W jakim wieku się usamodzielniłyście

[dolfin]

U mnie nie było nagłego usamodzielnienia się, tylko stopniowo, w sumie cieszę się, że tak wyszło

W wieku 16 lat wyjechałam do innego miasta, ze względu na liceum. Zamieszkałam wtedy u rodziny, jednak sama sobie kupowałam jedzenie, gotowałam itp., pieniądze miałam od mamy. Na studiach przeprowadziłam się do akademika, w międzyczasie jakaś stancja była. Obecnie staram się o pracę (nawet dwie), może w końcu uniezależnie się finansowo i wynajmę mieszkanie

[GhostInTheFog]

U mnie się działo to etapami.
Najpierw mając 16 lat wyprowadziłam się do cioci do większego miasta, gdzie chodziłam do liceum.
W wieku 19 lat zmieniłam lokum na własne mieszkanie w tymże mieście (mieszkanie kupili mi rodzice wiele lat wcześniej). I od tej pory zaczęłam też dorabiać.
W wieku 22 lat (rok temu) byłam już w 80% samowystarczalna finansowo i tak jest do dzisiaj

[Niebieskooka arystokratka]

Wyprowadziłam się z domu w wieku 16 lat, bo zdecydowałam się na LO w Warszawie i mieszkałam w internacie. Później, aż do dziś mieszkania wynajmowane. W 100% jestem niezależna finansowa od rodziców od 22 roku życia, ale dostałam od nich działalność, bo stwierdzili, że to lepsze niż mieszkanie - i jak się okazało słusznie. W domu rodzinnym, de facto w połowie moim, bo druga połowa jest rodziców (nie mam rodzeństwa) spędzam dużo czasu. Póki ceny mieszkań w stolicy są tak wysokie nie kupię swojego mieszkania choćbym nawet miała pieniądze, których zresztą nie mam, bo inwestuję w inne rzeczy Od 24 roku życia mam też inne dochody, żeby nie było, iż jestem samodzielna, bo rodzice mi coś dali Dlatego 24 lata to taka "moja" samodzielność życiowa

[201605161006]

A mam pytanie do osob, ktore wyprowadzily sie na studia. Wyprowadzalyscie sie do innych miast? Czy uwazacie ze wyprowadzanie sie gdy studiuje sie w tym miescie, co dom rodzinny, ma sens?

[Niebieskooka arystokratka]

Większość osób, które znam i pochodziły z Warszawy i w niej studiowały mieszkały z rodzicami lub oni kupili im mieszkania, ale było sporo osób, które wynajmowały w kilka osób, czasami we dwie mieszkanie, aby poczuć studencką atmosferę. A mieszkanie z rodzicami jest na pewno tanie, ale jakoś mało studenckie

[cholernarejestracja]

Napisane przez takasobie93

A mam pytanie do osob, ktore wyprowadzily sie na studia. Wyprowadzalyscie sie do innych miast? Czy uwazacie ze wyprowadzanie sie gdy studiuje sie w tym miescie, co dom rodzinny, ma sens?

Jeżeli wyprowadzasz się za swoją kasę, tj. znajdujesz pracę, idziesz na studia zaoczne, utrzymujesz się sama i żyjesz sama - tak.

Jeżeli ciągniesz od rodziców kasę na mieszkanie w tym samym mieście, ale kilka ulic dalej, to nie.

[Niebieskooka arystokratka]

Napisane przez cholernarejestracja

Jeżeli wyprowadzasz się za swoją kasę, tj. znajdujesz pracę, idziesz na studia zaoczne, utrzymujesz się sama i żyjesz sama - tak.

Jeżeli ciągniesz od rodziców kasę na mieszkanie w tym samym mieście, ale kilka ulic dalej, to nie.

Otóż to Nie wspomniałam, bo to wydaje się być oczywiste.

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

Napisane przez takasobie93

A mam pytanie do osob, ktore wyprowadzily sie na studia. Wyprowadzalyscie sie do innych miast? Czy uwazacie ze wyprowadzanie sie gdy studiuje sie w tym miescie, co dom rodzinny, ma sens?

Wszystko zalezy jaka ma sie sytuacja rodzinna i finansowa. Znam ludzi, ktorzy maja fajne uklady z rodzina i milo im sie z nimi zyje. Duza wiekszosc jednak czuje potrzebe, zeby "isc na swoje". Jezeli tylko na to kogos stac, to czemu nie?

[loczek88]

ja mam 24 (praktycznie 25) lat i jestem na drugich studiach magisterskich za granicą. Nadal jestem w pełni zależna finansowo od rodziców. Mam własne fundusze które zdobyłam umową-zleceniem o dzieło, ale sobie odkładam. Decyzją wspólną (z lekka szarżowaną przez rodziców) dopóki ja studiuję to oni mnie sponsorują. Brzmi jak niebo na ziemi i muszę przyznać że trochę tak jest, jednak wynika to tylko ze specyfiki mojego zawodu - dorabiać na studiach sobie mogę nawet całkiem nieźle, ale o pracy mogę tylko pomarzyć. Stąd drugie (ten sam kierunek) studia, które mają "zapełnić" czas do informacji o nowym konkursie na stanowisko, lub/i być szansą na znalezienie czegoś na stałe za granicą. Oczywiście chcę się usamodzielnić jak najszybciej.
Myślę że ten stan nie będzie trwać wiecznie, a największym dla mnie horrorem byłby powrót do domu i mieszkanie z rodzicami. Pewnie za rok stwierdzą że nastąpił moment abym sama o siebie zadbała i to już "your problem"....ale zobaczymy.

[syklamen]

Dla mnie usamodzielnienie się to wyprowadzenie się od rodziców 'na swoje; i nie branie od nich ani grosza, a nie wyjazd ze względu na liceum/do internatu czy na studia, gdzie oni ciągle dokładają do mojego utrzymania.
Niektóre osoby chyba mają trochę błędne pojęcie, co znaczy 'usamodzielnić się'.

Ja ciągle nieusamodzielniona więc się nie wypowiadam. Ale z rodzicami już praktycznie nie mieszkam.

[Candy_lips]

Wstyd się przyznać, ale mam 22 lata i nie jestem niezależna finansowo. Studiowałam i LO miałam blisko, także nie wyprowadzałam się, pracowałam bardziej dorywczo, ciężko mi coś znaleźć stałą pracę, wszędzie te zlecenia i jakoś nie potrzebowali na dłużej, dlatego jeszcze mieszkam z rodzicami, nie mam stałej pracy i intensywnie szukam, zdecydowanie muszę coś ogarnąć. Nadal mieszkam z rodzicami. Jak znajdę pracę na dłużej, to wynajmiemy z moim chłopakiem.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez Candy_lips

Wstyd się przyznać, ale mam 22 lata i nie jestem niezależna finansowo. Studiowałam i LO miałam blisko, także nie wyprowadzałam się, pracowałam bardziej dorywczo, ciężko mi coś znaleźć stałą pracę, wszędzie te zlecenia i jakoś nie potrzebowali na dłużej, dlatego jeszcze mieszkam z rodzicami, nie mam stałej pracy i intensywnie szukam, zdecydowanie muszę coś ogarnąć. Nadal mieszkam z rodzicami. Jak znajdę pracę na dłużej, to wynajmiemy z moim chłopakiem.

Bez przesady. Mam tyle samo lat i nie uważam, ze to wstyd. Większosc ludzi uczacych sie w tym wieku jest nadal na utrzymaniu rodzicow, a ze dzieje sie to 300 km od domu, to nie ma znaczenia.
A jako ze mam dobra uczelnie 15 min od domu, studiuje dziennie, to nie widze potrzeby ruszania sie stad. Usamodzielnie sie jak przyjdzie czas- konczac studia i znajdujac prace, ale to jeszcze pare lat.
Co do studenckiego zyca... nie bardzo rozumiem co sie kryje pod tym
nadzwyczajnego.

Nie znam ani jednej osoby, ktora studiuje dziennie w rodzinnym miescie i nie mieszka z rodzicami.

[Laurelindorenan]

Widzę w takim razie, że ja bardzo późno. Studiowałam w tym samym mieście, więc nie miałam potrzeby wyprowadzać się na studia. Stałą pensję zaczęłam dostawać w wieku 21 lat (po licencjacie), ale w życiu nie wystarczyłaby mi ona na wyprowadzkę i całkowite usamodzielnienie, więc jeszcze przez jakiś czas mieszkałam z mamą i dokładałam się do utrzymania. O jako takiej niezależności finansowej mogę mówić od wieku 23 lat, choć rodzina pomogła mi w opłaceniu czesnego za zaoczne studia magisterskie. Wyprowadziłam się z domu w wieku 26 lat - mieszkanie otrzymałam jako darowiznę od dziadków.

[Candy_lips]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;42862049]Bez przesady. Mam tyle samo lat i nie uważam, ze to wstyd. Większosc ludzi uczacych sie w tym wieku jest nadal na utrzymaniu rodzicow, a ze dzieje sie to 300 km od domu, to nie ma znaczenia.
A jako ze mam dobra uczelnie 15 min od domu, studiuje dziennie, to nie widze potrzeby ruszania sie stad. Usamodzielnie sie jak przyjdzie czas- konczac studia i znajdujac prace, ale to jeszcze pare lat.
Co do studenckiego zyca... nie bardzo rozumiem co sie kryje pod tym
nadzwyczajnego.

Nie znam ani jednej osoby, ktora studiuje dziennie w rodzinnym miescie i nie mieszka z rodzicami. [/QUOTE]

W sumie tak, ale ja studiowałam zaocznie wierząc, że przez ten czas znajdę stałą pracę i dupa.. a rodzice w końcu chcieli żebym studia ukończyła , więc mi trzy lata studiów opłacili. No, ale dam radę, znajdę pracę

[Usmiechnietazakrecona]

Poszłam na studia do zupełnie innego miasta - po pierwsze - prestiż uczelni... a po drugie - lepsze perspektywy w Krakowie niż w moim rodzinnym mieście jeżeli chodzi o pracę. Bo pracy tutaj dużo tylko niestety nie takiej, jakiej byśmy sobie życzyli.

Jakbym studiowała w swoich rodzinnych stronach to mieszkałabym z rodzicami do czasu znalezienia pracy.

[Czekoladowo Kokosowa]

Ja chyba miałam 23 lata. Przeprowadziłam się z chłopakiem. Bo tak chcieliśmy. Ciężko było nam się spotykać, zdecydowanie łatwiej było nam zamieszkać. Żyłam za swoje. Potem drugie też wynajmowane, a teraz już moje mieszkanie (po babci). Tylko, że aktualnie z innym cudownym facetem

[Catjusza]

Miałam 27 kiedy wyprowadziłam się z rodzinnego domu Pracowałam już od kilku lat, odkładałam na wkład własny na swoje em. Nic z własnego mieszkania nie wyszło (jak to w życiu, plany jedno, ich realizacja - drugie), ale do rodziców nie wróciłam. Wiem, że późno, ale dobrze mi było u rodziców

[aer]

Miesiąc po maturze - 18 lat.
Do innego miasta - na studia i do chłopaka.
Od rodziców dostałam na start 1000zł - odkąd się skończyły radzę sobie sama.

[paputek00]

Wyprowadzilam się z domu w wieku 21 lat, pracowałam od 19 roku życia.
Ogólnie nie polecam Znajomi - kasa od rodziców na imprezy i ciuchy, zero zmartwień, a ja miałam w głowie studia, pracę popołudniami, opłacenie rachunków i robienie obiadu. Trochę odstawałam od towarzystwa, bo nie było czasu i kasy na zabawę i tych "studenckich lat" trochę żałuję. Z drugiej strony mogę powiedzieć, że jestem twarda, niezależna i zawsze spadnę na cztery łapy, więc wyszło mi na dobre

[kolorowatecza]

W wieku 20 lat.
Mieszkam z moją TŻ od trzech miesięcy nie biorąc od rodziców ani grosza.
Wszystkie pieniądze na przeprowadzkę i na nowe życie odkładałam razem z TŻ ponad pół roku.
Mimo wielu wyrzeczeń, mimo jedzenia chleba z pasztetem i makaronu na zmianę nigdy w życiu nie chciałabym wrócić do domu.
Samodzielność, brak dozoru, życie po swojemu jest warte wszystkich wyrzeczeń.

[zawiechaczarny]

Można powiedzieć, że usamodzielniłam się w wieku 21 lat. Jak miałam 19 lat wyjechałam na studia, ale na I roku połowę kasy na utrzymanie dostawałam od rodziców. Na II roku już dostawałam do 200 zł miesięcznie od rodziców. A od III roku musiałam radzić sobie sama (studiowałam dziennie). Wiadomo, że do tej pory (mam 24 lata) mama czasem kupi mi coś do mieszkania jak się dowie że czegoś potrzebuję, albo da pieniądze na pociąg powrotny jak ją odwiedzam, ale generalnie utrzymuję się z pracy, no i do niedawna miałam jeszcze stypendia (skończyłam właśnie V rok studiów).

[Mojwa]

Napisane przez takasobie93

A mam pytanie do osob, ktore wyprowadzily sie na studia. Wyprowadzalyscie sie do innych miast? Czy uwazacie ze wyprowadzanie sie gdy studiuje sie w tym miescie, co dom rodzinny, ma sens?

Ja sie wyprowadzilam kilkanascie kilometrow dalej, zeby miec lepszy dojazd i zamieszkac z TZtem. Pomagaja mi rodzice, TZ jest samodzielny finansowo.
Nie uwazam aby to, ze dostaje pieniadze od rodzicow, mieszkajac blisko domu rodzinnego bylo czyms zlym - tym bardziej, ze teraz i tak nasze mieszkanie stoi puste.bo ojciec przeszedl na emeryture i dolaczyl do mojej mamy we Wloszech

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[mogg]

19 lat i tak do 23 roku życia utrzymywałam się sama po czym jak przenosiłam się na studia dzienne z racji trudności kierunku nie dało rady pracować i do końca studiów byłam na utrzymaniu taty. Obecnie skończyłam studia szukam pracy tata pomaga ale już niedługo podpisuję umowę o pracę Tż samodzielny od 2 lat finansowo.

Wyanjmujemu , kupimy mieszkanie po ślubie a do tego jeszcze daaaaleko

[crippled]

24
Najpierw z TŻ mieszkaliśmy u moich rodziców. Jak ustabilizowała się nasza sytuacja finansowa wzięliśmy kredyt na mieszkanie

[vainilla]

20

[_ema_]

Weszłam na ten wątek z nastawieniem, że znajdę tu to co na wizażu oczywiste - wszyscy pracowali już w liceum i gorsza od rodziców nie brali, a zaraz po maturze wyprowadzili się, zakupili własnościowe mieszkanie i ukończyli studia za włąsne pieniądze.
A tu niespodzianka, na dwie strony wątku, są dosłownie 2 wypowiedzi osób, które same utrzymywały się i studiowały jednocześnie.

Napisane przez aer

Miesiąc po maturze - 18 lat.
Do innego miasta - na studia i do chłopaka.
Od rodziców dostałam na start 1000zł - odkąd się skończyły radzę sobie sama.

Napisane przez paputek00

Wyprowadzilam się z domu w wieku 21 lat, pracowałam od 19 roku życia.
Ogólnie nie polecam Znajomi - kasa od rodziców na imprezy i ciuchy, zero zmartwień, a ja miałam w głowie studia, pracę popołudniami, opłacenie rachunków i robienie obiadu. Trochę odstawałam od towarzystwa, bo nie było czasu i kasy na zabawę i tych "studenckich lat" trochę żałuję. Z drugiej strony mogę powiedzieć, że jestem twarda, niezależna i zawsze spadnę na cztery łapy, więc wyszło mi na dobre

Reszta albo częściowo, albo w rodzinnym domu, albo na spółkę z chłopakiem/na utrzymaniu chłopaka.

Gdzie są te wszystkie wizażanki w każdym wątku atakujące, że jak to możliwe studiować i nie utrzymywać się samemu? Gdzie te wszystkie, które pokupowały mieszkania za oszczędności już na początku studiów? Ciekawy obraz wizaża się wyłonił

*nie myślcie, że kpię z tych kobiet, które się usamodzielniły później - wręcz uważam to za oczywiste, że jeśli nie ma się na starcie mieszkania i firmy, to samodzielne życie trzeba wypracować małymi krokami, nikt nie rodzi się dyrektorem. Jestem tylko zaskoczona, bo zupełnie co innego czytałam na forum od początku mojego pobytu

[rembertowa]

wyprowadziłam się od rodziców, gdy miałam 20 lat, mieszkanie zostawił mi dziadek w spadku. Zarabiałam na siebie już wcześniej. Kiedy byłam na studiach rodzice udawali, że wypełniają "obowiązek alimentacyjny", bywało rozmaicie, ale głównie generowali długi (także na moje nazwisko) i problemy.

Nawiasem mówiąc, nie uważam, by korzystanie z alimentów uniemożliwiało nazywanie się samodzielną. Samodzielność to wiele więcej, niż źródło finansowania. Czy jak żyłam ze stypendium i kredytu studenckiego byłam niesamodzielna?

[sistermorphine]

w wieku 16 lat, bo wybrałam liceum w innym mieście. nie było to wprawdzie całkowite usamodzielnienie, z racji tego, że nie pracowałam i dostawałam pieniądze od rodziców. tak jest zresztą nadal. czuję się oczywiście zaradniejsza i silniejsza psychicznie, ale dorosłą nazwę się dopiero po maturze - jak podejmę jakąś pracę i, chociaż częściowo, będę się utrzymywała.

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

A ja mam pytanie, w jakim wieku miałyście mieszkanie własne? Tylko pytam o kredyt, bo majątki po ciotkach i dziadkach, to nie jest dorobienie się mieszkania. Jestem ciekawa, czy wątek mnie podbuduje, że można w tym kraju normalnie żyć, czy pozostało mi załamać ręce

Ja jestem niesamodzielna i pewnie pozostanie tak jeszcze przez kilka lat, bo będę dostawać pieniądze od rodziców, mimo że w domu rodzinnym nie mieszkam.

[Pampalini]

O rany, aż mi wstyd jak czytam niektóre wypowiedzi i pomyślę sobie, że wciąż siedzę "na garnuszku u rodziców" i chwilowo się to nie zmieni. ;p

Mam 23 lata, studiuję dziennie, za pół roku obrona inżynierki, więc pewnie wtedy zacznę kombinować z konkretną robotą. Mieszkam w domu rodzinnym, bo tu też znajduje się moja uczelnia. Samodzielna byłam, ale tylko przez pół roku za granicą, i to było świetne

Po maturze starałam się dorabiać, ale zazwyczaj w okresie letnim, od dłuższego czasu udzielam też korków, co w sumie jest fajną sprawą (i nieźle płatną )

Muszę przyznać, że w moim otoczeniu mogę policzyć na palcach jednej ręki osoby, które są w pełni niezależne i sobie świetnie dają radę... większość wciąż mieszka z rodzicami, owszem - pracuje, ale nie są to kokosy by samemu np. wynająć mieszkanie i się spokojnie utrzymać.