siostra tż ma raka ....

[Jacqueline__]

Napisane przez paolyn

Jej rodzinia,- tż i jego rodzice są w rozsypce. Nie mają zadnych pomysłow, to dla nich szok. Mam nadzieję, że minie. Sama 'chora' mówi, że nie będzie zyla i tyle. to straszne.

bo dla wielu osób ciągle rak, nowotwór kojarzy się ze śmiercią.. a na prawdę medycyna się ruszyła, statystyki się poprawiły. a co do szoku, niedowierzania, beznadziei, braku chęci do życia- jestem na onko. od 1,5 roku, poza tym pisze licencjat o nowotworach u młodzieży- tak jest u ponad 90% osób (mówię o tych które znałam- znam, żeby nie było że uogólniam) to jest wiadomość wyrywająca z butów, wszystko nagle tak jakby się posypało. ale naprawdę to myślenie się zmienia i włącza się lampeczka w głowie że trzeba się wziąć w garść. to minie, u jednych szybciej, u drugich troszkę wolniej ale minie. trzeba sobie pozwolić na takie emocje, bo to naturalne w takiej sytuacji.

będzie dobrze !

[Rule Britannia]

Nie przeżywałabym tego tak mocno. To jednak siostra TŻ-ta. Jestem zdania, że poślubia się faceta, nie jego rodzinę.

[paolyn]

a ja uważam, że nie można sobie tego olać. nie wyobrażam sobie tego. kocham tż i naturalne jest to, że się martwię o niego i o jego bliskich.
Chore by było dla mnie zdystansowanie się do tego, tym bardziej - pisałam o tym wiele razy, oni nie ogarniają.

[201705250955]

Napisane przez Rule Britannia

Nie przeżywałabym tego tak mocno. To jednak siostra TŻ-ta. Jestem zdania, że poślubia się faceta, nie jego rodzinę.

Ale to chyba kwestia indywidualna i nie nam to oceniać, kto i w jaki sposób coś przeżywa.

[klempaa]

Autorko, ale chwila. Czy ja dobrze rozumiem, ze diagnoza została postawiona na podstawie tomografii? Co to znaczy "komplet badań"?
To jest faktycznie rak, czy (poki co) niewiadomo jaka masa w głowie?

Bo wiesz - jeśli tego nie wiecie, to wcale to nie musi być rak... Póki nie dostanie konkretnie powiedzianego np. "glejak" czy cokolwiek innego, to tak naprawdę pełnej diagnozy - oprócz tego, ze coś w głowie jest - nie ma... Nie ma co panikować na zapas w takim razie, bo może się to okazać czymś niezłośliwym, a Ty już jej fundacji finansującej chemię szukasz.

[TmargoT]

Napisane przez paolyn

wybacz, ale trudno mi zachować jasność umysłu i skupiać się w 100% nad tym, żeby pisać jasno, żeby uchronić się przed docinkami osób, które zawsze muszą wtrącić swoje niepotrzebne trzy grosze. Postaw się w sytuacji, że się dowiadujesz o czymś takim, ciekawe, czy byś była spokojna i opanowana. Poza tym, pisałam wyżej, co miałam na myśli.
I napisałam też w ostatnim poście - że wpisy miały na celu to, że nie dość że męczę się przez to, że tż jest w rozsypce, ze szkoda dziewczyny, że to okropna choroba, ale również dlatego, że to kolejny zbieg okoliczności i że sama miałam podobne podejrzenia.
Nie musisz wierzyć, ale naprawdę jest mi ciężko i tak jak napisałam w pierwszym zdaniu - napisałam, aby otrzymać słów otuchy, wsparcia, rad, co mogę zrobić. Twoje czepianie się nie pomaga. Masz tu milion wątków, gdzie możesz się wyżyć.

nie przeszłam się wyżyć,ale zapytać co miałaś na myśli.na wizażu pełno wątków o wrózbach,czarach,czy klątwach.wystarczyło wyjasnic i tyle.
ja zakańczam rozmowę,bo dostałam swoje wyjaśnienie i jak pisała KLEMPAA,nie martwcie się na zapas.rak to nie wyrok,trzeba się skupić na leczeniu i pomocy

[grub]

Napisane przez paolyn

dziękuję. Jeszcze raz powtarzam - nie skupiam się na teoriach, sobie. Po prostu napisałam to, żeby podkreślić, że to mnie męczy. NIe chcę się rozkleić, chcę pomóc - tyle.
Szukam własnie fundacji, czytam wpowiedzi osób, które zwalczyły chorobę. Na dzis mało wiem - prawie żadncyh konkretów, jest za wczesnie wiadomo. ale warto wiedzieć, co robić, gdzie uderzać, jakie są alternatywy, rozwiąznaia...
Jej rodzinia,- tż i jego rodzice są w rozsypce. Nie mają zadnych pomysłow, to dla nich szok. Mam nadzieję, że minie. Sama 'chora' mówi, że nie będzie zyla i tyle. to straszne.

Witaj ! Jestem jak by to powiedziec z tematem na czasie. Poniewaz moja siostra ma raka i jest juz 2 rok po operacji. Niedawno byla na kontroli i okazuje sie ze guz ( rak) wkoncu sie zmniejsza . Co moge poradzic to zalatwcie jak najszybciej dobrego psychologa i psychiatre dla siostry . Pewnie na poczatku nie bedzie chciala o nich slyszec ale pomoga naprawde. Nawet najlepsza rodzina niestety tego nie zastapi . Nie o wszystkim sie z najblizszymi rozmawia . Oczywiscie dobry neurochirurg jest niezbedny i on pokieruje wszystkim .Co moge polecic to traktujcie ja normalnie bez uzalania sie .Wiem bedzie ciezko ale da sie wytrzymac . naprawde . A badania beda , i to sporo, przede wszystkim tomografia , Trzymam kciuki, bedzie dobrze .

[sylwoha]

i jak sie sprawy maja?

[_Mia]

Nie wierzę w to co czytam w niektórych postach. Sama roztkliwiam się tu nad sobą w odpowiednim wątku po rozstaniu z facetem i przeczytałam parę dosadnych słów, które mi się należały, żeby się nad sobą nie użalać i dziękuję. Ale tu jest do ciężkiej cholery mowa o chorobie zagrażającej życiu, a do tego jednej z najboleśniejszych i najbardziej krzywdzących. Jak można się do tego zdystansować jeśli sprawa tyczy siostry mojego faceta? Rzadko mi się tu zdarza bo na wszytko biorę poprawkę, ale aż się zbulwersowałam.
Powiecie: zamiast się bulwersować to coś poradź. Co poradzić? Otóż nic się nie da.

Dla mnie to całkiem zrozumiałe, ze autorka doszukuje się numerologii, bo w tym momencie myśli się o wszystkim, to jest taka cholerna niesprawiedliwość, że o wszystkim człowiek pomyśli.

Jedyne co mogę powiedzieć, to cisnąć ich wszystkich, zabiegać o refundacje/terapie/prosić, błagać grozić i wymagać, bo sami na tacy nic nie dadzą, a po paru naciskach czasem okazuje się "nooo możemy panią skierować doooo...". Tutaj jest jeden z nielicznych tematów, gdzie desperacja czasem pomaga ;] Ale to jest rada bardziej do do rodziny Twojego tż, niż Ciebie moja droga.