Zero życia w życiu

[_Luna]

Napisane przez SylwiaKaja

Z tym internetem to jest przesada. Mnie on akurat pomaaga, bo prawie codziennie mogę wymienic przynajmniej kilka zdań z przyjaciółka albo z przyjacielem. jak ktoś chce utrzymywać kontakty na żywo, to je będzie utrzymywał.

Autorko napisz skąd jesteś, to może pozwolisz sobie rozwiązać swój problem

tak właściwie to skoro kończysz studia, to nie myślałaś o podjęciu jakichś praktyk, czy pracy? (nie wiem moze akurat masz taki kierunek, ze nie musisz albo nie potrzebujesz), ale większość ludzi na IV roku raczej coś takiego robi. Ja przykładowo dziś spotykam się z moimi koleżankami z takiej pracy, którą miałam podczas studiów, więc na pewno jest to sposób na poznanie jakichś ludzi.

Poza tym masz chłopaka, z którym na pewno miło spędzasz czas, a to bardzo dużo znaczy. ja z moim chłopakiem mieszkam, a i tak staramy się raz w tygodniu gdześ wychodzić razem.

Poza tym internet pozwala znaleźc różne osoby np do wspólneo wyjazdu albo wyjścia na rower.

Mnie tez internet bardzo pomaga, gdyby nie on, to kontakt z przyjaciółka by zanikł kompletnie, a z chłopakiem byłby utrudniony.

Tak, miło spędzamy razem czas, ale to sa max.3 dni w tygodniu po godzinę, moze dwie. Chłopak niestety nie zastąpi koleżanek, z którymi możesz pogadać o typowo babskich sprawach, czy chociażby o swoim zwiazku Chciałabym zachować zdrowy balans, a nie obarczać go moimi problemami związanymi z samotnością. Wiem, ze po prostu żyłoby mi sie lepiej, bo pamietam tamte czasem gdy miałam ludzi wokół siebie i byłam bardzo szczęśliwa.

[201705080934]

Luna, ten "wielki wybór" wcale niekoniecznie jest takim plusem, bo później w pracy, na kursach czy w kołach zainteresowań masz grupę osób o bardziej podobnym stylu życia, poglądach itd. Łatwiej się dobrać, bo przesiew odbywa się naturalnie.
Phideaux, dlaczego nie spotykacie się po pracy? Skoro się lubicie, to dążenie do wspólnego spędzania czasu wydaje mi się naturalne. My się spotykamy nawet kilka razy w tygodniu, dzwonimy do siebie, piszemy i jeździmy razem na wakacje. To regularne przyjaźnie już. Najtrudniej z pierwszym krokiem, potem samo leci, jeśli się ludzie dobiorą. Ale żeby się dobrać, trzeba próbować i naprawdę potrzebować tego kontaktu.

Edit: Nie, życie po studiach się zaczyna, a nie kończy Wspólne doświadczenia oczywiście cementują związki międzyludzkie, ale ciężko oprzeć głęboką znajomość na wspomnieniach z dzieciństwa. Taka przyjaźń to zupełnie inny rodzaj relacji, jest wspominkowa i w praktyce wiele nie wnosi. Miałam na myśli przyjaźnie "aktywne".

[mersi94]

Napisane przez summer1985

Wpraszam się na kawę mam niestety sytuację bardzo podobną do autorki wątku

Serdecznie zapraszam !!! )
Mówię poważnie

[summer1985]

[QUOTE=_Luna;53620708]Bardzo podobna? Moze cos wiecej napiszesz? Radzisz sobie z tym jakoś?[COLOR="Silver"]

Liczba osób z którymi mam kontakt i które mogę uznać za bliskie też jest niewielka. Mam faceta, od 2 miesięcy razem mieszkamy, jedną koleżankę jeszcze od czasów liceum która jest dość zajętą osobą, z rodziną u mnie już gorzej bo jestem (chyba) jedynaczką i mam tylko mamę( z ojcem nie mam żadnego kontaktu odkąd rodzice rozwiedli się gdy miałam 5 lat). Znajomości ze studiów czy z poprzednich miejsc pracy były raczej powierzchowne i umarły nazwijmy to śmiercią naturalną, a w obecnej pracy nie mam szans na poznanie kogokolwiek, powód prowadzę prywatny żłobek więc ewentualnie znajomi mieliby maks 3 latka :/
Jeśli chodzi o mój charakter to niestety nie jestem introwertykiem/domatorem i doskwiera mi brak koleżanek, kogoś z kim można poplotkować, pójść na kawę czy nawet na głupie ciuszkowe zakupy też sobie wymyślam zajęcia, mam hobby, prace, z moim facetem spędzamy sporo czasu nie tylko siedząc w domu...a jednak jest we mnie to poczucie samotności/pustki.
Dodam jeszcze że koledzy mojego faceta wszyscy są singlami więc oni też mi nie pomogą w kwestii braku damskiego towarzystwa
Reasumując chyba sobie nie radzę

[_Luna]

Napisane przez Rany Koguta

Luna, ten "wielki wybór" wcale niekoniecznie jest takim plusem, bo później w pracy, na kursach czy w kołach zainteresowań masz grupę osób o bardziej podobnym stylu życia, poglądach itd. Łatwiej się dobrać, bo przesiew odbywa się naturalnie.
Phideaux, dlaczego nie spotykacie się po pracy? Skoro się lubicie, to dążenie do wspólnego spędzania czasu wydaje mi się naturalne. My się spotykamy nawet kilka razy w tygodniu, dzwonimy do siebie, piszemy i jeździmy razem na wakacje. To regularne przyjaźnie już. Najtrudniej z pierwszym krokiem, potem samo leci, jeśli się ludzie dobiorą. Ale żeby się dobrać, trzeba próbować i naprawdę potrzebować tego kontaktu.

Edit: Nie, życie po studiach się zaczyna, a nie kończy Wspólne doświadczenia oczywiście cementują związki międzyludzkie, ale ciężko oprzeć głęboką znajomość na wspomnieniach z dzieciństwa. Taka przyjaźń to zupełnie inny rodzaj relacji, jest wspominkowa i w praktyce wiele nie wnosi. Miałam na myśli przyjaźnie "aktywne".

Super, ciekawe, co to za branża, ze jesteście ze soba tak związani Tylko pogratulować Wszystko zalezy od tego, na jakich ludzi trafimy, czy beda otwarci, moze u Phideaux nie ma osób otwartych na nowe relacje, tylko chcą swoje odbębnić i wracają do domu. Tak tez moze byc, nie ma obowiązku przyjaźni

[mersi94]

Napisane przez Rany Koguta

Edit: Nie, życie po studiach się zaczyna, a nie kończy Wspólne doświadczenia oczywiście cementują związki międzyludzkie, ale ciężko oprzeć głęboką znajomość na wspomnieniach z dzieciństwa. Taka przyjaźń to zupełnie inny rodzaj relacji, jest wspominkowa i w praktyce wiele nie wnosi. Miałam na myśli przyjaźnie "aktywne".

To chciałam usłyszeć. Życie po studiach się nie kończy !!!

[_Luna]

[QUOTE=summer1985;53621222]

Napisane przez _Luna

Bardzo podobna? Moze cos wiecej napiszesz? Radzisz sobie z tym jakoś?[COLOR="Silver"]

Liczba osób z którymi mam kontakt i które mogę uznać za bliskie też jest niewielka. Mam faceta, od 2 miesięcy razem mieszkamy, jedną koleżankę jeszcze od czasów liceum która jest dość zajętą osobą, z rodziną u mnie już gorzej bo jestem (chyba) jedynaczką i mam tylko mamę( z ojcem nie mam żadnego kontaktu odkąd rodzice rozwiedli się gdy miałam 5 lat). Znajomości ze studiów czy z poprzednich miejsc pracy były raczej powierzchowne i umarły nazwijmy to śmiercią naturalną, a w obecnej pracy nie mam szans na poznanie kogokolwiek, powód prowadzę prywatny żłobek więc ewentualnie znajomi mieliby maks 3 latka :/
Jeśli chodzi o mój charakter to niestety nie jestem introwertykiem/domatorem i doskwiera mi brak koleżanek, kogoś z kim można poplotkować, pójść na kawę czy nawet na głupie ciuszkowe zakupy też sobie wymyślam zajęcia, mam hobby, prace, z moim facetem spędzamy sporo czasu nie tylko siedząc w domu...a jednak jest we mnie to poczucie samotności/pustki.
Dodam jeszcze że koledzy mojego faceta wszyscy są singlami więc oni też mi nie pomogą w kwestii braku damskiego towarzystwa
Reasumując chyba sobie nie radzę

No proszę, jakbym o sobie czytała Tez właśnie jest we mnie konflikt miedzy tym, jaka jestem naprawde i jak chce żyć a tym jak sie zachowuje i jak żyje. Fajnie jest miec faceta, ale nie zawsze on wystarczy, cieszę sie ze mnie rozumiesz

A w żłobku zatrudniasz kogoś jeszcze, czy prowadzisz sama?

[phideaux]

Napisane przez Rany Koguta

Luna, ten "wielki wybór" wcale niekoniecznie jest takim plusem, bo później w pracy, na kursach czy w kołach zainteresowań masz grupę osób o bardziej podobnym stylu życia, poglądach itd. Łatwiej się dobrać, bo przesiew odbywa się naturalnie.
Phideaux, dlaczego nie spotykacie się po pracy? Skoro się lubicie, to dążenie do wspólnego spędzania czasu wydaje mi się naturalne. My się spotykamy nawet kilka razy w tygodniu, dzwonimy do siebie, piszemy i jeździmy razem na wakacje. To regularne przyjaźnie już. Najtrudniej z pierwszym krokiem, potem samo leci, jeśli się ludzie dobiorą. Ale żeby się dobrać, trzeba próbować i naprawdę potrzebować tego kontaktu.

Nie wiem, nikt nie wychodzi z 1 krokiem, każdy ma też swoje grono znajomych. Może to też przez charakter pracy, spędzamy ze sobą 12 h dziennie i wolny dzień chyba chce się od siebie po prostu odpocząć...
Ja zresztą już też w jakimś sensie jestem zrażona do proponowania, umawiania się tylko z mojej inicjatywy itd. Wyszłam z założenia, że to musi wyjść naturalnie, dwie osoby muszą naprawdę chcieć, nic na siłę.

[_Luna]

Napisane przez phideaux

Nie wiem, nikt nie wychodzi z 1 krokiem, każdy ma też swoje grono znajomych. Może to też przez charakter pracy, spędzamy ze sobą 12 h dziennie i wolny dzień chyba chce się od siebie po prostu odpocząć...
Ja zresztą już też w jakimś sensie jestem zrażona do proponowania, umawiania się tylko z mojej inicjatywy itd. Wyszłam z założenia, że to musi wyjść naturalnie, dwie osoby muszą naprawdę chcieć, nic na siłę.

Czyli wychodziłaś z inicjatywą? Odmawiano Tobie, czy miałas dosyc ciągnięcia znajomosci tylko przez Ciebie? Jak ktoś odmówi to trudno, gorzej gdy Ty przejmujesz cała inicjatywę, a gdy masz juz dość, to znajomość sie urywa. Oczywiście z Twojej winy, bo Ty przestałaś sie odzywać

[thirky]

Hej, jakbym o sobie czytała w Twoim poście tyle że jestem troszkę młodsza, rodzeństwa nie mam i w sumie już się przyzwyczaiłam do takiego stanu rzeczy. Z jakiego miasta jesteś? Możesz odezwać się na PW jeśli chcesz, jak jakimś cudem mieszkamy w jednym mieście to możemy się spotkać i zrobić coś w miarę ciekawego razem

[201705080934]

Napisane przez _Luna

Super, ciekawe, co to za branża, ze jesteście ze soba tak związani Tylko pogratulować Wszystko zalezy od tego, na jakich ludzi trafimy, czy beda otwarci, moze u Phideaux nie ma osób otwartych na nowe relacje, tylko chcą swoje odbębnić i wracają do domu. Tak tez moze byc, nie ma obowiązku przyjaźni

Branża chyba nie ma znaczenia, bo w naszej grupie pojawiają się osoby z zewnątrz, do tego nie wszyscy już pracujemy w tej samej firmie. Jesteśmy związani, bo nam zależy. Masz rację, że to zależy od otwartości i wspólnego starania o zacieśnianie więzi. Wakacje bardzo pomagają, ale też dzielenie codzienności.

---------- Dopisano o 16:21 ---------- Poprzedni post napisano o 16:15 ----------

Napisane przez phideaux

Nie wiem, nikt nie wychodzi z 1 krokiem, każdy ma też swoje grono znajomych. Może to też przez charakter pracy, spędzamy ze sobą 12 h dziennie i wolny dzień chyba chce się od siebie po prostu odpocząć...

Ja zresztą już też w jakimś sensie jestem zrażona do proponowania, umawiania się tylko z mojej inicjatywy itd. Wyszłam z założenia, że to musi wyjść naturalnie, dwie osoby muszą naprawdę chcieć, nic na siłę.

Oj, wiem, jak łatwo się zrazić. Też to kiedyś miałam. Potem najtrudniej było przejść granicę bliskości, bo bardzo się bałam, że np. powiedziałam o sobie zbyt dużo. Zaliczylam kilka bolesnych porażek, ale teraz wydaje mi się to niewysoką ceną za znalezienie grona oddanych przyjaciół.
Z kim ostatnio fajnie Ci się gadało w pracy? Zaproponuj wyjście na kawę albo wspólne zakupy świąteczne. Może być też "piwo" dla większej grupy. "Mam ochotę na piwo, chodź ze mną"/"Nie byłam nigdy w tym muzeum, masz ochotę się wybrać?"/"Kto idzie do kina na...?" Na pewno są też tematy, które warto pociągnąć. O czymś w końcu rozmawiacie, kiedy się widzicie w tej pracy.

[mymiu]

Napisane przez phideaux

Ja mam inne odczucia. Z moich obserwacji, najtrwalsze znajomości zawiera się w szkole, ew. na studiach, łączą wspomnienia, wspólnie przeżyte lata. Później w pracy poznaje się różne osoby, nawet fajne, ale nie zawsze te znajomości przenoszą się na grunt towarzyski. Mam w pracy nawet fajną ekipę, ale nie wychodzi to w ogóle poza pracę, chyba nikt nie ma takich chęci, i przez to wiem, że koniec pracy=koniec tych znajomości.

Czasem też wolałabym, żeby nie było tego całego Internetu, wtedy ludzie z nudów wychodziliby z domów i robili ze sobą więcej fajnych rzeczy (Tak, wiem - żalić się w Internecie, że lepiej, żeby go nie było )

dokładnie, te znajomości pod trzepakiem.. a jak przychodziła ekipa spod trzepaka z innego osiedla pod Twój trzepak, to dopiero było przeżycie.. poszerzanie kręgów znajomości, prawie jak obcym plemieniem

[_Luna]

Napisane przez thirky

Hej, jakbym o sobie czytała w Twoim poście tyle że jestem troszkę młodsza, rodzeństwa nie mam i w sumie już się przyzwyczaiłam do takiego stanu rzeczy. Z jakiego miasta jesteś? Możesz odezwać się na PW jeśli chcesz, jak jakimś cudem mieszkamy w jednym mieście to możemy się spotkać i zrobić coś w miarę ciekawego razem

Poznań? No to to nie jest koniec swiata !

Dalas rade sie przyzwyczaić? Ja właśnie nie chce, wole z tym walczyć i próbować cos zmienic w swoim życiu. Jesli jestes ode mnie młodsza, to jeszcze masz przed soba czas, zeby cos zmienic. U mnie studia sie kończą i robi sie troche pod górkę

Rodzeństwo tez niewiele zmienia. Mam brata, ale nie interesuje sie mną w ogole, mam wrazenie ze zawracam mu głowę odzywając sie. Gdy sie widzimy, potrafimy sie nie odezwac do siebie ani słowem

[thirky]

Napisane przez _Luna

Poznań? No to to nie jest koniec swiata !

Dalas rade sie przyzwyczaić? Ja właśnie nie chce, wole z tym walczyć i próbować cos zmienic w swoim życiu. Jesli jestes ode mnie młodsza, to jeszcze masz przed soba czas, zeby cos zmienic. U mnie studia sie kończą i robi sie troche pod górkę

Rodzeństwo tez niewiele zmienia. Mam brata, ale nie interesuje sie mną w ogole, mam wrazenie ze zawracam mu głowę odzywając sie. Gdy sie widzimy, potrafimy sie nie odezwac do siebie ani słowem

Jak chodziłam do liceum to miałam mnóstwo znajomych, ciągle coś się działo. W trzeciej klasie skupiłam się wyłącznie na nauce, bo musiałam super zdać maturę żeby dostać się na wymarzone studia. Teraz na nich jestem i całkiem inaczej sobie to wyobrażałam leci drugi rok, a dalej nie potrafię nawiązać bliższego kontaktu z nikim z grupy. Ale właśnie dzięki tym przyzwyczajeniom z klasy maturalnej skupiam się na nauce i rozwijaniu zainteresowań, więc nie jest źle i zawsze mam co robić... Chociaż fakt, fajnie byłoby czasem wyjść z kimś, pogadać, zrobić coś fajnego.
Nie czytałam całego wątku ale na pewno ktoś już doradzał Ci jakieś koła zainteresowań, kursy językowe czy chociaż fitness, tam zawsze łatwo kogoś poznać Będziesz się lepiej czuła że coś robisz dodatkowego poza studiami, a i znajomości jakieś wpadną.
Z rodzeństwem chyba niestety często tak jest, wiele razy słyszałam o sytuacji jak Twoja chociaż zawsze marzyłam o starszym bracie i myślałam że jak już się go ma, to jest się najlepszymi przyjaciółmi. Sama mam kuzyna z którym kiedyś byliśmy nierozłączni a teraz rozmawiamy w stylu Co tam? Dobrze. Też mi tego brakuje

[_Luna]

Napisane przez mymiu

dokładnie, te znajomości pod trzepakiem.. a jak przychodziła ekipa spod trzepaka z innego osiedla pod Twój trzepak, to dopiero było przeżycie.. poszerzanie kręgów znajomości, prawie jak obcym plemieniem

To byliście bardzo otwarci, u nas ludzie z innego osiedla byli niemile widziani, naruszali nasze terytorium

---------- Dopisano o 15:45 ---------- Poprzedni post napisano o 15:41 ----------

Napisane przez thirky

Jak chodziłam do liceum to miałam mnóstwo znajomych, ciągle coś się działo. W trzeciej klasie skupiłam się wyłącznie na nauce, bo musiałam super zdać maturę żeby dostać się na wymarzone studia. Teraz na nich jestem i całkiem inaczej sobie to wyobrażałam leci drugi rok, a dalej nie potrafię nawiązać bliższego kontaktu z nikim z grupy. Ale właśnie dzięki tym przyzwyczajeniom z klasy maturalnej skupiam się na nauce i rozwijaniu zainteresowań, więc nie jest źle i zawsze mam co robić... Chociaż fakt, fajnie byłoby czasem wyjść z kimś, pogadać, zrobić coś fajnego.
Nie czytałam całego wątku ale na pewno ktoś już doradzał Ci jakieś koła zainteresowań, kursy językowe czy chociaż fitness, tam zawsze łatwo kogoś poznać Będziesz się lepiej czuła że coś robisz dodatkowego poza studiami, a i znajomości jakieś wpadną.
Z rodzeństwem chyba niestety często tak jest, wiele razy słyszałam o sytuacji jak Twoja chociaż zawsze marzyłam o starszym bracie i myślałam że jak już się go ma, to jest się najlepszymi przyjaciółmi. Sama mam kuzyna z którym kiedyś byliśmy nierozłączni a teraz rozmawiamy w stylu Co tam? Dobrze. Też mi tego brakuje

Wiesz co, drugi rok to jeszcze nie tragedia Duzo moze sie zmienic, nawet na trzecim mogą byc duże zmiany w grupach Masz jakichkolwiek znajomych na studiach, czy jestes takim alienem jak ja ? Jesli masz kogokolwiek, to warto czasem wyskoczyć na jakaś impreze wydziałowa. Tam najłatwiej jest kogoś poznac, rozmawiasz praktycznie ze wszystkimi. Gorzej jest potem z podtrzymaniem takiej znajomosci, u mnie to było wręcz niemożliwe.

[cassie91910]

Przecież jakby nie było Internetu to nadal mogłabyś do przyjaciółki zatelefonować i umówić się na spotkanie, pogadać w cztery oczy a tak obgadacie wszystko przez chat i nie ma sensu się spotykać, bo już wszystko o sobie wiecie. Jaki sens takiej przyjaźni?

Nie trafia do mnie też argument, że przecież przyjaciółka mieszka w Gdyni a ja w Zakopanym. Jakby nie było Internetu, tęskniłybyście za sobą bardziej bo łączyłyby Was wspólne wspomnienia gdzie robiłyście coś razem a nie wspomnienia rozmów przez facebook'a. Poza tym w wolny weekend, czy w wakacje byście się odwiedzały. Najbardziej ludzi zbliża robienie czegoś razem, a nie klikanie ze sobą po przeciwnych stronach komputera.

Najgorsze jest to, że w dorosłym życiu brakuje czasu na robienie wspólnie rzeczy. Coraz więcej osób ceni sobie czas tylko dla siebie. Tak na prawdę nie potrzebujemy znajomych, potrzebujemy tylko świadomości, że jesteśmy fajnymi ludźmi, bo od kiedy powstał Internet, hejtowanie i lansowanie się zrobił się wyścig szczurów. Przyznajcie, że jeszcze 15 lat temu nie miałyście świadomości, że jest tyle piękniejszych, zdolniejszych i mądrzejszych od Was ludzi oprócz tych, których widziałyście w telewizji bądź jednostki. Narzekanie na brak znajomych bierze się z kompleksów i z tego, że ciężko nam w tym wszystkim wytrzymać samym ze sobą.

Teraz kiedy widzimy na fb jak wyglądają inni ludzie (spora ilość), jak wygląda ich życie, znajomi itp. i możemy ich podglądać w praktycznie każdym momencie zastanawiamy się czemu my tak nie mamy? Ciągle chcemy więcej. Zamiast skupić się na tym co już mamy i kim jesteśmy. Zazdrościmy mocniej, bo ktoś wychodzi na imprezy co weekend, bo ktoś dodał zdjęcie z kawiarni z koleżankami, bo czyjś chłopak kupił komuś bukiet kwiatów, a nasz facet rzadko to robi. Ocenia się czy chce się z kimś kumplować czy nie po jego profilu na facebook'u a nie dąży się do poznania tej osoby.

Relacje buduje się ekspresowo, albo ekspresowo się je urywa. Jak nie ty, to ktoś inny będzie słuchał moich zwierzeń i pójdzie ze mną do kina.

Coś w tym jest. I zmierza w coraz głębsze bagno.

[_Luna]

Napisane przez cassie91910

Przecież jakby nie było Internetu to nadal mogłabyś do przyjaciółki zatelefonować i umówić się na spotkanie, pogadać w cztery oczy a tak obgadacie wszystko przez chat i nie ma sensu się spotykać, bo już wszystko o sobie wiecie. Jaki sens takiej przyjaźni?

Nie trafia do mnie też argument, że przecież przyjaciółka mieszka w Gdyni a ja w Zakopanym. Jakby nie było Internetu, tęskniłybyście za sobą bardziej bo łączyłyby Was wspólne wspomnienia gdzie robiłyście coś razem a nie wspomnienia rozmów przez facebook'a. Poza tym w wolny weekend, czy w wakacje byście się odwiedzały. Najbardziej ludzi zbliża robienie czegoś razem, a nie klikanie ze sobą po przeciwnych stronach komputera.

Najgorsze jest to, że w dorosłym życiu brakuje czasu na robienie wspólnie rzeczy. Coraz więcej osób ceni sobie czas tylko dla siebie. Tak na prawdę nie potrzebujemy znajomych, potrzebujemy tylko świadomości, że jesteśmy fajnymi ludźmi, bo od kiedy powstał Internet, hejtowanie i lansowanie się zrobił się wyścig szczurów. Przyznajcie, że jeszcze 15 lat temu nie miałyście świadomości, że jest tyle piękniejszych, zdolniejszych i mądrzejszych od Was ludzi oprócz tych, których widziałyście w telewizji bądź jednostki. Narzekanie na brak znajomych bierze się z kompleksów i z tego, że ciężko nam w tym wszystkim wytrzymać samym ze sobą.

Teraz kiedy widzimy na fb jak wyglądają inni ludzie (spora ilość), jak wygląda ich życie, znajomi itp. i możemy ich podglądać w praktycznie każdym momencie zastanawiamy się czemu my tak nie mamy? Ciągle chcemy więcej. Zamiast skupić się na tym co już mamy i kim jesteśmy. Zazdrościmy mocniej, bo ktoś wychodzi na imprezy co weekend, bo ktoś dodał zdjęcie z kawiarni z koleżankami, bo czyjś chłopak kupił komuś bukiet kwiatów, a nasz facet rzadko to robi. Ocenia się czy chce się z kimś kumplować czy nie po jego profilu na facebook'u a nie dąży się do poznania tej osoby.

Relacje buduje się ekspresowo, albo ekspresowo się je urywa. Jak nie ty, to ktoś inny będzie słuchał moich zwierzeń i pójdzie ze mną do kina.

Coś w tym jest. I zmierza w coraz głębsze bagno.

Dobrze to ujęłaś. Niby internet skraca kontakt, ale tez bardzo go spłyca. Nie da sie porównać spotkania na żywo nawet na 2 godziny z całodniowym nawalaniem w klawiaturę. A potem spotykasz sie z tym niby przyjacielem, którego tak dobrze znasz i czujesz sie obco. Czasem internet naprawde pomaga w podtrzymaniu relacji, ale wkurza mnie sprowadzanie znajomosci tylko do niego - bo nie mieszkamy w jednym mieście. A gdy juz sie spotkamy, to i tak zawsze znajdzie sie ktoś, kto polowe czasu poświeci na gapienie sie w ekran "bo X napisał, musze z nim jedna rzecz obgadać".

Internet jest fajny, ale nie zastąpi nam realnego swiata, to nie to samo.

[cotusie]

Napisane przez _Luna

Poznań? No to to nie jest koniec swiata !

Dobrze wiedzieć

Napisane przez thirky

Z rodzeństwem chyba niestety często tak jest, wiele razy słyszałam o sytuacji jak Twoja chociaż zawsze marzyłam o starszym bracie i myślałam że jak już się go ma, to jest się najlepszymi przyjaciółmi.

Potwierdzam, że bywa tak, a nawet gorzej. Nie każda młodsza siostra umie żyć w zgodzie ze starszym bratem, niestety

[MissChievousTess]

Pamiętam czas sprzed internetu w Polsce. Ludziom chciało się chcieć, niejedna rodzina prowadziła tzw. dom otwarty. Imprezy tematyczne pod byle pretekstem, człowiek aż rwał się do wyjścia z domu. Pamiętam jak moja mama się na mnie wściekła jak z koleżankami świetnie bawiłyśmy się w ulewę, pół dnia całe przemoczone do suchej nitki, a bawiłyśmy się tak dobrze, że nawet nie zwracałyśmy uwagi na mokre ciuchy i na to, że nam woda kapała z włosów.
Niezależnie od pogody zawsze na osiedlu było pełno dzieciaków, grało się w piłkę i tak aż do wieczora. Teraz na moim osiedlu pusto. Dziewczyny w moim wieku nie wiedzą co to takiego przyjść do koleżanki na kawę na ploty pod pretekstem, że chciałam pożyczyć szklankę cukru a wszyło tak, że pieczemy razem szarlotkę.
Znam inny świat, więc mam porównanie. I wszędzie widzę ludzi zombie- nawet jak gdzieś razem idą to każdy z nosem w swojej komórce, na swoim FB na komórce. Tak naprawdę jakby każdy cały czas gapił się na siebie w lustrze i nie widział ludzi wokół siebie.
Dla mnie świat zmienił się bardzo. I nie jest to kwestia tego, że takie jest dorosłe życie. To raczej kwestia tego jak środki, które miały służyć komunikacji ze środka do celu nagle awansowały do celu samego w sobie.

[ajah]

Napisane przez _Luna

Mnie tez internet bardzo pomaga, gdyby nie on, to kontakt z przyjaciółka by zanikł kompletnie, a z chłopakiem byłby utrudniony.

Tak, miło spędzamy razem czas, ale to sa max.3 dni w tygodniu po godzinę, moze dwie. Chłopak niestety nie zastąpi koleżanek, z którymi możesz pogadać o typowo babskich sprawach, czy chociażby o swoim zwiazku Chciałabym zachować zdrowy balans, a nie obarczać go moimi problemami związanymi z samotnością. Wiem, ze po prostu żyłoby mi sie lepiej, bo pamietam tamte czasem gdy miałam ludzi wokół siebie i byłam bardzo szczęśliwa.

To jest twój chłopak, z któym randkujesz czy to jest jakiś poważniejszy związek?


Wg mnie wiele zalezy od ciebie i twojej inicjatywy. Najlepiej poznawać ludzi, z którymi coś cię łaczy: zainteresowania, praca, cel.
I na to właśnie bym postawiła.
Poza tym, warto byś przyjrzała się sobie i zastanowiła czy jest coś co tobie przeszkadza w budowaniu głebszych relacji itd.

Moje życie towarzyskie jest bardzo ograniczone. W pewnym momencie przeprowadziłam się do miejsca, w którym nikogo nie znałam. Moje funkcjonowanie to praca- dom- praca-dom, a czas wolny poza domem prawie nie istnieje.
Mimo to mam ludzi, z którymi mogę porozmawiać zarówno, przez net jak i twarzą w twarz.
Myślę, że wiele zalezy od ciebie.

[phideaux]

Napisane przez _Luna

Czyli wychodziłaś z inicjatywą? Odmawiano Tobie, czy miałas dosyc ciągnięcia znajomosci tylko przez Ciebie? Jak ktoś odmówi to trudno, gorzej gdy Ty przejmujesz cała inicjatywę, a gdy masz juz dość, to znajomość sie urywa. Oczywiście z Twojej winy, bo Ty przestałaś sie odzywać

Tzn. w tej pracy nie, postawiłam raczej na utrzymywanie z wszystkimi dobrych kontaktów, ale nie narzucanie się. Jestem chętna na spotykanie się, ale nie będę nikogo namawiać ani się starać, jeśli z drugiej strony nie widzę entuzjazmu. Zraziłam się bardziej po ekipie z poprzedniej pracy, gdzie często coś organizowałam, proponowałam, a potem często byłam wystawiana w ostatniej chwili do wiatru Stwierdziłam, że starczy, jeśli coś ma wyjść, to wyjdzie naturalnie, a jak nie, to nie. Mam na szczęście chłopaka, ale gdyby nie on, to byłoby dosłownie przerąbane

---------- Dopisano o 19:19 ---------- Poprzedni post napisano o 19:16 ----------

Napisane przez Rany Koguta

Oj, wiem, jak łatwo się zrazić. Też to kiedyś miałam. Potem najtrudniej było przejść granicę bliskości, bo bardzo się bałam, że np. powiedziałam o sobie zbyt dużo. Zaliczylam kilka bolesnych porażek, ale teraz wydaje mi się to niewysoką ceną za znalezienie grona oddanych przyjaciół.
Z kim ostatnio fajnie Ci się gadało w pracy? Zaproponuj wyjście na kawę albo wspólne zakupy świąteczne. Może być też "piwo" dla większej grupy. "Mam ochotę na piwo, chodź ze mną"/"Nie byłam nigdy w tym muzeum, masz ochotę się wybrać?"/"Kto idzie do kina na...?" Na pewno są też tematy, które warto pociągnąć. O czymś w końcu rozmawiacie, kiedy się widzicie w tej pracy.

Nie, spoko, ja w tym wątku nie szukam rad dla siebie Dołączyłam z ogólnymi uwagami na podstawie moich doświadczeń. Tak jak piszę, jestem już pogodzona w miarę, że jest jak jest, na siłę nic nie zmienię, nie mam też parcia na spotykanie się z kimkolwiek, byle się spotkać

[_Luna]

Napisane przez phideaux

Tzn. w tej pracy nie, postawiłam raczej na utrzymywanie z wszystkimi dobrych kontaktów, ale nie narzucanie się. Jestem chętna na spotykanie się, ale nie będę nikogo namawiać ani się starać, jeśli z drugiej strony nie widzę entuzjazmu. Zraziłam się bardziej po ekipie z poprzedniej pracy, gdzie często coś organizowałam, proponowałam, a potem często byłam wystawiana w ostatniej chwili do wiatru Stwierdziłam, że starczy, jeśli coś ma wyjść, to wyjdzie naturalnie, a jak nie, to nie. Mam na szczęście chłopaka, ale gdyby nie on, to byłoby dosłownie przerąbane

---------- Dopisano o 19:19 ---------- Poprzedni post napisano o 19:16 ----------

Ech... Bez sensu, ludzie nie maja taktu. Nie wiem, nawet z grzeczności czasem wypada druga stronę jakoś zagadac, a nie tylko brać i korzystać, a potem olać. Niektórzy po prostu sa zbyt dobrzy, trzeba nauczyć sie zdrowego egoizmu.

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:29 ----------

Napisane przez ajah

To jest twój chłopak, z któym randkujesz czy to jest jakiś poważniejszy związek?


Wg mnie wiele zalezy od ciebie i twojej inicjatywy. Najlepiej poznawać ludzi, z którymi coś cię łaczy: zainteresowania, praca, cel.
I na to właśnie bym postawiła.
Poza tym, warto byś przyjrzała się sobie i zastanowiła czy jest coś co tobie przeszkadza w budowaniu głebszych relacji itd.

Moje życie towarzyskie jest bardzo ograniczone. W pewnym momencie przeprowadziłam się do miejsca, w którym nikogo nie znałam. Moje funkcjonowanie to praca- dom- praca-dom, a czas wolny poza domem prawie nie istnieje.
Mimo to mam ludzi, z którymi mogę porozmawiać zarówno, przez net jak i twarzą w twarz.
Myślę, że wiele zalezy od ciebie.

To jest nawet bardzo poważny związek Niestety nie mamy dla siebie tyle czasu, ile ma większość par, ale tez nie chciałabym doprowadzić do takiego "zmęczenia materiału", czyli wisieć na sobie każdego dnia, bo ja czuje sie samotna. To jest moj problem i to ja musze go jakoś rozwiązać (lub sie z tym pogodzić), nie chce az tak obarczać tym mojego chłopaka, bo osoba ktora ma towarzystwo raczej mnie nie zrozumie, a na histeryczkę tez nie chciałabym wyjsć

Wiele zalezy ode mnie, wiem. Ale powoli zaczynam wierzyć w to, ze po prostu fajna znajomość nie jest mi pisana, bo z jakiegoś powodu nie potrafię tego utrzymać. Rozpoznałam u siebie pare cech osobowości unikającej, z tym ze to sie pogłębia.

[201705080934]

Napisane przez phideaux

Nie, spoko, ja w tym wątku nie szukam rad dla siebie

Ok

[Ad_ela]

"Zdrowy Egoizm" - to sztuka jej przestrzegać. Ja dopiero jak dobrze dostałam po du.... to zrozumiałam, że trzeba się nauczyć mówić "nie" albo wyladuję w wariatkowie. Wybrałam "nie".

[201707171111]

Nie wiem czy powinnam dołączać do wątku, ale co mi szkodzi
Dziewczyny, z Wami nie jest aż tak źle. Mam na myśli to, że macie albo partnerów, albo przyjaciół, czyli ktoś dostrzega w Was pozytywne cechy, wniosek - nie jesteście takie beznadziejne Ja nie mam żadnych koleżanek, przyjaciół, chłopaka. Chciałabym zbudować jakąś relację, ale odstraszam ludzi. Sama boję się do kogoś odezwać, bo nie chcę być odrzucona. Jak Wy sobie radzicie z nawiązaniem pierwszego kontaktu?

[_Luna]

Napisane przez OotS

Nie wiem czy powinnam dołączać do wątku, ale co mi szkodzi
Dziewczyny, z Wami nie jest aż tak źle. Mam na myśli to, że macie albo partnerów, albo przyjaciół, czyli ktoś dostrzega w Was pozytywne cechy, wniosek - nie jesteście takie beznadziejne Ja nie mam żadnych koleżanek, przyjaciół, chłopaka. Chciałabym zbudować jakąś relację, ale odstraszam ludzi. Sama boję się do kogoś odezwać, bo nie chcę być odrzucona. Jak Wy sobie radzicie z nawiązaniem pierwszego kontaktu?

Dołączaj, śmiało, od tego jest ten wątek

Nie masz kompletnie nikogo? Moze jacyś dalsi znajomi, z którymi nie ma takiej zażyłości, ale masz do kogo sie odezwac?

Mam dziwne wrazenie, ze po prostu z wiekiem coraz ciężej jest nawiązać bliższa relacje. Mamy juz jakies swoje przeżycia, pewnie pare razy sparzyliśmy sie na ludziach, stad ta nieufność. Sama strasznie sie boje nawiązać kontakt z kimś, no bo na logikę - skoro tyle razy zostałam porzucona, to czemu akurat w tym przypadku ma byc inaczej, wiec lepiej oszczędzić sobie rozczarowan Z chęcią sie dowiem, jak inni sobie z tym radzą.

[MissChievousTess]

Napisane przez OotS

Nie wiem czy powinnam dołączać do wątku, ale co mi szkodzi
Dziewczyny, z Wami nie jest aż tak źle. Mam na myśli to, że macie albo partnerów, albo przyjaciół, czyli ktoś dostrzega w Was pozytywne cechy, wniosek - nie jesteście takie beznadziejne Ja nie mam żadnych koleżanek, przyjaciół, chłopaka. Chciałabym zbudować jakąś relację, ale odstraszam ludzi. Sama boję się do kogoś odezwać, bo nie chcę być odrzucona. Jak Wy sobie radzicie z nawiązaniem pierwszego kontaktu?

Ja jak chcę to po prostu do ludzi zagaduję. Nigdy nie bałam się kontaktów z obcymi. Jakoś od dziecka tak mam.
Po prostu podchodzę do drugiej osoby jak do człowieka, jestem tej osoby po ludzku ciekawa i uważam, że nawet jak się zadaje proste pytania i naprawdę jest się ciekawym tego, jak dana osoba na nie odpowie to nawet z rozmowy o pogodzie wyjdzie ciekawa dyskusja.
I wtedy od otwartości drugiej strony zależy czy coś z takiego kontaktu wyjdzie czy nie.

[ajah]

Napisane przez _Luna

Ech... Bez sensu, ludzie nie maja taktu. Nie wiem, nawet z grzeczności czasem wypada druga stronę jakoś zagadac, a nie tylko brać i korzystać, a potem olać. Niektórzy po prostu sa zbyt dobrzy, trzeba nauczyć sie zdrowego egoizmu.

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:29 ----------



To jest nawet bardzo poważny związek Niestety nie mamy dla siebie tyle czasu, ile ma większość par, ale tez nie chciałabym doprowadzić do takiego "zmęczenia materiału", czyli wisieć na sobie każdego dnia, bo ja czuje sie samotna. To jest moj problem i to ja musze go jakoś rozwiązać (lub sie z tym pogodzić), nie chce az tak obarczać tym mojego chłopaka, bo osoba ktora ma towarzystwo raczej mnie nie zrozumie, a na histeryczkę tez nie chciałabym wyjsć

Wiele zalezy ode mnie, wiem. Ale powoli zaczynam wierzyć w to, ze po prostu fajna znajomość nie jest mi pisana, bo z jakiegoś powodu nie potrafię tego utrzymać. Rozpoznałam u siebie pare cech osobowości unikającej, z tym ze to sie pogłębia.

wiesz wg mnie ludzie powinni się wspierać... a obarczaniem możnaby nazwać wieczne zrzędzenie, a nie próbę rozwiązania problemu.
Myślę, że fajnych ludzi jest mnóstwo, chodzi o to by być otwartym i mieć kontakt ludzi z podobnymi zapatrywaniami itd.
Ja jestem osobą lubiącą konkret. Mnóstwo czasu upłynęło nim ogarnęłam rozmowy o wszystkim i o niczym ( w sensie jak je prowadzić) i je doceniać.

[samartali]

Myślę, że dzisiejszy świat trochę narzuca nam taki model bycia popularnym, posiadania licznego grona znajomych i przyjaciół jako wyznacznika pełni życia.
A to nie do końca jest tak.
Fajnie, kiedy ktoś tego potrzebuje i tak mu się ułoży ale nie zawsze się da.
Jestem osobą łatwo nawiązująca kontakty, ciekawą ludzi, miałam przyjaciół w podstawówce, liceum, na studiach.
Niestety, znajomości ze szkoły i studiów nie przetrwały - rozjechalismy sie w różne strony.
W pracy rzeczywiście bywa trudniej, chociaż to zależy przede wszystkim od środowiska. W poprzedniej firmie miałam dwoje przyjaciół, przy czym ze względów rodzinnych nasze kontakty poza pracą były bardzo ograniczone. Miałam też fajnych znajomych z dojazdów.
Teraz kontakty znów się urwały, wyjechałam, zmieniłam pracę. Trafiłam na ludzi bardzo sympatycznych i życzliwych ale sporo starszych i nie zainteresowanych kontaktami pozasluzbowymi.
Akceptuję to, bo nie każdy ma ochotę na takie kontakty.
Ludzie w naszym życiu przychodzą i odchodzą. Taka kolej rzeczy.
Ja mam męża, rodziców, brata. Jeśli pojawi się w moim życiu przyjaźń, to ok, jeśli nie to nic na siłę. To naprawdę nie jest wyznacznikiem naszej wartości ani pełni życia.

[asiulek19]

Może założymy jakaś grupę na fb albo tutaj wątek?