Radość z ciąży i macierzyństwa

[madalena83]

Napisane przez stokrotka_to_ja

ee tam mam i mame i tesciowa a zadna mi nie pomagała,córka kolkowa niemal od urodzenia,pierwsze 8 tygodni przyklejona do mnie...i nie zarosłam brudem,z glodu tez nie padłam Czlowiek nawet sobie nie zdaje spawy ile mozn zrobic jedna reka
Chusta tez uwanlia ręce

O właśnie, ja sobie wczoraj zamówiłam chustę i jestem mega szczęśliwa Mam nadzieję, że będzie mi się ją fajnie nosić, a i mały polubi chustowanie
Ma teraz 4,5 miesiąca i zrobiła się z niego straszna przylepa - chyba chce wszystko oglądać, a u mamy najlepiej widać Także akurat teraz trudno mi cokolwiek zrobić, aczkolwiek nie jest to niemożliwe. Ale mam nadzieję, że chusta nam wszystko ułatwi

[wandaweranda]

O. może chusta to dobry patent..pomyślę nad tym na pewno. Dzięki za pomysł.
pozostaje mi wiara we własne sily i nadzieja, że dziecko będzie w mairę spokojne. Staram się odrzucać czarne mysli i ze spokojem patrzec w przyszłość, bo jakoś wierzę, że dziecko to wyczuwa i mu się mój optymizm udzieli

[Klarissa]

Napisane przez lemoorka

Ja jestem na etapie mówienia kolezankom, co sie staraja.

dzieci sa najprzyjemniejsze kiedy sie je robi

Gdyby nie pomoc mojej mamy miałabym tak jak Ty- chodziłabym głodna i brudna.
Mozna wiedziec kiedy mineło?

Mnie przeszło dosyć szybko, poryczałam sobie 2 dni i chyba opadły emocje, a potem się uczyłam powoli, że jak ktoś proponuje pomoc, to trzeba z niej skorzystać a nie unosić się w styl "ja sobie sama poradzę"

Napisane przez wandaweranda

super. To mnie czeka śmierć głodowa i kołtun. Nie mam mamy, a teściowa pracuje.

Może nie będzie tak źle, ze wszystkim można sobie dać radę.
W ogóle to miło cię "widzieć"

[wandaweranda]

A dzięki, Klarissa

[aa2]

Myślę ze odczucia po ujrzeniu dwóch kresek a juz po porodzie są inne-nie wiem na 100 procent bo dopiero za 2-3 tyg urodze, ale tak podejrzewam
Jestem po jednym poronieniu , potem po( dla mnie długich) oczekiwaniach na to aby w końcu sie udało , a jak zobaczyłam pozytywny test to raczej pierwsze co czułam to strach, panika o to ze znów coś pójdzie nie tak , pierwsza wizyta, usg nie płakałam ze szczęscia jedynie pojawił sie cień nadzieji że tym razem sie udało i bedzie dobrze pierwszy okres to raczej szukanie znaków i wmawianie sobie ze ten znak to wskazówka ze bedzeie ok
Nie śpiewałam do brzuszka, nie czytałam-owszem przemawiam do niego i głaskam i wiem że kocham tego mojego brzuchola mam nadzieje że jak ujrze swojego syna uczucie bedzie 1000 razy mocniejsze-po prostu dziecko bedzie juz bardziej namacalne, rzeczywiste

[dawidowskasia]

Napisane przez aa2

Myślę ze odczucia po ujrzeniu dwóch kresek a juz po porodzie są inne-nie wiem na 100 procent bo dopiero za 2-3 tyg urodze, ale tak podejrzewam
Jestem po jednym poronieniu , potem po( dla mnie długich) oczekiwaniach na to aby w końcu sie udało , a jak zobaczyłam pozytywny test to raczej pierwsze co czułam to strach, panika o to ze znów coś pójdzie nie tak , pierwsza wizyta, usg nie płakałam ze szczęscia jedynie pojawił sie cień nadzieji że tym razem sie udało i bedzie dobrze pierwszy okres to raczej szukanie znaków i wmawianie sobie ze ten znak to wskazówka ze bedzeie ok
Nie śpiewałam do brzuszka, nie czytałam-owszem przemawiam do niego i głaskam i wiem że kocham tego mojego brzuchola mam nadzieje że jak ujrze swojego syna uczucie bedzie 1000 razy mocniejsze-po prostu dziecko bedzie juz bardziej namacalne, rzeczywiste

może nie byc na początku wielka milość, ale tym się nie przejmuj. To zawsze burza ormonów i mozg kobiety tak dzialac znam wiele kobiet, które od razu po narodzinach nie kochaly a potem nagle to poczuly-tak często bywa. Nie mysl,że coś z Tobą nie tak

[Patrilla]

ja z tych matek wyrodnych jak Pola się urodziła musiałam nauczyć się jej kochać trochę mi to zajęło opłaciłam to depresją poporodową (chciałam wszystko sama i najlepiej)
Polecam chustę, pomoc babć i nianię na godziny jak się ma fundusze

[aa2]

Napisane przez dawidowskasia

może nie byc na początku wielka milość, ale tym się nie przejmuj. To zawsze burza ormonów i mozg kobiety tak dzialac znam wiele kobiet, które od razu po narodzinach nie kochaly a potem nagle to poczuly-tak często bywa. Nie mysl,że coś z Tobą nie tak

no własnei dlatego napisałam że nei wiem jak bedzie bo moze być róznie, czytałam juz że świeże mamusie po porodzie miały różne odczucia mimo że całą ciąże kochały brzuch itd potem nagle był jakiś "zastój" dlatego mimo ze teraz kocham ten moj stan jestem realistką i wiem że opieka nad dzieckiem w początkowej fazie może spowodować dziwne stany i emocje, mam nadzieje że mnie to ominie, ale różnie bywa i wole byc przygotowana na wszystko-dlatego czytam relacje i watki takie jak te bo mozna dowiedzieć sie z nich o wiele wiecej niz od najbliższych znajomych czy rodziny, czasem lepiej napisać niz mówić

często słyszę jak mi sie to życie zmieni, jak wszystko wywróci do góry nogami i że "zobaczę jak to jest" i co mi sie skończy itd-trochę to dla mnie wkurzające bo decydując sie na dziecko wiedziałam że życie to nie bajka, a dziecko to nie zabawka i mysle że z pełną świadomością zdecydowałam sie na to co będzie i może nie być pięknie-w końcu to nie film a życie

[Asisianka]

Napisane przez aa2

no własnei dlatego napisałam że nei wiem jak bedzie bo moze być róznie, czytałam juz że świeże mamusie po porodzie miały różne odczucia mimo że całą ciąże kochały brzuch itd potem nagle był jakiś "zastój" dlatego mimo ze teraz kocham ten moj stan jestem realistką i wiem że opieka nad dzieckiem w początkowej fazie może spowodować dziwne stany i emocje, mam nadzieje że mnie to ominie, ale różnie bywa i wole byc przygotowana na wszystko-dlatego czytam relacje i watki takie jak te bo mozna dowiedzieć sie z nich o wiele wiecej niz od najbliższych znajomych czy rodziny, czasem lepiej napisać niz mówić

często słyszę jak mi sie to życie zmieni, jak wszystko wywróci do góry nogami i że "zobaczę jak to jest" i co mi sie skończy itd-trochę to dla mnie wkurzające bo decydując sie na dziecko wiedziałam że życie to nie bajka, a dziecko to nie zabawka i mysle że z pełną świadomością zdecydowałam sie na to co będzie i może nie być pięknie-w końcu to nie film a życie

Obawiam, się że emocje to mogą być na każdym etapie rozwoju dziecka.... w niemowlęctwie gdy wykańcza fizycznie, gdy podrośnie i zacznie pyskować, gdy będzie nastolatkiem... wychowanie dzieci nie jest takie łatwe, a już szczególnie gdy ma się ich więcej niż jedno.
Ale takie rady, że "życie zmieni, jak wszystko wywróci do góry nogami i że "zobaczę jak to jest" i co mi sie skończy itd" są bez sensu bo nic one nie dają. Jak ktoś zaliczył "wpadkę" to i tak nic tego nie zmieni. Jak ktoś się o dziecko starał to znał konsekwencje. Choć inna sprawa, że ktoś kto ne ma dzieci nie jest w stanie sobie w 100% wyobrazić pełnej wieloletniej odpowiedzialności za dziecko - opieka z doskoku nad czyimś to naprawde nie to samo.

[dawidowskasia]

Napisane przez aa2

no własnei dlatego napisałam że nei wiem jak bedzie bo moze być róznie, czytałam juz że świeże mamusie po porodzie miały różne odczucia mimo że całą ciąże kochały brzuch itd potem nagle był jakiś "zastój" dlatego mimo ze teraz kocham ten moj stan jestem realistką i wiem że opieka nad dzieckiem w początkowej fazie może spowodować dziwne stany i emocje, mam nadzieje że mnie to ominie, ale różnie bywa i wole byc przygotowana na wszystko-dlatego czytam relacje i watki takie jak te bo mozna dowiedzieć sie z nich o wiele wiecej niz od najbliższych znajomych czy rodziny, czasem lepiej napisać niz mówić

często słyszę jak mi sie to życie zmieni, jak wszystko wywróci do góry nogami i że "zobaczę jak to jest" i co mi sie skończy itd-trochę to dla mnie wkurzające bo decydując sie na dziecko wiedziałam że życie to nie bajka, a dziecko to nie zabawka i mysle że z pełną świadomością zdecydowałam sie na to co będzie i może nie być pięknie-w końcu to nie film a życie

dokladnie. dlatego napisalam to w wielu filach, reklamach male dziecko jawi się jako ucieleśnienie marzeń a matka jako cierpliwa, wypoczęta kobieta a tak nie jest.
Chciałam tylko powiedzieć,zebyś się nie martwila jesli od razu nie będzie cudownie - bo wiele kobiet tak ma

[aa2]

Napisane przez Asisianka

Obawiam, się że emocje to mogą być na każdym etapie rozwoju dziecka.... w niemowlęctwie gdy wykańcza fizycznie, gdy podrośnie i zacznie pyskować, gdy będzie nastolatkiem... wychowanie dzieci nie jest takie łatwe, a już szczególnie gdy ma się ich więcej niż jedno.
Ale takie rady, że "życie zmieni, jak wszystko wywróci do góry nogami i że "zobaczę jak to jest" i co mi sie skończy itd" są bez sensu bo nic one nie dają. Jak ktoś zaliczył "wpadkę" to i tak nic tego nie zmieni. Jak ktoś się o dziecko starał to znał konsekwencje. Choć inna sprawa, że ktoś kto ne ma dzieci nie jest w stanie sobie w 100% wyobrazić pełnej wieloletniej odpowiedzialności za dziecko - opieka z doskoku nad czyimś to naprawde nie to samo.

zgodzę sie
Ja ogólnie odniosłam sie do etapu ciąży i poczatku, autorka wątku pytała kiedy pokochałysmy dziecko
Ja kocham juz teraz , ale napisałam że nei wiem jakie odczucia i uczucia będa po bo to juz zweryfikuje zycie, zresztą z róznych wypowiedzi juz widać ze wcale nei jest jak w reklamie piekni ei bezproblemowo

Napisane przez dawidowskasia

dokladnie. dlatego napisalam to w wielu filach, reklamach male dziecko jawi się jako ucieleśnienie marzeń a matka jako cierpliwa, wypoczęta kobieta a tak nie jest.
Chciałam tylko powiedzieć,zebyś się nie martwila jesli od razu nie będzie cudownie - bo wiele kobiet tak ma

zdam relacje za pare tygodni jak juz będę po
takie odczucia na bieżąco

[dawidowskasia]

Napisane przez aa2

zdam relacje za pare tygodni jak juz będę po
takie odczucia na bieżąco

dawaj znac i niczym sie nie przejmuj

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Kiedy radość? A ja tam ogólnie całą ciążę się cieszyłam, tzn.strach też był, pewnie, ale radocha, z tym, że to taka: o, fajnie kupować dla dziecka, tyle rzeczy, mogę legalnie wydawać kasę, wszyscy się o mnie troszczą, zauważają mnie, normalnie 9 miesięcy gwiazdowania :d A po porodzie deprecha mnie ominęła, baby blues też, jakieś 2 tygodnie hormony szalały ale na zasadzie: mąż spojrzał nie tak a ja w bek, bo na pewno mnie nie kocha

A radość z macierzyństwa... a jest i zaraz po porodzie i teraz, na przemian z wkurzaniem się i tak już chyba cały czas będzie. Paradoksalnie, miesiąc po porodzie wcale nie jest ciężko, bo najczęściej dziecko duuużo śpi. Miałam czas dla siebie bez problemu, tym bardziej, że mąż też się zajmował małą i domem.

[Klarissa]

W sumie ciężko to jest dopiero wtedy, jak minie jakiś etap i nagle się do niego wraca. Np. moje dziecko od pół roku przesypia prawie całe noce, a dzisiaj w nocy prawie w ogóle nie spała. I to jest ciężkie. Mimo tego, że przecież na początku budziła się co 1,5-2h. Ale człowiek strasznie szybko się odzwyczaja od takich rzeczy...

[Patrilla]

Klariso człowiek do dobrego się łatwo przyzwyczaja ja budzę się teraz razy 2 moja czterolatka "się boi", a Bruno je a już było tak miło ale mimo wszystko chyba się nie zamienię

[madalena83]

Napisane przez Patrilla

Klariso człowiek do dobrego się łatwo przyzwyczaja ja budzę się teraz razy 2 moja czterolatka "się boi", a Bruno je a już było tak miło ale mimo wszystko chyba się nie zamienię

Dokładnie - był już czas, że mały budził się co 3 h (czasami co 3,5 ale to baaardzo rzadko) a teraz znowu budzi się co 2-2,5 I nie trwało to długo z tymi trzema godzinami - może 2-3 tygodnie, ale właśnie zdąrzyłam się przyzwyczaić, a teraz taka zmiana - niby nie duża, ale daje się we znaki.

[Klarissa]

No właśnie o tym mówię dziewczyny.
Może dlatego, że człowiekowi się wydaje, że pokonał jakieś niedogodności, a tu zonk - one wracają

[agnesuk]

Od momentu kiedy zobaczyłam dwie kreski na teście poczułam ogromną radość Pokochałam tego Skarba nie wytłumaczalną miłością

[żurawinka]

Radość była po dwóch kreskach, potem trochę niedowierzanie, później mocne czekanie i strach o maleństwo w brzuszku - ciąża zagrożona. Potem determinacja że urodzę i będzie ok. Potem determinacja że będę karmić, strach że nie mam mleka, dziecko krzyczy głodne... Duzo strachu i ... cudowne wyjście ze szpitala. Znów determinacja żeby dziecko jadło bo straciło za dużo na wadze. Znów walka. To wszystko plus niedospanie spowodowało zablokowanie sie we mnie uczuc. One były bo inaczej nie robiłabym tego wszystkiego dla dobra dziecka, ale przy spaniu 4 godziny na dobę ciężko było nawet zadać sobie pytanie - co ja czuję ? Instynkt działał, emocje przyszły 2 tyg. po porodzie ... nie miałam jakimś cudem baby bluesa Dziś ta miłość mnie wypełnia.
Radość miesza sie ze smutkami, zmęczenie ze szczęściem - pamiętam jak po porodzie ja jako zombie zadałam sobie pytanie " no masz babo placek, myślałam że będzie cięzko ale... aż tak?! " A dzis dziecko jest numerem jeden.

[bianeczkaa]

Początkowo u mnie było pół na pół. Cieszyłam się, ale czułam też złość. Jak zobaczyłam malutka na usg to wątpliwości minęły i została tylko radość. A miłość...w pewnym sensie je kocham ale nie umiem tego określić. To nie jest jakiś wybuch uczuć. Nie znam go przeciez, nie wiem jak wygląda. Taka prawdziwa miłość przychodzi nawet po kilku miesiącach po porodzie, więc się nie martw Musicie się zapoznać.

A dodam jeszcze, że w pewnym momencie bardzo się przejmowałam tym, że np uznam, że dziecko jest brzydkie itp teraz już o tym nie myślę jest wiele rozterek ale z czasem przemijają, jednak nie nastawiam się na explozję uczuć na pewno będzie na początku cieżko, trzeba to przetrwać i już

[madalena83]

Napisane przez wandaweranda

O. może chusta to dobry patent..pomyślę nad tym na pewno. Dzięki za pomysł.
pozostaje mi wiara we własne sily i nadzieja, że dziecko będzie w mairę spokojne. Staram się odrzucać czarne mysli i ze spokojem patrzec w przyszłość, bo jakoś wierzę, że dziecko to wyczuwa i mu się mój optymizm udzieli

chusta przyszła

Dzisiaj byliśmy na pierwszym spacerze zachustowani I jest to rewelcja!! Mały zadowolony, z ciekawością oglądał wszystko dookoła, ja miałam die ręce wolne! Super, polecma

[piwonia22]

Ja jestem obecnie w 2-giej ciązy- 13 tydzień. czuję sie ekstra, miałam na początku troche mdłości i senność mnie ogarniała ciągle, ale teraz już wszystko jest ok. Powiem szczerze, że ja nigdy nie planowałam drugiego dziecka, byłam tak zakochana w tym pierwszym, że nie wyobrażałam sobie mieć drugiego dziecka. Jednak tak moje życie się potoczyła ( jestem po rozwodzie) , że mój obecny partner chciał mieć dziecko , wieć podjęliśmy wspólną decyzję, że decydujemy się na wspólną dzidzię. Na początku jak się dowiedziałąm niby cieszyłam się, ale gdzieś tak w środku chciało się płakać i byłąm nawet złą na siebie, że zdecydowliśmy się. Teraz wszystko już jest normalnie, cieszę się i ja i moj TŻ
Starszy brat też jest zadowolony, chociaż na moje pytanie czy wolałby brata czy siostrę, odpowiedział z miną poważnego prawie 6-latka, że on chce ale nowe klocki lego.Naśmialiśmy się co nie miara
Tak więc uwżam, że nawet jeśli ciąża jest planowana to jednak kiedy okazuje się, że to już ,często u mam pojawiają się różne problemy i bolączki. Jednak z czasem wszystko się stabilizuje.
Pozdrawiam wszystkie oczekujące i posiadające małe aniołeczki mamy

[asiuk]

Ja poczułam, że naprawdę kocham swoje dziecko, gdy miało, mniej więcej, 4 miesiące.

Córka urodziła się z zespołem MAS i podejrzeniem zapalenia płuc, prawie od razu przewieziono ją na OIOM do innego szpitala, dlatego zobaczyłam ją dopiero po moim wypisie, czyli w 4. dobie jej życia. Myślałam, że jak ją zobaczę, to popłaczę się ze wzruszenia, wezmę w ramiona i od razu będę wspaniałą matką A rzeczywistość była zupełnie inna - młoda akurat spała, więc ją tylko obserwowałam. Zastanawiałam się, czy jest ładna czy brzydka, czy to na pewno moje dziecko. Nie zrobiłam nic poza pogłaskaniem jej po rączce, miałam wrażenie, że cały personel mnie obserwuje i ocenia. Na drugi, trzeci i czwarty dzień nie miałam ochoty do niej jechać, ale się jakoś przemogłam. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Miałam możliwość nocowania w tym szpitalu i nauki karmienia piersią, ale się nie zdecydowałam. Wolałam odpoczywać po cesarce w domu (prawie nie umiałam się ruszać i bałam się, że sobie ta nie poradzę).

Długo miałam do córki dystans - bałam się ją trzymać, myślałam, że mnie nie potrzebuje do niczego. Obecnie bywają takie dni, kiedy znowu źle się czuję i wmawiam sobie, że mała mnie nie kocha, ale coraz rzadziej.

Miłość przychodziła stopniowo, bywało ciężko. Może dla niektórych to nie jest normalne, ja sądzę, że jeszcze więcej miłości mogę z siebie wykrzesać

[wandaweranda]

Napisane przez asiuk

Ja poczułam, że naprawdę kocham swoje dziecko, gdy miało, mniej więcej, 4 miesiące.

Córka urodziła się z zespołem MAS i podejrzeniem zapalenia płuc, prawie od razu przewieziono ją na OIOM do innego szpitala, dlatego zobaczyłam ją dopiero po moim wypisie, czyli w 4. dobie jej życia. Myślałam, że jak ją zobaczę, to popłaczę się ze wzruszenia, wezmę w ramiona i od razu będę wspaniałą matką A rzeczywistość była zupełnie inna - młoda akurat spała, więc ją tylko obserwowałam. Zastanawiałam się, czy jest ładna czy brzydka, czy to na pewno moje dziecko. Nie zrobiłam nic poza pogłaskaniem jej po rączce, miałam wrażenie, że cały personel mnie obserwuje i ocenia. Na drugi, trzeci i czwarty dzień nie miałam ochoty do niej jechać, ale się jakoś przemogłam. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Miałam możliwość nocowania w tym szpitalu i nauki karmienia piersią, ale się nie zdecydowałam. Wolałam odpoczywać po cesarce w domu (prawie nie umiałam się ruszać i bałam się, że sobie ta nie poradzę).

Długo miałam do córki dystans - bałam się ją trzymać, myślałam, że mnie nie potrzebuje do niczego. Obecnie bywają takie dni, kiedy znowu źle się czuję i wmawiam sobie, że mała mnie nie kocha, ale coraz rzadziej.

Miłość przychodziła stopniowo, bywało ciężko. Może dla niektórych to nie jest normalne, ja sądzę, że jeszcze więcej miłości mogę z siebie wykrzesać

a czy nie warto udać sie do psychologa i porozmawiać o swoich odczuciach? mnie to wygląda na baby blues..ale może to depresja?

[asiuk]

Napisane przez wandaweranda

a czy nie warto udać sie do psychologa i porozmawiać o swoich odczuciach? mnie to wygląda na baby blues..ale może to depresja?

Być może. Dzięki za radę