Wasz stosunek do osób z zaburzeniami/chorobami psychicznymi, w...

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Napisane przez Mija62

Dla mnie niehumanitarne. Nieetyczne brzmi zbyt delikatnie.

Niehumanitarne to jest zakazanie chorym np. na raka odejścia na własnych zasadach i zmuszanie ich do dogorywania w cierpieniu, robiąc pod siebie z bólu.

Odnośnie tematu - nie mam konkretnego zdania. Osoby niebędące w stanie ogarnąć samych siebie na pewno nie powinny powoływać na świat nowych ludzi.

Poza tym światu przydałoby się więcej edukacji w zakresie rozmnażania, ale to głównie poza Europą. Człowiek mnoży się bez ładu i składu, w brudzie i ubóstwie, bez przemyślenia, co dalej i jak zapewnić potomkom godne życie. Ziemię mamy jedną, którą wykorzystujemy do cna.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

Ponieważ zaburzenie zaburza człowieka, jak wynika już z samej nomenklatury. A zaburzony człowiek nie powinien być odpowiedzialny za kształtowanie psychiki innego człowieka.

[Mad_Max]

Napisane przez Pusheen_

Czy uważacie, że zaburzenia psychiczne powinny przekreślać bycie rodzicem?

Tak, zaburzenia przekreślają bycie DOBRYM rodzicem.
Bo *ujowym może być każdy. Nawet ci zdrowi.

Tak, większość zaburzeń wpływa negatywnie i często uniemożliwia pełnienie funkcji rodzicielskich. Nerwice, depresje, autyzm, Asperger, Heller, kompulsje, obsesje, deficyty zachowań adaptacyjnych, oligofrenia i dziesiątki innych.

I to nie my (ja) tak uważamy, ale tak stanowi nauka. Psychologia rozwoju osobowości, Piaget, nawet teorie Junga (podłoże psychosomatyczne osobowości).

Tak, w ciężkich przypadkach dzieci powinny być odbierane. I są. W Polsce. Ze względu na niewydolność wychowawczą rodziców.

[Monia284]

Napisane przez Mad_Max

Tak, zaburzenia przekreślają bycie DOBRYM rodzicem.
Bo *ujowym może być każdy. Nawet ci zdrowi.

Tak, większość zaburzeń wpływa negatywnie i często uniemożliwia pełnienie funkcji rodzicielskich. Nerwice, depresje, autyzm, Asperger, Heller, kompulsje, obsesje, deficyty zachowań adaptacyjnych, oligofrenia i dziesiątki innych.

I to nie my (ja) tak uważamy, ale tak stanowi nauka. Psychologia rozwoju osobowości, Piaget, nawet teorie Junga (podłoże psychosomatyczne osobowości).

Tak, w ciężkich przypadkach dzieci powinny być odbierane. I są. W Polsce. Ze względu na niewydolność wychowawczą rodziców.

Wiesz ze niektóre zaburzenia można zaleczyć lub wyleczyć? Znam osoby które leczą się i aktywnie dbają o swoją psychikę o wiele bardziej niż osoba zdrowa. Dlatego tym bardziej po takiej terapii myślę że wiele osób nie poznałoby ze maja jakieś zaburzenia. Mogą dzięki temu normalnie funkcjonować. Czemu ma to przeszkadzać by być dobrym rodzicem? Jak leczą się, panują nad swoimi zachowaniami, nie obciążają tym nikogo to będą bardzo dobrze funkcjonować. No przy schizofrenii gorzej bo tutaj ataki raczej będą wracać i mogą być silne trzeba się z tym leczyć. No a przy wielu innych zaburzeniach inaczej oczywiście zależnie jakie to zaburzenie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mad_Max]

Napisane przez Monia284

Wiesz ze niektóre zaburzenia można zaleczyć lub wyleczyć?

Pewnie, że można. Ale wtedy ludzie już nie są zaburzeni i nie mam nic przeciwko ich rozmnażaniu (o ile dysponują odpowiednią inteligencją emocjonalna i empatią).

[Moxoi]

Napisane przez Mad_Max

Pewnie, że można. Ale wtedy ludzie już nie są zaburzeni i nie mam nic przeciwko ich rozmnażaniu (o ile dysponują odpowiednią inteligencją emocjonalna i empatią).

Większość ludzi nie dysponuje odpowiednią inteligencją emocjonalną i empatią. To większy problem, niż chociażby zaburzenia lękowe. Poza tym, przykładowo, dziś kobieta zajdzie w ciążę, a w trakcie jej trwania okaże się, że problemy psychiczne powróciły. Mimo że wcześniej żyła bez nich nawet kilka lat. Co wtedy?

Napisane przez Mad_Max

Tak, zaburzenia przekreślają bycie DOBRYM rodzicem.

Nie przekreślają i w odpowiedzi odniosę się do poniższego cytatu:

Napisane przez Hermiona83

A to też dobry punkt w dyskusji o zaburzeniach psychicznych i depresji. Czy osoba po terapii, z przepracowanymi schematami i ogólnie samoświadoma, ale z depresją, ma być gorszym rodzicem niż ktoś z ogólnie złymi wzorcami z domu, które powieli nieświadomie dalej, ale oficjalnie zdrowy jest?

Wszystko zależy od nasilenia problemów psychicznych. Jest pełno osób z depresją, która przybiera różne formy. Są ludzie, którzy normalnie funkcjonują i w życiu nie pomyślisz, że zmagają się z tą chorobą, ale również tacy, którzy nie są w stanie wstać z łóżka. To jest bardzo szerokie spektrum.
Natomiast uważam że człowiek, który jest samoświadomy, ale kontynuuje farmakoterapię będzie mógł dać lepszy dom dzieciom, niż ktoś bez stwierdzonych chorób, ale za to z nieprzepracowanymi problemami i brakiem samorefleksji.

[Mad_Max]

Napisane przez Moxoi

Większość ludzi nie dysponuje odpowiednią inteligencją emocjonalną i empatią. To większy problem, niż chociażby zaburzenia lękowe.

Dlatego nie smuci mnie informacja, że coraz mniej Polaków się rozmnaża.

Napisane przez Moxoi

Poza tym, przykładowo, dziś kobieta zajdzie w ciążę, a w trakcie jej trwania okaże się, że problemy psychiczne powróciły. Mimo że wcześniej żyła bez nich nawet kilka lat. Co wtedy?

Wtedy dziecko może mieć piekło na ziemi, matka może wpaść w depresje poporodową, w której zaburzenie będzie tylko katalizatorem. W ekstremalnych sytuacjach w rodzinie pojawi się kurator sądowy.

Napisane przez Moxoi

Są ludzie, którzy normalnie funkcjonują i w życiu nie pomyślisz, że zmagają się z tą chorobą, ale również tacy, którzy nie są w stanie wstać z łóżka. To jest bardzo szerokie spektrum.

Większość ludzi nie leczy depresji. W PL z depresją może żyć nawet 2 mln ludzi. Część przerywa terapię, inni nie wracają do niej przy reemisji. U 30% nie działa farmakoterapia. Moim zdaniem ryzyko jest zbyt wysokie, by powierzać życie innego (małego) człowieka w ręce osoby niewyleczonej. Jakkolwiek by nie funkcjonowała w trakcie terapii.

[Hermiona83]

Ale wiesz, że depresja poporodowa jest niezależna od depresji jako takiej? A katalizatorem są w niej narodziny dziecka, a nie depresja?
A osoba, która się leczy(ła) na depresję, raczej wcześniej niż później na nią zareaguje i się zgłosi do swego lekarza.

[SteveS]

Depresja poporodowa może rozwinąć się u każdej kobiety i jest wieloczynnikowa. Czynnik biologiczny nie jest potwierdzony jako jeden z faktorów, choć może pogarszać objawy. Nie jest potwierdzone, że wcześniejsza depresja zwiększa ryzyko depresji poporodowej. Czynnikiem genetycznym jest depresja poporodowa u matki, a nie oszukujmy się - wiele kobiet nie zgłasza się po pomoc i nie ma zamiaru powiedzieć córce, że cierpiała na depresję. Tak samo relacja z matką może być czynnikiem, ale nie musi. Czynniki społeczne są istotnym faktorem. Na depresję poporodową może chorować nawet do 20% matek. Istotne jest uświadamianie i niesienie pomocy.

[Mad_Max]

Napisane przez Hermiona83

Ale wiesz, że depresja poporodowa jest niezależna od depresji jako takiej? A katalizatorem są w niej narodziny dziecka, a nie depresja?
A osoba, która się leczy(ła) na depresję, raczej wcześniej niż później na nią zareaguje i się zgłosi do swego lekarza.

To nie tak. Depresja jako taka jest czynnikiem ryzyka zwiększającym prawdopodobieństwo wystąpienia depresji poporodowej. Chyba nawet najważniejszym czynnikiem (ale musze potwierdzić).

Problemy psychiczne przedciążowe też nie muszą być depresją. Np fobia społeczna, hipomania czy zaburzenia lękowe mają większe szanse na nasilenie po porodzie (hipomania tez często wywołuje depresję poporodową).

Napisane przez Hermiona83

A osoba, która się leczy(ła) na depresję, raczej wcześniej niż później na nią zareaguje i się zgłosi do swego lekarza.

Tutaj się nie zgodzę. Podsyłam ciekawą pracę naukowa o samobójstwach rozszerzonych osób zaburzonych (czyli takich, które się wcześniej leczyły, bądź były diagnozowane):

https://www.psychiatriapolska.pl/pdf...erzone%20_.pdf

[Hermiona83]

Na depresję poporodową może też chorować ok. 10% ojców! (Ciekawostka ze szkoły rodzenia)

[Mad_Max]

Napisane przez SteveS

Nie jest potwierdzone, że wcześniejsza depresja zwiększa ryzyko depresji poporodowej.

Jest potwierdzone:

https://journals.viamedica.pl/psychi...ew/45299/36544

[v-x-n]

Mój ex cierpi na CHAD. Leczy się - jest pod stałą opieką psychiatry, bierze leki, stosuje się do zaleceń, a i tak choroba raz na jakiś czas uderza z ogromną siłą.

Byliśmy w związku przez pół roku, uwielbiam go jako człowieka, ale już teraz tylko jako kolegę - przed wejściem w związek myślałam, że dam radę. Nie dałam. Związek wręcz mnie przeżuł i wypluł, do tej pory mam emocjonalne problemy. Exowi życzę jak najlepiej, jest fantastycznym człowiekiem, ale nie zdecydowałabym się z nim na dziecko, ba, żałuję, że zdecydowałam się na związek. Związek z nim - mimo że naprawdę na co dzień ma całkiem normalne życie, a choroba jest widoczna tylko w jakimś tam procencie sytuacji - zmienił całe moje podejście do zaburzeń i chorób psychicznych: nie zdecydowałabym się ponownie, bo wiem, że nie jestem w stanie tego udźwignąć. Nie chciałabym też, żeby moje dziecko obserwowało to wszystko, bo to traumatyczne wzorce.

Co do decyzji o posiadaniu lub nieposiadaniu dzieci - u mnie występuje mutacja genetyczna, tzn jestem tylko nosicielem zmutowanego genu, nie ma to jakiegoś wielkiego wpływu na moje życie. Jeżeli natomiast będę chciała mieć dzieci i partner też byłby nosicielem tego genu, to dzieci mieć nie będziemy, bo prawdopodobieństwo rozwinięcia się u nich choroby jest wysokie. Nie jest to jakaś mordercza choroba, ale efekty uboczne mogą być bardzo uciążliwe. Uważam, że to odpowiedzialna decyzja, skoro jestem świadoma ryzyka. Chciałabym być jak najlepszym rodzicem, więc myślę, że trzeba mierzyć siły na zamiary i jeżeli jest duże prawdopodobieństwo, że ewentualne dziecko wychowywałoby się w niestabilnym środowisku, po prostu tego nie robić.