O co macie żal do rodziców?

[Rena]

Dla mnie powiedzenie masz byc wdzieczny/ masz byc silny jest jednoznaczne z tym, ze ktos kto chce Cie wykorzystac i manipulowac (granie na emocjach).

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[road_rage]

Napisane przez Mama3dzieci

Cześć Czy mogę mieć żal do rodziców i całej mojej rodziny, że nikt nie był przedsiębiorcą i nikt nie prowadził żadnej firmy? Czy jako pierwsza zakładając firmę w mojej rodzinie, byłabym gdzie indziej i kiedy ktoś przekazałby mi ta wiedzę? Czy powinnam zachować dla siebie. Myślę, ze każdy może znaleźć jakiś powód do narzekania. Tym czasem powinniśmy być wdzięczni, że jesteśmy na świecie

Daj chociaż jeden logiczny powód dlaczego powinniśmy być wdzięczni.

[Alekto123]

Napisane przez Mama3dzieci

Cześć Czy mogę mieć żal do rodziców i całej mojej rodziny, że nikt nie był przedsiębiorcą i nikt nie prowadził żadnej firmy? Czy jako pierwsza zakładając firmę w mojej rodzinie, byłabym gdzie indziej i kiedy ktoś przekazałby mi ta wiedzę? Czy powinnam zachować dla siebie. Myślę, ze każdy może znaleźć jakiś powód do narzekania. Tym czasem powinniśmy być wdzięczni, że jesteśmy na świecie

Dziewczyny piszą wyraźnie o deprywacji emocjonalnej, patologiach, a tutaj tekst w stylu jakby tu każdy żałował, że ojciec nie był bogaty i nie kupił mieszkania na 18. Proponuję przeczytać jeszcze raz ze zrozumieniem o co chodzi w tym wątku.

Napisane przez 777godmode

Jeśli mówimy o przepracowaniu to właśnie musimy się skupić na pozytywnych aspektach.

O ile mi wiadomo, jeśli mówimy o przepracowaniu to mówimy o przejściu żałoby za tym co się działo w dzieciństwie jeśli było złe i żałoby za tym czego zabrakło i czego potrzebowaliśmy. Żałobie za tym , że tamten czas dzieciństwa już nigdy nie wróci i nie da się go tak po prostu naprawić i zmienić. Przepracowaniu żalu, że tego czego nie dostaliśmy w dzieciństwie inny człowiek nam nie zrekompensuje, bo to furtka do jakiś nieciekawych relacji, i że jedyne co można zrobić to starać się dać sobie samemu to, czego zabrakło.

[SteveS]

Napisane przez Mama3dzieci

Cześć Czy mogę mieć żal do rodziców i całej mojej rodziny, że nikt nie był przedsiębiorcą i nikt nie prowadził żadnej firmy? Czy jako pierwsza zakładając firmę w mojej rodzinie, byłabym gdzie indziej i kiedy ktoś przekazałby mi ta wiedzę? Czy powinnam zachować dla siebie. Myślę, ze każdy może znaleźć jakiś powód do narzekania. Tym czasem powinniśmy być wdzięczni, że jesteśmy na świecie

Muszę o to zapytać - piszesz to jako matka trójki dzieci? A co, jeśli dzieci nie będą Ci wdzięczne? Chęć ich posiadania to Twoja egoistyczna decyzja. Nie decyduje o dobrym wychowaniu i byciu dobrym człowiekiem.

[Rena]

Napisane przez Alekto123

Dziewczyny piszą wyraźnie o deprywacji emocjonalnej, patologiach, a tutaj tekst w stylu jakby tu każdy żałował, że ojciec nie był bogaty i nie kupił mieszkania na 18. Proponuję przeczytać jeszcze raz ze zrozumieniem o co chodzi w tym wątku.
.

Juz pomijajac to, ze trojka dzieci matki majacej firme wybierze inna kariere. I tez beda mowic, ze wcale nie maja zal ze nie byla znanym politykiem/kardiochirurgiem/astronauta.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[khloe]

Ja mam żal do mojej matki (, i babki, która z nami mieszkała), że zawsze skupiała się na moim wyglądzie, NIGDY nie spojrzała na mnie jako na osobę.

Zawsze, od dzieciństwa robiła przytyki w stronę wyglądu, że jestem za gruba, że powinnam schudnąć, że jak będę gruba, to nikt mnie nie będzie lubil, że nie znajdę męża, że będę miała beznadziejna pracę, bo nawet w pracy grubych nie chcą.

I te teksty w stronę nas, dzieci rzucane w przestrzeń na imprezach, w stylu " ja wam zazdroszczę, że macie chude dzieci, moje to muszę odciągać, bo tyle żrą".

Zawsze porównywała mnie do szczuplejszej, mądrzejszej, lepiej uczącej się siostry.
Słyszałam :" co za problem przestać jeść? Od razu schudniesz".

Całe moje nastoletnie i wczesno dorosłe życie, aż do dzisiaj borykam się z zaburzeniami odżywiania, przeszłam już przez wszystkie, ostatecznie teraz wylądowałam na terapii z tego powodu.

Do dzisiaj nie akceptuje siebie, nienawidzę swojego ciała, nie lubię poznawać nowych ludzi, bo zawsze się boje,że będą mnie oceniać przez pryzmat wagi

Mama też zniechęcała mnie do czegokolwiek tekstami w stylu,
-nie dasz rady
- po co będziesz wysyłać CV, tam na pewno szukają dobrze wykształconych itp.itd.

Mój ojciec jest chłodnym typem, zero przytulania, ale jak potrzebuje pomocy to zawsze pomoże, czy to materialnie, czy to coś zrobić, naprawić, czy po prostu być.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[olabambola]

mam ża do mojej matki o to, że mnie urodziła. Nie robi się drugiego dziecka w biedzie i z mężem alkoholikiem.

[4ec13cb18ab3f27b597089ea0d0eff6e72b7e954_64f11b724e7cd]

Napisane przez khloe

Ja mam żal do mojej matki (, i babki, która z nami mieszkała), że zawsze skupiała się na moim wyglądzie, NIGDY nie spojrzała na mnie jako na osobę.

Zawsze, od dzieciństwa robiła przytyki w stronę wyglądu, że jestem za gruba, że powinnam schudnąć, że jak będę gruba, to nikt mnie nie będzie lubil, że nie znajdę męża, że będę miała beznadziejna pracę, bo nawet w pracy grubych nie chcą.

I te teksty w stronę nas, dzieci rzucane w przestrzeń na imprezach, w stylu " ja wam zazdroszczę, że macie chude dzieci, moje to muszę odciągać, bo tyle żrą".

Zawsze porównywała mnie do szczuplejszej, mądrzejszej, lepiej uczącej się siostry.
Słyszałam :" co za problem przestać jeść? Od razu schudniesz".

Całe moje nastoletnie i wczesno dorosłe życie, aż do dzisiaj borykam się z zaburzeniami odżywiania, przeszłam już przez wszystkie, ostatecznie teraz wylądowałam na terapii z tego powodu.

Do dzisiaj nie akceptuje siebie, nienawidzę swojego ciała, nie lubię poznawać nowych ludzi, bo zawsze się boje,że będą mnie oceniać przez pryzmat wagi

Mama też zniechęcała mnie do czegokolwiek tekstami w stylu,
-nie dasz rady
- po co będziesz wysyłać CV, tam na pewno szukają dobrze wykształconych itp.itd.

Mój ojciec jest chłodnym typem, zero przytulania, ale jak potrzebuje pomocy to zawsze pomoże, czy to materialnie, czy to coś zrobić, naprawić, czy po prostu być.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jedna z najsmutniejszych rzeczy jaką ostatnio przeczytałam. Jak bezrefleksyjnie można zniszczyć władne dziecko. Współczuje Ci

[Nightmare666]

Napisane przez khloe

Ja mam żal do mojej matki (, i babki, która z nami mieszkała), że zawsze skupiała się na moim wyglądzie, NIGDY nie spojrzała na mnie jako na osobę.

Zawsze, od dzieciństwa robiła przytyki w stronę wyglądu, że jestem za gruba, że powinnam schudnąć, że jak będę gruba, to nikt mnie nie będzie lubil, że nie znajdę męża, że będę miała beznadziejna pracę, bo nawet w pracy grubych nie chcą.

I te teksty w stronę nas, dzieci rzucane w przestrzeń na imprezach, w stylu " ja wam zazdroszczę, że macie chude dzieci, moje to muszę odciągać, bo tyle żrą".

Zawsze porównywała mnie do szczuplejszej, mądrzejszej, lepiej uczącej się siostry.
Słyszałam :" co za problem przestać jeść? Od razu schudniesz".

Całe moje nastoletnie i wczesno dorosłe życie, aż do dzisiaj borykam się z zaburzeniami odżywiania, przeszłam już przez wszystkie, ostatecznie teraz wylądowałam na terapii z tego powodu.

Do dzisiaj nie akceptuje siebie, nienawidzę swojego ciała, nie lubię poznawać nowych ludzi, bo zawsze się boje,że będą mnie oceniać przez pryzmat wagi

Mama też zniechęcała mnie do czegokolwiek tekstami w stylu,
-nie dasz rady
- po co będziesz wysyłać CV, tam na pewno szukają dobrze wykształconych itp.itd.

Mój ojciec jest chłodnym typem, zero przytulania, ale jak potrzebuje pomocy to zawsze pomoże, czy to materialnie, czy to coś zrobić, naprawić, czy po prostu być.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Bardzo mi przykro czytając Twoją wypowiedź, może dlatego, że sama byłam grubym dzieckiem i jestem gruba teraz. Wiem co to przytyki, gdy mama rzuca hasłem do nastolatki by wciągała brzuch jak z nią idzie na mieście itp.

Ja mam ogromny żal do mamy za to, że nie pomogła mi gdy byłam codziennie prześladowana w szkole przez 5 lat, wyzywana od grubych świń, loch prosiaków itp. Nie zauważyła, że coś się dzieje, bo stałam się nerwowa, unikałam skupisk ludzi, twierdziła, że mam wredny charakter, po ojcu, dlatego szybko się denerwuję Nie pomyślała, że moje ręce całe wydrapane, w strupach to nie jest alergia skóra a samookaleczanie. Próby rozmów z nią o moich problemach zawsze kończyły się tak samo, co zaczynałam coś mówić to albo mało słuchała, albo nie reagowała, nie wiem, nie chciała wiedzieć?
Cały czas borykam się z przeszłością, chociaż moja samoocena wzrosła, nauczyłam się ubierać, makijaż to moja pasja, zawsze w pracy jestem zadbana, bo to podnosi moją pewność siebie.
Jednak duchy przeszłości co jakiś czas mnie dopadają, nie lubię mijać na ulicy grup ludzi, gdy ktoś się zaśmieje to od razu mam w głowie, że to pewnie ze mnie.
Mamę na swój sposób jakoś tam kocham, ale nie potrafię stworzyć z nią silnej relacji, na zasadzie rozmowy o wszystkim, radościach i problemach.

[Snowdrop_]

Nasza matka niestety wyżywała się na nas trzech, za to że musiała przerwać swoje imprezowe życie, spotykanie z różnymi facetami (była nieprzeciętnie ładna, więc nawet jak wychodziła z nami w wózku na spacer, to zaraz znalazł się jakiś chętny jej pomóc, zagadać) i złość za to, że musi siedzieć z dziećmi zbierałysmy my trzy. Ja jako pięciolatka czułam się matką dla moich sióstr, w obowiązku okazać im jakąś czułość i opiekę, bo przez matkę niestety czułyśmy się niechciane (wiem, że jeszcze co najmniej jedno usunęła) a ojca nie było, bo non stop tkwił w pracy, rozwijał firmę jedną po drugiej i pracował na ten cały kołchoz. Tzn. matka jakoś tam dbała o nas, gotowala zdrowe jedzenie ale nigdy nie widziałam w niej uczuć do mnie czy do sióstr, a jak chciała uderzyć te małe to często przyjmowałam na siebie baty, nie chcąc żeby krzywdzila cztero czy dwulatke (później jak je czymś uderzyła nauczyłam się od razu niszczyć ten przedmiot).
Niestety czując ogromną presję i odpowiedzialność za młodsze rodzeństwo, które rodzice po prostu porzucili emocjonalnie, w wieku 7-8 lat nabawiłam się nerwicy, a później zaburzeń odżywiania.
Mocno pomógł mi Kościół, kiedy w wieku 8 lat zaczęłam tracić siły psychiczne, zwróciłam się w stronę wiary i to mnie zawsze podtrzymywalo na duchu (mimo że matka starała się obrzydzic mi KK jak mogła, ojciec jest z kolei bardziej związany z Kościołem i pozwalał mi chodzić na msze bez wykłocania się o to).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

Napisane przez Mama3dzieci

Cześć Czy mogę mieć żal do rodziców i całej mojej rodziny, że nikt nie był przedsiębiorcą i nikt nie prowadził żadnej firmy? Czy jako pierwsza zakładając firmę w mojej rodzinie, byłabym gdzie indziej i kiedy ktoś przekazałby mi ta wiedzę? Czy powinnam zachować dla siebie. Myślę, ze każdy może znaleźć jakiś powód do narzekania. Tym czasem powinniśmy być wdzięczni, że jesteśmy na świecie

Zachować dla siebie? No możesz, ale czy powinnaś? Też jestem matką, czytam takie wątki w celach edukacyjnych. Właśnie zauważyłam, że nieświadomie popełniam jeden z wymienionych tu błędów. Poczytaj, może i Tobie się przyda.

Wysłane z mojego 2109119DG przy użyciu Tapatalka

[dieRaserei]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Też tak myślę. Spotykałam się kiedyś z facetem, który miał 40 lat, a cały czas gadał o tym, jak skrzywdziła go matka (i byłe dziewczyny). To było naprawdę żenujące, bo jego mama była zwykłą panią domu, może nie ukończyła studiów i nie była bogata, ale nie było tam przemocy, alkoholu, krzywd psychicznych itp. Miałam wrażenie, że zwalał swoje niepowodzenia na matkę, bo tak mu było wygodniej.

Oczywiście co innego, kiedy w czyimś domu była przemoc, uzależnienia, traumy itp. Chociaż wtedy i tak myślę, że zamiast trzymać w sobie żal, lepiej przepracować złe emocje z psychologiem.

To jest bardzo uciążliwe dla osób, które tego muszą słuchać. Moja mama ma niedługo 60 lat a dosyć często słyszę, co zrobiła jej babcia/dziadek (jej mama/tata). I tak od x lat. Ja już słuchać tego nie mogę, bo ile razy można mielić ten sam temat, a ona ciągle ma do nich o coś żal.


Ja mam żal do rodziców, że żyli oddzielnie zamiast wcześniej podjąć decyzję o przeprowadzce, dzięki czemu właściwie wychowywałam się bez ojca, a jak był to nie dogadywaliśmy się, bo się nie znaliśmy, mam żal o to, że wiecznie było mówione, ile co kosztuje,że nie ma pieniędzy, że muszą mi coś kupić, że "nic nie kupiłam a 100 zł nie ma", albo "już wszystko zjedzone???", mam żal o to, że nie wychowali mnie na osobę, która potrafi walczyć o swoje i ma swoje zdanie tylko na cichą dziewczynę, która w sumie przeprasza, że cokolwiek chce i nie potrafi stawiać granic, a jeśli już to robię to niewłaściwie. Dla mnie dziwne było np powiedzieć chłopakowi/narzeczonemu/mężowi, że czegoś bym chciała, bo byłam przyzwyczajona, że o cokolwiek bym nie poprosiła to tego nie dostanę. Kiedy byłam w gimnazjum miałam inne problemy, nie radziłam sobie, rodzice mi wtedy w ogóle nie pomogli, a dochodziło do samookaleczeń. Pewnie mam żal o wiele innych rzeczy i szczerze to zastanawiam się nad terapią, bo mam dziecko, którego absolutnie nie chcę wychować tak, jak ja zostalam wychowana. Zawsze też powtarzałam, że rodzice nauczyli mnie jednego... Jak nie wychowywać dzieci.

[agnyska81]

Ale smutny ten wątek... Jak tak czytam, to normalnie czuję te dziecięce emocje i bardzo współczuję Wam z przeszłości.

Ja mam żal, że pobrali się z błahego powodu, zupełnie się nie znając (po pół roku znajomości), dziecko zrobili bo tak wyszło. Za nierealne wymagania: żebym zawsze była grzeczna, cicha, nie sprzeciwiała się. Za chłód emocjonalny, manipulacje ojca i te bzdury o mężczyznach, które mama mi nakładła do głowy. Za nauczenie mnie bierności, życia po najmniejszej linii oporu, byle się nie wychylać, nie dać powodu do gadania sąsiadom. Za to, że przez 42 lata mojego życia nie mieli chęci, żeby poznać kim jestem.

Terapia bardzo mi w głowie układa, nauczyłam się wielu rzeczy zaniedbanych w dzieciństwie (rozpoznawać swoje potrzeby, uczucia, wyrażać je, wreszcie zacząć stawiać granice) i przerobiłam wiele żalu (poszedł chyba z tymi litrami wylanych łez). Nareszcie to ja kieruję swoim życiem, a nie tatuś w mojej głowie, który mi zabrania i każe.

[squirrelqa]

Czytając ten wątek nachodzi mnie bardzo mocna refleksja, czy nawet świadomi rodzice, którzy planują posiadanie dziecka mają zdrową osobowość i psychikę do bycia dobrym (albo chociaż "nie złym") rodzicem.
Ja mam jakieś tam mikre żale do rodziców, bo naprawdę są mądrzy życiowo i wychowali nas bardzo dobrze (chociaż za dzieciaka żałowałam, że nie byli bardziej luzaccy czy coś takiego, to teraz widzę to z szerszej perspektywy i rozumiem).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez squirrelqa

żałowałam, że nie byli bardziej luzaccy czy coś takiego, to teraz widzę to z szerszej perspektywy i rozumiem

mnie moi znajomi za dzieciaka/nastolatka zazdroscili luzackich rodzicow, a ja wiedzialam, ze po prostu maja mnie gdzies

[SteveS]

Napisane przez squirrelqa

Czytając ten wątek nachodzi mnie bardzo mocna refleksja, czy nawet świadomi rodzice, którzy planują posiadanie dziecka mają zdrową osobowość i psychikę do bycia dobrym (albo chociaż "nie złym") rodzicem.
Ja mam jakieś tam mikre żale do rodziców, bo naprawdę są mądrzy życiowo i wychowali nas bardzo dobrze (chociaż za dzieciaka żałowałam, że nie byli bardziej luzaccy czy coś takiego, to teraz widzę to z szerszej perspektywy i rozumiem).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Myślę, że mamy tutaj tak naprawdę przedstawienie jakiejs bańki. Do tego tak, jestem zdania, ze każdy ma jakiś żal do rodziców. W końcu proces uniezależnienia polega trochę na buncie

[Limonka2738]

[1=b7c523c48d685fff13c5db5 a9d3e58ccf0b35a9f_65555d0 8413b4;89588692]mnie moi znajomi za dzieciaka/nastolatka zazdroscili luzackich rodzicow, a ja wiedzialam, ze po prostu maja mnie gdzies[/QUOTE]


Moi rodzice byli luzaccy w takim sensie, że mogłam jeść, co chcę, iść spać, kiedy chcę albo i nie iść, odrabiać lekcje, grać na kompie, jakie zajęcia dodatkowe sobie wybieram, a oni płacili i wozili, no byłam panią wszystkiego.


Zdecydowałam nawet czy chcę rodzeństwo, czy nie.


Z perspektywy czasu... Nie wiem, czy to było dobre. Strasznie duża odpowiedzialność jak na dziecko w wieku 6/7/8 lat. Wydaje mi się, że jednak zryło mi to psychikę i w pewnym sensie odebrało mi dzieciństwo, które powinno być bardziej beztroskie. Ale mogę się mylić, bo w sumie jakiegoś żalu o to nie mam. Ot, luźne przemyślenia.

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:34 ----------

Napisane przez squirrelqa

Czytając ten wątek nachodzi mnie bardzo mocna refleksja, czy nawet świadomi rodzice, którzy planują posiadanie dziecka mają zdrową osobowość i psychikę do bycia dobrym (albo chociaż "nie złym") rodzicem.
Ja mam jakieś tam mikre żale do rodziców, bo naprawdę są mądrzy życiowo i wychowali nas bardzo dobrze (chociaż za dzieciaka żałowałam, że nie byli bardziej luzaccy czy coś takiego, to teraz widzę to z szerszej perspektywy i rozumiem).

No nie ma rodziców idealnych, to normalne.


Ale są rodzice bardzo dobrzy, i są rodzice beznadziejni, i wszystko pomiędzy.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez Mama3dzieci

Cześć Czy mogę mieć żal do rodziców i całej mojej rodziny, że nikt nie był przedsiębiorcą i nikt nie prowadził żadnej firmy? Czy jako pierwsza zakładając firmę w mojej rodzinie, byłabym gdzie indziej i kiedy ktoś przekazałby mi ta wiedzę? Czy powinnam zachować dla siebie. Myślę, ze każdy może znaleźć jakiś powód do narzekania. Tym czasem powinniśmy być wdzięczni, że jesteśmy na świecie

Uważam że nie mam za co dziękować. Nie zapytali mnie o zdanie. Sami podjęli decyzję. To raczej oni powinni mi podziękować że przybyłam. Ja nie jestem za ich decyzję wdzięczna.

---------- Dopisano o 20:30 ---------- Poprzedni post napisano o 20:28 ----------

Napisane przez Limonka2738

Moi rodzice byli luzaccy w takim sensie, że mogłam jeść, co chcę, iść spać, kiedy chcę albo i nie iść, odrabiać lekcje, grać na kompie, jakie zajęcia dodatkowe sobie wybieram, a oni płacili i wozili, no byłam panią wszystkiego.


Zdecydowałam nawet czy chcę rodzeństwo, czy nie.


Z perspektywy czasu... Nie wiem, czy to było dobre. Strasznie duża odpowiedzialność jak na dziecko w wieku 6/7/8 lat. Wydaje mi się, że jednak zryło mi to psychikę i w pewnym sensie odebrało mi dzieciństwo, które powinno być bardziej beztroskie. Ale mogę się mylić, bo w sumie jakiegoś żalu o to nie mam. Ot, luźne przemyślenia.

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:34 ----------




No nie ma rodziców idealnych, to normalne.


Ale są rodzice bardzo dobrzy, i są rodzice beznadziejni, i wszystko pomiędzy.

Chętnie przerzucili odpowiedzialnosc na Ciebie.
Okrutne i nieodpowiedzialne.

[linaya]

Napisane przez dieRaserei

Moja mama ma niedługo 60 lat a dosyć często słyszę, co zrobiła jej babcia/dziadek (jej mama/tata). I tak od x lat. Ja już słuchać tego nie mogę, bo ile razy można mielić ten sam temat, a ona ciągle ma do nich o coś żal.

Mam podobnie, moja mama jest po 70 i wciąż słyszymy o jej ciężkim dzieciństwie, ile to zła wyrządził jej ojciec (a mój dziadek), ile traum ma teraz, jakie to ma nerwy w strzępach, ale na terapię za Chiny Ludowe nie pójdzie, "bo nie będzie przed obcą osobą się wywnętrzać" oraz "o zmarłych nie mówi się źle, bo nie mogą się bronić". Na każdym rodzinnym spotkaniu to wypływa, w każdej dłuższej rozmowie ze mną i siostrą. Nie mogę już o tym słuchać, staram się zmieniać temat, ale moja siostra zawsze daje się sprowokować.

Napisane przez dieRaserei

mam żal o to, że wiecznie było mówione, ile co kosztuje, że nie ma pieniędzy, że muszą mi coś kupić, że "nic nie kupiłam a 100 zł nie ma", albo "już wszystko zjedzone???", mam żal o to, że nie wychowali mnie na osobę, która potrafi walczyć o swoje i ma swoje zdanie tylko na cichą dziewczynę, która w sumie przeprasza, że cokolwiek chce i nie potrafi stawiać granic, a jeśli już to robię to niewłaściwie.

W sumie mogę się pod tym podpisać

[Bananalama]

Jak widzę głosy, że trzeba być wdzięcznym za życie, to tylko mi się śmiać chce. To nie był mój wybór, a większość mojego w miarę świadomego życia to użeranie się z różnymi zaburzeniami. Nie mam zamiaru być wdzięczna za życie i tyle. Wiem, że pewnie nie mieli złych intencji, ale ich metody były po prostu złe. I popełniane przez nich błędy zaważyły na moim życiu.
Niestety nie należę do osób, które mogą powiedzieć, że nigdy nie otrzymały kary fizycznej. Za karę byłam też zamykana w ciemnej łazience, aż się uspokoję i do tej pory odczuwam czasami lęk w ciemności. Wtedy też się bałam. Nie miałam prawa być smutna, bo inni mają gorzej i żyją normalnie. Wręcz wyśmiewano mnie i obrażano, gdy płakałam. Tak, dokładnie w momencie, gdy płakałam i mówiłam, że nie chce już żyć. Karmiono mnie na siłę. Ojciec średnio się mną interesował. Jego powrotom z pracy towarzyszyła niepewność, czy przypadkiem tym razem nie wróci pijany, bo kumpli miał wielu i czasami lubil sobie wypić. A jak już wypił, to mieliśmy po spaniu, bo próbował z nami gadać, łaził po domu, kłócili się z mamą.
Różnych akcji i niedociągnięć mogłabym wymienić jeszcze ze 3 razy tyle, ale za długo by zajęło. Chodzi mi o wdzięczność. Nie będę wdzięczna za spartolona robotę tylko dlatego, że żyję. I uświadomienie sobie na terapii tego, że mam prawo czuć gniew, być zła, rozczarowana, smutna i nie muszę odczuwać wdzięczności było dla mnie bardzo ważne.

[Limonka2738]

[1=b872d78680f891d873273d3 1baaf276c9d6e57ec_6594a44 f1cc14;89588867]
Chętnie przerzucili odpowiedzialnosc na Ciebie.
Okrutne i nieodpowiedzialne.[/QUOTE]


Okrutne to moim zdaniem złe słowo, bo zawiera w sobie złe intencje.


Nieodpowiedzialne - zgadzam się.

[servatka]

Moja terapeutka też mi taki tekst kiedyś zaserwowała - że przecież jestem tu, żyję, w jednym kawałku, czyli coś moi rodzice musieli zrobić dobrze no nie zabili mnie, dzięki. Szkoda tylko, że jak byłam puszczona samopas to kilka razy prawie auto mnie zabiło a raz prawie jakiś zboczeniec mnie porwał. Miałam farta po prostu, również dlatego, że nie miałam większych problemów zdrowotnych, bo jak coś się działo, to nie chcieli mnie brać do lekarza, mówili że symuluję albo że szkoda im kasy. No i ciekawe co mój brat ma powiedzieć, bo nie jest żywy, tak mu psychikę doszczętnie zniszczyli. A teksty które mój stary rzucał na stypie nie wiem czy się nadają do przytaczania, bo najpierw zrzucił winę na covid, a potem opowiadał zadowolony, że jak mój brat już dogorywał na ziemi, to w końcu mógł go przytulić, bo tak to nie dawał się dotykać. Nie wiem jak to nazwać nawet, bo to chyba zbyt łagodne określić to tak skrajnym brakiem szacunku do swoich dzieci i nieszanowaniem ich woli do tego stopnia, że wykorzystał ten moment, gdzie on jeszcze żył przez chwilę, pewnie czuł co się dzieje, ale nie mógł się już ruszyć. I się potem bez żenady uśmiechnięty chwalił tym wszystkim do kotleta, że go w koncu przytulił, nieważne czy martwego czy żywego. I to było ważniejsze od udzielenia mu pierwszej pomocy (to zrobiła dopiero policja jak przyjechała). Długo dochodziłam do siebie po tym pogrzebie, nie dość że śmierć brata to to zachowanie mojego starego po którym zaczęłam się zastanawiać, czy to nie jest psychopata.
Kiedyś się dużo wypowiadałam w wątku o DDD, więc tu się już dalej nie będę rozpisywać, ale generalnie ze mną i z drugim bratem jest niewiele lepiej, tyle tylko że żyjemy.

[Alekto123]

Napisane przez squirrelqa

Czytając ten wątek nachodzi mnie bardzo mocna refleksja, czy nawet świadomi rodzice, którzy planują posiadanie dziecka mają zdrową osobowość i psychikę do bycia dobrym (albo chociaż "nie złym") rodzicem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To zależy, jak sami zostali wychowani, jak sobie radzą z emocjami czy jeśli wiedzą, że coś tam nie do konica to chcą coś z tym zrobić.

Czytałam kiedyś artykuł, że żeby dziecko wyszło ok i miało szczęśliwe dzieciństwo to wystarczy, że rodzice są dobrymi rodzicami przez około przynajmniej 60% czasu. Ogólnie chodzi nie o to, żeby być idealnym, tylko o to, żeby nie skopać sprawy za bardzo.

[Senija]

Widzę że niektóre tematy były powszechne i częste. U mnie podobnie: 'dziecko, musisz iść do kościoła bo to grzech ciężki nie iść', 'czwórka ze sprawdzianu? a Ania co dostała, piątkę? ty się nie mogłaś nauczyć na na piątkę?', 'musisz iść na studia i dobrze się uczyć bo jak nie to źle skończysz', 'no jeszcze jedną łyżeczkę, taka chuda jesteś że strach', 'jesteś starsza więc ustąp bratu młodszemu, bądź mądrzejsza'. Generalnie było trochę tych błędów ale nie mam raczej o to żalu bo nie wierzę że wynikały ze złych intencji. Po prostu oni sami zostali tak wychowani że studia to przepustka do spokojnego, lekkiego życia, chodzenie do kościoła to wpajanie wartości, zmuszanie do jedzenia pamiętam że było głównie praktykowane przez babcię która przeżyła wojnę i często opowiadała mi jak sama wiele dni głodowała i uważała że jak tylko jest jedzenie to trzeba jeść i już - kompletnie nie przystawało to do czasów mojego dzieciństwa gdzie głód był abstrakcyjnym pojęciem. Porównywanie do innych dzieci, zawstydzanie żeby wymusić jakieś konkretne zachowanie, straszenie piekłem, niemówienie o emocjach, skupienie na osiągnięciach, ocenach - myślę że 90% millenialsów wychowanych w Polsce to przeszła. Uważanie że ciężka praca a najlepiej harówka uszlachetnia, tylko ciężka praca popłaca itp. Było to momentami trudne ale sporo rzeczy już przepracowałam. No i nie mogę też powiedzieć żeby mi brakowało miłości i czułości - często byłam przez rodziców przytulana, noszona na barana, mówili że jestem mądrą i śliczną dziewczynką, interweniowali np. w szkole kiedy mówiłam że ktoś mi dokucza. Nie żyliśmy jak jacyś bogacze ale na pewno mądrze gospodarowali pieniędzmi, dzięki nim uniknęłam kredytu co uważam za luksus w dzisiejszych czasach. No i studia i wykształcenie - dzięki swoim studiom dziś jestem w stanie dobrze zarabiać. Podsumowałabym że na pewno mogli zrobić różne rzeczy lepiej ale wiem że błędy jakie popełniali nie wynikały z ich złej woli tylko po prostu z niewiedzy, powielali schematy które sami z domu wynieśli.

[squirrelqa]

Napisane przez Alekto123

To zależy, jak sami zostali wychowani, jak sobie radzą z emocjami czy jeśli wiedzą, że coś tam nie do konica to chcą coś z tym zrobić.

Czytałam kiedyś artykuł, że żeby dziecko wyszło ok i miało szczęśliwe dzieciństwo to wystarczy, że rodzice są dobrymi rodzicami przez około przynajmniej 60% czasu. Ogólnie chodzi nie o to, żeby być idealnym, tylko o to, żeby nie skopać sprawy za bardzo.

Racja, ma to sens. Nikt nie oczekuje ideału, ale po prostu w ogólnym rozrachunku dobrych i mądrych rodziców, którym zależy na wychowaniu i wpojeniu dobrych wzorców życiowych, a nie tylko utrzymaniu przy życiu tego dziecka, które powołali na świat.

W przeszłości dostęp do wiedzy o tym, jak ogarniać dziecko, aby miało dobrze w życiu był utrudniony, ale obecnie to już tylko kwestia chęci. No i jeszcze niestety własnych negatywnych wzorców, które trudno całkowicie wyplenić lub zmienić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nightmare666]

Napisane przez servatka

Moja terapeutka też mi taki tekst kiedyś zaserwowała - że przecież jestem tu, żyję, w jednym kawałku, czyli coś moi rodzice musieli zrobić dobrze no nie zabili mnie, dzięki. Szkoda tylko, że jak byłam puszczona samopas to kilka razy prawie auto mnie zabiło a raz prawie jakiś zboczeniec mnie porwał. Miałam farta po prostu, również dlatego, że nie miałam większych problemów zdrowotnych, bo jak coś się działo, to nie chcieli mnie brać do lekarza, mówili że symuluję albo że szkoda im kasy. No i ciekawe co mój brat ma powiedzieć, bo nie jest żywy, tak mu psychikę doszczętnie zniszczyli. A teksty które mój stary rzucał na stypie nie wiem czy się nadają do przytaczania, bo najpierw zrzucił winę na covid, a potem opowiadał zadowolony, że jak mój brat już dogorywał na ziemi, to w końcu mógł go przytulić, bo tak to nie dawał się dotykać. Nie wiem jak to nazwać nawet, bo to chyba zbyt łagodne określić to tak skrajnym brakiem szacunku do swoich dzieci i nieszanowaniem ich woli do tego stopnia, że wykorzystał ten moment, gdzie on jeszcze żył przez chwilę, pewnie czuł co się dzieje, ale nie mógł się już ruszyć. I się potem bez żenady uśmiechnięty chwalił tym wszystkim do kotleta, że go w koncu przytulił, nieważne czy martwego czy żywego. I to było ważniejsze od udzielenia mu pierwszej pomocy (to zrobiła dopiero policja jak przyjechała). Długo dochodziłam do siebie po tym pogrzebie, nie dość że śmierć brata to to zachowanie mojego starego po którym zaczęłam się zastanawiać, czy to nie jest psychopata.
Kiedyś się dużo wypowiadałam w wątku o DDD, więc tu się już dalej nie będę rozpisywać, ale generalnie ze mną i z drugim bratem jest niewiele lepiej, tyle tylko że żyjemy.

Bardzo przykro się to czyta. Masz możliwość całkowitego odcięcia się od ojca?

Moja mama była dobra w podcinaniu skrzydeł. Moim marzeniem było grać na instrumencie, skrzypcach albo pianinie, ale miałam wmawiane, że nie mam słuchu, nie mam drygu do tańca, ogólnie nie mam żadnych zdolności. Jednak to nie jest aż tak ważne.
Za to mojemu bratu zawsze obniżała samoocenę. Chciał do najlepszego liceum, nie dziecko, ty sobie nie poradzisz, zaparł się i kończył każdą klasę z czerwonym paskiem! Chciał iść na prawo, nie dziecko, na prawo to trzeba mieć plecy , nie poradzisz sobie, szkoda pieniędzy. Poradził sobie bardzo dobrze, miał stypendium z czego część studiów opłacił. Wybrał dodatkowy dzienny kierunek, to też był lament. Chciał zdać aplikację, znowu były modły, że trzeba mieć plecy. Jezu, jakie plecy? Jeśli ktoś uczy się i mu zależy to żadnych pleców nie trzeba mieć. Zdał wszystko, otworzył swoją kancelarię, wcześniej pracował za darmo przez 9 miesięcy w innej by zdobyć doświadczenie. W swojej kancelarii ma pracy po pachy, zapracował na swoją opinię. Ciężką pracą i nie poddawaniem się można osiągnąć wiele, ale gdy nie ma się wsparciu w rodzicu to tragedia, można się załamać i odpuścić.

[Senija]

Napisane przez Nightmare666

Bardzo przykro się to czyta. Masz możliwość całkowitego odcięcia się od ojca?

Moja mama była dobra w podcinaniu skrzydeł. Moim marzeniem było grać na instrumencie, skrzypcach albo pianinie, ale miałam wmawiane, że nie mam słuchu, nie mam drygu do tańca, ogólnie nie mam żadnych zdolności. Jednak to nie jest aż tak ważne.
Za to mojemu bratu zawsze obniżała samoocenę. Chciał do najlepszego liceum, nie dziecko, ty sobie nie poradzisz, zaparł się i kończył każdą klasę z czerwonym paskiem! Chciał iść na prawo, nie dziecko, na prawo to trzeba mieć plecy , nie poradzisz sobie, szkoda pieniędzy. Poradził sobie bardzo dobrze, miał stypendium z czego część studiów opłacił. Wybrał dodatkowy dzienny kierunek, to też był lament. Chciał zdać aplikację, znowu były modły, że trzeba mieć plecy. Jezu, jakie plecy? Jeśli ktoś uczy się i mu zależy to żadnych pleców nie trzeba mieć. Zdał wszystko, otworzył swoją kancelarię, wcześniej pracował za darmo przez 9 miesięcy w innej by zdobyć doświadczenie. W swojej kancelarii ma pracy po pachy, zapracował na swoją opinię. Ciężką pracą i nie poddawaniem się można osiągnąć wiele, ale gdy nie ma się wsparciu w rodzicu to tragedia, można się załamać i odpuścić.

Kurcze przykro się to czyta. Te osoby które najbardziej powinny wspierać tak bardzo potrafią podciąć skrzydła. Smutne. Taka wyuczona bezradność, czego by człowiek nie robił to i tak się nie uda i potem ludzie żyją w takim przekonaniu i sami siebie ograniczają.

[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez Limonka2738

Okrutne to moim zdaniem złe słowo, bo zawiera w sobie złe intencje.
Nieodpowiedzialne - zgadzam się.

Spotkalam sie kiedys ze stwierdzeniem bezmyślne okrucienstwo.