800 kcal dziennie + cwiczenia Waga 1 kg mniej w 2 tyg !!!!

[Naka_Mika]

Nie chce dusic tego dłuzej w sobie, bo sama widze jak sobie "swietnie" sama poradziłam z tym problemem. Dużo tez dało mi to, że wyjechałam z domu na studia, chyba dopiero tam dojrzałam do prawdziwej walki i zrozumiałam jak choroba niszczy mi życie. Dotychczas tylko deklarowałam chęć wyzdrowienia, ale było mi bardzo wygodnie z moimi chorobowymi nawykami, a świadomość problemu zupełnie nic nie zmieniała.

Przyznać sie nie było łatwo, ale ogrom objawów był zbyt ciężki, a kolejne epizody narastały wraz z nienawiścią do siebie, frustracją i bezsilnościa. Bylam jak balon i wkoncu pekłam. Warto było to z siebie wyrzucić

Najgorzej jest gdy mimo walki, chęci i prób ponosze kolejne kleski, bardzo trudno jest się po nich podnieść. Ale życie pokazało mi swoje uroki i nie od dzisiaj wiem, że warto o nie zawalczyc. Nawet jesli mam odnieśc cięzkie rany, ale nikt nie powiedział, że wojna jest łatwa, zawsze padają rany po strzałach

[annussiaa91]

Wow! Ujęłaś to prawie poetycko. No powiem Ci, że z własnego doświadczenia i mojej najlepszej przyjaciółki (ona ma taki problem dokładnie jak Ty) wiem, że sam fakt, że zatuszujesz problem, nie oznacza, że sobie z nim poradziłaś i że nigdy nie wyleczysz się do końca sama. Ona akurat bardzo często chodziła do psychologa zajmującego się problemami z odżywianiem, naprawdę bardzo dobrym. Było wiele rad : Po obiedzie jeść coś słodkiego , ale od razu po obiedzie (żeby uniknąć napadów), żeby kilka razy dziennie zapisywać na kartce swoje emocje, umieć je nazywać i jak wyczuwała napad, to żeby pomyślała, czy jest głodna, czy ma apetyt czy po prostu jest zła, smutna, szczęśliwa, rozczarowana. Był też pomysł, żeby po jedzeniu się czymś zajęła. W końcu zrezygnowała z leczenia, bo nic to nie pomagało. Minęło kilka lat i dopiero jakoś miesiąc temu mi powiedziała,że DOPIERO TERAZ naprawdę chce z tego wyjść i nigdy to nie pomagało, bo ona chyba tak naprawdę nie chciała się wyleczyć. Więc pierwszym, podstawowym założeniem, które przyniesie skutki leczenia jest PRAWDZIWA CHĘĆ wyleczenia się, o której napisałaś. Naprawdę nie przegap tego momentu, żebyś się nie przyzwyczaiła. Znajdź teraz psychologa i lecz te zaburzenia teraz! Naprawdę!

[Aishinette]

Napisane przez Naka_Mika

Nie chce dusic tego dłuzej w sobie, bo sama widze jak sobie "swietnie" sama poradziłam z tym problemem. Dużo tez dało mi to, że wyjechałam z domu na studia, chyba dopiero tam dojrzałam do prawdziwej walki i zrozumiałam jak choroba niszczy mi życie. Dotychczas tylko deklarowałam chęć wyzdrowienia, ale było mi bardzo wygodnie z moimi chorobowymi nawykami, a świadomość problemu zupełnie nic nie zmieniała.

Przyznać sie nie było łatwo, ale ogrom objawów był zbyt ciężki, a kolejne epizody narastały wraz z nienawiścią do siebie, frustracją i bezsilnościa. Bylam jak balon i wkoncu pekłam. Warto było to z siebie wyrzucić

Najgorzej jest gdy mimo walki, chęci i prób ponosze kolejne kleski, bardzo trudno jest się po nich podnieść. Ale życie pokazało mi swoje uroki i nie od dzisiaj wiem, że warto o nie zawalczyc. Nawet jesli mam odnieśc cięzkie rany, ale nikt nie powiedział, że wojna jest łatwa, zawsze padają rany po strzałach

Duszenie w sobie tylko pogłębia chorobę, więc możesz być z siebie dumna, że odważyłaś się to powiedzieć. To wymaga WIELKIEJ odwagi. Ja się nigdy nie odważyłam powiedzieć wszystkiego, mówiłam bardziej o tym, jak się czuję, nie o chorobliwych objawach, więc naprawdę Cię podziwiam.

Życie naprawdę potrafi być piękne, jeśli spojrzymy na nie z innej perspektywy. A z choroby da się wyjść! Ja na chwilę obecną nie pamiętam już, czym są kompulsy i 5kg wahania wagi w ciągu tygodnia. Co prawda jakieś tam nawyki zostały (staram się zdrowo odżywiać, patrzę na kcal, ale ich panicznie nie wyliczam) Ale przy tym zjem jedno ciasto i nie pożrę całego opakowania. Nie muszę jeść idealnie, nie muszę żyć idealnie i ja sama nie muszę być idealna, żeby być akceptowana przez innych. Teraz męczę się już tylko ze skutkami choroby, nie z samą chorobą i w tej chwili nie mogę zrozumieć, jak mogłam aż tak nienawidzić siebie i katować siebie tym wszystkim. Trzymam za Ciebie kciuki, dasz radę!

[Naka_Mika]

Napisane przez annussiaa91

Wow! Ujęłaś to prawie poetycko. No powiem Ci, że z własnego doświadczenia i mojej najlepszej przyjaciółki (ona ma taki problem dokładnie jak Ty) wiem, że sam fakt, że zatuszujesz problem, nie oznacza, że sobie z nim poradziłaś i że nigdy nie wyleczysz się do końca sama. Ona akurat bardzo często chodziła do psychologa zajmującego się problemami z odżywianiem, naprawdę bardzo dobrym. Było wiele rad : Po obiedzie jeść coś słodkiego , ale od razu po obiedzie (żeby uniknąć napadów), żeby kilka razy dziennie zapisywać na kartce swoje emocje, umieć je nazywać i jak wyczuwała napad, to żeby pomyślała, czy jest głodna, czy ma apetyt czy po prostu jest zła, smutna, szczęśliwa, rozczarowana. Był też pomysł, żeby po jedzeniu się czymś zajęła. W końcu zrezygnowała z leczenia, bo nic to nie pomagało. Minęło kilka lat i dopiero jakoś miesiąc temu mi powiedziała,że DOPIERO TERAZ naprawdę chce z tego wyjść i nigdy to nie pomagało, bo ona chyba tak naprawdę nie chciała się wyleczyć. Więc pierwszym, podstawowym założeniem, które przyniesie skutki leczenia jest PRAWDZIWA CHĘĆ wyleczenia się, o której napisałaś. Naprawdę nie przegap tego momentu, żebyś się nie przyzwyczaiła. Znajdź teraz psychologa i lecz te zaburzenia teraz! Naprawdę!

Też uważam, że pierwszym krokiem do sukcesu jest ta prawdziwa i szczera chęć, widze to po sobie zwłaszcza jak porównuję siebie z perspektywy czasu. Byłabym chyba na naprawdę dobrej drodze do sukcesu gdybym miała jeszcze psychologa, bardzo mi brakuje fachowej pomocy, sama nie dam rady choćbym nie wiem jak bardzo się starała. Może gdyby nie był to "podwójny problem", ale jedno i drygie to g***o i cieżko walczyć w pojedynkę. A jak wcześniej wspomniałam, u mnie w mieście bardzo trudno o dobrego psychologa, jesli już to wyłącznie prywatnie, a mnie na to nie stać :<

---------- Dopisano o 20:03 ---------- Poprzedni post napisano o 19:58 ----------

Napisane przez Aishinette

Duszenie w sobie tylko pogłębia chorobę, więc możesz być z siebie dumna, że odważyłaś się to powiedzieć. To wymaga WIELKIEJ odwagi. Ja się nigdy nie odważyłam powiedzieć wszystkiego, mówiłam bardziej o tym, jak się czuję, nie o chorobliwych objawach, więc naprawdę Cię podziwiam.

Życie naprawdę potrafi być piękne, jeśli spojrzymy na nie z innej perspektywy. A z choroby da się wyjść! Ja na chwilę obecną nie pamiętam już, czym są kompulsy i 5kg wahania wagi w ciągu tygodnia. Co prawda jakieś tam nawyki zostały (staram się zdrowo odżywiać, patrzę na kcal, ale ich panicznie nie wyliczam) Ale przy tym zjem jedno ciasto i nie pożrę całego opakowania. Nie muszę jeść idealnie, nie muszę żyć idealnie i ja sama nie muszę być idealna, żeby być akceptowana przez innych. Teraz męczę się już tylko ze skutkami choroby, nie z samą chorobą i w tej chwili nie mogę zrozumieć, jak mogłam aż tak nienawidzić siebie i katować siebie tym wszystkim. Trzymam za Ciebie kciuki, dasz radę!

Ja sama sobie sie dziwię, że zdołałam tyle z siebie wyrzucić ;p Zwyczajnie pękłam i słowa same popłynęły mi z ust.

Mam wiele przeciwności na drodze, wiele przeszkód, ale walczyć będę tak długa jak będę maiła siły utrzymac się na tym świecie. Mimo ciągłej nienawiści do siebie chcę żyć, bo tak wiele prostot życia mnie zauroczyło, a tak wiele jest jeszcze przede mną. Życie nie jest zawsze kolorowe, ale warto zobaczyć te barwy.

Aishinette, a poradziłaś sobie z kompulsami? Powiedz czy jak zaczęłaś jeść trochę więcej na codzień to chęć do objadania ustała? Mam opory zarówno do tego by jeść więcej jak i do tego by powstrzymać się w chwili napadu.. Okropne to jest, mało tego powinnam dużo przybrac ;/

[annussiaa91]

A w jakim mieście mieszkasz, od tego zacznijmy?
Wiem,że pytanie nie było skierowane do mnie,jednak jeśli mogę to napiszę, że już opowiadałam Ci o mojej przyjaciółce i sposobach na zwalczenie napadów, to rzeczywiście jak zaczęła jeść normalnie( powiedzmy 1800 - 2000kcal, 5 razy dziennie), to trochę mniej ich miała. I starała się przed każdym uspokoić. Ale wiadomo, że nie zawsze to coś daje, skoro jak sama nazwa wskazuje , jest to coś kompulsywnego

[Aishinette]

Napisane przez Naka_Mika

Ja sama sobie sie dziwię, że zdołałam tyle z siebie wyrzucić ;p Zwyczajnie pękłam i słowa same popłynęły mi z ust.

Mam wiele przeciwności na drodze, wiele przeszkód, ale walczyć będę tak długa jak będę maiła siły utrzymac się na tym świecie. Mimo ciągłej nienawiści do siebie chcę żyć, bo tak wiele prostot życia mnie zauroczyło, a tak wiele jest jeszcze przede mną. Życie nie jest zawsze kolorowe, ale warto zobaczyć te barwy.

Aishinette, a poradziłaś sobie z kompulsami? Powiedz czy jak zaczęłaś jeść trochę więcej na codzień to chęć do objadania ustała? Mam opory zarówno do tego by jeść więcej jak i do tego by powstrzymać się w chwili napadu.. Okropne to jest, mało tego powinnam dużo przybrac ;/

Wiesz co, nic nie zmieniło się z dnia na dzień, do zmiany podejścia potrzebowałam paru miesięcy. Po prostu miałam tego wszystkiego dość, wypadania włosów (w sumie tylko przez to skończyłam z głodówkami), nienawiści do siebie, ciągłej obsesji- tego wszystkiego. I postanowiłam, że nie będę się ważyć, będę jeść to, co chcę, a po kompulsach nie będę wprowadzała obowiązkowej głodówki, by wrócić do wagi. I jakoś to poszło- raz lepiej, raz gorzej (miałam okres manii ćwiczeń, przejściowe stany depresyjne, początkowo jadłam dużo za dużo, a to całymi dniami chodziłam- nawet po domu, a to jakieś inne chorobowe dziwactwa, rytuały, zasady- sama wiesz, o czym mówię), ale mimo to od stycznia do kwietnia ani razu się nie zważyłam. I dopiero, gdy 'nie pamiętałam', czym są kompulsy, czym są głodówki i miałam w miarę normalne podejście do jedzenia- odważyłam się zważyć. I tak, przytyłam- ale w większym ciele potrafię zaakceptować, pokochać swoje ciało, czego nie potrafiłam przy niższej wadze. Wiem, że strasznie ogólnie, gdybym chciała opisać wszystko, wyszłaby książka, więc jak chcesz, to pytaj.

[laperla]

ja jem jeden posilek dziennie ,ale mam strasznie duzo ruchu(po 12 h na nogach, ciagle szybko chodze, cos podnosze itp na dodatek pracuje w b.wysokiej temp. ok 40 stropni ) i na wadze codziennie ubywa ok 0,5 kg

[Naka_Mika]

Nosz k***a brawo...To zaj*****ie po prostu. Ale co w związku z tym?????

[laperla]

Napisane przez Naka_Mika

Nosz k***a brawo...To zaj*****ie po prostu. Ale co w związku z tym?????

Rozumiem ,ze to bylo do mnie ?
A w zwiazku z tym nic Autorce waga tez powinna leciec w dol.