Odległość która niszczy związek...

[JanePanzram]

Ale teraz to dość kuriozalne wnioski można wynieść z tego - bo Clemence pisze, że nie każdemu musi takie życie odpowiadać, jej by nie odpowiadało
a mary_poppins opisuje, ze to w sumie każdemu powinno pasować - no bo "nie można wisieć komuś na ramieniu 24h"

Ale co to ma do tego, co pisze Clemence? To, że komuś tam wystarcza spotykanie się w weekendy zupełnie nie wpływa na fakt, że jej to by nie odpowiadało. Więc po co toczyć spór, który styl bycia lepszy?

To tak jakbym ja zakładała, że wszystkim będzie odpowiadać pustelniczy styl życia, no bo mi on pasuje - to wszystkim powinien.

[elvegirl]

Clemence przede wszystkim pisze w tonie nieco oskarżającym chłopaka autorki, niesprawiedliwie moim zdaniem.

[JanePanzram]

A, o to chodzi.

Jeśli autorce taka sytuacja nie odpowiada, to ten stan rzeczy się nie zmieni - on będzie się jeszcze nasilał z czasem, bo na pewno nie zelżeje. Więc jeśli teraz, autorko, brak ci spotkań, to to ci nie przejdzie, z biegiem czasu pojawią się jeszcze dodatkowe pytania, w typie: czy nie tracisz czasu, czy naprawdę chcesz z nim być, czy gdzie indziej nie trafisz lepiej
i tym podobne.

[mary_poppins]

Napisane przez JanePanzram

a mary_poppins opisuje, ze to w sumie każdemu powinno pasować - no bo "nie można wisieć komuś na ramieniu 24h"

Nieprawda. W pierwszym poście napisałam, że nie każdy się nadaje i nie każdemu musi pasować, acz moim zdaniem autorka przesadza, bo według mnie spotykają się dość często, nierzadko tyle też widują się pary których nie łączy odległość. Co do wiszenia - nie tyle nie można, co się najzwyczajniej nie da, chyba że dwie strony nie mają żadnych obowiązków i zajęć na co dzień.

[paulinika]

Ja nie jestem w zwiazku na odleglosc i to nie dla mnie, ale moj maz np wychodzi do pracy o 7 rano i wraca o 20 do domu...tylko sie przelotem widzimy i idziemy razem spac. Jedynie w weekendy mozemy sie soba nacieszyc...Takie zycie niestety.

[chwast]

No niby w sumie nie jest źle, ale ja związku na weekendy to bym nie wytrzymala no i nie wpakowałabym się przenigdy w takie coś

[201701300922]

Jak komuś na kimś naprawdę zależy to da się wytrzymać w takim związku. Z czasem można postarać się coś zmienić, przeprowadzić się do jednej miejscowości. Mój TŻ często jest w rozjazdach bo pracuje tam, gdzie akurat ma zlecenie. Bywa, że przez kilka tygodni mieszkamy ze soba, a za jakiś czas dzieli nas np. kilkaset kilometrów i jak uda nam się spotkać raz na tydzień albo dwa to się cieszę.

Jasne, że lepiej jest mieć partnera na codzień obok siebie. Jednak Twoja sytuacja autorko wcale nie jest taka tragiczna jak ją przedstawiasz i wydaje mi się, że trochę wyolbrzymiasz "problem".

[klara_pi]

Mnie przeraża taki związek na odległość i zawsze mówiłam, że to nie dla mnie Teraz boje się, bo powoli zaczyna mnie to też dotyczyć. Mój chłopak mieszka lekko ponad 20 km ode mnie, ale pracuje od rana do późnego popołudnia, a co dwa tygodnie ma zjazd na studiach i nie ma go przez cały weekend, dlatego też widujemy się głównie wieczorami. Na razie nie jest źle bo spotykamy się zazwyczaj 2 razy w tygodniu. Problem w tym, że od października pójdę na studia. Co prawda do tego samego miasta, co on, ale będziemy mogli widywać się tylko w weekendy wieczorami (o ile nie będę musiała wracać do domu). Rozmawiamy o tym i zawsze mówimy sobie, że damy radę, bo jak nie my to kto...? Mimo wszystko boję się

[mary_poppins]

Napisane przez klara_pi

Mnie przeraża taki związek na odległość i zawsze mówiłam, że to nie dla mnie Teraz boje się, bo powoli zaczyna mnie to też dotyczyć. Mój chłopak mieszka lekko ponad 20 km ode mnie, ale pracuje od rana do późnego popołudnia, a co dwa tygodnie ma zjazd na studiach i nie ma go przez cały weekend, dlatego też widujemy się głównie wieczorami. Na razie nie jest źle bo spotykamy się zazwyczaj 2 razy w tygodniu. Problem w tym, że od października pójdę na studia. Co prawda do tego samego miasta, co on, ale będziemy mogli widywać się tylko w weekendy wieczorami (o ile nie będę musiała wracać do domu). Rozmawiamy o tym i zawsze mówimy sobie, że damy radę, bo jak nie my to kto...? Mimo wszystko boję się

Nie da rady się spotykać wieczorami? Ja mniej-więcej tyle dojeżdżałam codziennie na zajęcia po szkole, pół godziny autobusem i byłam na miejscu. Nie wiem czemu macie się widywać tylko w weekendy wieczorami

[Magdallen]

Napisane przez klara_pi

Mnie przeraża taki związek na odległość i zawsze mówiłam, że to nie dla mnie Teraz boje się, bo powoli zaczyna mnie to też dotyczyć. Mój chłopak mieszka lekko ponad 20 km ode mnie, ale pracuje od rana do późnego popołudnia, a co dwa tygodnie ma zjazd na studiach i nie ma go przez cały weekend, dlatego też widujemy się głównie wieczorami. Na razie nie jest źle bo spotykamy się zazwyczaj 2 razy w tygodniu. Problem w tym, że od października pójdę na studia. Co prawda do tego samego miasta, co on, ale będziemy mogli widywać się tylko w weekendy wieczorami (o ile nie będę musiała wracać do domu). Rozmawiamy o tym i zawsze mówimy sobie, że damy radę, bo jak nie my to kto...? Mimo wszystko boję się

Wybacz, ale 20 km to nie jest związek na odległość
I jak można mieszkać w tym samym mieście i nie mieć czasu się spotkać? Ok, popieram wszystkie wypowiedzi marry_poppins na temat tego, że każdy musi też mieć swoje obowiązki itd. Ale widzieć się raz w tygodniu mieszkając w tym samym mieście to już dla mnie przegięcie

[elvegirl]

Napisane przez Magdallen

Ale widzieć się raz w tygodniu mieszkając w tym samym mieście to już dla mnie przegięcie

To zależy jakie oboje partnerzy mają obowiązki. Jak na przykład oboje pracują/uczą się na zmiany i te zmiany im się nie pokrywają, jedno idzie na rano, drugie na popołudnie, to tylko weekendy zostają. Praca w korpo, siedzenie po godzinach, wszystko to może utrudnić sprawę niestety. A jak się jeszcze dojeżdża do pracy jakiś niemały kawałek, to w ogóle masakra...
Wiadomo, wydaje się że to przecież niemożliwe, nie mieć czasu ani sił na choćby krótki spacer, ale czasy mamy takie, że nawet to może być dość skomplikowane.

[mary_poppins]

Napisane przez elvegirl

To zależy jakie oboje partnerzy mają obowiązki. Jak na przykład oboje pracują/uczą się na zmiany i te zmiany im się nie pokrywają, jedno idzie na rano, drugie na popołudnie, to tylko weekendy zostają. Praca w korpo, siedzenie po godzinach, wszystko to może utrudnić sprawę niestety. A jak się jeszcze dojeżdża do pracy jakiś niemały kawałek, to w ogóle masakra...
Wiadomo, wydaje się że to przecież niemożliwe, nie mieć czasu ani sił na choćby krótki spacer, ale czasy mamy takie, że nawet to może być dość skomplikowane.

To oczywiste, jeśli np. prace na zmiany nie pokrywają się ze sobą to nawet mieszkając razem można się rzadko widywać. Ale mieszkając w jednym mieście, gdy jedna osoba studiuje dziennie, a druga pracuje kończąc pracę po południu..? Zadziwia mnie to szczerze mówiąc... No chyba, że klara_pi będzie się uczyć wieczorowo, tzn. będzie w szkole akurat w tym czasie, gdy jej chłopak będzie wolny po pracy. Ale nie wiem, nie wydaje mi się.

[elvegirl]

Napisane przez mary_poppins

Ale mieszkając w jednym mieście, gdy jedna osoba studiuje dziennie, a druga pracuje kończąc pracę po południu..? Zadziwia mnie to szczerze mówiąc...

No to akurat owszem, ale klara_pi jeszcze chyba nie wie jak będzie, w końcu przeprowadzka do jego miasta jeszcze przed nią. No, chyba że ją chłopak już z góry nastawia, że nie będzie miał czasu, wtedy to brzmi podejrzanie.

[mary_poppins]

Napisane przez elvegirl

No to akurat owszem, ale klara_pi jeszcze chyba nie wie jak będzie, w końcu przeprowadzka do jego miasta jeszcze przed nią. No, chyba że ją chłopak już z góry nastawia, że nie będzie miał czasu, wtedy to brzmi podejrzanie.

No tak, takie rzeczy wychodzą w praniu Aczkolwiek nie ma co z góry zakładać, że czasu nie będzie, skoro teraz, przy odległości 20 km, jest.

[Figula94]

Moim zdaniem to zależy, poza tym uważam ze swojego doświadczenia, że tak naprawdę dzieli was niewielka odległość i widujecie się często. Ale to też zależy od podejścia i od tego, czy naprawdę go kochasz, bo jeśli tak to nie marnowałabym tego. W końcu nie możecie być ciągle razem, chociaż kto by tak nie chciał (pewnie i takie osoby się znajdą ;])...

Mnie z moim chłopakiem dzieli ponad 300 kilometrów i spędzamy każdego roku prawie całe wakacje razem i ferie też, no i to tyle... A tak to dzwonimy, piszemy. Smsuję rzadko, częściej na GG siedzę. Ale myślę, że jeszcze trochę i zamieszkamy razem.

Jeśli bardzo Ci to nie odpowiada to zakończ związek, musisz samodzielnie podjąć decyzję. Każdy jest inny i ma inne potrzeby, wymagania i oczekiwania. A wierzyć można, że co najwyżej będzie kiedyś lepiej...

[niebieskie_oczko]

Napisane przez klara_pi

Mnie przeraża taki związek na odległość i zawsze mówiłam, że to nie dla mnie Teraz boje się, bo powoli zaczyna mnie to też dotyczyć. Mój chłopak mieszka lekko ponad 20 km ode mnie, ale pracuje od rana do późnego popołudnia, a co dwa tygodnie ma zjazd na studiach i nie ma go przez cały weekend, dlatego też widujemy się głównie wieczorami. Na razie nie jest źle bo spotykamy się zazwyczaj 2 razy w tygodniu. Problem w tym, że od października pójdę na studia. Co prawda do tego samego miasta, co on, ale będziemy mogli widywać się tylko w weekendy wieczorami (o ile nie będę musiała wracać do domu). Rozmawiamy o tym i zawsze mówimy sobie, że damy radę, bo jak nie my to kto...? Mimo wszystko boję się

Jak dla mnie mocno przesadzasz. 20 km to nie jest związek na odległość. Ja do swojego chłopaka mam 24 km, mieszkamy w tym samym mieście, autem 15 min, autobusem ok. 30.
Pracujemy, mamy inne obowiązki, on na weekendy często jeździ na zawody, na jesień dojdą mu studia. Czasami są tygodnie, w którym widujemy się raz, a czasami udaje nam się 5 razy. Czasami u mnie nocuje i jest ok. Wszystko zależy od tego, czy dwie osoby chcą. Dlatego nie bój się, jak będziecie chcieli, to będzie dobrze.
I nie mów o tych 20 km, że to spora odległość, bo ktoś może zareagować smiechem

[cranberry juice]

Napisane przez niebieskie_oczko

I nie mów o tych 20 km, że to spora odległość, bo ktoś może zareagować smiechem

Mnie się przypomniała taka książka, którą czytałam w gimnazjum, "Ala Makota" (polecam swoją drogą) Bohaterka, nastoletnia mieszkanka Ursynowa, martwi się, że jej chłopak przeprowadza się na Ochotę, a związki na odległość nigdy się nie sprawdzają

[niebieskie_oczko]

Napisane przez cranberry juice

Mnie się przypomniała taka książka, którą czytałam w gimnazjum, "Ala Makota" (polecam swoją drogą) Bohaterka, nastoletnia mieszkanka Ursynowa, martwi się, że jej chłopak przeprowadza się na Ochotę, a związki na odległość nigdy się nie sprawdzają

Hahah pamiętam tę książkę

[aaanitka86]

Pisałaś czy ktos był w podobnej sytuacji. Owszem ja Mój mąż pracował jak się poznaliśmy 275 km ode mnie.Poznaliśmy się na dożynkach na działkach, na których i moi i jego rodzice mają działki rekreacyjne. od wiosny po jesień ja mieszkałam w mieście ze względu na pracę, a on przyjezdżał od mnie w każdy weekend i jechalismy razem na działki(27 km) zimną porą siedzielismy w miescie(on u swoich ja u swoich rodziców). Jak widać wszystko się udało, bo piszę mój mąż
Fakt też czasami potrzebowałam bliskości i czułości ale w środku tygodnia nadrabialiśmy rozmową, a do weekendu czas szybko mijał.Faktem jest, że poznalismy się, jako ludzie po różnych doświadczeniach i z pewnym dystansem.Miałam do niego pewną dozę zaufania on do mnie też. Poza tym stwierdziłam, że to jest facet godny poświecenia czasu, co też ułatwiło mi bycie na odległość.No i jeszcze jedno:poświecał mi maximum czasu! raz nawet przyjechał na jeden dzień żeby się ze mną zobaczyć !takie życie na odległość ułatwiało to, ze mój mąż nie jest imprezowym typem.On wolał wypić piwko z kumplem z którym mieszkał, nie włóczył sie nigdzie i do tej pory tego nie robi.jak teraz ktoś do nas przychodzi to ten kolega z żoną już(matką chrzestną naszej córuni), z którą żyli na odległość tak jak my.
Musisz wyczuć tego faceta, czy jest godny zaufania i poświecenia czasu.JAk będzie sie starał i stawiał Ciebie na pierwszym miejscu to nie wahaj się kontynuować tego związku. Nie myśl teraz czy to dobrze rokuje itp. tylko skup sie na tym jak on Ciebie traktuje i czy jesteś z nim szczęśliwa. Jeżeli pomimo takiej odległości stara się, poświęca to po prostu bądźcie razem .Ja zamieszkałam z moim Tż dopiero po ślubie(pochodzimy z tradycyjnych rodzin), wyprowadziłam sie do niego i nie żałuję tej decyzji. Nie zamieniła bym męża na żadnego innego.A i jeszcze dodam, że ta tęsknota w ciągu tygodnia była bardzo romantyczna i czasami za tym troszkę tęsknięA na urlopie wypady w góry to była taka pożywka dla związkuzresztą to był pierwszy facet z, którym gdziekolwiek pojechałam i ja dla niego pierwszą kobietą z którą spędzał urlop, więc było to bardzo emocjonujące i zespalające związek.Aż miło mi sie pisze, wspominajączaręczyliśmy się po roku znajomości NA ODLEGŁOŚĆ(dużo większą niż u Ciebie), pół roku później wzięliśmy ślub a 4 msc po ślubie dowiedziałam się, ze jestem w 8 tygodniu ciąży
Przepraszam za ewentualny chaos w wypowiedzi ale prawie śpię

[kasia198618]

Napisane przez oonaa19

Witam wszystkich. Od 2 miesięcy jestem w związku z facetem który pracuje 120 km od mojego miasta i tam mieszka a w weekendy przyjeżdża do swojego rodzinnego domu który jest oddalony ode mnie o 30 km. Nie licząc świąt i jego dni wolnych które sporadycznie się zdarzają to spotykamy się tylko w soboty i niedziele i to nie zawsze. Jestem w nim zakochana i jestem z nim szczęśliwa ale zastanawiam się czy to ma sens.. Ufam mu i widzę że się stara bo czasami przyjeżdża tylko na jeden dzień po to byśmy mogli się spotkać i wraca z powrotem do pracy. Jednak zastanawiam się czy to ma sens tak na dłuższą metę.. Gdy tak po prostu potrzebuje z nim porozmawiać , przytulić się to jego nie ma a kontakt telefoniczny to nie to samo... Gdy go zwyczajnie potrzebuje - jego nie ma.. Zdecydowanie więcej jest dni w których tęsknie za nim i jest mi przykro niż dni w których on jest i jestem szczęśliwa... Cały lipiec ma mieć urlop ale na co dzień ja studiuje i mam mieć w lipcu praktyki więc też nie wiadomo jak to będzie. Co o tym myślicie? Czy ktoś również jest w podobnej sytuacji?

kochana ja jestew gorszej przeczytaj mój watek który niedawno załozyłam ale pokrótce ci powiem żeja miałam 19 lat gdy mój mąż damian mnie zostawił wyjechal za granicę rzekomo zarobic na mieszkanie nigdy nie wrócił , zostałam sama z córką , potem 5 lat byłam w zwiazku gdzie koles wyjezdzał i mnie zdradzał teraz jestem pwena na 100 procent bo ostatnio wyjechal do sanatorium i poznał kogoś parł się jak zwykle że nic z nią nie robił do dziś tag gada mimo ze ich razem widziałam na zdjeciu a potem w moim miescie za rekę szli gdy bylam u niego wydawało mi sie że całe sanatorium się ze mnie brechta baby gadały na wieczorku o mnie po katach jedna to mnie chciała pobić tylko za to że gadałm przez tel do kolezanki ze sa baby i młode , ona to słyszla i gdy skończyłam rozmowę plula się do mnie , w sumie moglam załatwić jej wywalenie z sanatorium bo tam ponoś nie wolno się tak zachowywać , ja byłam obca ewentualnie wysłali by mnie do domu , ale wracajac do tematu mój chłopak z którym jestem odroku i zaznałm na prawde szczescia i miłosci bo nikt od lat mnie tak nie szanowal zapytał mnie co ja na to żeby wyjechał za granice nie wiem co po tych doświadczeniach odpowiedziec

[syklamen]

Napisane przez aaanitka86

Pisałaś czy ktos był w podobnej sytuacji. Owszem ja Mój mąż pracował jak się poznaliśmy 275 km ode mnie.Poznaliśmy się na dożynkach na działkach, na których i moi i jego rodzice mają działki rekreacyjne. od wiosny po jesień ja mieszkałam w mieście ze względu na pracę, a on przyjezdżał od mnie w każdy weekend i jechalismy razem na działki(27 km) zimną porą siedzielismy w miescie(on u swoich ja u swoich rodziców). Jak widać wszystko się udało, bo piszę mój mąż
Fakt też czasami potrzebowałam bliskości i czułości ale w środku tygodnia nadrabialiśmy rozmową, a do weekendu czas szybko mijał.Faktem jest, że poznalismy się, jako ludzie po różnych doświadczeniach i z pewnym dystansem.Miałam do niego pewną dozę zaufania on do mnie też. Poza tym stwierdziłam, że to jest facet godny poświecenia czasu, co też ułatwiło mi bycie na odległość.No i jeszcze jedno:poświecał mi maximum czasu! raz nawet przyjechał na jeden dzień żeby się ze mną zobaczyć !takie życie na odległość ułatwiało to, ze mój mąż nie jest imprezowym typem.On wolał wypić piwko z kumplem z którym mieszkał, nie włóczył sie nigdzie i do tej pory tego nie robi.jak teraz ktoś do nas przychodzi to ten kolega z żoną już(matką chrzestną naszej córuni), z którą żyli na odległość tak jak my.
Musisz wyczuć tego faceta, czy jest godny zaufania i poświecenia czasu.JAk będzie sie starał i stawiał Ciebie na pierwszym miejscu to nie wahaj się kontynuować tego związku. Nie myśl teraz czy to dobrze rokuje itp. tylko skup sie na tym jak on Ciebie traktuje i czy jesteś z nim szczęśliwa. Jeżeli pomimo takiej odległości stara się, poświęca to po prostu bądźcie razem .Ja zamieszkałam z moim Tż dopiero po ślubie(pochodzimy z tradycyjnych rodzin), wyprowadziłam sie do niego i nie żałuję tej decyzji. Nie zamieniła bym męża na żadnego innego.A i jeszcze dodam, że ta tęsknota w ciągu tygodnia była bardzo romantyczna i czasami za tym troszkę tęsknięA na urlopie wypady w góry to była taka pożywka dla związkuzresztą to był pierwszy facet z, którym gdziekolwiek pojechałam i ja dla niego pierwszą kobietą z którą spędzał urlop, więc było to bardzo emocjonujące i zespalające związek.Aż miło mi sie pisze, wspominajączaręczyliśmy się po roku znajomości NA ODLEGŁOŚĆ(dużo większą niż u Ciebie), pół roku później wzięliśmy ślub a 4 msc po ślubie dowiedziałam się, ze jestem w 8 tygodniu ciąży
Przepraszam za ewentualny chaos w wypowiedzi ale prawie śpię

Miło się czyta takie historie o szczęśliwym zakończeniu.

[mary_poppins]

Napisane przez syklamen

Miło się czyta takie historie o szczęśliwym zakończeniu.

Zgadzam się Podnoszą na duchu niesamowicie. Też bym chciała taki happy end

[klara_pi]

Napisane przez mary_poppins

Nie da rady się spotykać wieczorami? Ja mniej-więcej tyle dojeżdżałam codziennie na zajęcia po szkole, pół godziny autobusem i byłam na miejscu. Nie wiem czemu macie się widywać tylko w weekendy wieczorami

Teraz tak jest i widzimy się mniej więcej dwa razy w tygodniu. Ja się boję tego, bo będzie później, jak pójdę na studia...

Napisane przez Magdallen

Wybacz, ale 20 km to nie jest związek na odległość
I jak można mieszkać w tym samym mieście i nie mieć czasu się spotkać? Ok, popieram wszystkie wypowiedzi marry_poppins na temat tego, że każdy musi też mieć swoje obowiązki itd. Ale widzieć się raz w tygodniu mieszkając w tym samym mieście to już dla mnie przegięcie

Nie napisałam, że 20 km, to jest związek na odległość, bo teraz mamy taką sytuację i nie narzekam. Jak pójdę na studia, to nie będziemy mieszkać w tym samym mieście. Źle zrozumiałaś. Ja będę tam mieszkać studiując dziennie, a on co dwa tygodnie będzie miał zjazdy na studiach, bo studiuje zaocznie. Dla dokładnego wyjaśnienia dodam, że jego uniwersytet mieści się w tym mieście, gdzie ja chcę studiować. Wieczorem dlatego, że on będzie tam przyjeżdżał na zajęcia, a dopiero po nich do mnie.

---------- Dopisano o 20:45 ---------- Poprzedni post napisano o 20:36 ----------

Napisane przez niebieskie_oczko

Jak dla mnie mocno przesadzasz. 20 km to nie jest związek na odległość. ....I nie mów o tych 20 km, że to spora odległość, bo ktoś może zareagować smiechem

Ludzie, ale czy Wy umiecie czytać? Nie piszę wcale, że 20 km to związek na odległość, czy spory dystans. Mój problem, to to, co będzie później, a to było jedynie wprowadzeniem do tematu. Ja zanim piszę komentarz, to przeczytam post dwa razy i się zastanowię, a nie na hura, byle coś napisać. Polecam

[oonaa19]

Dziękuję za odpowiedzi i zainteresowanie wątkiem założonym przeze mnie. Przyznam, że chyba troszkę przesadzam. Widujemy się w każdą sobotę i niedzielę, dwa razy zdarzyło się tak, że nie spotkaliśmy się w sobotę ale gdy tylko mój facet miał wolne dni od pracy to widywaliśmy się również w tygodniu. Nawet gdy jest w pracy oddalony o 120 km to dostaję od niego po 50 sms-ów w ciągu dnia. Poza tym bardzo się stara. Rozmawialiśmy o tej sytuacji, że od poniedziałku do piątku dzieli Nas 120 km, ale On dał mi do zrozumienia, że gdyby nawet pracował w swoim rodzinnym mieście które jest oddalone od mojego miejsca zamieszkania o 30 km to i tak nie byłoby możliwości spotykania się codziennie bo pracowałby od rana do wieczora a ja na co dzień studiuję. Jestem pewna tego, że zależy mi na Nim i kocham Go, w przeciwnym razie nie tkwiłabym w tym związku ani chwili dłużej. Jednak mam pewien problem, mianowicie gdziekolwiek pójdziemy czy do kina czy na przysłowiowe lody to On nie pozwala mi za siebie płacić.. głupio się z tym czuję. Wczoraj byliśmy w kinie i znowu nie pozwolił mi za siebie zapłacić bo uznał że to On mnie zaprosił... i tak jest za każdym razem. Wczoraj właśnie o to pierwszy raz prawie się pokłóciliśmy. Zapytałam Go czy ja mogę go gdzieś zaprosić na przykład do aquaparku i wyjaśniłam że zwyczajnie jest mi głupio gdy on mi stawia.. Odmówił. Dodam że ja mam 20 lat a on 25 lat, ja studiuję i nie pracuję, on pracuję i nie otrzymuje małego wynagrodzenia za swoją pracę. Nie wychodzimy gdzieś często, jak dotąd byliśmy 2 razy w kinie, kilka razy na kawie czy lodach. Nie wiem dziewczyny co o tym myśleć ?? Czy znowu przesadzam? Jak nie byliśmy jeszcze parą i znaliśmy się może ok. 2 tygodnie to akurat On miał urodziny i kupiłam mu taki niezobowiązujący drobiazg wydałam na to może z 20 zł.. On nie obdarowuję mnie żadnymi prezentami ani nic z tych rzeczy, chodzi mi po prostu o te wyjścia razem że za każdym razem On płaci. Gdy byliśmy pierwszy raz w kinie to On kupił bilety a ja kupiłam cole i popcorn. Ale wczoraj nie chciał moich pieniążków i głupio się poczułam...
Pozdrawiam

[elvegirl]

Napisane przez oonaa19

Zapytałam Go czy ja mogę go gdzieś zaprosić na przykład do aquaparku i wyjaśniłam że zwyczajnie jest mi głupio gdy on mi stawia.. Odmówił.

I tu moim zdaniem popełnił błąd, bo szarmanckość, rycerskość, dobre wychowanie, świadomość że on zarabia a Ty nie to jedna strona medalu, a to jak Ty się czujesz to druga strona medalu.

U mnie w związku partner zarabia dużo więcej niż ja i to on automatycznie wziął na siebie większość płacenia za wspólne zakupy czy wyjścia. Też się z tym nieco dziwnie czułam, ale przegadaliśmy sprawę (przyznam, że kilka razy, bo za pierwszym razem nie dotarło i jeszcze się foszył że jestem wojująca feministka i nie doceniam ) i zrozumiał, że ja po prostu MUSZĘ mieć wkład finansowy w ten związek i jeśli to JA nas ciągnę do maca, za którym on nie przepada, to JA płacę i kropka Stęka za każdym razem, tak samo jak coś mu kupuję bez okazji (przy czym jak on mi coś kupuje, to jest wszystko tak, jak być powinno ), ale się na to zgadza, bo wie że ja się dzięki temu czuję ok.

Więc jeśli Ci to Autorko przeszkadza, to mu to na spokojnie wytłumacz, nie dotarło za pierwszym, to może za piątym razem zrozumie, że to dla Ciebie bardzo ważna kwestia. Ale i nie bądź jakaś niesamowicie wyrywna z tą kasą - chce, ma na to środki, to dlaczego nie? Niech płaci Niech po prostu czasem pozwoli Ci się gdzieś zaprosić i tyle

[oonaa19]

Tyle że On nie pozwala mi nigdzie się zaprosić. Po kinie chciałam zaprosić go na lody to nie dał się namówić. Powiedział że to jemu byłoby głupio gdybym to ja płaciła za niego..

[elvegirl]

Jesteście ze sobą dopiero dwa miesiące, jeszcze będzie dużo czasu żeby to sobie wyjaśnić. Bo jak to, jemu by było głupio, więc się nie zgadza na taką sytuację, ale Tobie już może być głupio? Trzeba to na spokojnie obgadać, sądzę że nie będzie chciał żebyś czuła się w tym związku niekomfortowo

[niebieskie_oczko]

Musisz z nim pogadać raz jeszcze, bo zapiera się jak osioł, a chyba jakby się zgodził, abyś zapłaciła np. za lody, to by mu nie ubyło.
U mnie z reguły płaci partner za większe wyjścia typu kolacja, teatr, ale już za kino, bilard, napoje czy coś to kupujemy na zmianę.

Może to, że studiujesz i nie pracujesz sprawia, że ma takie podejście? Mój były, jak jeszcze nie miałam normalnej stałej pracy, też nie pozwalał za siebie płacić ani nic. A jak np. z własnej inicjatywy poszłam na chwilę do baru i kupiłam coś dla siebie i niego, to było już małe kazanie. Jego argumentem było to, że ja nie pracuję, i że mam mało pieniędzy, a skoro on pracuje, to nie godzi się na to, by wysysać ze mnie kasę.

[Stookrotka]

Czy jak spotykacie się w weekendy to jest spotkanie sobota-niedziela? I do tego spotykacie się raz na kilka godzin w środę? To chyba nieźle raczej... widac że właśnie facetowi zalezy skoro jedzie żeby spotkać się na kilka godzin
Nie przekreślaj tego jeżeli to wartościowy facet, może taka rozłąka jest czasowa? Np za rok ktoś się przeprowadza, albo razem do innego miasta?

Ja tam uważam że jeżeli dla kogoś randkowanie sobota, niedziela + dzień w tygodniu to za mało to widocznie ma za mało zajęć(nudzi się?). Ludzie mają pracę + szkole + własne hobby i na wszystko trzeba mieć czas. Poświęć jeden dzień na coś, a drugi na coś innego i nawet nie wiesz jak szybko mijają dni.
Ja sama jestem w związku na odległość 450km(różna odległość w sumie) i widzimy się każdy weekend prawie + urlop + gdy ma zlecenia u mnie. Jasne że tęsknie ale jak się uczy+pracuje to czas leci tak szybko że nie wiem kiedy jest znowu weekend
Gdy się już mieszka razem to inna bajka, ale przecież często jest tak że ktoś dużo pracuje bo musi (wbrew pozorom pieniążki nie rosną na drzewach) i nie ma go całe dnie, wraca to idzie spać. I też tak naprawdę pozostają weekendy. Z miłości nie zapłaci się rachunków.
Nie zawsze będzie tak że jest mi smutno = partner ma tu przybiec raz dwa. Nawet w związku gdy mieszka się w jednym miescie.

[oonaa19]

Widujemy się w każdą sobotę i niedzielę zazwyczaj od ok. 16-17 do ok. 1 w nocy... Gdy On ma wolne dni od pracy to widujemy się też w tygodniu ale nie zdarza się to zbyt często. Na szczęście cały lipiec ma urlop Dwa razy zdarzyło się tak że nie widzieliśmy się w sobotę..