Polecamy:

moniqe3333 · 2012-04-13, 23:42

ja jestem teraz tak bardzo tak holernie zagubiona.....

ostanie miesiące mnie zmasakrowały, wypluły pozostawiły bez marzeń i złudzeń

Naka_Mika · 2012-04-14, 10:08

Studia na pewno są dobrym wyjściem z takiej sytuacji, ale anoreksja protestuje. Ona chciałaby nadal być przy mamie, czuć się bezpiecznie, zaszyć się w domu i żyć jedynie w swoim ograniczonym świecie.

"Ja robię co innego, jadę do innego miasta, próbuję żyć. I anoreksja zaczyna płakać i błagać o mnie o to, by było jak dawniej, całe życie podporządkowane niej i wokół rodzina, która dba, walczy, wspiera.
Ta mała istotka we mnie... ona jest taka silna i nie potrafię się jej pozbyć.
Życie jest dołujące, nie chcę być dorosła, przerasta to mnie, mam niemiłe, bardzo bolesne wspomnienia z życia "nastoletniego", co odstrasza mnie od bycia dorosłą.

Tak cholernie mi ciężko psychicznie!
Robię coś wbrew anoreksji, izoluję się od środowiska, w którym wszystko się zaczęło.
Ale czasem wolałabym nadal tu być, czuć się bezpiecznie, nie brać odpowiedzialności za swoje życie, "bo przecież jest obok mama".

Strach przed dorosłością...Matko, skąd ja to znam...
Wiesz, dla mnie życie bez mamy, życie na własna rękę było z jednej strony ucieczką do normalnego życia. Ale choroby nie pozbędę się ot tak sobie, nie pstryknę palcami, a ona sobie nie pójdzie. Czasem gadam jakby to było takie proste, bo przecież jest tyle wspaniałych rzeczy, dla których warto walczyć i zdrowieć.
Wiele razy wydawało mi się, że kontakt z rówieśnikami może mi bardzo pomóc. Czasami faktycznie pomaga, nawet bardzo. Ale gdy przyjdzie co do czego, mam iść do baru pełnego ludzi i wdychać smród alkoholu... Czuje się jakby choroba owinęła mnie jakimś ciasnym pancerzem i nie pozwalała się uwolnić.
Czasami myślę, że zrobiłam już tak wiele, że pozbyłam się tylu objawów, chorych nawyków itd. ale takie głupie sytuacje, jak choćby wyjście z ludźmi na piwo stawiają mnie w bardzo ciężkim położeniu...
No i pobyty w domu...
Tylko ten ostatni wyjazd na święta był w miarę spokojny, ojca nie było.. nocował z kumplami i chlał na umór, jak wrócił ledwie kontaktował. Ale inne pobyty w domu, były powrotem do piekła.

Ciekawi mnie jak by wyglądało moje życie gdyby spełniło się moje małe marzenie, o zmianie kierunku studiów. Czy aby znów nie mam klapek na oczach i nie wmawiam sobie, że byłoby tak cudownie i wygrałabym z czartem?
Nie pierwszy to raz jak obiecuje sobie, ze np "jak dostane się na studia to moje życie się zmieni", "jak zdam maturę to będzie inaczej, zacznę walkę na dobre" itp.

Mi np. bardzo łatwo jest znaleźć motywację, ale równie łatwo ją tracę, rezygnuje ledwie zaczynając działać.

Anita133 · 2012-04-19, 15:36

A masz jakieś inne objawy?
Jak chcesz to możesz wejść na www.e-diagnoza.com tam jest taki program diagnostyczny w którym wskazujesz jakie masz objawy, później program zadaje ci pytania i wystawia diagnozę. Fajne jest to,że diagnoza przedstawiona jest w postaci listy trzech chorób wraz z prawdopodobieństwem wystąpienia choroby u Ciebie.
Wracaj szybko do zdrowia

Naka_Mika · 2012-04-21, 11:10

mam inne objawy, dlatego nie przekonuje mnie prosta diagnoza "anoreksja", ani "anoreksja typ bulimiczny"
dzięki za link, chętnie skorzystam, ale coś mi komp nie chce tego odpalić;/

2012-04-13, 23:42	#31
moniqe3333 Raczkowanie Zarejestrowany: 2012-02 Wiadomości: 224	Dot.: co mi jest??? ja jestem teraz tak bardzo tak holernie zagubiona..... ostanie miesiące mnie zmasakrowały, wypluły pozostawiły bez marzeń i złudzeń

2012-04-14, 10:08	#32
Naka_Mika Rozeznanie Zarejestrowany: 2012-03 Wiadomości: 814	Dot.: co mi jest??? Studia na pewno są dobrym wyjściem z takiej sytuacji, ale anoreksja protestuje. Ona chciałaby nadal być przy mamie, czuć się bezpiecznie, zaszyć się w domu i żyć jedynie w swoim ograniczonym świecie. "Ja robię co innego, jadę do innego miasta, próbuję żyć. I anoreksja zaczyna płakać i błagać o mnie o to, by było jak dawniej, całe życie podporządkowane niej i wokół rodzina, która dba, walczy, wspiera. Ta mała istotka we mnie... ona jest taka silna i nie potrafię się jej pozbyć. Życie jest dołujące, nie chcę być dorosła, przerasta to mnie, mam niemiłe, bardzo bolesne wspomnienia z życia "nastoletniego", co odstrasza mnie od bycia dorosłą. Tak cholernie mi ciężko psychicznie! Robię coś wbrew anoreksji, izoluję się od środowiska, w którym wszystko się zaczęło. Ale czasem wolałabym nadal tu być, czuć się bezpiecznie, nie brać odpowiedzialności za swoje życie, "bo przecież jest obok mama". Strach przed dorosłością...Matko, skąd ja to znam... Wiesz, dla mnie życie bez mamy, życie na własna rękę było z jednej strony ucieczką do normalnego życia. Ale choroby nie pozbędę się ot tak sobie, nie pstryknę palcami, a ona sobie nie pójdzie. Czasem gadam jakby to było takie proste, bo przecież jest tyle wspaniałych rzeczy, dla których warto walczyć i zdrowieć. Wiele razy wydawało mi się, że kontakt z rówieśnikami może mi bardzo pomóc. Czasami faktycznie pomaga, nawet bardzo. Ale gdy przyjdzie co do czego, mam iść do baru pełnego ludzi i wdychać smród alkoholu... Czuje się jakby choroba owinęła mnie jakimś ciasnym pancerzem i nie pozwalała się uwolnić. Czasami myślę, że zrobiłam już tak wiele, że pozbyłam się tylu objawów, chorych nawyków itd. ale takie głupie sytuacje, jak choćby wyjście z ludźmi na piwo stawiają mnie w bardzo ciężkim położeniu... No i pobyty w domu... Tylko ten ostatni wyjazd na święta był w miarę spokojny, ojca nie było.. nocował z kumplami i chlał na umór, jak wrócił ledwie kontaktował. Ale inne pobyty w domu, były powrotem do piekła. Ciekawi mnie jak by wyglądało moje życie gdyby spełniło się moje małe marzenie, o zmianie kierunku studiów. Czy aby znów nie mam klapek na oczach i nie wmawiam sobie, że byłoby tak cudownie i wygrałabym z czartem? Nie pierwszy to raz jak obiecuje sobie, ze np "jak dostane się na studia to moje życie się zmieni", "jak zdam maturę to będzie inaczej, zacznę walkę na dobre" itp. Mi np. bardzo łatwo jest znaleźć motywację, ale równie łatwo ją tracę, rezygnuje ledwie zaczynając działać. __________________ "Przyjdź, śmierci, lecz tak skrycie, żebym nie czuł twego nadejścia, ponieważ przyjemność umierania mogłaby mnie przywrócić jeszcze do życia." -Salvador Dali "Spieszmy się sądzić ludzi tak szybko odchodzą Srebrem słów ich darzmy lub zamilczmy złotem" -Martin Lechowicz

2012-04-19, 15:36	#33
Anita133 Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-04 Wiadomości: 3	Dot.: co mi jest??? A masz jakieś inne objawy? Jak chcesz to możesz wejść na www.e-diagnoza.com tam jest taki program diagnostyczny w którym wskazujesz jakie masz objawy, później program zadaje ci pytania i wystawia diagnozę. Fajne jest to,że diagnoza przedstawiona jest w postaci listy trzech chorób wraz z prawdopodobieństwem wystąpienia choroby u Ciebie. Wracaj szybko do zdrowia

2012-04-21, 11:10	#34
Naka_Mika Rozeznanie Zarejestrowany: 2012-03 Wiadomości: 814	Dot.: co mi jest??? mam inne objawy, dlatego nie przekonuje mnie prosta diagnoza "anoreksja", ani "anoreksja typ bulimiczny" dzięki za link, chętnie skorzystam, ale coś mi komp nie chce tego odpalić;/ __________________ "Przyjdź, śmierci, lecz tak skrycie, żebym nie czuł twego nadejścia, ponieważ przyjemność umierania mogłaby mnie przywrócić jeszcze do życia." -Salvador Dali "Spieszmy się sądzić ludzi tak szybko odchodzą Srebrem słów ich darzmy lub zamilczmy złotem" -Martin Lechowicz

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)