leki i stabilizować nastrój, bo teraz było to trochę zaniedbane ,gdyż nie wiedzieliśmy,że może mieć tą chorobę ...Rok temu myśleliśmy,że po prostu mu "odbiło" ( no i było to w mniejszym stopniu niż teraz) ,poza tym on ogólnie ma wybuchowy charakter i właściwie to odkąd pamiętam miał różne 'fale'. Najważniejsze jest to ,żeby teraz nie narobił żadnych problemów sobie/nam , to później uda się tym jakoś odpowiednio pokierować. Może gdyby pod koniec depresji poszło się do lekarza , nie byłoby teraz takich problemów

[fankapsychiatrii]

Napisane przez BajaderkowaBaba

Właśnie po to - istnieje ustawa o zdrowiu psychicznym i daje pewną możliwość przymusowego: badania/hospitalizacji/leczenia.
Psychiatra mógłby poinformować o tym rodzinę, ponieważ dla niego takie informacje to chleb powszedni.

Dodatkowo hospitalizacja może mieć miejsce jeśli pacjent zagraża swojemu zdrowiu lub życiu, bądź zdrowiu lub życiu otoczenia.

No sorry ale nie można hospitalizowac z powodu zagrożenia zdrowia własnego pacjenta Zagrożenie życia albo zdrowia lub życia CUDZEGO moga byc przesłanka do przyjęcia do szpitala bez zgody.
We wspomnianym juz trybie wnioskowym podstawa hospitalizacji może być niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb (czyli w sumie zagrożenie zycia)
oraz przewidywane pogorszenie stanu psychicznego jeśli nie nastąpi hospitalizacja (tu znacznie szersze pole do interpretacji)
co do problemu powyższego chorego myślałam o tym wyjściu - lekarz psychiatra do wniosku powinien załączyć orzeczenie uzasadniające konieczność leczenia szpitalnego (żona, dzieci, rodzeństwo, rodzice chorego sa uprawnieni do proszenia o takie orzeczenie lekarza psychiatrę)

[BajaderkowaBaba]

Napisane przez fankapsychiatrii

No sorry ale nie można hospitalizowac z powodu zagrożenia zdrowia własnego pacjenta Zagrożenie życia albo zdrowia lub życia CUDZEGO moga byc przesłanka do przyjęcia do szpitala bez zgody.
We wspomnianym juz trybie wnioskowym podstawa hospitalizacji może być niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb (czyli w sumie zagrożenie zycia)
oraz przewidywane pogorszenie stanu psychicznego jeśli nie nastąpi hospitalizacja (tu znacznie szersze pole do interpretacji)
co do problemu powyższego chorego myślałam o tym wyjściu - lekarz psychiatra do wniosku powinien załączyć orzeczenie uzasadniające konieczność leczenia szpitalnego (żona, dzieci, rodzeństwo, rodzice chorego sa uprawnieni do proszenia o takie orzeczenie lekarza psychiatrę)

Faktycznie życia... ale nie musisz od razu "no sorrować", ponieważ to jest niegrzeczne.

Art. 23. 1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób.

Art. 24. 1. Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości.
2. Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać dłużej niż 10 dni.
3. Do przyjęcia do szpitala, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zasady i tryb postępowania określony w art. 23.

[fankapsychiatrii]

Napisane przez BajaderkowaBaba

Faktycznie życia... ale nie musisz od razu "no sorrować", ponieważ to jest niegrzeczne.

Art. 23. 1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób.

Art. 24. 1. Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości.
2. Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać dłużej niż 10 dni.
3. Do przyjęcia do szpitala, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zasady i tryb postępowania określony w art. 23.

No to właśnie chyba nie czytasz ze zrozumieniem nawet tego co piszesz "Zagraża bezpośrednio własnemu życiu" - a nie zdrowiu i nie pośrednio poprzez zagrożenie zdrowia własnego

---------- Dopisano o 20:21 ---------- Poprzedni post napisano o 20:13 ----------

A, muszę bo nie lubie jak sie twierdzi że pod byle pretekstem można chorego psychicznie umieścić w szpitalu bez zgody Ustawa jest precyzyjna. Zagrażać trzeba sobie wprost. Co więcej, dotyczy to osób chorych psychicznie czyli przejawiających zaburzenia psychotyczne, pozostałe osoby można przyjąć tylko na obserwację w kierunku tych zaburzeń czyli w zasadzie na 10 dni.

[BajaderkowaBaba]

Napisane przez fankapsychiatrii

No to właśnie chyba nie czytasz ze zrozumieniem nawet tego co piszesz "Zagraża bezpośrednio własnemu życiu" - a nie zdrowiu i nie pośrednio poprzez zagrożenie zdrowia własnego

---------- Dopisano o 20:21 ---------- Poprzedni post napisano o 20:13 ----------

A, muszę bo nie lubie jak sie twierdzi że pod byle pretekstem można chorego psychicznie umieścić w szpitalu bez zgody Ustawa jest precyzyjna. Zagrażać trzeba sobie wprost. Co więcej, dotyczy to osób chorych psychicznie czyli przejawiających zaburzenia psychotyczne, pozostałe osoby można przyjąć tylko na obserwację w kierunku tych zaburzeń czyli w zasadzie na 10 dni.

znam to, a mój błąd poprawiłam, w zasadzie z rozpędu... wierz mi, też się tego uczyłam.
A braku kultury nic nie usprawiedliwia, to też powinnaś wiedzieć.

Sprecyzuj 'byle pretekstem". bo ja chyba nigdzie nie uznałam, że każde zachowanie jest podstawą do przymusowej hospitalizacji.

[fankapsychiatrii]

Zagrożenie zdrowia gdyby mogło być powodem hospitalizacji bez zgody to mogłoby byc nadużywane.
Bo nie śpi, bo źle sie odżywia, bo za chudy, bo za gruby, bo za dużo kawy, bo nie chce iśc do dentysty albo odwrotnie naraża sie na niepotrzebne leczenie i zabiegi (no a jak już sie leczy psychiatrycznie to stosunkowo łatwo przekonać otoczenie że to właśnie jest przyczyna)
Jak studenci żywia sie fast foodami i kawa i śpia po 4 godziny to ok, ale jak ktos ma przerzszłośc psychiatryczną to czasem rodzina podaje takierzeczy i wpisują to do wywiadu i już jest to objaw

[BajaderkowaBaba]

Napisane przez fankapsychiatrii

Zagrożenie zdrowia gdyby mogło być powodem hospitalizacji bez zgody to mogłoby byc nadużywane.
Bo nie śpi, bo źle sie odżywia, bo za chudy, bo za gruby, bo za dużo kawy, bo nie chce iśc do dentysty albo odwrotnie naraża sie na niepotrzebne leczenie i zabiegi (no a jak już sie leczy psychiatrycznie to stosunkowo łatwo przekonać otoczenie że to właśnie jest przyczyna)
Jak studenci żywia sie fast foodami i kawa i śpia po 4 godziny to ok, ale jak ktos ma przerzszłośc psychiatryczną to czasem rodzina podaje takierzeczy i wpisują to do wywiadu i już jest to objaw

Ale ja prosiłam o przytoczenie moich nadużyć... ponieważ odniosłam wrażenie, że "pod byle pretekstem" dotyczyło mojej wypowiedzi.
Do wywiadu różne rzeczy wpisuje się, ponieważ to jest dokument, który ma zarówno służyć pacjentowi, jak i lekarzowi.

[fankapsychiatrii]

Dotyczyło niekonkretnego sformułowania jakiego użyłaś, a jakiego w dodatku nie ma w Ustawie. Gdyby takowe było (że z powodu zagrożenia zdrowia można hospitalizować bez zgody) to można by je bardzo różnorako rozumieć bo jest to bardzo szerokie pojęcie (co to zdrowie, co to jego zagrożenie itd)

[Dearlie]

Kochane kobiety już wystarczy.

Ja może wrócę bezpośrednio do tematu ChAD.

Chciałabym zapytać jak wygląda życie partnerskie obecnych tutaj osób z ChAD? Czy żyjecie w normalnych, szczęśliwych związkach?

Mój wieloletni związek został zakończony pod koniec lutego tego roku. Jedną z głównych (o ile nie najważniejszą) przyczyn była moja choroba. A właściwie jeszcze wtedy niezdiagnozowana. Mój eks stwierdził, że nie może już dłużej ze mną żyć ze względu na moje ataki manii. Po rozstaniu poszłam do psychiatry. Mój lekarz kazał mi po pewnym czasie wytłumaczyć mu, że to choroba i uważał, że jeżeli mój eks jest porządnym facetem to powinien to zrozumieć, wrócić do mnie i wspierać mnie w leczeniu. Nie zrozumiał, nie wrócił, nie wspierał. Powiedział, że nie mam się wykręcać się chorobą. Człowiek ten żyje wciąż w przekonaniu, że mam taki charakter i robiłam to celowo z premedytacją, co jest totalną bzdurą. Najśmieszniejsze jest to, że znał mnie przecież sprzed nasilenia objawów i wie, że nie zawsze taka byłam, lecz teraz to już nieistotne.

Bardzo boję się, że będę miała wielki problem ze znalezieniem partnera, że ciężko będzie znaleźć osobę, która to wszystko zrozumie i będzie potrafiła ze mną żyć. Nawet jeżeli wyjdę na prostą, to ChAD ma to do siebie, że często pojawia się remisja. I co wtedy? Znowu zostanę sama?

Dziewczyny jak to jest u Was? Czy Wasi partnerzy są wyrozumiali i wspierają Was?

[insomnia_x]

Napisane przez Dearlie

Chciałabym zapytać jak wygląda życie partnerskie obecnych tutaj osób z ChAD? Czy żyjecie w normalnych, szczęśliwych związkach?

Mój wieloletni związek został zakończony pod koniec lutego tego roku. Jedną z głównych (o ile nie najważniejszą) przyczyn była moja choroba. A właściwie jeszcze wtedy niezdiagnozowana. Mój eks stwierdził, że nie może już dłużej ze mną żyć ze względu na moje ataki manii. Po rozstaniu poszłam do psychiatry. Mój lekarz kazał mi po pewnym czasie wytłumaczyć mu, że to choroba i uważał, że jeżeli mój eks jest porządnym facetem to powinien to zrozumieć, wrócić do mnie i wspierać mnie w leczeniu. Nie zrozumiał, nie wrócił, nie wspierał. Powiedział, że nie mam się wykręcać się chorobą. Człowiek ten żyje wciąż w przekonaniu, że mam taki charakter i robiłam to celowo z premedytacją, co jest totalną bzdurą. Najśmieszniejsze jest to, że znał mnie przecież sprzed nasilenia objawów i wie, że nie zawsze taka byłam, lecz teraz to już nieistotne.

Bardzo boję się, że będę miała wielki problem ze znalezieniem partnera, że ciężko będzie znaleźć osobę, która to wszystko zrozumie i będzie potrafiła ze mną żyć. Nawet jeżeli wyjdę na prostą, to ChAD ma to do siebie, że często pojawia się remisja. I co wtedy? Znowu zostanę sama?

Dziewczyny jak to jest u Was? Czy Wasi partnerzy są wyrozumiali i wspierają Was?

Niestety jeśli o mnie chodzi to w tym temacie nie mam za duzo do powiedzienia, bo singielką jestem od zawsze

Co do Twojej sytuacji- idąc przez życie, mając wątpliwości co do tego czy Twój przyszły partner "wytrzyma" chorobę powinnaś cały czas wspominać zdanie wypowiedziane przez lekarza, pogrubione przez mnie, które jest najszczerszą prawdą- porządny facet, który będzie Cie kochał i planował z Tobą przyszłość NIGDY nie zostawi Cie, a będzie wspierał, bo Twój los i zdrowie będzie dla niego najważniejsze. Jeśli w przyszłości jakiś facet porzuci Cię z powodu choroby to będzie znaczyło że trafiłaś na nieodpowiedniego, nic nie wartego Ciebie i na pewno nie dobrego człowieka. Więc kochana, niczym się nie przejmuj, nie gdybaj bo nie ma sensu, zobaczysz a kiedyś będziesz się śmiała z tych swoich rozkminek

A niezbyt rozumiem jednego- czemu remisja miałaby przeszkadzać? To chyba dobry i prawidłowy okres czasu? Pytam bo jestem początkująca w sprawie ChAD Jestem jeszcze ciekawa jak u Ciebie zdiagnozowano ChAD- na podstawie badań mózgu np. EEG?

Oprócz tego mam kilka pytań i byłabym wdzięczna gdyby ktoś odpowiedział na nie Pozwolę sobie wypunktować:

1) Nie miałam jeszcze "fazy" manii. Najpierw była depresja przez 1,5 roku, potem stany mieszane o,5 roku, hipomania przez tydzień, stany mieszane miesiąc, hipomania tydzień, a teraz znowu stany mieszane. Jak widać nie miałam jeszcze manii. Jak mogę rozpoznać, że zbliża się pierwszy jej atak?
2) Jakie leki stosowane są w leczeniu ChAD? Stabilizator i...? Jaki mają one cel? Wyrównać nastrój żeby nie miało się stanów mieszanych czy jeszcze zapobiec rozwojowi choroby i zapobiec zmianie faz?
3) Czy to normalne że cały czas (chyba oprócz fazy hipomanii) chce mi się spać i jestem zmęczona?
4) Czy nawet jeśli mam fobię społeczną to w czasie manii będe chciała nawiązywać nowe znajomości wg. książkowych przykładów?
5) Czy po fazie manii będe pamiętała co w czasie niej robiłam i myślałam?
6) Czy długość faz u mnie jest normalna (np. chociażby długość hipomanii- tylko tydzień)? Ile zazwyczaj trwają?
7) Chyba najcięższe pytanie- czy ta choroba jest uleczalna i możliwe że człowiek do końca życia będzie w normalnym stanie, czyli z tego co rozumiem w remisji? Gdyby np. oprócz leków chodzić na terapię?
8) Jaka jest różnica między zaburzeniami osobowości np. borderline, cyklotymią a ChAD? Bo do mnie te wszystkie trzy zaburzenia pasują i nie wiem co mam :/
Jeśli w ogóle ktoś przebrnie przez mój post i odpowie na moje pytania z góry baaardzo dziękuję i będe pełna podziwu że komuś się chciało

[Dearlie]

Napisane przez insomnia_x

Niestety jeśli o mnie chodzi to w tym temacie nie mam za duzo do powiedzienia, bo singielką jestem od zawsze

Co do Twojej sytuacji- idąc przez życie, mając wątpliwości co do tego czy Twój przyszły partner "wytrzyma" chorobę powinnaś cały czas wspominać zdanie wypowiedziane przez lekarza, pogrubione przez mnie, które jest najszczerszą prawdą- porządny facet, który będzie Cie kochał i planował z Tobą przyszłość NIGDY nie zostawi Cie, a będzie wspierał, bo Twój los i zdrowie będzie dla niego najważniejsze. Jeśli w przyszłości jakiś facet porzuci Cię z powodu choroby to będzie znaczyło że trafiłaś na nieodpowiedniego, nic nie wartego Ciebie i na pewno nie dobrego człowieka. Więc kochana, niczym się nie przejmuj, nie gdybaj bo nie ma sensu, zobaczysz a kiedyś będziesz się śmiała z tych swoich rozkminek

Dziękuję Ci za te słowa. Masz w zupełności rację. Jednak są chwilę, w których nie potrafię na to wszystko spojrzeć w ten sposób. Zawiódł mnie człowiek, którego bardzo kochałam i który twierdził, że czuje do mnie to samo. Człowiek, który kiedyś był w stanie skoczyć za mną w ogień. Ciężko jest uwierzyć, że znajdzie się człowieka, który będzie na tyle wyrozumiały, skoro zawiodła osoba, którą miało się za hmmm pewniaka (?) w tej kwestii. Bardzo boję się samotności.

A niezbyt rozumiem jednego- czemu remisja miałaby przeszkadzać? To chyba dobry i prawidłowy okres czasu? Pytam bo jestem początkująca w sprawie ChAD Jestem jeszcze ciekawa jak u Ciebie zdiagnozowano ChAD- na podstawie badań mózgu np. EEG?

Oczywiście wszystko pokręciłam. Źle się wyraziłam. Chodziło mi o nawrót choroby. Nie miałam robionych w tym celu żadnych badań. Psychiatra zdiagnozował u mnie chorobę tylko na podstawie wywiadu. Czy to źle?

Oprócz tego mam kilka pytań i byłabym wdzięczna gdyby ktoś odpowiedział na nie Pozwolę sobie wypunktować:

Ja pozwolę sobie odpowiedzieć. Nie jestem specjalistką w tych kwestiach, więc podzielę się jedynie wiedzą taką, jaką posiadam. Jeżeli w którymkolwiek przypadku będę w błędzie to proszę mnie poprawić. Fankapsychiatrii ma olbrzymią wiedzę, więc napewno szczegółowo także udzieli Ci odpowiedzi, jeżeli tutaj zajrzy.

Poniżej odpowiadam:

1) Nie miałam jeszcze "fazy" manii. Najpierw była depresja przez 1,5 roku, potem stany mieszane o,5 roku, hipomania przez tydzień, stany mieszane miesiąc, hipomania tydzień, a teraz znowu stany mieszane. Jak widać nie miałam jeszcze manii. Jak mogę rozpoznać, że zbliża się pierwszy jej atak?

Tak jak napisałąm wyżej, moja wiedza jest wybiórcza, więc nie traktuj jej jako w 100% pewną. Nie jestem przekonana czy okresy manii są koniecznością do stwierdzenia ChAD. Już same częste okresy hipomanii u Ciebie są chyba wystarczająco niepokojące. Może mania wcale nie musi u Ciebie występować? Tak czy inaczej, nie wyczekiwałabym jej, bo po co. U mnie mania pojawia się nagle, pod wpływem silnego bodźca emocjonalnego. Najczęściej w kryzysowych sytuacjach. Nie było czegoś takiego, że ja czułam, że ona się zbliża.




2) Jakie leki stosowane są w leczeniu ChAD? Stabilizator i...? Jaki mają one cel? Wyrównać nastrój żeby nie miało się stanów mieszanych czy jeszcze zapobiec rozwojowi choroby i zapobiec zmianie faz?

Podstawą leczenia są stabilizatory, które mają na celu wyrównanie skoków nastrojów.

Ja aktualnie przyjmuję również antydepresant. Poprosiłam o niego sama, bo od ponad pół roku nie mogę pozbyć się depresji. Wczoraj byłam na wizycie u psychiatry i kobietka chciała mi zmniejszyć jego dawkę, bo woli, aby nastawić się głównie na stabilizator. Jednak poprosiłam ją, żeby jeszcze tego nie robiła, bo widzę po nim poprawę. Boję się, że przy odstawieniu go, moje piekło wróci. Teraz nadal przyjmuję Zotral, ale zwiększyła mi dawkę Convulexu ( czyli właśnie stabilizatora) do 2 tabletek dziennie. Najśmieszniejsze jest to, że byłam przekonana, że przyjmuję dawkę 150mg, bo chce mi zupełnie zmienić lek, a ona znowu mi zwiększyła dawkę.



3) Czy to normalne że cały czas (chyba oprócz fazy hipomanii) chce mi się spać i jestem zmęczona?

W fazie depresji to normalne, ale w innych okolicznościach nie. Ja w depresji miałam okropne problemy z bezsennością.

5) Czy po fazie manii będe pamiętała co w czasie niej robiłam i myślałam?

Nie wiem jak to wygląda u innych, ale ja pamiętam. Nie panuję nad sobą, ale pamiętam.

6) Czy długość faz u mnie jest normalna (np. chociażby długość hipomanii- tylko tydzień)? Ile zazwyczaj trwają?

Długość faz jest indywidualna. Pod linkiem z pierwszej storny znajdziesz opisy trwania faz. Ja jestem osobnikiem zmutowanym. U mnie mania/hipomania są czasami bardzo krótkotrwałe, tak jak wyżej pisałam... od kilku godzin do kilkudziesięciu.


7) Chyba najcięższe pytanie- czy ta choroba jest uleczalna i możliwe że człowiek do końca życia będzie w normalnym stanie, czyli z tego co rozumiem w remisji? Gdyby np. oprócz leków chodzić na terapię?

Przerażona diagnozą zapytałam podczas jednej z pierwszych wizyt moją psychiatrę czy jestem skazana na branie leków już dożywotnie. Powiedziała, że nie. Leczenie ma trwać do czasu aż w moim mózgu zostanie unormowana ilość substancji odpowiedzialnej za te wahania nastrojów, a później stopniowo będę odstawiać lek i obserwować co się ze mną dzieje. Powiem jednak szczerze, że z tego co czytałam to ChAD ma niestety tendencję do nawrotów choroby. Bardzo się tego boję.

Ja rozpoczynałam terapię 2 razy. Trafiałam na kiepskich psychologów. Od października planuję kolejne podejście. Moja psychiatra od początku kładła nacisk na to, że terapia jest w moim przypadku bardzo ważna.

[insomnia_x]

Dearlie, kochana jesteś, dziękuję za odpowiedzi, bardzo mi się przydadzą Wolałam zapytać tutaj, gdzie chorzy odpowiadają na podstawie własnych obserwacji, tak jak u Ciebie

Samotna długo z pewnością nie będziesz Ja tam nigdy nie miałam nikogo i póki co czekam, choć czasem też przychodzą wątpliwości, więc wiem że bardzo trudno jest optymistycznie patrzeć na tą sprawę, tym bardziej w Twoim przypadku, jednak próbuj aż do skutku

Ja z pewnością wiem jeszcze mniej o ChAD i w ogóle psychiatrii niż Ty, więc nie jestem w stanie powiedzieć Ci czy to źle czy dobrze, że psychiatra stwierdził ChAD na podstawie wywiadu. Na pewno lepiej byłoby zrobić jeszcze dodatkowe bdania, ale myślę, że gdyby pomylił się z diagnozą to już dawno wiedziałabyś o tym.

A ja manie wyczekuję do tego stopnia, że ostatnio tylko to cały czas siedzi w mojej głowie, tylko to zmartwienie. Oczywiście wiem że nie musi ona u mnie wystąpić, ale nie mam na to żadnej gwarancji, poza tym w tej chwili jestem bez jakichkolwiek leków i dopóki nie zauważę choć lekkiej stabilizacji nastroju to bać manii będę sie dalej- w tej chwili, gdy jestem bez leków wszystko jest możliwe. Czekam do poniedziałku i chyba wtedy wrócę do Depakiny.

Myśle, że dobrze zrobiłaś prosząc o antydepresant. Jeśli nie czujesz się na siłach aby zmniejszyć lek to tego nie rób i powiedz o tym lekarce

A na terapię chodzisz z pewnością do psychoterapeutów, a nie psychologów Poszperaj w internecie i poszukaj opinii pacjentów na ich temat, w ten sposób jest mniejsza szansa na to, że trafisz na nieodpowiednią osobę

[fankapsychiatrii]

Tak jak napisałąm wyżej, moja wiedza jest wybiórcza, więc nie traktuj jej jako w 100% pewną. Nie jestem przekonana czy okresy manii są koniecznością do stwierdzenia ChAD. Już same częste okresy hipomanii u Ciebie są chyba wystarczająco niepokojące. Może mania wcale nie musi u Ciebie występować? Tak czy inaczej, nie wyczekiwałabym jej, bo po co. U mnie mania pojawia się nagle, pod wpływem silnego bodźca emocjonalnego. Najczęściej w kryzysowych sytuacjach. Nie było czegoś takiego, że ja czułam, że ona się zbliża.

Jak mówi nazwa - CHAD; choroba ma mieć 2 bieguny czyli aby postwaić diagnozę trzeba rozpoznać epizod depresji oraz epizod manii lub hipomanii lub mieszany

W przypadku mieszanego (choć sam niejako jest dwoma biegunami na raz) jego powtórne wystąpienie też pozwala na zdiagnozowanie choroby afektywnej dwubiegunowej.
Odnośnie leczenia celem pierwszego rzutu jest zapobieganie wystąpieniu faz
w ogóle, a drugiego rzutu zazwyczaj zmniejszenie objawów poszczególnych faz (zależy od typu CHAD -I,II,III)
i realizuje sie to przez dobór odpowiedniego stabilizatora.

A czym sie różni CHAD od cyklotymii - w skrócie - stopniem nasilenia (epizody afektywne nie spełniaja kryteriów diagnostycznych CHAD), często brakiem remisji - pacjent ciągle ma jakieś wahania nastroju, które zazwyczaj sa na tyle łagodne że nie wymagają leczenia, choc okresowo moga sie zaostrzyć
borderline - nie spełnia kryteriów CHAD,
od CHAD i cyklotymi różni się specyficznymi cechami możliwymi do zdiagnozowania w badaniu psychologicznym, najczęsciej tez współwystępują zachowania autodestrukcyjne, widoczna wrażliwosć na odrzucenie, ciągłe uczucie pustki, kompulsywny seks lub jedzenie
I co istotne borderline jako zab. osobowości jest wyleczalne psychoterapią

[Dearlie]

Po tym co opisała fankaprychiatrii zaczęłam się zastanawiac czy czasami nie mam bardziej borderline niż ChAD. Po naszej wymianie zdań na wątku "Psychiatria" postanowiłam, że jak fundusze mi pomogą, to skonsultuję moje zaburzenia z innym specjalistą.

Fankopsychiatrii, a jaka jest różnica w leczeniu tych dwóch zaburzeń? Czy leki, które biorę teraz na ChAD mogą jakoś negatywnie wpłynąc na mnie jeżeli jednak okazałoby się, że to borderline?

Napisane przez insomnia_x

Dearlie, kochana jesteś, dziękuję za odpowiedzi, bardzo mi się przydadzą Wolałam zapytać tutaj, gdzie chorzy odpowiadają na podstawie własnych obserwacji, tak jak u Ciebie

Samotna długo z pewnością nie będziesz Ja tam nigdy nie miałam nikogo i póki co czekam, choć czasem też przychodzą wątpliwości, więc wiem że bardzo trudno jest optymistycznie patrzeć na tą sprawę, tym bardziej w Twoim przypadku, jednak próbuj aż do skutku

Ja z pewnością wiem jeszcze mniej o ChAD i w ogóle psychiatrii niż Ty, więc nie jestem w stanie powiedzieć Ci czy to źle czy dobrze, że psychiatra stwierdził ChAD na podstawie wywiadu. Na pewno lepiej byłoby zrobić jeszcze dodatkowe bdania, ale myślę, że gdyby pomylił się z diagnozą to już dawno wiedziałabyś o tym.

A ja manie wyczekuję do tego stopnia, że ostatnio tylko to cały czas siedzi w mojej głowie, tylko to zmartwienie. Oczywiście wiem że nie musi ona u mnie wystąpić, ale nie mam na to żadnej gwarancji, poza tym w tej chwili jestem bez jakichkolwiek leków i dopóki nie zauważę choć lekkiej stabilizacji nastroju to bać manii będę sie dalej- w tej chwili, gdy jestem bez leków wszystko jest możliwe. Czekam do poniedziałku i chyba wtedy wrócę do Depakiny.

Myśle, że dobrze zrobiłaś prosząc o antydepresant. Jeśli nie czujesz się na siłach aby zmniejszyć lek to tego nie rób i powiedz o tym lekarce

A na terapię chodzisz z pewnością do psychoterapeutów, a nie psychologów Poszperaj w internecie i poszukaj opinii pacjentów na ich temat, w ten sposób jest mniejsza szansa na to, że trafisz na nieodpowiednią osobę

Nie ma za co dziękowac, napisałam tyle ile sama wiedziałam.

Musimy wierzyc w to, że gdzieś tam czeka na nas ktoś wyjątkowy, kto pokocha nas nie tylko z naszymi zaletami, ale także problemami, prawda?

Oj ja jak zawykle nie potrafię nazywac rzeczy po imieniu. Mam teraz namiar na psychoterapeutkę ( ) z polecenia jednej z moich klientek. Poprzednich miałam tak naprawdę przypadkowych, szukanych w pośpiechu. Mam nadzieję, że tym razem trafię na właściwą osobę.

Jak to? Jednak wracasz do Depakine? Mimo tych Twoich okropnych stanów?

[fankapsychiatrii]

Negatywnie nie Moga leczyć objawy zaburzenia osobowości borderline, ale zazwyczaj przynoszą mniejszy skutek. Tzn podając normotymiki osobie z CHAD (odpowiednio dobrane) uzyskuje sie remisję, a podając je osobie z borderline raczej tylko zmniejszenie nasilenia objawów. Za to borderline w większości przypadków mozna wyleczyć psychoterapią (ale nie każdą - dialektyczna terapia behawioralną, terapia poznawczą albo terapia psychodynamiczną), czego nie można zrobić z CHAD.

[Dearlie]

Napisane przez fankapsychiatrii

Negatywnie nie Moga leczyć objawy zaburzenia osobowości borderline, ale zazwyczaj przynoszą mniejszy skutek. Tzn podając normotymiki osobie z CHAD (odpowiednio dobrane) uzyskuje sie remisję, a podając je osobie z borderline raczej tylko zmniejszenie nasilenia objawów. Za to borderline w większości przypadków mozna wyleczyć psychoterapią (ale nie każdą - dialektyczna terapia behawioralną, terapia poznawczą albo terapia psychodynamiczną), czego nie można zrobić z CHAD.

Po raz 3948450 dziękuję za wyczerpującą odpowiedź.

[BajaderkowaBaba]

Napisane przez fankapsychiatrii

Tak jak napisałąm wyżej, moja wiedza jest wybiórcza, więc nie traktuj jej jako w 100% pewną. Nie jestem przekonana czy okresy manii są koniecznością do stwierdzenia ChAD. Już same częste okresy hipomanii u Ciebie są chyba wystarczająco niepokojące. Może mania wcale nie musi u Ciebie występować? Tak czy inaczej, nie wyczekiwałabym jej, bo po co. U mnie mania pojawia się nagle, pod wpływem silnego bodźca emocjonalnego. Najczęściej w kryzysowych sytuacjach. Nie było czegoś takiego, że ja czułam, że ona się zbliża.

Jak mówi nazwa - CHAD; choroba ma mieć 2 bieguny czyli aby postwaić diagnozę trzeba rozpoznać epizod depresji oraz epizod manii lub hipomanii lub mieszany

W przypadku mieszanego (choć sam niejako jest dwoma biegunami na raz) jego powtórne wystąpienie też pozwala na zdiagnozowanie choroby afektywnej dwubiegunowej.
Odnośnie leczenia celem pierwszego rzutu jest zapobieganie wystąpieniu faz
w ogóle, a drugiego rzutu zazwyczaj zmniejszenie objawów poszczególnych faz (zależy od typu CHAD -I,II,III)
i realizuje sie to przez dobór odpowiedniego stabilizatora.

A czym sie różni CHAD od cyklotymii - w skrócie - stopniem nasilenia (epizody afektywne nie spełniaja kryteriów diagnostycznych CHAD), często brakiem remisji - pacjent ciągle ma jakieś wahania nastroju, które zazwyczaj sa na tyle łagodne że nie wymagają leczenia, choc okresowo moga sie zaostrzyć
borderline - nie spełnia kryteriów CHAD,
od CHAD i cyklotymi różni się specyficznymi cechami możliwymi do zdiagnozowania w badaniu psychologicznym, najczęsciej tez współwystępują zachowania autodestrukcyjne, widoczna wrażliwosć na odrzucenie, ciągłe uczucie pustki, kompulsywny seks lub jedzenie
I co istotne borderline jako zab. osobowości jest wyleczalne psychoterapią

Przyznam szczerze, nigdy nie słyszałam o "wyleczalności" zaburzeń osobowości. Można jedynie poprawić stan kliniczny pacjentów, jednak widoczna ona jest po wielu latach psychoterapii i to u połowy pacjentów.

[fankapsychiatrii]

Z definicji jest wyleczalne (poza organicznym zab.osobowości), ale jak wiadomo terapia jest pracą nad zmianą siebie i dużo zależy od zaangażowania pacjenta,zaangażowania terapeuty i przede wszystkim właściwej metody terapii
To tak jak wiekszośc zaburzen lekowych (leku napadowego przede wszystkim) powinno leczyć sie terapia poznawczo behawioralna bo zapobiega nwrotom lepiej niż leki typu SSRI....a jak jest w praktyce?Pacjenci leczą sie farmakologicznie a b.często benzodiazepinami

[BajaderkowaBaba]

Napisane przez fankapsychiatrii

Z definicji jest wyleczalne (poza organicznym zab.osobowości), ale jak wiadomo terapia jest pracą nad zmianą siebie i dużo zależy od zaangażowania pacjenta,zaangażowania terapeuty i przede wszystkim właściwej metody terapii
To tak jak wiekszośc zaburzen lekowych (leku napadowego przede wszystkim) powinno leczyć sie terapia poznawczo behawioralna bo zapobiega nwrotom lepiej niż leki typu SSRI....a jak jest w praktyce?Pacjenci leczą sie farmakologicznie a b.często benzodiazepinami

a czy możesz podać jakieś publikacje potwierdzające wyleczalność zaburzeń osobowości typu borderline? A w zasadzie chodzi mi o statystykę, która potwierdza wyleczalność większości przypadków zaburzeń osobowości typu borderline.

Z tego co wiem, leków p-psychotycznych, normotymików, p-depresyjnych nie przepisuje się w przypadku zaburzeń osobowości jako osi II tylko w przypadku zaburzeń osi I.

[fankapsychiatrii]

Nie moge bo np musiałabym poszukać a nie mam teraz dostępu do baz danych (może i sa takowe statystyki).
Natomiast NICE zaleca psychoterapię jako metode leczenia BPD i wynika to z mechanizmu powstawania zaburzeń. Nie znaczy to że każdy przypadek jest wyleczalny bo jak napisałam wcześniej zależy to od wielu czynników zw.z pacjentem, terapeutą i dostępnością lecznia. To chodzi o potencjalną możliwość wyleczenia
Nie wyleczysz np.kogoś z uszkodzeniem mózgu lub z zaburzeniem wynikającym z ekspresji inf.genetycznej (o podłożu genetycznym; póki co terape genowe zab.psychicznych nie powstały), ale kogoś komu wadliwie ukształtował sie centralny system regulujący zachowanie w większości przypadków można nauczyć nowych wzorców przetwarzania informacji, regulacji emocji i zachowań.Statystyka będzie odzwierciedleniem tego ilu się to udało, a nie tego ilu potencjalnie można.Z założenia każdy pacjent z BPD ma szansę na wyleczenie bo nie jest to biologiczna dysfunkcja mózgu (póki co, stan wiedzy zawsze może sie zmienić ) Ale w indywidualnym przypadku rokowanie może sie okazac poważne lub po prostu zupełnie nie zwiazane z psychiatrią czynniki mogą wpłynąc na leczenie (np. brak ubezpieczenia, brak środków finansowych)
jak już napisałam dla BPD zalecana jest psychoterapia ale objawowo stosuje sie wiele leków (poza oficjalnym zaleceniem) przykładowo autoagresję w BPD próbowano leczyć podawaniem naloksonu.

[insomnia_x]

Napisane przez Dearlie

Jednak wracasz do Depakine? Mimo tych Twoich okropnych stanów?

Nie wracam bo psychiatra powiedziała, że dopóki nie zrobię badania mózgu to żadnych leków stabilizujących nastrój mi nie przepisze, więc w tej chwili jestem bez leków Ja jestem prawie że pewna, że tamten napad lęku u mnie nie był spowodowany Depakine a np. fobią społęczną, tym bardziej że do tej pory boje się kłaść spać a Depakine już dawno odstawiałam- a lekarz twierdzi inaczej...

[Dearlie]

Dostałaś skierowanie na to badanie od swojego psychiatry, tak?

[insomnia_x]

Napisane przez Dearlie

Dostałaś skierowanie na to badanie od swojego psychiatry, tak?

Tak, ale na razie nie mogę go zrobić- za kilka dni wyjeżdżam na studia do innego miasta, a wolny termin w moim mieście jest dopiero wtedy kiedy będe na studiach...

[fankapsychiatrii]

Rozumiem,że jak chciałabyś wykonac to badanie w ramach NFZ-u (bo i dlaczego nie) więc może ktos na miejscu wypisze Ci skierowanie i poszukasz pracowni EEG w okolicy gdzie studiujesz.Alternatywnie można to badanie zrobić odpłatnie, bez skierowania (innymi słowy o wykonaniu tego badania nie musi decydować lekarz; bo nie jest tak że płacąc każde badanie można sobie zrobić). Cena nie jest tak kosmiczna jak w przypadku PETa czy MRI, choć rozumiem,że dla kogoś może byc zaporowa. Podejrzewam,że koszt znacznie różni sie od placówki, pacjenta (dorosły-dziecko), i opcji zapisu (sen/czuwanie).Tak więc będą się wahać między 60-100zł; średnio 80.