Ile na niego czekać? Zwlekanie ze ślubem ze względu na brak mieszkania.

[Blond_Witch]

Napisane przez skazana_na_bluesa

ale nie ma wspolnej "prozy życia". inaczej jest spotykać się z kimś 2 razy w roku, a co innego mieć zawsze obok. rozmowy o piosenkach są spoko - tylko to takie powierzchowne?

My nie widujemy się na tydzień czy coś takiego Jeżeli on przyjeżdża to na jakieś dwa miesiące i przez ten czas mieszkamy razem. Także prozę życia ze sobą na co dzień też znamy. I bardzo nam się ona podoba, bo dobrze się dogadujemy. Zresztą, w Anglii jest dopiero od roku, przedtem mieszkaliśmy na tym samym osiedlu nawet i widzieliśmy się bardzo często. Właśnie dlatego wiemy, że chcemy być razem mimo przeciwności i problemów. Czemu niby naiwna? Bo kocham swojego mężczyznę i mu ufam? On nie planuje zostać tam na zawsze, a ja sama chciałabym z kraju wyjechać. Może być tak, że będziemy razem tutaj, a może w Anglii? Tego nie wiem. Nie mam na myśli rozmów o piosenkach, tylko to że słyszysz piosenkę i myślisz o drugiej osobie.

[madana]

Kurde, w relacje międzyludzkie też trzeba inwestować. Naprawdę. Nie można tego zawiesić. A w przypadku związku na odległość jest trudniej. Ja nie twierdzę, że to niemożliwe, ale stanowczo przestrzegałabym przed byciem zbyt radosnym i decydowaniem się na to, kiedy nie ma takiej konieczności.

- widzisz, Tyene dla Ciebie to oczywiste, bo to jedyna droga, aby związek wyszedł, aby nie skończyło się szybkim ślubem i jeszcze szybszym rozwodem + wzajemnym rozczarowaniem. W sumie gdy chce się być szczęśliwym TO JEST najważniejsza inwestycja.

[tyene]

Ja mam spotkania 3-4 razy do roku i tego nie zmienię, ale na pewno nie zdecydowałabym się na to, gdyby istniała inna opcja.

[Blond_Witch]

Napisane przez tyene

Można być w związku na odległość i ten związek rozwijać - ja tak mam. Ale w życiu nie zdecydowałabym się na coś takiego, gdybym nie musiała. Ale mój TŻ jest obcokrajowcem i emigracja do Polski jest pozbawiona sensu, ja mam tu moją edukację, plus emigracja do jego kraju jest niemożliwa/trudna, chyba, że poprzez małżeństwo. Ale związki na odległość są trudne.

Nigdy bym nie poleciła, kiedy para NIE MUSI, żeby się rozdzielili, bo praca, bo pieniądze, zwłaszcza na długi okres czasu.

W relację też trzeba inwestować i główną inwestycją jest czas i wysiłek. I pieniądze nie są warte tego wszystkiego.

Plus Anglia jest blisko, naprawdę, nie wiem, co tłumaczy spotkania zaledwie 2 razy w roku... Bilety lotnicze są tanie z wyprzedzeniem.

Kurde, w relacje międzyludzkie też trzeba inwestować. Naprawdę. Nie można tego zawiesić. A w przypadku związku na odległość jest trudniej. Ja nie twierdzę, że to niemożliwe, ale stanowczo przestrzegałabym przed byciem zbyt radosnym i decydowaniem się na to, kiedy nie ma takiej konieczności.

A to tłumaczy, że on ma urlop tylko raz w roku, ja wakacje również mam tylko raz w roku. Nie mogę od tak sobie wyjechać na dwa tygodnie do Anglii zostawiając studiów i potem nie wyrobić z zaległościami. On nie może od tak sobie ryzykować utratą pracy. Dlatego widujemy się dwa razy w roku, ale wtedy trwa to np. całe wakacje. Nie odpowiedziałam co ze sferą fizyczną? Jest ciężko owszem, ale wrażenie po tak długiej przerwie, kiedy dwie osoby są za sobą stęsknione - są niesamowite. Wystarczy trochę cierpliwości... I zaufania do siebie nawzajem.

[tyene]

Jeżeli Ty jedziesz do niego na całe wakacje - np. 3 miesiące wakacji akademickich, a on na 2 miesiące do Polski w innym terminie (urlop) to trudno to nazwać "widujemy się 2 razy w roku", skoro niemal pół roku spędzacie razem.

[mikia20]

Napisane przez Blond_Witch

My nie widujemy się na tydzień czy coś takiego Jeżeli on przyjeżdża to na jakieś dwa miesiące i przez ten czas mieszkamy razem. Także prozę życia ze sobą na co dzień też znamy. I bardzo nam się ona podoba, bo dobrze się dogadujemy. Zresztą, w Anglii jest dopiero od roku, przedtem mieszkaliśmy na tym samym osiedlu nawet i widzieliśmy się bardzo często. Właśnie dlatego wiemy, że chcemy być razem mimo przeciwności i problemów. Czemu niby naiwna? Bo kocham swojego mężczyznę i mu ufam? On nie planuje zostać tam na zawsze, a ja sama chciałabym z kraju wyjechać. Może być tak, że będziemy razem tutaj, a może w Anglii? Tego nie wiem. Nie mam na myśli rozmów o piosenkach, tylko to że słyszysz piosenkę i myślisz o drugiej osobie.

Wydaje mi się że jeszcze nie znasz tzw. życia. Dwa miesiące wakacji to sielanka, zamieszkaj z kimś więcej niż rok, dziel się kasą, problemami, chorobami. Kiedy tak zrobisz, przyrównaj sobie to do dwóch miesięcy wakacji spędzonych razem.

Te sprecyzowane plany nie uwzględniły rzeczy wg mnie podstawowej - przekonajmy się, czy naprawdę nadajemy się do życia jako para.

A o tych piosenkach, to sorki, ale takie nastolatkowe mrzonki, jak mnie się potrafi zawsze przypomnieć chłopak z gimnazjum na pierwsze dźwięki pewnej piosenki to znaczy że tak bardzo do niego jestem przywiązana?

Ostatnio spędziłam bez TŻ (męża już) niecałe dwa miesiące. Nigdy więcej. Skręcało mnie na samą myśl że znów będę sama w łóżku w nocy. Rozmowy przez net były tylko jakąś namiastką po których mi było gorzej niż lepiej.
No i nowe wydarzenia w naszym życiu pokazały znów kolejne dna naszych charakterków pięć lat spędzonych dzień w dzień, tylko dwa miesiące niewidzenia, a i tak potrafił mnie zaskoczyć w pewnych kwestiach. Na szczęście podstawy są tak mocne, że takie rzeczy nie zrobią nam krzywdy.

A jakie podstawy mają ludzie ze związków opisanych powyżej? Tylko swoje wyobrażenia na temat jak to powinno wyglądać bez konfrontacji z rzeczywistością.

[chwast]

Rozumiem go w stu procentach. Zastanów sie nad sobą bo twoje zachowanie jest straszne.

Wysyłane z mojego SK17i za pomocą Tapatalk 2

[Blond_Witch]

Napisane przez tyene

Jeżeli Ty jedziesz do niego na całe wakacje - np. 3 miesiące wakacji akademickich, a on na 2 miesiące do Polski w innym terminie (urlop) to trudno to nazwać "widujemy się 2 razy w roku", skoro niemal pół roku spędzacie razem.

Widujemy się dwa razy w roku, ale przez dłuższy czas. On ma akurat trzy tygodnie urlopu, a ja trzy miesiące wakacji. Więc widzimy się ok. 4 miesiące w roku. Zanim wyjechał widywaliśmy się 3-4 razy w tygodniu. Więc sądzę, że mam jakieś pojęcie na temat naszego związku i tego jak widzimy naszą przyszłość razem. Serio Wizażanki, to że ktoś jest młody, to nie znaczy że on razu po wyjeździe za granicę, musi szaleć po pubach, dyskotekach i imprezach. Mój mężczyzna to zdecydowanie nie ten typ. Cichy, spokojny, sumienny. I skoro nawet jego kumple tak o nim mówią, to chyba coś w tym musi być. I nie uważam siebie za osobę naiwną, tylko taką która kocha swojego mężczyznę i mu zwyczajnie ufa. Ciężko się przestawić na związek na odległość, ale serio - to nie jest rzeczą niemożliwą.

[201801022117]

Napisane przez Angel_00

albo się mylę, albo autorka napisała, że po ślubie i tak każde miałoby mieszkać osobno ? Zrozumiałam, że ona chce ślubu bo tak, nie ważne czy są warunki czy nie.

Mam po prostu wrażenie, że Autorka ma parcie na ślub z jakiegoś konkretnego powodu.

[WDM]

Napisane przez sadkitten

ma fundamentalne zasady, których nie będzie naginał, bo potem "będziesz chciała wymusić na mnie inne rzeczy. Jestem facetem i muszę mieć swoje zdanie, a nie zmieniać je co chwila".

Moim zdaniem zacytowałaś fatalne, żenujące teksty zakompleksionego i niepewnego swej męskości gościa, o nienaturalnie sztywnych zasadach (sposób argumentacji, a raczej jej brak, jest niepokojący), o małej emocjonalności, o bardzo niepokojącym wyobrażeniu na temat kobiet.

Świeci mnóstwo czerwonych lampek. Jak powychodzą te cechy w małżeństwie, to potem nie płacz.

[201803290936]

Napisane przez Littlejackie

Nooooo zgadzam się. Ja bym już wolała nawet na próbę to mieszkanie wynająć bo może być tak, że na kupno to go nie będzie stać nawet i do 40. I co wtedy?:p

Niech czeka do 50-tki. Przecież od faceta nie należy niczego wymagać. Jeszcze się biedaczek zestresuje od tej presji.

[mikia20]

Napisane przez Doris1981

Niech czeka do 50-tki. Przecież od faceta nie należy niczego wymagać. Jeszcze się biedaczek zestresuje od tej presji.

Jak Ona chce ślubu, to ma parcie, podejście średniowieczne i w ogóle niech się lepiej nie przyznaje do tego, czego oczekuje od życia.

Jak On nie chce to znaczy że jest rozsądny, bo po co śluby, branie zobowiązań (np. wspólne mieszkanie), biedaczek ma doktorat, co mu jakaś baba w paradę będzie wchodziła. Z ciśnieniem na ślub.

Ale odstresować się w weekend to miło. Dziwki drożej wychodzą, do klubu na podryw też nie chce się każdemu wychodzić.

[Angel_00]

Napisane przez mikia20

Jak Ona chce ślubu, to ma parcie, podejście średniowieczne i w ogóle niech się lepiej nie przyznaje do tego, czego oczekuje od życia.

Jak On nie chce to znaczy że jest rozsądny, bo po co śluby, branie zobowiązań (np. wspólne mieszkanie), biedaczek ma doktorat, co mu jakaś baba w paradę będzie wchodziła. Z ciśnieniem na ślub.

Ale odstresować się w weekend to miło. Dziwki drożej wychodzą, do klubu na podryw też nie chce się każdemu wychodzić.

Jeśli młodzi mają warunki to nie jest parcie kobiety na ślub, ale w momencie gdy tych warunków brak, a po ślubie mają mieszkać osobno, a ona na ślub nalega to nie uważasz, że to jest parcie dla samego faktu bycia "żoną" ?

[mikia20]

Napisane przez Angel_00

Jeśli młodzi mają warunki to nie jest parcie kobiety na ślub, ale w momencie gdy tych warunków brak, a po ślubie mają mieszkać osobno, a ona na ślub nalega to nie uważasz, że to jest parcie dla samego faktu bycia "żoną" ?

Miałam na myśli sytuacje bardziej ogólne. Ale dziewczyna ma prawo mieć "parcie" na ustabilizowany związek, wspólne życie, jeśli ślub uznaje za coś ważnego to też ma prawo go chcieć.

Mnie się wydaje, ze autorka wątku po cichu liczy na to, że jak wezmą ślub to się panu cudownie odmieni, ślub go zmusi do zamieszkania z nią i tak dalej. Mam nadzieję, że przejrzy na oczy.

[201803290936]

Napisane przez Angel_00

Jeśli młodzi mają warunki to nie jest parcie kobiety na ślub, ale w momencie gdy tych warunków brak, a po ślubie mają mieszkać osobno, a ona na ślub nalega to nie uważasz, że to jest parcie dla samego faktu bycia "żoną" ?

Tylko w wieku 30 lat - że tak powiem - wypadałoby jednak powoli się do pewnych rzeczy szykować, starać pogodzić różne role. Skupienie się na nauce, rozwoju? Szlachetnie brzmi, ale jak się ma od kilku lat partnerkę / partnera, to jednak należy również i ich uwzględniać w swoich planach i generalnie w życiu. Tak do końca nigdy nie wisi nad nami tylko jeden problem, jedna sprawa. Trzeba umieć pewne sprawy ze sobą pogodzić, coś wymyślić, szukać kompromisu, rozwiązań. Bo dobrego czasu na wynajem / kupno mieszkania może nie być zdaniem tego pana nigdy, bo "zawsze coś". Nie jestem fanką kredytów, ale cóż: na mieszkanie to taki w sumie standard, ludzie biorą i żyją.

A poza tym nie zauważyłam, aby autorka wątku miała parcie na ślub dla samego ślubu, tylko chce zrobić następny krok, coś zaplanować, doprecyzować. Pewnie nawet na początek wspólne zamieszkanie ze sobą by jej dało satysfakcję. Ale pan się tak troszkę zasłania nauką i tym, że to zły moment. Tylko kiedy będzie dobry? Lepiej to jak najszybciej wyjaśnić, żeby nie było, że pani dobije 35 w oczekiwaniu na to, aż pan uzna że to już teraz, a pan w międzyczasie pozna młodszy model na uczelni i powie "papa".

[Angel_00]

Napisane przez Doris1981

Tylko w wieku 30 lat - że tak powiem - wypadałoby jednak powoli się do pewnych rzeczy szykować, starać pogodzić różne role. Skupienie się na nauce, rozwoju? Szlachetnie brzmi, ale jak się ma od kilku lat partnerkę / partnera, to jednak należy również i ich uwzględniać w swoich planach i generalnie w życiu. Tak do końca nigdy nie wisi nad nami tylko jeden problem, jedna sprawa. Trzeba umieć pewne sprawy ze sobą pogodzić, coś wymyślić, szukać kompromisu, rozwiązań. Bo dobrego czasu na wynajem / kupno mieszkania może nie być zdaniem tego pana nigdy, bo "zawsze coś". Nie jestem fanką kredytów, ale cóż: na mieszkanie to taki w sumie standard, ludzie biorą i żyją.

A poza tym nie zauważyłam, aby autorka wątku miała parcie na ślub dla samego ślubu, tylko chce zrobić następny krok, coś zaplanować, doprecyzować. Pewnie nawet na początek wspólne zamieszkanie ze sobą by jej dało satysfakcję. Ale pan się tak troszkę zasłania nauką i tym, że to zły moment. Tylko kiedy będzie dobry? Lepiej to jak najszybciej wyjaśnić, żeby nie było, że pani dobije 35 w oczekiwaniu na to, aż pan uzna że to już teraz, a pan w międzyczasie pozna młodszy model na uczelni i powie "papa".

Oczywiście ogólnie się zgadzam, ale odnosząc się do tego tego wątku, gdzie ślub nic nie zmieni a da złudne poczucie bezpieczeństwa, bo autorka chce ślubu, żeby wiedzieć co i jak i że jest tą jego żoną jakoś do mnie nie przemawia. Tak jak napisałam wyżej powinni wspólnie określić maksymalny czas do którego będą starali się rozwiązać sprawy mieszkaniowe itd i wtedy ślub. Może się uczepiłam jednego zdania, ale gdyby inne autorki napisały bierzemy ślub a nie mamy gdzie mieszkać, poleciałyby gromy na nią, że jest nie odpowiedzialna itd, że będą pewnie mieszkać osobno lub z teściami, że jak się nie ma warunków to ślubu się nie bierze itd itd. Nie znają się 15 lat, żeby mówić, że nic w ich związku nie idzie do przodu a mają już po 30 lat. Poznali się niedawno, w sumie bardzo sporadycznie się widują, a autorka mimo braku warunków naciska na ślub, który oprócz papierka w tym przypadku nic nie zmieni, bo nawet ze sobą nie zamieszkają.

[natash88]

Napisane przez Angel_00

Oczywiście ogólnie się zgadzam, ale odnosząc się do tego tego wątku, gdzie ślub nic nie zmieni a da złudne poczucie bezpieczeństwa, bo autorka chce ślubu, żeby wiedzieć co i jak i że jest tą jego żoną jakoś do mnie nie przemawia. Tak jak napisałam wyżej powinni wspólnie określić maksymalny czas do którego będą starali się rozwiązać sprawy mieszkaniowe itd i wtedy ślub. Może się uczepiłam jednego zdania, ale gdyby inne autorki napisały bierzemy ślub a nie mamy gdzie mieszkać, poleciałyby gromy na nią, że jest nie odpowiedzialna itd, że będą pewnie mieszkać osobno lub z teściami, że jak się nie ma warunków to ślubu się nie bierze itd itd. Nie znają się 15 lat, żeby mówić, że nic w ich związku nie idzie do przodu a mają już po 30 lat. Poznali się niedawno, w sumie bardzo sporadycznie się widują, a autorka mimo braku warunków naciska na ślub, który oprócz papierka w tym przypadku nic nie zmieni, bo nawet ze sobą nie zamieszkają.

"Jestem z moim mężczyzną już 4,5 roku, w grudniu były zaręczyny."

to jest niedawno? a kiedy jest dawno?

[201803290936]

Napisane przez Angel_00

(...)
Poznali się niedawno, w sumie bardzo sporadycznie się widują, a autorka mimo braku warunków naciska na ślub, który oprócz papierka w tym przypadku nic nie zmieni, bo nawet ze sobą nie zamieszkają.

4,5 roku to niedawno? To ile ma minąć, aby było dawno? 8 lat?

[Angel_00]

Napisane przez natash88

"Jestem z moim mężczyzną już 4,5 roku, w grudniu były zaręczyny."

to jest niedawno? a kiedy jest dawno?

dla mnie 4.5 roku gdzie widzą się tylko w weekendy, albo rzadziej to nie jest długo. Gdyby napisała, że są ze sobą 4,5 roku spędzają, ze sobą prawie każdą chwilę - to uznałabym, że znają się na tyle, że jest to długi okres czasu.
dla mnie jest różnica między znam kogoś rok a widziałam go może 5 razy, a znam kogoś rok widujemy się co kilka dni.

[201803290936]

Napisane przez Angel_00

dla mnie 4.5 roku gdzie widzą się tylko w weekendy, albo rzadziej to nie jest długo. Gdyby napisała, że są ze sobą 4,5 roku spędzają, ze sobą prawie każdą chwilę - to uznałabym, że znają się na tyle, że jest to długi okres czasu.
dla mnie jest różnica między znam kogoś rok a widziałam go może 5 razy, a znam kogoś rok widujemy się co kilka dni.

Tu się z Tobą zgodzę: to nie jest to samo, co widywanie się częściej, ale to tym bardziej powinno być jakieś mocne dążenie faceta do zamieszkania razem, zbliżenia się (również w sensie czasu poświęcanego sobie nawzajem) do siebie. A tutaj pani chyba została wkomponowana w obrazek, tak mu pasuje i niech tak już przez kolejne nie wiadomo ile czasu zostanie.

Autorko wątku, powinnaś przede wszystkim dążyć do zamieszkania ze sobą lub zintensyfikowania spotkań. Bo sam ślub kwestii tego, że pan - jak to sama określiłaś - 95% swojego czasu poświęca pracy, swojemu rozwojowi i innym sprawom, a nie Tobie, nie zmieni.

[Angel_00]

Napisane przez Doris1981

Tu się z Tobą zgodzę: to nie jest to samo, co widywanie się częściej, ale to tym bardziej powinno być jakieś mocne dążenie faceta do zamieszkania razem, zbliżenia się (również w sensie czasu poświęcanego sobie nawzajem) do siebie. A tutaj pani chyba została wkomponowana w obrazek, tak mu pasuje i niech tak już przez kolejne nie wiadomo ile czasu zostanie.

Autorko wątku, powinnaś przede wszystkim dążyć do zamieszkania ze sobą lub zintensyfikowania spotkań. Bo sam ślub kwestii tego, że pan - jak to sama określiłaś - 95% swojego czasu poświęca pracy, swojemu rozwojowi i innym sprawom, a nie Tobie, nie zmieni.

nie wiemy dokładnie jak jest może w odczuciu faceta właśnie to robi, dąży do celu chcąc zdobyć wykształcenie i pracę, aby móc zamieszkać z autorką i poświęca każdą chwilę na "pracę" ?!

[201803290936]

Napisane przez Angel_00

nie wiemy dokładnie jak jest może w odczuciu faceta właśnie to robi, dąży do celu chcąc zdobyć wykształcenie i pracę, aby móc zamieszkać z autorką i poświęca każdą chwilę na "pracę" ?!

Tylko, że cel może w końcu umknąć, a zostać samo dążenie. Jeżeli pan ma takie myślenie, to może jednak warto mu przypomnieć, że związek toczy się tu i teraz, a nie za lat 3-4 w grudniu, po południu. To tak, jak z tymi rodzicami co się (rzekomo lub serio) dla dziecka zaharowują, nigdy ich nie ma w domu, bo "jeszcze to trzeba kupić, jeszcze laptop, jeszcze skuter", a potem się okazuje, że dziecko ich nie zna, nie ma w nich wsparcia takiego, jak naprawdę potrzebuje.

[madana]

Napisane przez Angel_00

nie wiemy dokładnie jak jest może w odczuciu faceta właśnie to robi, dąży do celu chcąc zdobyć wykształcenie i pracę, aby móc zamieszkać z autorką i poświęca każdą chwilę na "pracę" ?!

- tyle że doktorantów jest sporo, ale wcale nie przekłada się to na etat na uczelni; mój kolega po studiach został na uczelni i zaczął od razu doktorat robić, ale miał zapewniony etat i zajęcia ze studentami- czy tutaj też tak to wygląda? Bo jednak - upierać się będę- mowa już o 30-latku , nie młodzieniaszku 20-letnim, który zdobywa wykształcenie.
I niepokojące są te proporcje: 5% na budowanie związku, 95%- na własne życie i doktorat.

[mikia20]

Napisane przez Angel_00

nie wiemy dokładnie jak jest może w odczuciu faceta właśnie to robi, dąży do celu chcąc zdobyć wykształcenie i pracę, aby móc zamieszkać z autorką i poświęca każdą chwilę na "pracę" ?!

Czytając wpisy autorki to raczej bym była za opcją że panu na razie tak jest dobrze i nie ma ochoty tego zmieniać, a dziewczyny nie traktuje zbyt poważnie.

[Angel_00]

Napisane przez mikia20

Czytając wpisy autorki to raczej bym była za opcją że panu na razie tak jest dobrze i nie ma ochoty tego zmieniać, a dziewczyny nie traktuje zbyt poważnie.

dlatego napisałam, że może on dąży do celu.

---------- Dopisano o 16:24 ---------- Poprzedni post napisano o 16:23 ----------

Napisane przez Doris1981

Tylko, że cel może w końcu umknąć, a zostać samo dążenie. Jeżeli pan ma takie myślenie, to może jednak warto mu przypomnieć, że związek toczy się tu i teraz, a nie za lat 3-4 w grudniu, po południu. To tak, jak z tymi rodzicami co się (rzekomo lub serio) dla dziecka zaharowują, nigdy ich nie ma w domu, bo "jeszcze to trzeba kupić, jeszcze laptop, jeszcze skuter", a potem się okazuje, że dziecko ich nie zna, nie ma w nich wsparcia takiego, jak naprawdę potrzebuje.

dlatego napisałam, że powinni porozmawiać i coś konkretnie ustalić

[201803290936]

Napisane przez madana

- tyle że doktorantów jest sporo, ale wcale nie przekłada się to na etat na uczelni; mój kolega po studiach został na uczelni i zaczął od razu doktorat robić, ale miał zapewniony etat i zajęcia ze studentami- czy tutaj też tak to wygląda? Bo jednak - upierać się będę- mowa już o 30-latku , nie młodzieniaszku 20-letnim, który zdobywa wykształcenie.
I niepokojące są te proporcje: 5% na budowanie związku, 95%- na własne życie i doktorat.

Mocno niepokojące, bo wychodziłoby na to, że dziewczyna (uczyniona nie wiedzieć czemu narzeczoną) jako dodatek do WŁAŚCIWEGO życia pana.

Już nie mówiąc o tym, że niekoniecznie wszystko musi wyglądać tak, jak pan to maluje. Może ta uczelnia wcale mu dni i wieczorów całych nie zajmuje...

[Kolbiks]

Mężczyźni rzadko zmieniają się pod tym względem. Jeśli nie będzie chciał wspólnego zamieszkania lub częstszych spotkań to oznacza, że dana sytuacja mu po prostu pasuje.

[madana]

Napisane przez Doris1981

Mocno niepokojące, bo wychodziłoby na to, że dziewczyna (uczyniona nie wiedzieć czemu narzeczoną) jako dodatek do WŁAŚCIWEGO życia pana.

Już nie mówiąc o tym, że niekoniecznie wszystko musi wyglądać tak, jak pan to maluje. Może ta uczelnia wcale mu dni i wieczorów całych nie zajmuje...

- też tak to widzę- dziewczyna jest dodatkiem, a nie najważniejszą osobą, z którą chce się być tu i teraz. Poza tym- jako matka 2 synów no nie widzę siebie z synusiem 30-letnim, który wolałby ze mną mieszkać, gdy ma dziewczynę- miałabym poczucie, że źle wychowałam dzieciaka. A niedaleko mojego mieszkania widuję co niedzielę jak ponad 30-letni synuś z brzusiem wędruje z mamą do kościoła (ile razy widzę, a widzę często- mówię mężowi, ze przeraża mnie coś takiego )

[vouvray]

Autorko, coś mi tu śmierdzi ten doktorat.

Znam kilkunastu doktorantów (przedmiotów ścisłych), z kilkoma miałam zajęcia nawet i jakoś nikt z nich nie pracował cały dzień, a niektórzy robią ważne badania i nawet jedna z tych osób otrzymała za to nagrodę ponad 100 tys złotych, a dodam tylko, że w czasie pracy badawczej wyszła za mąż i urodziła dzidziusia. Po prostu nie wyobrażam sobie, jakie to ważne projekty są, które tak absorbują Twojego faceta, że nie ma czasu na związek.

Poza tym, mieszkanie z mamą. Ja rozumiem, że jest mu wygodniej, bo oszczędza na tym i pewnie się w domu nie narobi za dużo, ale nie wyobrażam sobie, że osoba kochająca i myśląca o wspólnej przyszłości wybrałaby komfort ponad ukochaną osobę. Nawet ten dom studencki jest świetnym rozwiązaniem. Widzę, jak u nas na uczelni wyglądają pokoje dla doktorantów. Ładne, wyremontowane, taka kawalerka po prostu i za mniej niż 400 zł na osobę. Dlatego wydaję mi się, że to nie duże poświęcenie, jak dla 30-letniego faceta. Dlatego autorko dochodzę do przykrego wniosku. Nie chodzi o to, że on na ten moment nie może zamieszkać z Tobą, on tego po prostu NIE CHCE.

[niunia1357]

"Częstsze spotkania nie wchodzą w grę, on nie
ma samochodu, a pracuje do wieczora
codziennie, nawet w niedziele. "

Moze sie nie znam,ale serio doktorat robi sie 24 godziny 7 dni w tygodniu? Moze jemu wcale nie chodzi o ślub,tylko pasuje mu taka luzna relacja-raz w tygodniu randka i tyle? A dla niektorych zareczyny moga trwac latami,wiec taki pierscionek niewiele musi znaczyc. I powinniscie tez obgadac,co po slubie. Ty do niego sie przeprowadzasz,czy on do Ciebie (mam na mysli miasto). Ty masz prace u siebie,a on ma u siebie uczelnie. Swoja droga,skoro tyle czasu poswiecal na ten doktorat,to czemu jest jeszcze w polowie,skoro powinien go ukonczyc ten rok czy 2 lata temu? Moze Twoj narzeczony jest typem wiecznego chlopca,ktory chce studiowac w nieskonczonosc,bo wciaz dzieki temu czuje sie jak nastolatek. A skonczenie studiow to jednak krok w prawdziwa doroslosc,a nie tylko taka na papierze. I nawet jesli znajdzie zatrudnienie.na.uczelni,t o nie bedzie zarabial kokosow,to raz,a dwa,wszyscy adiunkci i mlodsi wykladowcy,ktorych znam,pracuja na umowe-zlecenie czy umowy o dzielo(nie pamietam),wiec to nie daje zdolnosci kredytowej. Zastanow sie,czy Wasze aspiracje zyciowe sie.nie rozmijaja. Szkoda tracic kolejnych lat na takiego kolesia.