Wstydzę się zaprosić kogokolwiek do domu (chora mama)

[kennedy]

:/ nie ma sie czego wstydzic. tez sie spodziewalam ze bedzie cos zlego a ty sie mamy wstydzisz. mamy XXI wiek i myslalalm ze wszyscy juz sie nauczyli ze niepelnosprawni to tez ludzie.
Wstydzic to sie mozna patologii a nie czyjejs niepelnosprawnosci.

[nosferatku]

Napisane przez tetrahydrocakannabinol

Od pewnego czasu spotykam się z chłopakiem, on odprowadzając mnie niemal za każdym razem pod sam dom zaczął ostatnio podpytywać, czemu właściwie nie zaproszę go na kawkę i takie tam.
I tu pojawia się mój problem, nie jest nim w sumie samo mieszkanie, bo jest dość małe, ale w miarę ładnie urządzone, trochę zabałaganione, ale to da sie ogarnąć. To dość niespotykane i może dziwne, ale chodzi o moją mamę. Jest niewidoma od wielu lat, ostatnio ma też straszne problemy z jakimkolwiek poruszaniem się, ze względu na inne zdrowotne kwestie, trudno jej cokolwiek zrobić samej.
I nie wiem jak ktoś, kto nigdy nie miał do czynienia z taką osobą mógłby zareagować. Do tej pory do domu przyprowadzałam może ze 2-3 bliskie koleżanki i to też tak w przelocie.
Mam z tym problem od lat, ale tym razem naprawdę chciałabym go zaprosić, ale nie mogę się przemóc. Właściwie to pierwszy facet, tak na serioserio i wiem, że w końcu przyjdzie czas na taką wizytę.

Myśląc o tym wstydzę się w sumie przed samą sobą, bo w końcu to moja mama i nie powinnam chyba myśleć o niej jako o jakiekolwiek przeszkodzie. Ale naprawdę nie wiem nawet w jaki sposób miałabym go o tym uprzedzić.

Czy mój wstyd jest uzasadniony? Co byście zrobiły na moim miejscu, albo lepiej - jaka by była wasza reakcja na miejscu chłopaka/koleżanki zaproszonego przeze mnie?

Strasznie mnie to męczy od długiego czasu i nie wiem jak sobie poradzić z takimi myślami.

Najlepiej nic mu nie mów, może się zniechęcić do Ciebie, bo masz niewidomą mamę, a to jest zaraźliwe. Następnego dnia wróci do domu, kichnie i puff!, jego mama też przestanie widzieć. Po prostu nigdy go nie przyprowadzaj do domu, nie przyznawaj się do tego, że w ogóle gdzieś mieszkasz, a najlpiej to w ogóle się z nim rozstań.

Nie, ale serio.
O co właściwie chodzi?
1.mówisz chłopakowi, że Twoja mama nie widzi i ma trudności z poruszaniem się.
2.wchodzicie na herbatę, a w razie czego przepraszasz go na chwilę i idziesz pomóc mamie.
3.chłopak pamięta, że mama nie widzi.

[chwast]

Napisane przez nosferatku

nie przyznawaj się do tego, że w ogóle gdzieś mieszkasz

[pani-jesień]

Mam nadzieję, że to prowokacja.
Jeśli nie - wstydź się, dziewczyno. Za siebie.

[poshh]

To Twoja matka powinna sie wstydzic Ciebie, a nie Ty jej. Spotykalam sie z chlopakiem, ktorego tez jeden z rodzicow byl niewidomy i nie przyszlo mi nawet do glowy, by jakos dziwnie zareagowac, nie zaakceptowac tego, no cokolwiek. Wiec tym bardziej, jesli chlopak jest rozgarniety- nie wiem skad u Ciebie takie opory. Niedorzeczne.

[Lilllu]

Miałam tak samo. Mam niedługo 18 lat i dopiero teraz zaprosiłam jakiegokolwiek osobnika płci przeciwnej (nie chodzi tutaj o faceta, który miałby być moim chłopakiem, ale nawet o zwykłym koledze z klasy). Zawsze irytowało mnie, ze moja mama z moją siostrą zaczną za chwile wypytywać o wszystko...bliższy kolega najpierw zaprosił mnie do siebie. Potem przyszedł do mnie. Byłam tak cholernie przestraszona, co powie mama, żeby tylko nie pytała go o nic itd. Potem jak wyszedł, to oczywiście wypytała o kilka rzeczy..jak to ona. Teraz sama wypytuje, kiedy przyjdzie.
Skoro jest dla Ciebie ważny, to go zaproś . Przecież przychodzi do Ciebie a nie do Twojej mamy, więc z nią nie musi się zagłębiać w jakieś sentymenty szczególne

[wenedka]

Wstyd to powinno być Tobie za to, że się własnej matki wstydzisz z powodu jej niepełnosprawności. Nawet jakby była chora psychicznie, to co z tego? To w dalszym ciągu Twoja matka.

[linka_18]

a ja tak nie do tematu?
Co wy macie z tą Marilyn Monroe ze ja ustawiacie na avatar.
A tak wogole wie ktoś ze Marilyn Monroe miala chorobę dwubiegunową, faszerwowala sie silnymi srodkami uspokajacymi na wieczor,a rano brala jakieg dragsy na pobudzenie...

[laisla]

Napisane przez wenedka

Wstyd to powinno być Tobie za to, że się własnej matki wstydzisz z powodu jej niepełnosprawności. Nawet jakby była chora psychicznie, to co z tego? To w dalszym ciągu Twoja matka.

Gdyby była chora psychicznie to nieco inny kaliber i inna rozmowa. W końcu wiesz, niektóre choroby psychiczne można dziedziczyć. Nie mówię, że wytłumaczone byłoby wstydzenie się wtedy mamy ale obawa przed reakcją świeżego faceta już tak.

Napisane przez linka_18

a ja tak nie do tematu?
Co wy macie z tą Marilyn Monroe ze ja ustawiacie na avatar.
A tak wogole wie ktoś ze Marilyn Monroe miala chorobę dwubiegunową, faszerwowala sie silnymi srodkami uspokajacymi na wieczor,a rano brala jakieg dragsy na pobudzenie...

No ale wiesz, ikona kobiecości w końcu. Choć nie mam pojęcia także na czym ten fenomen polegał

[Mileva_]

Jeżeli wstydzisz się, bo podejrzewasz, że mógłby źle zareagować, i dał ci powody do takich podejrzeń, to bym się zastanowiła, czy jest to wartościowa osoba.

Jeśli wstydzisz się ogólnie choroby mamy - no, to pogratulować

[Lilllu]

Napisane przez linka_18

a ja tak nie do tematu?
Co wy macie z tą Marilyn Monroe ze ja ustawiacie na avatar.
A tak wogole wie ktoś ze Marilyn Monroe miala chorobę dwubiegunową, faszerwowala sie silnymi srodkami uspokajacymi na wieczor,a rano brala jakieg dragsy na pobudzenie...

po prostu, w tamtym roku byłam 'zafascynowana nią' siedziałam, oglądałam filmy, przeczytałam kilka biografii. Teraz w sumie minęło mi, ale avatar został

[nosferatku]

Napisane przez linka_18

a ja tak nie do tematu?
Co wy macie z tą Marilyn Monroe ze ja ustawiacie na avatar.
A tak wogole wie ktoś ze Marilyn Monroe miala chorobę dwubiegunową, faszerwowala sie silnymi srodkami uspokajacymi na wieczor,a rano brala jakieg dragsy na pobudzenie...

Offtopem: horda ludzi ma chorobę dwubiegunową, serio. Mnóstwo. A Marylin oprócz tego miała endometriozę w mocno zaawansowanym stadium. A wtedy nie było, że boli i że smutno, bo uważano pewną kategorię leków uspokajających za cudowne środki i cały świat to łykał.

Wracając do tematu: ja mam wrażenie, że Autorka wątku ma raczej problem z tym, czy facet zaakceptuje ją jako tę-z-ch0rą-mamą-którą-trzeba-się-opiekować.
Cóż, jeżeli by nie zaakceptował, to musiałby być kompletnym głąbem.
Jaki sens angażować się emocjonalnie w relację z kompletnym głąbem?

[kennedy]

Byla alkoholiczka i naduzywala lekow. Plus byla glupia jak but z lewej nogi.

No ale byla piekna. Bardzo, bardzo piekna moim zdaniem. Wiec na avatarze moze byc

[Bajumi]

Moja babcia też była niepełnosprawna (nigdy w domu nie padło to słowo, bo była traktowana jak w pełni sprawna i dla nas - domowników to było oczywiste że wygląda tak a nie inaczej, ponadto gdyby wyglądała "sprawnie" nie byłaby już taka nasza - jakkolwiek głupio to brzmi) - nie miała 1 ręki, straciła jako młoda panienka i choć nie przepadałam za nią ( z innych powodów, jej charakteru itd., ale nie o tym), to nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby się jej wstydzić, bo wygląda inaczej... Przez brak ręki miała kłopoty z kręgosłupem, była trochę pochylona w jedną stronę bardziej, mimo to jako dziecko, czy już jako starsza (mój dom w ogóle od zawsze nie był mega otwarty i gościnny), nie miała problemu, żeby przyszła do mnie koleżanka, jak babcia była u mnie w domu. Nie było kłopotu, żeby z nią gdzieś pójść, żeby po mnie przyszła pod szkołę , odprowadziła mnie gdzieś, czy żebyśmy poszły na spacer. Ze względu na to, że potrafiła jedną ręką wszystko zrobić - ugotować, obrać ziemniaki, pokroić wszystko perfecto w plasterki czy inne krążki, zawiązać buty, ubrać się, że była "sprawna w swojej niepełnosprawności", to inni nie zauważali braku ręki, choć to się no... rzucało raczej w oczy.

Zawsze uważałam, że jak człowiek ma w domu osobę w jakimś stopniu niepełnosprawną, to jest na to wrażliwy do innych w taki sposób, że nie będzie się na innych głupio gapił, tylko pomoże w razie potrzeby i przede wszystkim traktował ludzi jako normalnych, bo oni tego potrzebują.

Ale postawa autorki szokuje, skoro wstydzi się swojej mamy - od razu mam wrażenie, że jesteś mało wrażliwa, że dla Ciebie jej niepełnosprawność to jakiś problem.
Jeśli nie chcesz zaprosić go nie mówiąc mu o "niby problemie", od razu go uprzedź.
Choć ja nie robiłam takich podchodów nigdy - ktoś przychodzi i już. Przecież wiadomo jak się zachować, gdy wita nas niepełnosprawny - zachować się normalnie w stosunku do niego, bo przecież on jest równy nam.

P.S z resztą uważam, że każdy z nas jest jakoś ułomny - nawet ten zdrowy fizycznie i psychicznie. Każdy ma jakąś ułomność, więc ludzie...

[laisla]

Napisane przez kennedy

Byla alkoholiczka i naduzywala lekow. Plus byla glupia jak but z lewej nogi.

No ale byla piekna. Bardzo, bardzo piekna moim zdaniem. Wiec na avatarze moze byc

Serio? Ja nie ogarniam tego legendarnego piękna..zawsze kilo tapety, która przykryła prawdziwą ją czyli tak na prawdę to nie wiem jak ona wyglądała..bo jej uroda była namalowana.

[poshh]

Napisane przez laisla

Gdyby była chora psychicznie to nieco inny kaliber i inna rozmowa. W końcu wiesz, niektóre choroby psychiczne można dziedziczyć. Nie mówię, że wytłumaczone byłoby wstydzenie się wtedy mamy ale obawa przed reakcją świeżego faceta już tak.


No ale wiesz, ikona kobiecości w końcu. Choć nie mam pojęcia także na czym ten fenomen polegał

Chorób psychicznych się nie dziedziczy, więc nie wiem dlaczego rozpowszechniasz błędne info ;] Jedynie mogą być dziedziczone predyspozycje do wystąpienia zaburzeń, które jednak nie muszą się pojawić.Drugą sprawą są czynniki środowiska.