Długotrwały związek.On kocha,ja chce odejść...

[Renatacr]

Yrmina, glowa do gory, wszystko bedzie ok. Wiem jak Ci teraz trudno, bo nie jest latwo zakonczyc kawalek zycia i tak po prostu rozpoczac nowy. To zawsze boli, bo wiaze sie z obawami przed nieznanym i tesknota za starym, nawet jesli to "stare" nie bylo idealne, ale bylo znajome i stanowilo czesc nas.

Na pocieszenie moge Ci tylko powiedziec cos z wlasnego doswiadczenia. Da sie. Tez bylam w dlugoletnim zwiazku, tez brakowalo w nim rzeczy o ktorych piszesz plus pare innych i tez podjelam decyzje, ze to nie dla mnie, ze chce czegos innego i zadecydowalam o rozstaniu.
Na poczatku bylo ciezko, ale po czasie przekonalam sie, ze to bylo najlepsze rozwiazanie. Poznalam kogos innego, ktory spelnia to czego brakowalo mi w poprzednim zwiazku i teraz jestem juz bardzo szczesliwa mezatka, wspominajaca zwiazek z moim poprzednim jako jeden z etapow mojego zycia, do ktorego mam bardzo cieply stosunek, ale do ktorego nigdy nie chcialabym juz sie wrocic.

Tylko jedna rzecz, ktora przychodzi mi jeszcze do glowy. Staraj sie rozsadnie budowac swoj nowy zwiazek. Wierze, ze moze byc szczesliwy, ale tylko i tylko i wylacznie, jesli raz na zawsze zamkniesz za soba poprzedni etap swojego zycia. Czy jestes na to gotowa ? Dla mnie to teraz jedno z najwazniejszych pytan jakie powinnac sobie zadac. Zycze powodzenia. vbmenu_register("postmenu _4240447", true);

[Lara Croft]

Bo my kobitki jestesmy dziwne! Facet nie mialby zadnych rozterek i skrupulow gdyby bylo mu zle w zwiazku. Nie jestem feministka, ale wydaje mi sie, ze za malo myslimy o sobie, a wiecej o tym zeby bron boze nie skrzywdzic drugiego czlowieka! Ja przez 6 lat trwalam w chorym zwiazku z mezem- tyranem. Teraz zadaje sobie pytanie poco? Dla dobra dziecka? Chyba nie, bo co bylo dobrego w tym kiedy dziecko widzialo tyle zlych emocji! Dla swojej wygody? Tez nie, bo wygodnie mi na pewno z tym nie bylo! Dla poczucia bezpieczenstwa? Na pewno nie, bo to zostalo juz dawno zburzone! Sama sie zastanawialam dlaczego tkwie w tym zwiazku i nie uzyskujac odpowiedzi dalej w nim tkwilam! Po kilku latach obudzilam sie w niedziele rano, spakowalam meza i oswiadczylam, ze pan juz tu nie mieszka! Myslal, ze zwariowalam, ze zwyczajnie mi odbilo! A ja po kilku dniach poszlam do adwokata i zalozylam sprawe rozwodowa. Owszem, mialam pare razy taka chwile kiedy myslalam, ze jednak zle zrobilam, bo przeciez to moj maz, ojciec mojego dziecka, mielismy byc razem na cale zycie, ale jakos ( na szczescie! ) otrzepywalam sie z tego! Najlepsze jest to, ze kiedy poinformowalam swoja tesciowa o fakcie, ze sie rozstajemy to ona powiedziala, ze to jest najlepsze co moglam zrobic, bo ona ze swoim mezem (jaki ojciec taki syn) zyje tak juz ponad 30 lat! I nie potrafi odejsc!
Ja nie twierdze, ze twoja sytuacja jest taka sama, ale jesli dusisz sie w zwiazku i wiesz na pewno, ze nie tak chcesz spedzic reszte zycia to po co sie meczyc i zmuszac? Bardziej krzywdzisz zarowno siebie jak i swojego partnera. Ja po tej swojej "przygodzie" malzenskiej doroslam do stwerdzenia, ze nic na sile! Ze nie moze byc dobrze tylko jednej stronie, mnie sie tez cos nalezy! W tej chwili jestem od kilku lat w zwiazku bez zlych emocji i w duzym zrozumieniu. Nie wiem czy za kilka lat nie powiem, ze to jednak nie to, ale jestem pewna, ze nie bede tkwila w zwiazku z poczucia obowiazku, dlatego zeby nie skrzywdzic swoim odejsciem partnera, czy dla dobra sprawy. Jesli mi bedzie zle to po prostu odejde!
Ja boze bron nie namawiam cie zebys zostawila swojego partnera tylko zastanowila sie co jest wazne dla ciebie, czego ty chcesz w zyciu i pomysl przede wszystkim o sobie! Pozdrawiam

[Yrmina]

No to chyba powinnam zmienic temet watku lub zalozyc nowy!
Wizazanki drogie, co to sie do cholery dzieje w tym swiecie...
Zrezygnowalam z idealnego faceta, zlozylam wypowiedzenie w pracy, znalazlam nową, wywiozłam do nowego wybranka wszystkie rzeczy, w piątek zabieramy resztę i od weekendu zaczynam wszystko od nowa. Nowy związek i nowe życie.
A rozowo nie jest Moje nerwy są już mocno nadszarpnięte przez te moje problemy uczuciowe.
Ten pierwszy.... kocha i bedzie kochal, moze nawet by chcial zebysmy zostali razem.... Tęsknie za nim , za jego ciepłem, spokojem, łagodnym usposobieniem, za jego obecnością, za uczuciem bezpieczeństwa, stabilizacji, za siadomością, że trzyma mnie za rękę i zawsze będzie przy mnie, bo ja wiem że on by był zawsze, po prostu wiem... Brakuje mi go, czasami bardzo.
Ten drugi robi dla mnie wiele, troszczy się, pomaga, opiekuje, ale jest powściągliwy w wyrażaniu uczuć. Chwilami jest akie kochający i czuły, ale bardzo rzadko mówi mi ze mnie kocha, chwilami jest taki troszkę jakby nieobecny. Jak na przykład mówiłam mu, że się czuję niekochana, to mocno mnie przytulał i mówił, że gdyby tak było to by mnie tu z nim nie było, ale nie zapewniał o miłości i nie mówił, ze niegdy mnie nie opuści.... Później przez większość czasu jest takim pieszczochem, a za jakiś czas znowu jest trochę obcy. Zdarzało się tak parę razy. Rozmawialiśmy o naszych uczuciach. Rozmawialiśmy o tym, że ja nie chce związku z poczucia lojalności, dlatego, że wszystko pasuje, bo tak wypada, bo nie ma już innego wyjścia itd. On powiedział, że jest pewny, że chce ze mną być i chce sprawdzić nasz związek. I niby jest ok, a ja nadal czasami miewam chwile w których po prostu czuje się niekochana.
I teraz na kilka dni prze moją ostateczną przeprowadzką znalazłam przez przypadek jego korespondencję sprzed tygodnia, z kimś z kim pisze o mnie. I piszę coś takiego: ona mnie kocha, a ja nie wiem, nie wiem nadal do końća co to miłość.... to jest coś poważnego, jestem pełen optymizmu, będzie dobrze, ale zawsze pozostaje nutka niepewności.
I tyle. Ręcę mi opadły. Boże i co ja mam robić po przeczytaniu tego!? Wczoraj rozmawialiśmy o nas - powiedział mi, że mnie kocha i chce ze mną być. Ze ma wątpliwości, ale gdy jesteśmy razem wie, że będzie dobrze...
Ale jeśli myśli coś takiego??? Co to znaczy? Rozumiem, ze ma wątpliwości, ja tez, ale czy aż tak, że pisze komuś, że nie jest pewny...
Co mam robić?
Moją sytuację utrudnia fakt, że jeśłi nie do byłego to nie mam gdzie wracac. Nie mam tu rodziny. JEstem sama. Jeszcze tylko 3 dni pracy mi zostalo w poprzedniej pracy, ale i tak już jestem na urlopie. Nową pracę w mieście mojego nowego wybranka zaczynam od 1-go. Nie wiem dokąd mam iść!!!

1. Czy powiedzieć mu, że przeczytałam jego korespondencje i ze zobaczyłam coś takiego?
2. Prozmawiac jeszcze raz?
3. Poszukac sobie mieszkania do wynajęcia i zamieszac osobno? Ale nie wiem czy sie utrzymam. Chyba nie dam rady finansowo Poza tym nie moge, nie mogę być sama. Psychicznie nie wytrzymuję!
4. Jak wroci dzis z pracy, moze mnie tu nie powinno byc, zostawic mu kartkę, niech sie zastanowi...jak kocha to prędzej czy pozniej powie. Tylko znowu dokąd pójdę?
5. Wrocic do pierwszego - do mojej oazy spokoju i bezpieczeństwa. Ale przeciez nie będę chyba w stanie nawet się z nim pocałować. Mimo wszystko jestem moge to zrobić.
6. Nie robić nic. Zamieszkac razem bo sytuacja obecna tego wymaga i zobaczyc co czas pokaze. Chyba tak zrobię, bo nie mam po prostu dokąd pójść
Ale jak się zachowyawać? Jak gdyby nie czytałam tych jego wypowiedzi

Pomóżcie, podpowiedcie, co ja mam robić???

[Yola]

Napisane przez Yrmina

No to chyba powinnam zmienic temet watku lub zalozyc nowy!
Wizazanki drogie, co to sie do cholery dzieje w tym swiecie...
Zrezygnowalam z idealnego faceta, zlozylam wypowiedzenie w pracy, znalazlam nową, wywiozłam do nowego wybranka wszystkie rzeczy, w piątek zabieramy resztę i od weekendu zaczynam wszystko od nowa. Nowy związek i nowe życie.
A rozowo nie jest Moje nerwy są już mocno nadszarpnięte przez te moje problemy uczuciowe.
Ten pierwszy.... kocha i bedzie kochal, moze nawet by chcial zebysmy zostali razem.... Tęsknie za nim , za jego ciepłem, spokojem, łagodnym usposobieniem, za jego obecnością, za uczuciem bezpieczeństwa, stabilizacji, za siadomością, że trzyma mnie za rękę i zawsze będzie przy mnie, bo ja wiem że on by był zawsze, po prostu wiem... Brakuje mi go, czasami bardzo.
Ten drugi robi dla mnie wiele, troszczy się, pomaga, opiekuje, ale jest powściągliwy w wyrażaniu uczuć. Chwilami jest akie kochający i czuły, ale bardzo rzadko mówi mi ze mnie kocha, chwilami jest taki troszkę jakby nieobecny. Jak na przykład mówiłam mu, że się czuję niekochana, to mocno mnie przytulał i mówił, że gdyby tak było to by mnie tu z nim nie było, ale nie zapewniał o miłości i nie mówił, ze niegdy mnie nie opuści.... Później przez większość czasu jest takim pieszczochem, a za jakiś czas znowu jest trochę obcy. Zdarzało się tak parę razy. Rozmawialiśmy o naszych uczuciach. Rozmawialiśmy o tym, że ja nie chce związku z poczucia lojalności, dlatego, że wszystko pasuje, bo tak wypada, bo nie ma już innego wyjścia itd. On powiedział, że jest pewny, że chce ze mną być i chce sprawdzić nasz związek. I niby jest ok, a ja nadal czasami miewam chwile w których po prostu czuje się niekochana.
I teraz na kilka dni prze moją ostateczną przeprowadzką znalazłam przez przypadek jego korespondencję sprzed tygodnia, z kimś z kim pisze o mnie. I piszę coś takiego: ona mnie kocha, a ja nie wiem, nie wiem nadal do końća co to miłość.... to jest coś poważnego, jestem pełen optymizmu, będzie dobrze, ale zawsze pozostaje nutka niepewności.
I tyle. Ręcę mi opadły. Boże i co ja mam robić po przeczytaniu tego!? Wczoraj rozmawialiśmy o nas - powiedział mi, że mnie kocha i chce ze mną być. Ze ma wątpliwości, ale gdy jesteśmy razem wie, że będzie dobrze...
Ale jeśli myśli coś takiego??? Co to znaczy? Rozumiem, ze ma wątpliwości, ja tez, ale czy aż tak, że pisze komuś, że nie jest pewny...
Co mam robić?
Moją sytuację utrudnia fakt, że jeśłi nie do byłego to nie mam gdzie wracac. Nie mam tu rodziny. JEstem sama. Jeszcze tylko 3 dni pracy mi zostalo w poprzedniej pracy, ale i tak już jestem na urlopie. Nową pracę w mieście mojego nowego wybranka zaczynam od 1-go. Nie wiem dokąd mam iść!!!

1. Czy powiedzieć mu, że przeczytałam jego korespondencje i ze zobaczyłam coś takiego?
2. Prozmawiac jeszcze raz?
3. Poszukac sobie mieszkania do wynajęcia i zamieszac osobno? Ale nie wiem czy sie utrzymam. Chyba nie dam rady finansowo Poza tym nie moge, nie mogę być sama. Psychicznie nie wytrzymuję!
4. Jak wroci dzis z pracy, moze mnie tu nie powinno byc, zostawic mu kartkę, niech sie zastanowi...jak kocha to prędzej czy pozniej powie. Tylko znowu dokąd pójdę?
5. Wrocic do pierwszego - do mojej oazy spokoju i bezpieczeństwa. Ale przeciez nie będę chyba w stanie nawet się z nim pocałować. Mimo wszystko jestem moge to zrobić.
6. Nie robić nic. Zamieszkac razem bo sytuacja obecna tego wymaga i zobaczyc co czas pokaze. Chyba tak zrobię, bo nie mam po prostu dokąd pójść
Ale jak się zachowyawać? Jak gdyby nie czytałam tych jego wypowiedzi

Pomóżcie, podpowiedcie, co ja mam robić???

Yrmina..... współczuje Ci bardzo i chyba rozumiem....
Ale wiesz... wydaje mi się, że taka już jest ta nasza natura... wybierzesz białe, to będziesz żałować , że nie wybrałaś czarnego....
Jesteś w bardzo trudnej sytuacji... teraz jak już podjęłaś tą decyzję, nie ma już tęsknoty za "tym czymś czego brakowało" jest nieuniknione porównywanie. Jestem 10 lat w związku z facetem który by mi nieba uchylił i wiem jak to jest czasen zastęsknić za "czymś innym"...
Ale nie chcę nic porównywać. Kochasz innego i jesteś z nim
Szkoda, że nie dałaś sobie czasu tylko dla siebie, żeby sobie wszytko poukładać. Powinnaś tak zrobić, no ale co z tego, że Ci to napiszę, chyba o tym wiesz, ale to trudne.. Stanąć na własnych nogach, a potem zaczynać nowy związek.

Co do Twojego nowego związku... hmm przeczytałaś jego korespondencję..dlaczego? Przypadkiem? Czy nie straciłaś do niego troszkę zaufania dlatego, że porównujesz go do poprzedniego faceta? Każdy inaczej okazuje uczucia. Daj mu czas... nie naciskaj, nie pytaj czy kocha bo to niczego nie zmieni. Może mów częściej mu że Ty kochasz jego i spróbuj się tym cieszyć. Moze to go czegoś nauczy. Moze...
Jego niepewnośc może wiązać sie ze strachem przed tym wielkim krokiem który zrobiliście. Wiesz do tej pory oboje troszeczkę "goniliście króliczka", żyliście tęsknotą żeby być razem.
Teraz jak już jesteście oboje być może zastanawiacie się czy to na pewno dobra decyzja - tak jak z tym czarnym i białym. To chyba naturalne

Przykro mi, że nie umiem Ci pomóc, odpowiedzieć co masz robić.
O przeczytanej korespondencji bym mu jednak nie mówiła, ale to moje zdanie, zresztą nie wiem jak do tego doszło..
Raczej przy jakiejś rozmowie spróbowała dojśc do tego dlaczego nie wiedział co to miłość... zrozumieć.
I nie martw sie tym aż tak mocno... niepewnośc Ty też czujesz pomimo, że go kochasz.... potrzebujecie czasu. Wiem, banały.... może inne wizażanki coś podpowiedzą. Nie wracaj do poprzedniego to w niczym nie pomoże. Może rzeczywiście na razie nic nie rób, poczekaj jeszcze kilka dni, tygodni... no i rozmawiaj A jak czas nie pomoże spróbuj sie usamodzielnić.

Trzymaj się ciepło

[longmark]

[Ten pierwszy.... kocha i bedzie kochal, moze nawet by chcial zebysmy zostali razem.... Tęsknie za nim , za jego ciepłem, spokojem, łagodnym usposobieniem, za jego obecnością, za uczuciem bezpieczeństwa, stabilizacji, za siadomością, że trzyma mnie za rękę i zawsze będzie przy mnie, bo ja wiem że on by był zawsze, po prostu wiem... Brakuje mi go, czasami bardzo.

na co dziewczyno czekasz!!!!!!!!!! wracaj!!!!!

[Słońce81]

Byłam w podobnej sytuacji.. 6 lat związku, w którym w pewnym momencie zabrakło intymności, było przyzwyczajenie, ciepło, dobro... no i pojawił sie ten trzeci... Na początku ukrywaliśmy swoją znajomośc, on tez był w związku, ale po ok. 2 miesiacach rozstaliśmy sie z naszymi partnerami i wtedy sie zaczęlo...Moja niepewnośc, powroty w myślach do byłego, do ciepła, którym mnie darzyl, nieograniczoną miłością, ale nie wracałam.. Byłam z tym nowym, miedzy nami.. hm, był żar zarówno w życiu jak i w seksie, kłotnie, powroty, ale mimo wszystko.. bylo. Dawałam sobie czas na "odzwyczajenie" sie od tamtego, minelo pół roku takiej "przepychanki" i .. stwierdziłam ze koniec z przeszloscia, ze stawiam na uczucie, ze zaryzykuje, jaka dostalam odp: "za poźno, we mnie juz sie wypaliło przez tą Twoja niepewnośc, przez brak planow na przyszlosc, ja juz nie wierze w nas" masakra!! to byl początek czerwca, od tamtego czasu jest koszmar, nie potrafie sie pozbierac, jest mi smutno, załuję, ze w ogole to wszystko sie wydarzylo, ze sie zakochałam, ze dalam sie poniesc uczuciu, ze zrezygnowalam z "mojego bezpiecznego"swiata, bo co teraz mam - pustkę. A najgorsze jest to, ze kto mnie pociesza.. moj byly, to juz w ogole brak słów, jak bardzo musi ten chlopak kochac?? A ja... nie dosc, ze zepsułam sobie ten związek, to jeszcze zostalam z niczym oprocz placzu i takiego bólu, ze chce mi sie wyc

[Słońce81]

Byłam w podobnej sytuacji.. 6 lat związku, w którym w pewnym momencie zabrakło intymności, było przyzwyczajenie, ciepło, dobro... no i pojawił sie ten trzeci... Na początku ukrywaliśmy swoją znajomośc, on tez był w związku, ale po ok. 2 miesiacach rozstaliśmy sie z naszymi partnerami i wtedy sie zaczęlo...Moja niepewnośc, powroty w myślach do byłego, do ciepła, którym mnie darzyl, nieograniczoną miłością, ale nie wracałam.. Byłam z tym nowym, miedzy nami.. hm, był żar zarówno w życiu jak i w seksie, kłotnie, powroty, ale mimo wszystko.. bylo. Dawałam sobie czas na "odzwyczajenie" sie od tamtego, minelo pół roku takiej "przepychanki" i .. stwierdziłam ze koniec z przeszloscia, ze stawiam na uczucie, ze zaryzykuje, jaka dostalam odp: "za poźno, we mnie juz sie wypaliło przez tą Twoja niepewnośc, przez brak planow na przyszlosc, ja juz nie wierze w nas" masakra!! to byl początek czerwca, od tamtego czasu jest koszmar, nie potrafie sie pozbierac, jest mi smutno, załuję, ze w ogole to wszystko sie wydarzylo, ze sie zakochałam, ze dalam sie poniesc uczuciu, ze zrezygnowalam z "mojego bezpiecznego"swiata, bo co teraz mam - pustkę. A najgorsze jest to, ze kto mnie pociesza.. moj byly, to juz w ogole brak słów, jak bardzo musi ten chlopak kochac?? A ja... nie dosc, ze zepsułam sobie ten związek, to jeszcze zostalam z niczym oprocz placzu i takiego bólu, ze chce mi sie wyc

[Akszeinga]

Yrmina myślę że powinnaś poczekać aż opadną emocje.
CZAS LECZY RANY ! Po pewnym czasie będziesz mogła spojrzeć na tą sytuację świeżym okiem i ocenić czy decyzja była trafna czy nie. Choć według mnie dobrze zrobiłaś odchodząc. Wiadomo że jeszcze jakaś część Ciebie chce wrócić do pierwszego i za nim tęskni, byliście w końcu z sobą parę dobrych lat. Jednak bez szczęścia ten związek nie miał szans na przetrwanie. Co do drugiego może to jeszcze nie ten a może on też musi ochłonąć i dojść do siebie. W każdym razie pozdrawiam Cię serdecznie i życzę PRAWDZIWEJ miłości i szczęścia

[Fresa]

Napisane przez Yrmina

No to chyba powinnam zmienic temet watku lub zalozyc nowy!
Wizazanki drogie, co to sie do cholery dzieje w tym swiecie...
Zrezygnowalam z idealnego faceta, zlozylam wypowiedzenie w pracy, znalazlam nową, wywiozłam do nowego wybranka wszystkie rzeczy, w piątek zabieramy resztę i od weekendu zaczynam wszystko od nowa. Nowy związek i nowe życie.
A rozowo nie jest Moje nerwy są już mocno nadszarpnięte przez te moje problemy uczuciowe.
Ten pierwszy.... kocha i bedzie kochal, moze nawet by chcial zebysmy zostali razem.... Tęsknie za nim , za jego ciepłem, spokojem, łagodnym usposobieniem, za jego obecnością, za uczuciem bezpieczeństwa, stabilizacji, za siadomością, że trzyma mnie za rękę i zawsze będzie przy mnie, bo ja wiem że on by był zawsze, po prostu wiem... Brakuje mi go, czasami bardzo.
Ten drugi robi dla mnie wiele, troszczy się, pomaga, opiekuje, ale jest powściągliwy w wyrażaniu uczuć. Chwilami jest akie kochający i czuły, ale bardzo rzadko mówi mi ze mnie kocha, chwilami jest taki troszkę jakby nieobecny. Jak na przykład mówiłam mu, że się czuję niekochana, to mocno mnie przytulał i mówił, że gdyby tak było to by mnie tu z nim nie było, ale nie zapewniał o miłości i nie mówił, ze niegdy mnie nie opuści.... Później przez większość czasu jest takim pieszczochem, a za jakiś czas znowu jest trochę obcy. Zdarzało się tak parę razy. Rozmawialiśmy o naszych uczuciach. Rozmawialiśmy o tym, że ja nie chce związku z poczucia lojalności, dlatego, że wszystko pasuje, bo tak wypada, bo nie ma już innego wyjścia itd. On powiedział, że jest pewny, że chce ze mną być i chce sprawdzić nasz związek. I niby jest ok, a ja nadal czasami miewam chwile w których po prostu czuje się niekochana.
I teraz na kilka dni prze moją ostateczną przeprowadzką znalazłam przez przypadek jego korespondencję sprzed tygodnia, z kimś z kim pisze o mnie. I piszę coś takiego: ona mnie kocha, a ja nie wiem, nie wiem nadal do końća co to miłość.... to jest coś poważnego, jestem pełen optymizmu, będzie dobrze, ale zawsze pozostaje nutka niepewności.
I tyle. Ręcę mi opadły. Boże i co ja mam robić po przeczytaniu tego!? Wczoraj rozmawialiśmy o nas - powiedział mi, że mnie kocha i chce ze mną być. Ze ma wątpliwości, ale gdy jesteśmy razem wie, że będzie dobrze...
Ale jeśli myśli coś takiego??? Co to znaczy? Rozumiem, ze ma wątpliwości, ja tez, ale czy aż tak, że pisze komuś, że nie jest pewny...
Co mam robić?
Moją sytuację utrudnia fakt, że jeśłi nie do byłego to nie mam gdzie wracac. Nie mam tu rodziny. JEstem sama. Jeszcze tylko 3 dni pracy mi zostalo w poprzedniej pracy, ale i tak już jestem na urlopie. Nową pracę w mieście mojego nowego wybranka zaczynam od 1-go. Nie wiem dokąd mam iść!!!

1. Czy powiedzieć mu, że przeczytałam jego korespondencje i ze zobaczyłam coś takiego?
2. Prozmawiac jeszcze raz?
3. Poszukac sobie mieszkania do wynajęcia i zamieszac osobno? Ale nie wiem czy sie utrzymam. Chyba nie dam rady finansowo Poza tym nie moge, nie mogę być sama. Psychicznie nie wytrzymuję!
4. Jak wroci dzis z pracy, moze mnie tu nie powinno byc, zostawic mu kartkę, niech sie zastanowi...jak kocha to prędzej czy pozniej powie. Tylko znowu dokąd pójdę?
5. Wrocic do pierwszego - do mojej oazy spokoju i bezpieczeństwa. Ale przeciez nie będę chyba w stanie nawet się z nim pocałować. Mimo wszystko jestem moge to zrobić.
6. Nie robić nic. Zamieszkac razem bo sytuacja obecna tego wymaga i zobaczyc co czas pokaze. Chyba tak zrobię, bo nie mam po prostu dokąd pójść
Ale jak się zachowyawać? Jak gdyby nie czytałam tych jego wypowiedzi

Pomóżcie, podpowiedcie, co ja mam robić???

Przykre to,że zawrócił Ci kiedyś w głowie,dla niego zostawiłaś partnera -a jak się teraz okazuje,on nie jest pewien,czy to miłość .
Bardzo przykra dla Ciebie sytuacja i tak,jak radziły poprzedniczki-poczekaj aż opdaną emocje.Bo,jak mówi powiedzonko,które mam nawet teraz w podpisie -"pośpiech jest złym doradcą" .
Pod wpływem emocji łatwo podjąć mylną decyzję

Napisane przez Yrmina

Witam Was +- 30-tki.
Jak wiele z nas przychodze tu ze swoim problemem, z wątpliwościami, z prośba o radę, opinię... Z wiadomych powodów ukrywam sie pod innym nickiem. Szukam wyjścia z sytuacji, która mnie gnębi od dłuższego czasu i może opinii postronnych osób jakoś mi pomoga.
Jestem w stałym związku prawie 6 lat, nie jesteśmy małżeństwiem - ale mieszkamy razem prawie od początku, nasz przyszły ślub to już oczywista sprawa dla wszystkich - rodziców, przyjaciół, znajomych.

ON.... wspaniały człowiek, o dobrym sercu, uczciwy, rozsądny, kochający, spokojny, pracowity, czuły, opiekuńczy - naprawdę moge o nim mówić w samych superlatywach. Oczywiście ma swoje jakieś tam wady ( ale o wiele mniej niż ja), ale takie które nie sa przyczyna większych kłopotów. Ludzie z którymi się zapoznaja odbierają od NIEGO dużo ciepła i pozytywnej energii i od razu mówią że to jest dobry człowiek. Przez 6 lat dzielnie znosi moje humorki, mój nerwowy, wybuchowy charakter i wiem że barzo mnie kocha. Zawsze tuli, całuję, głaszcze, uspokaja. Wiem że taki mężczyzna to marzenie wielu kobiet.

JA...Baaardzo wrażliwa, nie znosząca stagnacji, "kapci i TV", szukająca przygód, "gwiazda wieczoru", pragnąca miłości - w sensie nie tylko brania, ale i dawania.

Dobrze NAM razem, znamy sie "na wylot", uzupełniamy się, wspieramy, niejedno razem przeżyliśmy. Niczego nam nie brakuje, mamy mieszkanie, ja pracę, on własną firmę, wszystko jest w miare poukładane. A ja czuję się nieszczęśliwa...Pusta, zamknięta w klatce. Mam w sobie wiele miłości, namiętności, czułości - ale nie mogę Go tym obdarzać, bo wydaje mi się że kocham GO jak brata... Nie pociąga mnie jak mężczyzna, nie ma między nami ognia kiedy sie kochamy, nie potrzebuje tego prawie.

Od dawna się zastanawiałam czy nie powinniśmy się rozstać. Ale z drugiej strony przecież związek nie opiera się na miłosnych uniesianiach i ogniu namiętności i pożądania. Ważne jest zaufanie, poczucie bezpieczeństwa, ciepło którym siebie obdarzamy. Bliskie soby z którymi się dzieliłam, mówiły, dziewczyno, czego ty szukasz. Wyjdz za Niego , to wspaniały człowiek, stwórz niornalna rodzinę, miejcie dzieci i żyjcie długo i szczęsliwie.

No i tak to się ciągnie. Nie wspomnę już o tym że przed odejściem skutecznie powstrzymywał mnie strach - jak ja sobie poradzę bez Niego - (przeciez my ZAWSZE razem) i SAMA ( zaznaczam że rodzine mam bardzo daleko i moge polegac ewentualnie na 2 przyjaciółkach).

No i teraz banalna historia. Poznałam kogoś, chciałam spróbować jak to będzie inaczej, zaangażowałam się... zdradziłam (( I teraz wiadomo o co chodzi, możecie się domyśleć. Mam 2 razy więcej rozterek... Co, kogo wybrać - sprawdzony, stały, spokojny związek. Nowy , inny, pociągający, fascynujący układ. Ten drugi jest zakochany po uszy i gotowy po mnie przyjechac nawet o 2 w nocy i zabrać mnie do siebie na stałe. Czy samotność.... Strasznie mi ciężko, przykro i smutno....

Proszę Was tylko nie oceniajcie mnie... doskonale sobie zdaję sprawę ze swojego zachowania i nie potrzebuję opinii, tylko rady, świeżego spojrzenia....

Napisane przez Yrmina

Kochane dziewczyny.
Po kilku miesiącach męki podjęłam wczoraj decyzje. Jestem po rozmowie z moim wieloletnim partnerem. Boli mnie każda komórka mojego ciała...

Nie moge patrzeć jak cierpi, jak płyna łzy z jego oczu, jak trzęsie mu się podbródek i wygląda jak wrak człowieka.... Nie mogę patrzeć jak cierpi i znosić myśl, że ja jestem przyczyną tego cierpienia.... NIE MOGĘ...
Mówi, że zawsze mnie będzie kochał i nikogo innego nie chce i że może żyć ze mną nawet bez miłości fizycznej, że będzie myślał, że się rozstaiśmy na chwilę, że zawsze będzie mnie kochał i na mnie czekał..... Jak to pzeżyć, jak mu pomóc???!!! TAK BARDZO MNIE BOLI JEGO BÓL!!!!!! STRASZNIE!!!!, Co robić????

W tym starym związku z mojej strony chyba nigdy nie iskrzyło, namiętność była, ale raczej spowodowana ciekawością, nowością.

Tamten drugi nie jest popaprańcem, jest równie dobrym człowiekiem - tak samo uczciwym i pracowitym, wrażliwym i opiekuńczym, oprócz tego i daje mi wiele tego, czego mi brakowało w moim związku - rozśmiesza mnie, lubi czytać tak jak ja, fantastycznie gotuje, dba o czystość w domu, nawet bardziej niż ja, gdy patrzę na niego czuję takie sćiskanie w środku czego chyba nigdy nie było w moim wcześniejszym związku i...pociąga mnie jako mężczyzna... Gdy jestem z nim wiem, że chcę z nim być.

Ale skąd mam wiedzieć czy robię dobrze??? Jak mam znieść, że tego, kto był moja połówką przez tyle lat,nie będzie już w moim życiu? Jak mam znieść Jego bol i zostawić miejsce które było moim domem przez 6 lat. Jak zabrać rzeczy, co ze zdjęciami???!!! Wspolnie kupowanymi drobiazgami, świeczkami, filmami, jaśkami, kwiatki... Ehhh. Ja tego nie potrzebuje, on tez nie, ale każdemu z nas będą sprawiać ból.
Wszystko wszystko robiliśmy razem!!!
Jak mam być szczęśliwa wiedząc, że On tak bardzo cierpi. On na to nie zasługuje, bo jest jednym z najwpanialszych facetów na ziemi...

Dziwczyny, które to przeżyły, jak to przetrwałyście?!

[ila78]

zazdroszcze Ci takiego faceta..dobry,czuły, na długi, stały związek z przyszłoscia to skarb. Sama widzisz że czujesz sie przy nim bezpiecznie..tesknisz za szaleństwem , ale nie cale zycie tak się da spędizć..zminisz to, odejdziesz..a co kiedy fascynacja przjdzie w przyzwyczajenie? czy nie bedizesz tęskiła za mężczyzną ktorego zostawiłas? musisz sama dac sobie odpowiedz..wydaje mi se że czujesz sie samotna głównie dlatego, że tak naprawde wyczuwasz że jesteś bliska stracenie tego szczęscia które teraz masz i byc może wcale tego nie chcesz..nic z tego co pisze może nie być prawda, to ty wiesz najlepiej co czujesz..ja tylko pisze jak mi sie to widzi..życze Ci jak najlepiej..

[ila78]

ojej..nie doczytałam znowu decycja juz podjęta..mogę więc teraz tylko życzyc Ci szczęscia i dużo milosci w nowym związku..zdjęcia, świeczki , prezenty- takie rzeczy zawsze bolą..ale w końcu stanowią część życia każdego z Was..po pewnym czasie beda to miłe pamiatki..ale najpierw trzeba nabrac dystansu a to przyjdzie z czasem buziaki!

[MuCHachA_8]

Yrmino sledze twój watek juz bardzo długo..napiusz co u ciebie sie teraz dzieje jak sie sprawy potoczyły..pozdrawiam

[oaza]

Yrmino sledze twój watek juz bardzo długo..napiusz co u ciebie sie teraz dzieje jak sie sprawy potoczyły..pozdrawiam

ja tez

[mavva]

Yrmino, przeczytałam twój watek jednym tchem. To juz koniec? :-( Więcej się nie odezwiesz? Jak dalej potoczyły się Twoje losy? Ja parę lat temu, też odeszłam i ani razu nie żałowałam. To była przemyślana decyzja. Brałam pod uwagę, że już żadnego fajnego mężczyzny na swej drodze nie spotkam i będę do końca zycia sama. Jestem szczęśliwa, ze mój były mąż po paru latach ułożył sobie życie. Teraz jestem spokojniejsza i ... i tez wiję sobie gniazdko
Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko jest Ok. Pozdrawiam serdecznie!

[moodyMegi]

Tez sie wzruszylam ogromnie.W takich sytuacjach najsmutniejsze jest to,ze niewazne jaka sie podejmie decyzje KTOS zostanie zraniony.Nie ma dobrego wyjscia.Smutne...

[Perfect_Girl]

Jako kolejna podpisuje sie pod tym wszystkim.
Mam prawie 30 lat, on 33, malzenstwem jestesmy 5 lat. Od okolo 2 lat zyjemy nie ze sobá tylko obok siebie. Tak jak bardzo mádrze napisalyscie-- nie ma u mnie poczucia szczéscia, nie ma namiétnosci. Jest milosc, szacunek, moge na nim polegac w kazdej sytuacji ale mimo to jest zle. Problem u nas jest bardzo prosty. Ja marze o dziecku a on nie chce. Kiedy planowalismy wspólne zycie smialismy sie, ze bedziemy mieli conajmniej trójké a jak sie uda to wiécej a tymczasem z biegiem lat poglády mojego méza bardzo sie zmienily. Dla niego wazne jest to co mamy w sensie materialnym -- mieszkanie, samochód, jakies tam elektroniczne zabawki. Taki duzy chlopiec z niego wychodzi.
We mnie od kilku lat doslownie wyje instynkt macierzynski a on cieszy sié zyciem -- planuje zakup nowego komputera, wakacje we Francji...
Wiele razy rozmawialismy na ten temat. Chociaz wlasciwie to byly raczej moje monologi. No i dowiedzialam sié, ze mam obsesjé, ze nie mozna ze mná pogadac na zaden inny temat tylko o dzieciach, ze go naciskam, zmuszam...
I to tak trwa od dwóch lat. Czujé sié oszukana, nieszczésliwa, niespelniona.
Rzecz jasna wlasciwie ze sobá nie sypiamy bo on nie chce. To dla mnie kolejna zagadka. Czy mézczyznom naprawde TAK spada libido w malzenstwie??? Blagam nie mówcie, ze moze ja sie w malzenstwie zaniedbalam bo w mojej (i nie tylko) ocenie wygládam teraz zdecydowanie lepiej jak 10 lat temu. A i jesli chodzi o seks to i umiejétnosci inne i swiadomosc swego ciala wiéksza a mimo to facet, który spi obok mnie kompletnie na mnie nie reaguje.
Chcialabym odejsc ale bojé sié panicznie bo mój máz jest moim pierwszym mézczyzná. Nigdy nie mialam nikogo innego poza nim. I cale lata kochalam i bylam wierna jak pies. Ja nie chce odejsc DO KOGOS INNEGO, ja chce ODEJSC OD NIEGO. Bo tkwié w tym bezsensie i czekam kiedy on laskawie wyrazi zgodé na to by mnie zapolodnic i spelnic moje najwiéksze w tej chwili marzenie.
Dziéki za wysluchanie, jakos mi chyba troszké lzej.

[schajen]

Napisane przez Perfect_Girl

Jako kolejna podpisuje sie pod tym wszystkim.
Mam prawie 30 lat, on 33, malzenstwem jestesmy 5 lat. Od okolo 2 lat zyjemy nie ze sobá tylko obok siebie. Tak jak bardzo mádrze napisalyscie-- nie ma u mnie poczucia szczéscia, nie ma namiétnosci. Jest milosc, szacunek, moge na nim polegac w kazdej sytuacji ale mimo to jest zle. Problem u nas jest bardzo prosty. Ja marze o dziecku a on nie chce. Kiedy planowalismy wspólne zycie smialismy sie, ze bedziemy mieli conajmniej trójké a jak sie uda to wiécej a tymczasem z biegiem lat poglády mojego méza bardzo sie zmienily. Dla niego wazne jest to co mamy w sensie materialnym -- mieszkanie, samochód, jakies tam elektroniczne zabawki. Taki duzy chlopiec z niego wychodzi.
We mnie od kilku lat doslownie wyje instynkt macierzynski a on cieszy sié zyciem -- planuje zakup nowego komputera, wakacje we Francji...
Wiele razy rozmawialismy na ten temat. Chociaz wlasciwie to byly raczej moje monologi. No i dowiedzialam sié, ze mam obsesjé, ze nie mozna ze mná pogadac na zaden inny temat tylko o dzieciach, ze go naciskam, zmuszam...
I to tak trwa od dwóch lat. Czujé sié oszukana, nieszczésliwa, niespelniona.
Rzecz jasna wlasciwie ze sobá nie sypiamy bo on nie chce. To dla mnie kolejna zagadka. Czy mézczyznom naprawde TAK spada libido w malzenstwie??? Blagam nie mówcie, ze moze ja sie w malzenstwie zaniedbalam bo w mojej (i nie tylko) ocenie wygládam teraz zdecydowanie lepiej jak 10 lat temu. A i jesli chodzi o seks to i umiejétnosci inne i swiadomosc swego ciala wiéksza a mimo to facet, który spi obok mnie kompletnie na mnie nie reaguje.
Chcialabym odejsc ale bojé sié panicznie bo mój máz jest moim pierwszym mézczyzná. Nigdy nie mialam nikogo innego poza nim. I cale lata kochalam i bylam wierna jak pies. Ja nie chce odejsc DO KOGOS INNEGO, ja chce ODEJSC OD NIEGO. Bo tkwié w tym bezsensie i czekam kiedy on laskawie wyrazi zgodé na to by mnie zapolodnic i spelnic moje najwiéksze w tej chwili marzenie.
Dziéki za wysluchanie, jakos mi chyba troszké lzej.

Z tego co piszesz to chyba lepiej, ze nie macie dziecka.

[ktsw]

Perfect_Girl - moja siostra miala podobnie, facet po 6 latach zwiazku powiedzial jej,ze nie jest jeszcze gotowy na powazny zwiazek, rzucila go z diabły, za rok poznała swojego obecnego męza, po roku byli juz małżeństwem, a tamtem z placzem probowal ja odzyskac. Teraz mają juz 2 odchowanych dzieciaków a jej ex jest (o ile wiem) sam jak palec
Ja niestety wplątałam sie w zwiazek z ktorego nie wiem jak sie wyplątać i przesiaduje na podobnych watkach na wizau, szukajac pocieszenia ... ehh, zycie

[marika22]

Odświeżam wątek, bo sama jestem w podobnej sytuacji... on jest taki dobry dla mnie, zrobiłby wszystko, kocha... ja sama nie wiem co czuję, ale wiem że potrzebuję znowu czasu, żeby połapać się w swoich uczuciach (kiedyś już się z nim rozstałam, ale wróciłam do niego po 4 miesiącach). Teraz znowu coś jest nie tak z moimi uczuciami. W moim przypadku nie ma nikogo trzeciego, żadnej nowej fascynacji. Nie chcę popełnić tego samego błędu co wtedy... ale potrzebuję czasu w samotności, żeby rozszyfrować co czuję, tylko że on się na to nie zgodzi... Czy jeśli nie jestem pewna swoich uczuć to znaczy, że go nie kocham?? I czy wtedy warto odejść?

[Yen7]

Napisane przez oaza

ja tez

i ja


Dziewczyny, wiem że Wam ciężko. To są bardzo trudne decyzje. Przykro jest skrzywdzić osobę która nas kocha ale czasem nie ma innego wyjścia.

Zastanówcie się tylko po 10 razy bo ból zadac jest bardzo łatwo a odbudować później stracone zaufanie już dużo gorzej o ile wogóle jest to możliwe.

[ktsw]

Napisane przez marika22

Odświeżam wątek, bo sama jestem w podobnej sytuacji... on jest taki dobry dla mnie, zrobiłby wszystko, kocha... ja sama nie wiem co czuję, ale wiem że potrzebuję znowu czasu, żeby połapać się w swoich uczuciach (kiedyś już się z nim rozstałam, ale wróciłam do niego po 4 miesiącach). Teraz znowu coś jest nie tak z moimi uczuciami. W moim przypadku nie ma nikogo trzeciego, żadnej nowej fascynacji. Nie chcę popełnić tego samego błędu co wtedy... ale potrzebuję czasu w samotności, żeby rozszyfrować co czuję, tylko że on się na to nie zgodzi... Czy jeśli nie jestem pewna swoich uczuć to znaczy, że go nie kocham?? I czy wtedy warto odejść?

Jestes jeszcze mlodziutka, jezeli na starcie masz takie watpliwosci to chyba nie bedzie lepiej, tym bardziej ze juz raz probowaliscie od nowa...
Ja w koncu zdobylam sie na rozmowe, wyprowadzil sie i musze powiedziec, ze dziwnie sie czulam. Ta samotnosc w mieszkaniu... Tylko chyba to nie byla tesknota za nim tylko za kimkolwiem z kim mozna pogadac po powrocie z pracy. Teraz wrocil na chwile (dopoki nie znajdzie jakiegos lokum), uzgodniliśmy ze musimy pobyc osobno zebym mogla w samotnosci zastanowic sie co z moimi uczuciami, chce zobaczyc jak bedzie jak nie bede go widziec dluzszy czas.

[zombi78]

Hej
Jestem z facetem ponad 3 lata, z tym że od prawie roku jest na kontrakcie
zagranicznym. Mamy kontakt przez neta no i jeszcze są smsy i telefony. Przed
ok 3-ma tygodniami nic nie zapowiadało tego co miałam usłyszeć (a w zasadzie
przeczytać). Wyjechał aby zarobić na budowę domu, naszego domu. Chiał żebym z
nim pojechała, ale ja nie chciałam - trochę ze strachu a trochę dlatego że
liczyłam na to iż wtedy tam długo nie posiedzi.
Zaczęło sie od tego że powiedziałam że mam spotkanie z doradcą inwestycyjnym,
z którym chcę pogadać m.in. o kredycie na dom, a on na to że nie myśli o
kredycie a przynajmniej nie w tym roku. Odp. to chcesz siedzieć tam tak długo
az będzie na cały dom? Myślisz coś o nas?? on: tak ostatnio bardzo
intensywnie. Czuje że moje uczucia osłabły wobec ciebie i nie mogę
zagwarantować ci że jak wrócę to bedziemy razem - jak by mnie ktoś obuchem w
łeb strzelił. Nie mogłam uwierzyć w to co czytam. Pisał że wysyłał aluzję abym
uczyła się języka - to mogłabym do niego przyjechać. Ale jak zaproponmowałam
że chce go odwiedzić na co jeszcze miesiąc temu nalegał zaczął się wykręcać
wymówkami, że nie ma jak że nie ma gdzie i w ogóle....
Napisałam, że coś czułam przez skórę że coś nie tak, że chce ze mną zerwać ale
myślałam że mi poprostu odwala. On na to że przecież nie napisał że mnie nie
kocha i że nie chce mnie znać, ale że jego uczucia osłabły. Nawet zaproponował
że jak przyjedzie w lipcu to pogadamy i jak będę chciała z nim jeszcze
rozmawiać to gdzies pojedziemy.
Potem było jeszcze kilka wymian zdań, moich płaczliwyxh telefonów, gdzie
zadawałam pytanie dlaczego? skąd to się wzieło?? Wiem byłam natarczywa i
postawiłam go pod murem w efekcie jest jeszcze gorzej - chce być z tobą
szczery nie chcę abyś w środku lata dostała taki cios! A ten przez neta to się
niby nie liczy. Chyba lepiej tylko dla niego bo nie musi oglądać mojej rozpaczy.
Po tym wszystkim czułam że to już koniec i że trzeba będzie coś z tym swoim
życiem zrobić. Następnego dnia z rana dostałam smsa : " na poprawę humoru"
Nie odpisałam - nie byłam w stanie. Najpierw wychodzi na to że mnie rzuca i to
przez neta a potem śle buziaki? o co tu chodzi? Po południu na gg zagadnął
mnie. Napisałam że zaskoczył mnie tym smsem, a on na to dlaczego??
Potem zaczął przepraszać że mnie tak skrzywidził i nawet miał opis
przepraszam. Ale czy on przeprasza za to że mnie zranił? czy za to że zbyt
pochopnie napisał o swych słabych uczuciach?
Pisał że to on wszystko spie...ył, i że to co napisał to nie jakaś wydumka
nagła, ale że długo o tym myślał. Tylko dlaczego wcześniej nic nie zarzucił??
Hmm... jak myślicie czy ten związek ma rację bytu?? Co mam robić??
Jestem zdruzgotana... zwłaszcza że napisałam że go kocham, a teraz nie
odpowiada ani smsem ani na gg. Masakra :sad:

[ktsw]

zombi78 te wszystkie pytania ktore postawiłaś w swoim poście powinnaś po prostu zadac jemu, spokojnie i konkretnie. Wiem, ze to trudne, ale powinnas byc konkretna i na smsa z calusami od razu zareagowac i wyjasnic, ze cos takiego tylko mota ci w glowie jeszcze bardziej. Niestety większość facetow nie wie co to empatia i nie przewiduje konsekwencji tego co mowia, pisza czy robia, trzymaj sie

[b2061242e79199a19ea25d448e737c2153b1403a_5fee6602bf23e]

ja odeszlam od faceta po 12 latach.tez sie wachalam i bylo mi ciezko a zarazem miotalam sie wkoncu ojciec dwojki dzieci...radzilam sie kolezanek takich blizszych ale jedne mowily ze mam tego nie rozwalac wkoncu 12 lat to duzo a latka leca drugie wrecz mnie ochrzanialy ze dopiero po takim czasie zaczelam o tym myslec choc ja juz wczesniej to wiedzialam malo tego dawalam mu znaki ze odejde no ale......wkoncu to zrobilam.perspektywa tego ze bede sama z dwojka dzieci byla przerazajaca do tego jak mi kolezanka powiedziala ze szybko sobie nikogo nie znajde,dziwne to bylo bo wcale o tym nie myslalam nawet .....wkoncu postawilam sprawe jasno i na temat....fakt na poczatku byly wachania i do tego on napieral a im bardziej napieral tym bardziej ja uciekalam.....jednak dalam rade i z reka na sercu moge przyznac i wcale sie tego nie wstydze ze odzylam nie majac go przy sobie.....przyznaje ze trzeba wiele sily i odwagi ale udaje sie.teraz jestem moze i sama (ale mam jeszcze dzieci) ale tak czy inaczej jest mi dobrze a jesli kiedykolwiek ktos stanie na mojej drodze zycia kto wie........

[evela28]

zombi78 według mnie wszysto wskazuje że on tam kogoś ma a te całuski bo mu głupio że ty czekasz a on cie zawiódł to zbyt długa rozłąka dla faceta jeśli ci zależy musisz być z nim ale nie przez tel tylko tak cieleśnie inaczej nie ma szans oczywiście to tylko moje zdanie a rzeczywistość może być inna

[beata801116]

Dziewczyny, zajrzałam tu, bo w moim związku po siedmiu latach także powiało nudą i przyzwyczajeniem a w głowie czasem pojawia się myśl o odejściu... Czytam wątek i zaczyna do mnie docierać, że:

albo jesteśmy niewolnikami swoich emocji liczącymi, że poznamy księcia i będziemy żyły dłuuuuugo i szczęśliwie i zapominamy, że miłość dojrzała to nie tylko fajerwerki i motyle w brzuchu. To zdecydowanie coś więcej... To siła, którą można góry przenosić...

albo naprawdę niewiele z nas ma szczęście, aby spotkać bratnią duszę i tak naprawdę większości z nas brakuje zrozumienia przez tą drugą osobę...

[karolinkamalinka]

Yrmino czytałam Twój wątek od początku. Napisz co u Ciebie, minęło już trochę czasu, jak układa Ci się w Twoim nowym życiu? Jesteś szczęśliwa?

[Pletts]

cześć Kochane wątek nastroił mnie jakąś tęsknotą i fajnie że to uczucie nie tylko mnie jest znane.Jestem w 15-stoletnim związku który wbrew pozorą nie jst łatwy oboje mamy bardzo trudne charaktery poznaliśmy się ale nie iskrzyło przeżyłam zawód miłosny nie pierwszy zesztą no i lizałam rany ..był lekiem na całe zło a teraz mamy 2 dzieci kłucimy sie przez te wszystkie lata tak jak gdyby każdy chciał udowodnić coś drugiemu Ludzie mówią że mam wspaniałego męża sami dbamy o nasz dom dzieci On odniusł sukces w własnej firmie ja też mam dobrą prace. Przystojny i też nieba by mi przychilił .Tylko mi zaczeło wszystko przeszkadzać jak się śmieje ,jak jest smutny jak sie zamyśli,nie całuje go bo nie lubie nie przytulam bo to mnie drażni sex-jakoś nie kręci mnie wcale takie uczucia mam często a jak wpadam w smutny nastruj jest mi źle to mam ochotę żeby mnie przytulł żeby mnie ratował przed smutkiem przytulam sie i oddycham jego ciałem Mamy tylko siebie i dzieci i wiem że oprócz nas nikt nas już nie kocha a jednak coraz częściej dochodzi do kłutni nie rozumiemy się nie potrafimy normanie rozmawiac u nas zaczeło się krzyczeć ! Niekiedy zamykam oczy i maże o miłości takiej na wariata spontanicznej o jakimś wariactwie szaleństwie poprostu o zakochaniu !.Wielokrotnie myślałam że to wszystko przez to iż kierowałam się rozsądkiem że wystarczyło że jest dobry zaradny i mnie kocha ale to nie wystarcza zapewniam nie da się żyć tylko dlatego że jesteśmy kochane ponieważ my potrzebujemy KOCHAĆ pozdrawiam Mam nadzieje że wątek się rozwinie bo tu znalazłam bratnie dusze

[szpiczasta]

Witam, tak czytam Ciebie Pletts i zgadzam się w pełni, że My musimy kochać i to chyba Nam bardziej potrzebne...

Po trzech latach małżeństwa, a po siedmiu bycia razem czuje się tak jakby mi spadły różowe okulary z nosa.. Zbroja mojego mężczyny ma kilka zarysowań a kiedyś ich nie było a może ja ich nie potrafiłam dostrzec... Przeszkadza mi, że tak mało dla Nas daje z siebie.. że My tak naprawdę to dla Niego szczęśliwy On.. Teraz wydaje mi się, że byłam zbyt ustępliwa a może dziwnie sądziłam, że nasze szczęście jest wtedy kiedy to On jest szczęśliwy i chciało mi się robić wszystko to czego On nawet nie zdążył głośno wypowiedzieć.. A On uważa, że to moja wina, bo nie komunikuje mu głośno czego chcę.. Jak do cholery po siedmiu latach można nie postawić się na miejscu swojej żony i nie zastanowić się czego Ona tak napradwdę chcę, o czym marzy...
Czasami myśle, że realizuje swój plan... dom, żona, dziecko..
Mam też duży problem z zaakceptowaniem jego rodzinności... Wciąż troszczy się o swoją siostrę i brata.. To z bratem chce zakładać firmę chociaż nie raz z Nim o tym śniłam... Telefony jego mamy też wyprowdzają mnie z równowagi.. To jakby przesłuchania w dwie strony co u kogo sie zdarzyło... Brak jakich kolwiek emocji...

Czuje sie tak jaby moja miłość do Niego zgasła... Smutno mi...
W głebi duszy czuje, że do siebie nie pasujemy... On nie mówi o sobie, nie marzy, nie usiłuje mnie poznać, zrozumieć, zdobywać dzień za dniem od nowa...

[conslusion]

Ten wątek jest mi tak bardzo bliski ... Tylko u mnie nie ma nikogo trzeciego. Jest kochający i dobry Tż, jest 6 lat razem, jest uczucie (może nawet to miłość?), jest nawet seks (choć średnio udany), ale nie ma szczęścia - mojego. Czuję pustkę i nie wiem, co robić.