Czy poświęcić swoje życie dla kogoś?

[noriscdua]

Ja na twoim miejscu rozstałabym się z mężem i zaczęła związek z kimś kogo naprawde kochasz, w twoim przypadku to przyjaciel. Bo po co męczyć się i być wiecznie rozczarowaną?

[Arabella9]

w tytule to pytanie retoryczne, prawda?

ja bym wiała jak najszybciej, ale nie do tego drugiego. lepiej odejść i uczciwie zacząć nowe życie niż męczyć to dalej , bo tak wypada.

[marleee]

powoli dojrzewam do tej decyzji.

To chyba najgorsze święta w moim życiu. I jeszcze awantura z mężem przy mojej siostrze. Najgorsze, bo spotykam się z całą jego rodziną, która mnie bardzo lubi. Chciałabym wyprowadzić się do rodziców.

[201605161428]

Napisane przez SALIX

to według Ciebie naprawdę usprawiedliwia wrzaski, wyzwiska i wyśmiewanie się z problemu bo kochający mąż powinien chyba być oparciem, starać się zrozumieć, jak lekarka coś mówi to chociaż zainteresować się tematem zamiast nazywać ludzi, którzy chodzą do psychiatry nienormalnymi, którym &*@^* Więc ja się pytam: gdzie ta jego wielka miłość i wrażliwe serduszko, którego mu autorka tak bardzo nie chce złamać?

A na go troche rozumiem. Mam w najblizszym otoczeniu osobe leczaca sie na depresje. I wiem jak cholernie to wykancza otoczenie. Czasem mam tak strasznie dosc, ze gdybym nie trzasnela drzwiami i wyszla na pare godzin, to zapewne przeszlabym do rekoczynow. Czasem krzycze, czasem w skrajnej rozpaczy nazwe "wariatka", co nie oznacza, ze jej nie kocham, po prostu to strasznie niszczy psychicznie takze najblizszych.

[marleee]

Rzadko się zdarzają powroty do wątku, ale ja chciałabym napisać czy sprawa się rozwiązała czy jest gorzej.

Wyprowadziłam się od męża kilka dni temu. Przez ostatnie trzy miesiące udało mi się wygrać z depresją, ale w takiej sytuacji wróciła ze zdwojoną siłą. Czuję się jak ostatni potwór, bezwzględna osoba, która krzywdzi okrutnie dobrego człowieka. Mój mąż błaga żebym wróciła. Ja płaczę w kółko od kilku dni, bo widzę jego twarz jak wychodziłam z domu z rzeczami. Już dwie ulice dalej zaczęłam tęsknić za domem, który musiałam zostawić. Nagle wydaje mi się, że w domu miałam wszystko - zwierzęta, opiekę, spokój, ciszę i poczucie bezpieczeństwa.
A teraz nie mam nic.

A nie, mam. Przyjaciela, który stał się miłością i planuje ze mną całe życie. Tylko co to za szczęście zbudowane na ruinie czyjegoś szczęścia, nawet jeśli ten ktoś nie widzi, że było całkowicie pozorne?

Nie wiem co mam dalej robić...

[kennedy]

Napisane przez marleee

Rzadko się zdarzają powroty do wątku, ale ja chciałabym napisać czy sprawa się rozwiązała czy jest gorzej.

Wyprowadziłam się od męża kilka dni temu. Przez ostatnie trzy miesiące udało mi się wygrać z depresją, ale w takiej sytuacji wróciła ze zdwojoną siłą. Czuję się jak ostatni potwór, bezwzględna osoba, która krzywdzi okrutnie dobrego człowieka. Mój mąż błaga żebym wróciła. Ja płaczę w kółko od kilku dni, bo widzę jego twarz jak wychodziłam z domu z rzeczami. Już dwie ulice dalej zaczęłam tęsknić za domem, który musiałam zostawić. Nagle wydaje mi się, że w domu miałam wszystko - zwierzęta, opiekę, spokój, ciszę i poczucie bezpieczeństwa.
A teraz nie mam nic.

A nie, mam. Przyjaciela, który stał się miłością i planuje ze mną całe życie. Tylko co to za szczęście zbudowane na ruinie czyjegoś szczęścia, nawet jeśli ten ktoś nie widzi, że było całkowicie pozorne?

Nie wiem co mam dalej robić...

szkoda ze tak dlugo sie zbieralas.

Co dalej? pozew, rozwod. I nowe zycie. A z wyrzutami sumienia bedziesz musiala sobie poradzic.

[watchout]

Napisane przez marleee

Rzadko się zdarzają powroty do wątku, ale ja chciałabym napisać czy sprawa się rozwiązała czy jest gorzej.

Wyprowadziłam się od męża kilka dni temu. Przez ostatnie trzy miesiące udało mi się wygrać z depresją, ale w takiej sytuacji wróciła ze zdwojoną siłą. Czuję się jak ostatni potwór, bezwzględna osoba, która krzywdzi okrutnie dobrego człowieka. Mój mąż błaga żebym wróciła. Ja płaczę w kółko od kilku dni, bo widzę jego twarz jak wychodziłam z domu z rzeczami. Już dwie ulice dalej zaczęłam tęsknić za domem, który musiałam zostawić. Nagle wydaje mi się, że w domu miałam wszystko - zwierzęta, opiekę, spokój, ciszę i poczucie bezpieczeństwa.
A teraz nie mam nic.

A nie, mam. Przyjaciela, który stał się miłością i planuje ze mną całe życie. Tylko co to za szczęście zbudowane na ruinie czyjegoś szczęścia, nawet jeśli ten ktoś nie widzi, że było całkowicie pozorne?

Nie wiem co mam dalej robić...

Na co dzień jestem twardzielem, ale w takiej sytuacji też byłoby mi niewysłowienie ciężko. Nie da się zrobić czegoś takiego bez zachowania się jak "bezwzględny potwór". Po prostu w życiu czasem trzeba zachować się jak sk...., ale to tylko w pierwszej chwili tak wygląda. Z perspektywy czasu wyjdzie to na dobre i Tobie i jemu, a on też kiedyś będzie wdzięczny, że miałaś odwagę odejść i nie uległaś jego prośbom, żeby wrócił. Nie da się być w życiu zawsze miłym i dobrym dla każdego, zranienie drugiej osoby jest czasem nieuniknione. W moich oczach jesteś teraz bardzo silną osobą, życzę Ci żeby Ci się wszystko ułożyło, nie poddawaj się. Nie tęsknij za pozornym szczęściem. Patrz całościowo na to co zyskujesz.

[kyammi]

A nie myślałaś o terapii? Moja koleżanka była w takiej sytuacji, i po dwuletniej terapii zdecydowała się na rozwód. Tylko że oni mają dziecko...

Ja uważam, że trzeba próbować do końca, szczególnie jeśli chodzi o małżeństwo. Być może nic się już nie da zrobić, ale chociaż obydwoje bylibyście mądrzejsi. Bo z jakichś powodów weszliście w ten związek... I może ten przyjaciel jest miłą odskocznią od rzeczywistych problemów. Ale to jest moje podejście, musisz sama zdecydować.

[tobi1654]

Popełniłaś straszną głupotę wychodząc za niego za mąż , nie będąc pewna swoich uczuć. Nie marnuj życia sobie i temu człowiekowi. Miej odwagę zakończyć to, bo inaczej Ty i on będziecie całe życie nieszczęśliwi. A prędzej, czy później i tak dojdzie do zdrady.

[201607040940]

Napisane przez marleee

Rzadko się zdarzają powroty do wątku, ale ja chciałabym napisać czy sprawa się rozwiązała czy jest gorzej.

Wyprowadziłam się od męża kilka dni temu. Przez ostatnie trzy miesiące udało mi się wygrać z depresją, ale w takiej sytuacji wróciła ze zdwojoną siłą. Czuję się jak ostatni potwór, bezwzględna osoba, która krzywdzi okrutnie dobrego człowieka. Mój mąż błaga żebym wróciła. Ja płaczę w kółko od kilku dni, bo widzę jego twarz jak wychodziłam z domu z rzeczami. Już dwie ulice dalej zaczęłam tęsknić za domem, który musiałam zostawić. Nagle wydaje mi się, że w domu miałam wszystko - zwierzęta, opiekę, spokój, ciszę i poczucie bezpieczeństwa.
A teraz nie mam nic.

A nie, mam. Przyjaciela, który stał się miłością i planuje ze mną całe życie. Tylko co to za szczęście zbudowane na ruinie czyjegoś szczęścia, nawet jeśli ten ktoś nie widzi, że było całkowicie pozorne?

Nie wiem co mam dalej robić...

zanim zwiążesz się z przyjacielem - idź na terapię, wylecz się. Bo może wpadasz z jednego kiepskiego związku w drugi...

[ricca166]

Serio uważasz, że nic z sytuacją nie możesz zrobić, czy tak sobie wmówiłaś,bo ci tak wygodnie? Jak dla mnie to jesteś typ, który nie puści jednej gałęzi, a już chwyta drugiej. Gdzie tu czas na przeanalizowanie tego czego się chce, być może też swojego zachowania, bo w Twoim robieniu z siebie męczennicy zdecydowanie coś nie halo

[cleopadra]

Napisane przez marleee

Rzadko się zdarzają powroty do wątku, ale ja chciałabym napisać czy sprawa się rozwiązała czy jest gorzej.

Wyprowadziłam się od męża kilka dni temu. Przez ostatnie trzy miesiące udało mi się wygrać z depresją, ale w takiej sytuacji wróciła ze zdwojoną siłą. Czuję się jak ostatni potwór, bezwzględna osoba, która krzywdzi okrutnie dobrego człowieka. Mój mąż błaga żebym wróciła. Ja płaczę w kółko od kilku dni, bo widzę jego twarz jak wychodziłam z domu z rzeczami. Już dwie ulice dalej zaczęłam tęsknić za domem, który musiałam zostawić. Nagle wydaje mi się, że w domu miałam wszystko - zwierzęta, opiekę, spokój, ciszę i poczucie bezpieczeństwa.
A teraz nie mam nic.

A nie, mam. Przyjaciela, który stał się miłością i planuje ze mną całe życie. Tylko co to za szczęście zbudowane na ruinie czyjegoś szczęścia, nawet jeśli ten ktoś nie widzi, że było całkowicie pozorne?

Nie wiem co mam dalej robić...

Zle robisz wiazac sie z kims innym,powinnas dac sobie czas na poukladanie wszystkiego.Przez pewnien czas powinnas byc sama bez meskiego ramienia.

[ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d386552d742cc4ca]

Treść usunięta

[cleopadra]

Napisane przez ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d 386552d742cc4ca

Treść usunięta

dodam jeszcze ze nowy facet potraktuje Ciebie tak jak Ty exa

[marleee]

dziękuję Wam za odpowiedzi.

Napisane przez ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d 386552d742cc4ca

Treść usunięta

przecież wiem to wszystko. Uważam, że jestem najgorszą osobą na świecie i nie zasługuję na nic. I co mam zrobić? Powiesić się? Bardzo bym chciała.

Napisane przez cleopadra

dodam jeszcze ze nowy facet potraktuje Ciebie tak jak Ty exa

Ja przynajmniej nigdy nikomu źle nie życzę.

[kalincia]

Napisane przez cleopadra

dodam jeszcze ze nowy facet potraktuje Ciebie tak jak Ty exa

Czyli rozstanie się kulturalnie, gdy przestanie kochać?? To nieźle w porównaniu z wieloma, którzy latami jadą na dwa fronty albo żyją obok, bez emocji i nic z tym nie robiąc.
Skąd jednak ta pewność, że tak się stanie? Bo ty byś tak chciała życzyć autorce?

---------- Dopisano o 18:08 ---------- Poprzedni post napisano o 18:05 ----------

Napisane przez marleee

dziękuję Wam za odpowiedzi.



przecież wiem to wszystko. Uważam, że jestem najgorszą osobą na świecie i nie zasługuję na nic. I co mam zrobić? Powiesić się? Bardzo bym chciała.




Ja przynajmniej nigdy nikomu źle nie życzę.

Kobieto! Nie jesteś najgorsza, jesteś normalna. Po co miałaś trwać w związku z kimś, kto był ci bratem, a nie ukochanym mężczyzną?
Teraz źle się czujesz i boisz się przyszłości, ale niczego nie żałuj. Całe życie czułabyś się jak w więzieniu. I w końcu zaczęłabyś zdradzać. Z potrzeby poczucia się atrakcyjną, z potrzeby zakochania, z potrzeby bycia adorowaną, a nie traktowaną jak kumpela. I sama zobaczysz za jakiś czas, stwierdzisz, że dobrze zrobiłaś.

---------- Dopisano o 18:15 ---------- Poprzedni post napisano o 18:08 ----------

Nie pozwól się zdołować tym, którzy oceniają cię źle. Ty masz rację i zrobiłaś dobrze.
Jak układają się relację z tym drugim? A właściwie już pierwszym?
Nie przesadź z tymi wyrzutami sumienia i tęsknotą przy nim, bo pomyśli, że już ci na nim nie zależy i żałujesz tego, co zrobiłaś, a przecież tak nie jest. Lepiej odejść z zimnego związku niż trwać bez emocji bo miło i zacisznie. Zresztą, brzy takim trybie życia, jaki prowadziliście (brak czułości, seksu, bliskości), jak nie ty, to on by pękł za parę lat. Tylko nie wiadomo, czy by się zachował tak fair, jak ty, odchodząc, gdy się zakocha.

[marleee]

Napisane przez kalincia

C

Nie pozwól się zdołować tym, którzy oceniają cię źle. Ty masz rację i zrobiłaś dobrze.
Jak układają się relację z tym drugim? A właściwie już pierwszym?
Nie przesadź z tymi wyrzutami sumienia i tęsknotą przy nim, bo pomyśli, że już ci na nim nie zależy i żałujesz tego, co zrobiłaś, a przecież tak nie jest. Lepiej odejść z zimnego związku niż trwać bez emocji bo miło i zacisznie. Zresztą, brzy takim trybie życia, jaki prowadziliście (brak czułości, seksu, bliskości), jak nie ty, to on by pękł za parę lat. Tylko nie wiadomo, czy by się zachował tak fair, jak ty, odchodząc, gdy się zakocha.

dziękuję za te słowa
Na razie z tym drugim (nie-mężem) wszystko układa się idealnie. Momenty z nim to jedyne, które uwalniają mnie od nerwicy. Chociaż oboje jesteśmy obciążeni potwornymi wyrzutami sumienia, staramy się jakoś żyć.

[kalincia]

Napisane przez marleee

dziękuję za te słowa
Na razie z tym drugim (nie-mężem) wszystko układa się idealnie. Momenty z nim to jedyne, które uwalniają mnie od nerwicy. Chociaż oboje jesteśmy obciążeni potwornymi wyrzutami sumienia, staramy się jakoś żyć.

Autorko, odeszłam do innego po 9 latach związku, z czego kilka ostatnich takich, jak twoje. Poczucie bezpieczeństwa - raczej tak, przyjaźń - raczej tak, wzajemna pomoc - tak, namiętność, miłość - raczej nie, w zasadzie bez seksu, bliskości, poczucia bycia atrakcyjną kobietą, pożądaną, adorowaną.
Odeszłam do innego, on odszedł od wieloletniej partnerki. Jesteśmy szczęśliwą parą od 8 lat, i żadnego elementu w naszym związku (juz małżeństwie) nie brakuje. Piszę o tym, żebyś wiedziała, że moje słowa wynikają z doświadczeń, a nie z teoretyzowania, jak to powinno być zgodnie z "moralnością" wedle której powinnaś trwać wiernie u boku męża, bo tak. . Wam też się uda, gdy emocje opadną, to z byłym możesz nawet pozostać w przyjaźni, czyli w układzie, który tak naprawdę mieliście do tej pory, tylko nazywaliście to inaczej. Buduj nowy związek na podstawie doświadczeń z poprzedniego, nie popełniaj tych samych błędów, bierz i dawaj czułość, namiętność, uwagę, zaufanie, a będzie dobrze.
W nosie miej głupie krakanie innych.
A nawet, gdyby się wam nie udało, nie żałuj, że odeszłaś poprzedniego układu. Poczucie bezpieczeństwa i "mała stabilizacja" to nie wszystko, a raczej to niewiele bez innych elementów związku.

[kennedy]

autorko troche krytyki ci nie zaszkodzi. trzeba uniec ja przyjac i nazwac rzeczy po imieniu.

[kalincia]

I jeszcze dodam. Nigdy dla nikogo nie wolno poświęcać siebie i swojego życia. Poświęcać się - czyli robić coś, chociaż tego nie chcesz, bo uważasz, że powinnaś. Nie! A już na pewno nie w przypadku decyzji odejść czy nie.

[kalincia]

Hej, autorko? Planujecie zamieszkać razem?

[marleee]

Napisane przez kennedy

autorko troche krytyki ci nie zaszkodzi. trzeba uniec ja przyjac i nazwac rzeczy po imieniu.

Oczywiście, że tak. Tylko ja w tej chwili nie potrafię myśleć racjonalnie. Zdaję sobie doskonale sprawę z moich błędów, ale też rozgrzebywanie tego jest ponad moje siły. Chcę iść naprzód i nie oglądać się wstecz. Jaka droga by to nie była.

Jakby ktoś przyszedł i nazwał mnie zdradziecką szmatą to oczywiście miałby rację, tylko czy to by coś zmieniło?

Napisane przez kalincia

Hej, autorko? Planujecie zamieszkać razem?

Dziękuję jeszcze raz za poprzednie posty, Twoje słowa są jak balsam na duszy

Jeżeli chodzi Ci o tego drugiego, to na razie nie. Jest dużo za wcześnie na takie kroki. Powinnam pobyć sama, zamierzam też rozpocząć intensywną psychoterapię.

Zabawne, że przez wiele miesięcy depresji nie czułam zupełnie nic, wszystko było mi totalnie, kompletnie obojętne. A teraz nagle czuję dwa ogromne uczucia - żal za dawnym życiem i chęć pocieszenia męża oraz miłość do tego drugiego i strach, że to mogłoby się zakończyć.

[kalincia]

Nie ulegaj chęci pocieszania męża, bo stracisz tego drugiego. Lepiej złoż pozew o rozwód, to kolejny naturalny krok w tej sytuacji.

[Mileva_]

Napisane przez cleopadra

dodam jeszcze ze nowy facet potraktuje Ciebie tak jak Ty exa

Dokładnie, karma wraca Teraz może nie, ale za kilkanaście lat dla dwudziestoletniej dziuni...

[kalincia]

Napisane przez Mileva_

Dokładnie, karma wraca Teraz może nie, ale za kilkanaście lat dla dwudziestoletniej dziuni...

Karma to wraca mojemu kotu. Po jedzeniu.
Niewiarygodne, jakie powodzenie ma to powiedzonko. A bez podstaw.
Gdybyż jednak nawet tak było, co takiego strasznego zrobiła autorka? Czyż nie to, co wielokrotnie radzono tutaj innym, jako jedyne sensowne rozwiązanie? Czyli - kiedy czujesz, że nie chcesz z kimś być, miłości nie ma, poznałeś/poznałaś kogoś, przy kim wreszcie serce drży i kto traktuje cię, jak atrakcyjnego/atrakcyjną osobę - odejdź najpierw, a nie jedź na 2 fronty, nie zdradzaj..
Ona odeszła.
A co do dwudziestoletniej dziuni, to może się zdarzyć każdej, że jej chłop tak zrobi po latach, nie musisz, Milewo sama od kogoś odejść, żeby twojemu facetowi tak właśnie odbiło. Bowiem bywa tak również wtedy, gdy partnerka nikogo nie zostawiła w przeszłości i kocha partnera wierną, czułą miłością. Jakie wcześniejsze wydarzenia pozwolą w takiej sytuacji obarczyć winą tę niezbadaną "karmę", która "zawsze wraca"? To, że zabrała koledze misia w przedszkolu, a przykład?

[Malagenia]

Rzadko pisze, ale teraz nie wytrzymam Nie wiem czemu tak dowalacie autorce? Widać wyszła zbyt młodo za mąż, źle się rozeznała w swoich uczuciach itd, co jest przykre, ale tak niestety czasem bywa. Jak poznała kogoś innego, to nie rzuciła się w romans tylko zakończyła związek i w dodatku ma wyrzuty sumienia, a wy piszecie jakbyście chciały, żeby ją chłop zostawił. No nie rozumiem.

[kalincia]

Masz rację, to samo pisałam. Ale wielu przeszkadza, że może się jej udać. Zawiść jest ludzka, nie wiesz?
Zawsze się znajdzie powód, by kogoś ukarać, dokopując mu.


Autorko, nie daj sobie wmówić, że zrobiłaś coś złego.
To, że twój mąż teraz cierpi, to prawda, ale zwykle nie da się rozstać bez cierpienia. Tak jak nie da się przejść bez niego przez operację, a jednak bywa niezbędna i ludzie się na nią decydują.
A jednak po niej wraca się do zdrowia i jest ona konieczna.

[Malagenia]

Napisane przez kalincia

Masz rację, to samo pisałam. Ale wielu przeszkadza, że może się jej udać. Zawiść jest ludzka, nie wiesz?
Zawsze się znajdzie powód, by kogoś ukarać, dokopując mu.


Autorko, nie daj sobie wmówić, że zrobiłaś coś złego.
To, że twój mąż teraz cierpi, to prawda, ale zwykle nie da się rozstać bez cierpienia. Tak jak nie da się przejść bez niego przez operację, a jednak bywa niezbędna i ludzie się na nią decydują.
A jednak po niej wraca się do zdrowia i jest ona konieczna.

Właśnie chyba nie wiedziałam Straszie mnie zdziwiły te odpowiedzi, bo zwykle w takich wątkach pojawiają się poradyw stylu jak przytoczyłaś.

A widać, ze autorce i bez takich uwag ciężko z własnym poczuciem winy.

[201705042038]

Too much love will kill you...

Ja tu też widzę bardzo dużo egoizmu i niedojrzałości. Ale trudno, stało się. Nie wierzę w karmę. Z mojego doświadczenia te osoby, które idą do celu po trupach, mają potem najwygodniej w życiu . Owszem, czasem słyszę wynurzenia po pijaku w stylu "trzeba było zostać z A., ona tak mnie kochała...", ale generalnie chyba coś w tym jest, że im mniej sentymentów w kontakcie z płcią przeciwną, tym lepiej się na tym wychodzi.

Męża bym nie żałowała. Zasługuje na kogoś, kto będzie doceniał jego starania, nie będzie go traktował jako przedłużenie terapii i obwiniał o wszystie nieszczęścia w życiu. Dajesz mu właśnie na to szansę. Zgadzam się, nie da się rozstać bez bólu. Ale można to zrobić mniej lub bardziej boleśnie. Widzę kogoś, kto wykorzystywał przez kilka lat cudze uczucie, nie dając wiele w zamian, nie puścił jednej gałęzi, zanim nie uczepił sie drugiej, a teraz nadal użala się nad sobą. Tak, czasami trzeba być zimną su*ą, ale tu widzę raczej morze egzaltacji. Terapia i chwila dla siebie to chyba dobry wybór.

[kalincia]

Poczytajcie sobie wcześniejsze wypowiedzi autorki, jaki to cudowny człowiek z tego męża, którego tu wiele osób chętnie głaskałoby po główce.