W jakim wieku się usamodzielniłyście

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Napisane przez Pampalini

O rany, aż mi wstyd jak czytam niektóre wypowiedzi i pomyślę sobie, że wciąż siedzę "na garnuszku u rodziców" i chwilowo się to nie zmieni. ;p

Mam 23 lata, studiuję dziennie, za pół roku obrona inżynierki, więc pewnie wtedy zacznę kombinować z konkretną robotą. Mieszkam w domu rodzinnym, bo tu też znajduje się moja uczelnia. Samodzielna byłam, ale tylko przez pół roku za granicą, i to było świetne

Po maturze starałam się dorabiać, ale zazwyczaj w okresie letnim, od dłuższego czasu udzielam też korków, co w sumie jest fajną sprawą (i nieźle płatną )

Muszę przyznać, że w moim otoczeniu mogę policzyć na palcach jednej ręki osoby, które są w pełni niezależne i sobie świetnie dają radę... większość wciąż mieszka z rodzicami, owszem - pracuje, ale nie są to kokosy by samemu np. wynająć mieszkanie i się spokojnie utrzymać.

Aj tam się przejmujesz. Jak masz głowę na karku, to sobie wszystko fajnie poukładasz w życiu. Znam osoby, które prosto z domu rodzinnego po studiach zaczęły żyć samodzielnie i sobie świetnie radzą. Nie potrzebowały samodzielnych lat studenckich, żeby stać się osobami dorosłymi w pełnym tego słowa znaczeniu.

[czarnulka90]

Miałam 20 lat, zaczęliśmy wynajmować wspólnie pokój, póżniej mieszkanie. Po 2 latach kupiliśmy mieszkanie w stanie surowym za $$ ze spadku. Urządziliśmy je i wykończyliśmy już za własne pieniądze(nie licząc podarków;a właściwie nadal urządzamy), mieszkamy w nim od roku.
Od początku wspólnego mieszkania byliśmy niezależni finansowo, chęć bycia niezależnymi finansowo była drugim, po chęci spędzenia życia we dwoje, powodem dla którego zamieszkaliśmy na wynajmowanym

[horgen]

19 lat - studia = wyprowadzka.
Na studia szliśmy razem do jednego miasta więc zamieszkałam wspólnie z chłopakiem w wynajmowanym mieszkaniu. Przez pierwszy rok dodatkowo z kumplem, od drugiego roku sami.
Przez pierwszy rok trochę pomagali mi rodzice, później trochę ja im jak byli w gorszej sytuacji.
Całkowitą niezależność finansową zdobyłam po pierwszym roku, kiedy wyjechałam na wakacje do pracy. W trakcie studiów dorabiałam jako kelnerka, w wakacje wyjeżdżałam za granicę. W któreś wakacje chyba na 4 roku nie udało mi się wyjechać, ale znalazłam restaurację w której można było bardzo dobrze zarobić i jeszcze odłożyć, więc nie musiałam się martwić o to, że któregoś semestru tak ułożą mi się zajęcia że nie będę mogła pracować. Studiowałam dziennie, do dochodów dochodziło mi stypendium naukowe.

Mój TŻ był w bardzo podobnej sytuacji, razem wyjeżdżaliśmy za granicę, on też dorabiał na studiach. Wszystkiego dorabialiśmy się razem

Obecnie jesteśmy małżeństwem, nie planujemy zakupu mieszkania, gdyż to się nam nie opłaca, nie planowaliśmy nigdy powrotu do domu, do wszystkiego doszliśmy sami i nie chcielibyśmy nigdy powiedzieć że coś zawdzięczamy komuś

[najfajniejsza]

[1=b82ed09e83d6cc96f3cec4b 39c6008ed9e8c5acd_5dd3308 25eb9e;42874919]A ja mam pytanie, w jakim wieku miałyście mieszkanie własne? Tylko pytam o kredyt, bo majątki po ciotkach i dziadkach, to nie jest dorobienie się mieszkania. Jestem ciekawa, czy wątek mnie podbuduje, że można w tym kraju normalnie żyć, czy pozostało mi załamać ręce

Ja jestem niesamodzielna i pewnie pozostanie tak jeszcze przez kilka lat, bo będę dostawać pieniądze od rodziców, mimo że w domu rodzinnym nie mieszkam.[/QUOTE]
kredyt hipoteczny wzięłam kilka miesięcy przed 25. urodzinami.

[6962ee0b3adcbc2617b598bd1f25bcc17ef659a8_65822eb548399]

Napisane przez _ema_

Weszłam na ten wątek z nastawieniem, że znajdę tu to co na wizażu oczywiste - wszyscy pracowali już w liceum i gorsza od rodziców nie brali, a zaraz po maturze wyprowadzili się, zakupili własnościowe mieszkanie i ukończyli studia za włąsne pieniądze.

Dokładnie tak samo jak ja. Jestem zawiedziona

[749d3470e67da5a340716cf11c99d98c9d41692a_5eab587331573]

mam 37 lat, nadal mam pokój u rodziców,
od mamy przywożę ziemniaki, a dżemy od teściowej

[najfajniejsza]

a ja na odwrót - jestem zdziwiona, że tyle osób piszących tu wyniosło się z domu na swoje utrzymanie/z chłopakiem/rodzeństwem (bez wsparcia rodziców) tak szybko. wśród moich znajomych jestem raczej wyjątkiem niż regułą.

[leniwca]

Napisane przez _ema_

Jestem tylko zaskoczona, bo zupełnie co innego czytałam na forum od początku mojego pobytu

Spokojnie, wątek dopiero się rozkręca

Co do tematu. Ja ciągle mieszkam z rodzicami. Na uczelnię spokojnie dojadę autobusem, dojazd zamknie się w ok. godzinie, więc nie widziałam sensu, żeby się wyprowadzać i bawić w dorosłą. Wiedziałam, że moich rodziców nie byłoby stać na dawanie mi jakichkolwiek pieniędzy na życie.
Od 2 lat pracuję, zarabiam na swoje studia (teraz uczę się prywatnie), bilety, telefon, ciuchy, kosmetyki i wszelkie przyjemności. Rodzice nie wymagają, żebym dokładała do domowego budżetu.

Wyprowadzić zamierzam się za 2 lata, po licencjacie. W międzyczasie chcę zdobyć doświadczenie, odłożyć pieniądze na start, znaleźć pracę za chociaż te 1,5k na rękę. Chcemy z TŻ wtedy razem zamieszkać.

[kalincia]

Kredyt na mieszkanie wzięłam w wieku 30 lat. Ale wcześniej byłam zupełnie samodzielna, a mieszkania wynajmowałam.

[zawiechaczarny]

Co do mieszkania, to ja i TŻ spadku akurat nie dostaliśmy, ale mieszkanie kupują nam rodzice, żeby rodzeństwo nie musiało nas potem spłacać (żadne z nas nie dostanie mieszkania po rodzicach, bo mieszkania zostały zapisane na nasze rodzeństwo). Przeprowadzamy się na swoje w przyszłym roku (jeszcze się buduje). Wykańczać je będziemy za własne pieniądze, będę mieć wtedy 25 lat.

A jeśli chodzi o kredyty hipoteczne, bo mam dwie koleżanki, które z mężami zaciągnęły taki kredyt w wieku 23 lat. Tylko jedna z nich zaczęła pracować w wieku 20 lat, a druga w wieku 21 lat (nie poszły na studia).

Czasami zazdroszczę tym co nie poszli na studia, bo ja nie wiem czy te 5 lat na uniwerku będzie miało wpływ na moją karierę zawodową, a tak dziewczyny już chociaż mieszkania mają. No ale już nie marudzę, bo jako że głupi ma szczęście, to dostaliśmy mieszkanie od rodziców

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Wyprowadziłam się na studia, czyli w wieku 19, ale utrzymywali mnie rodzice. Dorabiałam niewiele, przez ostatnie lata miałam stypendium naukowe. Nawet w wakacje nie pracowałam, shame on me Od 3 lat z małym hakiem pracuję na pełny etat i utrzymuję się w pełni samodzielnie, rok wcześniej pracowałam dorywczo, jednak rodzice musieli mi pomagać. Mam 28 lat.

[kaledonia]

Na studiach dorabiałam, ale mieszkałam z rodzicami w znacznej większości czasu.
Za odłożone pieniądze w wieku 25 lat się wyprowadziłam, zmieniłam miasto i podjęłam stałą pracę.
Wynajmowałam pokój w mieszkaniu studenckim prawie 5 lat, szans na kredyt czy najem samodzielnego lokum 0! Za to odcięłam się od zbyt opiekuńczej rodzinki
Z końcem zeszłego roku wyjechałam do obecnego męża za granicę. Szukam pracy, ale to nie łatwe (język).

[mi.a]

Również wyprowadziłam się na studia w wieku 19lat.
Częściowo pomagali mi rodzice, ale też pracowałam w każde wakacje + czasami w trakcie roku akademickiego. Mieszkałam też za granicą przez rok, gdzie utrzymywałam się samodzielnie.
Za każdym razem wynajmowałam pokój w mieszkaniu studenckim.
Od tego roku jestem samodzielna finansowo i wynajmuję kawalerkę. Zależnie od tego, jak się losy potoczą, zamierzam ją wynajmować dalej lub zakupić mieszkanie (najchętniej bez kredytu).

[moooniaaaa]

22 lata. Wyprowadziłam się do wynajmowanego mieszkania, razem z tż. Relacje z rodzicami mieliśmy i mamy dobre. Mieszkamy kilka bloków dalej niż moi rodzice, wiec ja to w sumie na to samo osiedle się wyprowadziłam Od początku sami się utrzymujemy, wyprowadzając się na swoje mieliśmy już stałą pracę.

[paulinka1128]

wyprowadzka na studia 19 lat

[Kalini]

A ja się jeszcze nie usamodzielniłam. I dopóki będę brała od rodziny choćby 100zł miesięcznie nie uznam, że jestem samodzielna. Wyprowadziłam się z domu na studia w wieku 19 lat, obecnie mieszkam z chłopakiem, do niedawna zarabiałam grosze na pracach dorywczych, teraz staram się usamodzielnić pracuje, chce zmienić studia na zaoczne itd.

[aKatia]

Miałam dość atmosfery w domu i chciałam być bliżej chłopaka więc dwa miesiace temu czyli w wieku 20 lat wyprowadziłam sie do innego miasta. Uczę sie weekendowo i sama się utrzymuję. Nie oczekuję pomocy od rodziców, z resztą nie byliby w stanie mi pomóc finansowo. Wynajmuję pokój, w planach jest wynajęcie (albo i kupienie) czegoś z chłopakiem.

[Deborah100]

Napisane przez Pampalini

O rany, aż mi wstyd jak czytam niektóre wypowiedzi i pomyślę sobie, że wciąż siedzę "na garnuszku u rodziców" i chwilowo się to nie zmieni. ;p

Mam 23 lata, studiuję dziennie, za pół roku obrona inżynierki, więc pewnie wtedy zacznę kombinować z konkretną robotą. Mieszkam w domu rodzinnym, bo tu też znajduje się moja uczelnia. Samodzielna byłam, ale tylko przez pół roku za granicą, i to było świetne

Po maturze starałam się dorabiać, ale zazwyczaj w okresie letnim, od dłuższego czasu udzielam też korków, co w sumie jest fajną sprawą (i nieźle płatną )

Muszę przyznać, że w moim otoczeniu mogę policzyć na palcach jednej ręki osoby, które są w pełni niezależne i sobie świetnie dają radę... większość wciąż mieszka z rodzicami, owszem - pracuje, ale nie są to kokosy by samemu np. wynająć mieszkanie i się spokojnie utrzymać.

Bo samemu jest b. trudno utrzymać się. Chyba, że ktoś ma farta i załapie dobrze płatną pracę.
Zarabiam 1300zł netto
Mam własne mieszkanie- czynsz + rachunki to jakieś 400zł + paliwo + jedzenie/srodki czystości. Mozecie policzyć ile zostanie:/
Samej byłoby mi mega trudno.
A jak mieszkam z chłopakiem to dzielimy oplaty na pół, jedzenie też.
Ratują mnie jedynie indywidualne zlecenia projektowe, które robię po pracy. np. w ciągu 5 dni albo przez weekend (jak będę siedziała caly dzień) uda się zrobić projekt budowlany i za to mam 800-1200zł ale tych zleceń nie jest dużo i to za sprawą taty lub polecania mnie innym....więc w jakimś stopniu pomagają mi.
Nasze matki często też zrobią coś do jedzenia. Teraz mieliśmy obiad na cały tydzień, jedynie ugotować ziemniaki/makaron czy np. kaszę, jakieś sałatki.
Prowadzę notatnik i zapisuję wszelkie wydatki - ile idzie na jedzenie a ile na różne wydatki. Najgorzej jest jak człowiek zachoruje- leki
Ludziom młodym jest ciężko usamodzielnić się i żyć na przyzwoitym poziomie aby coś odłożyć! My nie narzekamy ale znam wiele osób, którzy mają nieciekawą sytuację.

[saab_]

26 lat - skończyłam 2 studia magisterskie dzienne i zaczęłam pierwszą pracę na cały etat. Mieszkanie było dziadków, rodzice mi je wyremontowali, a później przez pierwszy rok pracy mogłam jeszcze liczyć na małe wsparcie finansowe z ich strony. Wcześniej, na ostatnim roku studiów pracowałam na pół etatu, ale w życiu bym się za to nie utrzymała, więc warto było poczekać

[Yin]

Zaledwie 2 miesiące po 18-scte...przymusowe wyniesienie się z domu o 250 km poza swoje miasto rodzinne. Mieszkałam sama na własny koszt przez 9 miesięcy, pracowałam. W lutym powrót do rodziny i za miesiąc (albo mniej) czeka mnie przeprowadzka najpierw do 2 mieszkania w moim rodzinnym mieście i jak skończe zbieranie kasy na mieszkanie lepszej jakości to do końca maturalnej klasy mieszkanie w Katowicach a potem powrót do Warszawy.

Z moimi rodzicami nie da się żyć i już wszyscy znajomi w pracy, poza nią i w szkole (włącznie z nauczycielami) radzą mi wyprowadzkę ponowną (ostateczną) z domu.

[maimeri]

Zawsze byłam grzeczną, trzymającą się domu i rodziców dziewczynką. W wieku 23 lat spakowałam się i wyjechałam do Londynu; to było prawie 10 lat temu, od tamtej pory jestem 100% samodzielna finansowo. Nic mnie z domu nie wygoniło, mam dobry kontakt z rodzicami. Po prostu poczułam, że jeżeli nie odetnę pępowiny całkowicie, trudno mi będzie kiedykolwiek się usamodzielnić. A niezależność to fajna rzecz.

[201708160922]

Napisane przez Candy_lips

Wstyd się przyznać, ale mam 22 lata i nie jestem niezależna finansowo. Studiowałam i LO miałam blisko, także nie wyprowadzałam się, pracowałam bardziej dorywczo, ciężko mi coś znaleźć stałą pracę, wszędzie te zlecenia i jakoś nie potrzebowali na dłużej, dlatego jeszcze mieszkam z rodzicami, nie mam stałej pracy i intensywnie szukam, zdecydowanie muszę coś ogarnąć. Nadal mieszkam z rodzicami. Jak znajdę pracę na dłużej, to wynajmiemy z moim chłopakiem.

jaki wstyd?

[1=6962ee0b3adcbc2617b598b d1f25bcc17ef659a8_65822eb 548399;42879962]Dokładnie tak samo jak ja. Jestem zawiedziona[/QUOTE]

Ja też, haha

[paulinka1128]

Ja tez nie wdze powodu do wstydu.
Bez sensu sie wyprowadzac jak nie ma takiej potrzeby i sie mieszka blisko szkoly.

[loczek88]

wiecie co, zauważyłam że w tych czasach opcją na życie jest"
1.mieszkanie po babci
2. wynajem kawalerki do nie wiadomo kiedy
3. dla trochę większych szczęściarzy - kredyt na mieszkanie
oczywiście "szczęściarzy" nie dlatego że siedzą i nic nie robią a tu bach!-kredyt za darmo, chodzi mi o to, że tacy oczywiście ciężko pracują, ale udało im się zdobyć lepszą finansowo pracę i np mają męża/żonę, przez co otrzymanie kredytu jest łatwiejsze.
Bo inaczej? Jeśli nie mam partnera, o kredycie raczej mogę zapomnieć, wynajem mieszkania bez dzielenia kosztów na pół też jest ciężkie finansowo, najfajniej otrzymać coś w spadku....ale czasy....


a najpiękniejsze jest dla mnie, że jakiś czas temu twierdziłam że otrzymanie mieszkania po babci to jest dopiero pójście na łatwiznę i zawsze miałam, delikatnie mówiąc, dużo dystansu do osób w takiej sytuacji mówiących na prawo i lewo jacy są samodzielni, samowystarczalni i żyją jak dorośli ludzie niezależni finansowo. Ale teraz...pewnie sama być na to poszła, smutne..

[Sarrai]

Ja miałam 24 lata - wzięliśmy razem z tż mieszkanie w tbsie na początku października no i w połowie października ślub.
Wcześniej przez jakieś 2 lata ciężko oszczędzaliśmy oboje, mieszkaliśmy oddzielnie (ja w mieszkaniu z rodzicami, nic się nie dokładałam do rachunków, jedzenia, ale np. czesne za zaoczne studia, bilety i inne tam rzeczy dla mnie kupowałam sobie; mój tż mieszkał w domu rodziców, ale z oddzielnym wejściem, kuchnią, łazienką - on musiał się dokładać do rachunków no i sam ogarniać kwestie żywieniowe). Musieliśmy uzbierać na wkład do mieszkania no i na ślub (mieliśmy kościelny, ale bez wesela, tylko przyjęcie na 40 osób).

Zarówno ja i tż pracujemy oboje od razu po maturze, oboje zarabiamy średnio, tj taka średnia krajowa. Więc nie mamy wakacji na Teneryfie, ale nie musimy też liczyć grosz do grosza. Bardzo się cieszę z mojego mieszkania, nie jest moje (chociąz musiałam wpłacić 30% wartości by tam zamieszkać) ale też niej jest to zwykły wynajem, gdzie właściciel przyjdzie i mnie wygoni.
Tak naprawdę to marzy mi się mały domek z własnym ogródkiem. Jak może się coś polepsszy z pracą to może pomyśli się nad kredytem.. Ja byłam bardzo zdeterminowana na wyprowadzkę z domu, nie to że mi źle było, ale potrzebowałam wolności.

Aha, no i ja raczej też jestem raczej ewenementem... W moim otoczeniu większość ludzi w moim wieku mieszka z rodzicami, pracuje itd. Teraz dwie koleżanki się usamodzielniły - jedna wynajela mieszkanie z tż, druga się wprowadziła do mieszkania tż w którym mieszkają tez rodzice, ale nie wiem jak tam u nich z rachunkami.
Zdziwiona jestem że aż tyle osób żyje na własny rachunek w tak młodym wieku.

[Angel_00]

Zaczęłam pracować w wieku 19 lat. Wyprowadziłam się w wieku 27 lat do mieszkania kupionego wraz z mężem na kredyt.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Alexandra92x]

Wyprowadziłam się w wieku 16 lat. Przez pierwszy rok mieszkałam w internacie później przez następne dwa w mieszkaniu z koleżanką (liceum miałam 40 km od domu). Od 19 roku życia mieszkam w mieście oddalonym od mojej miejscowości o 300 km. Ciągle jestem zależna od rodziców finansowo - studiuje dziennie i mam beznadziejny plan, który pozwalałby mi na pracę tylko w nocy. Mam 21 lat, ale po zakończeniu licencjatu, czyli za rok myślę o usamodzielnieniu się z moim TŻ, który kończy II stopień. Jak to wyjdzie, nie wiem. Mam nadzieję, że się uda .

[Apelly]

Napisane przez maimeri

Zawsze byłam grzeczną, trzymającą się domu i rodziców dziewczynką. W wieku 23 lat spakowałam się i wyjechałam do Londynu; to było prawie 10 lat temu, od tamtej pory jestem 100% samodzielna finansowo. Nic mnie z domu nie wygoniło, mam dobry kontakt z rodzicami. Po prostu poczułam, że jeżeli nie odetnę pępowiny całkowicie, trudno mi będzie kiedykolwiek się usamodzielnić. A niezależność to fajna rzecz.

Ten post podoba mi się najbardziej Zazdroszczę Ci. Sama bym tak chciała, ale nie potrafię się zdecydować. I w gruncie rzeczy nadal pozostaję w domu w wieku 24 lat.

[2018070520180950]

Napisane przez maimeri

Zawsze byłam grzeczną, trzymającą się domu i rodziców dziewczynką. W wieku 23 lat spakowałam się i wyjechałam do Londynu; to było prawie 10 lat temu, od tamtej pory jestem 100% samodzielna finansowo. Nic mnie z domu nie wygoniło, mam dobry kontakt z rodzicami. Po prostu poczułam, że jeżeli nie odetnę pępowiny całkowicie, trudno mi będzie kiedykolwiek się usamodzielnić. A niezależność to fajna rzecz.

Ja tak samo tylko wyjechałam mając 20 lat

[Martusia7]

19 lat wyjechałam na studia, za rok je kończę i chciałabym wyjechać, skoczyć na głęboka wodę, udowodnić samej sobie, ze potrafię.

Btw
Apelly twoje podpisy są świetne