Czy mam rację?

[201607110949]

Napisane przez Rena

A on ma jakis dorobek ze tak sie obnosi?

A nawet gdyby miał pokaźny, co z tego? Gdyby moje nazwisko było moją wizytówką, na którą solidnie zapracowałam, w życiu bym go nie zmieniła.

[Bananalama]

dla mnie normalną rozmową jest:
-zostaję przy swoim nawisku.
-no spoko, ja też przecież. Twój wybór.

w ogóle jakieś awantury o podcięte włosy, o nazwisko...

[201604301943]

Dziwię się, że nie wpadłaś od razu na pomysł nazwiska dwuczłonowego. U mnie "w branży" jest to zjawisko niezwykle powszechne, bo też się pracuje na swoje nazwisko. W publikacjach widuję bardzo często kobiety z podwójnym nazwiskiem. Ja od dawna zakładałam, że jeżeli ślub, to podwójne nazwisko. Jest to dla mnie sprawa tak oczywista, że foch faceta w związku z tym bardzo by mnie do niego zniechęcił, nawet bez dodatkowych absurdalnych problemów jak obcięcie włosów. A to jest foch, to nie jest nawet jakaś prośba, umotywowana czymś, tylko zwykłe "nie bo nie". Co prawda podwójne nazwisko jest bardziej neutralne niż zostanie przy swoim, to w takiej sytuacji jak twoja facet też by mi mocno podpadł. Gdyby stwierdził np. "Byłoby mi miło, jakbyś przyjęła jednak moje nazwisko", to byłoby o czym rozmawiać, a teraz....

[Paprotka_]

Napisane przez AlaZala

Nie wiem, po co te przymrużone oczka. Jeśli podwójne nazwisko ma być kompromisem, to musi być przejawem równości dwóch stron, więc naturalne jest, że muszą przyjąć je dwie osoby.

Dla mnie akceptowalne są tylko rozwiązania symetryczne - dwie osoby zmieniają nazwisko lub żadna nie zmienia. Małżeństwo to nie adopcja pełna...

Zgadzam się w pełni. Dokładnie tym samym kierowałam się zostając przy swoim nazwisku. Nie był zainteresowany podwójnym, więc bez sensu byłoby z mojej strony przyjmowanie nazwiska podwójnego - nadal nie nazywalibyśmy się tak samo. Każde zostało przy swoim. Gdyby mi facet zakrzyknął niczym Rejtan "nie pozwalam!", to zweryfikowałabym naszą znajomość. Bardzo cenię sobie swoją niezależność i odrębność.Na moje szczęście on też.

Dodam, że nasze potomstwo będzie nosiło nazwisko podwójne. Mąż jest X ja Y a dziecko będzie X-Y, jako wspólny mianownik .

[Melanchton]

Napisane przez metal_fish

Dziwię się, że nie wpadłaś od razu na pomysł nazwiska dwuczłonowego. U mnie "w branży" jest to zjawisko niezwykle powszechne, bo też się pracuje na swoje nazwisko. W publikacjach widuję bardzo często kobiety z podwójnym nazwiskiem. Ja od dawna zakładałam, że jeżeli ślub, to podwójne nazwisko. Jest to dla mnie sprawa tak oczywista, że foch faceta w związku z tym bardzo by mnie do niego zniechęcił, nawet bez dodatkowych absurdalnych problemów jak obcięcie włosów. A to jest foch, to nie jest nawet jakaś prośba, umotywowana czymś, tylko zwykłe "nie bo nie". Co prawda podwójne nazwisko jest bardziej neutralne niż zostanie przy swoim, to w takiej sytuacji jak twoja facet też by mi mocno podpadł. Gdyby stwierdził np. "Byłoby mi miło, jakbyś przyjęła jednak moje nazwisko", to byłoby o czym rozmawiać, a teraz....

Ja skłaniam się ku podwójnemu nazwisku jedynie ze względu na dzieci. Dziecko przyjmuje nazwisko jednego z rodziców, a ponieważ zależy mi, żeby nosiły nie tylko nazwisko partnera, dostaną "po mnie" nazwisko podwójne.
Moja połówka nie ma z tym żadnych problemów.

[findsomething]

Dwuczłonowe nazwisko, szach mat.
Po problemie.

[vretka]

Napisane przez Paprotka_

Dodam, że nasze potomstwo będzie nosiło nazwisko podwójne. Mąż jest X ja Y a dziecko będzie X-Y, jako wspólny mianownik .

A to jest w ogóle dozwolone? Coś mi się kojarzy, że dzieci powinny mieć nazwisko jednego z rodziców, więc jeśli żadne z Was nie ma dwuczłonowego, dzieci chyba też nie mogą. Ale ręki sobie uciąć nie dam

btw Ja zostałam przy swoim nazwisku. Mąż nie miał z tym najmniejszego problemu.

[201803290936]

Napisane przez vretka

(...)
btw Ja zostałam przy swoim nazwisku. Mąż nie miał z tym najmniejszego problemu.

Ja sobie wzięłam drugi człon (zmiany nazwiska w życiu nie rozważałam), a okazało się, że niepotrzebnie, bo mojemu TŻ to wisiało. Jakbym wiedziała, to miałabym tylko swoje. Ale przynajmniej mogę moim dwuczłonowym nazwiskiem torturować ludzi na infoliniach.

[wika82]

Ja zostawiłam swoje, nawet nie dyskutowaliśmy o tym, po prostu powiedziałam, że nie zmieniam i tyle.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Masz racje. Decyzja zalezy od konkretnego czlowieka, nie powinno sie nikogo zmuszac. Jak on chce miec to samo nazwisko niech przyjmie twoje. A jesli nie chce zmieniac to niech ciebie zostawi w spokoju i przestanie byc hipokryta.
To juz nie te czasy ze kobieta musi przyjmowac nazwisko po mezu mimo ze jej jest bardziej rozpoznawalne lub ladniejsze.



Wysłane z mojego LG-H955 przy użyciu Tapatalka

[Mojwa]

Napisane przez findsomething

Dwuczłonowe nazwisko, szach mat.
Po problemie.

To jest nakrycie kupy kapeluszem. Może nie wygląda źle ale nadal śmierdzi.

Wyjściem powinna być rozmowa i ustalenie granic w związku.

[201803290936]

Napisane przez Mojwa

To jest nakrycie kupy kapeluszem. Może nie wygląda źle ale nadal śmierdzi.

Wyjściem powinna być rozmowa i ustalenie granic w związku.

Oj tak, skoro już wcześniej różne "kwiatki" wyskakiwały.

[Florice]

Napisane przez Paprotka_

Dodam, że nasze potomstwo będzie nosiło nazwisko podwójne. Mąż jest X ja Y a dziecko będzie X-Y, jako wspólny mianownik .

Z własnego doświadczenia powiem, że to jest komplikowanie dziecku życia. W szkole nie wiedzieli jak do mnie mówić, raz pomijali jedno nazwisko, raz drugie, na konkursach nie wiedzieli kim jestem "no bo jak to, dziecko, masz 2 nazwiska?!", źle drukowali mi świadectwa, a teraz jak będę chciała wyjść za mąż to totalnie nie będę wiedziała co zrobić :/

[911814027737b2fb37208075fbc353dc82d7d123_64640b1bca2a5]

Napisane przez Florice

Z własnego doświadczenia powiem, że to jest komplikowanie dziecku życia. W szkole nie wiedzieli jak do mnie mówić, raz pomijali jedno nazwisko, raz drugie, na konkursach nie wiedzieli kim jestem "no bo jak to, dziecko, masz 2 nazwiska?!", źle drukowali mi świadectwa, a teraz jak będę chciała wyjść za mąż to totalnie nie będę wiedziała co zrobić :/

Mysle, ze to sie juz pomału na tyle upowszechniło, ze mimo ze nie stanie sie to norma, ale za 2-3 lata juz nikogo w szkołach nie beda dziwiły podwójne nazwiska dzieci.

[Kaparra]

Już w tej chwili nie jest to dziwne. Tak samo jak dziwaczne imiona dzieci. Oczywiście jeszcze długo będą nauczyciele starej daty, którzy tego nie przeskoczą, ale zmiany już się odbywają.


Wysłane z mojego LG-D722 przy użyciu Tapatalka

[berenka]

Jak długo jestescie razem?

[absinthminded]

Bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi, przeczytałam uważnie i utwierdziły mnie w przekonaniu, żeby nie rezygnować całkiem z mojego obecnego nazwiska. Zaproponowałam mu nazwisko dwuczłonowe, tak jak mi tutaj zasugerowano, niestety bardzo się zawiodłam, bo wcale nie rozwiązało to problemu, tak jak myślałam. Nadal nie wiem z jakiego konkretnie powodu, ale zamiast porozmawiać, narzeczony zapytał się mnie, dlaczego po prostu nie mogę przyjąć jego nazwiska.
Staram się brać pod uwagę jego uczucia, ale muszę przyznać, że przez jego zachowanie zaczynają mi puszczać nerwy i specjalnie postanowiłam, że nie odpuszczę. Policzyłam do dziesięciu i powiedziałam mu, że nie będę się z nim przepychać na słowa i porozmawiamy, jak zacznie się zachowywać na swój wiek i wytłumaczy mi swoje powody.
Także wygląda na to, że w tej chwili jesteśmy pokłóceni z powodu... mojego nazwiska? Sama już nie wiem, ale faktycznie chyba oboje musimy ochłonąć i spojrzeć z dystansem na to wszystko, bo w tym momencie jest tak nim sfrustrowana, że wolę dać sobie chwilę przerwy, bo mogłabym w złości powiedzieć coś, czego bym żałowała.

---------- Dopisano o 03:18 ---------- Poprzedni post napisano o 03:13 ----------

Napisane przez berenka

Jak długo jestescie razem?

We wrześniu będą trzy lata, ale znamy się prawie pięć. Oświadczył mi się w grudniu.

[mary_poppins]

Napisane przez absinthminded

Bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi, przeczytałam uważnie i utwierdziły mnie w przekonaniu, żeby nie rezygnować całkiem z mojego obecnego nazwiska. Zaproponowałam mu nazwisko dwuczłonowe, tak jak mi tutaj zasugerowano, niestety bardzo się zawiodłam, bo wcale nie rozwiązało to problemu, tak jak myślałam. Nadal nie wiem z jakiego konkretnie powodu, ale zamiast porozmawiać, narzeczony zapytał się mnie, dlaczego po prostu nie mogę przyjąć jego nazwiska.
Staram się brać pod uwagę jego uczucia, ale muszę przyznać, że przez jego zachowanie zaczynają mi puszczać nerwy i specjalnie postanowiłam, że nie odpuszczę. Policzyłam do dziesięciu i powiedziałam mu, że nie będę się z nim przepychać na słowa i porozmawiamy, jak zacznie się zachowywać na swój wiek i wytłumaczy mi swoje powody.
Także wygląda na to, że w tej chwili jesteśmy pokłóceni z powodu... mojego nazwiska? Sama już nie wiem, ale faktycznie chyba oboje musimy ochłonąć i spojrzeć z dystansem na to wszystko, bo w tym momencie jest tak nim sfrustrowana, że wolę dać sobie chwilę przerwy, bo mogłabym w złości powiedzieć coś, czego bym żałowała.

Wiesz, czasem (najczęściej) nie warto rozbijać gówna na atomy, ale przetoczyłaś takie sytuacje ze swoim narzeczonym, że to jest tak naprawdę ostatni dzwonek, żeby wywalczyć sobie "niepodległość" w tym związku. Przerażające jest to co piszesz - spór o nazwisko to wierzchołek góry lodowej więc jak teraz odpuścisz, żeby się nie kłócić, to tylko wsiąkniesz głębiej w tworzone przez Was bagno. Na Twoim miejscu pogadałabym z nim poważnie o tym, że to nie tylko o nazwisko chodzi.

[Karena 73]

Napisane przez absinthminded

Bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi, przeczytałam uważnie i utwierdziły mnie w przekonaniu, żeby nie rezygnować całkiem z mojego obecnego nazwiska. Zaproponowałam mu nazwisko dwuczłonowe, tak jak mi tutaj zasugerowano, niestety bardzo się zawiodłam, bo wcale nie rozwiązało to problemu, tak jak myślałam. Nadal nie wiem z jakiego konkretnie powodu, ale zamiast porozmawiać, narzeczony zapytał się mnie, dlaczego po prostu nie mogę przyjąć jego nazwiska.
Staram się brać pod uwagę jego uczucia, ale muszę przyznać, że przez jego zachowanie zaczynają mi puszczać nerwy i specjalnie postanowiłam, że nie odpuszczę. Policzyłam do dziesięciu i powiedziałam mu, że nie będę się z nim przepychać na słowa i porozmawiamy, jak zacznie się zachowywać na swój wiek i wytłumaczy mi swoje powody.
Także wygląda na to, że w tej chwili jesteśmy pokłóceni z powodu... mojego nazwiska? Sama już nie wiem, ale faktycznie chyba oboje musimy ochłonąć i spojrzeć z dystansem na to wszystko, bo w tym momencie jest tak nim sfrustrowana, że wolę dać sobie chwilę przerwy, bo mogłabym w złości powiedzieć coś, czego bym żałowała.

To było raczej do przewidzenia, bo problemem nie jest nazwisko. On po prostu taki jest. Nie buntuj się, to będzie wielka love.

[Rena]

Zapytaj go czemu on nie chce przyjac Twojego nazwiska.

[201803290936]

Napisane przez absinthminded

Bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi, przeczytałam uważnie i utwierdziły mnie w przekonaniu, żeby nie rezygnować całkiem z mojego obecnego nazwiska. Zaproponowałam mu nazwisko dwuczłonowe, tak jak mi tutaj zasugerowano, niestety bardzo się zawiodłam, bo wcale nie rozwiązało to problemu, tak jak myślałam. Nadal nie wiem z jakiego konkretnie powodu, ale zamiast porozmawiać, narzeczony zapytał się mnie, dlaczego po prostu nie mogę przyjąć jego nazwiska.
(...)

Przyzwyczajaj się. Tych rozczarowań nim i jego zachowaniem względem Ciebie będzie więcej, a po ślubie, jak już poczuje, że Cię "ma" to już w ogóle. Czerwone flagi w ilości znacznej. Od Ciebie zależy, czy je zignorujesz, znowu zamieciesz problem pod dywan. Tylko serio, nie pisz potem w kolejnym wątku, że po ślubie nagle się coś zmieniło na gorsze. Facet Ci już pokazuje jaki jest.

---------- Dopisano o 07:50 ---------- Poprzedni post napisano o 07:49 ----------

Napisane przez Karena 73

To było raczej do przewidzenia, bo problemem nie jest nazwisko. On po prostu taki jest. Nie buntuj się, to będzie wielka love.

Oczywiście póki on nie wymyśli kolejnych "problemów".

[scarlett26]

Dla mnie facet robi z g problem.

Kilka lat temu miałam ten sam problem - dorobek jakiś tam naukowy, publikacje, jakaś rozpoznawalność - no i pamiętano mnie po nazwisku, bo niezbyt ładne, ale charakterystyczne. No i chłop z pierścionkiem i pięknym nazwiskiem się nawinął i dylemat co dalej. Terroryzowana nie byłam, powiedział, że oczywiście moja sprawa, ale jemu byłoby miło, gdybym miała jego, ale czy tylko jego czy podwójne to już tylko moja sprawa. Mam podwójne, może nie aż tak długie jak Małgorzata Ostrowska- Królikowska, ale nie rozumiem tych strasznych problemów jakie mają się z tym wiązać rzekomo. Leci mi 6ty rok po ślubie, załatwiałam mnóstwo różnych urzędowych spraw i nigdy problemu nie było. Dziecko ma nazwisko męża, doszliśmy do wniosku, że tu nie będziemy kombinować.

Generalnie prawnie można opcji przyjąć, ale najpopularniej jednak przyjęte jest, że albo się zmienia, albo dodaje drugi człon, a dziecko ma nazwisko męża.

A co to tych podwójnych u dzieci to nie wiem czy to taki dobry pomysł jest - stwarza to jeszcze większe ślubne dylematy, zwłaszcza gdy w rodzinie te nazwiska takie niezwykle cenne są i każde dziecię nazwisko każdego z rodziców mieć musi. No i spotka się taka Filomena Konstantynopolitańczykowi aneczka - Nadwiślańska i Hipolitem Brzęczyszczykiewiczem - Kociubińskim i ona chciałaby mieć swoje i jego, a dzieci to po obojgu rodzicach.... :brzyda l: no wtedy to jest problem, bo się w żadną rubryczkę nie zmieszczą

[liselotta]

Zaciśnięte pięści i wysyczane przez zęby "po prostu rób jak mówię!!" - tak widzę narzeczonego autorki. Awantura o ścięcie włosów? Zmiana nazwiska utrudniająca ci życie "bo on tak chce i koniec"? Nowe wyżyny absurdu. Autorko, nie odpuszczaj, to nie jest jakaś urocza cecha charakteru, twój narzeczony to kontrolujący dyktator z którym nie można spokojnie porozmawiać.

[201607110949]

Napisane przez absinthminded

Sama już nie wiem, ale faktycznie chyba oboje musimy ochłonąć i spojrzeć z dystansem na to wszystko, bo w tym momencie jest tak nim sfrustrowana, że wolę dać sobie chwilę przerwy, bo mogłabym w złości powiedzieć coś, czego bym żałowała.

Ty spójrz z dystansem, ale na całokształt, nie tylko absurdalną awanturę o nazwisko. Masz u boku typa, który wszystko próbuje mieć pod kontrolą, Ciebie w to włączając i na wszelkie 'nie' reaguje złością. Jeszcze pewnie jesteś zakochana, ale klapki powinny Ci już opadać z oczu - ja bym z kimś takim w życiu ślubu nie brała. To jest jedna z tych paskudnych cech charakteru, które po prostu uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w związku, oczywiście o ile nie jest się wiernopoddańczą sierotą bez własnego zdania.

[29Sekund]

Wydajesz się dobrą, mądrą i wykształconą kobietą. Nie pozwól, by zmarnował Cię mężczyzna, który najwyraźniej chce zrobić z Ciebie swoją własność. Już jego oburzenie związane z włosami było poważnym sygnałem alarmowym (jeśli ktoś burzy się z tak błahego powodu, coś musi być z nim nie tak), a teraz ta akcja z nazwiskiem - to już jest makabra. Stwierdzenie, że chce, by każdy wiedział, że jesteś JEGO żoną, wyraża więcej niż tysiąc słów. I nie można przymykać oka na takie rzeczy, tłumacząc, że on po prostu lubi kontrolować. Kontrolowanie drugiej osoby z definicji nie jest dobre. Chyba czas przyjrzeć się swojemu partnerowi. Lepiej zareagować ostro teraz, niż potem obudzić się z ręką w nocniku. Na Twoim miejscu powiedziałabym twardo, że zostaję przy swoim nazwisku i koniec. Żadnych "półśrodków" w postaci podwójnego nazwiska (nie mówię, że to jest zły pomysł w ogóle, jedynie w tej sytuacji).

[cukierniczek]

Napisane przez Florice

Z własnego doświadczenia powiem, że to jest komplikowanie dziecku życia. W szkole nie wiedzieli jak do mnie mówić, raz pomijali jedno nazwisko, raz drugie, na konkursach nie wiedzieli kim jestem "no bo jak to, dziecko, masz 2 nazwiska?!", źle drukowali mi świadectwa, a teraz jak będę chciała wyjść za mąż to totalnie nie będę wiedziała co zrobić :/

yy tez pierwszy raz slysze o dwu członowym nazwisku u dziecka :|

Krzywda niestety, to prawda.

[911814027737b2fb37208075fbc353dc82d7d123_64640b1bca2a5]

Napisane przez cukierniczek

yy tez pierwszy raz slysze o dwu członowym nazwisku u dziecka :|



Krzywda niestety, to prawda.

Słuchajcie, juz w latach 90tych miałam w szkole takie dzieci wsród kolegów i inne dzieci nie miały z tym problemu, a co najwyzej podobało im sie, ze ktos ma takie "specjalne" nazwisko. Dzis takich nazwisk jest na pewno wiecej w szkołach a za 2-3 lata bedzie jeszcze wiecej, wiec nie ma co z ta krzywda przesadzać Jesli dzieci beda sie chciały innego uczepić to i tak znajda sto innych rzeczy do wyśmiewania. No chyba, ze z połączenia tych dwóch nazwisk wyjdzie jakies wyjątkowo niefortunne/obraźliwe.

[nobowiepani]

Jest też strona praktyczna tej sprawy. Np: mąż w szpitalu - a Ty z kwitkiem będziesz musiała się tam stawić, by udowodnić, że jesteś jego żoną... I wiele innych tego typu sytuacji Cię spotka - niestety tak to jest skonstruowane.

Jeśli chcecie mieć dzieci, które tradycyjnie będą miały nazwisko ojca, to jeśli Ty będziesz miała inne, będzie kłopot dużo większy niż papierologia przy zmianie nazwiska przy ślubie. Mam kilka znajomych, które właśnie z tego powodu, parę lat po ślubie, zmianiły nazwisko na nazwisko męża, bo znudziło im się przy każdej okazji udowadnianie, że są matkami - a to w przychodni, a to w szpitalu, w urzędzie, nawet w przedszkolu przy zmianie wychowawcy.

Ja mam podwójne nazwisko i jest dla mnie uciążliwe, długie, nie mieści się w rubryki. Miałam podobne podejście do Twojego, ale że dla przyszłego męża ważne było to bym tradycyjnie nazywała się jak on (facetom to jakoś na samoocenę działa) - nie upierałam się zbyt długo i zgodziłam się na dwuczłonowe. A teraz czasami żałuję - w polskiej rzeczywistości jedno, to samo nazwisko, jest wygodniejsze. Osobiście, nie życzyłabym dziecku długiego nazwiska. Ale to oczywiście moje zdanie.

[911814027737b2fb37208075fbc353dc82d7d123_64640b1bca2a5]

Napisane przez nobowiepani

Jest też strona praktyczna tej sprawy. Np: mąż w szpitalu - a Ty z kwitkiem będziesz musiała się tam stawić, by udowodnić, że jesteś jego żoną... I wiele innych tego typu sytuacji Cię spotka - niestety tak to jest skonstruowane.



Jeśli chcecie mieć dzieci, które tradycyjnie będą miały nazwisko ojca, to jeśli Ty będziesz miała inne, będzie kłopot dużo większy niż papierologia przy zmianie nazwiska przy ślubie. Mam kilka znajomych, które właśnie z tego powodu, parę lat po ślubie, zmianiły nazwisko na nazwisko męża, bo znudziło im się przy każdej okazji udowadnianie, że są matkami - a to w przychodni, a to w szpitalu, w urzędzie, nawet w przedszkolu przy zmianie wychowawcy.



Ja mam podwójne nazwisko i jest dla mnie uciążliwe, długie, nie mieści się w rubryki. Miałam podobne podejście do Twojego, ale że dla przyszłego męża ważne było to bym tradycyjnie nazywała się jak on (facetom to jakoś na samoocenę działa) - nie upierałam się zbyt długo i zgodziłam się na dwuczłonowe. A teraz czasami żałuję - w polskiej rzeczywistości jedno, to samo nazwisko, jest wygodniejsze. Osobiście, nie życzyłabym dziecku długiego nazwiska. Ale to oczywiście moje zdanie.

Tez o tym myslalam, ale w sumie to rzeczywiscie potrzebujesz tylko dwa dokumenty miec gdzies na wierzchu - akt urodzenia dziecka i małżeństwa. Wiec chyba mozna sie przyzwyczaić. W sytuacjach oficjalnych i tak zawsze musisz sie legitymować choćby dowodem czy paszportem wiec juz ten drugi dodatkowy papier to chyba rzeczywiscie nie problem. Albo kopie zrobic i wsunąć do portfela na stałe.

Tez nie rozumiem tego męskiego "chcę, zebys wzięła moje nazwisko". Uważam, ze to niedobrze jesli mężczyźni tego potrzebują ze względu na swoją samoocenę. Przeciez jesli kobieta bierze z takim slub to i tak decyduje sie zostać jego żona. Nie trzeba dodatkowo nic nikomu udowadniać nazwiskiem.

[201803290936]

Napisane przez nobowiepani

Jest też strona praktyczna tej sprawy. Np: mąż w szpitalu - a Ty z kwitkiem będziesz musiała się tam stawić, by udowodnić, że jesteś jego żoną... I wiele innych tego typu sytuacji Cię spotka - niestety tak to jest skonstruowane.

Jeśli chcecie mieć dzieci, które tradycyjnie będą miały nazwisko ojca, to jeśli Ty będziesz miała inne, będzie kłopot dużo większy niż papierologia przy zmianie nazwiska przy ślubie. Mam kilka znajomych, które właśnie z tego powodu, parę lat po ślubie, zmianiły nazwisko na nazwisko męża, bo znudziło im się przy każdej okazji udowadnianie, że są matkami - a to w przychodni, a to w szpitalu, w urzędzie, nawet w przedszkolu przy zmianie wychowawcy.

Ja mam podwójne nazwisko i jest dla mnie uciążliwe, długie, nie mieści się w rubryki. Miałam podobne podejście do Twojego, ale że dla przyszłego męża ważne było to bym tradycyjnie nazywała się jak on (facetom to jakoś na samoocenę działa) - nie upierałam się zbyt długo i zgodziłam się na dwuczłonowe. A teraz czasami żałuję - w polskiej rzeczywistości jedno, to samo nazwisko, jest wygodniejsze. Osobiście, nie życzyłabym dziecku długiego nazwiska. Ale to oczywiście moje zdanie.

Ale temu panu nie chodzi o ewentualne niedogodności z jakimi może (a wcale nie musi) spotkać się Autorka wątku.