Wychowanie czy charakter?

[kasia_1402]

Napisane przez Jula

Super temat
Psychologia i socjologia to nie moja dziedzina, więc wiedzy mi brakuje (bardzo żałuję ), ale myślę, że jest 50 do 50: charakter (i temperament?) determinują człowieka a wychowanie/ środowisko/kultura (czyli szeroko pojęta socjalizacja) sprawiają, jakie elementy z tego, co wrodzone, zostają wykorzystane/eksponowane/nad którymi się panuje etc. Czyli trochę tak jak z gliną coś już jest, ma pewne wady i zalety, ale wychowanie daje mu formę.
Najbardziej ciekawi mnie to, że efekt końcowy takiego "lepienia" jest zawsze zagadką - mimo (dobrych?) intencji twórcy (rodzica), dziecko nie wyrasta na człowieka, jakiego chcieliby rodzice. Np.: efekt "wilk syty i owca cała" - mały hipokryta i kombinator, wychowanie pełne dyscypliny i zasad - wieczny buntownik, żarliwi wierzący wychowujący w duchu religijnym - zadeklarowany racjonalista, otwarty dom, dużo luzu - konserwatysta etc. etc. [oczywiście tutaj mocno uprościłam]

Zgadzam się.
Kiedyś słyszałam opinię adopcyjnej matki: "Skoro geny to 50 %, a wychowanie drugie 50 %- to będe się starała wycisnąć z tych 50, tyle ile będzie się dało "-może cytat nie jest dokładny, ale sens zachowałam.
Mnie na zajęciach z socjologii też uczyli, że jest mniej więcej po równo.

[Karomama]

A może nie wychowanie czy charakter tylko wychowanie i charakter? Nawet jeśli dziecko jest charakterne a zostało wychowane tak a nie inaczej - myślicie, że to się jakoś nie łączy? Dla przykładu - mój brat ma ogromnie ciężki charakter, jak był mały był terrorystą domowym, podrósł - zaczął pyskować, miał cięty język ale nigdy nie podniósł głosu na rodziców, nigdy nie poszedł zapalić ani się napić z kolegami, bo wiedział, że nasi rodzice tego nie tolerują i tak nas wychowali.