Rodzinna impreza ważniejsza

[kalincia]

Przecież tu nie chodzi o nieutulony żal po śmierci bliskiej osoby, tylko o to, że chłopak "śmiał" nie popędzić na wezwanie. Jak on mógł nie olać rodziny i jakiejś ciotki dla swojej królewny.

[rembertowa]

Napisane przez dombro

Ale dziwić się okrutnie, że ktoś jest smutny, bo zmarła jego koleżanka z dawnych lat? (...) Moim zdaniem, takie przytyki, że to tylko koleżanka ze szkoły, są nie na miejscu.

moim też. Ludzie różnie reagują na wiadomość o śmierci znajomych, to generalnie trudny temat, zwłaszcza dla osób bardzo młodych. Oczywiście, potrzeba bycia "odstresowaną" i "wściekłość" sugerują, że głównie chodzi o tupnięcie nóżką i postawienie na swoim, niemniej - nie musimy do tego dokładać głupot umniejszających znaczenie śmierci w gronie znajomych.

[_ema_]

Napisane przez rembertowa

moim też. Ludzie różnie reagują na wiadomość o śmierci znajomych, to generalnie trudny temat, zwłaszcza dla osób bardzo młodych. Oczywiście, potrzeba bycia "odstresowaną" i "wściekłość" sugerują, że głównie chodzi o tupnięcie nóżką i postawienie na swoim, niemniej - nie musimy do tego dokładać głupot umniejszających znaczenie śmierci w gronie znajomych.

Ja nie umniejszam znaczenia śmierci. Ja jestem po prostu zdania, że zdrowa funkcjonująca w społeczeństwie jednostka powinna posiadać pewne granice, do których problemy jest w stanie rozwiązać sama i nie popadać w stan rozbicia psychicznego. Każdy granice ustawia sam, jedni poradzą sobie sami ze śmiercią ukochanego, inni nie. Natomiast śmierć zupełnie obcej osoby jest wydarzeniem, które może wywołać smutek, nostalgię, czasowe zasmucenie, w zależności od wrażliwości jednostki, natomiast powinna się mieścić jeszcze w obrębie tych granic. I jesli ktoś wymaga porzucenia wszystkiego i trzymania za rączkę dlatego, że umarła osoba, którą kiedyś mijało się na ulicy, to powinien pomyśleć nad terapią, bo w moim odczuciu jej reakcje nie mieszczą się w mojej definicji normalności.

[rembertowa]

Napisane przez _ema_

Ja nie umniejszam znaczenia śmierci. Ja jestem po prostu zdania, że zdrowa funkcjonująca w społeczeństwie jednostka powinna posiadać pewne granice, do których problemy jest w stanie rozwiązać sama i nie popadać w stan rozbicia psychicznego. Każdy granice ustawia sam, jedni poradzą sobie sami ze śmiercią ukochanego, inni nie. Natomiast śmierć zupełnie obcej osoby jest wydarzeniem, które może wywołać smutek, nostalgię, czasowe zasmucenie, w zależności od wrażliwości jednostki, natomiast powinna się mieścić jeszcze w obrębie tych granic. I jesli ktoś wymaga porzucenia wszystkiego i trzymania za rączkę dlatego, że umarła osoba, którą kiedyś mijało się na ulicy, to powinien pomyśleć nad terapią, bo w moim odczuciu jej reakcje nie mieszczą się w mojej definicji normalności.

na litość, _ema_, to była koleżanka z klasy. Nie jest to osoba najbliższa, ale też nie jest to osoba, którą się minęło na ulicy. No i zrobiło się dziewczynie smutno. To jest zupełnie naturalne i nie należy tego bagatelizować, naprawdę - i nie ma nic wspólnego z zachowaniem wykraczającym poza granice normalności.

[_ema_]

Napisane przez rembertowa

na litość, _ema_, to była koleżanka z klasy. Nie jest to osoba najbliższa, ale też nie jest to osoba, którą się minęło na ulicy. No i zrobiło się dziewczynie smutno. To jest zupełnie naturalne i nie należy tego bagatelizować, naprawdę - i nie ma nic wspólnego z zachowaniem wykraczającym poza granice normalności.

To była osoba, z którą kiedyś się znała, a teraz od lat nie miała kontaktu to raz.
Dwa - zrobiło się smutno - ok. Ale taki smutek powinno się dać radę przeżyć samemu, jeśli nie, i wymagane jest do tego porzucenie wszelkich obowiązków przez partnera i trzymanie za łapkę, to śmiem twierdzić, że z jej psychiką jest coś nie tak. Taka społeczna mimoza. A takie osoby powinny popracować nad sobą, bo nie są według mnie zdolne do samodzielnego życia.

[Buzzerka]

Napisane przez rembertowa

na litość, _ema_, to była koleżanka z klasy. Nie jest to osoba najbliższa, ale też nie jest to osoba, którą się minęło na ulicy. No i zrobiło się dziewczynie smutno. To jest zupełnie naturalne i nie należy tego bagatelizować, naprawdę - i nie ma nic wspólnego z zachowaniem wykraczającym poza granice normalności.

jasne, że miało prawo jej się smutno zrobić, mogło to nią wstrząsnąć i to, masz rację, nie wykracza poza granice normalności, ale mnie to wyglądało bardziej na "on teraz musi przyjechać do mnie, a nie iść na urodziny ciotki, bo zmarła mi koleżanka z ławki" i jeszcze ten dziecinny tekst, że impreza ciotki ważniejsza niż dziewczyna tu na pewno nie chodzi tylko o sam smutek po stracie koleżanki. dziewczyna jest wyrachowana moim zdaniem, bo chciała na śmierci tej dziewczyny ugrać spotkanie z facetem. wiem, mocne słowa, nie powinnam tak pisać, ale tak to wygląda. zresztą uciekła z wątku - tak jak z poprzedniego, dlatego śmierdzi mi to trollem.

[Lexie]

Ja się nie dziwię, że autorce mogło się zrobić źle, smutno. To raczej normalne, tez bym się tam czuła gdybym się dowiedziała, że zginął ktoś z moich dalszych znajomych, nawet jeśli od jakiegoś czasu nie miałam z tą osobą kontaktu.
Ale to, że jest komuś źle i smutno nie znaczy jeszcze, że potrzebuje "opieki" partnera koniecznie, trzymania za rękę i pocieszania. Inny kaliber ma śmierć bliskiej osoby, inny - dawnej koleżanki.

[v-x-n]

Napisane przez rembertowa

na litość, _ema_, to była koleżanka z klasy. Nie jest to osoba najbliższa, ale też nie jest to osoba, którą się minęło na ulicy. No i zrobiło się dziewczynie smutno. To jest zupełnie naturalne i nie należy tego bagatelizować, naprawdę - i nie ma nic wspólnego z zachowaniem wykraczającym poza granice normalności.

Ale jej się nie zrobiło smutno, ona wpadła w - podobno - mega dół, który facet miał ukoić swoją obecnością. To jest albo a) zbyt emocjonalne podchodzenie do sprawy, b) typowy szantaż emocjonalny i używanie śmierci kogoś tam, żeby na siłę zatrzymać przy sobie chłopaka.

Poważnie, Ty byś się przejęła śmiercią koleżanki z przedszkola??? Bo ja nawet większości z nich już nie pamiętam, nawet jakby mi się na ulicy przedstawiły, to bym nie skojarzyła. Podstawówka ok, tu już coś bardziej sobie przypominam, ale na wiadomość, że pan czy pani X (znana mi z podstawówki) zginęła w wypadku pomyślałabym tylko: "Ojej, to przykre, szkoda dziewczyny/chłopaka". I tyle. Normalne, że człowiek czuje się nieswojo, bo znał tego kogoś, bo śmierć, bo wypadek, ale zdrowa jednostka nie wpadnie w emocjonalny dół po czymś takim (i jeszcze ściągać osoby trzecie, bo świat się zawalił? No błagam ). Tyle w temacie (w dół autorki nie wierzę, najzwyczajniej w świecie próbuje manipulować chłopakiem).

[chwast]

Napisane przez v-x-n

Ale jej się nie zrobiło smutno, ona wpadła w - podobno - mega dół, który facet miał ukoić swoją obecnością. To jest albo a) zbyt emocjonalne podchodzenie do sprawy, b) typowy szantaż emocjonalny i używanie śmierci kogoś tam, żeby na siłę zatrzymać przy sobie chłopaka

Uważam tak samo. Wiadomo można się przejąć nawet i mocno, ale robić taką histerię? To chyba osobny problem.

[masquenada]

Napisane przez _ema_

Ja nie umniejszam znaczenia śmierci. Ja jestem po prostu zdania, że zdrowa funkcjonująca w społeczeństwie jednostka powinna posiadać pewne granice, do których problemy jest w stanie rozwiązać sama i nie popadać w stan rozbicia psychicznego. Każdy granice ustawia sam, jedni poradzą sobie sami ze śmiercią ukochanego, inni nie. Natomiast śmierć zupełnie obcej osoby jest wydarzeniem, które może wywołać smutek, nostalgię, czasowe zasmucenie, w zależności od wrażliwości jednostki, natomiast powinna się mieścić jeszcze w obrębie tych granic. I jesli ktoś wymaga porzucenia wszystkiego i trzymania za rączkę dlatego, że umarła osoba, którą kiedyś mijało się na ulicy, to powinien pomyśleć nad terapią, bo w moim odczuciu jej reakcje nie mieszczą się w mojej definicji normalności.

Zgadzam się. Jęśli wstrząsnęła nią tak bardzo śmierć dawnej koleżanki, że wymaga od chłopaka, aby natychmiast przyjechał i ją pocieszył, to jak poradzi sobie ze śmiercią kogoś naprawdę bliskiego? Mamy, taty, siostry, najlepszej przyjaciółki. Co wtedy chłopak będzie musiał zrobić aby ją pocieszyć? Autorka chyba tego nie przeżyje.
Gdyby moja koleżanka z czasów podstawówki umarła,a nie widziałam jej od kilku lat i się z nią nie kontaktowałam, to co najwyżej mogłabym wpaść w nostalgię i myślenie jakie to kruche jest życie, bla, bla, bla. Ale żeby przeżywać jej śmierć? Niby z jakiego powodu skoro ona teraz, aktualnie, nie zajmuje żadnego miejsca w moim życiu.

[mary_poppins]

Ja myślę, że to o to mogło chodzić - dół pt. "wszyscy umrzemy", a nie o koleżankę. Tak czy siak również sądzę, że ten mega dół nie jest zdrowy. Ponadto to niezbyt dobrze że autorka nie ma w otoczeniu innej osoby, z którą mogłaby porozmawiać na ten temat - chyba lepszym materialem byłaby inna koleżanka albo ktoś z rodziny. Chłopak, który dziewczyny nawet nie znał, nie powinien być jedyną osobą z którą można pogadać.

[201607110949]

Napisane przez kalincia

Przecież tu nie chodzi o nieutulony żal po śmierci bliskiej osoby, tylko o to, że chłopak "śmiał" nie popędzić na wezwanie. Jak on mógł nie olać rodziny i jakiejś ciotki dla swojej królewny.

każdy powód do wybadania jak bardzo jest mi oddany jest dobry. w przypadku, gdy okazuje się, że za mało, zawsze można strzelić focha i liczyć na przeprosiny. z każdej strony sytuacja wygrana

[rembertowa]

Napisane przez _ema_

To była osoba, z którą kiedyś się znała, a teraz od lat nie miała kontaktu to raz.
Dwa - zrobiło się smutno - ok. Ale taki smutek powinno się dać radę przeżyć samemu, jeśli nie, i wymagane jest do tego porzucenie wszelkich obowiązków przez partnera i trzymanie za łapkę, to śmiem twierdzić, że z jej psychiką jest coś nie tak. Taka społeczna mimoza. A takie osoby powinny popracować nad sobą, bo nie są według mnie zdolne do samodzielnego życia.

rzekłabym, że manipulantka. Ale wolałabym oddzielić to od oceny dowolnych emocji, jakich doznała na okoliczność wiedzy o tym, że rzeczona koleżanka umarła.

[201607110949]

Napisane przez rembertowa

rzekłabym, że manipulantka. Ale wolałabym oddzielić to od oceny dowolnych emocji, jakich doznała na okoliczność wiedzy o tym, że rzeczona koleżanka umarła.

zgadzam się, choć z drugiej strony prawdopodobna opcja jest taka, że nieco udramatyzowała swoje odczucia na potrzeby manipulacji

[rembertowa]

Napisane przez mary_poppins

Ja myślę, że to o to mogło chodzić - dół pt. "wszyscy umrzemy", a nie o koleżankę.

mogło o to chodzić - zwłaszcza, że zmarła jej równolatka. Autorka nie jest jeszcze chyba w wieku, w którym chodzi się już na pogrzeby ludzi ze swojego pokolenia?

---------- Dopisano o 13:59 ---------- Poprzedni post napisano o 13:56 ----------

Napisane przez SALIX

zgadzam się, choć z drugiej strony prawdopodobna opcja jest taka, że nieco udramatyzowała swoje odczucia na potrzeby manipulacji

w pierwszym poście - pisze o potrzebie odstresowania i wściekłości na chłopaka. Nie są to najszczęśliwsze sformułowania, prawda? Ale jeśli podejrzewamy, że koloryzuje, to napiszmy, że koloryzuje, a nie, że śmierć koleżanki z podstawówki nie może wywołać szoku. Może. Choć z określonym przyczyn podejrzewamy, że nie w tym konkretnym przypadku.

[mary_poppins]

Napisane przez rembertowa

mogło o to chodzić - zwłaszcza, że zmarła jej równolatka. Autorka nie jest jeszcze chyba w wieku, w którym chodzi się już na pogrzeby ludzi ze swojego pokolenia?

Z pewnością nie, i to zawsze jest jakiś tam wstrząs. Aczkolwiek też uważam, że jeśli ktoś w pewnym wieku po pierwszym szoku nie zdaje sobie sprawy z tego, że tak bywa i że ludzie umierają (nie tylko rówieśnicy, również o wiele młodsi ludzie, dzieci), to powinien trochę nad sobą popracować. Warto oddzielić swoją wrażliwość i prawo do nostalgii od niebezpiecznych dołów spowodowanych czymś, z czym się po prostu trzeba pogodzić.

[201607110949]

Napisane przez rembertowa

w pierwszym poście - pisze o potrzebie odstresowania i wściekłości na chłopaka. Nie są to najszczęśliwsze sformułowania, prawda? Ale jeśli podejrzewamy, że koloryzuje, to napiszmy, że koloryzuje, a nie, że śmierć koleżanki z podstawówki nie może wywołać szoku. Może. Choć z określonym przyczyn podejrzewamy, że nie w tym konkretnym przypadku.

oczywiście, że może bo różnie ludzie reagują, wiem po sobie, że czasem coś co powinno mnie dotknąć do żywego przechodzi bokiem a coś pozornie mało znaczącego - przyprawia o doła.

[ladylajla]

Oczywiste, że na śmierć osób nawet niezbyt bliskich, ale takich o, znajomych, można różnie zareagować. Ale raczej nie rozpaczą, histerią, czy np. potrzebą długiej żałoby (wydaje mi się, że takie głębokie emocje są zarezerwowane jednak dla tych naprawdę bliskich), prędzej przygnębieniem, refleksją, odtwarzaniem wspomnień związanych ze zmarła osobą itd. Znaczy, ten proces oswajania się z myślą, że tej osoby już nie ma na świecie następuje, tyle że jest łagodniejszy i szybszy niż w przypadku kogoś bliskiego.
Jednak tutaj przychyliłabym się do wypowiedzi o chęci postawienia na swoim (zwłaszcza jeśli ich rozmowa wyglądała tak histerycznie jak pierwszy post) i nie wiem, czy ma znaczenie fakt, że chłopak akurat poszedł na imprezę do ciotki. A na mój gust, między nimi w ogóle nie gra , bo dziewczyna się podpala, że chłopak nie przyszedł na kategoryczne wezwanie, a on zamiast jej wytłumaczyć, uspokoić - zabrał się i poszedł i generalnie nikt nikogo nawet nie próbuje zrozumieć. Przynajmniej z tego, co autorka napisała

[rembertowa]

Napisane przez ladylajla

Oczywiste, że na śmierć osób nawet niezbyt bliskich, ale takich o, znajomych, można różnie zareagować. Ale raczej nie rozpaczą, histerią, czy np. potrzebą długiej żałoby (wydaje mi się, że takie głębokie emocje są zarezerwowane jednak dla tych naprawdę bliskich), prędzej przygnębieniem, refleksją, odtwarzaniem wspomnień związanych ze zmarła osobą itd. Znaczy, ten proces oswajania się z myślą, że tej osoby już nie ma na świecie następuje, tyle że jest łagodniejszy i szybszy niż w przypadku kogoś bliskiego.
Jednak tutaj przychyliłabym się do wypowiedzi o chęci postawienia na swoim (zwłaszcza jeśli ich rozmowa wyglądała tak histerycznie jak pierwszy post) i nie wiem, czy ma znaczenie fakt, że chłopak akurat poszedł na imprezę do ciotki. A na mój gust, między nimi w ogóle nie gra , bo dziewczyna się podpala, że chłopak nie przyszedł na kategoryczne wezwanie, a on zamiast jej wytłumaczyć, uspokoić - zabrał się i poszedł i generalnie nikt nikogo nawet nie próbuje zrozumieć. Przynajmniej z tego, co autorka napisała

ale przecież na razie nie ma podstaw, by sądzić, że Autorka popadła w długą żałobę, jakby jej pół rodziny wymarło? Ot, poczuła się nieswojo, jak to właśnie się człowiek czuje, jak zaczynają umierać jego znajomi z ławki.

Niezależnie od tego, czy ona szczerze się przejęła i chłopca potrzebowała, a on ją olał czy była to pokazóweczka, by wycisnąć na chłopcu zmianę planów, a on się nie ugiął - sytuacja jest słaba. Co można stwierdzić bez wikłania się w dyskusję, czy normalne jest przejęcie się śmiercią niegdyś bliskiej znajomej.

[_ema_]

Napisane przez mary_poppins

Z pewnością nie, i to zawsze jest jakiś tam wstrząs. Aczkolwiek też uważam, że jeśli ktoś w pewnym wieku po pierwszym szoku nie zdaje sobie sprawy z tego, że tak bywa i że ludzie umierają (nie tylko rówieśnicy, również o wiele młodsi ludzie, dzieci), to powinien trochę nad sobą popracować. Warto oddzielić swoją wrażliwość i prawo do nostalgii od niebezpiecznych dołów spowodowanych czymś, z czym się po prostu trzeba pogodzić.

Zgadzam się. W życiu niestety autorkę czekają dużo gorsze sytuacje, i musi nauczyć się radzić sobie z nimi, skoro coś takiego wywołuje u niej depresję.

[201607110949]

Napisane przez _ema_

Zgadzam się. W życiu niestety autorkę czekają dużo gorsze sytuacje, i musi nauczyć się radzić sobie z nimi, skoro coś takiego wywołuje u niej depresję.

bez przesady, o depresji nie pisała.

[maszToCoChcesz]

to dlaczego mu tego nie powiesz, tylko piszesz na forum?