Jak poznałyście drugą połówkę??

[Jeeg]

.

[MagJa]

Postaram się streścić, bo to trochę zawiłe Razem z Moim Byłym wynajmowaliśmy mieszkanie w ty samym bloku co mieszka Mój Obecny M., ale się nie znaliśmy i nie interesowaliśmy się sobą zbytnio. W końcu kiedyś Mój Były podszedł w knajpie do Mojego Obecnego na zasadzie - mieszkamy w tym samym bloku, w tej samej klatce, obaj mamy długie włosy itp. itd. I tak się poznali, ale kontaktów ze sobą praktycznie żadnych nie utrzymywali. Po jakimś czasie nasz związek się zakończył, ale że nadal mieszkaliśmy pod jednym dachem, to czasem wychodziliśmy gdzieś razem. I podczas jednego z takich wyjść do knajpki w sumie tylko w gronie znajomych Byłego siarczyście się pokłóciliśmy. Ja byłam wściekła i smutna zarazem, siadłam sobie w kącie i sączyłam w spokoju piwko. Od czasu do czasu ktoś próbował mnie zagadać, ale szybko go zbywałam. Do czasu, jak podszedł Mój Obecny M. (jak się później okazało "nasłany" przez Mojego Byłego w celu pocieszenia mnie jakkolwiek). No i pocieszyć to mu się udało - jak przysiadł się do mnie koło 23 tak bez przerwy rozmawialiśmy do 5 nad ranem Mój Były pytał nas nawet w międzyczasie czy wracamy do domu, a my obydwoje zgodnie "Nie. Poczekamy do pierwszego rannego tramwaju" No i poczekaliśmy, wracaliśmy razem we trójkę i Mój Były zaprosił Mojego Obecnego do nas, na jeszcze jedno piwko Wypiliśmy po piwku, on usnął, a my dalej rozmawialiśmy i oczarowywaliśmy siebie nawzajem Tak się oczarowaliśmy, że nawet zasnęliśmy w swoich objęciach (ale grzecznie w ubrankach i w ogóle) i od tamtej pory się nie rozstajemy To już 1,5 roku I chyba nie muszę mówić, że szybko przeprowadziłam się te 2 piętra wyżej

[Ines1985]

Bylismy w jednej klasie w LO. Przez pierwsze poltora roku nie wiedzialam nawet jak sie nazywa . Pozniej jakos znalezlismy sie w jednej paczce znajomych... On sie zakochal... Jak sie o tym dowiedzialam to sie zalamalam .
Ale przyjacielem byl swietnym - tylko jako jedyny z moich przyjaciol mial zakaz przytulania sie do mnie itp. Musialam trzymac go na dystans... Pozniej wyladowalismy w jednej parze poloneza przed studniowka. I musialam tego dystansu sie pozbyc - co wiecej jego bliskosc mi sie spodobala .
Dalam mu nadzieje... Pokochalam go... Byl to dla niego taki Bozonarodzeniowy prezent na ktory czekal ponad rok.
Jestesmy razem poltora roku i wiem ze jeszcze dlugo bedziemy...
Niczego w zyciu nie moge byc pewna wiec nie deklaruje ze na zawsze, ale czuje ze moze nam sie udac. I bardzo tego chce

[Ines1985]

Napisane przez paula78

a my mieszkalismy w tym samym bloku ,on z kolegami na parterze ,ja z kolezankami na 5 piętrze .
pewnego czerwcowego dnia po sesji a moze w trakcie ? poszłysmy na piwko ,po piwku do domku i dziewczyny wesolutki stwierdzily ze na aprterze mieszkaj fajni faceci i wysłały mnie żeby zapukała i zaprosila ich na piwko do nas ,boszsze dlaczego ja tam poszłam ?

otworzył mi on ,wysoki ,chudy patyczak w sexi czerwoncyh spodniach dresowych(do dzis sie z nich smiejemy) ,powiedzilam ,ż esie założyłam i żeby wygrac oni musza do nas przyjsc
Odpowiedzial ,że ok ale po meczu .
czekamy ,czekamy, cholera ile te mecze trwaja??

idziemy spac ,śpimy, puk puk, wyskoczylysmy w piżamkach w myszke miki, bamboszach różowych i włosach w walkach ,nie zdążyłyśmy zapobiec otwarciu drzwi przez szybka koleznake i zastali nas tak bez makapów ,extra lsniacych włosów i sukienek

zaprosili nas do siebie nastepnego dnia i po miesiacu wrzuciłam moje rzeczy do windy i zjechałam na parter .
trwa to juz prawie 7 lat

Paula, zawsze mnie rozbrajasz tym swoim beztroskim "pewnego dnia zwiozlam winda swoje rzeczy na parter i tak juz zostalo" .
Mi tez sie podoba ta historia

[prowokacja17]

ja poznalam swojego Skarba przez gadu gadu jestem juz z nim rok i jestesmy baaardzo szczesliwi

[Kasiulka22]

Ja poznałam mojego Narzeczonego przez przyjaciółkę, która dała mi jego numer gg. Oboje byliśmy zranieni i tuż po zakończonych związkach. Jednak znaleźliśmy w sobie magiczną siłę (MIŁOŚĆ ) , która pozwoliła nam na nowo zaufać i otworzyć się na siebie. Marcin jest miłością mojego życia i niedługo się pobierzemy.

[__Madzia__]

Ja poznałam swojego Łukaszka przez internet, niedosłownie przez internet , poprostu chodziliśmy do tej samej kafejki internetowej, siadaliśmy przy różnych stoiskach komputerowych i tak pewnego dnia zagadał do mnie , byłam w siódmym niebie, bo od początku mi się podobał i tak jesteśmy ze sobą już ponad 4 lata, za niedługo beda zaręczyny i jestem cala happy.Pozdrawiam.

[sylwia18]

Napisane przez marta8

Kurcze dziewczyny,
tak fajnie jest czytać wasze historie......szkoda, że ja nie mogę napisać podobnej.
Mam nadzieję, że w najbliższym czasie się to zmieni.....

ja też mam taką nadzieję...

[vretka]

Z moim TŻ to była nieco dziwna historia. Chodziliśmy ze sobą przez 4 lata do jednej klasy, a tak naprawdę poznaliśmy się przez internet Zaczęło się od pewnej imprezy naszego wspólnego kolegi (Jego najlepszego przyjaciela i jednocześnie chłopaka mojej przyjaciółki). Nie żeby od razu "coś teges" Wręcz przeciwnie. Ja zawsze miałam Go za pewnego siebie narcyza, a i On raczej nie zwracał na mnie uwagi. To musiało być przeznaczenie Po wypiciu kilku piwek zaczął się do mnie przystawiać. A ponieważ ja nie miałam ani ochoty, ani siły na prowadzenie pseudointelektualnych gadek z niezbyt trzeźwym podrywaczem, zbyłam Go od razu. Jednak następnego dnia odezwał się do mnie na gg i zaczął przepraszać. Sama nie wiedziałam za co, ale się uparł i tak się zaczęło Zakochałam się w sposobie w jaki się wypowiada
Muszę jeszcze dodać, że było to już po napisaniu matur, więc kontaktu w szkole nie mieliśmy ze sobą żadnego. Okazało się jednak, że oboje wybraliśmy ten sam kierunek studiów i chcąc nie chcąc, zupełnym przypadkiem, wylądowaliśmy w jednej grupie dziekańskiej (a jest ich 5 ) I tak już studiujemy sobie razem od roku i za każdym razem jak komuś mówię, że żadne z nas papużku nierozłączki, które nawet studiować razem muszą, nie jest w stanie tego pojąć

[PaniKota]

A ja już pięć lat z pewnym cudem, z czego od roku pod jednym dachem. Poznaliśmy się na studiach, ale jakoś za sobą nie przepadaliśmy - on mnie uważał za kobietę instrumentalnie traktującą facetów (chyba dlatego, że nie uległam urokom jego kumpla, który się za to na mnie obraził), a ja uważałam go za macho i amatora głupich lalek. Aż przypadkiem musieliśmy się spotkać pozawydziałowo - czymś się tam wymienić, no i gadaliśmy parę godzin (do mojego ostatniego autobusu). Potem znowu cisza, ale już przyjazna. I dopiero jak wyjechałam na drugą stronę wielkiego bajora na parę miesięcy, to się coś zaczęło - moi przyjaciele tak często do mnie nie pisywali jak on, a bardzo wtedy tęskniłam za mową ojczystą . Wróciłam, impreza powitalna, oczu ode mnie nie odrywał (a jak się potem przyznał, bardzo żałował, że musiał szybko wracać) i umówiliśmy się wstępnie na jakąś kawę, ale minęły dwa miesiące aż się to udało. Nasz wspólny przyjaciel miał nienajlepszy nastrój i zaprosiłam go na wylewanie smutków i dużej ilości alkoholu. Po czym TŻ, wtedy jeszcze in-spe, zadzwonił, że wybiorą się razem i musimy tego kumpla pocieszyć, bo jest źle. Dość szybko go zignorowaliśmy zażarcie się o coś kłócąc. W końcu zarządziłam porę relaksu. Posiedziałam trochę w łazience, wychodzę, a tu przyjaciel śpi na moim łóżeczku (akurat było to łóżeczko tymczasowe i bardzo jednoosobowe) - próbowałam go grzecznie zbudzić, ale na próżno. Więc powędrowałam do drugiego pokoju, gdzie na dużym mieli spać obaj i z pretensją zapytałam przyszłego TŻ-ta "To gdzie ja mam spać?" - A ten zadziwiony swą bezczelnością (ponoć światło księżyca robiło mi coś z twarzą) odparł - "tu koło mnie jest miejsce". Ja jeszcze bardziej zadziwiona to uczyniłam, no i gadaliśmy do świtu, a kiedy już sie przytuliliśmy, to ja wpadłam w paranoję, ze łatwo razem zasypiać, ale trudniej wstawać i on na pewno o świcie z krzykiem ucieknie. Z żelazną logiką odparł - "świt już zaświtał, ale jak chcesz, to ja nie zasnę, żebyś się nie bała". Późnym rankiem wstał przyjaciel i przecierając oczka ruszył na poszukiwania. Zobaczył nas, morda mu się zaśmiała i nie wiele myśląc stwierdził, że wspaniale i że tak z nas radocha bije, że czym prędzej musi nas uściskać. Wpakował się nam do łóżka i cała trójka - chłopaki w dżinsach i koszulkach, ja w gustownej żółtej piżamce w maziajowate kwiatki - zgodnie przysnęła leżąc na brzuszkach z łapkami pod łebkiem - ach, żałuję, że cyfrówki powszechne wtedy nie były. A potem była wielka jajecznica i żyli długo i szczęśliwie

[cattt]

fajnie sie to czyta

[cattt]

Napisane przez sylwia18

ja też mam taką nadzieję...

ehh i ja

[natii4]

Napisane przez cattt

ehh i ja

Mi tu
Doszłam dzięki wam do bardzo zabawnego wniosku-większość z was poznała się przez neta,czyżby poznawanie się w realu odchodziło do lamusa??

[cattt]

no właśnie jak to jest z tym internetem?
Ja boję się poznawać facetów przez internet od czasu kiedy jakis facet zamordował młodą dziewczynę w Zakopanem w Dolinie Kościeliskiej,głośno o tym było..ehhh

[natii4]

Napisane przez cattt

no właśnie jak to jest z tym internetem?
Ja boję się poznawać facetów przez internet od czasu kiedy jakis facet zamordował młodą dziewczynę w Zakopanem w Dolinie Kościeliskiej,głośno o tym było..ehhh

Do mnie się zazwyczaj przyczepiają zakompleksieni nudziarze Choć powiem szczerze,że raz zrobiłam numer.Jak założyłam sobie gg to odezwałam się do przyjaciela mojego kumpla.Lubimy się dość dość,tak bardzo,że był ze mną na studniówce Ale wszystko pozostaje w obszare koleżanka-kolega.I tak zostanie.Dlaczego?Nie chciałabym o tym mówić,bo to jesgo sprawy bardzo prywatne

[marta8]

Napisane przez PaniKota

A ja już pięć lat z pewnym cudem, z czego od roku pod jednym dachem. Poznaliśmy się na studiach, ale jakoś za sobą nie przepadaliśmy - on mnie uważał za kobietę instrumentalnie traktującą facetów (chyba dlatego, że nie uległam urokom jego kumpla, który się za to na mnie obraził), a ja uważałam go za macho i amatora głupich lalek. Aż przypadkiem musieliśmy się spotkać pozawydziałowo - czymś się tam wymienić, no i gadaliśmy parę godzin (do mojego ostatniego autobusu). Potem znowu cisza, ale już przyjazna. I dopiero jak wyjechałam na drugą stronę wielkiego bajora na parę miesięcy, to się coś zaczęło - moi przyjaciele tak często do mnie nie pisywali jak on, a bardzo wtedy tęskniłam za mową ojczystą . Wróciłam, impreza powitalna, oczu ode mnie nie odrywał (a jak się potem przyznał, bardzo żałował, że musiał szybko wracać) i umówiliśmy się wstępnie na jakąś kawę, ale minęły dwa miesiące aż się to udało. Nasz wspólny przyjaciel miał nienajlepszy nastrój i zaprosiłam go na wylewanie smutków i dużej ilości alkoholu. Po czym TŻ, wtedy jeszcze in-spe, zadzwonił, że wybiorą się razem i musimy tego kumpla pocieszyć, bo jest źle. Dość szybko go zignorowaliśmy zażarcie się o coś kłócąc. W końcu zarządziłam porę relaksu. Posiedziałam trochę w łazience, wychodzę, a tu przyjaciel śpi na moim łóżeczku (akurat było to łóżeczko tymczasowe i bardzo jednoosobowe) - próbowałam go grzecznie zbudzić, ale na próżno. Więc powędrowałam do drugiego pokoju, gdzie na dużym mieli spać obaj i z pretensją zapytałam przyszłego TŻ-ta "To gdzie ja mam spać?" - A ten zadziwiony swą bezczelnością (ponoć światło księżyca robiło mi coś z twarzą) odparł - "tu koło mnie jest miejsce". Ja jeszcze bardziej zadziwiona to uczyniłam, no i gadaliśmy do świtu, a kiedy już sie przytuliliśmy, to ja wpadłam w paranoję, ze łatwo razem zasypiać, ale trudniej wstawać i on na pewno o świcie z krzykiem ucieknie. Z żelazną logiką odparł - "świt już zaświtał, ale jak chcesz, to ja nie zasnę, żebyś się nie bała". Późnym rankiem wstał przyjaciel i przecierając oczka ruszył na poszukiwania. Zobaczył nas, morda mu się zaśmiała i nie wiele myśląc stwierdził, że wspaniale i że tak z nas radocha bije, że czym prędzej musi nas uściskać. Wpakował się nam do łóżka i cała trójka - chłopaki w dżinsach i koszulkach, ja w gustownej żółtej piżamce w maziajowate kwiatki - zgodnie przysnęła leżąc na brzuszkach z łapkami pod łebkiem - ach, żałuję, że cyfrówki powszechne wtedy nie były. A potem była wielka jajecznica i żyli długo i szczęśliwie

bARDZO FAJNA HISTORIA I DOBRZE SIĘ CZYTA.
CIEKAWE KIEDY JA WAM BĘDĘ MOGŁA COS TAKIEGO NAPISAĆ....<HMMM>

[betusia]

Ja poznałam Piotra w przedziwny sposób.Miałam kiedyś manię pisania listów do ludzi z tzw.anonsów.Pisałam do Piotra,(jak się okazało kolegi mojego mężczyzny) ten jednak miał za dużo korespondencji i pokazał listy TEMU Piotrowi...Bardzo poruszył go mój list i odpisał...Od 5 lat jesteśmy szczęśliwą para, planujemy ślub...

[Baubo]

No właśnie dziewczyny! Podsuńcie nam biednym duszyczkom, do których świry lub nudziarze (lub pomieszanie pierwszego z drugim )zagadują na necie, jak oddzielić ziarno od plew

[natii4]

Napisane przez Baubo

No właśnie dziewczyny! Podsuńcie nam biednym duszyczkom, do których świry lub nudziarze (lub pomieszanie pierwszego z drugim )zagadują na necie, jak oddzielić ziarno od plew

Ja się zawsze boję pierwsza zagadać,by nie pomyśleli,że jakaś nawiedzona idiotka ich atakuje

[maluchna]

No ja niestety odbiłam swojej najbliższej przyjaciółce,egh.. do tej pory mi głupio:P Perfidna zagrywka,ale cóż jak to się mówi, miłość nie wybiera ;}}
No ale jesteśmy ze sobą juz ze 2,5 roku? :P Boże nie wierze ;]
Pozdrawiam wszytskie szczęsliwe pary!
Cmok ;*

[zuzaneczka]

nam niedługo stuknie 20 lecie poznania się
Los skierował nas do jednej klasy w podstawówce (ale na krótko), siedzieliśmy nawet w tej samej ławce i mieliśmy identyczne piórniki ze statkiem kosmicznym hihi a mój przyszły męźczyzna zużył mi kiedyś na plastyce całą zieloną farbkę (bo miał fantazje zamalowac całą kartkę na ciemną zieleń). Potem nasze drogi się rozeszły, choć czasem sie przecinały, aż w końcu wpadliśmy na siebie na dobre pod koniec studiów, zupełnie przypadkiem Jakiś czas poźniej, kiedy byliśmy już razem "wypomniałam" mu tą nieszczęsną farbkę i przy najbliższej okazji dostałam od niego w prezencie cały zestaw plakatówek
(przydały się bo czasem maziam .

[Baubo]

Napisane przez natii4

Ja się zawsze boję pierwsza zagadać,by nie pomyśleli,że jakaś nawiedzona idiotka ich atakuje

No co ty? Taka fajna babeczka jak Ty? Z ciętym językiem i umiejętnością wypowiadania się pisemnego (itd. itp.) -no tak Cię kojarzę z forum

[PaniKota]

Napisane przez marta8

bARDZO FAJNA HISTORIA I DOBRZE SIĘ CZYTA.
CIEKAWE KIEDY JA WAM BĘDĘ MOGŁA COS TAKIEGO NAPISAĆ....<HMMM>

bardzo dziękuję, mnie też się ją miło wspomniało

niewiadomo, Marto, co Ci los szykuje - może to ktoś, kogo teraz bardzo nie lubisz Ja czekałam strasznie długo na tego ideała, odrzucając jakichś nudziarzy i buców (choć nie przez internet), on zresztą też czekał na księżniczkę - oboje mieliśmy się za pożeraczy serc, i takich przez trochę graliśmy przed sobą (bo co on/ona sobie pomyśli), a okazało się, że hm... nader niewinne z nas istotki. Ech, komedia omyłek.

właśnie - kilka z Was napisało, że poznałyście faceta przez gg. A ja tak często odrzucam teksty "hej, pogadamy?" - może powinnam poflirtować?

[Beauty1984]

Napisane przez zuzaneczka

nam niedługo stuknie 20 lecie poznania się
Los skierował nas do jednej klasy w podstawówce (ale na krótko), siedzieliśmy nawet w tej samej ławce i mieliśmy identyczne piórniki ze statkiem kosmicznym hihi a mój przyszły męźczyzna zużył mi kiedyś na plastyce całą zieloną farbkę (bo miał fantazje zamalowac całą kartkę na ciemną zieleń). Potem nasze drogi się rozeszły, choć czasem sie przecinały, aż w końcu wpadliśmy na siebie na dobre pod koniec studiów, zupełnie przypadkiem Jakiś czas poźniej, kiedy byliśmy już razem "wypomniałam" mu tą nieszczęsną farbkę i przy najbliższej okazji dostałam od niego w prezencie cały zestaw plakatówek
(przydały się bo czasem maziam .

Ale słodka historia .

[mona1978]

Ja postaram się opowiedzieć w skrócie Niestety nie szukałam swojej połówki-to ON mnie znalazł Miałam wtedy 15 lat (ON 17)....... mieszkaliśmy na sąsiednich osiedlach, przez przypadek poszłam na jego osiedle z koleżankami, grałyśmy tam w siatkówkę na fanty, stracona piłka - dawaj fanta ON podgladał mnie zza bloku aż w końcu dołączył się i przegrał całą kolekcję kapsli-było tego trochę , no bo w sumie to wogóle grać nie potrafił i tak od tamtej pory adoruje mnie do dziś - jesteśmy ze sobą już 11 lat (26 maja minęło ) nie jesteśmy małżeństwem - jesteśmy jeszcze młodzi - żyjemy ze sobą od 5,5 roku a od 4 lat za granicą i nie wiem kiedy się pobierzemy. Wiem tylko, że zawsze będziemy razem bo bardzo się kochamy jak nastolatkowie niemalże................. ...
No a tak wogóle to kończe bo się zaraz rozgadam jak stara dewota

Pozdrawiam

[UkrytyPodNickiem]

cały ten dzień był strasznie ponury wewnętrznie i tak samo zapowiadał się wieczór...wybrałem się do pub'u...wszedłem,kupiłem piwo,podchodzę do znajomych,witam się,chwilę rozmawiamy,podnoszę butelkę do ust...nagle kątem oka widzę,że ktoś stoi przy wyjściu z knajpy...spojrzałem w tym kierunku...zobaczyłem jej wielkie oczęta i dyskretny usmiech na twarzy,patrzyliśmy na siebie dłuższą chwilkę,nie wiedziałem co się stało?byłem rozkojarzony,nie mogłem ze znajomymi zamienić kilku zdań!dorwałem w swoje rączki księge wpisów (w tej knajpce była taka księga dla stałych bywalców w której można było wyrazić swoje zdanie na temat wszystkich i wszystkiego co działo się w powyższym lokalu) mój wpis był bardzo prosty ZNALAZŁEM ANIOŁA...odpisała mi wierszem...

[Agnieshka]

Ha!! Podstepnie pomyslane: czytac historie i samej rozplywac sie w marzeniach: kiedy mnie to spotka.. Ale ja rozumiem az za dobrze: od dluuuuuuuuuuuuuugiego czasu czekam na NIego.. Nie bede wspominala o probach zwiazkow.Moze i jestem idealistka. Teraz zaczynam sie bac wersji, ze ten jedyny moze sie okazac jednym z tych odrzuconych

[iron_angel_ona]

Ja poznałam mojego Ukochanego przez internet Potem przyjechał na koncert do mojej miejscowości został na noc (w osobnych pokojach!) A rano stwierdziłam ze nawet przystojny ten (jeszce) kumpel więc co ja bede marnować okazje
Kilka dwuznacznych sytuacji moje spojrzenia i teksty i już :P

[Rapsodia]

właśnie - kilka z Was napisało, że poznałyście faceta przez gg. A ja tak często odrzucam teksty "hej, pogadamy?" - może powinnam poflirtować?[/QUOTE]

No ja tez!!!
A na moja połówkaęchyba jeszcze nie trafiłam na nią. choc pare razy wydawao mi się że to ten ale teraz nie mam już złudzeń i czekam na sowją

[FEMME_BANALE]

Napisane przez mona1978

Ja postaram się opowiedzieć w skrócie Niestety nie szukałam swojej połówki-to ON mnie znalazł Miałam wtedy 15 lat (ON 17)....... mieszkaliśmy na sąsiednich osiedlach, przez przypadek poszłam na jego osiedle z koleżankami, grałyśmy tam w siatkówkę na fanty, stracona piłka - dawaj fanta ON podgladał mnie zza bloku aż w końcu dołączył się i przegrał całą kolekcję kapsli-było tego trochę , no bo w sumie to wogóle grać nie potrafił i tak od tamtej pory adoruje mnie do dziś - jesteśmy ze sobą już 11 lat (26 maja minęło ) nie jesteśmy małżeństwem - jesteśmy jeszcze młodzi - żyjemy ze sobą od 5,5 roku a od 4 lat za granicą i nie wiem kiedy się pobierzemy. Wiem tylko, że zawsze będziemy razem bo bardzo się kochamy jak nastolatkowie niemalże................. ...
No a tak wogóle to kończe bo się zaraz rozgadam jak stara dewota

Pozdrawiam

Monika, bardzo spodobala mi sie Twoja historia... Przypomnialam sobie stare dobre czasy, bloki, trzepaki, siatkowka, guma do skakania... Dziecinstwo na polskim osiedlu... Ech... Stare dobre czasy. Zawsze chcialam miec tego pierwszego i ostatniego - to takie romantico, ale mi nie bylo dane, hehe.
To superasno, ze tak dlugo ze soba jestescie, i drogi zyciowe razem pokonujecie, w nieznane podazecie (ekhem - tez mi dewotowo brzmi... ).
WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO w kazdym badz razie!