Dylematy wychowawcze

[Scio]

Vixen ja się boję okresu gimnazjum/szkoły sredniej. Sytuacja z zeszłego roku szkolnego. Brat mój chodził do pierwszej klasy technikum, dojeżdza pociągiem i zaczepiło go 3 wyrostków, zeby wyskakiwali z kasy. Moj brat to kawał chłopa więc odepchnął tamtego i kazał się odczepić. (sprawa skonczyła się w sądzie, z inicjatywy matek jednego z chłopca, który nota bene nie zeznawał, bo matka go jakoś wywinęła)
Dlatego ja będę uczyć Agatę, e nie można nikogo bić, dlatego, ze jest się złym, ale jak ktoś ą atakuje to musi się obronić, poprzez odepchnięcie itp. Chce jej wpoić pojęcie samoobrony, w jakich przypadkach musi się bronić, w jakich olewać. Ciężko to wszytsko mi wytłumaczyć, na razie sobie gdybam co to będzie...

[stokrotka_to_ja]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37201279]Ano... i w szkołąch często jest to samo.



Stokrotko, ja sama wcześniej wstanę, ale moja córa obudzona celowo wcześniej jest... nieprzyjemna Tzn. teraz mi dobrze, bo rano to co najwyżej się na śniadanie spóźnimy w przedszkolu (któego i tak jeść nie chce), a jak wrócę do pracy to mąż zawsze na później ma :d więc też można dłużej spać.[/QUOTE]

Napisane przez Iwa_iw

a no właśnie nie wiem czy rodzice w ogóle wiedzą co ich syn zrobił
nie wiem czy w ogóle jutro poruszać w przedszkolu ten temat bo nie chcę robić zamętu (wiadomo - córki przed wszystkim nie uchronię) a z kolei nie wyobrażam sobie powtórki takiej sytuacji

Stokrotko, ale nie zawsze można wszystko zorganizować nawet jak się wstanie wcześniej
wychodzę co rano z dwójką i wystarczy, że jedna obleje się herbatą (ot zdarza się) i już przebieranie gotowe, kupa w pampersie przed samym wyjściem - też dodatkowe minuty i już jest stres bo spóźnienie etc.
takie sytuacje nie zdarzają się wiadomo codziennie, ale są i wtedy właśnie można się zdenerwować, zwłaszcza jak dziecko niewyspane i nie skore do pomocy a wręcz przeciwnie - utrudnia wszystko co się koło niego chce zrobić i to jak najszybciej.

młoda zwykle wstaje razem ze mną,jak chce pospać dłuzej to super,bo wtedy szybciej wszytsko ogarniam ,a ją budzę jak mam gotowe śniadanie,ale rozumiem o co chodzi ,tyle ze wtedy klaps nie rozwiąże problemu ,u nas w sytuacji kryzysowej było po prostu ubieranie na siłę

[_vixen_]

Napisane przez ***luna

To nie ma znaczenia właściwie. Zwłaszcza jeśli Michałek krzywdzi Twoje dziecko.

Tylko że nie mogę mieć pretensji do 3 czy 4 latka, że źle się zachowuje, a do jego rodziców. Jak często reagują rodzice na zwróconą im uwagę, to pewnie przedszkolanki najlepiej wiedzą. A sama nie śmiałabym zwracać uwagi obcemu dziecku. Właśnie. Czytałam dzisiaj w "WO Extra", że kiedyś to ludzie dziękowali obcym, że zwrócili uwagę ich dzieciom, że się źle zachowują, a teraz to jest to niemile widziane. Coś w tym jest.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

A nie, ja też pisałam, że klaps nie tylko właśnie ubieranie... bez współpracy :d i na syrenie. No trudno.

[Iwa_iw]

klaps wiadomo, że nic nie da
myślę, że na każde dziecko podziała coś innego - sęk w tym by znaleźć to "coś"
u nas jak jedna córka widzi, że szykuję się z drugą do wyjścia to sama idzie się ubierać
starszej (wtedy jakieś 3 lata) kiedyś pomógł argument, że może nie wychodzić, może sama zostać w domu, ale nie będzie jej kto miał dać jeść, pić, pomóc się wysikać, podać zabawek z górnych półek i podziałało, ale ona dość kompromisowa jednak - aż się boję co będzie z młodszą (teraz 16 m-cy) bo z niej to ziółko rośnie niezłe.....

[kropka75]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37194941]
O ile głupotą jest bicie dziecka, o tyle nie zgadzam się, że wyjście zawsze się na spokojnie znajdzie Pomijam rzecz jasna wyjście spóźnienia się do pracy - zwyczajnie czasem nie można sobe na to pozwolić. Miałam takie sytuacje, z reguły kończyło się na ubieraniu w akompaniamencie wrzasków, ja się nie odzywałam bo to bez sensu było.[/QUOTE]
Co racja, to racja.

Młody mi od dwóch tygodni robi cyrki:
- przy ubieraniu
- przy przewijaniu
- przy wychodzeniu
itd. itp.
Dostaję cholery jasnej. I żadne "spokojnie" nie działa. On się musi wychichrać i tyle. I Boga błogosławię, że zwykle mogę wyjść i go gołego zostawić, a mama za nim gania.

Czasem nie mogę i liczę do tysiąca...

Napisane przez Luba

To swoją drogą, dziecko musi umieć się ratować.
Ale jednocześnie musi umieć szukać pomocy u dorosłych i nie mieć zakodowane, że to skarżenie.[COLOR=Silver]

Mnie po prostu denerwuje to kodowanie dzieciom, że powiedzenie dorosłym co się dzieje, jest skarżeniem.

Bardzo się zgadzam.

Mój brat parę razy był przez większych i starszych zaczepiany. A że dzieli nas 13 lat różnicy, przychodził z płaczem do mnie.
A ja "załatwiałam sprawę". Nikt go nie nazywał skarżypytą, a po paru miesiąch nikt z okolicy to nie ruszał.

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez _vixen_

Tylko że nie mogę mieć pretensji do 3 czy 4 latka, że źle się zachowuje, a do jego rodziców. Jak często reagują rodzice na zwróconą im uwagę, to pewnie przedszkolanki najlepiej wiedzą. A sama nie śmiałabym zwracać uwagi obcemu dziecku. Właśnie. Czytałam dzisiaj w "WO Extra", że kiedyś to ludzie dziękowali obcym, że zwrócili uwagę ich dzieciom, że się źle zachowują, a teraz to jest to niemile widziane. Coś w tym jest.

ja bym się wkurzyła ,gdyby ktoś obcy strofował moje dziecko -nie dlatego,ze wszytsko mu wolno,a dlatego,ze dla wielu ludzi,szczegolnie starszych normalne zachowanie dziecka to zachowanie "niegrzeczne" ,a ja sobie nie zyczę,zeby mi ktoś dziecko tresował "nie wolno tak biegać " , "usiądź grzecznie" , "nie odzywaj się" , "to brzydko się zlościć"

[iizabelaa]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37201279]Ano... i w szkołąch często jest to samo.



Stokrotko, ja sama wcześniej wstanę, ale moja córa obudzona celowo wcześniej jest... nieprzyjemna Tzn. teraz mi dobrze, bo rano to co najwyżej się na śniadanie spóźnimy w przedszkolu (któego i tak jeść nie chce), a jak wrócę do pracy to mąż zawsze na później ma :d więc też można dłużej spać.[/QUOTE]


Nasz codzienny koszmar ... budzenie młodej O 7 muszę ja obudzić, bo inaczej ciężko z czasem.

Jak patrzę na nią śpiącą to mam wyrzuty sumienia, że ją zaraz obudzę ...
a ostatnio zaraz potem myślę, że ją uduszę jak nie chce się dać ubrać

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez iizabelaa

Nasz codzienny koszmar ... budzenie młodej O 7 muszę ja obudzić, bo inaczej ciężko z czasem.

Jak patrzę na nią śpiącą to mam wyrzuty sumienia, że ją zaraz obudzę ...
a ostatnio zaraz potem myślę, że ją uduszę jak nie chce się dać ubrać

zacznę chyba błogosławić małospaniowość mojego dziecka

[Iwa_iw]

wiecie - dzisiaj jak zobaczyłam rękę Hani to pierwsze co mi do głowy przyszło to że podejdę do smarkacza i go nastraszę, że jeszcze raz i sama go ugryzę
ale przyznaję - to była chwila jak zagotowałam jak się dowiedziałam co się stało
myślę, że zapytam jutro Pań w przedszkolu czy mówiły rodzicom Michała co zrobił - jak nie to chyba napiszę kartkę i zostawię ją w szatni w półce Michała z informacją co zrobił i z prośbą o zareagowanie i w miarę możliwości zadbanie o to żeby sytuacja taka się nie powtórzyła (wtedy mój TŻ nie wytrzyma na bank i dym zrobi)

[***luna]

Napisane przez _vixen_

Tylko że nie mogę mieć pretensji do 3 czy 4 latka, że źle się zachowuje, a do jego rodziców. Jak często reagują rodzice na zwróconą im uwagę, to pewnie przedszkolanki najlepiej wiedzą. A sama nie śmiałabym zwracać uwagi obcemu dziecku. Właśnie. Czytałam dzisiaj w "WO Extra", że kiedyś to ludzie dziękowali obcym, że zwrócili uwagę ich dzieciom, że się źle zachowują, a teraz to jest to niemile widziane. Coś w tym jest.

Nie?
Ja oczekuję, ze czteroletnie dziecko rozumie, ze bić nie powinno.
I aj zwracam uwagę. (ba nawet kiedyś wątek na ten temat założylam jak to znajoma się obraziła, gdy zwróciłam jej dziecku uwagę, ze bić mojego nie powinno).

Mało tego. W ten weekend byłam w otwartym centrum handlowym. Nagle uprzejmy starszy pan mnie zaczepił, ze moje dziecko zabrało zwykły, dość duży kamień (powiedzmy należący do części dekoracyjnej) i włożyło do kieszeni. Pan powiedział jasno, ze dziecko powinno kamień odłożyć na miejsce. Tak też się stało. Ja nie miałam obiekcji co do reakcji tego człowieka.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Któraś tu pisała o zwracaniu uwagi obcym dzieciom - ja wychodzę z założenia, że jeśli mam rację (czyli sytuacje jawnej agresji, atakowania, rzucania kamykami naokoło siebie i trafiania w inne dzieci - częste na placach zabaw - no ogólnie takie jawne sytuacje niegrzecznego zachowania) to zwracam uwagę i już. Nie drę się na dziecko, nie wyzywam, zwyczajnie - zwracam uwagę.

[stokrotka_to_ja]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37201987]Któraś tu pisała o zwracaniu uwagi obcym dzieciom - ja wychodzę z założenia, że jeśli mam rację (czyli sytuacje jawnej agresji, atakowania, rzucania kamykami naokoło siebie i trafiania w inne dzieci - częste na placach zabaw - no ogólnie takie jawne sytuacje niegrzecznego zachowania) to zwracam uwagę i już. Nie drę się na dziecko, nie wyzywam, zwyczajnie - zwracam uwagę.[/QUOTE]

w takiej sytuacji nie mialabym nic przeciwko,gdyby ktoś zwrócił uwagę mojemu dziecku

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Luna, ale czasem to mam wrażenie, że ty w jakimś kosmosie żyjesz

Oczekujesz, że 4latek będzie wiedział, że nie powinno być - tylko weź pod uwagę że rodzice tego dziecka zwyczajnie mogli go w tej kwestii nie uswiadomić lub zwyczajnie zlewają

[Iwa_iw]

ja też kiedyś zwróciłam uwagę obcemu dziecku na placu zabaw
siedział na zjeżdżalni, nie chciał córki przepuścić a jak ta przeszła bokiem to ją kopnął
mama chłopca była obecna na placu zabaw - siedziała i plotkowała na ławce więc powiedziałam dziecku, że kopać innych nie można i blokować zjeżdżalni też nie
no to nawet nie matka dziecka do mnie podeszła tylko jej koleżanka od plotek i powiedziała, że powinnam do matki chłopca podejść
a co ona święta krowa, że tyłka ruszyć nie może, zainteresować się co jej dziecko wyczynia tylko ja mam z drugim dzieckiem pod pachą iść i szanowną panią poinformować co jej dziecko robi. żenada

[***luna]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37202077]Luna, ale czasem to mam wrażenie, że ty w jakimś kosmosie żyjesz

Oczekujesz, że 4latek będzie wiedział, że nie powinno być - tylko weź pod uwagę że rodzice tego dziecka zwyczajnie mogli go w tej kwestii nie uswiadomić lub zwyczajnie zlewają [/QUOTE]

Wiesz szaju, ja żyję nie w kosmosie a w innym kraju. W krlaju, gdzie edukacja obowiązkowa zaczyna się po ukończeniu 4 roku zycia.
Dzieciom, które idą do szkoły stawiane są wymagania, również dotyczące norm społecznych.
Jeśli dziecko bije innych wokół: ot tak, po prostu bardzo szybko jest to wychwytywane.
Bez względu na to jak się mają do tego rodzice.



Nawet jeśli zdarza się sytuacja, ze dziecko bije innych i nie wie, że bić nie powinno, to żadnej szkody w zwróceniu mu uwagi nie widzę.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez ***luna

Wiesz szaju, ja żyję nie w kosmosie a w innym kraju. W krlaju, gdzie edukacja obowiązkowa zaczyna się po ukończeniu 4 roku zycia.
Dzieciom, które idą do szkoły stawiane są wymagania, również dotyczące norm społecznych.
Jeśli dziecko bije innych wokół: ot tak, po prostu bardzo szybko jest to wychwytywane.
Bez względu na to jak się mają do tego rodzice.



Nawet jeśli zdarza się sytuacja, ze dziecko bije innych i nie wie, że bić nie powinno, to żadnej szkody w zwróceniu mu uwagi nie widzę.

Ano widzisz, a u nas coraz częściej to rodzic mówi nauczycielowi (taaa, w przedszkolu także) co mu wolno i jak mu wolno wychowywać jego dziecko, przy czym sam w nosie ma to wychowanie.

[iizabelaa]

Napisane przez stokrotka_to_ja

zacznę chyba błogosławić małospaniowość mojego dziecka

Moja lubi sobie pospać, w szczególności nad ranem
potrafi spać 19-8, ostatnio w weekend jak tydzień pracy odsypiała to spała 19-9
ale wtedy nie ma już drzemki w dzień oczywiście.


A jak ją obudzę o 7 to potem się paniom w żłobku pokłada się od rana na dywanie albo ich kolanach, i przed 12 już im śpi i mi na noc zasypia dopiero koło 20:30.

[gosia261282]

Jako dziecko ciagle bylam w domu z placzem,ze ktos mi cos robi,bije,popycha,przezyw a.Az babcia powiedziala mi,ze mam sie bronic.No i zaczelam i ...zylo mi sie lepiej i mialam jakos wiecej kolezanek i kolegow.
W Polsce,gdy corka chodzila do przedszkola ja mowilam,ze jak cos sie dzieje to ma zglaszac pani,a moj maz,ze ma sie bronic.Nie moglismy dojsc do porozumienia.Teraz nie ma problemu,tutaj (w UK) sprawy sa zglaszane nauczycielowi i nie jest to traktowane jak skarzenie,a zreszta takie incydenty sa bardzo rzadko.

[Patrilla]

wiecie mi się też wydaje ze to poniekąd zależy także od osobowości dziecka czy będzie przysłowiowym skarżypytą czy nie ...
Moja córka nigdy nie bijąca nikogo z chęcią dzieliła się wszystkim (wzbudzając podziw) odkąd brat skończył 10 m jest do niego agresywna fizycznie i słownie wynika to ze skrajnej zazdrości, z którą nawet psycholog sobie słabo radzi na razie ...
Nic nie jest czarne albo białe - mi najbardziej zawsze zależało i zależy żeby moje dzieci były akceptowane w grupie, miały grono wiernych oddanych przyjaciół ...
generalnie źle się dzieje w PL moja przyjaciółka jest świetną anglistką mówi że z klasami 1-3 obecnie bardzo trudno się pracuje nie mają żadnych autorytetów, widać że w domu są skołowane nie ma jasnych zasad ... więc czego my oczekujemy ...

[13aa9d55ec6ef8489ab3852d90deb2979ef9d608]

No właśnie wątek na czasie jak dla mnie.
Mam koleżanke która ma syna w wieku mojego (3l.), jak ich poznałam, cieszyłam się, że mój młody będzie miał kolege, będzie miał się z kim bawić moja radość szybko znikła jak chłopczyk dał się bliżej poznać.
Jak bym miała opisać w skrócie sylwetkę psychologiczną tego chłopca to nie wymieniła bym w niej ani jednej pozytywnej cechy. Poprostu chłopak nie da się lubić, ja wiem, że to nie jego wina, a wina rodziców mimo wszystko zraziłam się do niego strasznie ale do rzeczy.
Chłopak nie potrafi się bawić, żeby nie zrobić czegoś mojemu młodemu na złość (podrapać, popchnąć, uderzyć, opluć), zwróce mu ja uwagę podniesie na mnie ręke bądź obrazi ( przezwie czy coś). Na początku jak wyczuł, że mój młody się go boi to jeszcze bardziej go gnębił, tłumaczyłam jak M będzie ci robił na złość przyjdź powiedz nam, ale ile mogę patrzeć na podrapane dziecko i powiedziałam będzie z tobą zaczynał nie daj się ale i tak przyjdź i powiedz.
Stanęło na tym, że staram się ograniczyć kontakty z ową koleżanką, mam dośc tego łebka, wspólczuje tylko nauczycielce jak ten młody pójdzie do przedszkola.
Ja mam dość zdemolowanego domu po jego wizycie, poszarpanych nerwów i mającej wszystko w doopce mamusi. Mało teraz najlepsze młody zaczyna krasć tak 3letnie dziecko zaczyna ładować do kieszeni co tylko mu się zmieści nawet nie wiadomo kiedy. Mamusia przejmuje sie tylko tym, ze jej sie później pralka zatyka łupami dziecka.

[Klarissa]

Napisane przez _vixen_

Tak się ostatnio zastanawiałam, co lepsze - doradzić dziecku, żeby oddało, kiedy ktoś je bije, zaczepia czy mówić mu, że ma iść na tzw. skargę Dylemat chyba bardziej aktualny w przypadku mam chłopców zapewne.

Ja to jestem za rozwiązaniem "i tak, i tak". Dziecko musi wiedzieć, że ma prawo się bronić i ma też prawo oczekiwać pomocy ze strony innych, starszych osób. Także u nas nie wolno się bić, lepiej wiać, ale w skrajnej sytuacji można odepchnąć albo nawet oddać w samoobronie. Nie widzę niczego złego w samoobronie, nawet sądy nie widzą

Mnie tak mama uczyła i jakoś wiedziałam kiedy poradzę sama a kiedy po prostu trzeba "poskarżyć się". Nikt mnie palcami nie wytykał. Jak w 4 klasie SP kolega z klasy mnie lał, broniłam się, jak podbił mi oko butami to moja mama zadzwoniła do jego ojca, skutek taki, że omijał mnie potem szerokim łukiem.

A znowu mój młodszy brat nie chciał się skarżyć, a że akurat trafił do nowej szkoły po naszej przeprowadzce to przez długi czas był "chłopcem do bicia" i dopiero starszy o 15 lat brat rozwiązał problem (nikomu nic nie zrobił, wystarczyło, że to i owo "obiecał" kolegom z klasy).

Inna kwestia - moja mama ostatnio opowiadała, jak jej znajoma pierwszy raz wlała w sensie dała klapsa synowi (2,5 roku), bo za nic nie chciał się ubrać, a ona musiała już wyjść do pracy. Jakie rozwiązanie widzicie w takiej sytuacji?

Bez sensu. Moja miała taki bunt przez kilka miesięcy to chyba musiałabym zabić Dzieci nie są głupie i wiedzą, że im dłużej się będą ubierać rano, tym dłużej mama zostanie... jak można swoje dziecko karać za to, że chce z nami być?

Ja po prostu ubierałam córkę na siłę bez dyskusji, skoro musiałam... Oczywiście starałam się jej wytłumaczyć, zdarzyło mi się nakrzyczeć, przyznaję...

Bo tak sobie rozmyślam, jak wychować dziecko na dobrego i szczęśliwego człowieka, co mu na co dzień przekazywać i nie wyjść z siebie w pewnych sytuacjach.

Czasem się wyjdzie z siebie, trza wtedy wejść znowu

Ja polecam karnego jeżyka dla mamy - zastosowałam kiedyś na sobie. Moja córka była taka niegrzeczna, że myślałam, że na prawdę chyba ją zbiję już... zamknęłam się zgodnie z radami time-out-u w łazience na 30 minut, jak wyszłam moja córka już spała, sama się położyła . Wcześniej histeryzowała przez 2h w sumie nie wiem dokładnie o co...

[DariaKom]

Napisane przez Luba

Jak czytam takie rzeczy, to cieszę się, że wyjechałam zawczasu z Polski i moje dzieci obecnie potrafią zwrócić się o pomoc i nawet nie znają słowa "skarżypyta".

Jak wyobrażacie sobie, że dziecko bedzie umiało z wami pogadać o wszystkim, także o tym, co złego czy niemiłego mu się przytrafi, jeśli uczycie dzieci, że np choćby cie smażyli w smole nie mów co się dzieje w szkole.
Naprawde uważacie, że dziecko musi sobie zawsze radzić samo? Bo przecież powiedzenie o tym, że ktoś mu zabiera forsę, jest skarżeniem
Szkoda, że potem takie małe Anie popełniają samobójstwo, bo boją się/wstydzą powiedzieć komukolwiek o tym co rówieśnicy jej zrobili. Tyle dzieci dusi w sobie problemy, które je przerastają ale nie, nie powiedzą nikomu o tym, bo przecież " nie można latać na skargę"...

Luba, chyba Cię trochę poniosło. Między skarżeniem a rozmawianiem z rodzicami o tym co się działo, o problemach to jest spora różnica.

Przypominam sobie, że jak chodziłam do szkoły, to była grupka osób (podstawówka), które były nauczone latać do pani nauczycielki na skargę z każdą pierdołą, wystarczyło, że ktoś im coś odburknął a one leciały do pani. Chyba mi nie powiesz, że to jest dobre? Tych dzieci nikt nie lubił, bo wykorzystywały każdą sytuację do zwrócenia na siebie uwagi pani, w kontaktach z rówieśnikami nie posiadały żadnych umiejętności radzenia sobie. Takie sieroty skarżące, podejrzewam, że właśnie ten typ ewoluował później w takiego kapusia w pracy, co to podpiernicza wszystko co zobaczy do szefostwa.

Ja tam od zawsze wiedziałam, że z każdą rzeczą mogę iść do mamy, ale to nie było na zasadzie skarżenia, żeby wywołać zemstę...że jak mi dziecko coś tam zrobiło, to naślę na nie rodzica i będzie miało za swoje. A skarżenie często właśnie tak się objawia, chęć odegrania się a nie informowania rodzica o problemie.

Dziecko musi widzieć różnice między sygnalizowaniem problemu, mówieniem rodzicowi, że dzieje się coś złego a zwykłej chęci odwetu. Jeśli dziecko przychodzi i mówi, że ktoś tam coś mu zrobił, a mówi to z takim zamiarem, żeby mama poleciała w te pędy i zrobiła awanturę albo nawrzucała dzieciakowi, to jest to skarżenie i jest złe, ale jak dziecko przychodzi i mówi, że jest problem, że coś złego miało miejsce i oczekuje rozwiązania problemu, pomocy a nie zemszczenia się na drugim dziecku to tak powinno być.

[Klarissa]

Daria ale z tym sobie można poradzić. Moja córka nauczyła się od starszej kuzynki właśnie "skarżyć" na zasadzie "mamusiu przyjdź tu i powiedź jej to czy tamto bo mi nie dała/zabrała/nie zrobiła tak jak ja chciałam" i ja nigdy nie mówię jej, że "nie wolno skarżyć" tylko pytam w czym jest problem i proponuję żeby się same dogadały we własnym zakresie, zaproponowały sobie jak rozwiązać sprawę, bo jak nie, to ja im znajdę rozwiązanie (niekoniecznie podobające się im obu np. zabranie zabawki co do której nie umieją się dogadać). Ale wolę żeby mi powiedziała, że coś jej nie pasi i żebym miała szansę jej wytłumaczyć, że nic złego się nie stało, niż żeby przywaliła kuzynce albo poryczała się w kącie w poczuciu własnej krzywdy (do której np. wcale nie doszło) rozwiązując problemy samodzielnie.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

A z ciekawości pisałam wcześniej o nastolatku, który przylatuje z tekstem: bo on na mnie brzydko patrzy. Sprawa ciągnie się od lat. Jak byście reagowały?

[DariaKom]

Moim zdaniem podstawą w tej sytuacji jest nauczenie dziecka, żeby wiedziało w jakiej sytuacji jakie zachowanie jest najlepsze, wspólne wałkowanie różnych scenek, które mogą zdarzyć się i pomaganie dziecku w samodzielnym wymyśleniu rozwiązania a nie podawanie na tacy rozwiązania jakie zastosowałby dorosły.
Dzieci muszą potrafić sobie poradzić same a rodzic powinien wkraczać wtedy kiedy faktycznie jest potrzeby, bo tak to już jest, że wtedy kiedy problem ma miejsce to rodzica nie ma pod ręką, powiedzmy dochodzi do kłótni, lub ktoś kogoś zaczepi/popchnie... no świetnie, że rodzic po fakcie zareaguje, ale dziecko już wtedy będzie miało świadomość, że nie poradziło sobie z rozwiązaniem problemu, że nie dało rady...

Moja jest jeszcze mała, ale jak będzie w tym wieku to będziemy siadały i rozmawiały o różnych hipotetycznych sytuacjach, razem próbowały znaleźć rozwiązanie, ale nie na zasadzie takiej, że ja powiem "powinnaś zrobić tak i tak" tylko "Jak myślisz, co trzeba zrobić, jak ktoś podchodzi i cię zaczepia/bije/przezywa" ...wtedy dziecko stara się wymyślić rozwiązanie...jak w moim mniemaniu jest ono złe, to staram się naprowadzić dziecko na to właściwe. W ten sposób dziecko buduje swoją pewność siebie, wie, że samo doskonale poradzi sobie z rozwiązaniem większości problemów. Potem można pogadać o zdarzeniu z dzieckiem, wspólnie omówić, co jeszcze można było zrobić i co zrobić w przyszłości...

[Klarissa]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37209336]A z ciekawości pisałam wcześniej o nastolatku, który przylatuje z tekstem: bo on na mnie brzydko patrzy. Sprawa ciągnie się od lat. Jak byście reagowały?[/QUOTE]Ja bym próbowała rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać, tłumaczyć... i gdybym była rodzicem tego dziecka to dociekać, co on taki wrażliwy na wszystko...

Wiesz to, że tak się zachowuje w tym wieku wskazuje na to, że istnieje jakiś konkretny powód w jego życiu, dla którego wypracował takie zachowanie.

Napisane przez DariaKom

Moim zdaniem podstawą w tej sytuacji jest nauczenie dziecka, żeby wiedziało w jakiej sytuacji jakie zachowanie jest najlepsze, wspólne wałkowanie różnych scenek, które mogą zdarzyć się i pomaganie dziecku w samodzielnym wymyśleniu rozwiązania a nie podawanie na tacy rozwiązania jakie zastosowałby dorosły.
Dzieci muszą potrafić sobie poradzić same a rodzic powinien wkraczać wtedy kiedy faktycznie jest potrzeby, bo tak to już jest, że wtedy kiedy problem ma miejsce to rodzica nie ma pod ręką, powiedzmy dochodzi do kłótni, lub ktoś kogoś zaczepi/popchnie... no świetnie, że rodzic po fakcie zareaguje, ale dziecko już wtedy będzie miało świadomość, że nie poradziło sobie z rozwiązaniem problemu, że nie dało rady...

Zgadzam się, tyle, że moim zdaniem robienie scenek czy uczenie "na sucho" nie ma sensu, bo nie wpadniesz na wszystkie możliwe sytuacje, po drugie dzieci uczą się głównie przez doświadczenie a nie teorię. Lepiej w danej konkretnej sytuacji mówić co zrobić niż teoretyzować.

Moja jest jeszcze mała, ale jak będzie w tym wieku to będziemy siadały i rozmawiały o różnych hipotetycznych sytuacjach, razem próbowały znaleźć rozwiązanie, ale nie na zasadzie takiej, że ja powiem "powinnaś zrobić tak i tak" tylko "Jak myślisz, co trzeba zrobić, jak ktoś podchodzi i cię zaczepia/bije/przezywa" ...wtedy dziecko stara się wymyślić rozwiązanie...jak w moim mniemaniu jest ono złe, to staram się naprowadzić dziecko na to właściwe. W ten sposób dziecko buduje swoją pewność siebie, wie, że samo doskonale poradzi sobie z rozwiązaniem większości problemów. Potem można pogadać o zdarzeniu z dzieckiem, wspólnie omówić, co jeszcze można było zrobić i co zrobić w przyszłości...

Moja ma 2 lata i myślenie "co byś zrobiła gdyby" jest w tym wieku całkowicie obce, przynajmniej mojemu dziecku. Ważne jest to co czuje czy myśli tutaj, w tej chwili.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Klarissa, to ogólnie dziecko zaburzone, ALE rodzic niestety tylko taką postawę utrwala. No więc ja sobie gadanie i tłumaczenie mogę w tyłek wsadzić, a tego patrzącego mi już też żal było jak szlag, bo cokolwiek by zrobił to źle ;/

[DariaKom]

Napisane przez Klarissa

Ja bym próbowała rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać, tłumaczyć... i gdybym była rodzicem tego dziecka to dociekać, co on taki wrażliwy na wszystko...

Wiesz to, że tak się zachowuje w tym wieku wskazuje na to, że istnieje jakiś konkretny powód w jego życiu, dla którego wypracował takie zachowanie.

Zgadzam się, tyle, że moim zdaniem robienie scenek czy uczenie "na sucho" nie ma sensu, bo nie wpadniesz na wszystkie możliwe sytuacje, po drugie dzieci uczą się głównie przez doświadczenie a nie teorię. Lepiej w danej konkretnej sytuacji mówić co zrobić niż teoretyzować.

Moja ma 2 lata i myślenie "co byś zrobiła gdyby" jest w tym wieku całkowicie obce, przynajmniej mojemu dziecku. Ważne jest to co czuje czy myśli tutaj, w tej chwili.

A ja bym zrobiła tak, jak byłaby sytuacja do której można nawiązać, to bym nawiązała. W bajkach często można zobaczyć takie akcje, jak np. jedno dziecko niefajnie zachowuje się wobec drugiego...wtedy miałabym punkt zaczepienia i pogadałybyśmy sobie. Jak w rozmowie przedstawisz kilka sytuacji, to dziecko na zasadzie analogii przeniesie to do realnej sytuacji.
Przecież nikt nie mówi, że w przyszłą środę masz usiąść z dzieckiem i przez 6godzin bić mu do głowy wszystkie hipotetyczne zdarzenia.
To jest proces, jak każda nauka, coś tam zdarza się w przedszkolu, czy szkole...dziecko opowiada i na bieżąco rozmawiacie, można spekulować przy tej okazji na temat innych możliwości.
Jak się takie rozmowy często powtarza z dzieckiem to pewne zachowania zwyczajnie uznaje za naturalne.

Nie zgadzam się absolutnie z tym, że teoretyzowanie jest bezcelowe...Właśnie bardzo celowe jest..Przecież nie będziesz czekać aż pedofil zaproponuje Twojemu dziecku cukierka jak z nim pójdzie, tylko uprzedzisz taką sytuację. Nie będziesz czekała z pogadanką co zrobić jak w domu jest pożar albo jak mamie stanie się coś złego, że trzeba zadzwonić po pomoc, iść po kogoś dorosłego.

Przykład: Marysiu, co byś zrobiła, jakby pod szkołę przyszedł jakiś pan, którego nie znasz i powiedział, że on dziś odbierze Cię ze szkoły a nie mama?
Jak kilka razy powtórzysz z dzieckiem tą sytuację, to ono będzie miało zakodowane, że nie można nigdzie się oddalić z obcą osobą.

[Klarissa]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;37209894]Klarissa, to ogólnie dziecko zaburzone, ALE rodzic niestety tylko taką postawę utrwala. No więc ja sobie gadanie i tłumaczenie mogę w tyłek wsadzić, a tego patrzącego mi już też żal było jak szlag, bo cokolwiek by zrobił to źle ;/[/QUOTE]
Ciężko jest jak nie ma porozumienia z rodzicem... ciężko coś wskórać...
Moim zdaniem główną rolę wychowawczą pełni rodzic, opiekun czy nauczyciel może pomóc, uzupełnić ale niestety wzorzec idzie od rodzica.