Związek optymisty z pesymistką

[migotka_m]

Wychodzi na to, że jedyną rzeczą, która was łączy jest udany seks.

Wystarczy tylko poczekać aż facet odkryje, że równie udany seks i bardziej spontaniczny (bez kalkulacji czy wypada czy nie) może mieć z osobą, z którą dodatkowo będzie miał radość życia i fajne chwile na co dzień.

[_chocolate]

Ludzie unikają takich osób, które ciągle jęczą i nie pozwalają innym się cieszyć. Z czasem będziesz coraz bardziej zgorzkniała, jak kolejne osoby będą Cię omijać szerokim łukiem. Twojemu chłopakowi musi bardzo zależeć na Tobie, ale nie wiadomo, czy wytrzyma ciągłą zawiść.

[TancerzTango]

Moim zdaniem ten chłopak nie wytrzyma całego życia z taką osobą jak Ty. Ale możesz to zmienić. Na początku poczytaj sobie o DDD i DDA. Może miałaś trudne dzieciństwo i możesz to naprostować. Jeśli nie to możesz poszukać paru książek o pozytywnym myśleniu i zacząć pracę nad sobą.
Jeśli całą winę upatrujesz tylko po stronie faceta, to zerwij z nim jak najszybciej. Mało jest fajnych facetów i szkoda, żebyś blokowała jednego z nich. Inna studentka się ucieszy i nie będzie narzekać, że ma optymistę.

[mary_poppins]

Według mnie nie ma co jechać po nikim tutaj, bo beztroski optymista nie jest z urzędu "lepszą" osobą niż spokojny pesymista.

Autorko, Twój chłopak Cię po prostu wkurza, i to widać. Tak bywa - niektórych irytują spokojni, cisi ludzie, innych wkurzają ci entuzjastyczni i wiecznie zadowoleni. Każda ze stron może mieć swoje racje - dla optymisty pesymista może być histerykiem i nudziarzem, a dla pesymisty optymista może być płytki i nieodpowiedzialny.

Ta obraza za prezent na dzień dziecka była niedojrzała, to fakt. Zgadzam się zdecydowanie z tym, że autorka trochę gra dorosłą, bo świadoma swojej dojrzałości osoba raczej nie focha się o taki prezent. ALE wszystko to zmierza do tego, że ta dwójka kompletnie do siebie nie pasuje, że mają zupełnie różne potrzeby i spojrzenie na życie.

Pierwszy z brzegu przykład: pocieszanie przy problemach, stresujących sytuacjach. Chłopak może odbierać te kryzysy jako kretyńskie, ale starać się pocieszyć autorkę - to jest fajne, godne podziwu. Ale autorka może odbierać takie pocieszanie jako bezsensowne, bo wolałaby np. dojrzałą rozmowę albo po prostu wsparcie, a nie "będzie dobrze" i jakiś małpi taniec na rozbawienie. Ja sama jak mam poważny problem to nie znoszę, gdy ktoś próbuje mnie rozbawić Mam wrażenie, że takie osoby chcą tylko żeby było śmiesznie i żeby atmosfera się poprawiła, że nie obchodzi ich że w środku i tak jest mi źle. Natomiast tacy ludzie mogą uważać, że nie doceniam ich inicjatywy. No i tu dochodzimy do wniosku, że się nie rozumiemy i że w różny sposób postrzegamy świat.

[Minna]

Napisane przez Ravenca

Witam,
od ponad 2 lat jestem w związku z chłopakiem (obecnie jesteśmy na studiach). Ogólnie układa nam się bardzo dobrze, ale czasami objawia się sprzeczność naszych natur: ja jestem pesymistką, często się zamartwiam, smucę, miewam zły humor. Ponadto jestem nieśmiała, nienawidzę się wyróżniać, nienawidze niespodzianek.

Mój chłopak jest moją odwrotnością: zawsze wesoły, „zaraża” uśmiechem innych. Jest wybitnie odważny, ma cięty język, inteligentny. Pełen optymizmu jak nikt inny mi znany.

Problemy pojawiają się, gdy mi coś nie idzie np. na studiach: ja wtedy płaczę, martwię się, a on stara się mnie rozbawić, pokazać, że nie ma się czym martwić. Często okazuje się, że ma rację, ale ja WOLĘ być gotowa na gorsze i nie mieć niespodzianki a on tego NIE ROZUMIE!!

Drażni mnie też, że wszystko mu wychodzi, a on się w ogóle niczym nie przejmuje!

No właśnie dziś znowu się pokłóciliśmy: bo przyszedł do mnie z Kinder niespodzianką na dzień dziecka. Wkurzyłam się, że znów traktuje mnie jak dziecko. Przykro mi, bo wiem, że kilku znajomym dał Kinderki z okazji dnia dziecka i każdy się cieszył, ale ja chcę być kobietą, a nie dzieckiem. Żałuję, że tak się zdenerwowałam, ale to samo się we mnie pojawiło.

Jak mogę sprawić, by on spoważniał?

Czy ja dobrze przeczytałam?? Chcesz komuś odebrać optymizm i radość życia, pozytywne nastawienie??

Nie obraź się, ale poraża mnie to co piszesz. Chłopak okazuje Ci wsparcie, pociesza, a Ty co chcesz?? żeby usiadł i płakał razem z Tobą ??

I te kinderki...serio się o to obraziłaś ?

[Madzialena7]

No niestety tu Ty musisz zastanowić się nad sobą i wyluzować, bo to, że ktoś jest właśnie taki jak on, to bardzo dobrze! Mało jest takich ludzi.

Powiem Ci, że ja do jakiegoś czasu też taka byłam, może nie w takiej skali jak Ty, ale też łatwo było mnie zdenerwować, wszystko widziałam w czarnych kolorach, przejmowałam się na zapas, robiłam problemy z niczego. A mój TŻ jest własnie takim pozytywnym chłopakiem, bezproblemowym, lubi się wygłupiać ale kiedy naprawdę miałam problemy, to wspierał mnie i był przy mnie, wie kiedy trzeba zachować się poważnie.
I jakoś tak sama zaraziłam się trochę tym jego patrzeniem na świat , wyluzowałam na wiele rzeczy, fakt faktem łatwo mnie zdenerwować, bo taki mam charakter, ale on wie jak mnie podejść żeby mój zły humor szybko minął . Nie raz jestem na niego zła i wiem, że powinnam, a ten mnie rozśmiesza, to zaraz jakoś mimowolnie zaczynam się śmiać.. Wkurza mnie to! ale cóż poradzić .

To, że jesteście różni to akurat dobrze, gorzej jakbyście obydwoje byli np. pesymistami albo zbytnimi optymistami. Przeciwieństwa się przyciągają, ale Ty musisz troszkę wyluzować i dać mu się rozweselać.

A o te Kinderki to diametralnie przesadziłaś . Ja tam bym się ucieszyła, ba-uwielbiam kinder niespodziankę. A wiele razy zdarzało się, że TŻ kupował mi lizaka albo misia albo coś takiego i nigdy mi nie przyszło robić mu o to scen. I to nie świadczy o tym, że traktuje Cię jak dziecko, po prostu taki miły gest-to wszystko.

Za wszelką cenę próbujesz być dorosła, a zapytaj siebie samej- czy warto? Czy warto patrzeć na siebie oczami innych, czy warto robić problemy z niczego zamiast wyluzować i iść przez życie z uśmiechem?. Czy warto patrzeć na to jak się powinno zachowywać, zamiast robić to, co tak naprawdę się chce? Co Ci z takiego życia? Z ciągłych ograniczeń, barier-bo tak trzeba, bo tak wypada.. Życie jest ciężkie i trzeba czerpać z niego wszystko co najlepsze, bawić się, pozwolić sobie na szaleństwa, bo nie będziesz miała żadnych wspomnień i Twoje życie okaże się bez sensu.. a nie rozczulać się nad sobą.. Pomyśl nad tym.

[Jolanta 1]

nie wydaje mi się aby to był jakiś problem.Ja ze swoim mężem jestem już ponad 20 lat,ja pesymistka on optymista i jest ok.Ktoś musi się martwić a ktoś musi być osobą,która powie będzie dobrze,nie martw się,trzeba żyć czasami chwilą.Najważniejsze to słuchać siebie nawzajem i zrozumieč uczucia drugiej osoby,bo każdy ma prawo do własnego zdania

[Cherry Blossom Girl]

Za bardzo bierzesz wszystko do siebie.

[falling_rain]

ja się mega zgadzam z MaryPoppins. jeszcze chyba lepiej ujęła, o co mi chodziło na poprzedniej stronie

fakt, może Autorce zdarza się przesadzić (sytuacja z kinderkami), ale mysle że szkopuł tkwi tutaj: jej chlopak najpewniej chce jak najlepiej, oferuje wsparcie i "rozruszanie", ale to nie ten typ wsparcia i rozruszania, który trafiłby do Autorki.
nie ma co oceniać, kto jest "dobry", a kto "zły". są po prostu różni

[Silesian Girl]

autorko, co wydarzyło się w Twoim dzieciństwie, że tak uporczywie starasz się od niego odciąć?
Jeśli było błogie i radosne, czas dojrzeć, a nie odstawiać teatrzyków.
Jak patrzę na Twoje zachowanie, to widzę kilku-letnią dziewczynkę, która w zabawie udaje dorosłą - bo dorosły to nudny ciemny ciuch, powaga, i sztywniactwo.

Jeśli nie ogarniesz swojego ponuractwa, to ten związek długo nie pociągnie...

[PaulinciaKWC]

Napisane przez skazana_na_bluesa

o mamo, padłam. jak mój facet (47 lat!) miał gorszy humor to kupiłam mu jajko niespodziankę. sama mam 25lat i cholera nie obraziłabym się za taki prezent z okazji dnia dziecka!

Wczoraj mialam doła a moj facet wrocil z pracy z pianotworami do kąpieli dla mnie bylam wniebowzieta. Jak bede miec 90lat to moze stwierdze ze jestem za stara.

[nadijka]

Ja tu nawet nie widzę podziału na optymistę i pesymistkę. Pesymista, nawet, gdy widzi życie w czarnych barwach, jest w stanie docenić miłe gesty, okazywanie uczuć przez drugą osobę. Ty, sądząc po Twoim opisie, po prostu jesteś czepiasz się i strzelasz focha - pytanie jaki jest tego powód. Jak Ty byś się czuła, gdybyś zabrała chłopaka, no nie wiem, do opery (nie wiem co robią "prawdziwi" dorośli ludzie ), a on w nagrodę by się na Ciebie obraził? Po co masz zmieniać człowieka, nie lepiej znaleźć osobę, która będzie nadawała na tych samych falach?

[Kolor Bzu]

Moim zdaniem za bardzo się autorki czepiacie. Nie wszyscy muszą być radośni, podskakujący, otwarci i z poczuciem humoru.
Autorka nie robi niczego złego, jest jaka jest i nie to jest problemem. Lubi ubuerać się klasycznie i w stonowane kolory, woli rozmawiać poważnie niż się wygłupiać, nie lubi infantylnych prezentów- ma do tego pełne prawo, to nie znaczy że jest od razu gorsza.
Ona po prostu nie pasuje do swojego faceta. Ale taki pojazd jaki urządziłyście to przesada.

[Hibiku]

Napisane przez Kolor Bzu

Moim zdaniem za bardzo się autorki czepiacie. Nie wszyscy muszą być radośni, podskakujący, otwarci i z poczuciem humoru.
Autorka nie robi niczego złego, jest jaka jest i nie to jest problemem. Lubi ubuerać się klasycznie i w stonowane kolory, woli rozmawiać poważnie niż się wygłupiać, nie lubi infantylnych prezentów- ma do tego pełne prawo, to nie znaczy że jest od razu gorsza.
Ona po prostu nie pasuje do swojego faceta. Ale taki pojazd jaki urządziłyście to przesada.

tu nie chodzi o to że wszyscy muszą być radośni i podskakujący i w kolorowych fatałaszkach... tu chodzi o odrobinę szacunku do partnera i jego starań - na głupią kinder niespodziankę wystarczy odpowiedzieć "dziękuję" bez żadnego entuzjazmu i olać temat, można się nosić w takie stroje jakie się lubi - ale nie robić obrazy stanu, gdy okazuje się, że partnerowi podobają się inne, spojrzeć na partnera i zastanowić się dlaczego jemu wychodzi, a jej nie (ponownie zamiast mieć do niego o to żal). Pomijam już ociekające pozerstwo "jezdem taka dorozła" i tupanie nózią... tu nie chodzi o krytykę innego podejście do życia dla zasady - tu chodzi o uprzykrzanie innym życia swoim zachowaniem.

Sama jestem typową pesymistką rozkładającą wszystkie problemy na czynniki pierwsze, mam partnera, który zamiast ze mną rozpaczać i dyskutować jak jest źle, próbuje mnie rozbawić. Długo mnie to wkurzało... ale wystarczy dać sobie szansę - z poważnych rozmów kiedy jest się poirytowanym i tak nic nie wyjdzie, problemy najlepiej rozwiązywać bez skrajnych stanów emocjonalnych. Często okazuje się, że te kolorowe radosne ptaki w trakcie normalnej rozmowy nie są tak "bezrefleksyjne" jak się im lubi zarzucać, po prostu nie potrafią działać pod wpływem chmury gradowej, która bombarduje wszystko i żaden (nawet racjonalny) pomysł nie ma szansy dotrzeć. Pesymiści lubią uważać się za refleksyjnych, dojrzałych i mądrze analizujących, a w praktyce umartwianie się nie ma z tym nic wspólnego - o tylko kreowanie swojej własnej alternatywnej rzeczywistości.

[Kolor Bzu]

Napisane przez Hibiku

tu nie chodzi o to że wszyscy muszą być radośni i podskakujący i w kolorowych fatałaszkach... tu chodzi o odrobinę szacunku do partnera i jego starań - na głupią kinder niespodziankę wystarczy odpowiedzieć "dziękuję" bez żadnego entuzjazmu i olać temat, można się nosić w takie stroje jakie się lubi - ale nie robić obrazy stanu, gdy okazuje się, że partnerowi podobają się inne, spojrzeć na partnera i zastanowić się dlaczego jemu wychodzi, a jej nie (ponownie zamiast mieć do niego o to żal). Pomijam już ociekające pozerstwo "jezdem taka dorozła" i tupanie nózią... tu nie chodzi o krytykę innego podejście do życia dla zasady - tu chodzi o uprzykrzanie innym życia swoim zachowaniem.

Sama jestem typową pesymistką rozkładającą wszystkie problemy na czynniki pierwsze, mam partnera, który zamiast ze mną rozpaczać i dyskutować jak jest źle, próbuje mnie rozbawić. Długo mnie to wkurzało... ale wystarczy dać sobie szansę - z poważnych rozmów kiedy jest się poirytowanym i tak nic nie wyjdzie, problemy najlepiej rozwiązywać bez skrajnych stanów emocjonalnych. Często okazuje się, że te kolorowe radosne ptaki w trakcie normalnej rozmowy nie są tak "bezrefleksyjne" jak się im lubi zarzucać, po prostu nie potrafią działać pod wpływem chmury gradowej, która bombarduje wszystko i żaden (nawet racjonalny) pomysł nie ma szansy dotrzeć. Pesymiści lubią uważać się za refleksyjnych, dojrzałych i mądrze analizujących, a w praktyce umartwianie się nie ma z tym nic wspólnego - o tylko kreowanie swojej własnej alternatywnej rzeczywistości.

Rozumiem. Niemniej nie widzę powodu dla którego dziewczyna ma na siłę nie irytować się z powodu jej zdaniem głupich prezentów czy zachowań.
Chłopak się stara ale autorka oczekuje innego rodzaju starań. Może zacisnąć zęby i się przyzwyczaić, albo znaleźć kogoś z kim będzie lepiej dopasowana.

Wysłane z mojego C1905 przy użyciu Tapatalka

[Hibiku]

Napisane przez Kolor Bzu

Chłopak się stara ale autorka oczekuje innego rodzaju starań. Może zacisnąć zęby i się przyzwyczaić, albo znaleźć kogoś z kim będzie lepiej dopasowana.

I w tym tkwi problem, autorka nie chce żadnej z tych opcji - ona chce JEGO zmienić, a nie siebie lub sytuację. Stąd ten hejt na nią. Na siłę chce być z osobą która jej nie pasuje i na siłę chce tę osobę zmienić na własną modłę.

[emeczka]

Napisane przez niebieskie_oczko

Też dostałam wczoraj kinder niespodziankę i byłam zła..... na to, że miałam zabawkę składaną a nie figurkę

<ciach>

przecież składane są najlepsze...


Autorko, Tak naprawdę opcje są dwie: albo uda Wam się wypracować złoty środek albo się rozstaniecie, bo albo Ty nie wytrzymasz ilości optymizmu, albo on - pesymizmu i narzekactwa.

Chcesz rady, oto rada: naucz się od niego tej lekkości, bo tak o wiele łatwiej żyć. Naucz się śmiać z siebie, nie traktować życia AŻ tak serio, robić głupie rzeczy. A jego poproś o to, by zamiast prób rozśmieszania wspierał Cię inaczej, skoro tak bardzo Cię to wkurza.
Ale w pierwszej kolejności pozbądź się zawiści, jaką czujesz, gdy myślisz o sukcesach swojego chłopaka, zwłaszcza tych nieokupionych stresem i zamartwianiem się, to bardzo złe uczucie.

A już tak na marginesie.. Dziewczyna/ kobieta na zdjęciu poniżej wygląda pięknie, we wzorzystej, zwiewnej sukience. Nic w tym infantylnego.

http://sukienki-letnie.pl/wp-content...a-sukienka.jpg

[Minna]

autorka ma ogólnie jakiś dziwny obraz dojrzałości sztywny, szary, smutny, pozbawiony poczucia humoru...dojrzałość dla niej to umartwianie się, tymczasem radość życia i optymistyczne podejście do świata nie przeszkadza wcale w byciu odpowiedzialnym i w poważnym podchodzeniu do problemów

[mrofka89]

Wygląda to tak jakby autorka nie lubiła swojego chłopaka, jakby działał jej na nerwy a jak wiadomo wtedy wszystko zdecydowanie bardziej wkurza i nawet niespecjalnie się wyolbrzymia.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.