Boję Się Macierzyństwa !!

[justyna-viola]

... ten marzec ale kurcze strach jest ogromny w moim przypadku .Mataner wroc szybciutko do zdrowka i zabierzcie sie ze slubnym do "pracy" a pozniej bedziemy wymieniac sie swoimi spostrzezeniami Ale by bylo milusio Buziale

[mataner]

To prawda byłoby miło
Powiem ci ze ja tez bardzo ale to bardzo sie boje ... chyba za bardzo kalkulujemy , myślimy ... (tak to juz jest w naszym wieku ) i stąd te OBAWY i STRACH
Ostatnio gdy myślałam ze jestem w ciązy (moze i byłam ) to jakoś inaczej do tego podeszłam wtedy człowiek myśli o tym jak to będzie za kilka miesięcy , jak będzie rosło ,jak będzie na usg gdy je zobaczymy poraz pierwszy , jak zacznie kopać , jak będzie wyglądać, do kogo będzie podobne , jaki będzie tatuś , zeby wszystko pomyślnie wypadło ......
Strach gdzieś ... moze dlatego je jak juz jest poczęte to sie juz nie zastanawiasz kiedy począć tylko myśli sie o czymś innym
Jestem przekonana ze będziecie (-my) bardzo szczęśliwi
A druga bliska osoba z takimi samymi "problemami" to bardzo duzo

[justyna-viola]

[Jestem przekonana ze będziecie (-my) bardzo szczęśliwi
A druga bliska osoba z takimi samymi "problemami" to bardzo duzo [/quote]
Zgadzam sie calkowicie z Toba mataner ...dzieki tym naszym rozmowom czuje sie troszke pewniej bo wiem ze jest jeszcze ktos kto ma takie same odczucia jak ja

[mataner]

Ostatnio gdy odwiedzam moją siostre to bardzo jej zazdroszcze tego ze tak wspaniale sobie radzi ze ma takie dobre podejście do syna.
Poprostu widać jak bardzo są za sobą , jak sie kochają , jak umieją się bawić, jak sie przytulają ...... Tez sie bała (jak kazdy ) i wszystkiego musiała sie uczyć ... noi jak widze "czasu by nie cofneła"
Czasem własnie brakuje mi takiego szkraba którego mogłabym rozpieszczać, niańczyć, pójść na spacer .... i kochać
Nie da sie ukryć ze czas bardzo leci , my robimy sie coraz bardziej wygodni , leniwi noi troszke egoistyczni noi młodsi nie jesteśmy
Dochodze do wniosku ze bardziej się boje "na starość samotności" niz powiększenia rodziny
Zycze Ci i sobie powodzenia noi wszystkich wizazanką które mają takie same problemy

[mataner]

ciesze się jeśli choć troszke twoje obawy sie zmniejszają
Z kazdym problemem mozesz do mnie pisać ( tez na gg )
Trzymam kcikuki zebyśmy szybko poczuły tą matczyną bezgraniczną miłość a w razie problemów (bo takie napewno będą ) zebyśmy umiały je umiejętnie i szybko rozwiązać

[justyna-viola]

Napisane przez mataner

ciesze się jeśli choć troszke twoje obawy sie zmniejszają
Z kazdym problemem mozesz do mnie pisać ( tez na gg )
Trzymam kcikuki zebyśmy szybko poczuły tą matczyną bezgraniczną miłość a w razie problemów (bo takie napewno będą ) zebyśmy umiały je umiejętnie i szybko rozwiązać

ojjj dziekuje za dobre słowo i wsparcie.ja rowniez jestem do Twojej dyspozycji na gg wiec bez wahania pisz jesli masz ochote .Jejeku jak duzo znaczy takie wyzalenie sie drugiej osobce jeszcze raz dziekuje.A wiec do dzieła i dalej piszmy o swych uczuciach Z przyjemnoscia bede czytala o postepach wszystkich wizazanek.Pozdrawiam wszystkich

[justyna-viola]

Stwierdzam, ze powoli zalapuje mega"instynkt"....dzis caly dzionek namietnie przeglądam na necie wózki dla dzidzi

[mataner]

ojjj no to moje uznanie
Ja kupiłam kilka gazet na placu (za pół ceny ) "mam dziecko" , "rodzice" - to bardziej nakręca
Jejku jakie te bobasy są .... ..cudowne, śliczne .... a przy okazji bardzo ciekawe rzeczy tam piszą , polecam

[justyna-viola]

Gazetki to dobry pomysl....chyba go podlapie od Ciebie A poza tym to wczoraj "zaszalelismy"....hehehe: p: ...nie czekajac do maraca.....moj slubny to jest w goracej wodzie kapany...wszytsko chce na "juz".... A wiec poczekamy i zobaczymy co z tego wyjdzie Buziale

[justyna-viola]

Ojjj zapomniałam zapytac:a jak Ty sie Mataner czujesz?Czy dolegliwosci juz mijaja??

[mataner]

jejku coś nie tak bo na forum sie dostać nie mogłam ,
z nudów znalazłam fajną strone www.edziecko.pl

justynko ty figlaro widze ze się ostro bierzecie "do rzeczy" tak trzymajcie

Ja troszke lepiej (dziękuje ) , byłam dziś na badaniach i jutro do lekarza z wynikami mam nadzieje ze w piątek juz do pracy pójde noi ze wszystko bedzie ok i ze tez będe mogła ..... wziaść się do roboty

[justyna-viola]

hahaah...i to wszytsko przez mojego ślubnego bo to on taki w "gorącej wodzie kapany" Ja na okraglo wertuje stronki z dziecmi, blogi i foteczki.....ojjj pewnie wiecie o co mi chodzi bo tez pewnie tak macie W takim razie czekam na wieści co lekarz powiedzial....no i do dzieła Mataner Buziale

[mataner]

dobra .. dobra .. ślubnego ?! ............
To prawda jak sie tak człowiek napatrzy .... to aż by się chciało mieć takie słodkie różowe stworzonko ....
My chyba zaczynamy "normalnieć " ... aż sama nie wierze
U mnie juz prawie wyniki w normie za 2,5 tyg moge pobawić się z moim TŻ w ( ) o ile wcześniej nie ucieknie bo ostatnio jest w lekkim i sam nie wierzy w to co mówie . Jak zaczełam się zastanawiać jak by wyglądał ten "mix" ze mnie i z niego to juz 2 noc filmy ogląda . Chyba cały czas myślał ze zartuje .. .. a teraz (chyba musze mu dać chwilke zeby ochłonął )

[justyna-viola]

Wiesz co...tak sobie mysle ze z jednej strony na pewno za pierwszym razem nam sie nie uda i ze bedziemy mieli z tym problem(z natury jestem mega pesymistka)....ale z drugiej strony mam wrazenie ze wszytsko bedzie w porzdaku i pojawi sie nam dzidzia....ale okropnie boje sie tego .....jejeku ale mam metlik w glowce....ojj mowie Wam Ale pozostaje nam czekac....Pozdrawiam

[justyna-viola]

Jak zaczełam się zastanawiać jak by wyglądał ten "mix" ze mnie i z niego to juz 2 noc filmy ogląda . Chyba cały czas myślał ze zartuje .. .. a teraz (chyba musze mu dać chwilke zeby ochłonął )[/quote

Jak pomysle o naszym "miksie" to..... moze to byc niezla wybuchowa mieszanka ....ojj bedzie to dzidzia z charakterkiem.....

[mataner]

....... Wiesz kazdy ma obawy i czasem za duzo myśli (to normalne ) troszke więcej optymizmu i będzie dobrze
Musimy nie popadać w paranoje i cały czas o tym nie myśleć tylko cieszyć sie z zycia , korzystać a jak zaczną sie małe opóznienia ... to wtedy trzeba będzie sie zbadać i ....
To prawda ze czasem troszke trzeba poczekać .... ale my tego na wyścigi przecież nie robimy

[iwonamysza]

Cześć dziewczyny: mataner i justyna !
Podczytuję tu sobie o waszych obawach i normalnie jakbym siebie widziała. Jeszcze nie tak dawno myślałam tak samo, a teraz jestem szczęśliwą mamusią Kasi, która za kilka dni skończy 2 miesiące.
Ja mam 30 lat i miałam już przeogromną potrzebę macierzyństwa. Na widok każdego dziecka płakałam, że to nie moje. Na początku mój partner twardo mówił, że żadnych dzieci nie przewiduje, ale z czasem zmienił zdane i rozpoczęliśmy starania. Kilka miesięcy nic się nie działo. Postanowiłam pomóc naturze i ginekolog przepisał mi na początek hormony, których to miałam mało i mogło to być przyczyną braku owulacji. Ale nie zdążyłam ich nawet zacząć brać, gdy dowiedziałam się o ciąży. No i się zaczęło. Płacz, lament, biadolenie, że nie dam rady, że się nie nadaję, a co ja zrobię... Mój ukochany cały szczęśliwy, a ja załamana. Całą ciążę ryczałam.
Gdy urodziłam zaczęło się znowu: po co mi to było, a co będzie dalej. Już wiem, ze będzie dobrze, bo nie może być inaczej.
Gdy przychodzi kryzys i zaczynam żałować patrzę na tą moją kruszynke i wtedy mi przechodzi. A gdy muszę wyjść i wracam do domu a ona się do mnie tak pięknie uśmiecha wtedy wiem, ze podjęłam słuszną decyzję.
Trzymam za Was kciuki dziewczynki i życzę powodzenia!!!

[kasiulka]

Ja tak sobie z perspektywy czasu mysle ze ten nasz strach jest rzeczą jak najbardziej normalną. W koncu dziecko to nie zabawka, którą mozna odstawic w kat jak sie znudzi, to ze sie wahamy, ze rozważamy wszystkie za i przeciw nie jest dla mnie przejawem egoizmu, tylko odpowiedzialnosci i zdroworozsądkowego podejscia do sprawy. Ja bałam sie zanim zaszłam w ciaże, miałam miliard wątpliwosci jak juz w niej byłam, mam urodzic na dniach i teraz boję się jak nigdy dotąd. Oczywiscie jest we mnie strach przed porodem, bolem, ciezkimi przeżyciami, ale przede wszystkim boję sie tego co bedzie potem. Nie wiem jeszcze czy instynkt macierzynski siedzi we mnie juz, czy dopiero pojawi sie z czasem, jak na razie kompletnie go nie czuję. Nie nastawiam sie na to ze zwariuje ze szczęscia na widok mojej corki, choc oczywiscie bardzo bym chciala. Jak na razie jednak przede wszystkim sie boje - jej, swojej na nią reakcji i tej wielkiej zmiany, która nieuchronnie nadchodzi. Moje życie było do tej pory całkiem uporzadkowane, bylam zadowolona z tego co jest i wcale nie pragnełam zmian i przewracania wszystkiego do gory nogami. Mam nadzieje ze pojawienie sie dziecka wniesie do mojego zycia jakas nową jakosc, patrząc na forumowe mamy zakochane w swoich dzieciach jestem prawie pewna ze to nastąpi, choc nie nastawiam sie ze to sie stanie od razu.
Trzymam za Was kciuki dziewczyny, a Wy trzymajcie za mnie. Damy radę

[pkawecka]

Napisane przez iwonamysza

Cześć dziewczyny: mataner i justyna !
Podczytuję tu sobie o waszych obawach i normalnie jakbym siebie widziała. Jeszcze nie tak dawno myślałam tak samo, a teraz jestem szczęśliwą mamusią Kasi, która za kilka dni skończy 2 miesiące.
Ja mam 30 lat i miałam już przeogromną potrzebę macierzyństwa. Na widok każdego dziecka płakałam, że to nie moje. Na początku mój partner twardo mówił, że żadnych dzieci nie przewiduje, ale z czasem zmienił zdane i rozpoczęliśmy starania. Kilka miesięcy nic się nie działo. Postanowiłam pomóc naturze i ginekolog przepisał mi na początek hormony, których to miałam mało i mogło to być przyczyną braku owulacji. Ale nie zdążyłam ich nawet zacząć brać, gdy dowiedziałam się o ciąży. No i się zaczęło. Płacz, lament, biadolenie, że nie dam rady, że się nie nadaję, a co ja zrobię... Mój ukochany cały szczęśliwy, a ja załamana. Całą ciążę ryczałam.
Gdy urodziłam zaczęło się znowu: po co mi to było, a co będzie dalej. Już wiem, ze będzie dobrze, bo nie może być inaczej.
Gdy przychodzi kryzys i zaczynam żałować patrzę na tą moją kruszynke i wtedy mi przechodzi. A gdy muszę wyjść i wracam do domu a ona się do mnie tak pięknie uśmiecha wtedy wiem, ze podjęłam słuszną decyzję.
Trzymam za Was kciuki dziewczynki i życzę powodzenia!!!

twoja wypowiedź przypomniała mi moją kumpelę, która twardo starała sie o dziecko, ale miała przerażenie wypisane na twarzy jak tylko mówiła o tym, ze będzie miała dziecko. decyzja o powiększeniu rodziny zapadła pod wpływem presji rodzinnej i fizjologicznego deadline'u tzn. "bo już trzydziestka na karku".
potem się jakoś z tym oswoiła, a przynajmniej tak jej się zdawało. szydło z worka wyszło na porodówce. gdy dostała bólów partych i położna kazała jej przeć ona zacisnęła nogi i stwierdziła "ja się rozmyśliłam, już nie chcę mieć dziecka". położna mało nie popłakała się ze śmiechu. nawiasem mówiąc dziewczyna miała bardzo krótki i lekki poród, który wspomina z uśmiechem, także nie moze zwalić winy na otumanienie zmęczniem i bólem.
teraz jest zachwyconą mamą dwuletniej dziewczynki i jak twierdzi nie wie jak żyła gdy nie było oli!
trzymajcie się dziewczyny i powodzenia.

[justyna-viola]

Iwonamysza jakie to miłe .....czyli wychodzi na to ze wszystko z nami w porzdaku......hahaha:jupi : .........i ze te nasze wszytskie obawy są normalne.........jak miło)Dziekuje za wsparcie....czyli wychodzi na to ze jest szansa ze sobie ze wszytskim poradzimy.....a jak bedziemy miały watpliwości to przecież mamy Was-doświadczone juz mamsuie i nasze forum na ktorym rozwiejemy nasze wątpliwości ....Dziekuje jeszcze raz

[justyna-viola]

Napisane przez kasiulka

Ja tak sobie z perspektywy czasu mysle ze ten nasz strach jest rzeczą jak najbardziej normalną. W koncu dziecko to nie zabawka, którą mozna odstawic w kat jak sie znudzi, to ze sie wahamy, ze rozważamy wszystkie za i przeciw nie jest dla mnie przejawem egoizmu, tylko odpowiedzialnosci i zdroworozsądkowego podejscia do sprawy. Ja bałam sie zanim zaszłam w ciaże, miałam miliard wątpliwosci jak juz w niej byłam, mam urodzic na dniach i teraz boję się jak nigdy dotąd. Oczywiscie jest we mnie strach przed porodem, bolem, ciezkimi przeżyciami, ale przede wszystkim boję sie tego co bedzie potem. Nie wiem jeszcze czy instynkt macierzynski siedzi we mnie juz, czy dopiero pojawi sie z czasem, jak na razie kompletnie go nie czuję. Nie nastawiam sie na to ze zwariuje ze szczęscia na widok mojej corki, choc oczywiscie bardzo bym chciala. Jak na razie jednak przede wszystkim sie boje - jej, swojej na nią reakcji i tej wielkiej zmiany, która nieuchronnie nadchodzi. Moje życie było do tej pory całkiem uporzadkowane, bylam zadowolona z tego co jest i wcale nie pragnełam zmian i przewracania wszystkiego do gory nogami. Mam nadzieje ze pojawienie sie dziecka wniesie do mojego zycia jakas nową jakosc, patrząc na forumowe mamy zakochane w swoich dzieciach jestem prawie pewna ze to nastąpi, choc nie nastawiam sie ze to sie stanie od razu.
Trzymam za Was kciuki dziewczyny, a Wy trzymajcie za mnie. Damy radę

Witaj Kasiulka
Ojjj masz to jak w banku ze bedziemy trzymac za Ciebie kciuki i z niecerpliwoscia czekam na dalszy ciag wydarzen....wiec mam nadzieje ze jak dzidzia pojawi sie to znajdziesz chwileczke czasu zeby nas odwiedzić i poinformowac jak to u Ciebie wyglada....i jak przeszlas okres zakochiwania sie w swojej dzidzi Na którego marca masz termin Kasiulka??Życze powodzenia i duuuuużżo uśmiechu na buźce

[justyna-viola]

Napisane przez pkawecka

twoja wypowiedź przypomniała mi moją kumpelę, która twardo starała sie o dziecko, ale miała przerażenie wypisane na twarzy jak tylko mówiła o tym, ze będzie miała dziecko. decyzja o powiększeniu rodziny zapadła pod wpływem presji rodzinnej i fizjologicznego deadline'u tzn. "bo już trzydziestka na karku".
potem się jakoś z tym oswoiła, a przynajmniej tak jej się zdawało. szydło z worka wyszło na porodówce. gdy dostała bólów partych i położna kazała jej przeć ona zacisnęła nogi i stwierdziła "ja się rozmyśliłam, już nie chcę mieć dziecka". położna mało nie popłakała się ze śmiechu. nawiasem mówiąc dziewczyna miała bardzo krótki i lekki poród, który wspomina z uśmiechem, także nie moze zwalić winy na otumanienie zmęczniem i bólem.
teraz jest zachwyconą mamą dwuletniej dziewczynki i jak twierdzi nie wie jak żyła gdy nie było oli!
trzymajcie się dziewczyny i powodzenia.

Pkawecka dziekuje za słowka wsparcia

[justyna-viola]

Napisane przez mataner

....... Wiesz kazdy ma obawy i czasem za duzo myśli (to normalne ) troszke więcej optymizmu i będzie dobrze
Musimy nie popadać w paranoje i cały czas o tym nie myśleć tylko cieszyć sie z zycia , korzystać a jak zaczną sie małe opóznienia ... to wtedy trzeba będzie sie zbadać i ....
To prawda ze czasem troszke trzeba poczekać .... ale my tego na wyścigi przecież nie robimy

[mataner]

ojejku ... , trudno opisać co czuje czytając wasze wypowiedzi ...
Równiez jestem Wam bardzo wdzieczna za otuche

iwonamysza - ty szczęściaro

kasiulka - wszystko sie dobrze skończy , zobaczysz noi tez czekam na jakieś malutkie słówko jak juz będzie po

pkawecka - umiecie pocieszyć

justyna-viola - hmmm ... myślisz ze i z nami moze tak być ?!

[mataner]

tak sobie myśle ze ze mną tez tak jest "...Moje życie było do tej pory całkiem uporzadkowane, bylam zadowolona z tego co jest i wcale nie pragnełam zmian i przewracania wszystkiego do gory nogami..."
A tu czasem gdy przychodzi mój siostrzeniec to wszystko wygląda jak po wojnie i wszystko trzeba sprzątać a ja tak lubie jak wszystko jest poukładane i czyste ..
Niestety przy dziecku wszystko jest .... nawet na ściany trzeba uważać ( )
mam jednak nadzieje ze mi to przejdzie i ze porządek nie będzie na pierwszym miejscu Poprostu trzeba będzie wszystko inaczej umeblować , wyzej ( )

[justyna-viola]

Napisane przez mataner

tak sobie myśle ze ze mną tez tak jest "...Moje życie było do tej pory całkiem uporzadkowane, bylam zadowolona z tego co jest i wcale nie pragnełam zmian i przewracania wszystkiego do gory nogami..."
A tu czasem gdy przychodzi mój siostrzeniec to wszystko wygląda jak po wojnie i wszystko trzeba sprzątać a ja tak lubie jak wszystko jest poukładane i czyste ..
Niestety przy dziecku wszystko jest .... nawet na ściany trzeba uważać ( )
mam jednak nadzieje ze mi to przejdzie i ze porządek nie będzie na pierwszym miejscu Poprostu trzeba będzie wszystko inaczej umeblować , wyzej ( )

Mataner ale Cie wzieło na poranne przemyślenia Racja racja wygodne to my jestesmy ale to chyba dotyczy wszytskich wiec sie nie zadreczaj Ja tez taka jestem ze musze miec porzadeczek...wiec jak wpadaja znajomi z dziecmi(ktorym momentami wszystko wolno)...to troszke mnie to irytuje... .....ale podejrzewam ze podejscie do naszych pociech bedzie calkiem inne, nauczymy sie cierpliwosci, wiele rzeczy juz nie bedzie na nas robilo wrazenia.Pozdrawiam

[iwonamysza]

Dziewczyny!
Ja też kiedyś byłam pedantką, ale poem poznałam mego ukochanego i mi musiało przejść. Teraz mam jeszcze pozostałości, chociaż wiem, że jeszcze kilka miesięcy i chcąc nie chcąc będę zbierała ciagle porozrzucane zabawki. Ale zauważyłam, że po porodzie już wiele rzeczy mnie tak bardzo nie wkurza jak dotychczas.
Była u mnie koleżanka z synkiem, który ma ADHD, czyli w jednym miejscu nie usiedzi. Gdy była z nim, jak chodziłam w ciąży to każdy okruch na dywanie mnie denerwował, a teraz wymył mi cały zlew w kuchni łącznie z płytkami, które to ociekały wodą i nawet mnie to nie ruszyło. Tak samo z przewiajniem dziecka. Przed ciążą miałam odruch wymiotny gdy poczułam jakikolwiek nie pasujący mi zapach, a teraz wogole nic mnie nie rusza. A gdy teściowa została z małą to i ona i jej córka prawie zwymiotowały jak mała zrobiła kupę.
Więc nie martwcie się, wszystko jest do przeżycia, ale obawy towarzyszą nam ciągle i niezmiennie. Tego już się zmienić nie da.

[mataner]

Ależ Wy potraficie sprowadzić na ziemie i dodać otuchy ... pewno macie racje ... no bo co mozna innego zrobić ... trzeba sie poprostu do tego przyzwyczaić i zacząć akceptować
Pewno jeszcze wiele niespodzianek jest przed "przyszłymi mamusiami" ...
ale lepiej o tym nie myśleć
I tak uwazam ze "obecne" mamy mają dużą wygode bo dawniej nie było pampersów , pralek automatycznych , gotowych dań , takich zabawek itd. noi jakoś sobie dawały rade .... więc i my sobie poradzimy
To prawda ze " nauczymy sie cierpliwosci " i będziemy mniej egoistyczne noi będziemy mieć SWOJEGO SZKRABA (mam taką nadzieje )

[iwonamysza]

To fakt. Patrząc na takie kochane bezbronne maleństwo wszystko przestaje być ważne. Wystarczy że na ciebie spojrzy i się uśmiechnie a wtedy zapominasz o tym, że piersi zwisają ci prawie do brzucha, że masz rozstępy, które nigdy do końca nie znikną, że szlag trafił figurę (na szczęście ja jej nigdy nie miałam to żal jest mniejszy) i że blizna po cesarskim cięciu będzie dawała o sobie znać przy każdej zmianie pogody. Ale patrzysz na to cudo jeszcze raz i myślisz sobie, że to cząstka ciebie, że dałaś nowe życie i że gdyby nie ty nie byłoby tego bobasa i jak pewnie usłyszymy pierwszy raz "mamo" to będzie to najszczęśliwsza chwila w naszym życiu.

[mataner]

Przeczytałam ciekawy artykół , podziele sie nim z wami bo zrobił na mnie ogromne wrazenie i dał duzo do myślenia ".. najwięcej dowiesz sie od dziecka na temat wszystkich świąt dla których warto być mamą. Pierwsze słowo.Pierwszy ząb. Pierwsza piosenka w przedszkolu. Pierwszy dzień w szkole. I kolejne. Duzo ich będzie. Ale co jeśli nie będziemy mieć dzieci ?! Jak będą wyglądały te święta? A kolejne? Zawsze wsród znajomych? Szybka kolacja i do domu? Bez dzieci? Bez Mikołaja? Bez ubierania choinki? Bez otwartej z zachwytu buzi, wpatrzonej zaczarowanymi oczkami w światełka? Bez wybuch radości po otwarciu prezentu? Bez lepienia bałwana nazajutrz? Naprawdę potrafisz bez tego wszystkiego wyobrazić sobie święta?
Tylko nam się zdaje ze facetom podobają sie chude i ultrapłaskobrzuche. Złudzenie. Po urodzeniu dziecka kobieta pięknieje. W niewytłumaczalny sposób zmieniają sie oczy. Ma w sobie więcej spokoju , więcej wrazliwości ale i cierpliwości.Te które mają dziecko mają więcej tego czegoś. Miód .."