'małe zycie' czy 'wielki świat'?

[_PeggyBrown_]

Mam nadzieje, że kiedys uda mi się połączyć obie te opcje. To znaczy nie oczekuję, że zrobię jakąs oszałamiającą karierę zawodową. Chciałabym czuć się bezpiecznie, mieć komfort materialny, który z kolei umożliwiałby mi częściowe życie w wielkim świecie. To znaczy podróże itp. Ale myślę, że na dłuższą mete byłabym tym wielkim światem po prostu zmeczona. Wiec dom gdzies na ptrzedmiesciach albo na wsi - jak najbardziej. Zwłaszcza, ze jest wiele miejsc, gdzie panuje cisza i spokój, ale miasto jest stosunkowo blisko (np. u mnie - spokojna, piękna wieś, chociaż dość duża - mam świetny dojazd do miasta, chociażby dzięki komunikacji miejskiej, dojazd zajmuje mi jakies 20 minut). Fajnie od czasu do czasu zaszaleć, ale mimo wszystko ja potrzebuję do zycia spokoju. Miejsca, gdzie bede mogła spokojnie wyjść na własne orgomne zielone podwórko, posiedzieć przy ognisku z całą rodziną itp. Ale jak napisała, komfort materialny jest ważny, żeby nie czuć się ograniczonym tylko do tego spokojnego wiejskiego życia, które momentami może tez stać się zbyt monotonne. Trzeba znaleźć równowagę.

[blekitne_niebo]

Napisane przez eos50

Życzę Ci żebyś się nigdy nie rozczarowała tymi 'ludźmi'!

Jeśli to szczere życzenia to dziękuję, ale martwi mnie wzięcie słowa ludzie w nawias

Napisane przez Clemence

Skomentuje tylko tyle-

Ludzie się naoglądali (nie wiem czego i moze dobrze) jakiś filmów o cud karierach,kasach i Bóg wie czym.
Nie doceniaja w naszych czasach zycia z jednym facetem,gdzie wszystko ma swoje miejsce, ludzie są obok i jest po prostu przyjemnie,mili sąsiedzi, symopatyczne środowisko,spokojna praca.

Szukaja jakiś mega ogromnych atrakcji, bo to kasa musi byc,bo to wyjazdy bo to .. i tak mozna spisać listę , dzięki której ludzie rezygnują z rodzin, z przyjaciół bo najwazniejsze jest MIEĆ najmodniejszy gadzet,miec ciuch taki czy inny.

Mnie osobiście to bawi.
Jak kto chce sobie układać życie to jego sprawa,ale prawdziwe wartości dzięki temu przepadają,a sąsiad sąsiadowi wilkiem.

Nie rozumiem o czym piszesz. Ja mam miłych sąsiadów, sama jestem pomocna i uczynna i to niby przez moją pasję i rozwój zawodowy przepadają prawdziwe wartości

Generalizujesz, a przecież celem rozwoju zawodowego i kariery niekoniecznie są pieniądze.

[Melanchton]

Napisane przez eos50

Uważasz, że tak się da?

A dlaczego nie?

Jak już powiedziałam powyżej - nie czuję presji zarabiania grubych milionów. Nie każda praca, która prowadzi do sukcesu i zawodowego spełnienia to rycie w korporacji przed 12 godzin dziennie.

[Visez]

Napisane przez Damayanti

zdecydowanie rodzina i domek

U mnie to samo Nie dla mnie wyścig szczurów Nie mówię, że chcę żyć biednie:P Nie o to chodzi, ale mam w swoim otoczeniu kilku takich asów - wybudowany wielki dom, urządzony przez projektanta, kilka razy w roku zagraniczne wczasy, ale jednocześnie masa długów i ani chwili wytchnienia... Nie lubię przesady w żadną stronę Wolę spać spokojnie a na "wczasy" jeździć nad nasze polskie morze Chociaż gdzieś przeczytałam, że "Trzeba ciężko pracować, żeby mieć w życiu lekko" i przyznam że coś w tym jest...

[mary_poppins]

Napisane przez Visez

Wolę spać spokojnie a na "wczasy" jeździć nad nasze polskie morze

Nad polskim morzem jest o wiele drożej niż w Chorwacji albo innym Egipcie

[natash88]

Zdecydowanie kariera, pieniądze, podróże, przyjaciele, dom, kochający mąż i udane dzieci. Nie piszę się na kompromisy, i nie mam zamiaru wybierać

[mbamboo]

Zdecydowanie kariera w wymarzonym zawodzie i "dorobienie się" po to, żeby później żyć spokojnie i bez obaw o pieniądze. Ale to nie wyklucza faceta przy moim boku, bliskich kontaktów z rodziną i swojego miejsca na ziemi.

[niut80]

Napisane przez _PeggyBrown_

Mam nadzieje, że kiedys uda mi się połączyć obie te opcje. To znaczy nie oczekuję, że zrobię jakąs oszałamiającą karierę zawodową. Chciałabym czuć się bezpiecznie, mieć komfort materialny, który z kolei umożliwiałby mi częściowe życie w wielkim świecie. To znaczy podróże itp. Ale myślę, że na dłuższą mete byłabym tym wielkim światem po prostu zmeczona. Wiec dom gdzies na ptrzedmiesciach albo na wsi - jak najbardziej. Zwłaszcza, ze jest wiele miejsc, gdzie panuje cisza i spokój, ale miasto jest stosunkowo blisko (np. u mnie - spokojna, piękna wieś, chociaż dość duża - mam świetny dojazd do miasta, chociażby dzięki komunikacji miejskiej, dojazd zajmuje mi jakies 20 minut). Fajnie od czasu do czasu zaszaleć, ale mimo wszystko ja potrzebuję do zycia spokoju. Miejsca, gdzie bede mogła spokojnie wyjść na własne orgomne zielone podwórko, posiedzieć przy ognisku z całą rodziną itp. Ale jak napisała, komfort materialny jest ważny, żeby nie czuć się ograniczonym tylko do tego spokojnego wiejskiego życia, które momentami może tez stać się zbyt monotonne. Trzeba znaleźć równowagę.

Podpisuję się rękami i nogami. Złoty środek

[martynusia222]

Napisane przez mary_poppins

To jest o tyle sporna kwestia, że wielki świat jest w dzisiejszych czasach pojmowany jako etat w warszawskiej korporacji/redakcji/kancelarii i brak czasu na życie osobiste. To jest życie faktycznie piekielnie stresujące, w ciągłym ruchu, skupione na jakimś dziwnie pojmowanym samorozwoju którego tak naprawdę nie ma Takiej kariery nie chciałabym za nic w świecie, ale wierzę, że ktoś może czuć się w swoim żywiole.

Natomiast wierzę, że ktoś może łączyć karierę w mniej wymagającej firmie (bądź też prowadząc coś własnego) z życiem rodzinnym, jeśli tylko ma na to czas. Tak właśnie planuję ja Zależy mi na pracy, która będzie dla mnie przede wszystkim przyjemnością, zamiast przykrym i stresującym obowiązkiem, i która da mi jakieś tam pieniądze na normalne życie bez szaleństw. Gdybym miała wybór - zarabiać kupę kasy i nie oglądać domu lub zarabiać znacznie mniej i wieść w miarę spokojne życie, to zdecydowanie wybrałabym to drugie, bo nade wszystko w życiu cenię swoje zdrowie psychiczne

Zgadzam się z tym wszystkim

[loloona_79]

Ja miałam okazję kilka lat poświęcić się pracy - wszystko szybko, na wczoraj, dużo, projekty, zlecenia....


i teraz marze o życiu na wsi w, spokoju i braku pośpiechu

[Narrhien]

Napisane przez graphicdesign

A mogłabyś napisać dlaczego według Ciebie tak jest? Pytam bez złośliwości, po prostu jestem ciekawa, bo ja jestem wręcz "chora" jak długo gdzieś dalej nie wyjadę i nie mieści mi się to w głowie

Męczą mnie podróże koszmarnie, to raz. Denerwuje mnie sytuacja, gdy ludzie wokół mnie mówią w języku, którego nie rozumiem, to dwa. Nie cierpię zmian, to trzy. A czwarte - denerwuje mnie, gdy ktoś mi układa wczasy, więc odpadają takie zorganizowane, a z drugiej strony nie potrafię sama zorganizować sobie wyjazdu za granicę z powodów wymienionych wcześniej - aczkolwiek gdyby tamte czynniki nie występowały, to ten punkt nie byłby dla mnie aż takim problemem

Lubię Polskę, o Polskę mogę zwiedzać Ale i tak raczej tego nie robię, bo na szczęście mam gdzie wyjechać i od dziecka jeżdżę w jedno miejsce, do rodziny, tam jest pięknie i wypoczywam najlepiej

Obiektywnie rozumiem, że ludzie mają różne hobby, dlatego to logiczne, że są tacy lubiący podróże ; ) ale subiektywnie nie rozumiem, jak ktoś może lubić to zamieszanie i niewygodę

[Visez]

Napisane przez mary_poppins

Nad polskim morzem jest o wiele drożej niż w Chorwacji albo innym Egipcie

Hmm no możliwe;p ale trzeba wspierać polską gospodarkę

[witaminko]

Mnie zawsze ciągnie w wielki świat, ale to trochę z braku TEGO człowieku, z którym chciałabym dzielić małe życie

Choc tez wiem, że mimo trafienia na miłość zycia nie chciałabym totalnie zapasc się w codzienności, zycie ma się jedno, a granice na swiecie tak znikają, ze chyba warto ruszyc cztery litery i zobaczyć cos więcej. Tkwienie tylko tam, gdzie przyszlo nam się urodzić, traktuje trochę jak totalnie poddanie się losowi

[roxyroxy]

ja nie mam zbyt wielkich ambicij zawodowych. Za to mam duzo zainteresowan, ktore za cos musze oplacac. Lubie prowadzic intensywne zycie, uczyc sie nowych rzeczy, podrozowac.

Takze musze sie ksztalcic i robic jaka taka kariere ( na odwal sie co prawda) aby zyc.

Dla mnie praca to cos co oplaca moje przyjemnosci.

Chce rodziny i fajnego domku ale w centrum miasta gdzie duzo sie dzieje.

takze ja jestem pomiedzy.

natomiast dziwia mnie ludzie , ktorzy uwazaja ,ze tylko ich sposob na zycie jest poprwany.

[graphicdesign]

Napisane przez Narrhien

Męczą mnie podróże koszmarnie, to raz. Denerwuje mnie sytuacja, gdy ludzie wokół mnie mówią w języku, którego nie rozumiem, to dwa. Nie cierpię zmian, to trzy. A czwarte - denerwuje mnie, gdy ktoś mi układa wczasy, więc odpadają takie zorganizowane, a z drugiej strony nie potrafię sama zorganizować sobie wyjazdu za granicę z powodów wymienionych wcześniej - aczkolwiek gdyby tamte czynniki nie występowały, to ten punkt nie byłby dla mnie aż takim problemem

Lubię Polskę, o Polskę mogę zwiedzać Ale i tak raczej tego nie robię, bo na szczęście mam gdzie wyjechać i od dziecka jeżdżę w jedno miejsce, do rodziny, tam jest pięknie i wypoczywam najlepiej

Obiektywnie rozumiem, że ludzie mają różne hobby, dlatego to logiczne, że są tacy lubiący podróże ; ) ale subiektywnie nie rozumiem, jak ktoś może lubić to zamieszanie i niewygodę

Dzięki za odpowiedź Teraz zaczynam lepiej rozumieć mojego byłego. Mnie również męczą zorganizowane wyjazdy, więc organizuję sobie wszystko sama (nawet te bardzo dalekie i egzotyczne wyjazdy). Wbrew pozorom nie jest to tak trudne jak się z pozoru wydaje, ale rozumiem, że pewne sytuacje mogą stanowić niedogodność, szczególnie w innym kraju, innej kulturze i klimacie.

[tacyta]

Nie lubię popadać w skrajności. Takie spokojne sielankowe życie bez żadnych wyzwań kojarzy mi się ze stagnacją i wycofaniem. Miałabym ogromne poczucie niedosytu, gdybym osiadła na laurach i nie rozwijała się zawodowo i intelektualnie. Potrzebuję w życiu adrenaliny, ekspansji , aktywności, zdrowej rywalizacji i osiągnięć na polu zawodowym, ale nie przemawia do mnie owczy pęd do przedwczesnego zawału w strukturach wielkiej korporacji, która rzutuje na życie prywatne pracowników i dopada ich nawet "po godzinach". Zdecydowanie bardziej odpowiada mi samozatrudnienie, które daje niezależność od roszad kierownictwa i sztywnych procedur firmy, oraz elastyczny tryb pracy, w którym sama sobie narzucam tempo, cele i kierunek działania. Jestem w swoim żywiole, gdy robię to co lubię, i gdy przekuwam moją pasję, zaangażowanie i wiedzę na konkretne pieniądze, ale po dobrze wykonanej robocie cenię sobie święty spokój i zawsze znajduję czas na życie prywatne. Grunt to zachować równowagę we wszystkich istotnych sferach życia. Wtedy nie trzeba z niczego rezygnować, można mieć pakiet all inclusive.

[kalincia]

Przede wszystkim prezentuję sobą tzw. wdupiemanie, co inni o mnie i moim życiu pomyślą, więc nigdy bym nie udawała, że żyję inaczej niż żyję.
Nie robię kariery, wisi mi wielkie miasto, cenię spokój i małe przyjemności. Moja praca daje mi satysfakcję, ale nie jest moim życiem tylko pracą. Kariera? A co to jest i kiedy się zaczyna?

[Ostre wasabi]

Napisane przez roxyroxy

ja nie mam zbyt wielkich ambicij zawodowych. Za to mam duzo zainteresowan, ktore za cos musze oplacac. Lubie prowadzic intensywne zycie, uczyc sie nowych rzeczy, podrozowac.

Takze musze sie ksztalcic i robic jaka taka kariere ( na odwal sie co prawda) aby zyc.

Dla mnie praca to cos co oplaca moje przyjemnosci.

Chce rodziny i fajnego domku ale w centrum miasta gdzie duzo sie dzieje.

takze ja jestem pomiedzy.

natomiast dziwia mnie ludzie , ktorzy uwazaja ,ze tylko ich sposob na zycie jest poprwany.

Dokładnie. Nigdy nie czułam się gorsza przez to, że inni coś mają a ja nie. Nie potrafię być zazdrosna o coś o czym nigdy tak naprawdę nie marzyłam, ale społeczeństwo postrzega to jako normę i coś co każdy chciałby mieć jasne, wiadomo że fajnie mieć więcej kasy niż mniej, ale nie rozpaczam nad moim stanem jestem raczej mało wymagającym człowiekiem i nie imponują mi wielkie bogactwa, patrzę swojej zagrody

[graphicdesign]

Napisane przez mary_poppins

Natomiast wierzę, że ktoś może łączyć karierę w mniej wymagającej firmie (bądź też prowadząc coś własnego) z życiem rodzinnym, jeśli tylko ma na to czas.

Z jednej strony tak, z drugiej niekoniecznie. Sama też tak myślałam, teraz prowadzę małą firmę razem z partnerem i niestety coraz trudniej mi łączyć (a raczej oddzielać) prowadzenie działalności z życiem prywatnym. Jeżeli praca jest jednocześnie trochę Twoją pasją (a zazwyczaj tak jest) to pochłania mnóstwo czasu i energii. Mi osobiście ciężko jest wyznaczyć sobie taką granicę pomiędzy firmą a życiem rodzinnym. Ale może da się tego nauczyć

---------- Dopisano o 14:35 ---------- Poprzedni post napisano o 14:32 ----------

Napisane przez tacyta

Nie lubię popadać w skrajności. Takie spokojne sielankowe życie bez żadnych wyzwań kojarzy mi się ze stagnacją i wycofaniem. Miałabym ogromne poczucie niedosytu, gdybym osiadła na laurach i nie rozwijała się zawodowo i intelektualnie. Potrzebuję w życiu adrenaliny, ekspansji , aktywności, zdrowej rywalizacji i osiągnięć na polu zawodowym, ale nie przemawia do mnie owczy pęd do przedwczesnego zawału w strukturach wielkiej korporacji, która rzutuje na życie prywatne pracowników i dopada ich nawet "po godzinach". Zdecydowanie bardziej odpowiada mi samozatrudnienie, które daje niezależność od roszad kierownictwa i sztywnych procedur firmy, oraz elastyczny tryb pracy, w którym sama sobie narzucam tempo, cele i kierunek działania. Jestem w swoim żywiole, gdy robię to co lubię, i gdy przekuwam moją pasję, zaangażowanie i wiedzę na konkretne pieniądze, ale po dobrze wykonanej robocie cenię sobie święty spokój i zawsze znajduję czas na życie prywatne. Grunt to zachować równowagę we wszystkich istotnych sferach życia. Wtedy nie trzeba z niczego rezygnować, można mieć pakiet all inclusive.

Bardzo dobrze napisane Ale czy w przypadku własnej działalności nie jest przypadkiem tak, że to "po godzinach" to standard? W moim przypadku więcej czasu spędzam na pracy odkąd pracuję dla siebie.

[agniesikk]

Praca dająca mi pieniądze na rozwój pasji poza nią, godne życie. Mąż, najlepiej wyjazd za granicę, o dzieciach jeszcze nie mysle, bo nie wiem czy chce. Na pewno nie chce spalac się dla pracy. Chce, zeby dawała mi satysfakcję, ale nie kosztem życia osobistego. Sielankowe życie na wsi i dzieci nie dla mnie.

[Melanchton]

Napisane przez roxyroxy

natomiast dziwia mnie ludzie , ktorzy uwazaja ,ze tylko ich sposob na zycie jest poprwany.

Dlatego właśnie nie lubię prawicowców i unikam ich jak mogę.

[tacyta]

[QUOTE=graphicdesign;38770 989]

Z jednej strony tak, z drugiej niekoniecznie. Sama też tak myślałam, teraz prowadzę małą firmę razem z partnerem i niestety coraz trudniej mi łączyć (a raczej oddzielać) prowadzenie działalności z życiem prywatnym. Jeżeli praca jest jednocześnie trochę Twoją pasją (a zazwyczaj tak jest) to pochłania mnóstwo czasu i energii. Mi osobiście ciężko jest wyznaczyć sobie taką granicę pomiędzy firmą a życiem rodzinnym. Ale może da się tego nauczyć

Wiem, że ciężko jest zdystansować się od spraw zawodowych w fazie uruchamiania działalności, kiedy trzeba walczyć o to, żeby zaistnieć, zdobyć klientelę, ale kiedy Wasza firma nieco już okrzepnie na rynku, to presja będzie mniejsza i łatwiej Wam będzie oddzielić sprawy zawodowe od prywatnych.

Bardzo dobrze napisane Ale czy w przypadku własnej działalności nie jest przypadkiem tak, że to "po godzinach" to standard? W moim przypadku więcej czasu spędzam na pracy odkąd pracuję dla siebie.

Wiele zależy od branży, ale zwykle w początkowej fazie, gdy rusza się z własną działalnością, trzeba liczyć się ze wzmożonym wysiłkiem i pracą po godzinach, potem sytuacja często się normuje i można nieco zwolnić tempo, zatrudnić kogoś do pomocy itp. Tak czy inaczej, moim zdaniem, zdecydowanie lepiej pracować ponadprogramowo na własny rachunek niż w służbie korporacji, dla której jest się tylko wymienialnym trybikiem w machinie.

[Bananalama]

Ani jedno, ani drugie. Chcę się spełniać twórczo pod pseudonimem, na wypadek, gdyby mi wyszło, bo chcę uniknąć rozgłosu . I chcę mieć domek na odludziu. Ale dzieci mieć nie chcę i całkowity spokój też mnie nie interesuje. Żyję w zgodzie z porami roku. Jesień i zima - spokój i stagnacja, wiosna i lato - podróże i wzmożona praca.

[kolorowatecza]

życie z moją TŻ, na odludziu...

[Aimee_J]

Ja chcę być po prostu szczęśliwa i nie ważne co mi to szczęście da - życie spokojne na wsi, czy wielki świat. Prawda jest taka, ze człowiek się zmienia i to czego chcę dziś niekoniecznie musi się sprawdzać w moim wypadku za dziesięć lat.

Najchętniej znalazłabym złoty środek, w którym miałabym zarówno spokojne jak i szybkie dni. Należę do osób, które aby czuć, ze żyją muszą jak najwięcej spotykać się z ludźmi i mieć zajęcie. Moja praca - jak to praca - bywa lepsza i gorsza, ale sama dziedzina w której pracuję sprawia mi przyjemność. Bardzo lubię szybkie dni i nie czuję się w nie jak robot - mam po prostu poczucie, ze coś robię, zamiast gnuśnieć na kanapie.
Nie potrafiłabym też dobrowolnie zrezygnować z pracy na rzecz siedzenia w domu, bo nie należę do osób którym bycie gospodynią domową, prace domowe czy przysłowiowe grzebanie w ziemi sprawiają przyjemność - taki mam charakter, nawiasem mówiąc nie wiadomo po kim, bo wszystkie kobiety w mojej rodzinie jednak to lubią

Idealnym byłoby dla mnie posiadanie małego domku, w spokojnej dzielnicy, na obrzeżach miasta lub niedaleko od niego, tak abym w weekend mogła odpocząć z kawą przed domem, ale równocześnie nie musiała rezygnować ze zgiełku miasta. Oraz praca, w której nie musiałabym piastować wysokiego stanowiska, ale byłaby dobrze płatna i sprawiała mi frajdę.

[Siouxsie]

Ja zawsze miałam parcie na karierę Nie, żeby komuś imponować, ale jest to coś - co w moim przypadku może skutkować poczuciem spełnienia. Bez podróży też nie wyobrażam sobie życia. Chcę najpierw doświadczyć wielu różnych rzeczy, a dopiero później się ustatkować (ok 30 - 35 lat).

[abra_cadabra]

Napisane przez _ema_

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

Nie można na pewno stwierdzić co jest ogólnie lepsze, waże by realizować się w życiu - w ten czy inny spsosób; by nie czuć niedosytu. Kariera czy rodzina - bo w gruncie rzeczy do tego chyba sprowadza się problem - szczególnie dla kobiet jest wyzwaniem połączenie tych światów. Mnie osobiście pociąga to odkrywanie czy doświadczanie, jak to nazwałaś. Potrzebuję zmian, nie lubię monotonii a ztym właśnie kojarzę życie rodzinne z męem i dziećmi, ustatkowanie się, słowem osiedlenie na stałe. Czuję, ze to nie dla mnie ale nie wykluczam, że za parę lat jak zmieni mi się nieco perspektywa (mam 23 lata i studiuję), zmienię zdanie w tej kwestii.
Jedno czego jestem pewna to to, że każda z wymienionych przez Ciebie opcji niesie za sobą wartości, każda inne ale jednak wartości:
rodzinne ('ja dla siebie i innych') i te związane z ambicją, pracą (też nad sobą) i realizacją marzeń ('ja dla siebie, samodoskonalenie'). Żeby myśleć o sukcesie, karierze, awansie trzeba włożyć w to dużo pracy, poświęcić czas na naukę (stąd wpomniałam o pracy nad sobą: kursy, szkolenia, języki obce itp.). No i oczywiście liczyć na szczęście.

[af6a7928a10f2efb7030debf852af0b1c87659cc]

ja marzę o domku za miastem i mam nadzieję, że w ciągu paru lat marzenie się spełni z tym, że nie wyklucza się to moim zdaniem z korzystania z życia, podróżowania, itp

[201604181004]

Ja jestem z tych którzy chcą mieć kasę nie ważne gdzie czy to ranczo na wsi (chociaż gorzej, bo nie wyobrażam sobie wyjazdu na wieś, ale mając kupę kasy bym to brała pod uwagę) czy to mały zakład, własny z robieniem paznokci za granicą - whatever

[TmargoT]

Napisane przez _ema_

Tak mnie natchnęło do rozmyślań, po przeczytaniu posta Lilki_Vanilki, o koleżance, która upozorowała wyjazd do stanów i karierę na uczelni, a w rzeczywistości miała męża i dziecko, z którymi mieszkała na wsi.

Czy według Was takie 'małe życie', dzieci, domek, jakaś tam robota żeby na życie starczyło jest powodem do wstydu? Czy wartościowe jest tylko życie, w którym człowiek pędzi za karierą i nieustannym rozwojem czy nowymi doświadczeniami?

Wolałybyście spokojne życie bez szaleństw, ale za to z czasem dla rodziny i na wytchnienie, czy wielką karierę i sukces ale też zabieganie i stres? Jak do tego podchodzicie?

Znam osoby, które już w tej chwili (czyli w wieku 20 + ) wyjeżdżając na oliwki do Hiszpanii czują się lepsze, bo 'robią zagraniczne kariery' i plany spokojnego życia ścinają słowami 'wiesz, u nas w Hiszpanii...' Znam osoby, które już na studiach wykazują się wyjątkowym zaangażowaniem w karierę, akcje społeczne, wzbogacają CV i planują dalszą oszałamiającą karierę. Ale znam też, głównie kobiety, którym marzy się właśnie takie małe, ciche spokojne życie, bez wielkich karier, taka typowa książkowa sielanka. A Wy, którymi z nich jesteście?

jestem osobą,która ceni sobie stabilizację i nie lubi ryzyka.nie libię wsi,spokoju i braku towarzystwa.lubię zgłek,szum i mającv do wyboru domek na wsi,czy apartament w miescie wybrałabym to drugie

wolalabym stabline życie ,niż szaleństwo,dlatego nie prędko zmienię moje miejsce zamieszkania