Chłodne dni, co zrobić?

[PaulinciaKWC]

[1=eae59dc78e1e9e84c064a10 ad74dde2dd7f297a0_6313dc7 3a6c64;47010897]Widzisz, ja mam w ciagu dnia wiele spraw na glowie - praca caly dzien, a po pracy rózne inne obowiazki. Gdyby facet domagal sie i chcial dzwonic do mnie codziennie wiecej niz 2-3 razy na dzien po kilkanascie minut, to tez by mnie to zaczelo meczyc. Nie znam jego sytuacji osobistej, to sie dokladnie nie wypowiem. Pisze jak ja mam i jak ja bym zareagowala.[/QUOTE]

Ja nawet jak licze z nudow źdźbla trawy za oknem to gadka przez tel mnie drazni. Jak dzwonimy do siebie to na 3min i pa

---------- Dopisano o 15:32 ---------- Poprzedni post napisano o 15:26 ----------

W weekendy tez pracujecie?

[Neapoli]

Po 2, 3 latach mija zauroczenie, zakochanie i albo rodzi się prawdziwa miłość albo nie i ludzie się rozstaja.
Po takim czasie opadają też 'klapki' z oczu i ludzie również dostrzegają swoje wady

[amelie6677]

Naprawdę dziękuję Wam wszystkim za wsparcie i odpowiedzi. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy w tym momencie
A wiecie jak to jest... czasem nie ma się nawet komu wygadać.

Właśnie mi uświadomiłyście, że te weekendowe spotkania to strasznie mało jak na taki okres trwania związku. On studiuje na uniwersytecie medycznym, bardzo dużo się uczy i w tygodniu tylko to go praktycznie pochłania. Ma oczywiście znajomych, ale rzadko się z nimi widuje, a jak już ustalimy coś większego to wychodzimy razem.
Kiedyś już rozmawialiśmy o tym, że widzimy się za mało i chciałabym go mieć więcej obok siebie. Zareagował dość ostro, powiedział, że on też się stara, robi co może i rezygnuje z wielu rzeczy żebyśmy mogli się zobaczyć, ALE on ma naukę, nie może się ze mną widzieć codziennie i tego typu rzeczy.
Na początku przekonało mnie to i nie zwracałam już uwagi. Chociaż bardzo mnie to bolało, gdy mówił, że jestem u niego na pierwszym miejscu, najważniejsza, a rzeczywistość szła swoją drogą. Wtedy cicho tłumiłam w sobie smutek i żal, ale już nie mówiłam nic o tym.

Czasem dzwonię do niego i mówię mu, że może na spacer byśmy poszli, albo na lody jakieś, ale i tak nie widzę na to za bardzo szans. Odpowiada, że "zobaczymy" i najczęściej kończy się na niczym... Bo nauka, bo dom, bo zmęczony...

Nie wiem już kompletnie co dalej robić
Wczoraj znów troszkę się popsztykaliśmy na wieczór i obrażeni poszliśmy spać. Dziś dzwonię po południu spytać jak się czuję to rozmawialiśmy jak obcy ludzie. To jest po prostu straszne...

[AniolDobra]

Mam tak samo jak on, po prostu jest typem samotnika i potrzebuje pobyc sam od czasu do czasu

[nadijka]

Weszłam, bo myślałam, że będzie dyskusja o tym, czy wypada w czerwcu w kominku palić, a tu zonk
Może TŻ złapał po prostu kryzys po kilku latach bycia razem? Swoją drogą, dziwne, że planowaliście ślub widując się tak naprawdę weekendowo...

[uzunia]

Chłopak wyraźnie CI powiedział,że źle się czuje w związku .Sądze jednak,że nie ma jaj aby pierwszy zerwać

[skazana_na_bluesa]

zanim zdecydujecie się na ślub - pomieszkajcie ze sobą trochę.

[laisla]

Ok, musi dużo siedzieć nad książkami ale nie moglibyście razem pospędzać wtedy czas, to znaczy być ze sobą, ale każde z Was robiłoby swoje? Tak ludzie spędzają czas gdy są dłużej razem, nie sposób angażować czyjąś uwagę cały czas na sobie nawzajem..a Wy tak to jakoś zorganizowaliście dziwnie przez tak długi czas że żyjecie jakby obok siebie, a nie ze sobą. Tak, razem nie mieszkacie ale fajnie byłoby pobyć po prostu ze sobą dłużej, tak normalnie, bez organizowania czegoś szczególnego. Wyobrażasz sobie coś takiego w ogóle? że on na przykład siedzi sobie w swoim świecie i uczy się, a Ty robisz coś sama, jednak jesteście razem, spędzacie razem dzień..

[klempaa]

Napisane przez amelie6677

Naprawdę dziękuję Wam wszystkim za wsparcie i odpowiedzi. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy w tym momencie
A wiecie jak to jest... czasem nie ma się nawet komu wygadać.

Właśnie mi uświadomiłyście, że te weekendowe spotkania to strasznie mało jak na taki okres trwania związku. On studiuje na uniwersytecie medycznym, bardzo dużo się uczy i w tygodniu tylko to go praktycznie pochłania. Ma oczywiście znajomych, ale rzadko się z nimi widuje, a jak już ustalimy coś większego to wychodzimy razem.
Kiedyś już rozmawialiśmy o tym, że widzimy się za mało i chciałabym go mieć więcej obok siebie. Zareagował dość ostro, powiedział, że on też się stara, robi co może i rezygnuje z wielu rzeczy żebyśmy mogli się zobaczyć, ALE on ma naukę, nie może się ze mną widzieć codziennie i tego typu rzeczy.
Na początku przekonało mnie to i nie zwracałam już uwagi. Chociaż bardzo mnie to bolało, gdy mówił, że jestem u niego na pierwszym miejscu, najważniejsza, a rzeczywistość szła swoją drogą. Wtedy cicho tłumiłam w sobie smutek i żal, ale już nie mówiłam nic o tym.

Czasem dzwonię do niego i mówię mu, że może na spacer byśmy poszli, albo na lody jakieś, ale i tak nie widzę na to za bardzo szans. Odpowiada, że "zobaczymy" i najczęściej kończy się na niczym... Bo nauka, bo dom, bo zmęczony...

Nie wiem już kompletnie co dalej robić
Wczoraj znów troszkę się popsztykaliśmy na wieczór i obrażeni poszliśmy spać. Dziś dzwonię po południu spytać jak się czuję to rozmawialiśmy jak obcy ludzie. To jest po prostu straszne...

Kopnąć w poślady, bo to już jest agonia związku.
I wiesz co, powiem Ci z własnego doświadczenia: na lekarskim (bo domyslam sie, że to go tak pochlania) da się mieć życie osobiste. Ba, ja nie dość, że mam życie osobiste, dom o który wspólnie z TŻtem dbamy, to jeszcze 3 psy, pracę i czas na hobby. A jesli musi się ciągle uczyć to moze po prostu powinien pomyśleć o innych studiach, bo co, do konca zycia tak będzie?