Wyprowadzka z domu - ogromna tęsknota

[Mojwa]

Hm. To po co się przeprowadzasz? Pomijam inne kwestie, ale skoro tak nie chcesz to tego nie rób.

[skazana_na_bluesa]

relacje z rodzicami mam dobre. od 7 lat mieszkam poza domem. w odległości 180 km albo 350km. jak trzeba pilnie jechać do domu to się wsiada do auta i tyle. a jak są nagłe problemy zdrowotne to ty nie pomożesz tylko karetka/lekarz.

[monika1304]

Napisane przez Mojwa

Hm. To po co się przeprowadzasz? Pomijam inne kwestie, ale skoro tak nie chcesz to tego nie rób.

za pol roku wychodzę za mąż, w moim domu się nie zmieścimy A mieszkac osobno z mężem ? ;D

---------- Dopisano o 20:30 ---------- Poprzedni post napisano o 20:24 ----------

Napisane przez skazana_na_bluesa

relacje z rodzicami mam dobre. od 7 lat mieszkam poza domem. w odległości 180 km albo 350km. jak trzeba pilnie jechać do domu to się wsiada do auta i tyle. a jak są nagłe problemy zdrowotne to ty nie pomożesz tylko karetka/lekarz.

Wiem dziewczyny,macie racje ale te sytuacje zostawily u mnie swego rodzaju slad, ktorego juz sie chyba nie pozbede Sam tata mowi mi,ze jestem panikarą, jesli chodzi o jego zdrowie Siostra mieszka 120km od domu,wiec mysle,ze ija dam rade,tylko wlasnie zawsze mnie wkurzalo,ze jej nie ma,jak jest potrzebna, bo dzieje sie zle.

[skazana_na_bluesa]

idź do psychologa.

[monika1304]

Napisane przez skazana_na_bluesa

idź do psychologa.

ufff,dobrze,ze nie do psychiatry

[Mojwa]

No to jeśli nie ma.absolutnej konieczności żebyś była to nie panikuj. Przecież do pracy pewnie chodzisz, wtedy też Cie nie ma w domu.

Przeżyłam mieszkanie 1600 km od rodziców, teraz mieszkamy 15 km od siebie. Jak coś się dzieje to mamy telefony, samochody i stały kontakt.
I tak, przyznam się ze mimo mieszkania z Tztem płakałam jak tata pierwszy raz od wyjazdu przyjechał i miał znowu wyjechać. Ale zagryzlam zeby, wróciłam do domu i żyłam dalej. Nawet nie umiem nic poradzić - po prostu tak jest i koniec.

Czy łatwiej jak są.bliżej? No pewnie, mam nad swoimi emerytami pieczę, a jak coś - to zawsze mogę na nich liczyć. Ale.bez histerii.

[monika1304]

Napisane przez Mojwa

No to jeśli nie ma.absolutnej konieczności żebyś była to nie panikuj. Przecież do pracy pewnie chodzisz, wtedy też Cie nie ma w domu.

Przeżyłam mieszkanie 1600 km od rodziców, teraz mieszkamy 15 km od siebie. Jak coś się dzieje to mamy telefony, samochody i stały kontakt.
I tak, przyznam się ze mimo mieszkania z Tztem płakałam jak tata pierwszy raz od wyjazdu przyjechał i miał znowu wyjechać. Ale zagryzlam zeby, wróciłam do domu i żyłam dalej. Nawet nie umiem nic poradzić - po prostu tak jest i koniec.

Czy łatwiej jak są.bliżej? No pewnie, mam nad swoimi emerytami pieczę, a jak coś - to zawsze mogę na nich liczyć. Ale.bez histerii.

Dzięki, mysle ze jakos to bedzie,masz racje jak jestem w pracy to tez cos moze sie wydarzyc, nie jestem jakims mamlasem, ktory placze jak 3 dni nie widzi rodzicow,wiec mnie tak nie odbierajcie,ale lubie miec na wszystko oko i kontrole
Dzieki za Wasze opinie,dzieki za psychiatrę,moze mnie kiedys przypili to pojde

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez monika1304

ufff,dobrze,ze nie do psychiatry

po tej odpowiedzi aż musiałam spojrzeć, ile masz lat.
diagnoza - dzieciak. nie dorosłaś do ślubu. dobrze, że to nie jest wątek o odpowiednim wieku na ślub.

---------- Dopisano o 21:59 ---------- Poprzedni post napisano o 21:56 ----------

strasznie wkurzają mnie takie gówniarskie heheszki na temat psychiatry. psycholog to inna para kaloszy, przydałby ci się, bo ciągła chęć kontroli+nieodcięta pępowina to problem. tyle, że w zasadzie wiekowo i mentalnie jesteś dzieciakiem, a chcesz udawać dorosłą.

[monika1304]

Napisane przez skazana_na_bluesa

po tej odpowiedzi aż musiałam spojrzeć, ile masz lat.
diagnoza - dzieciak. nie dorosłaś do ślubu. dobrze, że to nie jest wątek o odpowiednim wieku na ślub.

Nie Tobie oceniac mnie po kilku postach i wypowiadac sie, czy jestem gotowa na ślub

[skazana_na_bluesa]

przecież gołym okiem widać, że nie jesteś, skoro przeżywasz przeprowadzkę 15km od rodziców. nie musisz się ze mną zgadzać w tej materii. mieszkałaś kiedykolwiek sama, jak dorosły człowiek? czy uciekasz spod skrzydeł rodziców pod skrzydła faceta i teściów?

[monika1304]

Napisane przez skazana_na_bluesa

przecież gołym okiem widać, że nie jesteś, skoro przeżywasz przeprowadzkę 15km od rodziców. nie musisz się ze mną zgadzać w tej materii. mieszkałaś kiedykolwiek sama, jak dorosły człowiek? czy uciekasz spod skrzydeł rodziców pod skrzydła faceta i teściów?

Zdziwię, Cię- mieszkalam Nie lubie sie komus tlumaczyc,ale zeobie wyjatek.

[skazana_na_bluesa]

jak jeszcze mi powiesz, że powodem zdrowotnym do szybkiej ciąży jest PCOS to padnę i nie wstanę.

---------- Dopisano o 22:29 ---------- Poprzedni post napisano o 22:25 ----------

a i wiesz - staż związku wcale nie działa na waszą korzyść w tym wieku
a swoje obserwacje czerpię nie tylko z wizażu, ale i statystyk ślubów i rozwodów

[201803080934]

Napisane przez skazana_na_bluesa

a swoje obserwacje czerpię nie tylko z wizażu, ale i statystyk ślubów i rozwodów

co prawda, to prawda.

[Rena]

Napisane przez Mojwa

I tak, przyznam się ze mimo mieszkania z Tztem płakałam jak tata pierwszy raz od wyjazdu przyjechał i miał znowu wyjechać. Ale zagryzlam zeby, wróciłam do domu i żyłam dalej. Nawet nie umiem nic poradzić - po prostu tak jest i koniec.

Ja przezylam smierc ojca, to dopiero byl bol i plakanie po nocach. Odleglosc to przy tym nic. Na to dopiero nie ma rady. Trzeba odchorowac i zyc dalej.

[monika1304]

[QUOTE=skazana_na_bluesa;5 8541261]jak jeszcze mi powiesz, że powodem zdrowotnym do szybkiej ciąży jest PCOS to padnę i nie wstanę.

---------- Dopisano o 22:29 ---------- Poprzedni post napisano o 22:25 ----------




To nie padaj, bo choruję na nerki, nie życzę Ci tego....
Bądź trochę bardziej roztropna, bo jedziesz po mnie i mówisz z taką ironią,że trochę chyba nie wypada rozmawiac tak z kimś kogo nie znasz...
Nie bede pytac Ciebie o to, czy jestem gotowa, czy nie oraz czy wiek działa na naszą korzyść

[Flashdance]

Napisane przez monika1304

Mnie czeka to za pół roku - wyprowadzka...
Dla mnie masakra, opuścić dom i rodzinę... całkiem niedaleko 15km do teściów, z którymi dogaduję się wspaniele, jednak to nie MOI RODZICE.

Tata jest po przejściach zdrowotnych i przytłacza mnie fakt,że gdy bedą mnie potrzebować, mnie nie będzie.
Nikomu o tym jednak nie mówię, oprócz przyszłego meża oczywiscie...
Mowi,że bd okej, ale co on może wiedziec, to ja bd w takiej sytuacji..

Napisane przez monika1304

Nie, nie o to chodzi...
Mysle,ze wypowiedzi tych z Was, ktore twierdzą,ze takie zachowanie jest dziecinne, jest spodowane tym,ze albo kontakt z rodzicami byl niezbyt dobry,albo poprostu malo przezylyscie strachu o swoich bliskich, ja przezylam go dwukrotnie i tym jest spowodowana moja niechec do przeprowadzki. Tym,ze gdy tym razem cos sie stanie, mnie nie bedzie blisko w tym momencie.

To jeśli ze zdrowiem rodziców jest aż tak bardzo źle, a Ty musisz się wyprowadzić to załatw im jakąś opiekę (pielęgniarka, może ktoś z rodziny). Jeśli nie jest aż tak źle to przestań panikować. Coś stać się może i wtedy kiedy Ty wyjdziesz do pracy albo na zakupy. Będziesz siedzieć z nimi 24/7? Takim wiecznym niepokojem o ich zdrowie na pewno im nie pomagasz.


A tak zupełnie obok tematu (nie musisz odpowiadać na to pytanie). Czy koniecznie musicie się wyprowadzać do jego rodziców? To rzeczywiście wygląda tak: z domu rodziców do domu teściów czyli przeprowadzka od jednych rodziców do drugich. Gdzie tu miejsce na nową rodzinę, na "budowanie swojego domu", na samodzielne dorosłe życie?

Już pisałam ja rozumiem potrzebę kontaktu z rodziną, sentyment do domu rodzinnego, niepokój o ich zdrowie (w końcu nie robią się coraz młodsi), ale... jeśli te wszystkie uczucia przeszkadzają w stworzeniu własnej rodziny to coś jest nie tak. Jeśli ktoś decyduje się na małżeństwo i jednocześnie pisze że dla niego "opuszczenie rodzinnego domu to masakra" to chyba rzeczywiście nie dorósł jeszcze do samodzielnego życia. Przecież można jednocześnie chcieć się wyprowadzić, cieszyć się z tej wyprowadzki, cieszyć się rozpoczynającym się wspólnym życiem z mężem, nie płakać za rodzinnym domem i nadal kochać swoich rodziców, utrzymywać z nimi kontakty i pomagać w razie potrzeby.

[monika1304]

Napisane przez Flashdance

To jeśli ze zdrowiem rodziców jest aż tak bardzo źle, a Ty musisz się wyprowadzić to załatw im jakąś opiekę (pielęgniarka, może ktoś z rodziny). Jeśli nie jest aż tak źle to przestań panikować. Coś stać się może i wtedy kiedy Ty wyjdziesz do pracy albo na zakupy. Będziesz siedzieć z nimi 24/7? Takim wiecznym niepokojem o ich zdrowie na pewno im nie pomagasz.


A tak zupełnie obok tematu (nie musisz odpowiadać na to pytanie). Czy koniecznie musicie się wyprowadzać do jego rodziców? To rzeczywiście wygląda tak: z domu rodziców do domu teściów czyli przeprowadzka od jednych rodziców do drugich. Gdzie tu miejsce na nową rodzinę, na "budowanie swojego domu", na samodzielne dorosłe życie?

Już pisałam ja rozumiem potrzebę kontaktu z rodziną, sentyment do domu rodzinnego, niepokój o ich zdrowie (w końcu nie robią się coraz młodsi), ale... jeśli te wszystkie uczucia przeszkadzają w stworzeniu własnej rodziny to coś jest nie tak. Jeśli ktoś decyduje się na małżeństwo i jednocześnie pisze że dla niego "opuszczenie rodzinnego domu to masakra" to chyba rzeczywiście nie dorósł jeszcze do samodzielnego życia. Przecież można jednocześnie chcieć się wyprowadzić, cieszyć się z tej wyprowadzki, cieszyć się rozpoczynającym się wspólnym życiem z mężem, nie płakać za rodzinnym domem i nadal kochać swoich rodziców, utrzymywać z nimi kontakty i pomagać w razie potrzeby.

Będziemy mieszkać u teściów, ponieważ u mnie nie ma miejsca, on jest jedynakiem Jesteśmy też w trakcie projektowania swojego lokum i po ślubie ruszymy z jego budową, tylko do tego czasu trzeba gdzieś mieszkać

[skarbek2012]

Dzięki dziewczyny za przysłowiowego "kopa" Myślę że w dużej mierze może się to wszystko wiązać właśnie z samotnością i brakiem znajomych tutaj na miejscu. Do mieszkania powoli się przyzwyczajam. Mąż zaproponował malutki remont mieszkanka, tak żeby było po mojemu i żebym czuła się bardziej jak u siebie. Aż jestem w szoku jak taka mała zmiana na mnie wpłynęła. Zaczynam powoli dostrzegać plusy samodzielnego mieszkania - wszystko jest po naszemu tak jak chcemy. Dzięki cierpliwości męża i tego że codziennie mnie gdzieś zabiera i pokazuje nowe miejsca w mieście jest na prawdę lepiej. Dopadają mnie w trakcie dnia takie momenty słabości np. gdy przychodzi godzina 16 kiedy zawsze z mamą po pracy siadałyśmy przy kawce na plotki albo gdy z przyjaciółką o 19 szłyśmy zawsze na spacer. Takie drobiazgi które były dla mnie rutyną a teraz gdy o tym pomyślę to odczuwam taką pustkę. Dziś idę na rozmowę o pracę, muszę wreszcie coś znaleźć żeby praca zajęła mi część dnia, żeby mieć jakiś kontakt z innymi ludźmi. Jak będę zarabiać to mogę sobie też pozwolić na jakieś dodatkowe zajęcia, jakiś kurs, tak żeby mieć jak najwięcej kontaktu z innymi i żeby zwiększyć szanse na poznanie fajnych ludzi. Wiem że chwilę mi to zajmie zanim przyzwyczaję się do tego życia. Dla mnie to skok jak na głęboką wodę - do tej pory w dużym domu z ogrodem na wsi, z rodziną, bliskimi a teraz duże miasto, zamiast domu małe mieszkanie i brak bliskich.

[Flashdance]

Napisane przez monika1304

Będziemy mieszkać u teściów, ponieważ u mnie nie ma miejsca, on jest jedynakiem Jesteśmy też w trakcie projektowania swojego lokum i po ślubie ruszymy z jego budową, tylko do tego czasu trzeba gdzieś mieszkać

Dla mnie to są argumenty za tym żeby po ślubie mieszkać tylko we dwójkę. U twoich rodziców się nie da ze względu na brak miejsca, Twój facet to jedynak (pewnie wychuchany i przyzwyczajony do wygodnego życia z rodzicami). Ja na waszym miejscu nie mogłabym się doczekać wyprowadzki do mieszkania tylko we dwójkę, do tworzenia własnego domu, własnych tradycji, ale co kto lubi. Jeśli wam pasuje takie małżeńskie życie (taka dorosłość) z rodzicami to OK. mnie nic do tego

[Luba]

Napisane przez skarbek2012

Nadszedł wreszcie ten dzień kiedy przyszło mi wyprowadzić się na stałe z rodzinnego domu. Nie dość że sama wyprowadzka to dla mnie duże przeżycie to jeszcze przyszło mi się przeprowadzić 220km od rodzinnych stron. Co prawda podczas studiów mieszkałam już poza domem ale każdy weekend, święta, dni wolne, ferie, wakacje były spędzane w domu. Zresztą życie w akademiku traktowałam jako takie przejściowe ale wciąż miałam świadomość że tak na prawdę moje miejsce w domu rodzinnym. Po studiach wzięłam ślub i z mężem przez dwa lata mieszkaliśmy u moich rodziców. Uwielbiałam tę rodzinną i domową atmosferę. Zawsze wesoło i gwarno. Zawsze było z kim pogadać i człowiek nawet jak miał jakiś problem to w domu zawsze jakoś tak robiło się od razu lżej. Jestem strasznie sentymentalną i wrażliwą osobą i obecna sytuacja mnie zwyczajnie przerasta. Powinnam się cieszyć bo nareszcie mieszkamy sami, zawsze marzyłam o mieszkaniu w dużym mieście ale tak na prawdę to chce mi się płakać. Tęsknię okropnie za rodzicami, rodzeństwem, domem, przyjaciółmi, ulubionymi miejscami. Staram się zajmować sobie czas ale nic nie pomaga. Najgorsze są wieczory kiedy mąż ma drugą zmianę, po prostu wariuję, Wiem że te 220km to nie koniec świata jednak sama świadomość że jestem jednak daleko i nie mogę w dowolnej chwili spotkać się z rodzicami, bratem czy przyjaciółką zwyczajnie mnie dobija

To jak sie czujesz jest najzupelniej normalne i do "przezycia", z czasem minie. To oczywiste, ze jesli czlowiek zmienia cale otoczenie, przyzwyczajenia, opuszcza osoby ktore kocha, to na poczatku nie czuje sie z tym komfortowo. To nie ejst tak, ze ma sie meza i od teraz wszyscy i wszystko idzie w odstawke, bo to chlop sie tylko liczy i to on jest rodzina. No nie, rodzice, rodzenstwo, przyjaciele to tez rodzina, czasem z wyboru ale rodzina. I to rodzina z ktora sie przebywalo kawal zycia, wiec nie jest latwo tak szybko przestawic sie na inne zycie, bez nich. Ale wszystko sie ulozy i wypracujesz sobie inne przyzwyczajenia, nie zapomnisz o rodzinie ale nauczysz sie spokojnie i dobrze bez nich zyc.

[monika1304]

Napisane przez Flashdance

Dla mnie to są argumenty za tym żeby po ślubie mieszkać tylko we dwójkę. U twoich rodziców się nie da ze względu na brak miejsca, Twój facet to jedynak (pewnie wychuchany i przyzwyczajony do wygodnego życia z rodzicami). Ja na waszym miejscu nie mogłabym się doczekać wyprowadzki do mieszkania tylko we dwójkę, do tworzenia własnego domu, własnych tradycji, ale co kto lubi. Jeśli wam pasuje takie małżeńskie życie (taka dorosłość) z rodzicami to OK. mnie nic do tego

My także nie możemy się tego doczekać jednak budowa nie zajmuje mało czasu, narzeczony bardzo też naciska na własne lokum, ma juz chyba dosc zycia z rodzicami, skupiania na nim całej ich uwagi.
Ale projekt juz jest, wiec po ślubie ruszamy do przodu

[Flashdance]

Napisane przez skarbek2012

Dzięki dziewczyny za przysłowiowego "kopa" Myślę że w dużej mierze może się to wszystko wiązać właśnie z samotnością i brakiem znajomych tutaj na miejscu. Do mieszkania powoli się przyzwyczajam. Mąż zaproponował malutki remont mieszkanka, tak żeby było po mojemu i żebym czuła się bardziej jak u siebie. Aż jestem w szoku jak taka mała zmiana na mnie wpłynęła. Zaczynam powoli dostrzegać plusy samodzielnego mieszkania - wszystko jest po naszemu tak jak chcemy. Dzięki cierpliwości męża i tego że codziennie mnie gdzieś zabiera i pokazuje nowe miejsca w mieście jest na prawdę lepiej. Dopadają mnie w trakcie dnia takie momenty słabości np. gdy przychodzi godzina 16 kiedy zawsze z mamą po pracy siadałyśmy przy kawce na plotki albo gdy z przyjaciółką o 19 szłyśmy zawsze na spacer. Takie drobiazgi które były dla mnie rutyną a teraz gdy o tym pomyślę to odczuwam taką pustkę. Dziś idę na rozmowę o pracę, muszę wreszcie coś znaleźć żeby praca zajęła mi część dnia, żeby mieć jakiś kontakt z innymi ludźmi. Jak będę zarabiać to mogę sobie też pozwolić na jakieś dodatkowe zajęcia, jakiś kurs, tak żeby mieć jak najwięcej kontaktu z innymi i żeby zwiększyć szanse na poznanie fajnych ludzi. Wiem że chwilę mi to zajmie zanim przyzwyczaję się do tego życia. Dla mnie to skok jak na głęboką wodę - do tej pory w dużym domu z ogrodem na wsi, z rodziną, bliskimi a teraz duże miasto, zamiast domu małe mieszkanie i brak bliskich.

Spokojnie. To normalne że na początku czujesz się tam obco. Jeśli tylko nie skupisz się na rozpamiętywaniu "poprzedniego życia" a zajmiesz się układaniem sobie nowego to wszystko będzie OK. Fajnie że masz takie wsparcie w mężu.

Monika powodzenia w budowaniu wymarzonego domku z małym, białym płotkiem i szczęśliwego życia z mężem i teściami.

[Beatka670]

Nie rozumiem dlaczego w ludziach tyle jadu
Jedno mają cudowny kontakt z rodziną i za nią tesknia.. a inni nie są do tego nauczeni, bo ich relacje z rodzina są nijakie..

Ja jak kiedyś wyjechalam do innego kraju na 2 miesiace i rodziny przez ten czas nie wiedzialam to tez bardzo tesknilam.. dziennie z mama i chlopakiem rozmawialam.. bylo ciezko, wytrwalam.. ale stwierdzilam, ze sama nigdy sie poza swoj kra nie wyprowadze
uwierz mi, ze powinnas sie i tak cieszyc,ze w Polsce mieszkacie

[Jamajka007]

Napisane przez Beatka670

Nie rozumiem dlaczego w ludziach tyle jadu
Jedno mają cudowny kontakt z rodziną i za nią tesknia.. a inni nie są do tego nauczeni, bo ich relacje z rodzina są nijakie..

Ja jak kiedyś wyjechalam do innego kraju na 2 miesiace i rodziny przez ten czas nie wiedzialam to tez bardzo tesknilam.. dziennie z mama i chlopakiem rozmawialam.. bylo ciezko, wytrwalam.. ale stwierdzilam, ze sama nigdy sie poza swoj kra nie wyprowadze
uwierz mi, ze powinnas sie i tak cieszyc,ze w Polsce mieszkacie

Ale jakiego jadu? Jeżeli ktoś jest dorosły, to podejmuje dorosłe decyzje - albo zostaje blisko rodzinnego domu, albo wyprowadza się na drugi koniec świata. Nie można jednocześnie się wyprowadzić kilkaset km od domu i mieć rodziny przy sobie

[Luba]

Napisane przez Jamajka007

Ale jakiego jadu? Jeżeli ktoś jest dorosły, to podejmuje dorosłe decyzje - albo zostaje blisko rodzinnego domu, albo wyprowadza się na drugi koniec świata. Nie można jednocześnie się wyprowadzić kilkaset km od domu i mieć rodziny przy sobie

Ale moze tez tesknic po przeprowadzce i nie radzic sobie na poczatku z ta tesknota. I o tym jest mowa w tym watku. Niektorych ta tesknota autorki dziwi lub smieszy, co z kolei dziwi np mnie.

[201803090921]

Napisane przez Beatka670

Nie rozumiem dlaczego w ludziach tyle jadu
Jedno mają cudowny kontakt z rodziną i za nią tesknia.. a inni nie są do tego nauczeni, bo ich relacje z rodzina są nijakie..

I oczywiście nie ma nic po środku.
Rozumiem, że jeśli nie usycham z tęsknoty za rodziną do tego stopnia, że muszę wisieć na telefonie codziennie, a osobiście nawiedzać ich co tydzień, to mam denne relacje z nimi? No jednak nie; różni ludzie mają różne potrzeby względem własnej przestrzeni, nie wszyscy są bardzo uczuciowi i wylewni, a jednak potrafią szanować się nawzajem czy mieć pewność, że druga strona pomoże w razie "wu".
Jasne, tęsknota to zwykle nic złego, ale w momencie, gdy zaczyna utrudniać życie, staje się przeszkodą, której należy się pozbyć.

[Flashdance]

Napisane przez Jamajka007

Ale jakiego jadu? Jeżeli ktoś jest dorosły, to podejmuje dorosłe decyzje - albo zostaje blisko rodzinnego domu, albo wyprowadza się na drugi koniec świata. Nie można jednocześnie się wyprowadzić kilkaset km od domu i mieć rodziny przy sobie

Można wyprowadzić się na drugi koniec świata z całą rodziną, kotem, psem i rybkami

[monika1304]

Nie rozumiem, co dziwnego jest w początkowym mieszkaniu z jednymi z rodziców i dążenie do wyprowadzki "na swoje"...

Wszyscy nowożency obecnie mają przed ślubem swoje domy lub mieszkania i od razu mieszkają i tworzą własne gniazdko ?
Wydaje mi się,że nie a zlinczowana zostałam, bo najpierw muszę wprowadzić się do teściów" pod skrzydła drugich rodziców".
Życie to nie film, a wiele z was tak do tego podchodzi

[Jamajka007]

Napisane przez monika1304

Nie rozumiem, co dziwnego jest w początkowym mieszkaniu z jednymi z rodziców i dążenie do wyprowadzki "na swoje"...

Wszyscy nowożency obecnie mają przed ślubem swoje domy lub mieszkania i od razu mieszkają i tworzą własne gniazdko ?
Wydaje mi się,że nie a zlinczowana zostałam, bo najpierw muszę wprowadzić się do teściów" pod skrzydła drugich rodziców".
Życie to nie film, a wiele z was tak do tego podchodzi

Ja mam wrażenie, że tutaj jest trochę mylona historia Twoja i autorki wątku

[skarbek2012]

Gdyby nie konieczność wyprowadzki z dala od domu to zapewne mieszkalibyśmy jeszcze kilka lat z rodzicami z powodów finansowych. Żyło nam się razem bardzo dobrze i bezkonfliktowo a dzięki temu spora kwota co miesiąc mogła zostać zaoszczędzona. Ale że mąż dostał świetną pracę tak daleko od domu to sytuacja się zmieniła i musimy się pomału dostosować.